7 OKTOBER
We werden aan een ronde tafel geplaatst die duidelijk het middelpunt van de zaal vormde. Op mijn plek stond een naamkaartje dat bedrukt was met 'Koninklijke Hoogheid Latoya, Hertogin van Columbia', en het deed me nog minder op mijn plaats voelen dat al het geval was. Ik had mezelf moeten vastketenen aan mijn stelling.
De man naast me keek bedenkelijk op me neer, maar zei geen woord. De vrouw naast hem glimlachte vriendelijk naar me, en ik kreeg het gevoel dat ik haar van ergens kende. Oh. Het was de Voorzitster van het Huis van Afgevaardigden. Ik maakte me kleiner in mijn stoel, beseffende dat letterlijk alle belangrijke mensen van ons land zich hier verzameld hadden.
Waarom had Alyssa gedacht dat het een goed idee was om mij hier mee naartoe te nemen? Iemand gaf een onzichtbaar teken en plots ging iedereen zitten. Mijn reactie kwam een tel te laat, waardoor ik mijn stoel in allerijl nog schrapend naar achteren moest trekken. Alyssa draaide met haar ogen.
"Let een beetje op, wil je?"
Ik wilde protesteren, maar ik was zo onder de indruk van de zaal, het blinkende zilveren servies en de belachelijk belangrijke mensen om me heen dat het me niet lukte. Een reeks obers kwamen de zaal binnen en een enthousiast geroezemoes kwam tot leven.
Ik kreeg een bord voor mijn neus gezet dat amper gevuld was. Misschien lag het aan de grootte van het bord, maar het leek alsof het eten in het porselein verdwaalde. Het zag er wel lekker uit, en de geur was minstens even uitnodigend.
"Een puree van butternut pompoen, aangevuld met romige Gorgonzola en krokante amandelen."
Ik knikte vriendelijk naar de ober en richtte me dan op mijn bord terwijl ik besefte hoeveel honger ik eigenlijk had. Het water liep me in de mond. Misschien was het toch niet zo'n slecht idee geweest om te komen. Naast me kwamen de gesprekken op gang terwijl ik zo beleefd mogelijk probeerde te eten, en af en toe te knikken, ook al had niemand het echt tegen mij.
Het bord met de pompoen werd al snel weer weggehaald, en het ontging me niet hoe het bord van Alyssa nog bijna onaangetast was. Had ze geen honger? Ik wilde het haar bijna vragen, maar mijn gsm trilde. Ik besefte dat niemand op me lette, dus ik viste hem uit mijn tas terwijl Alyssa met de rest van onze tafelgenoten sprak. Ik zag dat het een melding was in het groepsgesprek en duwde het bericht zonder te twijfelen open.
Samuel aan Les Queerios: [afbeelding]
Er verscheen een selfie en ik tikte erop om hem te vergroten. Het was al diep in de nacht daar, maar het feest was duidelijk nog niet afgelopen. Samuel stond op de voorgrond met zijn arm om Daria. Hij was niet al te scherp in beeld, maar het was duidelijk aan de manier waarop zijn arm richting de hoek van de foto ging, dat hij de fotograaf van dienst geweest was. Achter hem stonden een hoop mensen, maar de personen die het meeste opvielen, waren Samuels zus en haar verloofde. Nee, vrouw. Ik voelde een glimlach verschijnen.
Koningin Beatrice had een prachtige witte jurk aan, en hoewel de foto korrelig was, waren de bloemen in haar haren toch duidelijk zichtbaar. Haar vrouw, prinses Victoria, had een donkerblauw kostuum aan en ze had een bloem in haar handen die dezelfde leek te zijn als die in de haren van haar vrouw. Hoewel iedereen naar de lens keek, had het koppel enkel ogen voor elkaar.
