(Unicode)
အပိုင်း - ၁၇
တစ်ခါတုန်းက နဂါးတွေအုပ်စိုးတဲ့တိုင်းပြည်ကြီးတစ်ခုမှာ အလွန်လှပတဲ့မင်းသမီးလေးတစ်ပါးရှိသတဲ့ ။ အဲ့ဒီမင်းသမီးလေးဟာ သိပ်ကိုလှပလွန်းတော့ နဂါးဘုရင်ကြီးဟာ သူ့ရဲ့သမီးတော်လေးကိုစိတ်မချနိုင်တာကြောင့် ဘုံခုနှစ်ဆင့်မြင့်တဲ့ ရတနာကိုးပါး မျှော်စင်ကြီးတစ်ခုကို ကြီးမားလှတဲ့တောကြီးအတွင်း ဆောက်လုပ်စေပြီး မင်းသမီးလေးကို ရတနာကိုးပါးဘုံနန်းစံစေခဲ့တယ် ။ ငယ်ရွယ်စဉ်ကတည်းက စိတ်အလိုရှိရာမှန်သမျှကိုရခဲ့တဲ့ မင်းသမီးလေးဟာ သိပ်ကိုကံကောင်းတယ်လို့ထင်ရပေမဲ့ သူမရဲ့အသက်တစ်ဆယ့်ခြောက်နှစ်မှာတော့ မနာလိုသူအောက်လမ်းပညာသည်တစ်ယောက်ရဲ့ ကျိန်စာကိုခံယူခဲ့ရတယ် ။
အနှီအောက်လမ်းပညာက ယုတ်ညံ့လွန်းပြီးအစွမ်းထက်လွန်းတာကြောင့် ဘယ်အထက်လမ်းပညာရှင်ကမှ ဖယ်ထုတ်နိုင်စွမ်းမရှိခဲ့လေဘူး...။ ဒါ့အပြင် ကျိန်စာရဲ့သဘောတရားက ကူးစက်နိုင်စွမ်းရှိတာကြောင့် နဂါးတိုင်းပြည်တစ်ခုလုံးက မင်းသမီးလေးကို တိုက်ပိတ်အကျဉ်းချထားဖို့ရန်အတွက် တောင်းဆိုခဲ့ကြတယ် ။ နဂါးဘုရင်ကြီးက သူ့ရဲ့သမီးလေးကို သိပ်ချစ်ပေမဲ့ သူဟာ ဘုရင်တစ်ပါးဖြစ်နေတာကြောင့် သူ့ရဲ့တိုင်းသူပြည်သားတွေကိုကာကွယ်ပေးဖို့ တာဝန်ကရှိနေပြန်ရော ။ ဒါကြောင့် နဂါးဘုရင်ကြီးဟာ ရင်နာနာနဲ့ပဲ သူ့ရဲ့ချစ်လှစွာသောသမီးတော်လေးကို ရတနာကိုးပါးဘုံနန်းရဲ့ အပေါ်ဆုံးထပ်မှာပိတ်လှောင်ထားခဲ့ရလေတယ် ။ ထိုနေ့မှစပြီး မည်သူတစ်ဦးတစ်ယောက်ကမျှ ထိုဘုံနန်းဘက်ကို ခြေဦးတောင်မလှည့်ကြလေတော့ဘူး ။
သနားစရာကောင်းလှတဲ့မင်းသမီးလေးဟာ သူ့ရဲ့ကျန်ရှိတဲ့သက်တမ်းတစ်လျှောက်မှာ ကျိန်စာကြီးကိုပွေ့ပိုက်ပြီး ဝမ်းနည်းအထီးကျန်စွာနဲ့ကုန်ဆုံးရတော့မယ်မှန်းသိတာကြောင့် ညစဉ်ငိုကြွေးခဲ့လေတယ် ။ နဂါးတို့ရဲ့သဘာဝအရ နှစ်ထောင်ချီပြီးအစာမစားပဲနေနိုင်ပေမဲ့ သူမရရှိခဲ့တဲ့ကျိန်စာကြောင့် သူမရဲ့သက်တမ်းဟာ နောင်သုံးနှစ်သာ အသက်ဆက်ရှင်နိုင်တော့မည်သာ ။ သိပ်ကိုကြောက်ဖို့ကောင်းတဲ့ ကျိန်စာက ထိုသုံးနှစ်အတွင်းမှာ သူမကို တစ်ဖြေးဖြေးနဲ့ လူသေကောင်လိုပုတ်သိုးလာစေမှာဖြစ်တယ် ။ ထို့ကြောင့် မင်းသမီးလေးဟာ မွေးရာပါလှပလွန်းတဲ့ သူမကိုယ်ကိုအပြစ်တင်စိတ်နဲ့ ညစဉ်ညတိုင်းနာကျည်းစွာငိုကြွေးခဲ့လေသတဲ့ကွယ် ။
