(Unicode)
အပိုင်း - ၁၆
နေ့လည်နေ့ခင်းအချိန် ကောင်းကင်ပြာ၌ တိမ်များကင်းစင်နေပြီး စိမ်းလန်းသည့်မြက်ခင်းပြင်ကျယ်ကြီးတစ်ခုဆီ၌လည်း လေပြေလေညင်းတို့က တဖြူးဖြူးတိုက်ခတ်နေသည် ။ ထိုစဉ် အဝေးတစ်နေရာမှ အရှိန်အဟုန်ဖြင့်ပျံသန်းလာသော မြှားတစ်စင်းသည် ‘ ရွှီ ’ ဟူသောအသံဖြင့် တစ်ဖက်ရှိ ပစ်မှတ်တည့်တည့်သို့ ‘ ဒုတ် ’ ခနဲကျရောက်လေသည် ။
“ အလယ်တည့်တည့်ကို ထိပါတယ် ကြင်ယာတော် ”
နံဘေးတွင်ရှိနေသော ကိုယ်ရံတော် ထယ်ဟန်၏စကားကြောင့် ထယ်ယောင်း ပြုံးလိုက်သည် ။
‘ အာ.... သူက 21 ရာစုမှာကတည်း မြှားပစ်တာသိပ်တော်တဲ့ ထိပ်တန်းအဆင့်ရုပ်ရှင်မင်းသားလေ... ဆယ်ပေအကွာလောက်က ပစ်မှတ်ကိုတော့ သူအေးဆေးပစ်နိုင်ပါတယ် ’
ထယ်ယောင်းနှင့် သူ့၏ကိုယ်ရံတော်လေးယောက်တို့ တိုက်ဆိုင်မှုကလည်း တော်တော်လေးကိုရယ်ရသည် ။ သူ့နာမည်က ထယ်ယောင်း... ကိုယ်ရံတော်လေးယောက်၏နာမည်တွေက ထယ်ဟန် ၊ ထယ်ဆို ၊ ထယ်မင်း ၊ ထယ်အို တဲ့... မသိရင်ညီအစ်ကိုအရင်းကြီးတွေကျနေတာပဲ ။ ယန်လေးရဲ့နာမည်ကိုသာ ထယ်ယန်း လို့ပေးကြည့်လိုက်ပါလား... စစ်သူကြီးအိမ်တော်မှာ ‘ ထယ်လူမျိုး ’ ဆိုပြီးပေါ်ပေါက်သွားလေမလားမသိ ။
ယခုတလော နေ့လည်ခင်းပိုင်းတို့တွင် ထယ်ယောင်း မြင်းစီးခြင်းနှင့်မြှားပစ်ခြင်းကို အပြင်းအထန်လေ့ကျင့်ဖြစ်နေသည် ။ အကြောင်းမှာ မကြာမီအချိန်တွင်းမှာပင် ဆောင်းဦးရာသီအကြိုတော်ဝင်အမဲလိုက်ပွဲကျင်းပမည်ဖြစ်တာကြောင့်ပင် ။ အမဲလိုက်ပွဲသည် ထုံးစံအားဖြင့် တစ်နှစ်လျှင်နှစ်ကြိမ်ကျင်းပလေ့ရှိသည် ။ ပုံမှန်အားဖြင့်တော့ နွေဦးနှင့်ဆောင်းဦးတို့တွင်ကျင်းပလေ့ရှိသည် ။
သို့သော်ယခုနှစ်ကတော့ ဆောင်းဦးမရောက်ခင် ဆောင်းဦးအကြိုအဖြစ်ကျင်းပမည်ဖြစ်သည် ။ ထိုကဲ့သို့ ကျင်းပရခြင်းအကြောင်းကိုတော့ ဘုရင်မင်းမြတ်နှင့် အမတ်တစ်ချို့သာ သိပေလိမ့်မည် ။ ထယ်ယောင်းကိုယ်တိုင်ပင် ထိုအကြောင်းကိုမသိပေ ။ အချစ်ကိုမေးတော့ ‘ ငါလည်းမသိဘူး ’ ဟုသာပြန်ဖြေလေသည် ။ မဖြေပြချင်တဲ့ အဖြေတစ်ခုအတွက်တော့ ထယ်ယောင်းလည်း လေကုန်ခံပြီးမေးမနေတော့။
နေ့လည်နေ့ခင်း လေ့ကျင့်ရေးအပြီးတွင်တော့ ကျန်ရှိနေသည့် အချိန်များတွင် ထယ်ယောင်းပြုလုပ်လေ့ရှိသည့်အရာမှာ စားသောက်ဆိုင်သို့သွားရောက်ကြည့်ရှုခြင်း (သို့မဟုတ်) အချစ်အတွက် ညနေစာချက်ပြုတ်ပြင်ဆင်ပေးခြင်းပင်ဖြစ်သည် ။ ယခင် 21ရာစုတုန်းက ဟင်းလျာများပြင်ဆင်ချက်ပြုတ်ခြင်းကို ဝါသနာပါခဲ့သော ထယ်ယောင်းသည် အလုပ်ကိစ္စနှင့်များစွာသောအကြောင်းရင်းတို့ကြောင့် ဝါသနာပါသောဟင်းချက်ခြင်းအလုပ်ကိုပြုလုပ်နိုင်စွမ်းမရှိခဲ့ချေ။ ထို့ကြောင့် ယခုလိုတစ်ဖန်ပြန်လည်ရရှိလာသောဘဝအသစ်၌ ယခင်သူမလုပ်ခဲ့ရသည့်အရာများကို အကောင်ထည်ဖော်သွားမည်ပင် ။
ဒီနေ့တော့ဖြင့် ထယ်ယောင်း စားသောက်ဆိုင်သို့မသွားတော့ဘဲ ဂျောင်ကုအတွက်ညစာသာချက်ပြုတ်ပေးတော့မည် ။ ထို့ကြောင့် ထယ်ယောင်းလည်းမြှားပစ်ကွင်းမှ တစ်ဆင့် စားဖိုဆောင်သို့သာတိုက်ရိုက်သွားလိုက်ကာ လင်ဗန်းတစ်ချပ်အား ထောင့်တစ်ခုအတွင်းမှ ထုတ်ယူလိုက်လေသည်။
ထိုစဉ်ဂျောင်ကုကတော့ ဟွာရန်းကျောင်းတော်က ကျောင်းအုပ် ၊ လက်ထောက်ကျောင်းအုပ်တို့နဲ့အတူ အထူးဆောင်အတွင်း၌ စကားလက်ဆုံကျနေမိသည် ။
“ ကျောင်းအုပ်ကြီး...ဒီလောကကြီးမှာလေ မဖြစ်နိုင်တဲ့အရာဆိုတာရှိလား ”
“ စစ်သူကြီးကဘာကိုပြောချင်တာတုန်း ”
“ဟိုလိုလေ...ယော..ယောင်္ကျားအချင်းချင်း... ကြိုက်....”
