(Unicode)
အပိုင်း - ၃၅ (ဇာတ်သိမ်း)
ချစ်သူနှစ်ဦးကြားက " ယုံကြည်ခြင်း " ဟူသည့်စကားစုလေးသည် ထိုအခါမျိုး၌ အရေးပါသည့်အရာဖြစ်သည် ။ ထယ်ယောင်းပြောသည့်စကားများသည် မှန်သည်ဖြစ်စေ မှားသည်ဖြစ်စေ " ခွဲခွာရခြင်း " ဟူသည့်အဖြစ်အပျက်ကို ဂျောင်ကုတကယ် ကြောက်ရွံပါသည် ။ ရှီလာနိုင်ငံတော်ကြီး၏ အရေးအခင်းကို ပုခုံးပေါ်တင်၍ မြောက်များစွာသော စစ်ပွဲတို့ကိုကြုံဖူးသော်လည်း ထိုကဲ့သို့မကြောက်လန့်ခဲ့ဖူးပေ ။
သို့သော် ချစ်ရသူနှင့်ခွဲခွာရခြင်းကိုတော့ ဂျောင်ကုတကယ်ကြောက်ပါသည် ။ အချစ်သည် ပျော်ရွှင်မှုကိုပေးအပ်သည် ။ အချစ်သည် နူးညံ့ခြင်း ၊ သာယာခြင်း စသောပိတိအပြုံးတို့ကိုပေးအပ်သည် ။ ထို့ပြင် အချစ်ဆိုသည့်အရာကပဲ ဝမ်းနည်းခြင်း ၊ နာကျင်ခြင်း ၊ ကွဲကွာခြင်း ၊ ခွဲခွာခြင်း ဟူသည့်အရာတို့ကို ဆောင်ယူလာပြန်သည် ။ ကောင်းခြင်း ၊ ဆိုးခြင်းအရာနှစ်ခုဒွန်တွဲနေသည့် အချစ်သည် လူသားတို့အား ချစ်တတ်အောင်သင်ပေးသကဲ့သို့...မုန်းသွားအောင်လည်းပြုလုပ်နိုင်ကြသည် ။
ဒုဓလီပန်းခင်းကြီး၌ တင်းကျပ်စွာဖက်တွယ်ထားကြသည့် လူသားနှစ်ဦးသည်လည်း အချစ်ဆိုသည့်အရာတွင် ကျရှုံးခဲ့ကြသူများပင်ဖြစ်ပေသည် ။ ချစ်တတ်ခြင်းနှလုံးသားတစ်စုံကိုသာအရင်းတည်ခဲ့ကြသည့် သူတို့နှစ်ဦးသည် စင်စစ်လျှင် ယောင်္ကျားသားနှစ်ဦးပင်ဖြစ်ကြသည် ။ လောကကြီး၏နိယာမအရ လိင်တူချစ်ခြင်းသည် မဖြစ်သင့်သောအရာတစ်ခုဟုယူဆကြပေလိမ့်မည် ။ သို့သော် မှားသည် ။ ယောင်္ကျားဖြစ်စေ ၊ မိန်းမဖြစ်စေ မည်သူမဆို ချစ်ခွင့်ရှိသည် ။ ၎င်းကို ဒီချစ်သူစုံတွဲက သက်သေပြနေခဲ့ပြီမဟုတ်လား ။
ဝေးကွာလွန်းသည့် ခေတ်နှစ်ခေတ်၌ မွေးဖွားခဲ့ကြသည့်သူတို့နှစ်ဦးသည် သုံးနှစ်တာဟူသော တဒင်္ဂအတွင်းမှာပင် ချစ်ခဲ့ကြသည် ။ ထို့ကြောင့် အချစ်သည် မျက်လုံးဖြင့်တပ်အပ်မမြင်ရသော်လည်း အင်အားကြီးသည် ။ ဝေးကွာလွန်းသည်ဖြစ်စေ ၊ နီးကပ်လွန်းသည်ဖြစ်စေ အချစ်ဆိုသည့်အရာရှိနေခဲ့ပါက အရာအားလုံး သူ့အလိုလိုဖြစ်လာလိမ့်မည်ပင် ။
ရှိုက်သံတစ်ချို့နှင့်အတူ ဒုဓလီပန်းပင်လယ်ကြီးအတွင်း၌ ဖက်တွယ်ထားကြသူနှစ်ဦးသည် ပတ်ဝန်းကျင်တစ်ခုလုံးကိုပင်မေ့လျော့နေဟန်ရှိသည် ။ ကောင်းကင်ကြီး ပုဇွန်ဆီရောင်သန်းပြီး၍ အနက်ရောင်ကမ္ဗလာခင်းကြီးကဲ့သို့ ပြောင်းလဲလာချိန်တွင် ပတ်ဝန်းကျင်၏လေထုသည် တဖြည်းဖြည်းအေးစက်လာသည် ။ ကောင်းကင်ကြီး၌ တိမ်ထူထပ်နေသည်ဖြစ်သောကြောင့် လမင်းကြီးနှင့် ကြယ်ကလေးတို့မှာလည်း တိမ်များ၏အကြားတွင် ကွယ်ပျောက်လျက်ရှိသည် ။
ပတ်ဝန်းကျင်အခြေအနေကို ဦးလျင်စွာသတိထားမိသူဂျောင်ကုက ရင်ခွင်ထဲမှ ထယ်ယောင်းကို မျက်နှာချင်းဆိုင်လိုက်ပြီး ထယ်ယောင်း၏ပါးပြင်ပေါ်မှ မျက်ရည်စလေးများကို အနမ်းခပ်ဖွဖွခြွေ၍သုတ်ပေးလိုက်သည် ။ ပြီးလျှင်နှုတ်မှလည်း ထယ်ယောင်းအားနှစ်သိမ့်သော စကားတို့ကိုဆိုသည်