တစ်ညသောအချိန်အခါမှာတော့ လူသားတိုင်းပြည်ကမင်းသားလေးတစ်ပါးဟာ နတ်မြင်းပျံကြီးကိုစီးလို့ လောကတစ်ခွင်ကို လှည့်လည်ကြည့်ရှူလေတယ် ။ နတ်မြင်းပျံကြီးကိုစီးထားတဲ့မင်းသားလေးဟာ တောကြီးတစ်ခုရဲ့တစ်နေရာကိုရောက်တော့ မိန်းမငယ်လေးတစ်ဦးရဲ့ နာကျည်းစွာငိုကြွေးနေတဲ့ အသံကိုကြားတာကြောင့် သိလိုစိတ်နဲ့အတူ အသံကြားရာနောက်ကိုလိုက်ခဲ့လေတယ် ။ မင်းသားလေးဟာ ငိုသံနောက်ကိုလိုက်ရင်း တစ်နေရာအရောက်မှာတော့ မှောင်မဲပြီးကြောက်ဖို့ကောင်းလှတဲ့ ဘုံနန်းကြီးတစ်ခုကိုတွေ့လိုက်ရတယ် ။ ငိုသံဟာ ဘုံနန်းရဲ့ အပေါ်ဆုံးထပ်ကနေကြားနေရတာကြောင့် မင်းသားလေးဟာ သူ့ရဲ့နတ်မြင်းပျံကြီးကို ဘုံနန်းရဲ့ အပေါ်ဆုံးထပ်ဆီကိုဦးတည်လိုက်လေတယ် ။
မင်းသားလေးဟာ ဘုံနန်းရဲ့အပေါ်ဆုံးထပ်ကိုရောက်တော့ မီးရောင်ပြပြလေးလင်းနေတာကိုတွေ့လိုက်ရတာကြောင့် သူ့ရဲ့နတ်မြင်းပျံကြီးကို လေသာပြတင်းပေါက်ဆီမှာ ရပ်လိုက်ပြီး သူကိုယ်တိုင်ကတော့ ငိုသံကြားနေရတဲ့ နေရာဆီကိုသွားလိုက်တယ် ။ သနားစဖွယ်ငိုကြွေးနေတဲ့ မိန်းမငယ်လေးတစ်ဦးဟာ ကြီးမာလှတဲ့ ကုတင်ရဲ့အောက်ခြေမှာ သူမရဲ့သေးငယ်တဲ့ကိုယ်လုံးလေးကို ကွေးနိုင်သလောက်ကွေးထားပြီး ငိုကြွေးနေတာကြောင့် သူမရဲ့ဘေးမှာ သူစိမ်းတစ်ဦးရောက်ရှိနေတာကိုပင်သတိမထားမိလိုက်ချေ ။ မင်းသားလေးဟာ ငိုကြွေးနေတဲ့မိန်းမငယ်လေးကိုတွေ့တော့ သနားစိတ်ဝင်သွားပြီး အနှီမိန်းမငယ်လေးကို မဝံ့မရဲနဲ့ သွားတို့ထိလိုက်လေတယ် ။
မင်းသမီးလေးဟာ သူမငိုကြွေးနေတုန်း တစ်စုံတစ်ယောက်က သူမကိုလာထိသလိုခံစားလိုက်ရတာကြောင့် သူမရဲ့ဦးခေါင်းကိုထောင်၍ကြည့်လိုက်မိသည် ။ ထိုစဉ်မင်းသားလေးကလည်း မင်းသမီးလေးကိုကြည့်နေတာကြောင့် သူတို့နှစ်ဦးအကြည့်ချင်းဆုံသွားပြီး မြင်မြင်ချင်းပင်ချစ်ခင်စုံမက်မိကြလေသတဲ့ ။ မင်းသားလေးဟာ ထိုအချိန်ကစပြီး လူသားတိုင်းပြည်ကိုမပြန်တော့ပဲ ထိုဘုံနန်းအတွင်း၌သာ မင်းသမီးလေးနဲ့အတူပေါင်းဖက်ပြီးနေကြသတဲ့ ။ သူတို့နှစ်ဦးဟာတစ်ယောက်ကိုတစ်ယောက်သိပ်ချစ်ကြပေမဲ့ ကျိန်စာမိနေတဲ့ မင်းသမီးလေးဟာ အချိန်ကြာလာလေ သူမရဲ့ရုပ်ရည်ဟာ ပျက်ယွင်းလာလေဖြစ်လာတယ် ။
မင်းသားလေးကလည်း သူချစ်ရတဲ့မင်းသမီးလေးဟာ တစ်နေ့တစ်ခြားပိုပိုပြီး ရုပ်ဆိုးအကျည်းတန်လာမှာကိုသိပေမဲ့ ဆက်လက်၍သာချစ်ခင်ခဲ့လေတယ် ။ သူတို့နှစ်ဦးအတူတူနေပြီး တစ်နှစ်အကြာမှာတော့ မင်းသမီးလေးသာ နဂါးဥလေးနှစ်ဥကိုအောင်မြင်စွာဖွားမြင်နိုင်ခဲ့တယ် ။ ထိုနဂါးဥထဲကနဂါးလေးတွေဟာ လူတစ်ပိုင်းနဂါးတစ်ပိုင်းလေးတွေဖြစ်လာကြမည်ပင် ။ သို့သော် မင်းသမီးလေးရဲ့လှပတဲ့ ခန္ဓာကိုယ်နဲ့ရုပ်ရည်သွင်ပြင်ကတော့ တစ်ဖြည်းဖြည်းနဲ့ ပျက်စီး၍လာနေပြီဖြစ်သည် ။ သူမရဲ့ လှပတဲ့ဆံနွယ်လေးတွေကလည်း တဖြည်းဖြည်းနဲ့ ကျွတ်လာကုန်လေပြီ ။ နုပျိုလှတဲ့သူမရဲ့ မျက်နှာလေးဟာလည်း အခုဆိုရင် အရေခွံတွေက ရှုံတွကာ အဖွားအိုကြီးတစ်ဦးလိုပင်ဖြစ်နေချေပြီ ။ ထို့ပြင် သူမရဲ့ခန္ဓာကိုယ်ဆီမှလည်း မကောင်းတဲ့အနံ့အသက်တွေက စတင်ပြီးထွက်ပေါ်လို့လာနေပြီဖြစ်သည် ။
