[Unicode]
သူမကြားလိုက်ရတယ့်အရာကြောင့်;ဧကရာဇ်ကို အလိုလိုတွန်းထုတ်မိလိုက်ကာခြေလှမ်းများအနည်းငယ်နောက်ဆုတ်လိုက်၏။
ထို့နောက်တစ်ယောက်မျက်နှာတစ်ယောက်ကြည့်ကာနှစ်ယောက်စလုံးထိတ်လန့်သွားကြသည်၊လီရွေ့ကအခြေအနေကိုတွေးမိသွား၍သူ့လက်ကိုစုရှင်းထံထပ်မံဆန့်တန်းလိုက်ကာ "မိန်းကလေးပိုင်,ကိုယ်တော်က..."
"အရှင်မင်းကြီး!"
ထို့နောက်မျက်လုံးနီများနဲ့ပိုင်ယန်ကဆွဲဆောင်မှုရှိတဲ့အနီရောင်ဝတ်စုံကို၀တ်ဆင်ထားလျက်သူမတို့နားသို့လျှောက်လာ၏၊သူမသည် ဒေါသတကြီးဖြင့်စုရှင်းကိုစိုက်ကြည့်လိုက်သည်။
'ဒါက ဘယ်လိုအခြေအနေကြီးလဲဟ?!'
ဒါက မင်းသားနန်းဆောင်လေ၊ဘာလို့လူတိုင်းက ဒီကိုရောက်လာကြတာလဲ?ကိုယ့်ဘာသာကိုယ် စွန့်ပစ်ခံဇနီးတစ်ယောက်အနေနဲ့ငြိမ်းငြိမ်းချမ်းချမ်းနေနေတာပါ၊ဒီဗီလိန်မဆီ ခွေးဇာတ်လမ်းတွေယူဆောင်လာတာရပ်လိုက်ပါတော့။
"အင်ပါယာရဲ့ဧကရီကိုနှုတ်ခွန်းဆက်သပါတယ်"စုရှင်းအရိုအသေပေးလိုက်သည်။
'ပိုင်ယန်နင်ထင်သလိုမဟုတ်ဘူးနော်၊နင်ဦးထုတ်စီမ်းအဆောင်းမခံရပါဘူး၊ငါ့ကိုယုံ'(ဦးထုတ်စိမ်း=ဖောက်ပြန်ခံရတယ့်သူ)
“နန်းတပ်ကနေ အရေးကြီးတယ့်စာတစ်စောင်ရောက်လာပါတယ်"
လီရွေ့ထိုစာကိုဖတ်ပြီးတယ့်နောက်တွင်;သူ့မျက်နှာပေါ်တွင်ရှုပ်ထွေးသောအမူအရာဖြင့် တိတ်တဆိတ်ရပ်နေ၏။
ပိုင်ယန်ကဟန်ဆောင်ပြုံးလိုက်ကာ"နန်းမိဖုရားချက်ချင်းထွက်ခွာဖို့အကြံပေးလိုက်ပါရစေ"
အဲ့လိုနဲ့ပဲ,ငါ့ရဲ့မသေမျိုးရန်သူစီ စေလွှတ်ခံလိုက်တော့တယ်...ရထားလုံးစုတ်တော့!
ငါ့ကျော၊တင်ပါးနဲ့အဖိုးတန်တစ်ကိုယ်လုံးကိုနာကျင်နေတာပဲ'လေယာဉ်လေးရေ,မင်းဘယ်မှာလဲ?တို့ကိုကယ်ပါအုန်း!'ထန်အင်ပါယာ (ယခု ရှင်း ဟုအမည်ပေးထားသည်)ကိုလာတယ့်လမ်းတစ်လျှောက်လုံးလည်းအသည်းထဲကရော အခြားအစိတ်အပိုင်းတွေထဲကပါအန်ထွက်နေသလားအောက်မေ့ရတယ်။
တစ်လလုံးပဲ...
နောက်ဆုံးတော့နယ်ဘက်ကိုရောက်ဖို့တစ်လလောက်အချိန်ယူလိုက်ရ၏။၊သူမရထားလုံးထဲကနေဖုတ်ကောင်လိုဆင်းလာလိုက်ကာထို့နောက် ဂိတ်တံခါးရှေ့မှာရပ်နေတယ့်လူကိုမြင်လိုက်တော့ချက်ချင်းမှတ်မိလိုက်သည်။
"စစ်သူကြီးမင်.."
