သူ႔ရဲ႕စိတ္ကေပါင္တန္ခ်ိန္ေပါင္းမ်ားစြာ
ေလးလံတဲ့ေက်ာက္ခဲႀကီးနဲ႔အဆြဲခံထား
ရသလို ေလးလံလို႔ေနတယ္...။
ျဖဴေဖ်ာ့ၿပီးအားနည္းေနတဲ့သူ႔ေကာင္ေလးက
ေအာက္ဆီဂ်င္မက္စ္တပ္လ်က္သား
အေနအထားနဲ႔ ပင္ပန္းႀကီးစြာနဲ႔
အသက္ကိုခက္ခက္ခဲခဲ႐ွဴေနရသည္...။
ျဖဴစြတ္ေနတဲ့ေဆးရံုရဲ႕အိပ္ယာခင္းေတြ
ထက္ေတာင္ ပိုၿပီးျဖဴေဖ်ာ့ေနသေယာင္
မို႔....သူ႔ရင္ထဲငရဲမီးေတြစီးဆင္းေန
သလိုပါပဲ....။
အေျခအေနကခ်က္ခ်င္းကိုအဆုတ္
အစားထိုးရမွာ
ျဖစ္ေပမယ့္ အလႉ႐ွင္ကမ႐ွိျဖစ္ေနတာ
ရယ္....အရံသင့္မ႐ွိတာရယ္..႐ွိတဲ့ဟာ
ေတြက်ေတာ့လဲ အခ်စ္နဲ႔မကိုက္ညီတာ
ရယ္ေၾကာင့္ ေဆးရံုခန္းထဲမွာ
အခ်စ္က အခုလိုမ်ိဳးပင္ပန္းဆင္းရဲစြာ
ေန ေနရသည္....။
လက္ကေလးေတြကလဲ ေအးစက္လို႔
ေနတယ္....။
အရင္အခ်ိန္ေတြကလို ဆုပ္ကိုင္ထားေပး
လို႔လဲ ေႏြးလာႏိုင္စြမ္းမ႐ွိေတာ့ဘူး...။
အဆုတ္ကိုအခ်ိန္မွီအစားမထိုးႏိုင္ရင္
အခုခ်ိန္က ေနာက္ဆံုးအခ်ိန္ျဖစ္သြားႏိုင္
တယ္ဆိုေတာ့ ကိုယ္ဘာလုပ္ရမလဲ..
အခ်စ္ရယ္....။
အလႉ႐ွင္ျမန္ျမန္ေပၚလာဖို႔ ဆုေတာင္းေပး
ေနရံုကလြဲရင္ ကိုယ္ဘာမွမတတ္ႏိုင္ဘူးပဲ..။
ကိုယ္ကအသံုးမက်လိုက္တာကြာ...။
အရင္က အခ်စ္အဖမ္းခံခဲ့ရတဲ့အခ်ိန္တုန္း
ကလဲအခ်စ္အတြက္ ဘာဆိုဘာမွ
ကိုယ္မလုပ္ေပးႏိုင္ခဲ့ဘူး...။
အခုေရာ......အခုေရာပဲ....။
ကိုယ့္ရဲ႕အဆုတ္နဲ႔သာအဆင္ေျပမယ္ဆို
ရင္..ဘာကိုမွတံု႔ဆိုင္းမေနဘဲ အခ်စ္
အတြက္..ခ်က္ခ်င္းထုတ္ေပးပစ္မွာေပမယ့္
.......။
"ဟြန္း~~~"
တိုးညႇင္းညႇင္းအသံေလးကထြက္လာ
တာမို႔ အေတြးေတြကလက္ေတြ႔ဘဝကို
ျပန္ေရာက္လာသည္...။
"အင္း..အင္း...ကိုယ္႐ွိတယ္..အခ်စ္...။
ဘာလိုလို႔လဲ..."
"စိတ္.....မပူ.....နဲ႔....ေနာ..."