တစ်နေ့တစ်ခြားပိုပြီး ပျက်ယွင်းလာတဲ့မင်းသမီးလေးဟာ သူမရဲ့ခင်ပွန်းမင်းသားလေးကို နဂါးဥနှစ်လုံးကိုယူဆောင်ပြီး ဘုံနန်းမှထွက်သွားဖို့တိုက်တွန်းခဲ့ပေမဲ့ မင်းသားလေးဟာ နဂါးဥလေးနှစ်လုံးကို သူ့ရဲ့နတ်မြင်းပျံကြီးဆီတင်ပြီး စာတစ်စောင်နဲ့အတူ လူသားတိုင်းပြည်ကိုစေလွှတ်လိုက်ပြီး မင်းသားလေးကတော့ မင်းသမီးလေးနဲ့အတူနေထိုင်ရန်ကိုသာရွေးချယ်ခဲ့လေတယ် ။
မင်းသမီးလေးဟာ ကျိန်စာမိပြီးသုံးနှစ်တိတိပြည့်တဲ့နေ့မှာတင် သူမရဲ့ခန္ဓာကိုယ်က အပုတ်ကောင်လုံးလုံးသို့ပြောင်းသွားပြီး သူမချစ်တဲ့မင်းသားလေးရဲ့လက်အတွင်းမှာပင်သေဆုံးခဲ့လေတယ် ။ မင်းသမီးလေးသေဆုံးပြီးမကြာခင်မှာပဲ မင်းသားလေးဟာ မင်းသမီးလေးရဲ့အလောင်းကိုပွေ့ဖက်ကာ ဘုံနန်းရဲ့လေသာဆောင်ကနေပြီး ခုန်ချကာသေကြောင်းကြံခဲ့လေသည် ။ ထိုအချိန်မှစပြီး နဂါးတိုင်းပြည်ရဲ့ညကောင်းကင်ကြီးမှာ ကြယ်လေးနှစ်လုံးထွန်းလင်းလာပြီး ထိုကြယ်လေးနှစ်လုံးဟာ အမြဲတမ်းပူးကပ်နေလေ့ရှိသတဲ့ကွယ်........။
" ပုံပြင်လေးကတော့ ဒါပါပဲ..."
လပြည့်ညဖြစ်တာကြောင့် ထယ်ယောင်းနဲ့ဂျောင်ကုတို့နှစ်ဦးဟာ လသာဆောင်မှာနေရင်း မက်မွန်ဝိုင်လေးသောက်ကာ လကိုရှူစားနေခြင်းဖြစ်သည် ။ ရုတ်တရက်ဆန်စွာ ပုံပြင်ပြောပြချင်သည်ဟူသော ထယ်ယောင်းကြောင့် ဂျောင်ကုမှာ ကြာစေ့တွေကို ထယ်ယောင်းအတွက်ခွာရင်း ထယ်ယောင်းပြောသမျှကို နားထောင်နေရခြင်းဖြစ်သည် ။
" အချစ်...ပုံပြင်လေးက ဝမ်းနည်းဖို့ကောင်းတယ်လို့မထင်ဘူးလားဟင် "
" မထင်ပါဘူး...မဖြစ်နိုင်တာကြီးတွေကို ဘယ်သူကများ တစ်ခါမှမမြင်ဖူးတဲ့လူတစ်ယောက်ကို တစ်ခဏလေးအတွင်းချစ်မိသွားမှာတဲ့လဲ... အလကား ကလေးကြိုက်ပုံပြင်တွေ "
ဂျောင်ကုအဖြေကြောင့် ထယ်ယောင်း၏ နဂိုဝမ်းနည်းစိတ်လေးဝင်နေမိတာတောင် ကြက်ပျောက်ငှက်ပျောက်ဖြစ်သွားပြီး မျက်နှာလေးကချက်ချင်းကို စူပုပ်လာခဲ့သည် ။
" နှလုံးသားမရှိတဲ့လူ...သိပ်ကိုအ,တာပဲ...ဖူးစာပါရင်လေ တစ်ယောက်ကိုတစ်ယောက်ချစ်မိသွားဖို့က အချိန်ငါးစက္ကန့်ပဲလိုတယ်...သိဖို့ ဟွန့် "
" အမလေး ဟုတ်ပါပြီနော်...ဒီမှာကြာစေ့ခွာထားပေးတယ် စားစရာရှိသာစားစမ်းပါ စကားများမနေနဲ့ "
