ម៉ោង ២:៤៩នាទីល្ងាចនាងក្រមុំរាងស្ដើងកំពុងដើរមកយ៉ាងប្រញាប់ជាមួយនឹងកាតាបពណ៌ស្វាយនិងស្លៀកឈុតនិស្សិតតម្រង់មកកាន់កន្លែងកាហ្វេនៅក្នុងសាលា...
"សួស្ដីអ្នកនាងលីលី..." ជីមីនក៏លើកដៃរាក់ទាក់ទៅកាន់នាងក្រមុំដែលកំពុងឈរចំពោះមុខខ្លួន
"លោកគឺ... " លីលី
"ខ្ញុំជាជីមីនអ្នកលេងសារជាមួយអ្នកនាងនោះ" ជីមីន
"ក្រែងលោកនៅកូរ៉េមែនទេ??? ហេតុអីលោកមកខ្មែរ??? ហើយលោកមកពីពេលណា" លីលីអង្គុយចុះរួចក៏ចាប់ផ្ដើមសួរសំណួរមកកាន់អ្នកកម្លោះ
"សួរច្រើនបែបនេះខ្ញុំឆ្លើយមួយណាមុនទៅ???" ជីមីន
"លោកឆ្លើយមួយណាក៏បាន... អរគាត់គឺ..." លីលីក៏ក្រឡេកមើលទៅជីស៊ិនដែលកំពុងអង្គុយក្បែរអ្នកកម្លោះជីមីន
"ខ្ញុំគឺជីស៊ិនជាប្អូនប្រុសរបស់គាត់..."
"សួស្ដីខ្ញុំឈ្មោះលីលី... " លីលី
"អ្នកនាងស្អាតណាស់" ជីស៊ិន
"ចាសអរគុណ..." លីលី
"តោះទៅញុាំអីល្អទេ???" ជីមីន
"តែ..." លីលី
"តែអ្វី??? " ជីមីន
"ខ្ញុំមិនមានអ្វីជិះទេ... " លីលី
"កុំបារម្ភ... ខ្ញុំមានវិធីហើយ..." ជីមីន
---------------------------
#សារមន្ទីរជាតិភ្នំពេញ
"ហេតុអីក៏លោកមកទីនេះ???" លីលី
"ខ្ញុំចង់ឲ្យអ្នកនាងនាំខ្ញុំមកទីនេះ... ខ្ញុំមានកិច្ចការត្រូវមើលវាបន្តិច... ហើយខ្ញុំចង់ឲ្យអ្នកនាងជួយខ្ញុំរឿងមួយ" ជីមីន
"បាន..." លីលី
"ឬកីបង... " ជីស៊ិន
"មែនហើយ" ជីមីន
"រូបនេះគួរឲ្យចាប់អារម្មណ៍ណាស់" ជីស៊ិន
" រូបសំណាកនេះគឺបង្កើតឡើងនៅសតវត្សទី១២... វាពិតជាអស្ចារ្យណាស់ត្រូវទេ???" លីលី
"មែនហើយ... វាពិតជាគួរឲ្យចាប់អារម្មណ៍ណាស់" ជីមីន, លីលីនិងជីស៊ិនក៏បានដើរមើលជុំវិញសារមន្ទីរជាតិនេះយ៉ាងយូររួចអ្នកទាំង៣ក៏ត្រលប់មក Apartment របស់អ្នកកម្លោះទាំង២ដោយសារលីលីត្រូវបានជីមីនសុំឲ្យជួយធ្វើរឿងខ្លះឲ្យខ្លួនព្រោះនាងក្រមុំយល់ដឹងច្រើនពីវប្បធម៌ផ្សេងៗនាសម័យបុរាណ...
*ក្រាក... ក្រឹប... *
"ទីនេះស្អាតណាស់... " លីលី
"អរគុណ..." ជីមីន
"ខ្ញុំឆ្ងល់ណាស់ ហេតុអីអ្នកនាងចេះនិយាយភាសាកូរ៉េច្បាស់ម្ល៉េះ???" ជីស៊ិន
"ភាសាកូរ៉េ... " លីលីភ្ញាក់បន្តិចហើយក៏ញញឹមរួចក៏បន្ត
"គឺដោយសារបងប្រុសរបស់លោកនេះហើយ... ខ្ញុំបានលេងសារជាមួយគាត់យូរហើយៗគាត់ក៏បង្រៀនខ្ញុំបានច្រើនដែរ..." លីលី
"បងប្រុសខ្ញុំចេះបង្រៀនគេដែរ???" ជីស៊ិនភ្ញាក់ផ្អើលនិងពាក្យទាំងនេះដោយសារតែអ្នកប្រុសរបស់ខ្លួនមិនដែលចេះបង្រៀនអ្នកណាងាយៗឡើយ...