တစ္လံုးခ်င္းစီအားယူၿပီးေျပာလိုက္တာက
စိတ္မပူဖို႔တဲ့လား.....။
ဒီလိုအေျခအေနမွာကိုယ္ကဘယ္လိုလုပ္
စိတ္မပူဘဲေနႏိုင္ပါ့မလဲ...အခ်စ္ရယ္...။
ဒါေပမယ့္လဲ...အခ်စ္စိတ္ခ်မ္းသာရ
ေအာင္လို႔...
"အင္းပါ...ကိုယ္စိတ္မပူပါဘူး...။
အခ်စ္ကမၾကာခင္ျပန္ေကာင္းလာမွာမို႔
ကိုယ္ကစိတ္မပူဘူးေနာ္...ဟုတ္ၿပီလား..."
သူ႔စကားဆံုးေတာ့..ေအာက္ဆီဂ်င္မက္စ္
ေအာက္ကအျပံဳးေရးေရးေလးကို
ျမင္လိုက္ရသည္....။
အျမဲတက္ႂကြေနတတ္တဲ့အခ်စ္ရဲ႕အျပံဳး
ေလးေတြအသက္ဝင္မေနေတာ့
သူ႔မွာ ဘယ္လိုမွ..စိတ္မခ်မ္းသာဘူး..။
ဒါေပမယ့္လဲ အခ်စ္မရိပ္မိရေအာင္လို႔
သူျပံဳးျပျဖစ္လိုက္သည္....။
အရင္အခ်ိန္ေတြလိုေတာ့ သူ႔အျပံဳးေတြက
ေတာက္ပေနမွာမဟုတ္တာ
အေသအခ်ာပါေလ....။
အခ်ိန္ေတြကတေရြ႔ေရြ႔နဲ႔ကုန္လာၿပီးၿပီ..။
ဆရာဝန္ေတြကလဲ အလႉ႐ွင္ကို
ႀကိဳးစားၿပီး႐ွာေပးေနေပမယ့္...ဘာမွ
အေၾကာင္းၾကားမလာေသးေတာ့..
မေတြ႔ေသးဘူးထင္ပါသည္...။
သူကိုယ္တိုင္ထြက္ၿပီးစံုစမ္းလိုက္ခ်င္ေပမယ့္
လဲ..အခ်စ္ကိုတစ္ေယာက္တည္းထားခဲ့ဖို႔
ကသတၱိမ႐ွိျပန္ဘူး....။
သူမ႐ွိတဲ့အခ်ိန္မွာမွ အခ်စ္တစ္ခုခုျဖစ္
သြားရင္ဆိုတဲ့အေတြးက သူ႔ကိုဒီေနရာက
ေနတစ္ဖဝါးမွမခြာႏိုင္ေအာင္ ဆြဲထား
တာမို႔လို႔...။
"ဟြန္း..~~~"
နာရီပိုင္းၾကာၿပီးမွ သူ႔ေကာင္ေလးဆီက
စကားသံထပ္ထြက္လာသည္...။
"အင္း...ေျပာေလ..အခ်စ္.."
"ဟြန္း~~~"
"အင္း..အင္း...ကိုယ့္ကိုေျပာေနာ...။
ကိုယ္ဘာလုပ္ေပးရမလဲ..."
"ဟြန္း~~~~"
ဘာမွမေျပာဘဲ သူ႔ကိုပဲေခၚေနဆဲ
အခ်စ္ေၾကာင့္ သူစိုးရိမ္လာသည္...။
သူဆုပ္ကိုင္ထားတဲ့လက္ကေလးေတြက
ပို ၿပီးေအးစက္လာသေယာင္...။
"ဟြန္း~~~"
"အင္း...ေျပာေလ...အခ်စ္...။
ကိုယ္ဘာလုပ္ေပးရမွာလဲ..ဟင္.."
