En hij leidde me terug naar het pad
In opperste concentratie bracht ik met een pincet een nieuw stukje naar de vaas. Mijn hand trilde. Ik probeerde met mijn ene hand de andere te ondersteunen en drukte de scherf op zijn plaats. Een verrukt gilletje ontsnapte mijn keel. Stevig hield ik de scherf op zijn plaats, zodat de lijm kon drogen.
Ik keek naar de glanzende witte scherven, wachtend op nieuwe woorden om er op te schrijven. Ooit hadden mijn grootste angsten op de stukjes gestaan. De woorden die ik er toen op had geschreven, had ik er zo goed als mogelijk afgeboend en bij de andere was ik er met een laagje witte verf overgegaan. Ik had besloten dat dit geen angsten-vaas mocht worden, dit zou een vaas zijn waarop mijn nieuw begin zou staan. Deze keer ging ik echt opnieuw beginnen, op mijn manier.
Rot op met je plan pa, dacht ik. Toch kromp ik ineen, alsof hij me kon horen en me nu de huid vol zou schelden.
Ik liet het stukje dat ik zo netjes op zijn plaats hield opnieuw vallen toen mijn moeder de kamer binnen walste.
'Liefje! Ik heb dat kleedje voor vanavond gevonden. Wil je het even passen?'
'Mam!' klaagde ik verontwaardig. 'Het heeft me vijf minuten gekost om dat stukje op zijn plek te krijgen.'
Mijn moeder keek me verward aan en nam het slagveld van nauwkeurig gesorteerde scherven en goudkleurige lijm in haar op. Zachtjes schudde ze haar hoofd en legde ze het kleedje neer op mijn bed. 'Ik ga zelfs niet vragen wat je aan het doen bent.'
'Goed. Dag mam.'
Ik wilde niet dat ze de scherven zag, want ik wist dat ze haar vaas er direct in zou herkennen en ik wist niet goed hoe ze daar op zou reageren.
'Wauw, wat ben ik weer welkom. Liefje, dokter Falcon hangt aan de lijn en er is iemand die beneden op je staat te wachten.'
Verbaasd trok ik mijn wenkbrauwen op. 'Maar ik verwacht helemaal niemand.'
Mijn moeder haalde haar schouders op en gaf me haar telefoon. 'Praat maar eerst met dokter Falcon. Ik vertel hem wel om even te wachten.'
'Hem?' mimede ik. Mijn moeder glimlachte alleen en trok de deur achter zich dicht. Ik drukte de telefoon tegen mijn oor, haalde even diep adem voor ik zei: 'Met Celeste.'
'Ha, Celeste. Ik dacht, ik bel even want het is weer een tijdje geleden dat je bent langs geweest. Ik dacht dat je misschien vergeten was om een afspraak te maken.'
Het klonk zelfs niet een heel klein beetje beschuldigend. Ik vroeg me af hoe hij dat deed.
'Ik ben gewoon heel erg druk geweest.'
'Met wat zoal?' vroeg hij. Hij klonk oprecht geïnteresseerd.
'Weet u, als u hier een telefonisch consult van wilt maken, hoeft u dat alleen maar te zeggen hoor.'
Ik hoorde hem aan de andere kant van de lijn stamelen.
'Geeft niet hoor. Weet u, ik heb wel behoefte aan een kort gesprekje. Eigenlijk wil ik u vooral dingen vertellen. Ik heb me eindelijk iets gerealiseerd. Nee, eigenlijk heb ik me iets herinnerd en heb ik me op basis daarvan iets gerealiseerd. En daarom wil ik nu iets nieuw proberen. Nee, eigenlijk iets oud. Het is meer een droom die ik vroeger had en die nu ontwaakt is. Begrijpt u?'
'Euhm... Kan je dat misschien nog eens uitleggen, te beginnen bij die herinnering?'
'Weet u, alles wat u nu moet weten is dat ik iets nieuw probeer en dat als u wist wat ik dacht, dat u het goed zou keuren.'
'Zeker dat je er niet met me over wilt praten?' drong hij aan.
Ik knikte, maar realiseerde me dat hij dat niet kon zien. 'Dit is iets wat ik zelf wil uitzoeken en ik ben bang dat uw mening me zou beïnvloeden.'
Hij probeerde nog wat te vissen naar antwoorden, maar uiteindelijk haakte ik in.
Ik haastte me de trap af, om wie er ook beneden in de gang stond snel naar buiten te werken, zodat ik verder kon werken. Halverwege de trap verstijfde ik.
Nathan.
'Dus ik besta weer?' vroeg ik ijzig.
'Sorry?' Nathan keek oprecht verbaasd. Of zag ik daar toch een beetje schuld?
Ik sloeg mijn armen over elkaar en keek hem met mijn meest beschuldigende blik aan. We speelden een staarspel. De eerste die wegkeek bekende schuld. Ik weigerde om deze te verliezen.
