Over Schilders & Prinsessen

6. Dragon Attack

7 OKTOBER

De hoorn was al zijn glans verloren, maar beetje bij beetje en met elke penseelstrook kwam hij weer tot leven. Het instrument hing losjes in de hand van een van de kleinere engelen, die smekend opkeek naar de vrouw in het centrum van de koepel. Het leek bijna alsof hij gestraft was, al had ik geen idee waarom.

Ik staarde even naar zijn gezicht, dat een van de volgende dagen op mijn planning stond. Hoewel hij om gratie leek te smeken, was hij ook nog steeds hoopvol, alsof hij diep vanbinnen wist dat de vrouw hem wel zou vergeven. Quinn had het altijd vermakelijk gevonden hoeveel tijd ik kwijtspeelde aan het uitdokteren van de verhalen achter de schilderijen. Ze had nooit rechtuit gezegd dat ze het tijdverspilling vond, maar ze kon haar gedachten ook niet echt verbergen, toch niet voor mij, dus het was me meer dan duidelijk.

Het was de reden waarom Quinn zich liever bezighield met de achtergrond van de werken, het groen van de bomen en de nevels van de wolken. Ik zou me nooit dagen kunnen focussen op iets dat zo weinig te vertellen had, maar het waren uiteindelijk onze verschillen die ervoor zorgden dat we zo'n goed team waren, dus ik had niet te klagen.

De deuren van de gang zwaaiden open. Een tel lang dacht ik dat Quinn teruggekeerd was omdat ze iets vergeten was, maar de zachte stem die volgde, deed al die illusies verdwijnen. Ik keek weg van mijn engel en kwam tot het besef dat het opeens al aan het schemeren was buiten. Shit. Ik was duidelijk de tijd weer uit het oog verloren. Dit was exact waarom ik eigenlijk op hetzelfde moment als Quinn zou moeten vertrekken. Ik legde zuchtend mijn penseel neer en bewonderde mijn werk.

"Dat kan je niet maken!"

Ik keek geschrokken naar beneden, waar prinses Alyssa nu tegen haar telefoon stond te roepen. Ik kon zelfs van hier zien dat ze geïrriteerd was door de persoon aan de andere kant, al had ik geen idee wie dat was.

Ik draaide me om zodat ik haar niet kon zien, in een poging om haar toch een beetje privacy te geven, en ontgrendelde mijn telefoon om mijn gemiste meldingen door te nemen. Het waren er zo veel, van mails tot berichtjes van Lux en in het groepsgesprek, dat ik me even overweldigd voelde en een tel lang overwoog om ze allemaal nog een beetje langer te negeren. Ik wist echter ook dat dat het gevoel alleen maar zou verergeren, dus swipete ik de mails weg en ploeterde ik me door de berichtjes van mijn vrienden.

"Onze auto vertrekt over een uur, Latoya. Je kan nu niet zomaar beslissen dat je niet meer wil gaan."

Oh, het was haar zus. Ik had geen idee waar ze naartoe zouden gaan, maar ik besefte dat ik haar alsnog aan het afluisteren was. Ik keek om me heen om te kijken of mijn oortjes binnen handbereik lagen. Ik was niet van plan om meegesleurd te worden in een ruzie, en al helemaal niet in een ruzie van de koninklijke familie.

Daar. Aan het andere uiteinde van het platform lagen mijn oortjes. Ik kwam voorzichtig overeind en strekte mijn hand ernaar, hopend dat ik ze zou bereiken voor ik dingen hoorde die ik helemaal niet wilde weten.

"Je bent echt ontzettend egoïstisch."

Of niet. Ik reikte verder met grote ogen. Ik had nu al meer gehoord dan me lief was en aan Alyssa's toon te horen zag het er niet naar uit dat het er beter op zou worden. Mijn vingertoppen raakten eindelijk mijn oortjes toen er twee dingen tegelijk gebeurden. Allereerst zuchtte prinses Alyssa op een manier die meer teleurgesteld was dan boos en ik kon de steek van medelijden die door me heen ging, niet vermijden.

Daarnaast plaatste ik mijn knie een beetje verder om beter bij mijn oortjes te kunnen, maar ik raakte daarmee per ongeluk mijn verfbakje. Mijn penseel besloot daardoor dat het het perfecte moment was om uit te testen wat zwaartekracht was. Voor ik het kon tegenhouden, rolde het over de rand van het platform. Shit. Ik vloekte inwendig en hield mijn adem in, terwijl ik het universum smeekte om het penseel ergens een scherpe bocht naar links of rechts te laten maken zodat het overal terecht zou komen buiten op het hoofd van de prinses.