1. The Great Escape
SCARLETT
Minsan, umaaksyon ako impulsively. Nagpapadala kasi ako sa emosyon ko. Nakakalimutan ko nang mag-isip ng possibilities sa bawat kilos na gagawin ko kaya naman napapaisip ako na malaking pagkakamali itong pagtakas ko ngayon.
Tumatagaktak na yung pawis sa buong katawan ko. Dahek! Sana nagpalit man lang ako ng mas manipis na damit bago ako naglayas. Buti na nga lang ay na-immune na ako sa kadaliman ng lecheng trunk na ito e. Buti nalang talaga hindi ako duwag.
The only problem with what's going on is that I can barely breathe normally anymore. It's not that naso-sophocate ako rito. Malaki-laki naman ang trunk at hindi ako nasisikapan. Kanina pa kasi ako nakatakip sa bibig ko at anytime ay maduduwal na. Gods, nahihilo ako. Feeling ko, nakasakay ako sa isang rollercoaster ride na walang katapusan.
Inabot ko ang phone ko para tignan ang oras. Nagulat ako kasi 5:45PM na. Shucks, as in ilang oras na kaming bumbyahe ng walang tigil. Saan ba ang punta ng kotseng ito? Byaheng langit?
Pumikit nalang ako at pinilit na makatulog kaso naalala ko lang yung nangyari kanina sa simbahan kaya napapamulat nalang ako. Nightmares, leave me alone!
"Ay!" tili ko nang halos tumalon ang katawan ko marahil ay dumaan kami sa isang malubak na daan. Walang katapusan 'yung paulit-ulit na pagtatalon nung kotse kaya naman halos maalog na ang ulo ko. Mas lalo tuloy akong naduduwal.
Humawak ako sa sikmura ko, yung isang kamay naman ay nasa bibig ko. Kailangan ko 'tong pigilan. I don't want to be gross.
"Urgh..."
Namimilipit na ang mga paa ko dahil sa pagpipigil ko. Gusto ko na talagang maduwal kaso...
Wait. The car finally stopped. Nakiramdam muna ako ng ilang minuto kung gagalaw pa ba pero hindi na ito gumalaw. I counted for a minute and waited for it to move. Akala ko y hindi na aandar pero akala ko lang pala 'yon. I guess, I need to wait for another hours until this car stops. So, Scarlett, push yourself to sleep or else...
NAGISING ako sa malakas na pag-alog sa braso ko. Pakiramdam ko, dumaan na naman kami sa isang malubak na daan kaya hindi ko nalang iyon pinansin at nag-iba nalang ng pwesto nang...
"Sh1t."
In just a matter of second, napamulat ako ng mga mata. Nakaunan pa ako sa dalawa kong braso habang nakatagilid. May narinig akong boses. Boses ng lalaking nagagalit. Hindi ko alam kung naalimpungatan lang ba ako o sadyang nahuli na ba ako but I guess, the latter's into it.
"Hindi ka talaga gigising?" sabi pa nung boses tapos naramdaman ko nalang na may dalawang malalakas na bisig ang pumailalim sa katawan ko at ang sumunod nalang na nangyari ay umangat ako.
Inilabas ako sa trunk!
"AAHH!!!" I shrieked fearfully. Oh my God! Katapusan ko na ba? Kidnapper ba siya? Rapist? Killer? Mali ang napili kong kotse!! Sana man lang sa mas mabait na nilalang yung napasukan ko!
Nabigla ako nang ibagsak niya ako sa kalsada. Una pa yung butt ko sa sahig. Ang sakit! Buset na lalaking ito!
"What the heck?!" sigaw ko habang haplos-haplos ang butt ko. Malalim na ang gabi pero hindi ko maaninag ang mukha niya dahil sa sobrang liwanag ng ilaw na nakatapat sa kanya.
"Who are you? Why are you hiding in my car's trunk?" The thought dawned into me again. He caught me hiding inside his car's trunk for whoever's sake! "Magnanakaw ka, 'no?"
Aba! Yung ganitong mukha, magnanakaw? Malabo yata ang mga mata ng lalaking ito.
Dahan-dahan akong tumayo at pagkatapos ay hinarap siya. I was about to point a finger on him when my eyes landed on his face. Natigilan tuloy ako for some odd reason. Pinasadahan ko siya ng tingin mula ulo hanggang paa. Nakasuot din siya ng pormal. In fact, he's wearing an Armani suit. And from that moment, napaisip ako. I was wrong thinking about that he's a killer, rapist or something criminal. He looked so decent.
"Now what, Miss?"
Nabalik ako sa wisyo ko nang magsalita siyang muli. Nag-iigting ang mga panga niya habang nakatingin sa akin. Tinubuan tuloy ako bigla ng hiya. Ang kapal naman ng mukha ko kung ako pa yung magagalit eh ako na nga yung nagtrespass sa kotse niya.
"Magsasalita ka ba o ano?" he irked with that deep voice of his. Seriously, ba't ba ako parang naputulan ng dila?