Samuel aan Les Queerios: dit is staatsgeheim, trixie vermoordt me als ze erachter komt xoxo
Ik draaide met mijn ogen. Aan zijn losse glimlach te zien, zag het ernaar uit dat hij de gratis drank al uitgebreid uitgeprobeerd had. Ik wenste plots dat ik ook daar was. Het eten hier was hemels, maar ik had me nog nooit zo ongemakkelijk gevoeld.
Er verschenen drie bolletjes onderaan het beeld die aangaven dat enkele van mijn vrienden aan het typen waren. Ik maakte een weddenschap met mezelf dat het Lux zou zijn die als eerste zou antwoorden. Lux. Ik vloekte inwendig toen ik besefte dat ik die helemaal niet op de hoogte gebracht had van mijn tripje naar Baltimore.
Quinn aan Les Queerios: Ugh, je bent een eeuwige gelukzak om daar te zijn. Het huwelijk van je zus is letterlijk het evenement van de eeuw!
Daar had Quinn wel een punt natuurlijk. Ik had hen dan misschien nog nooit ontmoet, toch had ik het gevoel dat hun huwelijk niet te negeren viel. Ze waren twee troonopvolgers en ook nog eens twee vrouwen. Het vormde spektakel genoeg voor de robbelbladen, zelfs voor die aan deze kant van de Atlantische Oceaan.
Samuel had ons al weken informatie gevoed die niemand anders te horen kreeg. Dat zijn vader bijvoorbeeld weigerde te gaan, of dat de oma van prinses Victoria geen uitnodiging gekregen had. Het brak mijn hart dat mensen nog steeds zoveel haat konden dragen voor zoiets moois, maar het was wat het was. Oh, wat droomde ik van een betere wereld. Het leek het koppel niet af te leiden van hun feestelijkheden, als ik de foto zo bekeek. Ik zoomde verder in op hun gezichten, ook al maakte dat de ruis op het beeld alleen nog maar erger. Hun stralende glimlachen alleen al leken genoeg om de hele zaal te verlichten, en het zorgde ervoor dat ook mijn mondhoeken de hoogte in gingen.
Lux aan jou: Hoe dood ben je? Moet ik je deur openbreken? Brandweer bellen?
Ik keek geschrokken naar het bericht en opende snel de melding. Ik zag dat Lux alweer een nieuw bericht aan het typen was en wachtte erop, wetende dat ik toch niet sneller zou kunnen typen dan hen.
Lux aan jou: Ik kan zien dat je mijn berichten gelezen hebt, dus je leeft nog
Ik draaide glimlachend met mijn ogen. Ik wilde antwoorden, maar een nieuw bord werd voor mijn neus geplaatst.
"Gepocheerde kalfslende met fijngesneden spruitjes, zeepostelein en een velouté van salie."
Oh. Ik wilde de ober bijna zeggen dat ik helemaal geen vlees at, maar hij had zich al weggedraaid voor ik de kans kreeg. Ugh, dit etentje was echt waardeloos. Ik keek naar het bord voor me en naar de mensen errond, en kwam tot het besef dat Alyssa naar me aan het staren was. Oeps. Ik besefte hoe onbeleefd ik was, mijn gsm nog steeds in mijn handen, en typte een snelle reeks berichten naar Lux.
Jij aan Lux: uhu
Jij aan Lux: alyssa heeft me ontvoerd, ik vertel het je later
Ik zag meteen de drie bolletjes weer verschijnen, maar ik drukte het gesprek weg voor die hun bericht kon versturen. De melding kwam op mijn scherm, Alyssa's naam in drukletters met meerdere vraagtekens erachter, maar ik drukte mijn scherm op zwart en keek weer naar Alyssa. De prinses had haar aandacht ondertussen op haar bord gericht. Er zat iets bedenkelijk in haar blik, alsof ze het niet helemaal vertrouwde. Ik probeerde me een gepaste vraag te verzinnen, maar vond niet meteen iets.
"Wat euh... Voor wat dient dit etentje eigenlijk?"