“ ဟေ...”
ဂျောင်ကု၏စကားကြောင့် ကျောင်းအုပ်ရော လက်ထောက်ပါ အံ့ဩသွားမိသည်မှာအမှန်ပင် ။ အရင်တုန်းက စစ်သူကြီးဟွမ်ဂျင်တစ်ယောက် ယောင်္ကျားလေးတွေကိုသာစိတ်ဝင်စားတယ်ဆိုပြီး သတင်းသဲ့သဲ့ထွက်ဖူးသည်မလား.....။ ဒါပေမဲ့ သူတို့ကတော့ မယုံကြည့်ခဲ့ပါဘူး ။ ကောလဟလအနေနဲ့သာ သဘောထားခဲ့တာ ။ အခုတော့ ‘ ယောင်္ကျားအချင်းချင်းကြိုက် ’ ဆိုသည့်စကားကို ကိုယ်တိုင်ထုတ်ပြောလာပြီဆိုတော့ကာ..... စစ်သူကြီးရဲ့ ကြင်ယာတော်က ကန်ထုတ်ခံရတော့မှာများလား....
“ စစ်သူကြီး...မေးချင်တာက ယောင်္ကျားလေးအချင်းချင်းကြိုက်လို့ရလား ဆိုတာကိုလား ”
ဂျောင်ကုခေါင်းသာညိတ်ပြလိုက်မိသည် ။
“ မလုပ်ကောင်းပါဘူး စစ်သူကြီး...ကြင်ယာတော်တောင်မြောက်ထားပြီးနေပြီဟာကို အမျိုးသားကိုယ်လုပ်ဝောာ် တော်ကောက်ချင်သေးသလား....ကြင်ယာတော်ကို အားနာပါဦး...ဆန္ဒကို သိက္ခာနဲ့ထိန်းပါ စစ်သူကြီး ”
“ အဲ...အဲ့လိုပြောတာမဟုတ်ဘူးလေ...ဟို ကျွန်တော်ပြောချင်တာက ကျွန်တော်အကြောင်းမဟုတ်ပါဘူး ”
“ စစ်သူကြီးရဲ့အကြောင်းမဟုတ်ရင် ဘယ်သူ့အကြောင်းလဲ ? ကျွန်တော်မျိုးဖြင့် ဒီရှီလာတစ်ခွင်မှာ ယောင်္ကျားလေးချင်းကြိုက်တာဆိုလို့ စစ်သူကြီးတစ်ယောက်ထဲရှိမှန်း ကြားဖူးထားတာ ”
“ ကျွန်တော်က ကြင်ယာတော်ကြီးငုတ်တုတ်ရှိနေတဲ့ဟာကို အဲ့လိုအခြေအမြစ်မရှိတဲ့ကောလဟာလ တွေကိုယုံနေတုန်းလား ကျောင်းအုပ်ကြီးရဲ့...အခုက ကျွန်တော့်သူငယ်ချင်းရဲ့ သူငယ်ချင်းအကြောင်းလေးကိုပြောပြပြီး အကြံတောင်းချင်လို့ပါဆို ”
“ အိုး...စစ်သူကြီးသူငယ်ချင်းရဲ့ သူငယ်ချင်းအကြောင်းလား ? ဒါဆိုတော့ ပြောပြစမ်းပါဗျာ ”
လက်ထောက်ကျောင်းအုပ်၏ သိလိုစိတ်ပြင်းပြနေသည့် မေးခွန်းကြောင့် ဂျောင်ကုလည်းအားကြိုးမာန်တက်ပြောပြရန်ပြင်လိုက်သည် ။
“ အဟမ်း... ဒီလို...ကျွန်တော့်သူငယ်ချင်းရဲ့ သူငယ်ချင်းက မျိုးရိုးမြင့်သခင်လေးတစ်ယောက်ပါပဲ...သူကတော်လည်းတော်တယ် ၊ ခန့်လည်းခန့်ညားတယ် ၊ ထက်လည်းထက်မြက်တယ်...ဒါပေမဲ့ တစ်နေ့တော့ သူရဲ့မိသားစုက သူ့ကိုမိန်းမပေးစားတယ်... ဖြစ်ချင်တော့ သူ့နဲ့ပေးစားတဲ့အမျိုးသမီးက မျိုးရိုးနိမ့်...ဒီတော့ သူကအစက အဲ့အမျိုးသမီးကိုမလိုချင်ဘူးပေါ့...