ထိုအခါမှသာ ထယ်ယောင်းလည်းစိတ်ကိုလျော့လိုက်ပြီး ဂျောင်ကုခွာထားပေးသည့် ကြာစေ့ကိုပျော်ရွှင်စွာစားလေသည် ။
" အချစ်...တကယ်လို့လေ တစ်နေ့မှာ ထယ်ကပုံပြင်ထဲက မင်းသမီးလေးအတိုင်းဖြစ်လာခဲ့ရင် အချစ်က ထယ့်ကိုထားခဲ့မှာလားဟင် "
တွေးတွေးစစပြောလာသည့် ထယ်ယောင်း၏စကားက ဂျောင်ကုကိုအတွေးများစေသည် ။ ထယ်ယောင်းသာ ပုံပြင်ထဲကမင်းသမီးလေးအတိုင်းဖြစ်လာရင် သူထားခဲ့လေမလား ... ဒါမှမဟုတ် မင်းသားလေးလိုပဲသေသည်အထိ ဆက်ချစ်သွားနိုင်လေမလား...သူတကယ်ကိုမဖြေတတ်ချေ ။ ထယ်ယောင်းက သူ့ရဲ့ကြင်ယာတော်ဆိုပေမဲ့ ယောင်္ကျားလေးတစ်ယောက် ။ အဲ့ဒီယောင်္ကျားကို သူသေသည်အထိချစ်သွားနိုင်ပါ့မလား ...ဂျောင်ကုတကယ် မဖြေတတ်ပါ ။
လက်ထောက်ကျောင်းအုပ်ပြောသလို ကိုယ်ချစ်တာက ယောင်္ကျားဖြစ်ဖြစ် မိန်းမဖြစ်ဖြစ် အဓိကက ချစ်နေဖို့ပဲလိုတယ်ဆိုပေမဲ့လို့ ထယ်ယောင်းဟူသည့် ဤကောင်လေးအား တစ်ဘဝလုံးစာ သူတကယ်ချစ်မချစ်မသေချာသေးပေ ။ ထို့ကြောင့် ထယ်ယောင်း၏အမေးကို သူပြန်မဖြေမိပဲ စကားလမ်းကြောင်းလွှဲလိုက်မိသည် ။
" အဟမ်း...တဖြည်းဖြည်းနဲ့ ညဥ့်နက်လာပြီ...နောက်နှစ်ရက်ဆို အမဲလိုက်ပွဲကစတော့မှာ ပြင်ဆင်တာတွေအဆင်ပြေရဲ့လား ဘေဘီ "
" ပြီးပြီ...ဝတ်စုံလည်းအဆင်သင့် မြှားတံတွေလည်းအဆင်သင့် အကုန်အဆင်သင့်ပဲ "
" အင်း...အဲ့နေကျရင် ကိုယ့်အနားမှာပဲနေနော်...ဘယ်မှလျှောက်မသွားနဲ့ "
" အင်းပါ "
" အင်းပါ လုပ်မနေနဲ့...ကိုယ့်ပြောစကားကိုသေချာနားထောင်...ဒီမှာကအင်းပါ အင်းပါပေါ့...ဟိုရောက်လို့ပြောစကားနားမထောင်ကြည့် အပြစ်ပေးခံရမယ်မှတ် "
" ဟွန့်...အချစ်ကလည်း စိတ်ချည်းပဲ...ထယ့်ကိုဆို အော်မယ် ငေါက်မယ်ဆိုတာချည်း ထယ်က ကလေးမဟုတ်တော့ပါဘူးနော်... အဲ့လောက်တော့နားလည်ပါတယ် "
" ဟမ့်! ပြောတာပဲ...ဟိုရောက်မှကြည့်ကြသေးတာပေါ့ "
ထိုနေ့ညက စကားပြောပြီးနောက်မှာတော့ ထယ်ယောင်းက သူ့အဆောင်သူပြန်သွားခဲ့သည် ။ ဂျောင်ကုကတော့ စာဖတ်ခန်းမှာပင် အမဲလိုက်ပွဲအတွက် ပြင်ဆင်စရာရှိတာတွေကိုပြင်ဆင်ရင်း ထယ်ယောင်းပြောသမျှကိုပြန်လည်စဉ်းစားနေမိသည် ။ အထူးသဖြင့် သူ ထယ်ယောင်းဆိုသည့် ကောင်လေးအား ချစ်မိနေပြီလား ဆိုတာကိုပင် ။
ပြဇာတ်ငယ်လေး :
ထယ်ယောင်း : ပုံပြင်ပြောပြမယ်
ဂျောင်ကု : ကလေးပုံပြင်တွေလား ? နားမထောင်ချင်ဘူး....
ထယ်ယောင်း : အိုး...ဒါဆို လူကြီးတွေအတွက် သီးသန့်ဖြစ်တဲ့ အဝါရောင်ပုံပြင်ပြောပြရမလား ?
ဂျောင်ကု : မင်းက ကြင်ယာတော်ဆိုတာကိုလည်းသတိရပါဦး....