Wow, meesterwerk, Freddie. Alyssa staarde naar haar bord alsof het poten gekregen had. Ze reageerde amper op mijn woorden. De vrouw naast haar was eindeloos tegen haar aan het praten en ik besefte dat ik haar waarschijnlijk beter gerust kon laten. Ik had geen idee wie Alyssa's gesprekpartner was, maar ik kon me zo inbeelden dat ze ook een titel had die een of ander soort reverence van me vereiste. Het was logisch dat Alyssa zich met haar bezig moest houden, in plaats van met een schilder die ze opgevist had in haar bibliotheek. Toch zat het me een beetje dwars.
Niet dat ik het erg vond dat ze me niet gehoord had, integendeel, hoe minder Alyssa met me praatte, hoe beter. Maar de manier waarop ze naar een punt in de verte leek te staren, haar gezicht leeg van enige emotie, en haar vingers nerveus pulkend aan de rekker om haar pols, deed me op mijn hoede zijn.
De man naast me mengde zich in het gesprek, nog een extra stem in de al zo luide zaal. Ik rook ook nu pas het parfum dat de Voorzitster droeg, maar nu ik het opgemerkt had, viel het niet langer te negeren. Het zou zo voorbij zijn. Ik kon me amper inbeelden dat die mensen hun hele avond wilden vullen met ongemakkelijke gesprekken en beleefde glimlachen, dus het zou zo over zijn.
Dat hoopte ik alleszins toch.
Mijn gsm trilde weer en ik moest mezelf inhouden om me niet terug in de veiligheid van mijn berichten te verstoppen. Ik zag Brians strenge blik voor me, zijn eeuwige preken over beleefdheid en het volgen van regels, en... Brian.
Ik keek weer naar Alyssa. Haar gezicht was nog steeds helemaal leeg, en ze wiebelde haar been op en neer terwijl ze herhaaldelijk met haar vinger over de kraag van haar jurk ging, alsof de neklijn plots gekrompen was.
Het beeld was me plots al te herkenbaar, en... Ik voelde me plots stom omdat ik de tekenen niet eerder herkend had, of waarom ik er gewoon blindelings vanuit gegaan was dat ze neurotypisch was. Shit, Freddie.
Ik kwam overeind, te bruusk naar de normen van de elite. Ze staarden in doodse stilte naar me terwijl ik mijn wangen voelde brandden. Ik negeerde het, en richtte mijn blik op Alyssa, die niet leek te registreren wat er gebeurde.
"Ik euh... Ik moet naar het toilet. Kan je me de weg wijzen, prinses?"
Mijn stem was zacht, maar dringend. Ik hoorde de man achter me iets mompelen over mijn gedrag, maar ik negeerde het, en bleef naar Alyssa kijken. Een tel lang dacht ik dat ik mijn vraag zou moeten herhalen, maar dan keek ze plots naar me op en knikte ze.
De kalmte van de hal omarmde ons. Het licht was hier minder fel, en de stilte was meer dan welkom. Alyssa ontweek mijn blik en trok enkele keren aan de rekker. Ik wachtte geduldig af, niet goed wetende hoe ik haar kon helpen. Met Brian was het anders. Bij hem wist ik wat ik moest doen, hoe ik hem kon helpen. Bij Alyssa voelde ik me heel erg hulpeloos.
"Het is te luid en alles ruikt hier vreemd."
Ik knikte en naderde haar, erop lettend dat ik haar voldoende afstand gaf zodat ik haar niet nog meer gevangen deed voelen. Brian had ruimte nodig, en complete stilte maar zicht op iets vertrouwd. Wat had Alyssa nodig? Ze wreef over haar voorhoofd, en liet haar hand dan weer naar haar pols glijden.
"Is er iets dat ik kan doen?"
"Kan je me knuffelen?"