ျဖဴေဖ်ာ့ၿပီးႏြမ္းနယ္ေနတဲ့မ်က္ႏွာေလး
ကိုမလြတ္တမ္းၾကည့္ကာသူေမးလိုက္
သည္....။
ေမွးမွိတ္ေနတဲ့မ်က္ဝန္းေလးေတြက
အသာအယာေလးပြင့္လာကာ...သူ႔ကိုျမင္
ေတာ့...အျပံဳးမ မည္တဲ့အျပံဳးေဖ်ာ့ေတာ့ေတာ့
ေလးကိုျပံဳးျပသည္....။
ဟင့္အင္း...မျပံဳးျပနဲ႔...။
အဲဒီအျပံဳးက နမိတ္မေကာင္းဘူးလို႔
ကိုယ္ခံစားေနရတယ္...။
~တီ....တီ....တီ....~
သို႔ေသာ္လဲ..သူေနာက္က်သြားခဲ့ၿပီ...။
တစ္တန္းထဲျဖစ္သြားတဲ့ႏွလံုးခုန္ႏႈန္း
ေတြရယ္...မွိတ္က်သြားတဲ့မ်က္ဝန္း
ေတြရယ္..အျပံဳးေရးေရးေလးကေတာင္
ေပ်ာက္ကြယ္သြားၿပီျဖစ္တဲ့ျဖဴေဖ်ာ့ေဖ်ာ့
ႏႈတ္ခမ္းပါးရယ္....။
သူ႔တစ္ကိုယ္လံုးေတာင့္တင္းသြားသည္...။
ဒါကဘယ္လိုအေျခအေနလဲ...။
ဆုပ္ကိုင္ထားတဲ့ လက္ေလးတစ္ဖက္ကလဲ
နဂို႐ွိရင္းစြဲအားေဖ်ာ့ေဖ်ာ့ေလးေတာင္
မ႐ွိေတာ့သလို...သူခံစားေနရတယ္...။
"အခ်စ္...အခ်စ္..."
သူအလန္႔တၾကားနဲ႔ ခႏၶာကိုယ္ေလးကို
လႈပ္ႏိုးေတာ့...ဆုပ္ကိုင္ထားျခင္းမခံရတဲ့
အခ်စ္ရဲ႕က်န္တဲ့လက္တစ္ဖက္က..
ကုတင္စြန္းကေန ေလ်ွာက်သြားသည္...။
မဟုတ္ဘူးေလ...မဟုတ္ဘူး...။
အခ်စ္ပဲေျပာတယ္ေလ....။
ကိုယ္တို႔ရဲ႕မဂၤလာပြဲျကီးကိုတခမ္းတနားႀကီး
က်င္းပဦးမွာဆို....။
ဒီလို လွဲေနလို႔မျဖစ္ဘူးေလ...။
အခ်စ္ ႏိုးထေနမွျဖစ္မွာေပါ့....။
သို႔ေသာ္လဲ အရာရာကျဖစ္ပ်က္ၿပီးေနၿပီ...။
အခ်စ္ရဲ႕လက္ကေလးေတြက
တျဖည္းျဖည္းပို ပိုၿပီးေအးစက္လာတယ္..။
"မဟုတ္ဘူးေလ...အခ်စ္...
ကိုယ့္အေပၚဒီလိုမလုပ္ပါနဲ႔....။
ကိုယ့္ကိုမထားခဲ့ပါနဲ႔....အခ်စ္..!!"
