DINALA AKO ni Tyler sa loob ng paborito niyang sasakyan, his Yesha's Cadillac, hindi sa nag a-asume ako pero parang pangalan ko ang ginamit niya. Nasa driver seat sya samantalang nasa passenger seat ako. Walang nagsasalita sa aming dalawa, mga sampung minuto na nga ata siguro.
I wanted to talk, to tell him that I want to leave and check his brother if it's okay, but my guts telling me not to say it. Alam kong galit sya kaya hindi na ako dadagdag. Kahit hindi ko sya gaanong kakilala, I chose to stay. Basi sa expression ng mukha niya, para syang handa ng lumamon ng tao.
“I-im... I'm sorry” -kinakabahang sabi ko.
Kanina pa kasi sya nananahimik, natatakot na ako dahil baka anong gawin niya sakin.
Bumuga ako nang marahan at muling nagsalita. “Galit ka ba?”
Lumingon sya sakin, nakita ko na naman ang mga luha niyang nangingilid, kagat kagat niya ang kanyang labi at parang hindi makapaniwala na sinabi ko yon sa kanya.
Why does his eyes have to be teary and be so cade whenever he talk and face me? Naaawa tuloy ako sa kanya.
“Tyler?” -I called his name nang makitang tiningnan niya lang ako at parang naluluha na ewan. “A-ayos ka lang ba?”
“Oh baby.”
Hinila niya ako palapit sa kanya at niyakap ng sobrang higpit. Gaya ng nakagawian ko, hindi pa rin ako makakilos sa twing niyayakap niya ako ng walang permiso. Sa halos isa't kalahating araw naming magkakilala wala na akong masabi sa advance ng lahat ng pinagkakagawa niya.
One and a half days have been an excruciating nightmare for me. I crossed paths with a man—no, scratch that, I encountered an enchanting Greek deity, a dangerously captivating and unhinged individual na hindi ko alam kung san nanggaling. Tho, it was a beautiful nightmare for me.
“G-Gusto ka nilang agawin sakin” -iyak niya “Aagawin ka nila”
Napakunot ang nuo ko.
“S-Sino?”
“All of them” -parang batang niyakap niya ako nang mahigpit “Sabi sakin ng nasa utak ko... sabi niya iiwan mo ako at kay Troy ka sasama. Aagawin ka nila sakin, p-please.. d-dont leave me, dont” -isiniksik niya lalo ang mukha sa leeg ko. “Dont”
Oh god. He's really crying for god sake!
“I... I yearned for it, a burning desire to kíll them all, to end his life, to eradicate him so that he could never touch you again” -niyakap niya pa ako nang mahigpit. “Am I bad? Do you think I'm bad? Will you abandon me because I entertain such sinister thoughts? Do you ever think of leaving me?”
I was utterly taken aback, like I was really speechless, he look like an innocent child. How could he even entertain the notion of taking his own brother's life? Napahilot ako sa sentido, what have I done to let myself untangle with them? Seriously, I am not ready to lose my sanity.
Mas lalo niyang isiniksik ang mukha sa'kin. Dinadampian niya rin ito ng halik na ikinaiilang ko, hindi ako sanay. Parang nananayo ang balahibo ko sa batok.
“I love you. I love you so so so damn much. I love your face, I love your smell, I love your body, I love you for who you are”
“Tyler—”
“You will never leave me. Ipapamukha ko sa kanila na hinding hindi mo ko iiwan”
“Tyler.” -hinawakan ko ang buhok niya, pinaharap ko sya sa'kin “Stop crying”
“Patawarin mo ko” -napakagat sya sa bibig “I am really sorry baby, I'm so sorry”
Napatitig ako sa mga mata niya.
“Akin ka lang, okay?” -aniya “Wala akong pakialam kung ang pamilya ko, kapatid ko at tadhana ang maglalayo sa'ting dalawa. The hell will be damned if they try to tear us apart. Akin ka, kaya hindi pweding mawala sakin”
I sighed. How can he own me when I didn't even know him? No one own me. End of story.
Humiwalay ako sa kanya saka pinagmasdan ang mukha nito, bigla naman syang tumalikod na parang nahiya sa ginawang pag-iyak. He wiped his tears, acting like a shy boy now.
“Okay ka na ba?” -tanong ko.