"နန်းမိဖုရားကို နှုတ်ခွန်းဆက်သပါတယ်"
ရှေ့တစ်ခေါက်ကူးပြောင်းမှုတုန်းက စစ်သူကြီးမင်ကိုနန်းစစ်တပ်ထဲ၀င်ခိုင်းပြီး အဓိကဇာတ်ဆောင်အပေါ်သစ္စာရှိပေးဖို့တောင်းဆိုခဲ့သည်။ဒီဒုတိယအကြိမ်ကူးပြောင်းမှုမှာကျတော့ စစ်သူကြီးမင်ရဲ့နေရာကိုရှာမတွေ့သလို.. သူငါ့ဆီကနေရှောင်နေသလားပဲ.. ဒါမှမဟုတ် တစ်စုံတစ်ယောက်က သူ့ကိုငါ့ဆီကနေများရှောင်ခိုင်းထားတာလား?
'ဒါဆို,စစ်သူကြီးမင်က..အဓိကဇာတ်ဆောင်နားမှာဘယ်လိုလုပ်ရှိနေတာလဲ?
မူရင်းဇာတ်လမ်းကနေလုံးဝပြောင်းသွားတယ့် ဝတ္ထုကြောင့်;အရေးကြီးတယ့်ဇာတ်ကွက်တွေပါကျော်ချသလိုဖြစ်သွားသည်... ချူအင်ပါယာကနေအဓိကဇာတ်ဆောင်မင်းသမီးကိုခေါ်ဆောင်လာရမယ့်အခန်းတို့ ဒါမှမဟုတ် ချူဝမ်ဝမ်ကိုလုပ်ကြံရမယ့်အခန်းတို့ပါမပါတော့ပေ၊ ငါ..တကယ်မသုံးမကျဘူးလို့ခံစားရတယ်။
ကိုယ့်ဗီလိန်အလုပ်ကိုလုပ်ချင်ပေမယ့် ဘယ်သူကမှငါနဲ့မပူးပေါင်းကြတော့.. ဘာလုပ်နေရမှာလဲ?အရမ်းနောက်ကျသွားပြီ..နှစ်နဲ့တောင်ကြာသွားပြီ*ငိုနေခြင်း အဟင့်*
စစ်သူကြီးမင်ကသူမကိုမင်းသားအိပ်ခန်းဆီလမ်းညွှန်ပေးလိုက်သည်၊ကျင်းအာကတော့အပြင်ဘက်မှာအခြားသူတွေနဲ့အတူစောင့်နေစေ၏။သူမအိပ်ခန်းထဲကိုဝင်လိုက်တာနဲ့လီဟန်ကိုချက်ချင်းတွေ့လိုက်ရသည်;သူကကုလားထိုင်တွင်ထိုင်နေပြီး စားပွဲပေါ်တွင်တော့ပုလင်းအလွတ်တွေနဲ့ရှုပ်ပွနေ၏။
"နန်းဘုရင်ကို နှုတ်ခွန်းဆက်သပါတယ်"
သူ့ဘယ်ဘက်ပခုံးတစ်ဝိုက်ကအနီရောင်စွန်းထင်းနေတဲ့အဖြူရောင်ပတ်တီးဆီကိုသူမမျက်လုံးကရောက်သွားသည်၊အသက်နှစ်ဆယ်ပဲရှိသေးတယ့်သူ့ရဲ့ကိုယ်ပေါ်တွင်တစ်ဖက်နှင့်တစ်ဖက် ဖုံးအုပ်ထားသည့်ကြောက်မက်ဖွယ်အမာရွတ်များရှိနေခဲ့ပြီး ရင်ဘတ်ကရှည်လျားနက်နဲတဲ့အမာရွတ်ကိုကြည့်ရင်းသူမတုန်လှုပ်သွားမိသည်။
အကယ်၍ငါ့မှတ်ဉာဏ်အတိုင်းဆိုရင် ပထမကူးပြောင်းတုန်းကအဲ့တာမရှိပါဘူး၊လီဟန်ဆီမှာ တခါမှအဲ့ဒီလို..အမာရွတ်မျိုးမရှိခဲ့ဘူး။
ဒါပေမယ့် စာထဲမှာကျတော့နန်းဘုရင်ကဒဏ်ရာအပြင်းအထန်ရထားပြီးအိပ်ယာထဲလဲနေတာကြောင့်သူ့၀မ်ဖေးကိုတွေ့ချင်တယ်လို့ရေးထားတာမဟုတ်ဘူးလား?အဲ့တာဆို ဘာလို့တစ်ခန်းလုံးအရက်နံ့တွေထောင်းနေပြီး,ငါ့ကိုခေါင်းမူးအောင်လုပ်ရတာလဲ?
'ဘာလို့အခုလဲ?လက်ထပ်ပြီးငါးနှစ်ကြာမှအေးချမ်းနေတဲ့ဗီလိန်မလေးကိုဘာလို့တွေ့ချင်ရတာလဲ?ဖြစ်နိုင်တာက အရမ်းသံသယဖြစ်ဖို့ကောင်းတယ်!