သူဘယ္ေလာက္ပဲေတာင္းပန္ေနပါေစ...။
အခ်စ္က ျပန္မလာမယ့္လမ္းကိုေရြးလိုက္
ပံုပါပဲ...။
အရင္က သူ႔မ်က္ႏွာတစ္ခ်က္ညိဳးရင္
မေနတတ္မထိုင္တတ္ျဖစ္ရတဲ့
သူ႔ေကာင္ေလးက အခုေတာ့သူ
ဒီေလာက္ေတာင္းပန္ေနတာေတာင္
လ်စ္လွ်ဴ႐ွဴထားႏိုင္တယ္....။
"ကိုယ့္ကိုမစနဲ႔ေလကြာ...။
ဒီလိုမစေကာင္းဘူးေလ...အခ်စ္ရယ္..။"
သတင္းၾကားၾကားခ်င္းေဆးရံုကို
အေမာတေကာလိုက္လာၾကတဲ့ဂ်ံဳအင္နဲ႔မင္ဟို
တို႔ႏွစ္ေယာက္သားမွာ
ေဆးရံုခန္းထဲ မွာဂြၽန္ေျမာင့္ကိုဖက္ၿပီး
မ်က္ရည္လည္ရႊဲဖစ္ေနတဲ့ဆယ္ဟြန္းကို
ေတြ႔လိုက္ေတာ့ ေျခလွမ္းေတြရပ္တန္႔
သြားတယ္....။
ထိုျမင္ကြင္းေၾကာင့္ ဂ်ံဳအင္တစ္ေယာက္
အ႐ုပ္ႀကိဳးပ်က္လဲက်သြားတာမို႔
မင္ဟိုကထိန္းကိုင္ထားေပးရသည္...။
သူတို႔ေနာက္က်သြားၿပီလား...။
Tbc°°°
သူ့ရဲ့စိတ်ကပေါင်တန်ချိန်ပေါင်းများစွာ
လေးလံတဲ့ကျောက်ခဲကြီးနဲ့အဆွဲခံထား
ရသလို လေးလံလို့နေတယ်...။
ဖြူဖျော့ပြီးအားနည်းနေတဲ့သူ့ကောင်လေးက
အောက်ဆီဂျင်မက်စ်တပ်လျက်သား
အနေအထားနဲ့ ပင်ပန်းကြီးစွာနဲ့
အသက်ကိုခက်ခက်ခဲခဲရှူနေရသည်...။
ဖြူစွတ်နေတဲ့ဆေးရုံရဲ့အိပ်ယာခင်းတွေ
ထက်တောင် ပိုပြီးဖြူဖျော့နေသယောင်
မို့....သူ့ရင်ထဲငရဲမီးတွေစီးဆင်းနေ
သလိုပါပဲ....။
အခြေအနေကချက်ချင်းကိုအဆုတ်
အစားထိုးရမွာ
ဖြစ်ပေမယ့် အလှူရှင်ကမရှိဖြစ်နေတာ
ရယ်....အရံသင့်မရှိတာရယ်..ရှိတဲ့ဟာ
တွေကျတော့လဲ အချစ်နဲ့မကိုက်ညီတာ
ရယ်ကြောင့် ဆေးရုံခန်းထဲမှာ
အခ်စ္က အခုလိုမျိုးပင်ပန်းဆင်းရဲစွာ
နေ နေရသည်....။
လက်ကလေးတွေကလဲ အေးစက်လို့
နေတယ်....။
အရင်အချိန်တွေကလို ဆုပ်ကိုင်ထားပေး
လို့လဲ နွေးလာနိုင်စွမ်းမရှိတော့ဘူး...။
အဆုတ်ကိုအချိန်မှီအစားမထိုးနိုင်ရင်
အခုချိန်က နောက်ဆုံးအချိန်ဖြစ်သွားနိုင်
တယ်ဆိုတော့ ကိုယ်ဘာလုပ်ရမလဲ..
အချစ်ရယ်....။
အလှူရှင်မြန်မြန်ပေါ်လာဖို့ ဆုတောင်းပေး
နေရုံကလွဲရင် ကိုယ်ဘာမှမတတ်နိုင်ဘူးပဲ..။
ကိုယ်ကအသုံးမကျလိုက်တာကွာ...။
အရင်က အချစ်အဖမ်းခံခဲ့ရတဲ့အချိန်တုန်း
ကလဲအချစ်အတွက် ဘာဆိုဘာမွ
ကိုယ်မလုပ်ပေးနိုင်ခဲ့ဘူး...။
အခုရော......အခုရောပဲ....။
ကိုယ့်ရဲ့အဆုတ်နဲ့သာအဆင်ပြေမယ်ဆို
ရင်..ဘာကိုမှတုံ့ဆိုင်းမနေဘဲ အချစ်
အတွက်..ချက်ချင်းထုတ်ပေးပစ်မှာပေမယ့်
.......။
"ဟွန်း~~~"
တိုးညှင်းညှင်းအသံလေးကထွက်လာ
တာမို့ အတွေးတွေကလက်တွေ့ဘဝကို
ပြန်ရောက်လာသည်...။
"အင်း..အင်း...ကိုယ်ရှိတယ်..အချစ်...။
ဘာလိုလို့လဲ..."
"စိတ်.....မပူ.....နဲ့....နော..."