ဒါမဲ့ သူယူလိုက်ရတဲ့အမျိုးသမီးကလည်း အရမ်းကိုထက်မြက်တာ...ဒီတော့ သူကလည်း အဲ့မျိုးရိုးနိမ့်အမျိုးသမီးကို သဘောကျစပြုလာတယ်...ဒါပေမဲ့ မကြာလိုက်ဘူး...သူသိလိုက်ရတာက သူ့ရဲ့ထက်မြက်လှချည်ရဲ့ဆိုတဲ့အမျိုးသမီးက မိန်းကလေးဟန်ဆောင်ထားတဲ့ ယောင်္ကျားလေးဖြစ်နေတယ်...အဲ့ကိစ္စကိုသိသွားတာတောင်မှ သူက အဲ့ဒီယောင်္ကျားကို သဘောကျနေမိတယ်တဲ့...အဲ့မျိုးကဖြစ်နိုင်ရဲ့လား ”
“ ဖြစ်နိုင်တာပေါ့... ဘာလို့မဖြစ်နိုင်ရမှာလဲ.. စစ်သူကြီးရဲ့ ”
အားမာန်အပြည့်နဲ့ ပြောလာသည့် လက်ထောက်ကျောင်းအုပ်၏ စကားက ဂျောင်ကုစိတ်ကိုတက်ကြွစေသည် ။
“ ဒီမယ်စစ်သူကြီး...ကိုယ်ချစ်တဲ့သူက ဘယ်သူပဲဖြစ်နေပါစေ ချစ်နေရင် ချစ်တယ်ပဲပေါ့... သူက ယောင်္ကျားမလို့ ၊ မိန်းမမလို့ဆိုတဲ့အရာတွေက တကယ်တော့အလကားပဲ...စစ်သူကြီးက သူ့ကိုချစ်တယ်မလား...ချစ်နေရင်ပြီးပြီလေ...ဘာကိုဂရုစိုက်နေမှာလဲ...လူ့ဘဝကတိုတိုလေးပါ...ရှင်သန်ချိန်ခဏလေးမှာတော့ ကိုယ့်ရဲ့အချစ်တွေကို တစ်ဖက်လူသိအောင် လှပစွာပုံဖော်ပြလိုက်စမ်းပါ ”
“ အေးနော်...အဲ့ဒါလည်းဟုတ်သား ”
ဂျောင်ကုက သူ့အတွေးနဲ့သူနှစ်မြှုပ်သွားတာမို့ လက်ထောက်ကျောင်းအုပ်တစ်ယောက် သူ့ကိုရည်ညွှန်းပြီးပြောသွားတာတောင် ဂျောင်ကုခမျာ ဂရုမထားနိုင်တော့ပေ ။ ကြားထဲက ဟွာရန်းကျောင်းအုပ်မှာတော့ သူ့ရဲ့လက်ထောက်ကို စိတ်ပျက်စွာ တစ်ချက်ကြည့်လိုက်ပြီး ခေါင်းခါ၍ ထိုနေရာမှ ထွက်သွားလေသည် ။ ပါးစပ်မှလည်း “ ဒီကောင် ဝတ္ထုတွေ ဖတ်တာများလွန်းနေပြီ ” ဟုတောင်တတွတ်တွတ်ရွတ်သွားသေးသည် ။
ဂျောင်ကုကတော့ သူ့ရဲ့ပန်းနုရောင်အတွေးလေးတွေကို ရင်မှာထွေးပိုက်ရင်း အိမ်တော်ကိုအမြန်ဆုံးပြန်လာခဲ့သည် ။ အိမ်ပြန်လမ်းတစ်လျှောက်လုံးမှာ သူတွေးနေမိတာက လက်ထောက်ကျောင်းအုပ်ပြောသည့်
“ ရှင်သန်ချိန်ခဏလေးမှာတော့ ကိုယ့်ရဲ့အချစ်တွေကို တစ်ဖက်လူသိအောင် လှပစွာပုံဖော်ပြလိုက်စမ်းပါ ”
ဆိုသည့်စကားလုံးတွေပဲဖြစ်သည် ။ ဂျောင်ကု အိမ်ပြန်ရောက်သွားသည့်အချိန်တွင် ထယ်ယောင်းကလည်း ချက်ပြုတ်ပြီးလို့ စားဖိုဆောင်မှထွက်လာချိန်ဖြစ်သည် ။ ထယ်ယောင်းက အပြင်မှပြန်ရောက်လာသည့် ဂျောင်ကုကိုတွေ့တော့ ကိုင်ထားသည့်လက်သုတ်ပဝါအား ယန်လေးဆီပစ်ပေးလိုက်ကာ ဂျောင်ကုဆီသို့ပြေးသွားသည် ။
“ အချစ်...ပြန်ရောက်ပြီလား ”
ထယ်ယောင်းက ပါးစပ်မှလည်းအော်ဟစ်ရင်း လူကလည်းဂျောင်ကုဆီပြေးသွားကာ ဂျောင်ကု၏ ညာဖက်လက်မောင်းကို လက်နှစ်ဖက်နဲ့ ချိတ်တွယ်လိုက်သည် ။ ဂျောင်ကုကလည်း အိမ်ပြန်ရောက်ရောက်ချင်း သူ့ဆီသို့တန်းတန်းမတ်မတ်ပြေးလာကာ သူ၏လက်ကိုလာချိတ်သည့် ကလေးလေး ၊ ဘေဘီလေးကိုကြည့်ပြီး အသည်းယားလာတာကြောင့် လွတ်နေသည့်ဘယ်ဘက်လက်ကိုမြောက်ကာ သူသိပ်ချစ်ရသည့် ပေါက်စီလုံးလေးလို ပါးလေးကိုဆွဲလိုက်သည် ။
ပြောသာမပြောတာ ထယ်ယောင်း၏ ပါးလေးနှစ်ဖက်က သူနှင့်လက်ဆက်ပြီးနောက်ပိုင်းတွင် ပို၍ဖောင်းလာသည့်အပြင် ဗိုက်ကလေးကလည်း ပို၍ စူထွက်လာသည် ။ ဒါကအခြားလူတွေအတွက် ဝတယ်လို့ဆိုနိုင်ပေမဲ့ ဂျောင်ကုအတွက်ကတော့ ထယ်ယောင်းတစ်ယောက်ပိုပိုဝလာလေလေ သူပိုပြီးတော့ ချစ်မိလာလေလေပဲဖြစ်သည် ။
“ အင်း...ကိုယ်ပြန်လာပြီ...ဘေဘီ ဒီတစ်နေကုန်ဘာလုပ်နေတာလဲ ”