" ဘေဘီ...တကယ်လို့ ဘေဘီက ကိုယ်နဲ့ဝေးရာနေရာကို ပြန်သွားရမယ်ဆိုရင်တောင် ကိုယ်နဲ့ ဘေဘီနဲ့က ပြန်ဆုံကြမှာပါ "
" ဘယ်လိုမျိုးလဲ ? ဘယ်လိုပြန်ဆုံနိုင်ကြမလဲ ? "
ဒါကမဖြစ်နိုင်မှန်းသိပေမဲ့ ထယ်ယောင်းအနည်းငယ်တော့ မျှော်လင့်ချက်လေးထားချင်ပါသေးသည် ။ မျှော်လင့်ချက်လေးသန်းနေသည့် မျက်ဝန်းလေးများဖြင့်ကြည့်နေသည့် ထယ်ယောင်းကြောင့် ဂျောင်ကု ခပ်ဟဟရယ်လိုက်ကာ အနည်းငယ်အက်ရှနေသည့်အသံဖြင့် ပြန်လည်ဖြေကြားသည် ။
" ဒုဓလီပန်းလေးရဲ့ ပွင့်ဖတ်တွေညှိုးလို့...အဖိုးကြီးမုတ်ဆိတ်တွေ ဖြစ်သွားတဲ့နေ့ကျရင် ကိုယ်တို့နှစ်ယောက် ပြန်ဆုံကြမယ် "
ထယ်ယောင်းပြုံးသည် ။ တကယ်ပြန်တွေ့မည် မတွေ့မည်ကိုအသာထား ဂျောင်ကုပြောသည့် ဒီစကားလေးက သူ့နှလုံးသားလေးကိုသိမ့်ခနဲနွေးထွေးသွားစေသည် ။
" ဒါဆို အချစ်က ထယ့်ကိုလာရှာမှာပေါ့ ? "
" အင်း...လာရှာမှာ ကိုယ်ဘေဘီ့ကိုမတွေ့မချင်းလိုက်ရှာနေမှာ "
" ထယ်နေတဲ့နေရာကအဝေးကြီးရယ်... အချစ်က ဘယ်လိုလာရှာမှာလဲဟင် ? "
" ကိုယ်တို့နှစ်ယောက်ရဲ့ အတိတ်တွေကိုအောက်မေ့ပြီး...ဘေဘီလေးရဲ့ ခြေရာလေးတွေနောက်ကိုလိုက်မယ်...အဲ့ဒီခါကျရင်ဘေဘီက ခြေလှမ်းတွေကိုရပ်တန့်ထားပေးပေါ့...ဒါဆိုရင် ကိုယ်တို့မြန်မြန်ပြန်ဆုံနိုင်မှာ "
ဒါဟာ စိတ်ကူးယဉ်မှုတစ်ခု၏ အပြောသက်သက်သာ ဖြစ်နေမည်ဆိုလျှင်တောင် ထယ်ယောင်းကျေနပ်ပါသည် ။ အနည်းဆုံးတော့သူတို့က အခုထိအတူတူရှိနေကြသေးတာပဲမဟုတ်လား ။ မျက်တောင်တစ်ခတ်စာလေးမှာတောင် ပျောက်ကွယ်သွားနိုင်သည့်သူက နောက်ဆုံးချိန်ထိ ဂျောင်ကုနဲ့ပဲအတူတူရှိနေရရင်ကိုပျော်ပါသည် ။
ဒုဓလီပန်းခင်းကြီးထဲ၌ ပျော်ရွှင်နေသည့် သူတို့နှစ်ဦးသည် " ဝေးကွာခြင်း " ဆိုသည့်အရာကိုတောင် မမှုတော့သည့်ဟန် ။ ပြန်လည်တွေ့ဆုံနိုင်ခြင်း၏ " ယုံကြည်မှု " ဆိုသည့်အရာအားအရင်းပြုပြီး အရာရာကိုမျက်စိမှိတ်ကာယုံပစ်လိုက်တော့မည့် သူတို့နှစ်ဦးသည် နာကျင်ရသည့် အရာတိုင်းကို အချစ်၏စွမ်းအားနှင့် ကျော်ဖြတ်နိုင်ခဲ့ကြပါသည် ။
သို့သော် ညအမှောင်ကိုအမှီပြုကာ တိတ်တဆိတ်ချဉ်းကပ်လာသည့် လူတစ်စုကို သူတို့သတိမထားမိလိုက်ကြပါပေ ။ ထို့ကြောင့် အချစ်က အရာအားလုံး၏ အာရုံခံစားနိုင်စွမ်းကိုပါ လွှမ်းမိုးနိုင်စွမ်းရှိပါသည် ။ ဟွာရန်းစစ်သူကြီးဖြစ်သည့် ဂျောင်ကုပင်လျှင် မှောင်ရိပ်ထဲရှိ ထိုလူတစ်စုကို အနည်းငယ်လေးတောင်မျှသတိမထားမိလိုက်ပေ ။
ထိုစဉ် လေဟုန်ကိုခွင်း၍ ပစ်လွှတ်လာသည့်မြှားတစ်စင်းသည် ဒုဓလီပန်းခင်းထဲ၌ တစ်ဦးကိုတစ်ဦးပြုံ၍ကြည့်နေကြသောာလူနှစ်ဦးထဲမှ တစ်ဦး၏ရင်ဝသို့ ဆိုက်ရောက်လေသည် ။ ရုတ်တရက်ဆန်လှသည်ဖြစ်သောကြောင့် နှစ်ဦးစလုံးမှာ ပြုံးနေရင်းပင် ရပ်တန့်သွားကြသည် ။ ထို့နောက် ပါးစပ်တွင်းမှစီးကျလာသည့် သွေးစများကြောင့် ဂျောင်ကုပြုံးလိုက်သည် ။