He waited for me to speak but I just stayed speechless infront of him. Napailing nalang siya tapos nilabas niya ang phone niya habang nakatingin sa akin.
"I'm gonna report you to the police," pagbabanta niya kaya nanlaki ang mga mata ko. Kapag nireport niya ako sa pulis, makakarating ito for sure kay Papa. Matutuntong niya ako at kapag nangyari yun, magagalit siya't pababalikin ako sa hacienda.
"No, don't do that!" pigil ko sa kanya. Nangingilid na ang mga luha ko. "Please... Nagawa ko lang namang magtago sa trunk ng kotse mo kasi may tinatakasan ako."
"I won't buy that."
Humugot ako ng malalim na hininga. I need to do more dramas para makuha ko ang loob niya. Ano pa't naging resident ako ng theather club sa University ko for 4 years?
"Sir, please. K-kailangan ko lang naman tumakas sa tiyuhin kong nagmomolestiya sa akin," sabi ko at hinayaang tumulo ang mga luha sa pisngi ko. Nakatitig lang siya sa akin kaya napakapit ako ng mariin sa braso niya. "Maawa ka sa akin, Sir. Hindi ko na kayang tumira kasama siya. Alam kong may busilak kang puso. Maniwala ka sa akin.
Maniwala ka sana, hayup ka.
"Please... help me."
He pulled out a sigh and stared at me. Siguro inoobserbahan niya kung nagsasabi ba ako ng totoo o nag-iimbento lang. Gods, kailangan ko siyang mapaniwala kaya humagulhol pa ako sa kanya.
"Siiiiir! Patawarin mo na ako. I did not intend to do harm on you. Gusto ko lang talagang makatakas sa tiyuhin kong binubugbog ako."
"Teka..." Tinanggal niya ang kamay ko sa braso niya at pagkatapos ay pinagmasdan ulit ako. "If you tried to escape from whoever the fvck you are talking about, then why are you wearing that thing?" tanong niya kaya napatingin tuloy ako sa sarili kong suot.
Shucks, think of an alibi, Scarlett! Think!
"K-kasi... galing ako sa party! T-tapos, nung pauwi na ako, he got mad at me. He tried to molest me again kaya as you can see, sira-sira ang gown ko." Dahek did I just say? So lame!
Mukhang napaisip yata siya sa isinagot ko. Bakas na bakas yung awa sa mukha niya. That's what I want!
"Please, Sir?" I pleaded.
Napa-'tsk' nalang siya at saka niya ibinulsa ang phone niya. Naguluhan ako nang pumunta siya sa pinto ng passenger's seat nang wala man lang sinasabi, saka niya iyon binuksan.
"Sir?"
"Get inside."
"Po?" Am I doomed? Irereport niya na ba ako sa pulis?
Hindi siya sumagot. Nagulat nalang ako nang lapitan niya ako't hinila papasok ng kotse niya. He slammed the door close and quickly got into the driver's seat.
HINDI niya na ako inimikan ulit pagkatapos kong ipaliwanag sa kanya yung nangyari kuno sa akin. Forgive me for lying. Hindi naman ako Santa pero nagiguilty ako kasi over yung lies na sinabi ko sa kanya kanina.
I got more confused when he brought me to the nearest restaurant in that city. Base pa lang sa lugar na may dikit dikit na restaurants, alam kong nasa Maynila na ako. Wait... whut? Nasa Maynila na ako? Ibig sabihin ang layo ng binyahe namin? Kung nasa Maynila na ako, edi ibig sabihin din ay naitawid ang kotse niya sa dagat?
"Sir..."
Tumingin siya sa akin. Ayan tuloy, napipi na naman ako. Tatanungin ko sana kung bakit kami nasa Maynila pero syempre I'm not dumb to actually ask that. Obviously, he lives in Manila. Samantalang ako ay nakatira sa malayong hacienda sa Astrid. Kailangan pang sumakay ng lantsa para makarating sa hacienda namin. Kung trip mo namang dalhin ang kotse mo roon ay pwede rin at iyon siguro ang ginawa niya.
"What is it?" tanong niya at napailing nalang ako.
Naiilang ako. Hindi lang sa kanya kundi sa mga tao sa paligid namin. They were staring at me like I'm some kind of an alien dropped from outerspace. Marahil na rin siguro dahil sa abnormal kong punit-punit na gown.
"I'm sorry about what happened to you." Tinignan ko siya nang sabihin niya iyon. He looked really serious that's why I felt more guilty upon him. Sorry for lying.
"A-ayos lang..."
"What's your name?"
Ibubuka ko na sana ang bibig ko para sambitin ang pangalan kong 'Scarlett' pero naalala kong tumakas nga pala ako sa Astrid. I have to renew myself now. "Alison... Alison ang pangalan ko."
He nodded. "Alison, since you've mentioned to me that you escaped from your d1ck of an uncle, I'd like to help you with that matter."