Humarap naman sya sakin suot ang maamo niyang mukha, ang mukha niyang nagiging maamo lang pag ako ang kasama. Ang gwapo niya pa rin kahit namumugto na yong mga mata niya. Ibang iba ang Tyler na to sa harapan ko kesa dun sa Tyler na sinuntok ang kapatid niya sa pangawalang beses.
“I love you” -he said again, “Olivia.”
Sinalubong ko ang titig nito. “Do you, do you wanna.... I mean, do you like to—”
Hindi na niya natapos ang gusto niyang sabihin ng biglang tumunog ang cellphone nya. He seized his phone with a frenzied grip, his fingers trembling with anger and frustration when he picked it. Tiningnan niya kung sino ang tumatawag at napapamurang sinagot yon.
“This better be important Glenn Klay” -he answer using his frightening voice, deritso lang din ang tingin niya sa labas ng sasakyan “W-What?” -naging mas seryoso ang boses nito. “Damn. Sino daw? I'm with my baby right now, I cant” -he stopped “I know.. fúck. Okay, I'll be there”
He dropped his phone call and looked at me, wearing his tamable look as always.
“Im sorry. I, I wanted to be with you but there's an emergency” -he bit his lip “I promise I'll fetch you later after we untangle the problem. I really promised, I'm so sorry” -he hold my hand, squeezing it as if he's asking a permission if I should allow him.
That's fine with me. He don't have to feel sorry, actually kanina ko pa gustong umalis. Natatakot lang ako dahil baka magalit na naman sya gaya ng nakita kong ginagawa niya kay Troy.
“Love?” -he called me, making me back to my senses “Okay lang ba?”
“Ayos lang” -tumango ako “Umalis ka na, okay lang ako”
“I'll send you home then”
“No” -I shake my head “I mean may klase pa kasi ako, s-sige, bababa na muna ako’’
I was on the verge of opening the door when he abruptly seized my hand, napasinghap naman ako nang palihim ng masubsob ako sa dibdib nito. And I swear, I felt like my entire body froze when his hand embrace me, hindi na rin ako makahinga ng maayos ng niyakap niya ako.
“I love you” -bulong niya na ikinalunok ko nang sunod sunod “Susunduin kita mamaya pangako yan, basta.. basta wag kang lalapit sa kahit sinong lalaki, including my brother. Mababaliw ako kapag may hahawak na naman sayo”
“Tyler”
“Sabihin mo sakin na walang makakalapit, I need an assurance”
“Tyler kasi—”
“Please don't make me jealous”
Humiwalay sya sakin saka hinalikan ang nuo ko. Napapikit ako sa ginawa nito. “Mahal na mahal na mahal kita. Sobra”
Nahihiyang umiwas ako nang tingin “S-Sige na. Lalabas na ako”
I got out from his car nervously, the ambiance of SIS parking lot embracing me once again. Hindi na ako mapakali na kasama sya, his presence is no good to me.
Nang makalabas, saka naman umalis si Tyler na syang ikinahinga ko nang maluwag. Hindi ko mapigilang hindi kabahan. What's with his sudden change of mood whenever hes with some people and with me? Matagal na ba niya akong kilala? Kung Oo, kailan pa? And who is he talking to na nasa isip niya? Sinong mga taong nagsasabing iiwan ko sya?
There's something's wrong with him, honestly, I felt like he's some kind of psycho.
NAGLALAKAD ako patungong classroom ng mahagip ng mga mata ko si Ace, yong lalaking nakilala ko sa garden. Nasa may umbrella shade sya nakaupo at nakapandekwatro habang nakapikit ang dalawang mata.
Todo naman picture ang mga studyante sa kanya habang kinikilig. Well, who wouldn't? Gwapo rin naman sya.
Hindi ko alam pero parang may sariling isip ang mga paa ko at naglakad palapit sa kanya, napapatingin sa akin ang iba dahil sa ginawa ko. I just wanna talk to him, may itatanong lang ako, bakit parang big deal sa kanila na makipag-usap sa kanya?
“Uhm, i-ikaw si Ace tama ba?” -tanong ko ng makalapit, naghikab sya sa harapan ko at nag-inat ng braso “Pasensya na kong inisturbo kita”
Tumingin ako sa kanang sulok ng mapansing masama ang titig sakin nang mga fan girl niya. Diosko, hindi ko naman nilalandi ang Ace nila.
He is not my type. That's for sure.
“Oh? Tyler's property”
Napakunot na naman ang nuo ko sa sinabi nito. “Tyler's property? My name is Olivia”
He chuckled. “Kidding. May sasabihin ka ba?”