' မြှားက သူ့ကိုထိသွားခဲ့သည်ပဲ...ထယ်ယောင်း မနာကျင်သွားလို့တော်ပါသေးတယ် '
" အချစ်!!! "
ထယ်ယောင်း၏ အော်သံအဆုံးတွင် ပြိုလဲကာကျလာသည့် ဂျောင်ကုကိုယ်လုံးအား ထယ်ယောင်း ဝင်ထိန်းလိုက်သည် ။ ခန္ဓာကိုယ်ဖွဲ့စည်းပုံချင်းကွာခြားတာကြောင့် ထယ်ယောင်းမှာ ဂျောင်းကု၏ကိုယ်လုံးကိုအနိုင်နိုင်ပွေ့ထားရသည် ။
" အစ်...အစ်...ဒီမြှားက အဆိပ်...အဆိပ်ပါတယ်ထင်တယ်...အစ်...ကိုယ်တောင် မခံနိုင်ဘူး ဟစ်.. "
" စကားမပြောပါနဲ့...ကျေးဇူးပြုပြီးစကားမပြောပါနဲ့ အချစ်ရယ် "
ထယ်ယောင်း မျက်ရည်များကျလာသည် ။ အဘယ်ကြောင့် ဤသို့ဖြစ်ရသနည်း ။ အခုလေးတင်မှ သူတို့ရဲ့ပျော်ရွှင်မှုလေးရနေတုန်းလေ ။ အခုဘယ်လိုဖြစ်ရပြန်တာလဲ ။ ငိုကြွေးခြင်းတစ်ခုနဲ့အတူ ပတ်ဝန်းကျင်ကို လှည့်ပတ်ကြည့်မိတော့ မျက်နှာချင်းဆိုင်အမှောင်ရိပ်ထဲမှ လက်နက်ကိုင်ထားသည့်လူတစ်စုထွက်လို့လာသည် ။ ကိုင်ဆောင်ထားကြသည့် ဓားကောက်ပုံသဏ္ဍာန်ကိုကြည့်ခြင်းအားဖြင့် ၎င်းတို့သည် အိမ်ရှေ့မင်းသား၏ လုပ်ကြံရေးတပ်ဖွဲ့ဖြစ်ကြောင်းသိလိုက်ရသည် ။
" နာလား ညီတော် ? "
ခပ်မြူးမြူးအသံနှင့် နောက်ဆုံးမှထွက်ပေါ်လာသည့်သူက ရှီလာ၏အိမ်ရှေ့စံ ။ ရွှင်ပြနေသည့်ပုံစံနှင့် အိမ်ရှေ့စံက ဂျောင်ကုအသက်ငင်နေသည်ကိုကြည့်၍ ပျော်ရွှင်နေသည့်ပုံ ။
" အိမ်ရှေ့စံ...ဒါသဘောလဲ ? "
ထယ်ယောင်း လေသံမာမာနှင့်မေးတော့ အိမ်ရှေ့စံကရယ်သည် ။ ထို့နောက်ရုပ်ပြန်တည်သွားကာ ထယ်ယောင်းကိုပြူးကြည့်၍ဆိုသည်
" မုန်းလို့လေ...မုန်းလို့သတ်တာ...စိတ်မပူနဲ့ ညီတော်သေရင် မင်းကိုပါသတ်ပေးမယ်...ဟား ဟား ဟား...မြှားတံမှာပါတဲ့ အဆိပ်ကဖြေဆေးမရှိဘူး...ကြည့်ရတာတော့ ညီတော်ကမကြာခင်မှာပဲ သေရွာလားရတော့မဲ့ပုံပါပဲ...သူသေမှပဲ ငါ့ထီးနန်းကိုမခြိမ်းခြောက်နိုင်မှာ "
" မိုက်ရိုင်းယုတ်မာလိုက်တာ...အချစ်က အစကတည်းက ထီးနန်းမလိုချင်ကြောင်းပြောထားပြီးပြီပဲ...အရာအားလုံးကိုစွန့်လွှတ်ထားခဲ့တာတောင် ဘာလို့..."
" သူထီးနန်းမလိုချင်ဘူးဆိုရင် အစကတည်းက ဟွာရန်းတပ်ကို ငါကိုယ်တော်ဆီလွှဲပေးသင့်တာပေါ့...ဒါဆိုရင်တောင် သူအသက်ဆက်ရှင်နိုင်ဦးမှာ...အခုတော့ ဟက် သေရပြီလေ...သူသေတာနဲ့ဟွာရန်းတပ်ဖွဲ့ကြီးကငါကိုယ်တော်အတွက်ပဲ "
" ခင်ဗျား...."
ထယ်ယောင်း ဆက်ပြောဖို့လုပ်ပေမဲ့ ဂျောင်ကုက လက်ကိုအတင်းဆုပ်ကိုင်လာတာကြောင့် ထယ်ယောင်းပြောမည့်စကားတို့ရပ်သွားကာ ဂျောင်ကုကိုငုံ့ကြည့်လိုက်သည် ။ ဂျောင်ကုက စကားပြောချင်နေပုံရပေမဲ့ အဆိပ်ရှိန်ကြောင့် ဂျောင်ကုမှာ အသက်လုရှူနေရုံသာ တတ်နိုင်သည် ။
" ညီတော်လည်းမကြာခင် သေတော့မှာဆိုတော့ မင်းလည်း လိုက်သေချင်ရင်ရတယ် "