သူမရဲ့အဖိုးတန်ကူးပြောင်းမှုကနေဖြည်းဖြည်းချင်းသိလိုက်ရတာက;အရင်ကငယ်ရွယ်ပြီးအနိုင်ကျင့်ခံရတယ့်မင်းသား...ပြီးတော့ရက်စက်ကြမ်းကြုတ်တဲ့နန်းဘုရင် အခုတော့အခွံနဲ့တူနေတဲ့လူ၊အဲ့ဒီပုံရိပ်သုံးခုက အခုတစ်ထပ်တည်းကျနေသလိုပဲ။
ငါးနှစ်ကြာမှသူနဲ့ပြန်တွေ့တော့ သူမတစ်ခုခုပျောက်ဆုံးနေသလိုခံစားနေရသည်။
"ရောက်ပြီလား"
နှစ်တွေကြာလာတာနဲ့အမျှသူ့အသံက ပိုနက်ရှိုင်းလာသည်၊မျက်၀န်းတွေကလည်း သူမ မှတ်မိခဲ့တာထက်ပိုပြီးနက်မှောင်နေပြီဖြစ်၏။
သူ့မျက်နှာသည် စစ်မြေပြင်မှာသေခြင်းတရားကိုအကြိမ်ထောင်ပေါင်းမျာစွာဖီဆန်ခဲ့တယ့် စစ်ဗိုလ်ချုပ်ဟောင်းတစ်ယောက်လိုညို့မှိုင်းကာ မောပန်းနွမ်းနယ်နေပုံပင်။
"မင်းပြော,ငါ...ဘယ်လောက်ကြာကြာ..စောင့်နေသင့်လဲ?
ညကောင်းကင်ယံကသူမနဲ့အတူတိုက်ခတ်နေသလိုသူ့အကြည့်တွေကိုနားမလည်နိုင်ပေ။
"အသက်ဘယ်လောက်များများငါယူသင့်လဲ? အင်ပါယာဘယ်နှစ်ခုလောက်ကိုရောသိမ်းပိုက်သင့်လဲ?ငါမလဲပြိုခင်ဒါကိုရောဘယ်လောက်ကြာကြာထိန်းထားနိုင်လဲ?"အဓိကဇာတ်ဆောင်သည် ကြမ်းပြင်ပေါ်သို့ပုလင်းကိုမူးဝေစွာပစ်ချလိုက်သည်။*ပုလင်းကွဲသံ*
လီဟန်ကသူမဆီလျှောက်လာသည့်အခါ မသိစိတ်ကနောက်သို့ဆုတ်သွားမိ၍တံခါးနှင့်ကျောပင်ထိသွားသည်၊ထို့နောက်လီဟန်ကတံခါးနှင့်သူ့ခန္ဓာကိုယ်ကြားတွင်သူမကိုပိတ်ထားလိုက်သည်။
"မင်း သူ့မျက်နှာကိုဘယ်လိုတောင်တပ်ထားရဲတာလဲ?သူကြည့်နေကျမျက်၀န်းတွေနဲ့ရော ငါ့ကိုဘယ်လိုတောင်ကြည့်ရဲတာလဲ?"
"ဒီနှုတ်ခမ်းတွေနဲ့ရော ဘယ်လိုတောင်လိမ်ပြောရဲတာလဲ?"သူ့လက်မဖြင့် သူမနှုတ်ခမ်းကိုညင်သာစွာပွတ်တိုက်လိုက်သည်။
"သူမကိုတောင့်တမိလို့ အသက်ရှူရတာတောင်နာကျင်ရတယ်"
'ဘ..ဘာ?!'
လီဟန်သည်ဓားမြှောင်တစ်ချောင်းကိုယူလိုက်ကာသူမရှေ့တွင်ပြသလိုက်သည်၊'ငါ့ကိုသေအောင်သတ်တော့မလို့လာ?'ထို့နောက် လီဟန်ကသူမလက်နှစ်ဖက်စလုံးကိုဆွဲယူကာဓားမြှောင်ကိုကိုင်ခိုင်ပြီးသူ့ရင်ဘတ်ထဲထိုးထည့်လိုက်သည်၊သွေးများ စီးကျလာတော့သည်။
စုရှင်းထိတ်လန့်စွာအော်လိုက်၏။
သူ့ရဲ့မြင့်မားတယ့်အရပ်ကမူ သူမကို ပုရွက်ဆိတ်လေးလိုသေးငယ်သွားစေသည်;စုရှင်းသူ့ကို စိတ်ရှုပ်ထွေးစွာမော့ကြည့်လိုက်၏'ဘာ...ဘာတွေလုပ်နေတာလဲ?'