“ မြင်းစီးနဲ့မြှားပစ်တာကိုလေ့ကျင့်တယ်...ပြီးတော့ အချစ်ပြန်လာရင် အဆင်သင့်စားနိုင်ဖို့အတွက် ညစာချက်ပြုတ်ပေးနေတာ ”
“ ဟေ...ဒါဆိုဒီည ဘေဘီလေးကိုယ်တိုင်ချက်တာကိုစားရမှာပေါ့ ”
“ အင်း...အာ့ကြောင့်လေ ရေမြန်မြန်သွားချိုးတော့နော်...ခဏနေ ဟင်းတွေကအေးသွားလိမ့်မယ် ”
“ ကောင်းပါပြီ...ခဏပဲစောင့်နော် ကိုယ်ရေမြန်မြန်ချိုးပြီး ထွက်လာခဲ့မယ် ”
“ အွန်း ”
ဂျောင်ကု ရေချိုးပြီးထွက်လာသည့် အချိန်မှာတော့ ထယ်ယောင်းက ဇွန်းလေးနှစ်ချောင်းကိုင်ပြီး ဧည့်ခန်းဆောင်က ထမင်းစားစာပွဲလေးမှာထိုင်ပြီးတော့စောင့်နေသည် ။
“ ဘေဘီ... ဟင်းပွဲတွေရော ? ”
“ အကုန်ပြင်ဆင်လို့ပြီးပါပြီ အချစ်ရဲ့... ဒီမှာလာထိုင် ”
ဂျောင်ကုလည်း ထယ်ယောင်းပြောသည့်အတိုင်း ထယ်ယောင်း၏ ဘေးဘက်တွင်ဝင်ထိုင်လိုက်သည် ။ ဂျောင်ကုထိုင်ပြီးပြီးချင်း ထယ်ယောင်းက ဂျောင်ကုလက်ထဲသို့ ဇွန်းတစ်ချောင်းထည့်လာပေးသည် ။ ဂျောင်ကု သူ့လက်ထဲကိုင်ထားမိသည့် ဇွန်းကိုကြောင်ပြီး ကြည့်နေမိစဉ် ထယ်ယောင်းက လက်ခုပ်နှစ်ချက်တီးလိုက်သည် ။ ထယ်ယောင်း၏ လက်ခုပ်သံအဆုံး အစေခံနှစ်ဦးသည် ဧည့်ခန်းတွင်းသို့ လင်ဗန်းကြီးတစ်ချပ်ကိုကိုင်၍ ဝင်လာကြသည် ။ လင်ဗန်းပေါ်ရှိ တောင်လိုပုံနေသော အစားအသောက်ကြောင့် အစေခံနှစ်ဦးမှာလည်း အသက်ပင်ရဲရဲမျှမရှူရဲဘဲ သတိကြီးစွာထား၍ သယ်လာရသည် ။
ထိုအစားအသောက်ဗန်းကြီးကို ထယ်ယောင်းနှင့်ဂျောင်ကုရှေ့ရှိ စာပွဲပေါ်သို့တင်ပြီးသည့်နောက်တွင် အစေခံတို့က အပြင်သို့ပြန်ထွက်သွားကြသည် ။ ဂျောင်ကုလည်း သူ့ရှေ့၌ရှိနေသော အစားအသောက်ဗန်းကြီးကိုကြည့်၍ အံ့ဩမင်သက်နေသည် ။
“ ဘေဘီ...ဒါက ဘာဟင်းလျာကြီးလဲ ”
“ ဒါကဘယ်နေရာမှာမှမရနိုင်တဲ့ အချစ်တစ်ဦးတည်းအတွက် အထူးရှယ်ရှီလာထမင်းသုပ်...ပြီးတော့ အပေါ်ကဟာက သိုးခြေထောက်ကင် ”
ယုံကြည်ချက်အပြည့်နှင့်ပြောနေသည့် ထယ်ယောင်းကိုကြည့်ပြီး ဂျောင်ကုမှာရယ်ချင်လာမိသည် ။ ကဲပါလေ ... ဒီရဲ့အထူးရှယ် ရှီလာထမင်းသုပ်က အမြင်တော့သိပ်မလှပေမဲ့ အရသာကတော့ ကောင်းမှာပါ... ဘာလို့ဆို ဘေဘီကိုယ်တိုင်လုပ်ထားပေးတာလေ ။ ဂျောင်ကုလည်း ထိုကဲ့သို့သာနှလုံးသွင်း၍ ထမင်းသုပ်ကိုတစ်ဇွန်းခပ်စားလိုက်သော် သူထင်သကဲ့သို့ပင် အနှီထမင်းသုပ်က အမြင်မလှပေမဲ့ အရသာကတော့ တမူထူးခြားပြီးကောင်းမွန်လှသည် ။ ထို့ကြောင့် ဂျောင်ကုလည်း ရှီလာထမင်းသုပ်ကို အလျင်အမြန် လွေးလေတော့သည် ။
ထယ်ယောင်းလည်း လာစားမည့်သူမရှိတာတောင် အလျင်အမြန်စားနေသည့် ဂျောင်ကုကိုကြည့်ပြီး သူမစားလိုက်ရမှာစိုးတာကြောင့် အလျင်အမြန်လိုက်စားရပေတော့သည် ။ညစာကို မြိန်ရည်ရှက်ရည်စားပြီးသည့်နောက်တွင် အစေခံနှစ်ဦးသည် လင်ဗန်းကိုလာရောက်သိမ်းဆည်းကြသည် ။ ထိုအချိန်မှ ဂျောင်ကုသည် လင်ဗန်း၏ ပုံးစံကိုသတိထားလိုက်မိသည် ။
“ ဘေဘီ...ကိုယ်အဲ့လင်ဗန်းကိုရင်းရင်းနှီးနှီးမြင်ဖူးနေသလိုပဲ “
“ အင်းလေ....အဲ့တာမင်္ဂလာဦးညတုန်းက ထယ်ယူလာတဲ့ လင်ဗန်းပဲဟာကို ”
“ အမ် ? ”
ပြဇာတ်ငယ်လေး :
ဂျောင်ကု - သူ့ကိုမှချစ်မိနေပါသည်~~~
လက်ထောက်ကျောင်းအုပ် - ဘယ်သူ့ကိုလဲ ?
ဂျောင်ကု - ကောင်လေးတစ်ယောက်ကို
ကျောင်းအုပ်ကြီး - ဆန္ဒကိုသိက္ခာနဲ့ထိန်းပါ စစ်သူကြီး...ကြင်ယာတော်က အလကားမြှောက်ထားတာမဟုတ်ဘူးလေ...