ဟုဆိုကာ အိမ်ရှေ့စံက ထယ်ယောင်းဆီသို့ ပုလင်းငယ်လေးတစ်လုံးပစ်ပေးလာသည် ။ ဒါဟာ မေးမကြည့်ရင်တောင် အဆိပ်မှန်း ထယ်ယောင်းသိပါသည်။ အိမ်ရှေ့စံက သူ့ကိုလည်း ဂျောင်ကုနဲ့အတူတူသေသွားစေချင်နေတာပဲ ။ ဂျောင်းကုအတွက် အဆိပ်ဖြေပေးလို့မရနိုင်မဲ့အတူတူတော့ ထယ်ယောင်းဘာဆက်လုပ်လို့ရနိုင်မှာတဲ့လဲ ။ ဂျောင်ကုက သူ့ကိုနှစ်ဆယ့်တစ်ရာစုမှာ ပြန်လာရှာမယ်လို့ ကတိပေးထားတယ်လေ ဒါကြောင့် ဒီအဆိပ်ကိုသောက်လိုက်ရင်လည်း သူပျော်ပါတယ်။ထို့နောက်တော့ ထယ်ယောင်းလည်း မြေပြင်ပေါ်ကျနေသည့် ခပ်ငယ်ငယ်ပုလင်းလေးကိုကောက်ကိုင်ကာ ပုလင်းထဲရှိအရည်များကို အချိန်မဆိုင်းဘဲ သောက်ပစ်လိုက်သည် ။
တဖြူးဖြူးတိုက်ခတ်သွားတဲ့ လေပြေလေးတွေက ဆံနွယ်လေးတွေကိုလာရောက်ကျီစားလို့နေသည် ။ ယိမ်းနွဲ့နေတဲ့ ဒုဓလီပင်က ပွင့်ဖတ်လေးတွေက လေပေါ်မှာပျံဝဲနေပြီး မြင်ကွင်းကိုလှပအောင်ပြုလုပ်ပေးလို့နေသည် ။ တစ်နေရာဆီမှ အော်မြည်နေတဲ့ ပုစဉ်းရင်ကွဲကောင်တွေရဲ့ အော်သံက မိခင်သဘာဝတရားကြီးရဲ့ ပြည့်စုံမှုကိုဖော်ပြလို့နေသည် ။ ထို့ပြင် မြေပြင်ပေါ်၌ လဲကျနေသည့် လူသားနှစ်ဦးတို့ဟာလည်း တစ်ဦးကိုတစ်ဦးတင်းကျပ်စွာဖက်တွယ်ထားလို့နေသည် ။
ရိပ်ခနဲ ရိပ်ခနဲတက်လာသည့် ဝမ်းတွင်းတစ်နေရာမှ နာကျင်မှုတို့ကလည်း မီးစတွေကဲ့သို့ ပူလောင်လွန်းလှသည် ။ သို့သော် အနှီလူသားနှစ်ဦးတို့ကတော့ ၎င်းနာကျင်မှုတို့ကို ခံစားနိုင်ခြင်းမရှိတော့ဘဲ ခန္ဓာကိုယ်တစ်ခုလုံးထုံကျင်လို့နေသည် ။ ပိတ်ကျသွားသည့် မျက်ဝန်းအစုံတို့နှင့် ရှူထုတ်လိုက်သည့် နောက်ဆုံးသောလေငွေ့တို့က သူတို့နှစ်ဦးသည် နောက်ဆုံးထွက်သက်ထိ အတူရှိသွားခဲ့ပုံရပါသည် ။
သိပ်ချစ်ကြသည့် သိပ်မြတ်နိုးကြသည့် လူနှစ်ဦးသည် နောက်ဆုံးသော ထွက်သက်ထိကို တစ်ဦးကို တစ်ဦးချစ်သွားကြပါသည် ။
မည်သူကများသိနိုင်မည်လဲ သူတို့နှစ်ဦးဟာ ခေတ်ရေစီးကြောင်းများစွာ ကွာခြားတာတောင်မှ မရရအောင်တွေ့ဆုံပြီးချစ်ခဲ့ကြမယ်လို့ ။
မည်သူကများသိနိုင်မည်လဲ အကယ်၍သူတို့နှစ်ဦးသာ မတွေ့ဆုံဖြစ်ခဲ့ကြရင် သူတို့ရဲ့နှလုံးသားက အဆုံးမဲ့တဲ့အေးစက်ခြင်းတွေကြားမှာ ပိတ်မိနေလိမ့်မယ်လို့ ။
မည်သူများသိနိုင်မည်လဲ သူတို့နှစ်ဦးဟာ အနာဂါတ်မှာ ပြန်လည်ဆုံတွေ့ကြလိမ့်မည်လို့ ။
ဗေဒင်တွက်ပြီးတော့လား ၊ ယတြာချေပြီးတော့လား ။ သေချာတာတစ်ခုကတော့ ဘယ်သူမှ သူတို့နှစ်ဦးရဲ့အနာဂါတ်ကို မသိနိုင်ကြဘူးဆိုတာပါပဲ ။
ဒီဒုဓလီပန်းခင်းကြီးကို မနက်ခင်းလာကြည့်ကြတဲ့သူတွေကတော့ မင်းသားဟွမ်ဂျင်ဟာ အရိုးကြီးတစ်ခုကိုဖက်လျက် သေဆုံးနေတာကိုမြင်မိကြမှာပဲ ။ စဉ်းစားစရာက မင်းသားရဲ့ကြင်ယာတော်ဟာ ဘယ်လိုဖြစ်လို့ အရိုးစုဖြစ်သွားခဲ့ရတာကိုပဲ ။ ကောင်းပြီ... ကြည့်ရတာတော့ ဒါကလည်း နောက်ဆုံးချိန်ထိ ဇာတ်ကြောင်းရဲ့ မြှုပ်ကွက်ကြီးတစ်ခုပဲလေ ။