"စုရှင်းက.. ငါ့အသက်ကိုလိုချင်ခဲ့တယ်လေ"
သူပြောပြီးသည်နှင့်ဓားမြှောင်ကိုပို၍ထိုးထည့်လိုက်သည်'ရပ်လိုက်တော့လို့!'သူမလက်ကိုလွှတ်ချကာတွန်းဖယ်လိုက်ချင်သော်လည်းလီဟန်ကသူမလက်ကိုတင်းတင်းကိုင်ထားသည်။
နောက်ဆုံးတော့သူမအသံကိုရသွားကာတောင်းဆိုလိုက်၏"အ..အရှင့်သား,တော်ပါတော့"
အသားကိုဓါးနဲ့ထိုးတယ့်အသံကိုပါသူမ ကြားနေရသည်၊ထ်ို့နောက်ရင်ဘတ်က သွေးတွေကပိုပိုပြီးစီးကျလာကာသူမ၀တ်စုံကိုပင်စွန်းထင်းကုန်၏။
"လီဟန်!ရှင်ရူးနေလား?!လွှတ်တော့လို့!"သူမအသံလည်းမူမမှန်တော့ပေ။
လီဟန်၏မျက်၀န်းများသည် စူးရှနေကာနတ်ဆိုးကဲ့သို့သူမကိုအပြစ်ပေးချင်နေသည်၊စုရှင်းထိုမျက်၀န်းများကိုစိုက်ကြည့်ကာထပ်ပြောလိုက်သည် "လီဟန်,ရှင်ကအရူးပဲ!"
အဓိကဇာတ်ဆောင်ကတောင့်တင်းသွားသည်။
သူ့မျက်လုံးထဲတွင်တစ်စုံတစ်ခုတုန်လှုပ်သွားကာ ဓားမြှောင်ကိုကိုင်ထားတဲ့လက်လည်းပြေလျော့သွားတော့သည်၊ထို့ကြောင့်စုရှင်းဓားမြှောင်ကိုဆွဲထုတ်လိုက်ကာအဝေးသို့ပစ်ထုတ်လိုက်၏။
'ရှင်ဘာဖြစ်နေတာလဲ?ဘာလို့ကျွန်မကိုနာကျင်နေတဲ့အမူအရာနဲ့ကြည့်နေရတာလဲ?"
'ဘာလို့ရှင့်ကိုယ်ရှင်နှိပ်စက်နေရတာလဲ?လီဟန်, ရှင်ဘာလို့ဒီလောက်သနားစရာကောင်းသွားရတာလဲ?'
လီဟန်သည်သူမကိုကြည့်ကာမျက်ရည်များကျလာတော့သည်;ထိုမျက်၀န်းများကသူ့မှာရွေးချယ်စရာမရှိဘူးလို့ပြောပြနေပြီး သူ့ကိုလုံးဝလက်လျှော့ခိုင်းဖို့တွန်းအားပေးနေပြီဖြစ်ကြောင်းပြသနေသည်။
သူ့ရဲ့အသနားခံသောမျက်၀န်းတွေထဲမှာသူမမျှော်လင့်ချက်မဲ့စွာပိတ်မိနေသည်;စုရှင်းလက်ကိုသူ့ဒဏ်ရာတွေပေါ်တွင်တင်လိုက်ကာသွေးထွက်တာရပ်တန့်သွားဖို့ကြိုးစားလိုက်သည်။
သူမညင်သာတယ့်အသံနဲ့ပြောလိုက်သည်ထိုအသံသည်တိုးညှင်းစွာပြောတယ့်အသံထက်အနည်းငယ်ပို၏"လီဟန်...."
"လီဟန်,ရှင်ဘာလို့အဲ့လောက် ရူးမိုက်ရတာလဲ?"
****
[Zawgyi]
သူမၾကားလိုက္ရတယ့္အရာေၾကာင့္;ဧကရာဇ္ကို အလိုလိုတြန္းထုတ္မိလိုက္ကာေျခလွမ္းမ်ားအနည္းငယ္ေနာက္ဆုတ္လိုက္၏။
ထို႔ေနာက္တစ္ေယာက္မ်က္ႏွာတစ္ေယာက္ၾကည့္ကာႏွစ္ေယာက္စလုံးထိတ္လန္႔သြားၾကသည္၊လီေ႐ြ႕ကအေျခအေနကိုေတြးမိသြား၍သူ႕လက္ကိုစု႐ွင္းထံထပ္မံဆန္႔တန္းလိုက္ကာ "မိန္းကေလးပိုင္,ကိုယ္ေတာ္က..."
"အ႐ွင္မင္းႀကီး!"