Namilipit ang mga daliri ko sa kandungan ko. Ayan na! Oh no.
"A-ayos lang po. Ang importante ay nakatakas na ako."
"No, he has to be punished. Binaboy ka niya," seryosong sabi niya. Nakagat ko tuloy ang dila ko. Geez. What have I gotten myself into?
"Sir, thank you sa concern pero ayos lang po talaga. Ang mahalaga ay wala na ako sa poder niya."
Dumating na yung food kaya nawala na kami sa topic na iyon. And I swear, I almost pig out infront of him. I am hella' hungry! Hindi ko alam kung ilang oras akong nalipasan ng gutom. Ni wala nang nguya-nguya. Basta lunok nalang.
"Slow down, Alison. Hindi ka mauubusan ng pagkain."
At iyon na nga, napahinay ako sa pagkain. Sh1t. Ngayon lang yata ako nagutom ng ganito. I am so embarrased I wanna cry. Where's the classy Scarlett gone?
"Alison, do you want anything else to eat?"
I was about to mutter my 'thanks' to him when I felt the sudden rush of pain on my stomach. Idinapo ko roon ang kamay ko. Shucks, ang sakit!
"Figured you're full," he said and got on his phone seriously. "Ngayong nandito ka sa Maynila, saan ka titira nyan?"
"I... I..." Heck, saan nga ba?!? "Sa friend ko," sagot ko. I have a few friends who live here. I might as well contact one of them later.
Namimilipit pa rin ako sa sakit. Mukhang nabigla yata ako sa kinain ko kanina.
"Good then. If you need any help, you can contact me anytime..." sabi niya tapos naglabas siya ng calling card at inilapag iyon sa mesa. Tinitigan ko lang iyon.
"Thank you sa concern, Sir." He nodded ang got up. Tumayo na rin ako at kinuha na yung calling card niya. "Need a lift home?" he offered. "Saan ka ba tutuloy?"
"Sa... sa... Quezon City." I lied again. Wala akong alam sa Maynila. All my life, nasa Astrid lang ako!
"Okay. Nasa QC na tayo. Malapit nalang. Hatid na kita."
"Ay, h-huwag na. Thank you nalang."
He looked to me intently. And I almost fainted at that stare. Parang nakakapanghina ang titig niya. Shet. "Sure?"
"Yes. Salamat sa lahat. Pasensya na ulit."
We parted ways. Lumabas kami ng restaurant at ako naman hinintay siya na makalayo. Hindi ko alam kung saan ako pupunta. At mas lalong hindi ko alam kung anong mangyayari sa akin dito sa Maynila. Naglalakad ako sa kalsada nang biglang tumunog ang cellphone ko. Si Papa! Tumatawag!
"Darn..." Nagmamadali kong kinalas ang phone ko at tinanggal yung sim card bago ko ito itinapon. "Sorry, Pa."
I ENDED up hailing a cab that took me to a nearest hotel. No choice e. Ayoko namang matulog sa kalsada. And of course, there's no way I'm gonna sleep in the streets. For Pete's sake, I am Scarlett Alison Ramirez. At si Scarlett ay hindi pipitsuging babae.
But tonight's an exception. I checked in a very cheap hotel. Limang libo lang ang laman ng wallet ko kaya kailangan kong magtipid. Okay na rin itong P800 per 12 hours na check in ko rito. At least, may soft bed.
"Haayyy... What have I done?" I asked myself as I laid down the cheapest bed I've ever lied on. I've been raised sleeping on a comfortable bed. First time ko ata ito.
I was about to drift to my peaceful slumber nang maalala ko yung lalaking tumulong sa akin kanina. Napangiti tuloy ako.
He looks really boyish. Yung katawan niya parang naturally toned. And the way he stares... parang nakakapanghina. Lalo na siguro kung ngumiti siya, feeling ko may lalabas na rainbow sa kalangitan. Not that I'm over-reacting, he really looks good. Para siyang bachelor na kagaya sa mga American TV shows. He's so serious and that's what makes him more dashing.
I sighed dreamily. Parang napawi niya saglit yung dramatic thoughts ko about kay Garrett. I wrinkled my nose as I've thought about that sh1t of a guy again. Dammit, get out of my thoughts, you scumb-ag!
Tumagilid ako para mag-isip pa ng ibang bagay para maalis sa isip ko si Garrett hanggang sa mahagip ng paningin ko ang calling card na nasa ibabaw ng side cabinet. Binigay nga pala iyon sa akin ni Mr. Serious!
So, I jumped out of bed and reached for it. Ngali-ngali kong tinignan yung nakasulat dun. Only to find out what's written on it.
"Arthur Evangelista...??"
WTF? Evangelista?
-
Arthur is not Garrett and Garrett is not Arthur. They're two different people. :) Naeexcite ako sa storyline na ito. Kakaiba kasi sa nagawa ko na noon. Mouhahaha. Share your thoughts? Thanks for reading this one.
#LetsTalkAboutUsArthur
-Yhel