~ The End ~
----------------------------
Plz! Vote, Feedback and follow me 🎐
(Zawgyi)
အပိုင္း - ၃၅ (ဇာတ္သိမ္း)
ခ်စ္သူႏွစ္ဦးၾကားက " ယုံၾကည္ျခင္း " ဟူသည့္စကားစုေလးသည္ ထိုအခါမ်ိဳး၌ အေရးပါသည့္အရာျဖစ္သည္ ။ ထယ္ေယာင္းေျပာသည့္စကားမ်ားသည္ မွန္သည္ျဖစ္ေစ မွားသည္ျဖစ္ေစ " ခြဲခြာရျခင္း " ဟူသည့္အျဖစ္အပ်က္ကို ေဂ်ာင္ကုတကယ္ ေၾကာက္႐ြံပါသည္ ။ ႐ွီလာႏိုင္ငံေတာ္ႀကီး၏ အေရးအခင္းကို ပုခုံးေပၚတင္၍ ေျမာက္မ်ားစြာေသာ စစ္ပြဲတို႔ကိုၾကဳံဖူးေသာ္လည္း ထိုကဲ့သို႔မေၾကာက္လန္႔ခဲ့ဖူးေပ ။
သို႔ေသာ္ ခ်စ္ရသူႏွင့္ခြဲခြာရျခင္းကိုေတာ့ ေဂ်ာင္ကုတကယ္ေၾကာက္ပါသည္ ။ အခ်စ္သည္ ေပ်ာ္႐ႊင္မႈကိုေပးအပ္သည္ ။ အခ်စ္သည္ ႏူးညံ့ျခင္း ၊ သာယာျခင္း စေသာပိတိအျပဳံးတို႔ကိုေပးအပ္သည္ ။ ထို႔ျပင္ အခ်စ္ဆိုသည့္အရာကပဲ ဝမ္းနည္းျခင္း ၊ နာက်င္ျခင္း ၊ ကြဲကြာျခင္း ၊ ခြဲခြာျခင္း ဟူသည့္အရာတို႔ကို ေဆာင္ယူလာျပန္သည္ ။ ေကာင္းျခင္း ၊ ဆိုးျခင္းအရာႏွစ္ခုဒြန္တြဲေနသည့္ အခ်စ္သည္ လူသားတို႔အား ခ်စ္တတ္ေအာင္သင္ေပးသကဲ့သို႔...မုန္းသြားေအာင္လည္းျပဳလုပ္ႏိုင္ၾကသည္ ။
ဒုဓလီပန္းခင္းႀကီး၌ တင္းက်ပ္စြာဖက္တြယ္ထားၾကသည့္ လူသားႏွစ္ဦးသည္လည္း အခ်စ္ဆိုသည့္အရာတြင္ က်႐ႈံးခဲ့ၾကသူမ်ားပင္ျဖစ္ေပသည္ ။ ခ်စ္တတ္ျခင္းႏွလုံးသားတစ္စုံကိုသာအရင္းတည္ခဲ့ၾကသည့္ သူတို႔ႏွစ္ဦးသည္ စင္စစ္လွ်င္ ေယာက်ၤားသားႏွစ္ဦးပင္ျဖစ္ၾကသည္ ။ ေလာကႀကီး၏နိယာမအရ လိင္တူခ်စ္ျခင္းသည္ မျဖစ္သင့္ေသာအရာတစ္ခုဟုယူဆၾကေပလိမ့္မည္ ။ သို႔ေသာ္ မွားသည္ ။ ေယာက်ၤားျဖစ္ေစ ၊ မိန္းမျဖစ္ေစ မည္သူမဆို ခ်စ္ခြင့္႐ွိသည္ ။ ၎ကို ဒီခ်စ္သူစုံတြဲက သက္ေသျပေနခဲ့ၿပီမဟုတ္လား ။
ေဝးကြာလြန္းသည့္ ေခတ္ႏွစ္ေခတ္၌ ေမြးဖြားခဲ့ၾကသည့္သူတို႔ႏွစ္ဦးသည္ သုံးႏွစ္တာဟူေသာ တဒဂၤအတြင္းမွာပင္ ခ်စ္ခဲ့ၾကသည္ ။ ထို႔ေၾကာင့္ အခ်စ္သည္ မ်က္လုံးျဖင့္တပ္အပ္မျမင္ရေသာ္လည္း အင္အားႀကီးသည္ ။ ေဝးကြာလြန္းသည္ျဖစ္ေစ ၊ နီးကပ္လြန္းသည္ျဖစ္ေစ အခ်စ္ဆိုသည့္အရာ႐ွိေနခဲ့ပါက အရာအားလုံး သူ႕အလိုလိုျဖစ္လာလိမ့္မည္ပင္ ။
႐ိႈက္သံတစ္ခ်ိဳ႕ႏွင့္အတူ ဒုဓလီပန္းပင္လယ္ႀကီးအတြင္း၌ ဖက္တြယ္ထားၾကသူႏွစ္ဦးသည္ ပတ္ဝန္းက်င္တစ္ခုလုံးကိုပင္ေမ့ေလ်ာ့ေနဟန္႐ွိသည္ ။ ေကာင္းကင္ႀကီး ပုဇြန္ဆီေရာင္သန္းၿပီး၍ အနက္ေရာင္ကမၺလာခင္းႀကီးကဲ့သို႔ ေျပာင္းလဲလာခ်ိန္တြင္ ပတ္ဝန္းက်င္၏ေလထုသည္ တျဖည္းျဖည္းေအးစက္လာသည္ ။ ေကာင္းကင္ႀကီး၌ တိမ္ထူထပ္ေနသည္ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ လမင္းႀကီးႏွင့္ ၾကယ္ကေလးတို႔မွာလည္း တိမ္မ်ား၏အၾကားတြင္ ကြယ္ေပ်ာက္လ်က္႐ွိသည္ ။
