ថ្ងៃបន្ទាប់ក៏បានមកដល់... ជីមីនកម្លោះតួឯកក៏បានមកអង្គុយចាំមនុស្សស្រីដែលខ្លួនស្រលាញ់នៅឯសាលាដែលនាងកំពុងរៀន... ជីមីនក្រឡេកឃើញនាងក្រមុំកំពុងដើរមកទាំងទឹកមុខរាបស្មើក៏អ្នកកម្លោះបានរត់ទៅរកនាងក្រមុំរួចក៏ចាប់ដៃនាងទៅរកកន្លែងស្ងាត់ដើម្បីនិយាយគ្នាបន្តិច
"លែងដៃខ្ញុំទៅ... ឈឺណាស់... បើចង់និយាយអីអាចណាត់ខ្ញុំបាន..." លីលី
"លីលី... អូនឲ្យបងណាត់អូន???" ជីមីនក៏ទាញទូរស័ព្ទរបស់ខ្លួនបើកឲ្យនាងក្រមុំមើលដែលនោះសុទ្ធតែជាសារនិងការ call មកនាងតែនាងក្រមុំបែរជាមិនលើករួចក៏ mute acc របស់អ្នកកម្លោះទៀតផង
"នេះអូនចង់គេចពីបង???" ជីមីន
"ខ្ញុំមិនចង់គេចទេ... ខ្ញុំគ្មានហេតុផលអីត្រូវគេចទេ..." លីលីនិយាយទាំងមិនហ៊ានងើបមើលមុខអ្នកកម្លោះ
"ពេលនិយាយគ្នាត្រូវមើលមុខគ្នាឲ្យចំមិនមែនងៀកមុខចេញទេ... " ជីមីនក៏យកដៃទៅទាញមុខនាងក្រមុំឲ្យសម្លឹងមើលមកខ្លួន
"លោកចង់យ៉ាងមិច???" លីលី
"ពាក្យដែលបងនិយាយកាលពីម្សិលមិញបងនិងយកជាការ... អូនត្រូវចាំទុក... ហើយយប់នេះបងត្រូវត្រលប់ទៅកូរ៉េវិញដើម្បីបំពេញកិច្ចការរបស់បង... បន្ទាប់ពីកិច្ចការនោះចប់បងនិងត្រលប់មករកអូនវិញ... ចាំបងណា... " ជីមីន
"ខ្ញុំប្រាប់ហើយថាកុំខ្វល់អី... បំភ្លេចវាចោលទៅ... រូបរាងប្រហាក់ប្រហែលលោកនេះតាមខ្ញុំគិតគឺមិនខ្វះស្រីទេ... កុំគិតអីបំភ្លេចចោលទៅ..." លីលីនៅតែមិនព្រមហើយក៏បម្រុងដើរចេញទៅ...
"បងមិនខ្វល់ថាអូនរឹងរូសបែបណានោះទេ... បងនិងត្រលប់មករកអូនវិញនៅពេលកិច្ចការរបស់បងរួចរាល់... អូនត្រូវចាំបងណា... ហើយនេះជារបស់ប្រចាំចិត្តដែលបងឲ្យអូន... វាជារបស់ម៉ាក់បងបានបន្សល់ទុកមុនពេលគាត់បានស្លាប់ទៅ... លីលី... អូនត្រូវចាំបង... មកលើកក្រោយបងនិងនាំអូនទៅជាមួយ..." ជីមីននិយាយចប់ក៏ប្រលែងដៃរបស់នាងក្រមុំដើម្បីឲ្យនាងក្រមុំបានដើរចេញទៅ... ឯលីលីដែលដើរចេញទៅក៏បានរំភើបនិងទង្វើរបស់អ្នកកម្លោះដែរតែមកពីនាងមានអារម្មណ៍ខ្មាស់អៀននិងអ្នកកម្លោះទើបនាងចេះតែចង់គេចចេញពីអ្នកកម្លោះជីមីនទៅ...