ထို႔ေနာက္မ်က္လုံးနီမ်ားနဲ႔ပိုင္ယန္ကဆြဲေဆာင္မႈ႐ွိတဲ့အနီေရာင္ဝတ္စုံကို၀တ္ဆင္ထားလ်က္သူမတို႔နားသို႔ေလွ်ာက္လာ၏၊သူမသည္ ေဒါသတႀကီးျဖင့္စု႐ွင္းကိုစိုက္ၾကည့္လိုက္သည္။
'ဒါက ဘယ္လိုအေျခအေနႀကီးလဲဟ?!'
ဒါက မင္းသားနန္းေဆာင္ေလ၊ဘာလို႔လူတိုင္းက ဒီကိုေရာက္လာၾကတာလဲ?ကိုယ့္ဘာသာကိုယ္ စြန္႔ပစ္ခံဇနီးတစ္ေယာက္အေနနဲ႔ၿငိမ္းၿငိမ္းခ်မ္းခ်မ္းေနေနတာပါ၊ဒီဗီလိန္မဆီ ေခြးဇာတ္လမ္းေတြယူေဆာင္လာတာရပ္လိုက္ပါေတာ့။
"အင္ပါယာရဲ႕ဧကရီကိုႏႈတ္ခြန္းဆက္သပါတယ္"စု႐ွင္းအ႐ိုအေသေပးလိုက္သည္။
'ပိုင္ယန္နင္ထင္သလိုမဟုတ္ဘူးေနာ္၊နင္ဦးထုတ္စီမ္းအေဆာင္းမခံရပါဘူး၊ငါ့ကိုယုံ'(ဦးထုတ္စိမ္း=ေဖာက္ျပန္ခံရတယ့္သူ)
“နန္းတပ္ကေန အေရးႀကီးတယ့္စာတစ္ေစာင္ေရာက္လာပါတယ္"
လီေ႐ြ႕ထိုစာကိုဖတ္ၿပီးတယ့္ေနာက္တြင္;သူ႕မ်က္ႏွာေပၚတြင္႐ႈပ္ေထြးေသာအမူအရာျဖင့္ တိတ္တဆိတ္ရပ္ေန၏။
ပိုင္ယန္ကဟန္ေဆာင္ျပဳံးလိုက္ကာ"နန္းမိဖုရားခ်က္ခ်င္းထြက္ခြာဖို႔အၾကံေပးလိုက္ပါရေစ"
အဲ့လိုနဲ႔ပဲ,ငါ့ရဲ႕မေသမ်ိဳးရန္သူစီ ေစလႊတ္ခံလိုက္ေတာ့တယ္...ရထားလုံးစုတ္ေတာ့!
ငါ့ေက်ာ၊တင္ပါးနဲ႔အဖိုးတန္တစ္ကိုယ္လုံးကိုနာက်င္ေနတာပဲ'ေလယာဥ္ေလးေရ,မင္းဘယ္မွာလဲ?တို႔ကိုကယ္ပါအုန္း!'ထန္အင္ပါယာ (ယခု ႐ွင္း ဟုအမည္ေပးထားသည္)ကိုလာတယ့္လမ္းတစ္ေလွ်ာက္လုံးလည္းအသည္းထဲကေရာ အျခားအစိတ္အပိုင္းေတြထဲကပါအန္ထြက္ေနသလားေအာက္ေမ့ရတယ္။
တစ္လလုံးပဲ...
ေနာက္ဆုံးေတာ့နယ္ဘက္ကိုေရာက္ဖို႔တစ္လေလာက္အခ်ိန္ယူလိုက္ရ၏။၊သူမရထားလုံးထဲကေနဖုတ္ေကာင္လိုဆင္းလာလိုက္ကာထို႔ေနာက္ ဂိတ္တံခါးေ႐ွ႕မွာရပ္ေနတယ့္လူကိုျမင္လိုက္ေတာ့ခ်က္ခ်င္းမွတ္မိလိုက္သည္။
"စစ္သူႀကီးမင္.."
"နန္းမိဖုရားကို ႏႈတ္ခြန္းဆက္သပါတယ္"
ေ႐ွ႕တစ္ေခါက္ကူးေျပာင္းမႈတုန္းက စစ္သူႀကီးမင္ကိုနန္းစစ္တပ္ထဲ၀င္ခိုင္းၿပီး အဓိကဇာတ္ေဆာင္အေပၚသစၥာ႐ွိေပးဖို႔ေတာင္းဆိုခဲ့သည္။ဒီဒုတိယအႀကိမ္ကူးေျပာင္းမႈမွာက်ေတာ့ စစ္သူႀကီးမင္ရဲ႕ေနရာကို႐ွာမေတြ႕သလို.. သူငါ့ဆီကေနေ႐ွာင္ေနသလားပဲ.. ဒါမွမဟုတ္ တစ္စုံတစ္ေယာက္က သူ႕ကိုငါ့ဆီကေနမ်ားေ႐ွာင္ခိုင္းထားတာလား?