----------------------------
(A/N : အဝါပုံပြင်ဆိုတာကလေ အခုခေတ်အနေနဲ့ပြောရရင် အပြာစာတွေကိုပြောတာ...ရှေးခေတ်မှာက အဲ့လိုစာတွေကို စာအုပ်ဖုံးအဝါတွေမှာရေးတာလေ...အဲ့တော့ အဝါစာပေါ့ရှင် XD )
Plz! Vote, Feedback and follow me 🎐
(Zawgyi)
အပိုင္း - ၁၇
တစ္ခါတုန္းက နဂါးေတြအုပ္စိုးတဲ့တိုင္းျပည္ႀကီးတစ္ခုမွာ အလြန္လွပတဲ့မင္းသမီးေလးတစ္ပါး႐ွိသတဲ့ ။ အဲ့ဒီမင္းသမီးေလးဟာ သိပ္ကိုလွပလြန္းေတာ့ နဂါးဘုရင္ႀကီးဟာ သူ႕ရဲ႕သမီးေတာ္ေလးကိုစိတ္မခ်ႏိုင္တာေၾကာင့္ ဘုံခုႏွစ္ဆင့္ျမင့္တဲ့ ရတနာကိုးပါး ေမွ်ာ္စင္ႀကီးတစ္ခုကို ႀကီးမားလွတဲ့ေတာႀကီးအတြင္း ေဆာက္လုပ္ေစၿပီး မင္းသမီးေလးကို ရတနာကိုးပါးဘုံနန္းစံေစခဲ့တယ္ ။ ငယ္႐ြယ္စဥ္ကတည္းက စိတ္အလို႐ွိရာမွန္သမွ်ကိုရခဲ့တဲ့ မင္းသမီးေလးဟာ သိပ္ကိုကံေကာင္းတယ္လို႔ထင္ရေပမဲ့ သူမရဲ႕အသက္တစ္ဆယ့္ေျခာက္ႏွစ္မွာေတာ့ မနာလိုသူေအာက္လမ္းပညာသည္တစ္ေယာက္ရဲ႕ က်ိန္စာကိုခံယူခဲ့ရတယ္ ။
အႏွီေအာက္လမ္းပညာက ယုတ္ညံ့လြန္းၿပီးအစြမ္းထက္လြန္းတာေၾကာင့္ ဘယ္အထက္လမ္းပညာ႐ွင္ကမွ ဖယ္ထုတ္ႏိုင္စြမ္းမ႐ွိခဲ့ေလဘူး...။ ဒါ့အျပင္ က်ိန္စာရဲ႕သေဘာတရားက ကူးစက္ႏိုင္စြမ္း႐ွိတာေၾကာင့္ နဂါးတိုင္းျပည္တစ္ခုလုံးက မင္းသမီးေလးကို တိုက္ပိတ္အက်ဥ္းခ်ထားဖို႔ရန္အတြက္ ေတာင္းဆိုခဲ့ၾကတယ္ ။ နဂါးဘုရင္ႀကီးက သူ႕ရဲ႕သမီးေလးကို သိပ္ခ်စ္ေပမဲ့ သူဟာ ဘုရင္တစ္ပါးျဖစ္ေနတာေၾကာင့္ သူ႕ရဲ႕တိုင္းသူျပည္သားေတြကိုကာကြယ္ေပးဖို႔ တာဝန္က႐ွိေနျပန္ေရာ ။ ဒါေၾကာင့္ နဂါးဘုရင္ႀကီးဟာ ရင္နာနာနဲ႔ပဲ သူ႕ရဲ႕ခ်စ္လွစြာေသာသမီးေတာ္ေလးကို ရတနာကိုးပါးဘုံနန္းရဲ႕ အေပၚဆုံးထပ္မွာပိတ္ေလွာင္ထားခဲ့ရေလတယ္ ။ ထိုေန႔မွစၿပီး မည္သူတစ္ဦးတစ္ေယာက္ကမွ် ထိုဘုံနန္းဘက္ကို ေျခဦးေတာင္မလွည့္ၾကေလေတာ့ဘူး ။
သနားစရာေကာင္းလွတဲ့မင္းသမီးေလးဟာ သူ႕ရဲ႕က်န္႐ွိတဲ့သက္တမ္းတစ္ေလွ်ာက္မွာ က်ိန္စာႀကီးကိုေပြ႕ပိုက္ၿပီး ဝမ္းနည္းအထီးက်န္စြာနဲ႔ကုန္ဆုံးရေတာ့မယ္မွန္းသိတာေၾကာင့္ ညစဥ္ငိုေႂကြးခဲ့ေလတယ္ ။ နဂါးတို႔ရဲ႕သဘာဝအရ ႏွစ္ေထာင္ခ်ီၿပီးအစာမစားပဲေနႏိုင္ေပမဲ့ သူမရ႐ွိခဲ့တဲ့က်ိန္စာေၾကာင့္ သူမရဲ႕သက္တမ္းဟာ ေနာင္သုံးႏွစ္သာ အသက္ဆက္႐ွင္ႏိုင္ေတာ့မည္သာ ။ သိပ္ကိုေၾကာက္ဖို႔ေကာင္းတဲ့ က်ိန္စာက ထိုသုံးႏွစ္အတြင္းမွာ သူမကို တစ္ေျဖးေျဖးနဲ႔ လူေသေကာင္လိုပုတ္သိုးလာေစမွာျဖစ္တယ္ ။ ထို႔ေၾကာင့္ မင္းသမီးေလးဟာ ေမြးရာပါလွပလြန္းတဲ့ သူမကိုယ္ကိုအျပစ္တင္စိတ္နဲ႔ ညစဥ္ညတိုင္းနာက်ည္းစြာငိုေႂကြးခဲ့ေလသတဲ့ကြယ္ ။