'Ik heb geen idee waarover je het hebt, Celeste,' zei hij uiteindelijk, hoofdschuddend. En God, dat deed pijn. Ik herinnerde me elk gesprek dat we samen hadden gehad, elk gesprek had het geleken alsof hij me begreep. Was dat een leugen geweest? Ik had hier geen zin in. Ik stond op het punt om mijn leven radicaal om te gooien, om mijn vaders droom te laten voor wat het was. Een stabiele situatie was wat ik nodig zou hebben, maar hij... Hij was alles behalve stabiel.
'Ik heb hier geen zin in.' Ik draaide me om en liep de trap weer op.
'Wat heb ik verkeerd gedaan? Zeg het mij en dan kan ik het oplossen.' Het leek wel alsof hij smeekte. Ik was razend. Hoe kon hij nu niet weten wat hij verkeerd had gedaan?
Ik draaide met een ruk om. 'Eens zien.' Ik drukte mijn vinger tegen mijn lippen en deed alsof ik nadacht. 'Dat je me al een hele week negeert is niet erg, toch? Ik had iemand nodig om mee te praten, om mijn gedachten beter te kunnen begrijpen en jij liep constant weg. Ik kwam eraan en je wist nu hoe snel je je uit de voeten moest maken. Dus sorry, maar ja ik ben kwaad.'
'Celeste, ik...'
'Nee laat me uitspreken,' onderbrak ik hem, 'eerst knuffel je me, dan negeer je me. Eerst praat je met me over een meisje dat je niet durft te vragen en dan praat je alleen nog maar met mij. Ik kan dit niet meer. Het is verwarrend en verwarring kan ik nu niet gebruiken. Ik probeer mijn leven weer op te bouwen en op deze manier gaat dat niet lukken.'
'Ik wil met jou naar het feest!' riep hij ineens. 'Ik wilde je al de hele week vragen om met mij naar het feest te gaan en ik durfde niet. Daarom ontliep ik je. En nu ik hoor dat je me nodig had en ik er niet was, wil ik mezelf heel graag slaan, maar wat ik gedaan heb kan ik niet uitwissen en ik hoop dat je...'
'Door met jou naar het feest te gaan, je alles vergeef,' vulde ik aan.
Hij knikte hoopvol en stak zijn hand naar me uit.
'Nee,' zei ik resoluut, 'Nee. Nee. Nee.' Bij elke nee die ik zei, kromp hij verder ineen en zakte zijn hand steeds dieper naar beneden.
'Waarom niet?' vroeg hij kalm. Hij keek me vastberaden om over te halen aan.
'Omdat ik geen tweede keus wil zijn. Je wilde met dat ene meisje gaan, maar omdat je het haar niet durfde te vragen, vraag je het maar aan mij,' beschuldigde ik hem.
'Je bent geen tweede keus,' riep hij, terwijl hij radeloos met zijn handen door zijn haar ging.
'Voor mij klonk dat alsof je meer jezelf daarvan moest overtuigen dan mij.'
Hij keek hulpeloos om zich heen en op dat moment trilde mijn telefoon, die op het kastje in de gang lag. Zijn oog viel op het scherm en hij nam de telefoon in zijn hand. Hoofdschuddend legde hij het toestel neer. 'Ik snap het al.' De deur viel met een klap achter hem dicht.
Ik had het gevoel dat ik me opgelucht had moeten voelen, maar dat deed ik niet. Ik nam mijn telefoon en las het bericht. Ik zag niet wat Nathan erin had gezien.
James:
Ik haal je straks op.
Terugkeren naar mijn puzzelwerk leek me nu geen goed idee meer. Ik kon niet meer alleen maar dromen van mijn eigen pad of het in mijn hoofd plannen terwijl ik een vaas lijmde. Ik moest het uitvoeren. Het waarmaken, ervoor zorgen dat het meer werd dan een paar uitgesproken verlangens.
Ik griste een stapeltje papier en een pen mee en sloot mezelf op in mijn vaders muziekkamer. Ik keek verlangend naar het keyboard. Als ik mijn ogen sloot kon ik mezelf makkelijk achter die piano voorstellen, als ik me concentreerde kon ik in de verte al een melodie horen. Geen klassieke melodie, niet de melodie van mijn vader, maar de mijne. Toen ik plaatsnam achter het keyboard wist ik met zekerheid wat ik wilde.
Een uur later had ik een melodie, een eerste strofe en een deel van het refrein. Het was altijd mijn droom geweest om liedjes te schrijven waarin anderen zich konden herkennen, toch had ik besloten om met mijn eerste eigen liedje iets over mezelf te vertellen. Mijn eigen weg. Ik legde mijn recorder naast me op het bankje en drukte op opnemen en toen zong ik de eerste strofe en het refrein nog een keer.