'ဒါဆို,စစ္သူႀကီးမင္က..အဓိကဇာတ္ေဆာင္နားမွာဘယ္လိုလုပ္႐ွိေနတာလဲ?
မူရင္းဇာတ္လမ္းကေနလုံးဝေျပာင္းသြားတယ့္ ဝတၳဳေၾကာင့္;အေရးႀကီးတယ့္ဇာတ္ကြက္ေတြပါေက်ာ္ခ်သလိုျဖစ္သြားသည္... ခ်ဴအင္ပါယာကေနအဓိကဇာတ္ေဆာင္မင္းသမီးကိုေခၚေဆာင္လာရမယ့္အခန္းတို႔ ဒါမွမဟုတ္ ခ်ဴဝမ္ဝမ္ကိုလုပ္ၾကံရမယ့္အခန္းတို႔ပါမပါေတာ့ေပ၊ ငါ..တကယ္မသုံးမက်ဘူးလို႔ခံစားရတယ္။
ကိုယ့္ဗီလိန္အလုပ္ကိုလုပ္ခ်င္ေပမယ့္ ဘယ္သူကမွငါနဲ႔မပူးေပါင္းၾကေတာ့.. ဘာလုပ္ေနရမွာလဲ?အရမ္းေနာက္က်သြားၿပီ..ႏွစ္နဲ႔ေတာင္ၾကာသြားၿပီ*ငိုေနျခင္း အဟင့္*
စစ္သူႀကီးမင္ကသူမကိုမင္းသားအိပ္ခန္းဆီလမ္းၫႊန္ေပးလိုက္သည္၊က်င္းအာကေတာ့အျပင္ဘက္မွာအျခားသူေတြနဲ႔အတူေစာင့္ေနေစ၏။သူမအိပ္ခန္းထဲကိုဝင္လိုက္တာနဲ႔လီဟန္ကိုခ်က္ခ်င္းေတြ႕လိုက္ရသည္;သူကကုလားထိုင္တြင္ထိုင္ေနၿပီး စားပြဲေပၚတြင္ေတာ့ပုလင္းအလြတ္ေတြနဲ႔႐ႈပ္ပြေန၏။
"နန္းဘုရင္ကို ႏႈတ္ခြန္းဆက္သပါတယ္"
သူ႕ဘယ္ဘက္ပခုံးတစ္ဝိုက္ကအနီေရာင္စြန္းထင္းေနတဲ့အျဖဴေရာင္ပတ္တီးဆီကိုသူမမ်က္လုံးကေရာက္သြားသည္၊အသက္ႏွစ္ဆယ္ပဲ႐ွိေသးတယ့္သူ႕ရဲ႕ကိုယ္ေပၚတြင္တစ္ဖက္ႏွင့္တစ္ဖက္ ဖုံးအုပ္ထားသည့္ေၾကာက္မက္ဖြယ္အမာ႐ြတ္မ်ား႐ွိေနခဲ့ၿပီး ရင္ဘတ္က႐ွည္လ်ားနက္နဲတဲ့အမာ႐ြတ္ကိုၾကည့္ရင္းသူမတုန္လႈပ္သြားမိသည္။
အကယ္၍ငါ့မွတ္ဉာဏ္အတိုင္းဆိုရင္ ပထမကူးေျပာင္းတုန္းကအဲ့တာမ႐ွိပါဘူး၊လီဟန္ဆီမွာ တခါမွအဲ့ဒီလို..အမာ႐ြတ္မ်ိဳးမ႐ွိခဲ့ဘူး။
ဒါေပမယ့္ စာထဲမွာက်ေတာ့နန္းဘုရင္ကဒဏ္ရာအျပင္းအထန္ရထားၿပီးအိပ္ယာထဲလဲေနတာေၾကာင့္သူ႕၀မ္ေဖးကိုေတြ႕ခ်င္တယ္လို႔ေရးထားတာမဟုတ္ဘူးလား?အဲ့တာဆို ဘာလို႔တစ္ခန္းလုံးအရက္နံ႔ေတြေထာင္းေနၿပီး,ငါ့ကိုေခါင္းမူးေအာင္လုပ္ရတာလဲ?
'ဘာလို႔အခုလဲ?လက္ထပ္ၿပီးငါးႏွစ္ၾကာမွေအးခ်မ္းေနတဲ့ဗီလိန္မေလးကိုဘာလို႔ေတြ႕ခ်င္ရတာလဲ?ျဖစ္ႏိုင္တာက အရမ္းသံသယျဖစ္ဖို႔ေကာင္းတယ္!
