"អូទេ... ហេតុអីខ្ញុំមិនប្រយ័ត្នបែបនេះ???" ជីមីន
" បងឯងលង់ស្នេហ៍និងនាងតាំងពីពេលណា???" ជុងគុក
"គឺ...." ជីមីន
"យ៉ា... នេះមនុស្សផ្ដាច់ការរបស់យើងក៏អាចធ្លាក់ក្នុងអន្លង់ស្នេហ៍របស់គេដែរន៎..." ជីន
"អ្នករាល់គ្នានៅជុំគ្នាមែនទេ?????" ជីមីន
"មែនហើយ... " ជេហូប
"ពួកបងក៏នៅដែរ????" ជីមីន
"ហេតុអីក៏ឯងភ័យម្លេះ???" ណាមជុន
"វីវរហើយនេះ..." ជីមីន
"ឆាប់នាំបងថ្លៃមកជួបខ្ញុំណា..."ជុងគុក
"បងថ្លៃអីឯង??? នាងកំពុងរៀននៅឡើយទេ... បានហើយខ្ញុំឈប់និយាយហើយ" ជីមីននិយាយចប់ក៏ប្រញាប់ចុចបិទទូរស័ព្ទរួចក៏ប្រញាប់ប្រញាល់ដើរទៅបន្ទប់របស់ខ្លួនបាត់....
-------------
កន្លងផុតពីមួយថ្ងៃទៅមួយថ្ងៃអ្នកកម្លោះជីមីនកាន់តែមានភាពស្និទ្ធស្នាលនឹងលីលីជាខ្លាំងព្រោះដោយសារនាងបានជួយក្នុងការផ្ដល់យោបល់ទៅលើកិច្ចការរបស់អ្នកកម្លោះរហូតកិច្ចការមួយនោះសម្រេចលេចចេញជារូបរាង ១០០% រីឯពេលកំណត់ដែលអ្នកកម្លោះត្រូវត្រលប់ទៅកូរ៉េវិញក៏គៀកនិងមកដល់ដូចគ្នាទើបជីមីននិងអាដូសបានធ្វើពិធីជប់លៀងតូចមួយដើម្បីជាការអរគុណដល់លីលីដែលបាននៅក្បែរមួយរយៈពេលនេះ... អ្នកទាំង៣បានញុាំអាហារនឹងផឹកស្រាអស់ជាច្រើនរួចអាដូសក៏សន្លប់បាត់ទៅនៅសល់តែជីមីននិងលីលីដែលបន្តនិយាយបណ្ដើរផឹកបណ្ដើររហូតអ្នកទាំងពីរក៏ចាប់ផ្ដើមស្រវឹងខ្លាំងហើយក៏បានធ្វើរឿងដែលមិនគួរធ្វើជាមួយគ្នានៅក្នុងយប់នោះទៅ....
--------------------
ព្រឹកថ្ងៃថ្មីក៏បានមកដល់... សម្លេងទូរស័ព្ទក៏បានបន្លឺឡើងធ្វើឲ្យអ្នកកម្លោះដែលកំពុងលង់លក់យ៉ាងស្រួលភ្ញាក់មកភ្លាមៗទាំងមិនបានមើលលេខថាជាអ្នកណា... សម្លេងក្រលរៗក៏បានបន្លឺចេញមកពីខ្សែទូរស័ព្ទម្ខាងទៀតធ្វើឲ្យអ្នកកម្លោះដែលមមីមមើមុននេះស្វាងចែស
"ឯងកំពុងធ្វើអី" ថេយ៉ុងក៏បានបន្លឺពីក្នុងទូរស័ព្ទចេញមក
"យើង... យើងទើបក្រោកពីគេង..." ជីមីនស្រវេស្រវាក្រោកឡើងទាំងខ្លួនគ្មានសម្លៀកបំពាក់
"ឯងរដាប់រដុបបែបនេះប្រហែលទើបដើរចេញពីស្រីណាទេដឹង!!!!" ថេយ៉ុង
"គ្មានទេ... យើងស្មោះត្រង់ណាស់... និយាយអញ្ចឹងឯងមានការអីជាមួយយើង???" ជីមីន
"យើងចង់ដឹងថាពេលណាឯងត្រលប់មកកូរ៉េវិញ??? ការដាក់បង្ហាញនោះជិតដល់ពេលកំណត់ហើយ... ហើយការងារនោះឯងធ្វើវាដល់ណាហើយ???" ថេយ៉ុង
"អរ... យើង... យើងធ្វើវារួចហើយ... ប៉ុន្មានថ្ងៃទៀតយើងត្រលប់ទៅកូរ៉េវិញហើយកុំបារម្ភអី... បានហើយយើងរវល់បន្តិចសិន" ជីមីននិយាយចប់ក៏ចុចបិទទូរស័ព្ទរួចក៏ត្រលប់ទៅបន្ទប់ដែលកំពុងមាននារីយ៉ាងស្រស់ស្អាតកំពុងគេងនៅលើគ្រែទាំងសភាពដូចអ្នកកម្លោះ... ជីមីនក៏ដើរមកក្បែរលីលីរួចក៏ឱនទៅខ្សឹបក្បែរត្រចៀករបស់នាងក្រមុំដែលកំពុងគេងលង់លក់នៅឡើយ... បន្ទាប់ពីនាងក្រមុំភ្ញាក់ឡើងនាងក៏មិនបានស្រែកឡូឡាអ្វីឡើយតែនាងបែរជានិយាយអ្វីមួយដែលធ្វើឲ្យអ្នកកម្លោះភ្ញាក់ផ្អើលជាខ្លាំងព្រោះថានាងបាននិយាយថា...