ပတ္ဝန္းက်င္အေျခအေနကို ဦးလ်င္စြာသတိထားမိသူေဂ်ာင္ကုက ရင္ခြင္ထဲမွ ထယ္ေယာင္းကို မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္လိုက္ၿပီး ထယ္ေယာင္း၏ပါးျပင္ေပၚမွ မ်က္ရည္စေလးမ်ားကို အနမ္းခပ္ဖြဖြေႁခြ၍သုတ္ေပးလိုက္သည္ ။ ၿပီးလွ်င္ႏႈတ္မွလည္း ထယ္ေယာင္းအားႏွစ္သိမ့္ေသာ စကားတို႔ကိုဆိုသည္
" ေဘဘီ...တကယ္လို႔ ေဘဘီက ကိုယ္နဲ႔ေဝးရာေနရာကို ျပန္သြားရမယ္ဆိုရင္ေတာင္ ကိုယ္နဲ႔ ေဘဘီနဲ႔က ျပန္ဆုံၾကမွာပါ "
" ဘယ္လိုမ်ိဳးလဲ ? ဘယ္လိုျပန္ဆုံႏိုင္ၾကမလဲ ? "
ဒါကမျဖစ္ႏိုင္မွန္းသိေပမဲ့ ထယ္ေယာင္းအနည္းငယ္ေတာ့ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေလးထားခ်င္ပါေသးသည္ ။ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေလးသန္းေနသည့္ မ်က္ဝန္းေလးမ်ားျဖင့္ၾကည့္ေနသည့္ ထယ္ေယာင္းေၾကာင့္ ေဂ်ာင္ကု ခပ္ဟဟရယ္လိုက္ကာ အနည္းငယ္အက္႐ွေနသည့္အသံျဖင့္ ျပန္လည္ေျဖၾကားသည္ ။
" ဒုဓလီပန္းေလးရဲ႕ ပြင့္ဖတ္ေတြညိႇဳးလို႔...အဖိုးႀကီးမုတ္ဆိတ္ေတြ ျဖစ္သြားတဲ့ေန႔က်ရင္ ကိုယ္တို႔ႏွစ္ေယာက္ ျပန္ဆုံၾကမယ္ "
ထယ္ေယာင္းျပဳံးသည္ ။ တကယ္ျပန္ေတြ႕မည္ မေတြ႕မည္ကိုအသာထား ေဂ်ာင္ကုေျပာသည့္ ဒီစကားေလးက သူ႕ႏွလုံးသားေလးကိုသိမ့္ခနဲေႏြးေထြးသြားေစသည္ ။
" ဒါဆို အခ်စ္က ထယ့္ကိုလာ႐ွာမွာေပါ့ ? "
" အင္း...လာ႐ွာမွာ ကိုယ္ေဘဘီ့ကိုမေတြ႕မခ်င္းလိုက္႐ွာေနမွာ "
" ထယ္ေနတဲ့ေနရာကအေဝးႀကီးရယ္... အခ်စ္က ဘယ္လိုလာ႐ွာမွာလဲဟင္ ? "
" ကိုယ္တို႔ႏွစ္ေယာက္ရဲ႕ အတိတ္ေတြကိုေအာက္ေမ့ၿပီး...ေဘဘီေလးရဲ႕ ေျခရာေလးေတြေနာက္ကိုလိုက္မယ္...အဲ့ဒီခါက်ရင္ေဘဘီက ေျခလွမ္းေတြကိုရပ္တန္႔ထားေပးေပါ့...ဒါဆိုရင္ ကိုယ္တို႔ျမန္ျမန္ျပန္ဆုံႏိုင္မွာ "
ဒါဟာ စိတ္ကူးယဥ္မႈတစ္ခု၏ အေျပာသက္သက္သာ ျဖစ္ေနမည္ဆိုလွ်င္ေတာင္ ထယ္ေယာင္းေက်နပ္ပါသည္ ။ အနည္းဆုံးေတာ့သူတို႔က အခုထိအတူတူ႐ွိေနၾကေသးတာပဲမဟုတ္လား ။ မ်က္ေတာင္တစ္ခတ္စာေလးမွာေတာင္ ေပ်ာက္ကြယ္သြားႏိုင္သည့္သူက ေနာက္ဆုံးခ်ိန္ထိ ေဂ်ာင္ကုနဲ႔ပဲအတူတူ႐ွိေနရရင္ကိုေပ်ာ္ပါသည္ ။
ဒုဓလီပန္းခင္းႀကီးထဲ၌ ေပ်ာ္႐ႊင္ေနသည့္ သူတို႔ႏွစ္ဦးသည္ " ေဝးကြာျခင္း " ဆိုသည့္အရာကိုေတာင္ မမႈေတာ့သည့္ဟန္ ။ ျပန္လည္ေတြ႕ဆုံႏိုင္ျခင္း၏ " ယုံၾကည္မႈ " ဆိုသည့္အရာအားအရင္းျပဳၿပီး အရာရာကိုမ်က္စိမွိတ္ကာယုံပစ္လိုက္ေတာ့မည့္ သူတို႔ႏွစ္ဦးသည္ နာက်င္ရသည့္ အရာတိုင္းကို အခ်စ္၏စြမ္းအားႏွင့္ ေက်ာ္ျဖတ္ႏိုင္ခဲ့ၾကပါသည္ ။
သို႔ေသာ္ ညအေမွာင္ကိုအမွီျပဳကာ တိတ္တဆိတ္ခ်ဥ္းကပ္လာသည့္ လူတစ္စုကို သူတို႔သတိမထားမိလိုက္ၾကပါေပ ။ ထို႔ေၾကာင့္ အခ်စ္က အရာအားလုံး၏ အာ႐ုံခံစားႏိုင္စြမ္းကိုပါ လႊမ္းမိုးႏိုင္စြမ္း႐ွိပါသည္ ။ ဟြာရန္းစစ္သူႀကီးျဖစ္သည့္ ေဂ်ာင္ကုပင္လွ်င္ ေမွာင္ရိပ္ထဲ႐ွိ ထိုလူတစ္စုကို အနည္းငယ္ေလးေတာင္မွ်သတိမထားမိလိုက္ေပ ။