တစ္ညေသာအခ်ိန္အခါမွာေတာ့ လူသားတိုင္းျပည္ကမင္းသားေလးတစ္ပါးဟာ နတ္ျမင္းပ်ံႀကီးကိုစီးလို႔ ေလာကတစ္ခြင္ကို လွည့္လည္ၾကည့္႐ွဴေလတယ္ ။ နတ္ျမင္းပ်ံႀကီးကိုစီးထားတဲ့မင္းသားေလးဟာ ေတာႀကီးတစ္ခုရဲ႕တစ္ေနရာကိုေရာက္ေတာ့ မိန္းမငယ္ေလးတစ္ဦးရဲ႕ နာက်ည္းစြာငိုေႂကြးေနတဲ့ အသံကိုၾကားတာေၾကာင့္ သိလိုစိတ္နဲ႔အတူ အသံၾကားရာေနာက္ကိုလိုက္ခဲ့ေလတယ္ ။ မင္းသားေလးဟာ ငိုသံေနာက္ကိုလိုက္ရင္း တစ္ေနရာအေရာက္မွာေတာ့ ေမွာင္မဲၿပီးေၾကာက္ဖို႔ေကာင္းလွတဲ့ ဘုံနန္းႀကီးတစ္ခုကိုေတြ႕လိုက္ရတယ္ ။ ငိုသံဟာ ဘုံနန္းရဲ႕ အေပၚဆုံးထပ္ကေနၾကားေနရတာေၾကာင့္ မင္းသားေလးဟာ သူ႕ရဲ႕နတ္ျမင္းပ်ံႀကီးကို ဘုံနန္းရဲ႕ အေပၚဆုံးထပ္ဆီကိုဦးတည္လိုက္ေလတယ္ ။
မင္းသားေလးဟာ ဘုံနန္းရဲ႕အေပၚဆုံးထပ္ကိုေရာက္ေတာ့ မီးေရာင္ျပျပေလးလင္းေနတာကိုေတြ႕လိုက္ရတာေၾကာင့္ သူ႕ရဲ႕နတ္ျမင္းပ်ံႀကီးကို ေလသာျပတင္းေပါက္ဆီမွာ ရပ္လိုက္ၿပီး သူကိုယ္တိုင္ကေတာ့ ငိုသံၾကားေနရတဲ့ ေနရာဆီကိုသြားလိုက္တယ္ ။ သနားစဖြယ္ငိုေႂကြးေနတဲ့ မိန္းမငယ္ေလးတစ္ဦးဟာ ႀကီးမာလွတဲ့ ကုတင္ရဲ႕ေအာက္ေျခမွာ သူမရဲ႕ေသးငယ္တဲ့ကိုယ္လုံးေလးကို ေကြးႏိုင္သေလာက္ေကြးထားၿပီး ငိုေႂကြးေနတာေၾကာင့္ သူမရဲ႕ေဘးမွာ သူစိမ္းတစ္ဦးေရာက္႐ွိေနတာကိုပင္သတိမထားမိလိုက္ေခ် ။ မင္းသားေလးဟာ ငိုေႂကြးေနတဲ့မိန္းမငယ္ေလးကိုေတြ႕ေတာ့ သနားစိတ္ဝင္သြားၿပီး အႏွီမိန္းမငယ္ေလးကို မဝံ့မရဲနဲ႔ သြားတို႔ထိလိုက္ေလတယ္ ။
မင္းသမီးေလးဟာ သူမငိုေႂကြးေနတုန္း တစ္စုံတစ္ေယာက္က သူမကိုလာထိသလိုခံစားလိုက္ရတာေၾကာင့္ သူမရဲ႕ဦးေခါင္းကိုေထာင္၍ၾကည့္လိုက္မိသည္ ။ ထိုစဥ္မင္းသားေလးကလည္း မင္းသမီးေလးကိုၾကည့္ေနတာေၾကာင့္ သူတို႔ႏွစ္ဦးအၾကည့္ခ်င္းဆုံသြားၿပီး ျမင္ျမင္ခ်င္းပင္ခ်စ္ခင္စုံမက္မိၾကေလသတဲ့ ။ မင္းသားေလးဟာ ထိုအခ်ိန္ကစၿပီး လူသားတိုင္းျပည္ကိုမျပန္ေတာ့ပဲ ထိုဘုံနန္းအတြင္း၌သာ မင္းသမီးေလးနဲ႔အတူေပါင္းဖက္ၿပီးေနၾကသတဲ့ ။ သူတို႔ႏွစ္ဦးဟာတစ္ေယာက္ကိုတစ္ေယာက္သိပ္ခ်စ္ၾကေပမဲ့ က်ိန္စာမိေနတဲ့ မင္းသမီးေလးဟာ အခ်ိန္ၾကာလာေလ သူမရဲ႕႐ုပ္ရည္ဟာ ပ်က္ယြင္းလာေလျဖစ္လာတယ္ ။
မင္းသားေလးကလည္း သူခ်စ္ရတဲ့မင္းသမီးေလးဟာ တစ္ေန႔တစ္ျခားပိုပိုၿပီး ႐ုပ္ဆိုးအက်ည္းတန္လာမွာကိုသိေပမဲ့ ဆက္လက္၍သာခ်စ္ခင္ခဲ့ေလတယ္ ။ သူတို႔ႏွစ္ဦးအတူတူေနၿပီး တစ္ႏွစ္အၾကာမွာေတာ့ မင္းသမီးေလးသာ နဂါးဥေလးႏွစ္ဥကိုေအာင္ျမင္စြာဖြားျမင္ႏိုင္ခဲ့တယ္ ။ ထိုနဂါးဥထဲကနဂါးေလးေတြဟာ လူတစ္ပိုင္းနဂါးတစ္ပိုင္းေလးေတြျဖစ္လာၾကမည္ပင္ ။ သို႔ေသာ္ မင္းသမီးေလးရဲ႕လွပတဲ့ ခႏၶာကိုယ္နဲ႔႐ုပ္ရည္သြင္ျပင္ကေတာ့ တစ္ျဖည္းျဖည္းနဲ႔ ပ်က္စီး၍လာေနၿပီျဖစ္သည္ ။ သူမရဲ႕ လွပတဲ့ဆံႏြယ္ေလးေတြကလည္း တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ ကြၽတ္လာကုန္ေလၿပီ ။ ႏုပ်ိဳလွတဲ့သူမရဲ႕ မ်က္ႏွာေလးဟာလည္း အခုဆိုရင္ အေရခြံေတြက ႐ႈံတြကာ အဖြားအိုႀကီးတစ္ဦးလိုပင္ျဖစ္ေနေခ်ၿပီ ။ ထို႔ျပင္ သူမရဲ႕ခႏၶာကိုယ္ဆီမွလည္း မေကာင္းတဲ့အနံ႔အသက္ေတြက စတင္ၿပီးထြက္ေပၚလို႔လာေနၿပီျဖစ္သည္ ။
