COPYRIGHT © 2015 BY Marielicious
Reproduction or usage of this work in whole or in part in any form by any electronic,mechanical or other means,now known or hereinafter invented,is forbidden without the permission from the author.
All the characters in this story have no existence whatsoever outside the imagination of the author,and have no relation to anyone having the same names . They are not even distantly inspired by any individual known or unknown to the author, and all the incidents are merely inventions.
Started in April 28, 2015
PROLOGUE
I am Scarlett Alison Ramirez
... Evangelista
Yes, I'm carrying his surname for a quite sometime now. Paano nga ba nangyari 'yon? Hindi ko rin alam at wala akong keber na magkwento, pero dahil kwento ko ito, sige magkukwento na rin ako.
I've been married with this man whom I didn't think that I'd fall for. Sabi nila, opposites do attract. Paano naman iyong mga magkakaparehas ng ugali?
He's smart.
I am too.
He's handsome.
Well, I am not handsome but a pretty little one.
He's a snob.
I am definitely too.
He's discreet.
Gaya-gaya! Ganun din ako.
He didn't like me.
But of course, I didn't like him too!
Paano nga ba nangyari ang lahat ng ito?
Let's talk about us, then... Sshhh...
***
SCARLETT
Ayoko sa lahat ang pinag-uusapan ako ng ibang tao. Sino ba namang hindi? Oh well, siguro ay yung mga attention seekers o 'di kaya'y famewhore. Sila kaya ang pagchismisan na tinakbuhan ng groom, hindi ba sila maiinis?
Namamanhid na ang buong katawan ko sa tensyon na nararamdaman ko. I am already wearing my wedding sh1t of a gown, fvcking jewelries from abroad, and even my hair is pulled into a wonderful braid. At ang hayup kong groom, iniwan lang ako???
"Bakit kaya siya iniwan?"
"Baka nagbago ang isip? Maldita ba naman 'yan e. Kahit na ako yung lalaki, talagang tatakbuhan ko 'yan."
"Sshh... 'Wag kang maingay. Baka marinig ka."
Sinipat ko sila ng tingin at saka ko sila pinandilatan. Ang mga ingratang katulong ko pala na naglilinis sa kwarto ko. "Pakilakasan pa. I'm getting interested with your gossips. Sige pa. I don't fvcking mind." Ang kapal ng mukhang pagchismisan ako sa likod ko!
"Sorry po, Ma'am!" sabay na sabi nila at nilisan na ang hotel suite ko.
Napabuga nalang ako sa hangin at binalingan muli ang salamin sa harapan ko. Ang ganda ko pa naman ngayong araw na ito. Given the fact na maganda na talaga ako, mas trumiple pa ang kagandahan ko. Ako ba naman si Scarlett Alison Ramirez, ang 4 years ng Campus queen ng University na pinapasukan ko and I'm not self-proclaimed! 4 years straight- nasa akin ang korona.
Beauty with brains daw ako and I even got the body that guys desire. Aba, sino ba namang hindi? Ha-ha-ha! 34-25-35, 34 B bra/cup size and I'm standing 5''5 in height.
Despite my almost perfect being, my fiancee left me on my actual wedding day. Napakuyom ang mga kamay ko sa hawak kong wine bottle. That Garrett! Matapos niyang magpropose sa akin sa control room ng university na nagdulot ng commotion sa buong college department, iiwan niya ako ng ganun ganun nalang?
"Sh1t siya!" Mas lalo akong nafrustrate nang maramdaman ko ang pagbuhos ng mga luha ko. "Ugh, ba't ba ako naiiyak???"
Marahas kong pinunasan ang pisngi ko. Oh my God, walang humpay sa pag-uunahan sa pagbagsak ang mga luha ko. I've never been this hurt before! Mahirap mang aminin pero si Garrett Evangelista lang ang nagpaiyak sa akin ng ganito. My parents never made me cry. They treat me like a precious little stone tapos 'yang puchang Garrett na 'yan, paiiyakin lang ako!!
I can't believe myself! I'm crying over a guy. I sniffed endlessly as if controlling my sobs to let go. Nalusaw na ang mascara ko. Mukha na akong halimaw, pero maganda pa rin.
"Darn you, Garrett! Kung ayaw mo na sa akin, edi fine, hindi na rin kita mahal!" My voice croaked at the lie I blurted. I love him darn much.
Siya lang ang kauna-unahang lalaking trinato akong parang isang prinsesa at siya lang ang lalaking hindi nahihiyang ipagsigawan na mahal niya ako sa bubong ng gymnasium sa harap ng maraming tao.
"Scarlett!! I love you!!!"
"What the hell are you doing, Garrett!? Bumaba ka nga dyan!!
"Tell me you love me too and I'll do what you order!"
"Gag0! Nakakahiya ka!"
"I'll stay here until you say the magic words, Scarlett!"
"Fine. I love you too, Garrett Evangelista!"
Mas lalo akong napahagulhol nang maalala ko yung araw na naging sa akin si Garrett. That sweet bastard melted my nag-iinarteng heart. That brainy-book maniac-kindhearted guy captured my heart for almost three years and just disappeared like that in my wedding day?
I was pulled from my own fvcked up thoughts when my phone suddenly rang. So, I grabbed it and checked its screen only to find out that it's my bestfriend, Sitti. I was having second thoughts if I'm gonna answer it or not but I chose to swipe it and place it on my ear while sniffing madly.