I stand straight. Wala na akong pakialam sa mga bulong-bulongan nila.
“Have you seen Troy?”
Napapahiya akong yumuko ng makitang mukhang hindi sya makapaniwalang tumingin sakin.
“Seriously? You wake me up just to asked me where that punk is?”
Napakagat ako sa bibig. “Nag... nagbabaka sakali lang ako kung alam mong nasan sya, may importante lang kasi akong sasabihin”
He straightened his posture and rested his elbows on his thighs.
“Like what?”
Sighing, I forged a smile. “It's okay, I'll take care of it na lang. Pasensya na kung naabala kita”
Hinawakan naman niya ang baba niya na para bang nag-iisip ng kung ano ano. “You know what? Kahit sabihin ko sayo kung nasan si Troy hindi mo pa rin sya makakausap”
“Bakit?” -napatayo ako nang tuwid. “Nasan ba sya?”
“Nasa bahay niya” -kaswal niyang sagot. “I mean, you're restricted. Kaya sa tingin ko hindi ka makakapasok dun, you know the Montellion, they're very strict when it comes to those people they didn't know, kaya kung kakausapin mo sya? Better call him”
Hindi maintindihang napatitig ako sa mga mata niya.
“I've heard that ikaw daw kasi ang dahilan kung bakit nabugbog ang bunso nilang anak” -dugtong niyang sabi. “That is why I'm telling you to call him”
Bigla akong nakaramdam ng kirot sa dibdib. Paanong ako ang naging dahilan?
“May nagawa ba ako?”
“Meron nga ba?”
Napahawak ako sa uniform ng mahigpit. “Wala naman akong ginawa na masama. Pumunta lang naman ako dun—”
“Pffftt” -he chuckled, “Just joking, ang seryoso mo naman” -tumawa sya na para bang may nakakatawa sa sinabi niya. “Dont be tensed okay? You're so pale”
Ano bang trip niya? Humihithit ba to nang katol?
“Seryoso ako” -anas ko sa kanya at pinaseryoso ang mukha “Kaya wag mo kong pagtawanan”
Nagkibit balikat lang sya saka ako sinagot “Whatever mother fúcking question that you want to ask Troy, you can tell me. I mean, I maybe know”
“Salamat na lang” -sagot ko “Sige, mauuna na ako”
Tumalikod na ako nang mabilis.
“Is this about kuya Tyler?” -aniya na nagpahinto sakin. “The way he treat you? An abnormal behavior? Yon ba ang itatanong mo?”
Napaharap ako sa kanya, how did he know it? “Alam mo?” -mahinang tanong ko “May hindi tama sa kanya hindi ba? Y-yong mga kinikilos niya, ang lahat ng mga pinagsasasabi niya, ang mga pinaggagagawa niya sa sarili tapos... tapos ang pabago bago niya ng mood” -pinagsiklop ko ang dalawang kamay “Alam mo ba lahat yon?”
Ngumiti sya sakin ng may kahulugan, tila ba sinasabing alam ko lahat.
“Sabihin mo naman sakin oh”
“Why do I have to tell you? I thought you're looking for Troy?”
I pressed my lips together. “G-Gusto ko nang malaman ngayon”
Tumayo sya at naglakad palayo sakin nang dahan dahan. I really badly need to know it right now. Kahit pa alam kong hindi ko masyadong kakilala itong lalaking to kakapalan ko na mukha ko.
“Ace please?” -sambit ko sa pangalan niya “Kahit hint lang”
Humakbang sya nang dalawang beses palayo sa'kin saka huminto na nakatalikod. “Olivia.” -he called me “Alam mo ba yong feeling na may gustong gusto ka sa isang bagay tapos hindi mo makuha? Na sa sobrang kahibangan mo hindi mo na alam ang mga pinaggagawa? The feeling that you feel in love with that thing and it always kept on messing your brain over and over”
Napaangat ang ulo ko sa sinabi niya.
“Alam mo rin ba yong obsession?” -tanong niya ulit.
“A-Alam ko.”
“Then I think I dont need to explain anymore” -he paused “That's the answer to your question”
“A-Anong ibig mong sabihin?”
He sighed.
“Obsession. It's like being consumed by an intense fascination, becoming addicted to something and developing an overwhelming passion for it” -kapagkuwan tinapunan niya ako nang tingin “If you're still having trouble grasping the concept, use google, maraming alam yon”
Walang lingon lingon na naglakad sya palayo sakin. Habang ako... heto, nakatanga at hindi makapaniwala sa sinabi niya. Paano namang—obsessed sakin si Tyler?