သူမရဲ႕အဖိုးတန္ကူးေျပာင္းမႈကေနျဖည္းျဖည္းခ်င္းသိလိုက္ရတာက;အရင္ကငယ္႐ြယ္ၿပီးအႏိုင္က်င့္ခံရတယ့္မင္းသား...ၿပီးေတာ့ရက္စက္ၾကမ္းၾကဳတ္တဲ့နန္းဘုရင္ အခုေတာ့အခြံနဲ႔တူေနတဲ့လူ၊အဲ့ဒီပုံရိပ္သုံးခုက အခုတစ္ထပ္တည္းက်ေနသလိုပဲ။
ငါးႏွစ္ၾကာမွသူနဲ႔ျပန္ေတြ႕ေတာ့ သူမတစ္ခုခုေပ်ာက္ဆုံးေနသလိုခံစားေနရသည္။
"ေရာက္ၿပီလား"
ႏွစ္ေတြၾကာလာတာနဲ႔အမွ်သူ႕အသံက ပိုနက္႐ိႈင္းလာသည္၊မ်က္၀န္းေတြကလည္း သူမ မွတ္မိခဲ့တာထက္ပိုၿပီးနက္ေမွာင္ေနၿပီျဖစ္၏။
သူ႕မ်က္ႏွာသည္ စစ္ေျမျပင္မွာေသျခင္းတရားကိုအႀကိမ္ေထာင္ေပါင္းမ်ာစြာဖီဆန္ခဲ့တယ့္ စစ္ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေဟာင္းတစ္ေယာက္လိုညိဳ႕မိႈင္းကာ ေမာပန္းႏြမ္းနယ္ေနပုံပင္။
"မင္းေျပာ,ငါ...ဘယ္ေလာက္ၾကာၾကာ..ေစာင့္ေနသင့္လဲ?
ညေကာင္းကင္ယံကသူမနဲ႔အတူတိုက္ခတ္ေနသလိုသူ႕အၾကည့္ေတြကိုနားမလည္ႏိုင္ေပ။
"အသက္ဘယ္ေလာက္မ်ားမ်ားငါယူသင့္လဲ? အင္ပါယာဘယ္ႏွစ္ခုေလာက္ကိုေရာသိမ္းပိုက္သင့္လဲ?ငါမလဲၿပိဳခင္ဒါကိုေရာဘယ္ေလာက္ၾကာၾကာထိန္းထားႏိုင္လဲ?"အဓိကဇာတ္ေဆာင္သည္ ၾကမ္းျပင္ေပၚသို႔ပုလင္းကိုမူးေဝစြာပစ္ခ်လိုက္သည္။*ပုလင္းကြဲသံ*
လီဟန္ကသူမဆီေလွ်ာက္လာသည့္အခါ မသိစိတ္ကေနာက္သို႔ဆုတ္သြားမိ၍တံခါးႏွင့္ေက်ာပင္ထိသြားသည္၊ထို႔ေနာက္လီဟန္ကတံခါးႏွင့္သူ႕ခႏၶာကိုယ္ၾကားတြင္သူမကိုပိတ္ထားလိုက္သည္။
"မင္း သူ႕မ်က္ႏွာကိုဘယ္လိုေတာင္တပ္ထားရဲတာလဲ?သူၾကည့္ေနက်မ်က္၀န္းေတြနဲ႔ေရာ ငါ့ကိုဘယ္လိုေတာင္ၾကည့္ရဲတာလဲ?"
"ဒီႏႈတ္ခမ္းေတြနဲ႔ေရာ ဘယ္လိုေတာင္လိမ္ေျပာရဲတာလဲ?"သူ႕လက္မျဖင့္ သူမႏႈတ္ခမ္းကိုညင္သာစြာပြတ္တိုက္လိုက္သည္။
"သူမကိုေတာင့္တမိလို႔ အသက္႐ွဴရတာေတာင္နာက်င္ရတယ္"
'ဘ..ဘာ?!'
လီဟန္သည္ဓားေျမႇာင္တစ္ေခ်ာင္းကိုယူလိုက္ကာသူမေ႐ွ႕တြင္ျပသလိုက္သည္၊'ငါ့ကိုေသေအာင္သတ္ေတာ့မလို႔လာ?'ထို႔ေနာက္ လီဟန္ကသူမလက္ႏွစ္ဖက္စလုံးကိုဆြဲယူကာဓားေျမႇာင္ကိုကိုင္ခိုင္ၿပီးသူ႕ရင္ဘတ္ထဲထိုးထည့္လိုက္သည္၊ေသြးမ်ား စီးက်လာေတာ့သည္။
စု႐ွင္းထိတ္လန္႔စြာေအာ္လိုက္၏။
သူ႕ရဲ႕ျမင့္မားတယ့္အရပ္ကမူ သူမကို ပု႐ြက္ဆိတ္ေလးလိုေသးငယ္သြားေစသည္;စု႐ွင္းသူ႕ကို စိတ္႐ႈပ္ေထြးစြာေမာ့ၾကည့္လိုက္၏'ဘာ...ဘာေတြလုပ္ေနတာလဲ?'