တစ္ေန႔တစ္ျခားပိုၿပီး ပ်က္ယြင္းလာတဲ့မင္းသမီးေလးဟာ သူမရဲ႕ခင္ပြန္းမင္းသားေလးကို နဂါးဥႏွစ္လုံးကိုယူေဆာင္ၿပီး ဘုံနန္းမွထြက္သြားဖို႔တိုက္တြန္းခဲ့ေပမဲ့ မင္းသားေလးဟာ နဂါးဥေလးႏွစ္လုံးကို သူ႕ရဲ႕နတ္ျမင္းပ်ံႀကီးဆီတင္ၿပီး စာတစ္ေစာင္နဲ႔အတူ လူသားတိုင္းျပည္ကိုေစလႊတ္လိုက္ၿပီး မင္းသားေလးကေတာ့ မင္းသမီးေလးနဲ႔အတူေနထိုင္ရန္ကိုသာေ႐ြးခ်ယ္ခဲ့ေလတယ္ ။
မင္းသမီးေလးဟာ က်ိန္စာမိၿပီးသုံးႏွစ္တိတိျပည့္တဲ့ေန႔မွာတင္ သူမရဲ႕ခႏၶာကိုယ္က အပုတ္ေကာင္လုံးလုံးသို႔ေျပာင္းသြားၿပီး သူမခ်စ္တဲ့မင္းသားေလးရဲ႕လက္အတြင္းမွာပင္ေသဆုံးခဲ့ေလတယ္ ။ မင္းသမီးေလးေသဆုံးၿပီးမၾကာခင္မွာပဲ မင္းသားေလးဟာ မင္းသမီးေလးရဲ႕အေလာင္းကိုေပြ႕ဖက္ကာ ဘုံနန္းရဲ႕ေလသာေဆာင္ကေနၿပီး ခုန္ခ်ကာေသေၾကာင္းၾကံခဲ့ေလသည္ ။ ထိုအခ်ိန္မွစၿပီး နဂါးတိုင္းျပည္ရဲ႕ညေကာင္းကင္ႀကီးမွာ ၾကယ္ေလးႏွစ္လုံးထြန္းလင္းလာၿပီး ထိုၾကယ္ေလးႏွစ္လုံးဟာ အၿမဲတမ္းပူးကပ္ေနေလ့႐ွိသတဲ့ကြယ္........။
" ပုံျပင္ေလးကေတာ့ ဒါပါပဲ..."
လျပည့္ညျဖစ္တာေၾကာင့္ ထယ္ေယာင္းနဲ႔ေဂ်ာင္ကုတို႔ႏွစ္ဦးဟာ လသာေဆာင္မွာေနရင္း မက္မြန္ဝိုင္ေလးေသာက္ကာ လကို႐ွဴစားေနျခင္းျဖစ္သည္ ။ ႐ုတ္တရက္ဆန္စြာ ပုံျပင္ေျပာျပခ်င္သည္ဟူေသာ ထယ္ေယာင္းေၾကာင့္ ေဂ်ာင္ကုမွာ ၾကာေစ့ေတြကို ထယ္ေယာင္းအတြက္ခြာရင္း ထယ္ေယာင္းေျပာသမွ်ကို နားေထာင္ေနရျခင္းျဖစ္သည္ ။
" အခ်စ္...ပုံျပင္ေလးက ဝမ္းနည္းဖို႔ေကာင္းတယ္လို႔မထင္ဘူးလားဟင္ "
" မထင္ပါဘူး...မျဖစ္ႏိုင္တာႀကီးေတြကို ဘယ္သူကမ်ား တစ္ခါမွမျမင္ဖူးတဲ့လူတစ္ေယာက္ကို တစ္ခဏေလးအတြင္းခ်စ္မိသြားမွာတဲ့လဲ... အလကား ကေလးႀကိဳက္ပုံျပင္ေတြ "
ေဂ်ာင္ကုအေျဖေၾကာင့္ ထယ္ေယာင္း၏ နဂိုဝမ္းနည္းစိတ္ေလးဝင္ေနမိတာေတာင္ ၾကက္ေပ်ာက္ငွက္ေပ်ာက္ျဖစ္သြားၿပီး မ်က္ႏွာေလးကခ်က္ခ်င္းကို စူပုပ္လာခဲ့သည္ ။
" ႏွလုံးသားမ႐ွိတဲ့လူ...သိပ္ကိုအ,တာပဲ...ဖူးစာပါရင္ေလ တစ္ေယာက္ကိုတစ္ေယာက္ခ်စ္မိသြားဖို႔က အခ်ိန္ငါးစကၠန္႔ပဲလိုတယ္...သိဖို႔ ဟြန္႔ "
" အမေလး ဟုတ္ပါၿပီေနာ္...ဒီမွာၾကာေစ့ခြာထားေပးတယ္ စားစရာ႐ွိသာစားစမ္းပါ စကားမ်ားမေနနဲ႔ "
ထိုအခါမွသာ ထယ္ေယာင္းလည္းစိတ္ကိုေလ်ာ့လိုက္ၿပီး ေဂ်ာင္ကုခြာထားေပးသည့္ ၾကာေစ့ကိုေပ်ာ္႐ႊင္စြာစားေလသည္ ။