Ako talaga? Bakit? Anong meron sakin?
“Bruha ka! Kanina pa kita hinahanap nandito ka lang pala!” -napapitlag ako sa sigaw na nanggaling sa likoran ko, it was my friend Xandra na ilang araw ng naging MIA “San ka na naman nag pupupunta?”
Napakurap kurap ako.
“May kinausap lang ako”
“Sino? Si Troy?”
“Hindi” -tulala akong nakamasid sa bulto ni Ace na papalayo. “Si Ace. Halika na.”
Nang hindi sya sumabay ay hinampas ko sya sa balikat niya nang mahina.
“Ano? May problema ba?” -tanong ko.
“S-Seryoso ka girl? Hindi ka ba nananaginip? Mag-iilusyon ka na nga lang sa isa pang taong hindi mo maaabot” -aniyang naiinis “Pasikat ka talaga”
Ganoon na ba ka sikat ang lalaking yon at kahit tong kaibigan ko ayaw akong paniwalaan?
“Halika na nga, para kang sira”
“Seryoso ka talaga?”
“Ewan ko sayo”
Nauna na akong naglakad dahil parang walang balak itong kasama kong sumabay sakin, later on naramdaman ko na lang na nasa tabi ko na sya.
“Nag usap talaga kayo ni Ace? Like Ace Ashiro Hell? Sa Star section ng 2nd year college Engineering management?”
Hanep. Alam lahat. Hindi ko sya sinagot bagkus nagtanong ng ibang pweding ilihis sa usapan.
“Xandra, totoo bang may mga taong nao-obsessed sa isang tao rin?” -tanong ko habang nakatingin sa nilalakaran “Like for example ako, obsessed sayo”
Huminto naman sya sa paglalakad at tinakpan ang katawan niya na para namang tanga. “May gusto ka sakin? Nao-obsessed ka sakin?!”
“Baliw ka ba? Example nga diba?”
Pinandilatan ko sya nang mata at nauna na namang maglakad, wala akong mapapala sa kaibigan kong mukhang malapit na rin maging baliw. Hindi ko alam kung sang mental ako dadalawin ni tatay kung sakaling mabaliw ako, iniisip ko yong sinabi ni Ace, paano naman kasing na obsessed sakin yong tao?
Ang yaman non, ang hot, nakakalaway. Samantalang ako
“Meron talagang ganon, maraming kaso na nga ang meron yan eh” -pahabol na sagot sakin ni Xandra at tumabi sakin sa paglalakad. “Kapag kasi obsessed ang isang tao sa isang tao para na rin silang baliw, well hindi ko naman nilalahat, pero meron talagang taong nababaliw sa isang bagay na nagdudulot ng hindi magandang kinalabasan. May namemental pa nga eh”
That curious me. “According to Google” -he added “Obsession can be treated. Bakit? May tao ka bang kinababaliwan?”
Sinamaan ko sya nang tingin. Tumawa lang ang bruha saka kami nagpatuloy. I can't stop thinking about it right now. I'm shaking inside and my mind was totally in chaos. What should I do? Iiwasan ko na ba sya? Pero paano?
Am I in danger?
“Ang kapal naman ng mukha ng babaeng yan”
“Sya yung sinasabi nyong pinag-aagawan ng magkapatid na Montellion?”
“Sya nga. Hindi naman kagandahan”
“Talaga? Sinuntok ni Tyler si Troy? Bakit?”
“Nakita nyo? May vedio kayo?”
“Kinuha ni Skyler ang cellphone ko, I dont know where it is right now”
“Ang sakin rin. Ang gwapo pa naman ni Tyler at Troy dun”
“Makalaglag panga sa ka pogian si Tyler”
“Hindi ko talaga aakalain na makikita ko ang kuya ni Troy kanina. Even my mom kinababaliwan sya. Nagseselos na nga si Dad”
“Same. Karibal ko ang ate ko”
“Tyler Montellion is so handsome. Sana nakita nyo sya kanina. Super gwapo talaga”
“Babaeng masyadong bilib sa sarili”
Ilan lang lahat yan sa mga narinig ko habang paakyat kami sa floor namin, hindi rin maiwasan ni Xandra ang mangunot ang nuo . Napapayuko ako dahil sa kaba at hiya. Ganon nalang ba kababa ang tingin nila sakin?