'Eén knal en het was voorbij,
Vooral voor jou maar ook voor mij.
Iedereen zegt dat ik je vreselijk mis,
Dat het lot zich heeft vergist.
Maar misschien was het een signaal
Om nu te starten aan mijn eigen verhaal.'
'Drie jaar ging voorbij,
Jouw dromen en verlangens leefden voort in mij.
Ik nam het pad door jou gepland
En schoof mijn eigen leven aan de kant
Je leefde voort met mijn hart
En ik nam geen nieuwe start.'
Ik speelde nog wat doelloos verder. Hier stopte de tekst die ik al had. Ergens voelde ik me enorm trots. Dit had ik zelf gemaakt. Ik slaakte een opgeluchte zucht en keek de kamer rond. Mijn oog viel op mijn vaders cd collectie. Op de plank boven de opnameapparatuur stonden ze: Beethoven, Bach, Mozart en Tsjaikovski.
Ik stond op en begon ze te verzamelen. Die behoorden nu tot het verleden en moesten weg. Halverwege de plank stonden er geen cd's meer, maar wel een kistje en op het deksel stond netjes gegraveerd:
Voor Celeste.
Neem afscheid van wie je gisteren was.Vanaf nu zal je muziek je leiden.
'Dezelfde tekst als op zijn grafsteen,' fluisterde ik. Ik streek er verstrooid met mijn vinger over. Zou dit iets betekenen? Een beter vraag: wilde ik dat het iets betekende?
'Wat wilde je me nog vertellen?' vroeg ik hem. Net toen ik met trillende handen langzaam het deksel optilde, riep mijn moeder dat ik me moest haasten als ik klaar wilde staan wanneer James en Kriss hier waren om me op te halen.
Ik liet het kistje staan en liep naar mijn kamer om het zwarte kleedje dat mijn moeder had klaargelegd aan te doen. Eigenlijk had ik geen zin in dit concert. Ik had namelijk gebroken met dat klassieke verleden.
'Een laatste afscheidsconcert,' zei ik tegen mezelf en ik trok mijn slaapkamerdeur achter me dicht.
'Voor we vertrekken heb ik nog een verassing voor je, Celeste,' zei James en hij stak me een envelop toe. Ik keek naar Kriss om te zien of zij hier meer van afwist. Ik zag even hoe haar gezicht betrok, heel even maar, voor ze het weer in de plooi trok en me een stralende glimlach toonde. Ik legde mijn jas en tas weer neer en nam de envelop aan.
Mijn hart sloeg een slag over en ik had het gevoel dat ik moest overgeven toen ik zag wie de afzender was van deze envelop. KoMuDa. Ik was mijn plannen voor de auditie al weer helemaal vergeten. Zeker nu ik had besloten om er toch niet aan deel te nemen.
'Ik heb helemaal geen auditievideo ingediend,' stammelde ik.
'Maar ik wel,' zei James vol trots. 'Je had het zo druk. Dus ik dacht ik stuur je video wel op.'
'Je hebt wat gedaan...?' zei ik ademloos. 'Ik had niet eens een auditievideo. Ik heb nooit iets opgenomen.'
James lachte vol blijdschap, maar ik begon langzaam te panikeren.
'Celeste gaat het?' vroeg Kriss bezorgd.
'Tuurlijk gaat het,' antwoordde James in mijn plaats. 'Al haar dromen komen nu uit Kriss.'
De envelop voelde zwaar in mijn handen. Alsof het een nieuwe ketting was die werd vastgemaakt aan mijn been.
Ik hoorde vaag hoe James trots vertelde hoe hij dit allemaal geflikt had. Dat hij een compilatie had gemaakt van al mijn oefenpogingen en van de verschillende liedjes die ik gespeeld had.
Niemand lette op mij toen ik heel erg traag de envelop opende en de papieren eruit schoof. Mijn maag keerde zich definitief om.
Wij zijn vereerd u te mogen uitnodigen voor een auditie.
De rest las ik zelfs niet. Ik schoot overeind en haastte me naar de badkamer. Achter me hoorde ik ze mijn naam nog wel roepen, maar dat was het laatste van mijn zorgen.
Ik gooide het deksel van de wc open en gaf over. Zelfs toen er niets meer was om uit te kotsen, bleef mijn maag samentrekken om er iets uit te krijgen. Toen de samentrekkingen eindelijk stopten, stond ik op en liep naar de wastafel. Ik keek naar mijn eigen spiegelbeeld en zag hoe mijn ogen in doodsangst vertrokken waren.
Ik maakte een onomkeerbare fout. Ik bleef zolang naar mijn bezwete gezicht staren dat mijn eigengezichtsomtrekken langzaam verdwenen en mijn vaders triomferende gezicht langzaam naar voren kwam. Hoe ik ook mijn best deed, zijn pad zou altijd het mijne overheersen.