တစ်လုံးချင်းစီအားယူပြီးပြောလိုက်တာက
စိတ်မပူဖို့တဲ့လား.....။
ဒီလိုအခြေအနေမှာကိုယ်ကဘယ်လိုလုပ်
စိတ်မပူဘဲနေနိုင်ပါ့မလဲ...အချစ်ရယ်...။
ဒါပေမယ့်လဲ...အချစ်စိတ်ချမ်းသာရ
အောင်လို့...
"အင်းပါ...ကိုယ်စိတ်မပူပါဘူး...။
အချစ်ကမကြာခင်ပြန်ကောင်းလာမှာမို့
ကိုယ်ကစိတ်မပူဘူးနော်...ဟုတ်ပြီလား..."
သူ့စကားဆုံးတော့..အောက်ဆီဂျင်မက်စ်
အောက်ကအပြုံးရေးရေးလေးကို
မြင်လိုက်ရသည်....။
အမြဲတက်ကြွနေတတ်တဲ့အချစ်ရဲ့အပြုံး
လေးတွေအသက်ဝင်မနေတော့
သူ့မှာ ဘယ္လိုမွ..စိတ်မချမ်းသာဘူး..။
ဒါပေမယ့်လဲ အချစ်မရိပ်မိရအောင်လို့
သူပြုံးပြဖြစ်လိုက်သည်....။
အရင်အချိန်တွေလိုတော့ သူ့အပြုံးတွေက
တောက်ပနေမှာမဟုတ်တာ
အသေအချာပါလေ....။
အချိန်တွေကတရွေ့ရွေ့နဲ့ကုန်လာပြီးပြီ..။
ဆရာဝန်တွေကလဲ အလှူရှင်ကို
ကြိုးစားပြီးရှာပေးနေပေမယ့်...ဘာမွ
အကြောင်းကြားမလာသေးတော့..
မတွေ့သေးဘူးထင်ပါသည်...။
သူကိုယ်တိုင်ထွက်ပြီးစုံစမ်းလိုက်ချင်ပေမယ့်
လဲ..အချစ်ကိုတစ်ယောက်တည်းထားခဲ့ဖို့
ကသတ္တိမရှိပြန်ဘူး....။
သူမရှိတဲ့အချိန်မှာမှ အချစ်တစ်ခုခုဖြစ်
သွားရင်ဆိုတဲ့အတွေးက သူ့ကိုဒီနေရာက
နေတစ်ဖဝါးမှမခွာနိုင်အောင် ဆြဲထား
တာမို့လို့...။
"ဟွန်း..~~~"
နာရီပိုင်းကြာပြီးမှ သူ့ကောင်လေးဆီက
စကားသံထပ်ထွက်လာသည်...။
"အင်း...ပြောလေ..အချစ်.."
"ဟွန်း~~~"
"အင်း..အင်း...ကိုယ့်ကိုပြောနော...။
ကိုယ်ဘာလုပ်ပေးရမလဲ..."
"ဟွန်း~~~~"
ဘာမှမပြောဘဲ သူ့ကိုပဲခေါ်နေဆဲ
အချစ်ကြောင့် သူစိုးရိမ်လာသည်...။
သူဆုပ်ကိုင်ထားတဲ့လက်ကလေးတွေက
ပို ပြီးအေးစက်လာသယောင်...။
"ဟွန်း~~~"
"အင်း...ပြောလေ...အချစ်...။
ကိုယ်ဘာလုပ်ပေးရမှာလဲ..ဟင်.."