ဂျောင်ကု - မရဘူး...မထိန်းနိုင်ဘူး ချစ်မှာပဲ
----------------------------
Plz! Vote, Feedback and follow me 🎐
(Zawgyi)
အပိုင္း - ၁၆
ေန႔လည္ေန႔ခင္းအခ်ိန္ ေကာင္းကင္ျပာ၌ တိမ္မ်ားကင္းစင္ေနၿပီး စိမ္းလန္းသည့္ျမက္ခင္းျပင္က်ယ္ႀကီးတစ္ခုဆီ၌လည္း ေလေျပေလညင္းတို႔က တျဖဴးျဖဴးတိုက္ခတ္ေနသည္ ။ ထိုစဥ္ အေဝးတစ္ေနရာမွ အ႐ွိန္အဟုန္ျဖင့္ပ်ံသန္းလာေသာ ျမႇားတစ္စင္းသည္ ‘ ႐ႊီ ’ ဟူေသာအသံျဖင့္ တစ္ဖက္႐ွိ ပစ္မွတ္တည့္တည့္သို႔ ‘ ဒုတ္ ’ ခနဲက်ေရာက္ေလသည္ ။
“ အလယ္တည့္တည့္ကို ထိပါတယ္ ၾကင္ယာေတာ္ ”
နံေဘးတြင္႐ွိေနေသာ ကိုယ္ရံေတာ္ ထယ္ဟန္၏စကားေၾကာင့္ ထယ္ေယာင္း ျပဳံးလိုက္သည္ ။
‘ အာ.... သူက 21 ရာစုမွာကတည္း ျမႇားပစ္တာသိပ္ေတာ္တဲ့ ထိပ္တန္းအဆင့္႐ုပ္႐ွင္မင္းသားေလ... ဆယ္ေပအကြာေလာက္က ပစ္မွတ္ကိုေတာ့ သူေအးေဆးပစ္ႏိုင္ပါတယ္ ’
ထယ္ေယာင္းႏွင့္ သူ႕၏ကိုယ္ရံေတာ္ေလးေယာက္တို႔ တိုက္ဆိုင္မႈကလည္း ေတာ္ေတာ္ေလးကိုရယ္ရသည္ ။ သူ႕နာမည္က ထယ္ေယာင္း... ကိုယ္ရံေတာ္ေလးေယာက္၏နာမည္ေတြက ထယ္ဟန္ ၊ ထယ္ဆို ၊ ထယ္မင္း ၊ ထယ္အို တဲ့... မသိရင္ညီအစ္ကိုအရင္းႀကီးေတြက်ေနတာပဲ ။ ယန္ေလးရဲ႕နာမည္ကိုသာ ထယ္ယန္း လို႔ေပးၾကည့္လိုက္ပါလား... စစ္သူႀကီးအိမ္ေတာ္မွာ ‘ ထယ္လူမ်ိဳး ’ ဆိုၿပီးေပၚေပါက္သြားေလမလားမသိ ။
ယခုတေလာ ေန႔လည္ခင္းပိုင္းတို႔တြင္ ထယ္ေယာင္း ျမင္းစီးျခင္းႏွင့္ျမႇားပစ္ျခင္းကို အျပင္းအထန္ေလ့က်င့္ျဖစ္ေနသည္ ။ အေၾကာင္းမွာ မၾကာမီအခ်ိန္တြင္းမွာပင္ ေဆာင္းဦးရာသီအႀကိဳေတာ္ဝင္အမဲလိုက္ပြဲက်င္းပမည္ျဖစ္တာေၾကာင့္ပင္ ။ အမဲလိုက္ပြဲသည္ ထုံးစံအားျဖင့္ တစ္ႏွစ္လွ်င္ႏွစ္ႀကိမ္က်င္းပေလ့႐ွိသည္ ။ ပုံမွန္အားျဖင့္ေတာ့ ေႏြဦးႏွင့္ေဆာင္းဦးတို႔တြင္က်င္းပေလ့႐ွိသည္ ။
သို႔ေသာ္ယခုႏွစ္ကေတာ့ ေဆာင္းဦးမေရာက္ခင္ ေဆာင္းဦးအႀကိဳအျဖစ္က်င္းပမည္ျဖစ္သည္ ။ ထိုကဲ့သို႔ က်င္းပရျခင္းအေၾကာင္းကိုေတာ့ ဘုရင္မင္းျမတ္ႏွင့္ အမတ္တစ္ခ်ိဳ႕သာ သိေပလိမ့္မည္ ။ ထယ္ေယာင္းကိုယ္တိုင္ပင္ ထိုအေၾကာင္းကိုမသိေပ ။ အခ်စ္ကိုေမးေတာ့ ‘ ငါလည္းမသိဘူး ’ ဟုသာျပန္ေျဖေလသည္ ။ မေျဖျပခ်င္တဲ့ အေျဖတစ္ခုအတြက္ေတာ့ ထယ္ေယာင္းလည္း ေလကုန္ခံၿပီးေမးမေနေတာ့။
ေန႔လည္ေန႔ခင္း ေလ့က်င့္ေရးအၿပီးတြင္ေတာ့ က်န္႐ွိေနသည့္ အခ်ိန္မ်ားတြင္ ထယ္ေယာင္းျပဳလုပ္ေလ့႐ွိသည့္အရာမွာ စားေသာက္ဆိုင္သို႔သြားေရာက္ၾကည့္႐ႈျခင္း (သို႔မဟုတ္) အခ်စ္အတြက္ ညေနစာခ်က္ျပဳတ္ျပင္ဆင္ေပးျခင္းပင္ျဖစ္သည္ ။ ယခင္ 21ရာစုတုန္းက ဟင္းလ်ာမ်ားျပင္ဆင္ခ်က္ျပဳတ္ျခင္းကို ဝါသနာပါခဲ့ေသာ ထယ္ေယာင္းသည္ အလုပ္ကိစၥႏွင့္မ်ားစြာေသာအေၾကာင္းရင္းတို႔ေၾကာင့္ ဝါသနာပါေသာဟင္းခ်က္ျခင္းအလုပ္ကိုျပဳလုပ္ႏိုင္စြမ္းမ႐ွိခဲ့ေခ်။ ထို႔ေၾကာင့္ ယခုလိုတစ္ဖန္ျပန္လည္ရ႐ွိလာေသာဘဝအသစ္၌ ယခင္သူမလုပ္ခဲ့ရသည့္အရာမ်ားကို အေကာင္ထည္ေဖာ္သြားမည္ပင္ ။
ဒီေန႔ေတာ့ျဖင့္ ထယ္ေယာင္း စားေသာက္ဆိုင္သို႔မသြားေတာ့ဘဲ ေဂ်ာင္ကုအတြက္ညစာသာခ်က္ျပဳတ္ေပးေတာ့မည္ ။ ထို႔ေၾကာင့္ ထယ္ေယာင္းလည္းျမႇားပစ္ကြင္းမွ တစ္ဆင့္ စားဖိုေဆာင္သို႔သာတိုက္႐ိုက္သြားလိုက္ကာ လင္ဗန္းတစ္ခ်ပ္အား ေထာင့္တစ္ခုအတြင္းမွ ထုတ္ယူလိုက္ေလသည္။
ထိုစဥ္ေဂ်ာင္ကုကေတာ့ ဟြာရန္းေက်ာင္းေတာ္က ေက်ာင္းအုပ္ ၊ လက္ေထာက္ေက်ာင္းအုပ္တို႔နဲ႔အတူ အထူးေဆာင္အတြင္း၌ စကားလက္ဆုံက်ေနမိသည္ ။
“ ေက်ာင္းအုပ္ႀကီး...ဒီေလာကႀကီးမွာေလ မျဖစ္ႏိုင္တဲ့အရာဆိုတာ႐ွိလား ”
“ စစ္သူႀကီးကဘာကိုေျပာခ်င္တာတုန္း ”
“ဟိုလိုေလ...ေယာ..ေယာက်ၤားအခ်င္းခ်င္း... ႀကိဳက္....”
“ ေဟ...”