------------------------
ម៉ោង ៩:៥៥នាទីយប់
[ប្រលានយន្តហោះអន្តរជាតិ]
"អ្នកប្រុស... យើងគួរតែ check in ចូលទៅខាងក្នុងទៅល្អជាង..." ជីសុីន
"ចាំបន្តិចទៀតទៅ... យើងចង់នៅក្រៅបន្តិចទៀតសិន..." ជីមីន
"អ្នកប្រុសមកចាំនៅប្រលានយន្តហោះនេះតាំងពីម៉ោង៥ល្ងាចរហូតដល់ឥឡូវនេះគឺជិត៥ម៉ោងហើយ..." ជីសុីន
"យើងចាំ១០នាទីទៀត... ម៉ោង១០បើមិនឃើញនាងមកទេយើងទៅហើយ" ជីមីនក៏អង្គុយចាំរហូតដល់ម៉ោង១០តែនៅតែមិនឃើញនាងកមករួចខ្លួនក៏បានសម្រេចចិត្តដើរចូលទៅក្នុងជាមួយជីសុីនបាត់ទៅ... ក្រឡេកមកមើលលីលីមនុស្សដែលអ្នកកម្លោះបានរង់ចាំនោះវិញនាងក៏បានមកដល់ប្រលានយន្តហោះតាំងពី៧យប់ផងដែរតែនាងបានត្រឹមឈរសម្លឹងទៅអ្នកកម្លោះទាំងទឹកមុខស្រពាប់ស្រពោនតែនាងបែរជាមិនហ៊ានដើរចេញទៅទេរហូតអ្នកកម្លោះផាកចូលទៅខាងក្នុងបាត់ទើបនាងក្រមុំដើរចេញមកវិញទាំងទឹកភ្នែក...
ម៉ោង១១:២៥នាទីយប់ សម្លេងសារមួយក៏បានបន្លឺឡើងមកដែលធ្វើឲ្យនាងក្រមុំកាន់តែយំជាខ្លាំងនោះគឺអ្នកកម្លោះផាកបានផ្ញើសារដើម្បីលានាងក្រមុំជាលើកចុងក្រោយមុនពេលខ្លួនត្រលប់ទៅប្រទេសកំណើតគាត់វិញ...
"លីលី... បងលាអូនអៅប្រទេសរបស់បងសិនហើយ... ហើយក្រោយពេលការងាររបស់បងបានបញ្ចប់ទៅបងនិងមករកអូនវិញ... បងក៏បានឃើញអូននៅប្រលានយន្តហោះដែរតែបងមិនបានទៅរកអូនទេព្រោះបងគិតថាអូនប្រហែលជាមិនចង់និយាយជាមួយបងនោះទេ... ឆាប់ត្រលប់ទៅផ្ទះវិញហើយងូតទឹកចូលគេងឲ្យបានលឿនទៅណា... យប់ហើយបងក៏បារម្ភខ្លាចអូនមានបញ្ហាដែរ ... ពេលត្រឡប់ទៅដល់ផ្ទះប្រាប់បងផង... បងនិងបានឃើញសារនៅពេលបងទៅដល់កូរ៉េវិញ... ចាំបងណាលីលី... បងនៅតែសារភាពដដែលៗថាបងស្រលាញ់អូន... លាហើយ... សុបិន្តល្អ..." ជីមីន
លីលីមើលសារនេះចប់សម្លេងយន្តហោះក៏បានបន្លឺឡើងមកដែលជាការបញ្ជាក់ថាអ្នកកម្លោះបានហោះចេញពីប្រទេសខ្មែរដើម្បីត្រលប់ទៅប្រទេសរបស់ខ្លួនវិញហើយឯនាងក្រមុំក៏បានឈរសម្លឹងមើលទៅយន្តហោះនោះទាំងអាឡោះអាល័យ...