"កុំបារម្ភអី... ពួកយើងគ្មានអ្វីកើតឡើងទេ... " លីលី
ជីមីនលឺបែបនេះក៏ដើរមកអង្គុយក្បែរនាងក្រមុំរួចអ្នកកម្លោះក៏យកដៃរបស់ខ្លួនទៅអង្អែលស្មារបស់នាងក្រមុំដែលកំពុងអង្គុយលើគ្រែនៅឡើយ...
"លីលី... ខ្ញុំមិនដឹងថានាងគិតយ៉ាងណាចំពោះខ្ញុំនោះទេប៉ុន្តែខ្ញុំគួរតែសារភាពប្រាប់នាងពីអារម្មណ៍របស់ខ្ញុំហើយ... លីលី... ខ្ញុំស្រលាញ់នាង... ចំណែកឯរឿងកាលពីយប់មិញនេះខ្ញុំនិងទទួលខុសត្រូវទាំងអស់... លីលី... ខ្ញុំពិតជាស្រឡាញ់នាងខ្លាំងណាស់" ជីមីន
"នេះ... នេះ... មិនអាចទេ... លោកទើបតែស្គាល់ខ្ញុំនោះទេ... កុំដោយសារតែទង្វើខុសឆ្គងមួយពេលធ្វើឲ្យលោកភ័យខ្លាចហើយមកទទួលខុសត្រូវនោះ..." លីលី
"នេះមិនមែនជារឿងលេងសើចនោះទេ... ខ្ញុំពិតជាស្រឡាញ់នាងពិតមែនលីលី..." ជីមីន
"លោកចេញទៅក្រៅសិនទៅ... ខ្ញុំចង់ស្លៀកបំពាក់សិន... បើបងជីសុីនចូលមកឃើញប្រាកដជាមានបញ្ហាមិនខានទេ" លីលីនិយាយចប់ជីមីនក៏ដើរចេញមកទាំងទឹកស្រពោន... រីឯជីសុីនវិញក៏បានឃើញរឿងរ៉ាងវមុននេះដែរតែគេបែរជាដើរចេញទៅក្រៅដើម្បីរកទិញអ្វីទៅវិញ....
-----------------------------
ម៉ោង ០៨:១០នាទីព្រឹក លីលីក៏បានចាកចេញពី apartment របស់អ្នកកម្លោះទៅរីឯជីសុីនក៏បានដើរចូលមក apartment របស់ខ្លួននិងចៅហ្វាយវិញស្រាប់តែបើកទ្វារមកក៏បានឃើញអ្នកប្រុសរបស់ខ្លូនកំពុងអង្គុយលើសាឡុងហើយក៏យកដៃមកក្ដោបនិងក្បាលជាប់ដែលនេះជាលើកទី១របស់ជីសុីនដែលបានឃើញរូបរាងអ្នកប្រុសរបស់ខ្លួនបែបនេះ...
"អ្នកប្រុស..." ជីសុីនដើរចូលមករួចក៏បន្លឺឡើង
"មានការអីជីសុីន???" ជីមីន
"អ្នកទាំង២មានរឿងអីមែនទេ??? ហេតុអីអ្នកប្រុសមើលទៅស្រ្តេសយ៉ាងនេះ???" ជីសុីន
"យើងនិងនាងបាននៅជាមួយគ្នាកាលពីយប់មិញ... ហើយមុននេះយើងបាននិយាយប្រាប់នាងថាយើងស្រលាញ់នាងណាស់ហើយយើងក៏ប្រាប់នាងថាយើងនិងទទួលខុសត្រូវ... តែឯងដឹងទេថានាងវិញបែរជាឲ្យយើងបំភ្លេចរឿងកាលពីយប់មិញចោលទៅវិញ... យើងមានអារម្មណ៍ថាឈឺដូចជាគេយកកាំភ្លើងមកបាញ់ចំបេះដូងរបស់យើងអញ្ចឹង..." ជីមីន
"អ្នកប្រុសនិយាយបែបនេះ??? នេះជាលើកទី១ហើយដែលអ្នកប្រុសធ្វើបែបនេះ... " ជីសុីន
"ត្រូវហើយ... យើង... យើង... ហុឺយ..." ជីមីននិយាយចប់ក៏ដើរចូលទៅបន្ទប់របស់ខ្លួនវិញទាំងស្មុគស្មាញ... គ្រាន់តែចូលដល់បន្ទប់ភ្លាមអ្នកកម្លោះតួឯកក៏បានទៅទាញភួយរបស់ខ្លួនបម្រុងនិងបោះចោលតែក៏ស្រាប់តែឃើញអ្វីម្យ៉ាងរួចខ្លួនក៏ឈរសម្លឹងមើលវាទាំងភ្ញាក់ផ្អើល....
~~~~To be continued~~~~
Admin copy paste ហើយភ្លេចចុច Public 😂