ေဂ်ာင္ကု၏စကားေၾကာင့္ ေက်ာင္းအုပ္ေရာ လက္ေထာက္ပါ အံ့ဩသြားမိသည္မွာအမွန္ပင္ ။ အရင္တုန္းက စစ္သူႀကီးဟြမ္ဂ်င္တစ္ေယာက္ ေယာက်ၤားေလးေတြကိုသာစိတ္ဝင္စားတယ္ဆိုၿပီး သတင္းသဲ့သဲ့ထြက္ဖူးသည္မလား.....။ ဒါေပမဲ့ သူတို႔ကေတာ့ မယုံၾကည့္ခဲ့ပါဘူး ။ ေကာလဟလအေနနဲ႔သာ သေဘာထားခဲ့တာ ။ အခုေတာ့ ‘ ေယာက်ၤားအခ်င္းခ်င္းႀကိဳက္ ’ ဆိုသည့္စကားကို ကိုယ္တိုင္ထုတ္ေျပာလာၿပီဆိုေတာ့ကာ..... စစ္သူႀကီးရဲ႕ ၾကင္ယာေတာ္က ကန္ထုတ္ခံရေတာ့မွာမ်ားလား....
“ စစ္သူႀကီး...ေမးခ်င္တာက ေယာက်ၤားေလးအခ်င္းခ်င္းႀကိဳက္လို႔ရလား ဆိုတာကိုလား ”
ေဂ်ာင္ကုေခါင္းသာညိတ္ျပလိုက္မိသည္ ။
“ မလုပ္ေကာင္းပါဘူး စစ္သူႀကီး...ၾကင္ယာေတာ္ေတာင္ေျမာက္ထားၿပီးေနၿပီဟာကို အမ်ိဳးသားကိုယ္လုပ္ေဝာာ္ ေတာ္ေကာက္ခ်င္ေသးသလား....ၾကင္ယာေတာ္ကို အားနာပါဦး...ဆႏၵကို သိကၡာနဲ႔ထိန္းပါ စစ္သူႀကီး ”
“ အဲ...အဲ့လိုေျပာတာမဟုတ္ဘူးေလ...ဟို ကြၽန္ေတာ္ေျပာခ်င္တာက ကြၽန္ေတာ္အေၾကာင္းမဟုတ္ပါဘူး ”
“ စစ္သူႀကီးရဲ႕အေၾကာင္းမဟုတ္ရင္ ဘယ္သူ႕အေၾကာင္းလဲ ? ကြၽန္ေတာ္မ်ိဳးျဖင့္ ဒီ႐ွီလာတစ္ခြင္မွာ ေယာက်ၤားေလးခ်င္းႀကိဳက္တာဆိုလို႔ စစ္သူႀကီးတစ္ေယာက္ထဲ႐ွိမွန္း ၾကားဖူးထားတာ ”
“ ကြၽန္ေတာ္က ၾကင္ယာေတာ္ႀကီးငုတ္တုတ္႐ွိေနတဲ့ဟာကို အဲ့လိုအေျခအျမစ္မ႐ွိတဲ့ေကာလဟာလ ေတြကိုယုံေနတုန္းလား ေက်ာင္းအုပ္ႀကီးရဲ႕...အခုက ကြၽန္ေတာ့္သူငယ္ခ်င္းရဲ႕ သူငယ္ခ်င္းအေၾကာင္းေလးကိုေျပာျပၿပီး အၾကံေတာင္းခ်င္လို႔ပါဆို ”
“ အိုး...စစ္သူႀကီးသူငယ္ခ်င္းရဲ႕ သူငယ္ခ်င္းအေၾကာင္းလား ? ဒါဆိုေတာ့ ေျပာျပစမ္းပါဗ်ာ ”
လက္ေထာက္ေက်ာင္းအုပ္၏ သိလိုစိတ္ျပင္းျပေနသည့္ ေမးခြန္းေၾကာင့္ ေဂ်ာင္ကုလည္းအားႀကိဳးမာန္တက္ေျပာျပရန္ျပင္လိုက္သည္ ။
“ အဟမ္း... ဒီလို...ကြၽန္ေတာ့္သူငယ္ခ်င္းရဲ႕ သူငယ္ခ်င္းက မ်ိဳး႐ိုးျမင့္သခင္ေလးတစ္ေယာက္ပါပဲ...သူကေတာ္လည္းေတာ္တယ္ ၊ ခန္႔လည္းခန္႔ညားတယ္ ၊ ထက္လည္းထက္ျမက္တယ္...ဒါေပမဲ့ တစ္ေန႔ေတာ့ သူရဲ႕မိသားစုက သူ႕ကိုမိန္းမေပးစားတယ္... ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ သူ႕နဲ႔ေပးစားတဲ့အမ်ိဳးသမီးက မ်ိဳး႐ိုးနိမ့္...ဒီေတာ့ သူကအစက အဲ့အမ်ိဳးသမီးကိုမလိုခ်င္ဘူးေပါ့...