ထိုစဥ္ ေလဟုန္ကိုခြင္း၍ ပစ္လႊတ္လာသည့္ျမႇားတစ္စင္းသည္ ဒုဓလီပန္းခင္းထဲ၌ တစ္ဦးကိုတစ္ဦးျပဳံ၍ၾကည့္ေနၾကေသာာလူႏွစ္ဦးထဲမွ တစ္ဦး၏ရင္ဝသို႔ ဆိုက္ေရာက္ေလသည္ ။ ႐ုတ္တရက္ဆန္လွသည္ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ႏွစ္ဦးစလုံးမွာ ျပဳံးေနရင္းပင္ ရပ္တန္႔သြားၾကသည္ ။ ထို႔ေနာက္ ပါးစပ္တြင္းမွစီးက်လာသည့္ ေသြးစမ်ားေၾကာင့္ ေဂ်ာင္ကုျပဳံးလိုက္သည္ ။
' ျမႇားက သူ႕ကိုထိသြားခဲ့သည္ပဲ...ထယ္ေယာင္း မနာက်င္သြားလို႔ေတာ္ပါေသးတယ္ '
" အခ်စ္!!! "
ထယ္ေယာင္း၏ ေအာ္သံအဆုံးတြင္ ၿပိဳလဲကာက်လာသည့္ ေဂ်ာင္ကုကိုယ္လုံးအား ထယ္ေယာင္း ဝင္ထိန္းလိုက္သည္ ။ ခႏၶာကိုယ္ဖြဲ႕စည္းပုံခ်င္းကြာျခားတာေၾကာင့္ ထယ္ေယာင္းမွာ ေဂ်ာင္းကု၏ကိုယ္လုံးကိုအႏိုင္ႏိုင္ေပြ႕ထားရသည္ ။
" အစ္...အစ္...ဒီျမႇားက အဆိပ္...အဆိပ္ပါတယ္ထင္တယ္...အစ္...ကိုယ္ေတာင္ မခံႏိုင္ဘူး ဟစ္.. "
" စကားမေျပာပါနဲ႔...ေက်းဇူးျပဳၿပီးစကားမေျပာပါနဲ႔ အခ်စ္ရယ္ "
ထယ္ေယာင္း မ်က္ရည္မ်ားက်လာသည္ ။ အဘယ္ေၾကာင့္ ဤသို႔ျဖစ္ရသနည္း ။ အခုေလးတင္မွ သူတို႔ရဲ႕ေပ်ာ္႐ႊင္မႈေလးရေနတုန္းေလ ။ အခုဘယ္လိုျဖစ္ရျပန္တာလဲ ။ ငိုေႂကြးျခင္းတစ္ခုနဲ႔အတူ ပတ္ဝန္းက်င္ကို လွည့္ပတ္ၾကည့္မိေတာ့ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္အေမွာင္ရိပ္ထဲမွ လက္နက္ကိုင္ထားသည့္လူတစ္စုထြက္လို႔လာသည္ ။ ကိုင္ေဆာင္ထားၾကသည့္ ဓားေကာက္ပုံသ႑ာန္ကိုၾကည့္ျခင္းအားျဖင့္ ၎တို႔သည္ အိမ္ေ႐ွ႕မင္းသား၏ လုပ္ၾကံေရးတပ္ဖြဲ႕ျဖစ္ေၾကာင္းသိလိုက္ရသည္ ။
" နာလား ညီေတာ္ ? "
ခပ္ျမဴးျမဴးအသံႏွင့္ ေနာက္ဆုံးမွထြက္ေပၚလာသည့္သူက ႐ွီလာ၏အိမ္ေ႐ွ႕စံ ။ ႐ႊင္ျပေနသည့္ပုံစံႏွင့္ အိမ္ေ႐ွ႕စံက ေဂ်ာင္ကုအသက္ငင္ေနသည္ကိုၾကည့္၍ ေပ်ာ္႐ႊင္ေနသည့္ပုံ ။
" အိမ္ေ႐ွ႕စံ...ဒါသေဘာလဲ ? "
ထယ္ေယာင္း ေလသံမာမာႏွင့္ေမးေတာ့ အိမ္ေ႐ွ႕စံကရယ္သည္ ။ ထို႔ေနာက္႐ုပ္ျပန္တည္သြားကာ ထယ္ေယာင္းကိုျပဴးၾကည့္၍ဆိုသည္
" မုန္းလို႔ေလ...မုန္းလို႔သတ္တာ...စိတ္မပူနဲ႔ ညီေတာ္ေသရင္ မင္းကိုပါသတ္ေပးမယ္...ဟား ဟား ဟား...ျမႇားတံမွာပါတဲ့ အဆိပ္ကေျဖေဆးမ႐ွိဘူး...ၾကည့္ရတာေတာ့ ညီေတာ္ကမၾကာခင္မွာပဲ ေသ႐ြာလားရေတာ့မဲ့ပုံပါပဲ...သူေသမွပဲ ငါ့ထီးနန္းကိုမၿခိမ္းေျခာက္ႏိုင္မွာ "
" မိုက္႐ိုင္းယုတ္မာလိုက္တာ...အခ်စ္က အစကတည္းက ထီးနန္းမလိုခ်င္ေၾကာင္းေျပာထားၿပီးၿပီပဲ...အရာအားလုံးကိုစြန္႔လႊတ္ထားခဲ့တာေတာင္ ဘာလို႔..."
" သူထီးနန္းမလိုခ်င္ဘူးဆိုရင္ အစကတည္းက ဟြာရန္းတပ္ကို ငါကိုယ္ေတာ္ဆီလႊဲေပးသင့္တာေပါ့...ဒါဆိုရင္ေတာင္ သူအသက္ဆက္႐ွင္ႏိုင္ဦးမွာ...အခုေတာ့ ဟက္ ေသရၿပီေလ...သူေသတာနဲ႔ဟြာရန္းတပ္ဖြဲ႕ႀကီးကငါကိုယ္ေတာ္အတြက္ပဲ "
" ခင္ဗ်ား...."