ဖြူဖျော့ပြီးနွမ်းနယ်နေတဲ့မျက်နှာလေး
ကိုမလွတ်တမ်းကြည့်ကာသူမေးလိုက်
သည်....။
မှေးမှိတ်နေတဲ့မျက်ဝန်းလေးတွေက
အသာအယာလေးပွင့်လာကာ...သူ့ကိုမြင်
တော့...အပြုံးမ မည်တဲ့အပြုံးဖျော့တော့တော့
လေးကိုပြုံးပြသည်....။
ဟင့်အင်း...မပြုံးပြနဲ့...။
အဲဒီအပြုံးက နမိတ်မကောင်းဘူးလို့
ကိုယ်ခံစားနေရတယ်...။
~တီ....တီ....တီ....~
သို့သော်လဲ..သူနောက်ကျသွားခဲ့ပြီ...။
တစ်တန်းထဲဖြစ်သွားတဲ့နှလုံးခုန်နှုန်း
တွေရယ်...မှိတ်ကျသွားတဲ့မျက်ဝန်း
တွေရယ်..အပြုံးရေးရေးလေးကတောင်
ပျောက်ကွယ်သွားပြီဖြစ်တဲ့ဖြူဖျော့ဖျော့
နှုတ်ခမ်းပါးရယ်....။
သူ့တစ်ကိုယ်လုံးတောင့်တင်းသွားသည်...။
ဒါကဘယ်လိုအခြေအနေလဲ...။
ဆုပ်ကိုင်ထားတဲ့ လက်လေးတစ်ဖက်ကလဲ
နဂိုရှိရင်းစွဲအားဖျော့ဖျော့လေးတောင်
မရှိတော့သလို...သူခံစားနေရတယ်...။
"အချစ်...အချစ်..."
သူအလန့်တကြားနဲ့ ခန္ဓာကိုယ်လေးကို
လှုပ်နိုးတော့...ဆုပ်ကိုင်ထားခြင်းမခံရတဲ့
အချစ်ရဲ့ကျန်တဲ့လက်တစ်ဖက်က..
ကုတင်စွန်းကနေ လျှောကျသွားသည်...။
မဟုတ်ဘူးလေ...မဟုတ္ဘူး...။
အချစ်ပဲပြောတယ်လေ....။
ကိုယ်တို့ရဲ့မင်္ဂလာပွဲကြီးကိုတခမ်းတနားကြီး
ကျင်းပဦးမှာဆို....။
ဒီလို လှဲနေလို့မဖြစ်ဘူးလေ...။
အချစ် နိုးထနေမှဖြစ်မှာပေါ့....။
သို့သော်လဲ အရာရာကဖြစ်ပျက်ပြီးနေပြီ...။
အချစ်ရဲ့လက်ကလေးတွေက
တဖြည်းဖြည်းပို ပိုပြီးအေးစက်လာတယ်..။
"မဟုတ်ဘူးလေ...အချစ်...
ကိုယ့်အပေါ်ဒီလိုမလုပ်ပါနဲ့....။
ကိုယ့်ကိုမထားခဲ့ပါနဲ့....အချစ်..!!"
သူဘယ်လောက်ပဲတောင်းပန်နေပါစေ...။
အခ်စ္က ပြန်မလာမယ့်လမ်းကိုရွေးလိုက်
ပုံပါပဲ...။
အရင်က သူ့မျက်နှာတစ်ချက်ညိုးရင်
မနေတတ်မထိုင်တတ်ဖြစ်ရတဲ့
သူ့ကောင်လေးက အခုတော့သူ
ဒီလောက်တောင်းပန်နေတာတောင်
လျစ်လျှူရှူထားနိုင်တယ်....။
"ကိုယ့်ကိုမစနဲ့လေကွာ...။
ဒီလိုမစကောင်းဘူးလေ...အချစ်ရယ်..။"
သတင်းကြားကြားချင်းဆေးရုံကို
အမောတကောလိုက်လာကြတဲ့ဂျုံအင်နဲ့မင်ဟို
တို့နှစ်ယောက်သားမှာ
ဆေးရုံခန်းထဲ မှာဂျွန်မြောင့်ကိုဖက်ပြီး
မျက်ရည်လည်ရွှဲဖစ်နေတဲ့ဆယ်ဟွန်းကို
တွေ့လိုက်တော့ ခြေလှမ်းတွေရပ်တန့်
သွားတယ်....။
ထိုမြင်ကွင်းကြောင့် ဂျုံအင်တစ်ယောက်
အရုပ်ကြိုးပျက်လဲကျသွားတာမို့
မင်ဟိုကထိန်းကိုင်ထားပေးရသည်...။
သူတို့နောက်ကျသွားပြီလား...။
Tbc°°°