"စု႐ွင္းက.. ငါ့အသက္ကိုလိုခ်င္ခဲ့တယ္ေလ"
သူေျပာၿပီးသည္ႏွင့္ဓားေျမႇာင္ကိုပို၍ထိုးထည့္လိုက္သည္'ရပ္လိုက္ေတာ့လို႔!'သူမလက္ကိုလႊတ္ခ်ကာတြန္းဖယ္လိုက္ခ်င္ေသာ္လည္းလီဟန္ကသူမလက္ကိုတင္းတင္းကိုင္ထားသည္။
ေနာက္ဆုံးေတာ့သူမအသံကိုရသြားကာေတာင္းဆိုလိုက္၏"အ..အ႐ွင့္သား,ေတာ္ပါေတာ့"
အသားကိုဓါးနဲ႔ထိုးတယ့္အသံကိုပါသူမ ၾကားေနရသည္၊ထ္ိဳ႕ေနာက္ရင္ဘတ္က ေသြးေတြကပိုပိုၿပီးစီးက်လာကာသူမ၀တ္စုံကိုပင္စြန္းထင္းကုန္၏။
"လီဟန္!႐ွင္႐ူးေနလား?!လႊတ္ေတာ့လို႔!"သူမအသံလည္းမူမမွန္ေတာ့ေပ။
လီဟန္၏မ်က္၀န္းမ်ားသည္ စူး႐ွေနကာနတ္ဆိုးကဲ့သို႔သူမကိုအျပစ္ေပးခ်င္ေနသည္၊စု႐ွင္းထိုမ်က္၀န္းမ်ားကိုစိုက္ၾကည့္ကာထပ္ေျပာလိုက္သည္ "လီဟန္,႐ွင္ကအ႐ူးပဲ!"
အဓိကဇာတ္ေဆာင္ကေတာင့္တင္းသြားသည္။
သူ႕မ်က္လုံးထဲတြင္တစ္စုံတစ္ခုတုန္လႈပ္သြားကာ ဓားေျမႇာင္ကိုကိုင္ထားတဲ့လက္လည္းေျပေလ်ာ့သြားေတာ့သည္၊ထို႔ေၾကာင့္စု႐ွင္းဓားေျမႇာင္ကိုဆြဲထုတ္လိုက္ကာအေဝးသို႔ပစ္ထုတ္လိုက္၏။
'႐ွင္ဘာျဖစ္ေနတာလဲ?ဘာလို႔ကြၽန္မကိုနာက်င္ေနတဲ့အမူအရာနဲ႔ၾကည့္ေနရတာလဲ?"
'ဘာလို႔႐ွင့္ကိုယ္႐ွင္ႏွိပ္စက္ေနရတာလဲ?လီဟန္, ႐ွင္ဘာလို႔ဒီေလာက္သနားစရာေကာင္းသြားရတာလဲ?'
လီဟန္သည္သူမကိုၾကည့္ကာမ်က္ရည္မ်ားက်လာေတာ့သည္;ထိုမ်က္၀န္းမ်ားကသူ႕မွာေ႐ြးခ်ယ္စရာမ႐ွိဘူးလို႔ေျပာျပေနၿပီး သူ႕ကိုလုံးဝလက္ေလွ်ာ့ခိုင္းဖို႔တြန္းအားေပးေနၿပီျဖစ္ေၾကာင္းျပသေနသည္။
သူ႕ရဲ႕အသနားခံေသာမ်က္၀န္းေတြထဲမွာသူမေမွ်ာ္လင့္ခ်က္မဲ့စြာပိတ္မိေနသည္;စု႐ွင္းလက္ကိုသူ႕ဒဏ္ရာေတြေပၚတြင္တင္လိုက္ကာေသြးထြက္တာရပ္တန္႔သြားဖို႔ႀကိဳးစားလိုက္သည္။
သူမညင္သာတယ့္အသံနဲ႔ေျပာလိုက္သည္ထိုအသံသည္တိုးညႇင္းစြာေျပာတယ့္အသံထက္အနည္းငယ္ပို၏"လီဟန္...."
"လီဟန္,႐ွင္ဘာလို႔အဲ့ေလာက္ ႐ူးမိုက္ရတာလဲ?"
****