ထယ္ေယာင္း ဆက္ေျပာဖို႔လုပ္ေပမဲ့ ေဂ်ာင္ကုက လက္ကိုအတင္းဆုပ္ကိုင္လာတာေၾကာင့္ ထယ္ေယာင္းေျပာမည့္စကားတို႔ရပ္သြားကာ ေဂ်ာင္ကုကိုငုံ႔ၾကည့္လိုက္သည္ ။ ေဂ်ာင္ကုက စကားေျပာခ်င္ေနပုံရေပမဲ့ အဆိပ္႐ွိန္ေၾကာင့္ ေဂ်ာင္ကုမွာ အသက္လု႐ွဴေန႐ုံသာ တတ္ႏိုင္သည္ ။
" ညီေတာ္လည္းမၾကာခင္ ေသေတာ့မွာဆိုေတာ့ မင္းလည္း လိုက္ေသခ်င္ရင္ရတယ္ "
ဟုဆိုကာ အိမ္ေ႐ွ႕စံက ထယ္ေယာင္းဆီသို႔ ပုလင္းငယ္ေလးတစ္လုံးပစ္ေပးလာသည္ ။ ဒါဟာ ေမးမၾကည့္ရင္ေတာင္ အဆိပ္မွန္း ထယ္ေယာင္းသိပါသည္။ အိမ္ေ႐ွ႕စံက သူ႕ကိုလည္း ေဂ်ာင္ကုနဲ႔အတူတူေသသြားေစခ်င္ေနတာပဲ ။ ေဂ်ာင္းကုအတြက္ အဆိပ္ေျဖေပးလို႔မရႏိုင္မဲ့အတူတူေတာ့ ထယ္ေယာင္းဘာဆက္လုပ္လို႔ရႏိုင္မွာတဲ့လဲ ။ ေဂ်ာင္ကုက သူ႕ကိုႏွစ္ဆယ့္တစ္ရာစုမွာ ျပန္လာ႐ွာမယ္လို႔ ကတိေပးထားတယ္ေလ ဒါေၾကာင့္ ဒီအဆိပ္ကိုေသာက္လိုက္ရင္လည္း သူေပ်ာ္ပါတယ္။ထို႔ေနာက္ေတာ့ ထယ္ေယာင္းလည္း ေျမျပင္ေပၚက်ေနသည့္ ခပ္ငယ္ငယ္ပုလင္းေလးကိုေကာက္ကိုင္ကာ ပုလင္းထဲ႐ွိအရည္မ်ားကို အခ်ိန္မဆိုင္းဘဲ ေသာက္ပစ္လိုက္သည္ ။
တျဖဴးျဖဴးတိုက္ခတ္သြားတဲ့ ေလေျပေလးေတြက ဆံႏြယ္ေလးေတြကိုလာေရာက္က်ီစားလို႔ေနသည္ ။ ယိမ္းႏြဲ႕ေနတဲ့ ဒုဓလီပင္က ပြင့္ဖတ္ေလးေတြက ေလေပၚမွာပ်ံဝဲေနၿပီး ျမင္ကြင္းကိုလွပေအာင္ျပဳလုပ္ေပးလို႔ေနသည္ ။ တစ္ေနရာဆီမွ ေအာ္ျမည္ေနတဲ့ ပုစဥ္းရင္ကြဲေကာင္ေတြရဲ႕ ေအာ္သံက မိခင္သဘာဝတရားႀကီးရဲ႕ ျပည့္စုံမႈကိုေဖာ္ျပလို႔ေနသည္ ။ ထို႔ျပင္ ေျမျပင္ေပၚ၌ လဲက်ေနသည့္ လူသားႏွစ္ဦးတို႔ဟာလည္း တစ္ဦးကိုတစ္ဦးတင္းက်ပ္စြာဖက္တြယ္ထားလို႔ေနသည္ ။
ရိပ္ခနဲ ရိပ္ခနဲတက္လာသည့္ ဝမ္းတြင္းတစ္ေနရာမွ နာက်င္မႈတို႔ကလည္း မီးစေတြကဲ့သို႔ ပူေလာင္လြန္းလွသည္ ။ သို႔ေသာ္ အႏွီလူသားႏွစ္ဦးတို႔ကေတာ့ ၎နာက်င္မႈတို႔ကို ခံစားႏိုင္ျခင္းမ႐ွိေတာ့ဘဲ ခႏၶာကိုယ္တစ္ခုလုံးထုံက်င္လို႔ေနသည္ ။ ပိတ္က်သြားသည့္ မ်က္ဝန္းအစုံတို႔ႏွင့္ ႐ွဴထုတ္လိုက္သည့္ ေနာက္ဆုံးေသာေလေငြ႕တို႔က သူတို႔ႏွစ္ဦးသည္ ေနာက္ဆုံးထြက္သက္ထိ အတူ႐ွိသြားခဲ့ပုံရပါသည္ ။
သိပ္ခ်စ္ၾကသည့္ သိပ္ျမတ္ႏိုးၾကသည့္ လူႏွစ္ဦးသည္ ေနာက္ဆုံးေသာ ထြက္သက္ထိကို တစ္ဦးကို တစ္ဦးခ်စ္သြားၾကပါသည္ ။
မည္သူကမ်ားသိႏိုင္မည္လဲ သူတို႔ႏွစ္ဦးဟာ ေခတ္ေရစီးေၾကာင္းမ်ားစြာ ကြာျခားတာေတာင္မွ မရရေအာင္ေတြ႕ဆုံၿပီးခ်စ္ခဲ့ၾကမယ္လို႔ ။
မည္သူကမ်ားသိႏိုင္မည္လဲ အကယ္၍သူတို႔ႏွစ္ဦးသာ မေတြ႕ဆုံျဖစ္ခဲ့ၾကရင္ သူတို႔ရဲ႕ႏွလုံးသားက အဆုံးမဲ့တဲ့ေအးစက္ျခင္းေတြၾကားမွာ ပိတ္မိေနလိမ့္မယ္လို႔ ။
မည္သူမ်ားသိႏိုင္မည္လဲ သူတို႔ႏွစ္ဦးဟာ အနာဂါတ္မွာ ျပန္လည္ဆုံေတြ႕ၾကလိမ့္မည္လို႔ ။
ေဗဒင္တြက္ၿပီးေတာ့လား ၊ ယၾတာေခ်ၿပီးေတာ့လား ။ ေသခ်ာတာတစ္ခုကေတာ့ ဘယ္သူမွ သူတို႔ႏွစ္ဦးရဲ႕အနာဂါတ္ကို မသိႏိုင္ၾကဘူးဆိုတာပါပဲ ။
ဒီဒုဓလီပန္းခင္းႀကီးကို မနက္ခင္းလာၾကည့္ၾကတဲ့သူေတြကေတာ့ မင္းသားဟြမ္ဂ်င္ဟာ အ႐ိုးႀကီးတစ္ခုကိုဖက္လ်က္ ေသဆုံးေနတာကိုျမင္မိၾကမွာပဲ ။ စဥ္းစားစရာက မင္းသားရဲ႕ၾကင္ယာေတာ္ဟာ ဘယ္လိုျဖစ္လို႔ အ႐ိုးစုျဖစ္သြားခဲ့ရတာကိုပဲ ။ ေကာင္းၿပီ... ၾကည့္ရတာေတာ့ ဒါကလည္း ေနာက္ဆုံးခ်ိန္ထိ ဇာတ္ေၾကာင္းရဲ႕ ျမႇဳပ္ကြက္ႀကီးတစ္ခုပဲေလ ။
~ The End ~
----------------------------
Plz! Vote, Feedback and follow me 🎐