“Girl? Anong sinasabi nila?”
“H-Hindi ko alam” -masyado ng marami ang iniisip ko kaya ayoko ng magsalita. “Tara na.”
Yong mga salita nila, nakakasakit ng damdamin.
PAGLABAS NG campus para sa uwian, iksaktong nakita ko si Troy na nakasandal sa hood ng kotse niya, nakakrus ang braso at paa. Nakasuot parin sya nang sunglasses, at tila may hinihintay. Grabi namang lalaking to, bugbog sarado na't lahat nagpapa-araw pa rin. Ibang klase.
Lalagpasan ko na sana sya nang tinawag niya ang pangalan ko na nagpatingin sa ibang estudyante na nasa labas nitong campus. May mga highschool student rin na tila hindi makapaniwalang makikita nila si Troy Montellion.
Huminto ako at hinarap sya. “T-Troy”
“Olivia” -bati niya sakin “Hey.”
Nagui-guilty ako, naalala ko kasing sinabihan niya ako kanina na wag na wag kong bibitawan ang kamay niya, paano ko naman kasi hindi mabi-bitawan eh hinablot ako nang kapatid niya. Pero feeling ako ata ang rason kung bakit sya sinuntok.
“Are you okay?”
Napakurap kurap ako. “A-Ayos lang. Nandito ka pala, nagpatingin ka na ba sa Doctor?” -tanong ko “Ang mga pasa mo? Pinagamot mo na ba?”
Ngumiti naman sya sakin, tila ba dinamdam niya lahat ng mga sinabi ko.
“I did. I already did, pinag-alala ba kita?”
Dahan dahan akong tumango, kasi totoo naman.
Bigla namang namula ang pisngi niya sa di ko malamang kadahilanan, napapakamot naman sya sa kanyang batok.
“Im glad’’
Napabuga ako nang hangin, I need to go or else ma-e-stuck na naman ako sa kanya, sawa na ako sa mga naririnig kong paninira laban sa'kin.
“Sige, mauuna na pala ako. Kita nalang tayo bukas”
“Wait—” -pigil niya “Let me send you home”
Don't let other man touch you, neither my brother. Mababaliw ako.
Mayroon talagang ganoon. Namemental pa nga.
Napaatras ako palayo kay Troy nang biglang pumasok sa utak ko yong mga sinabi ng kapatid niya at ni Xandra. Tila naguguluhan naman sya sa inakto ko.
“Olivia?”
“H-Hindi na kailangan, mag je-jeep na lang ako”
Hindi ko na sya inantay na sumagot. I run, yes, tumakbo talaga ako. Pumara ako nang jeep at nagmadaling pumasok, napahawak pa ako sa dibdib dahil sa pagkalito, hindi ko maintindihan kung ano ba dapat ang gagawin, ayoko ng lumapit ni isa sa kanilang dalawa. Natatakot na ako nang sobra. Kailangan kong sabihan si tatay, kailangan kong umiwas sa kanya... kay Tyler.
Ang lakas ng tibok nitong puso ko. Mababaliw ako kakaisip kung ano ang dapat kong gagawin kung gayon alam kong may isang maimpluwensyang tao ang kaya akong angkinin sa isang iglap. I know I am in deep trouble at hindi ko alam kung paano ako makakawala, paano ako iiwas sa kanya, paano ako tatakas at paano ko sya lalayuan
Why does it have to be me? Why does he have to be obsessed in someone like me? Anong meron at kailangang umabot sa puntong mababaliw sya sakin?
Ngayon, alam ko na kung bakit ganon na lang ang asta niya sa twing ako ang kaharap. Kung bakit para syang batang umasta at umiyak na parang inagawan ng lollipop, kung bakit ayaw niyang may ibang humahawak sakin, kung bakit bigla bigla na lang syang nanununtok sa twing may nagsasabing hindi niya ako pag-aari.
Naiintindihan ko na lahat, at lahat nang to hahantong sa hindi magandang kalalabasan kagaya ng sinabi ni Xandra. Natatakot ako para sa sarili ko, sympre ganon din kay Tyler. Pweding maging masama sa kanya ang lahat ng gagawin at magiging desisyon nya sa hinaharap kung ipagpapatuloy niya ang hindi magandang obsesyon para sakin.
I don't know him, he knows me, that explain why I believe that obsession are true, yong card na binigay ni Ace sakin.. yung quote, at ang initial na TM. Tyler Montellion. I am in deep trouble.