ဒါမဲ့ သူယူလိုက္ရတဲ့အမ်ိဳးသမီးကလည္း အရမ္းကိုထက္ျမက္တာ...ဒီေတာ့ သူကလည္း အဲ့မ်ိဳး႐ိုးနိမ့္အမ်ိဳးသမီးကို သေဘာက်စျပဳလာတယ္...ဒါေပမဲ့ မၾကာလိုက္ဘူး...သူသိလိုက္ရတာက သူ႕ရဲ႕ထက္ျမက္လွခ်ည္ရဲ႕ဆိုတဲ့အမ်ိဳးသမီးက မိန္းကေလးဟန္ေဆာင္ထားတဲ့ ေယာက်ၤားေလးျဖစ္ေနတယ္...အဲ့ကိစၥကိုသိသြားတာေတာင္မွ သူက အဲ့ဒီေယာက်ၤားကို သေဘာက်ေနမိတယ္တဲ့...အဲ့မ်ိဳးကျဖစ္ႏိုင္ရဲ႕လား ”
“ ျဖစ္ႏိုင္တာေပါ့... ဘာလို႔မျဖစ္ႏိုင္ရမွာလဲ.. စစ္သူႀကီးရဲ႕ ”
အားမာန္အျပည့္နဲ႔ ေျပာလာသည့္ လက္ေထာက္ေက်ာင္းအုပ္၏ စကားက ေဂ်ာင္ကုစိတ္ကိုတက္ႂကြေစသည္ ။
“ ဒီမယ္စစ္သူႀကီး...ကိုယ္ခ်စ္တဲ့သူက ဘယ္သူပဲျဖစ္ေနပါေစ ခ်စ္ေနရင္ ခ်စ္တယ္ပဲေပါ့... သူက ေယာက်ၤားမလို႔ ၊ မိန္းမမလို႔ဆိုတဲ့အရာေတြက တကယ္ေတာ့အလကားပဲ...စစ္သူႀကီးက သူ႕ကိုခ်စ္တယ္မလား...ခ်စ္ေနရင္ၿပီးၿပီေလ...ဘာကိုဂ႐ုစိုက္ေနမွာလဲ...လူ႕ဘဝကတိုတိုေလးပါ...႐ွင္သန္ခ်ိန္ခဏေလးမွာေတာ့ ကိုယ့္ရဲ႕အခ်စ္ေတြကို တစ္ဖက္လူသိေအာင္ လွပစြာပုံေဖာ္ျပလိုက္စမ္းပါ ”
“ ေအးေနာ္...အဲ့ဒါလည္းဟုတ္သား ”
ေဂ်ာင္ကုက သူ႕အေတြးနဲ႔သူႏွစ္ျမႇဳပ္သြားတာမို႔ လက္ေထာက္ေက်ာင္းအုပ္တစ္ေယာက္ သူ႕ကိုရည္ၫႊန္းၿပီးေျပာသြားတာေတာင္ ေဂ်ာင္ကုခမ်ာ ဂ႐ုမထားႏိုင္ေတာ့ေပ ။ ၾကားထဲက ဟြာရန္းေက်ာင္းအုပ္မွာေတာ့ သူ႕ရဲ႕လက္ေထာက္ကို စိတ္ပ်က္စြာ တစ္ခ်က္ၾကည့္လိုက္ၿပီး ေခါင္းခါ၍ ထိုေနရာမွ ထြက္သြားေလသည္ ။ ပါးစပ္မွလည္း “ ဒီေကာင္ ဝတၳဳေတြ ဖတ္တာမ်ားလြန္းေနၿပီ ” ဟုေတာင္တတြတ္တြတ္႐ြတ္သြားေသးသည္ ။
ေဂ်ာင္ကုကေတာ့ သူ႕ရဲ႕ပန္းႏုေရာင္အေတြးေလးေတြကို ရင္မွာေထြးပိုက္ရင္း အိမ္ေတာ္ကိုအျမန္ဆုံးျပန္လာခဲ့သည္ ။ အိမ္ျပန္လမ္းတစ္ေလွ်ာက္လုံးမွာ သူေတြးေနမိတာက လက္ေထာက္ေက်ာင္းအုပ္ေျပာသည့္
“ ႐ွင္သန္ခ်ိန္ခဏေလးမွာေတာ့ ကိုယ့္ရဲ႕အခ်စ္ေတြကို တစ္ဖက္လူသိေအာင္ လွပစြာပုံေဖာ္ျပလိုက္စမ္းပါ ”
ဆိုသည့္စကားလုံးေတြပဲျဖစ္သည္ ။ ေဂ်ာင္ကု အိမ္ျပန္ေရာက္သြားသည့္အခ်ိန္တြင္ ထယ္ေယာင္းကလည္း ခ်က္ျပဳတ္ၿပီးလို႔ စားဖိုေဆာင္မွထြက္လာခ်ိန္ျဖစ္သည္ ။ ထယ္ေယာင္းက အျပင္မွျပန္ေရာက္လာသည့္ ေဂ်ာင္ကုကိုေတြ႕ေတာ့ ကိုင္ထားသည့္လက္သုတ္ပဝါအား ယန္ေလးဆီပစ္ေပးလိုက္ကာ ေဂ်ာင္ကုဆီသို႔ေျပးသြားသည္ ။
“ အခ်စ္...ျပန္ေရာက္ၿပီလား ”
ထယ္ေယာင္းက ပါးစပ္မွလည္းေအာ္ဟစ္ရင္း လူကလည္းေဂ်ာင္ကုဆီေျပးသြားကာ ေဂ်ာင္ကု၏ ညာဖက္လက္ေမာင္းကို လက္ႏွစ္ဖက္နဲ႔ ခ်ိတ္တြယ္လိုက္သည္ ။ ေဂ်ာင္ကုကလည္း အိမ္ျပန္ေရာက္ေရာက္ခ်င္း သူ႕ဆီသို႔တန္းတန္းမတ္မတ္ေျပးလာကာ သူ၏လက္ကိုလာခ်ိတ္သည့္ ကေလးေလး ၊ ေဘဘီေလးကိုၾကည့္ၿပီး အသည္းယားလာတာေၾကာင့္ လြတ္ေနသည့္ဘယ္ဘက္လက္ကိုေျမာက္ကာ သူသိပ္ခ်စ္ရသည့္ ေပါက္စီလုံးေလးလို ပါးေလးကိုဆြဲလိုက္သည္ ။
ေျပာသာမေျပာတာ ထယ္ေယာင္း၏ ပါးေလးႏွစ္ဖက္က သူႏွင့္လက္ဆက္ၿပီးေနာက္ပိုင္းတြင္ ပို၍ေဖာင္းလာသည့္အျပင္ ဗိုက္ကေလးကလည္း ပို၍ စူထြက္လာသည္ ။ ဒါကအျခားလူေတြအတြက္ ဝတယ္လို႔ဆိုႏိုင္ေပမဲ့ ေဂ်ာင္ကုအတြက္ကေတာ့ ထယ္ေယာင္းတစ္ေယာက္ပိုပိုဝလာေလေလ သူပိုၿပီးေတာ့ ခ်စ္မိလာေလေလပဲျဖစ္သည္ ။
“ အင္း...ကိုယ္ျပန္လာၿပီ...ေဘဘီ ဒီတစ္ေနကုန္ဘာလုပ္ေနတာလဲ ”
“ ျမင္းစီးနဲ႔ျမႇားပစ္တာကိုေလ့က်င့္တယ္...ၿပီးေတာ့ အခ်စ္ျပန္လာရင္ အဆင္သင့္စားႏိုင္ဖို႔အတြက္ ညစာခ်က္ျပဳတ္ေပးေနတာ ”