" အခ်စ္...တကယ္လို႔ေလ တစ္ေန႔မွာ ထယ္ကပုံျပင္ထဲက မင္းသမီးေလးအတိုင္းျဖစ္လာခဲ့ရင္ အခ်စ္က ထယ့္ကိုထားခဲ့မွာလားဟင္ "
ေတြးေတြးစစေျပာလာသည့္ ထယ္ေယာင္း၏စကားက ေဂ်ာင္ကုကိုအေတြးမ်ားေစသည္ ။ ထယ္ေယာင္းသာ ပုံျပင္ထဲကမင္းသမီးေလးအတိုင္းျဖစ္လာရင္ သူထားခဲ့ေလမလား ... ဒါမွမဟုတ္ မင္းသားေလးလိုပဲေသသည္အထိ ဆက္ခ်စ္သြားႏိုင္ေလမလား...သူတကယ္ကိုမေျဖတတ္ေခ် ။ ထယ္ေယာင္းက သူ႕ရဲ႕ၾကင္ယာေတာ္ဆိုေပမဲ့ ေယာက်ၤားေလးတစ္ေယာက္ ။ အဲ့ဒီေယာက်ၤားကို သူေသသည္အထိခ်စ္သြားႏိုင္ပါ့မလား ...ေဂ်ာင္ကုတကယ္ မေျဖတတ္ပါ ။
လက္ေထာက္ေက်ာင္းအုပ္ေျပာသလို ကိုယ္ခ်စ္တာက ေယာက်ၤားျဖစ္ျဖစ္ မိန္းမျဖစ္ျဖစ္ အဓိကက ခ်စ္ေနဖို႔ပဲလိုတယ္ဆိုေပမဲ့လို႔ ထယ္ေယာင္းဟူသည့္ ဤေကာင္ေလးအား တစ္ဘဝလုံးစာ သူတကယ္ခ်စ္မခ်စ္မေသခ်ာေသးေပ ။ ထို႔ေၾကာင့္ ထယ္ေယာင္း၏အေမးကို သူျပန္မေျဖမိပဲ စကားလမ္းေၾကာင္းလႊဲလိုက္မိသည္ ။
" အဟမ္း...တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ ညဥ့္နက္လာၿပီ...ေနာက္ႏွစ္ရက္ဆို အမဲလိုက္ပြဲကစေတာ့မွာ ျပင္ဆင္တာေတြအဆင္ေျပရဲ႕လား ေဘဘီ "
" ၿပီးၿပီ...ဝတ္စုံလည္းအဆင္သင့္ ျမႇားတံေတြလည္းအဆင္သင့္ အကုန္အဆင္သင့္ပဲ "
" အင္း...အဲ့ေနက်ရင္ ကိုယ့္အနားမွာပဲေနေနာ္...ဘယ္မွေလွ်ာက္မသြားနဲ႔ "
" အင္းပါ "
" အင္းပါ လုပ္မေနနဲ႔...ကိုယ့္ေျပာစကားကိုေသခ်ာနားေထာင္...ဒီမွာကအင္းပါ အင္းပါေပါ့...ဟိုေရာက္လို႔ေျပာစကားနားမေထာင္ၾကည့္ အျပစ္ေပးခံရမယ္မွတ္ "
" ဟြန္႔...အခ်စ္ကလည္း စိတ္ခ်ည္းပဲ...ထယ့္ကိုဆို ေအာ္မယ္ ေငါက္မယ္ဆိုတာခ်ည္း ထယ္က ကေလးမဟုတ္ေတာ့ပါဘူးေနာ္... အဲ့ေလာက္ေတာ့နားလည္ပါတယ္ "
" ဟမ့္! ေျပာတာပဲ...ဟိုေရာက္မွၾကည့္ၾကေသးတာေပါ့ "
ထိုေန႔ညက စကားေျပာၿပီးေနာက္မွာေတာ့ ထယ္ေယာင္းက သူ႕အေဆာင္သူျပန္သြားခဲ့သည္ ။ ေဂ်ာင္ကုကေတာ့ စာဖတ္ခန္းမွာပင္ အမဲလိုက္ပြဲအတြက္ ျပင္ဆင္စရာ႐ွိတာေတြကိုျပင္ဆင္ရင္း ထယ္ေယာင္းေျပာသမွ်ကိုျပန္လည္စဥ္းစားေနမိသည္ ။ အထူးသျဖင့္ သူ ထယ္ေယာင္းဆိုသည့္ ေကာင္ေလးအား ခ်စ္မိေနၿပီလား ဆိုတာကိုပင္ ။
ျပဇာတ္ငယ္ေလး :
ထယ္ေယာင္း : ပုံျပင္ေျပာျပမယ္
ေဂ်ာင္ကု : ကေလးပုံျပင္ေတြလား ? နားမေထာင္ခ်င္ဘူး....
ထယ္ေယာင္း : အိုး...ဒါဆို လူႀကီးေတြအတြက္ သီးသန္႔ျဖစ္တဲ့ အဝါေရာင္ပုံျပင္ေျပာျပရမလား ?
ေဂ်ာင္ကု : မင္းက ၾကင္ယာေတာ္ဆိုတာကိုလည္းသတိရပါဦး....
----------------------------
(A/N : အဝါပုံျပင္ဆိုတာကေလ အခုေခတ္အေနနဲ႔ေျပာရရင္ အျပာစာေတြကိုေျပာတာ...ေ႐ွးေခတ္မွာက အဲ့လိုစာေတြကို စာအုပ္ဖုံးအဝါေတြမွာေရးတာေလ...အဲ့ေတာ့ အဝါစာေပါ့႐ွင္ XD )
Plz! Vote, Feedback and follow me 🎐