Haar vraag verraste me, maar ik opende zonder twijfel mijn armen. Ze liet zich erin vallen en omhelsde me stevig, alsof ze iets nodig had om haar in het hier en nu te verankeren. Ik sloot mijn armen om haar heen en probeerde te negeren hoe warm ze voelde.
"Een beetje steviger."
Ik deed wat ze van me vroeg terwijl het schokken van haar schouders aangaf dat ze zachtjes huilde. Ik wilde dat ik meer kon doen, maar ik bleef gewoon staan terwijl haar ademhaling langzaam maar zeker weer kalmer werd en ik het gevoel kreeg dat ik net de belangrijkste job ter wereld volbracht had.
"Je ruikt naar verf."
Ik draaide met mijn ogen, maar voelde me toch ontspannen in de omhelzing. Dat ze praatte, was een goed teken, ook al wilde dat nog niet zeggen dat ze zich weer helemaal oké voelde. Ik wist dat het bij Brian soms dagen kon duren voor hij zich weer goed in zijn vel voelde. Iedereen was anders, natuurlijk, dus ik kon niet inschatten wat dit van Alyssa gevergd had.
"Wel ja, ik was er niet echt op voorzien dat ik vanavond nog zou moeten knuffelen met prinsessen, anders had ik wel een douche genomen."
Ze glimlachte, voorzichtig maar oprecht, en het deed mijn hart een beetje sneller slaan door het trotse gevoel dat het veroorzaakte. Ze ademde nog een laatste keer diep in en liet me dan los. Ze keek naar haar voeten en haalde haar schouders op.
"Het ligt aan Latoya. Ze weet dat dit kan gebeuren en dat ik daarom niet zonder haar wil gaan."
Ik knikte, niet goed wetende wat ik daar op moest zeggen. De stilte van de hal veranderde in iets ongemakkelijks en ik voelde mijn gedachten weer wegglippen naar Brian. Ik hoorde mezelf spreken voor ik er goed en wel over nagedacht had.
"Brian heeft ASS. Mijn broer, bedoel ik. Niet dat ik wil insinueren dat..."
Ik viel stil en beet op mijn lip. Alyssa ontweek mijn blik en ik vloekte inwendig. Shit. Als er ooit al een moment was om te zwijgen, dan was het dat wel. Paniek overviel me. Wat had me zelfs bezield? Ik voelde de drang om aan mijn nagelriemen te pulken opkomen, maar ik probeerde het te negeren. Het lukte me niet.
"Sorry, ik... Ik weet niet goed..."
Ik zweeg weer, klaar om een excuus te verzinnen om te kunnen vluchten. Ik draaide me weg van haar, richting de uitgang, en wees al half over mijn schouder om duidelijk te maken dat ik daar ergens verwacht werd. In een wildvreemde stad, maar goed. Misschien zou ze het niet eens merken, toch?
"Bedankt om mee te komen, Frederica. Ik zal de auto verwittigen, dan kunnen we naar huis."
Ik knikte dankbaar, meer dan blij dat ik eindelijk richting thuis kon vertrekken. Dat ze me geen bevestiging had gegeven, ontging me niet, maar ik besefte ook dat ik daar eigenlijk helemaal geen recht op had. Wie was ik om dat van haar te eisen?
De autorit leek jaren te duren, ook al hadden we amper verkeer. Ik keek meerdere keren haar kant op, maar ze staarde naar buiten, ver weg en in gedachten verzonken. Toen de auto eindelijk tot stilstand kwam voor mijn appartemensblok, aarzelde ik niet om naar buiten te spurten. Ik struikelde half over de jurk, maar wist me op het laatste nippertje overeind te houden, meer dan blij dat ik het dure gewaad niet beschadigd had. Ik wenste Alyssa nog een goede avond, maar als ze er al op antwoordde, dan hoorde ik het niet meer, te druk bezig met me te schamen om mijn woorden en mijn veronderstellingen.
Damn it, Freddie. Soms moest ik me echt beter inhouden.