---------------------
ម៉ោង៦ព្រឹក...
[ប្រលានយន្តហោះអន្តរជាតិ Incheon]
"សួស្ដីអ្នកប្រុស" អង្គរក្សជាច្រើនបានមកទទួលអ្នកកម្លោះដែលទើបចុះពីយន្តហោះ
"ហេតុអីមនុស្សច្រើនយ៉ាងនេះ??? នាំគ្នាមកដូចជាកំពុងហែរក្បួនអ្វីមួយហើយ..." អ្នកកម្លោះជីមីនដែលកំពុងដើរចេញពីទ្វាប្រលានក៏ងឿងឆ្ងល់ជាខ្លាំង...
"មកពីអ្នកប្រុសខានជួបស្ថានការណ៍នេះមួយរយៈទេដឹង???" ជីសុីន
"ប្រហែលហើយ... ៣សប្ដាហ៍ដែលយើងចេញពី Seoul គឺពិតជាសប្បាយណាស់..." ជីមីននិយាយចប់ក៏ឡើងឡានបើកចេញទៅបាត់ទៅ...
---------------------
សម្លេងរបស់រថយន្តខ្មៅប្រហែល៤-៥គ្រឿងក៏បានបើកមកឈប់នៅចំក្លោងទ្វារបស់វីឡាដ៏ស្គឹមស្កៃរបស់អ្នកកម្លោះទាំង៧... ឯងអ្នកប្រុសជីមីនក៏បានដើរចេញមកពីឡានទាំងសភាពមុឺងម៉ាត់ដូចជាកាលពីមុនដដែល... ចរឹកឬកពារក៏បានផ្លាស់ប្ដូរមកដូចពីមុនដែមើលទៅគឺប្រៀបដូចជា Mafia ដ៏កំណាចម្នាក់អញ្ចឹង... សម្លេងសារទរក៏បានបន្លឺចេញពិបន្ទប់ទទួលភ្ញៀវបន្ទាប់ពីឃើញអ្នកកម្លោះដើរចូលមកដល់
"ស្វាគមន៍ការត្រឡប់មកវិញប្អូនប្រុស" ជីន
"យ៉ាឯងនៅតែ cool ដដែល" ថេយ៉ុង
"អ្នកទាំង៦មិនទៅណាទេ??? ហើយនេះទើបម៉ោង៧កន្លះព្រឹកទេហេតុអីក៏ក្រោកលឿនយ៉ាងនេះ???" ជីមីន
"យើងមកទទួលស្វាគមន៍ការត្រឡប់មកវិញរបស់ឯង" ជេហូប
"ភ្នែងស្លក់ម្លេះ!!!" ជីន
"ខ្ញុំមិនបានគេងនៅលើយន្តហោះទេ" ជីមីន
"ហេតុអីមិនគេង??? បងនឹកនិងចង់ជួបពួកខ្ញុំមែនទេ???" ជុងគុក
"យើងមិនរំភើបនោះទេ" ជីមីន
"ឬក៏នឹកម្នាក់ស្រីនោះ??? មិនដាច់អាល័យមែនទេ???" យ៉ុងគី
"បងនិងនាងមានបាន...." ជុងគុក
"ឯងជាក្មេងកុំមកនិយាយពាក្យទាំងនេះ" ជីមីន
"នេះខ្ញុំអាយុ២៤ឆ្នាំហើយណា... " ជុងគុក
"បានហើយខ្ញុំទៅងូតទឹកប្ដូរសម្លៀកបំពាក់សិន... អរមែនហើយ... អរគុណដែលខំមកចាំផ្លូវខ្ញុំត្រលប់មកវិញ..." ជីមីន
"នេះទើបហៅថាផាកជីមីន..." ណាមជុននិយាយចប់ក៏ក្រោកទៅខាងក្រៅដើម្បីទៅក្រុមហ៊ុនបាត់ទៅ...
~~~~To be continued~~~~