“ ေဟ...ဒါဆိုဒီည ေဘဘီေလးကိုယ္တိုင္ခ်က္တာကိုစားရမွာေပါ့ ”
“ အင္း...အာ့ေၾကာင့္ေလ ေရျမန္ျမန္သြားခ်ိဳးေတာ့ေနာ္...ခဏေန ဟင္းေတြကေအးသြားလိမ့္မယ္ ”
“ ေကာင္းပါၿပီ...ခဏပဲေစာင့္ေနာ္ ကိုယ္ေရျမန္ျမန္ခ်ိဳးၿပီး ထြက္လာခဲ့မယ္ ”
“ အြန္း ”
ေဂ်ာင္ကု ေရခ်ိဳးၿပီးထြက္လာသည့္ အခ်ိန္မွာေတာ့ ထယ္ေယာင္းက ဇြန္းေလးႏွစ္ေခ်ာင္းကိုင္ၿပီး ဧည့္ခန္းေဆာင္က ထမင္းစားစာပြဲေလးမွာထိုင္ၿပီးေတာ့ေစာင့္ေနသည္ ။
“ ေဘဘီ... ဟင္းပြဲေတြေရာ ? ”
“ အကုန္ျပင္ဆင္လို႔ၿပီးပါၿပီ အခ်စ္ရဲ႕... ဒီမွာလာထိုင္ ”
ေဂ်ာင္ကုလည္း ထယ္ေယာင္းေျပာသည့္အတိုင္း ထယ္ေယာင္း၏ ေဘးဘက္တြင္ဝင္ထိုင္လိုက္သည္ ။ ေဂ်ာင္ကုထိုင္ၿပီးၿပီးခ်င္း ထယ္ေယာင္းက ေဂ်ာင္ကုလက္ထဲသို႔ ဇြန္းတစ္ေခ်ာင္းထည့္လာေပးသည္ ။ ေဂ်ာင္ကု သူ႕လက္ထဲကိုင္ထားမိသည့္ ဇြန္းကိုေၾကာင္ၿပီး ၾကည့္ေနမိစဥ္ ထယ္ေယာင္းက လက္ခုပ္ႏွစ္ခ်က္တီးလိုက္သည္ ။ ထယ္ေယာင္း၏ လက္ခုပ္သံအဆုံး အေစခံႏွစ္ဦးသည္ ဧည့္ခန္းတြင္းသို႔ လင္ဗန္းႀကီးတစ္ခ်ပ္ကိုကိုင္၍ ဝင္လာၾကသည္ ။ လင္ဗန္းေပၚ႐ွိ ေတာင္လိုပုံေနေသာ အစားအေသာက္ေၾကာင့္ အေစခံႏွစ္ဦးမွာလည္း အသက္ပင္ရဲရဲမွ်မ႐ွဴရဲဘဲ သတိႀကီးစြာထား၍ သယ္လာရသည္ ။
ထိုအစားအေသာက္ဗန္းႀကီးကို ထယ္ေယာင္းႏွင့္ေဂ်ာင္ကုေ႐ွ႕႐ွိ စာပြဲေပၚသို႔တင္ၿပီးသည့္ေနာက္တြင္ အေစခံတို႔က အျပင္သို႔ျပန္ထြက္သြားၾကသည္ ။ ေဂ်ာင္ကုလည္း သူ႕ေ႐ွ႕၌႐ွိေနေသာ အစားအေသာက္ဗန္းႀကီးကိုၾကည့္၍ အံ့ဩမင္သက္ေနသည္ ။
“ ေဘဘီ...ဒါက ဘာဟင္းလ်ာႀကီးလဲ ”
“ ဒါကဘယ္ေနရာမွာမွမရႏိုင္တဲ့ အခ်စ္တစ္ဦးတည္းအတြက္ အထူး႐ွယ္႐ွီလာထမင္းသုပ္...ၿပီးေတာ့ အေပၚကဟာက သိုးေျခေထာက္ကင္ ”
ယုံၾကည္ခ်က္အျပည့္ႏွင့္ေျပာေနသည့္ ထယ္ေယာင္းကိုၾကည့္ၿပီး ေဂ်ာင္ကုမွာရယ္ခ်င္လာမိသည္ ။ ကဲပါေလ ... ဒီရဲ႕အထူး႐ွယ္ ႐ွီလာထမင္းသုပ္က အျမင္ေတာ့သိပ္မလွေပမဲ့ အရသာကေတာ့ ေကာင္းမွာပါ... ဘာလို႔ဆို ေဘဘီကိုယ္တိုင္လုပ္ထားေပးတာေလ ။ ေဂ်ာင္ကုလည္း ထိုကဲ့သို႔သာႏွလုံးသြင္း၍ ထမင္းသုပ္ကိုတစ္ဇြန္းခပ္စားလိုက္ေသာ္ သူထင္သကဲ့သို႔ပင္ အႏွီထမင္းသုပ္က အျမင္မလွေပမဲ့ အရသာကေတာ့ တမူထူးျခားၿပီးေကာင္းမြန္လွသည္ ။ ထို႔ေၾကာင့္ ေဂ်ာင္ကုလည္း ႐ွီလာထမင္းသုပ္ကို အလ်င္အျမန္ ေလြးေလေတာ့သည္ ။
ထယ္ေယာင္းလည္း လာစားမည့္သူမ႐ွိတာေတာင္ အလ်င္အျမန္စားေနသည့္ ေဂ်ာင္ကုကိုၾကည့္ၿပီး သူမစားလိုက္ရမွာစိုးတာေၾကာင့္ အလ်င္အျမန္လိုက္စားရေပေတာ့သည္ ။ညစာကို ၿမိန္ရည္႐ွက္ရည္စားၿပီးသည့္ေနာက္တြင္ အေစခံႏွစ္ဦးသည္ လင္ဗန္းကိုလာေရာက္သိမ္းဆည္းၾကသည္ ။ ထိုအခ်ိန္မွ ေဂ်ာင္ကုသည္ လင္ဗန္း၏ ပုံးစံကိုသတိထားလိုက္မိသည္ ။
“ ေဘဘီ...ကိုယ္အဲ့လင္ဗန္းကိုရင္းရင္းႏွီးႏွီးျမင္ဖူးေနသလိုပဲ “
“ အင္းေလ....အဲ့တာမဂၤလာဦးညတုန္းက ထယ္ယူလာတဲ့ လင္ဗန္းပဲဟာကို ”
“ အမ္ ? ”
ျပဇာတ္ငယ္ေလး :
ေဂ်ာင္ကု - သူ႕ကိုမွခ်စ္မိေနပါသည္~~~
လက္ေထာက္ေက်ာင္းအုပ္ - ဘယ္သူ႕ကိုလဲ ?
ေဂ်ာင္ကု - ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္ကို
ေက်ာင္းအုပ္ႀကီး - ဆႏၵကိုသိကၡာနဲ႔ထိန္းပါ စစ္သူႀကီး...ၾကင္ယာေတာ္က အလကားေျမႇာက္ထားတာမဟုတ္ဘူးေလ...
ေဂ်ာင္ကု - မရဘူး...မထိန္းႏိုင္ဘူး ခ်စ္မွာပဲ
----------------------------
Plz! Vote, Feedback and follow me 🎐