"Oh God, Scarlett! Are you alright? I'm sorry about what happened. Gusto mo bang puntahan kita dyan?" So she's heard what happened. My, my, chismosang Sitti.
"I...I'm fine."
"Fine? You are not fine. Pupuntahan kita dyan. Pinaalis na rin naman kami sa simbahan. Pinakain lang sa reception ang mga guests then papauwiin na. Wait for me there. Aakyat na ako."
I pulled out a heavy sigh as I tried myself to calm down. "No, huwag kang pumunta. Ayos lang ako."
"You are not okay-"
"Darnit! Okay nga lang sabi ako! Ha-ha-ha-ha! Hindi ako iiyak." Opposed to what I've said, my tears streamed endlessly on my cheeks. Halos kapusan na ako ng hininga. Tinakpan ko nalang ang bibig ko. Nakakahiya!
I heard her sigh. "Hell hath no fury like a woman scorned, indeed. I'm coming."
The moment she dropped off the call, I saw myself staring at my messed face on the mirror. I am so wasted. Kung may makakakita lang sa akin, malamang aakalain nilang ako ang asawa ni Chuckie. I sighed helplessly as I got up and about to enter the bathroom when I glanced at the sharp scissor over the table.
Hindi ko alam kung depressed ba talaga ako, pero I find it really inviting. Yung parang sinasabing; 'Come, take me, Scarlett'.
At ito na nga, I saw myself holding the scissor. I glanced at the mirror again, seeing my wasted self. Huminga ako ng malalim bago animo'y may sariling buhay ang kamay ko na kumilos at lumapat sa mahabang traje de boda kong suot.
Hindi ko alam. Ewan ko kung anong nangyayari sa akin. I must have gone crazy for destroying my wedding gown like a mad girl until it formed another look. Ang dating nakahalik sa sahig na gown ko, ngayon ay hanggang taas na ng tuhod ko.
Isa lang ang nasa utak ko ngayon. Gusto kong umalis. Gusto kong tumakas sa kahihiyan na ginawa sa akin ni Garrett. Everyone witnessed how Garrett left me hanging at my own wedding day. Parang tangang hinintay ko siya sa labas ng simbahan habang lahat ng guests ay nagbubulung-bulungan hanggang sa natatarantang ipinaalam sa akin ng coordinator na hindi na darating ang groom ko.
Para akong mamahaling figurine na nabasag sa sinabi ng wedding coordinator.
'The groom's not coming anymore.'
'The groom's not coming anymore.'
'The groom's not coming anymore.'
'The groom's not coming anymore.'
Ang puchang paasang groom na 'yan!
Hinatid ako pabalik sa hotel pagkatapos no'n at eto ako ngayon, nagmumukmok. Pakiramdam ko, ayoko nang lumabas at magpakita sa mga tao. I am probably the talk of the town! Pero hindi, mas mabuting magpakalayo-layo ako.
Kinuha ko ang cellphone ko at ang wallet kong may kakunting cash saka ako pasikretong lumabas ng kwarto. Hindi ko alam kung paano ko nagawang lumabas ng hotel ng walang kahirap-hirap. Abala sila marahil sa pag-aasikaso sa mga guests. Dumaan ako sa likod kung saan ang parking lot. At kung minamalas ka nga naman, kasabay ng pagbagsak ng malakas na ulan, nakasalubong ko pa si Sitti.
"Scarlett! Saan ka pupunta?"
"Wala kang pakielam!" sagot ko at mabilis na tumakbo. Tinanggal ko na ang suot kong stilletos at hindi na siya nilingon pa. I want to get away from the people who know me. Wala na akong maipapakitang mukha sa kanila.
"Scarlett!!"
Mas lalo kong binilisan ang pagtakbo ko. Sinadya kong lumusot sa pagitan ng mga nakaparadang sasakyan para lituhin siya. Nahinto ako saglit nang makita ang mga gwardya ng mga magulang ko. Napaupo ako sa semento, yakap-yakap ang sarili ko. Nalalaglag ang tube dress ko!
Sinilip ko ulit sila, at nataranta ako lalo nang makitang kausap sila ni Sitti. Sh1t! Basang-basa na ako ng ulan. Ito na ba ang pinakamalas na araw sa buhay ko?
Narinig ko na namang muli ang boses ni Sitti. Mukhang pinagtutulungan na nila akong hanapin. Kung tatakbo ako sa kaliwa't kanang direksyon, mahuhuli nila ako. Kapag tumawid naman ako sa kabilang kalsada, aba'y agaw eksena naman ako dahil sa suot ko. What have I gotten myself into? Sana nagbihis man lang ako ng damit!
And then an idea hit me, napatingin ako sa sinasandalan kong itim na kotse. Dahan-dahan akong tumayo at binuksan ang compartment nito.
"Scarlett, 'wag ng maarte. Kailangan mong makatakas," mariin kong bulong sa sarili ko bago ako pumasok sa compartment at isinara iyon.
Darn darkness!
-
Another story! Alam kong may on going pa ako pero ilang gabi na itong bumabagabag sa isip ko kaya inumpisahan ko na. Share your thoughts? =)
Use hashtag: #LetsTalkAboutUsArthur para ma-stalk ko ang tweets niyo. XD
- Yhel