"ជីស៊ិនហ៎ា... ឯងទៅធ្វើម្ហូបទៅព្រោះយើងឃ្លានហើយ" ជីមីន
"បងញុាំមីរស់ជាតិអីដែរ??? ហើយដាក់ពងមាន់ទេ??? " ជីស៊ិន
"មី??? ហេតុអីមិនធ្វើម្ហូបញុាំ???" លីលី
"ខ្ញុំអត់ចេះទេ..." ជីស៊ិន
"ចុះលោក???" លីលីក៏សម្លឹងទៅមើលបងប្រុសធំដែលកំពុងអង្គុយលើសាឡុងដូចជាអ្នកប្រុសធំ
"គាត់??? គាត់មិនចេះទេព្រោះគាត់តែងតែរវល់និងការងាររបស់គាត់ណាស់" ជីស៊ិន
"Ohhh ចុះហេតុអីលោកមានពេលមកក្រៅប្រទេស???" លីលី
"ខ្ញុំមានវិស្សមកាលណា" ជីមីន
"កុំញុាំមីអីចាំខ្ញុំធ្វើស៊ុបឲ្យញុាំ... " លីលី
"ពិតមែន???" ជីស៊ិន
"ជីស៊ិន..." ជីមីន
" បាទ ..." ជីស៊ិនឆ្លើយតបហើយក៏រៀបរឹករួចក៏ដើរមកជិតអ្នកប្រុសរបស់ខ្លួន
"ចាំខ្ញុំជួយ" ជីមីន
"បាន... មកជួយហាន់បន្លែទៅ" លីលី
"បន្លែ??? ហាន់យ៉ាងមិចទៅ???" ជីមីន
"កាត់វាកង់ៗហើយពុះវាជាបួនទៅ... " លីលី
លីលីនិងជីមីនក៏បានជួយគ្នារៀបចំធ្វើម្ហូបរហូតបានញុាំ... បន្ទាប់ពីញុាំអាហារពេលល្ងាចរួចនាងក្រមុំលីលីក៏ត្រូវដល់ពេលវេលាត្រលប់ទៅផ្ទះវិញព្រោះដោយសារពេលនេះវារាងងងឹតទៅហើយ...
បន្ទាប់ពីនាងក្រមុំចេញទៅផុតសម្លេងរបស់អ្នកកម្លោះជីស៊ិនដែលកំពុងឈរលាងចានក៏បានបន្លឺឡើងមកដើម្បីសួរនាំទៅកាន់អ្នកប្រុសរបស់ខ្លួន...
"ខ្ញុំមិនដែលឃើញអ្នកប្រុសសើចសប្បាយបែបនេះទេតាំងពីដើមមក"
"ពិតមែន???" ជីមីន
"អ្នកប្រុសតែងតែម៉ឺងម៉ាត់មិនដែលសើចចេញពីចិត្តបែបនេះទេ... ឬមួយអ្នកប្រុសពេញចិត្តនិងនាង" ជីស៊ិន
"បើមែនវាយ៉ាងមិច??? យើងស្រលាញ់នាង" ជីមីន
"តែអ្នកប្រុសទើបតែជួបនាងទេ" ជីស៊ិន
"វាជាលើកទី១ដែលយើងជួបនាងពិតមែនប៉ុន្តែយើងបានស៊ើបពីនាងអស់ហើយ... ឯងដឹងទេ... លីលីនាងឆ្លាត... ស្អាត... ស្មោះត្រង់... សរុបមកនាងជានារីដែលល្អម្នាក់..." ជីមីន
"អ្នកប្រុសកំពុងនិយាយទូរស័ព្ទមែនទេ???" ជីស៊ិនដែលកំពុងលាងចានសុខៗក៏ក្រឡេកមកឃើញអ្នកកម្លោះផាកកំពុងកាន់ទូរស័ព្ទដែលមានគេ call មកហើយវាកំពុងតែលោតនាទី... ដោយលឺបែបនេះអ្នកប្រុសផាកក៏ប្រញាប់លើកទូរស័ព្ទមកមើលក៏ស្រាប់តែឃើញលេខរបស់ជុងគុកកំពុងតែស្ដាប់ការពិភាក្សារវាងអ្នកកម្លោះនិងជីស៊ិន...
"នេះឯងស្ដាប់លឺអីខ្លះ???" ជីមីនប្រញាប់លើកទូរស័ព្ទមកនិយាយទៅកាន់អ្នកខាងនោះ
"លឺទាំងអស់... ព្រោះខ្ញុំ call ទៅបងតាំងពីបងទើបតែនិយាយលាជាមួយនារីម្នាក់នោះមកម្លេះ..." ជុងគុកក៏ឆ្លើយមកយ៉ាងរំភើយ...
"ថាមិច???" ជីមីន
"បងជាអ្នកចុចទទួលខ្ញុំទេ..." ជុងគុក
ត្រលប់ទៅប៉ុន្មាននាទីមុននៅពេលនាងក្រមុំកំពុងប្រមូលចានរៀបចំនិងលាងវាពេលនោះទូរស័ព្ទអ្នកកម្លោះក៏ចាប់ផ្ដើមរោទ៍ឡើងរួចអ្នកកម្លោះក៏ក្រឡេកទៅមើលនាងស្រាប់តែឃើញថាវារៀងល្ងាចណាស់ទៅហើយក៏ប្រាប់ឲ្យនាងក្រមុំត្រលប់ទៅវិញដោយសារខ្លួនបារម្ភខ្លាចនាងមានគ្រោះថ្នាក់... តែអ្នកកម្លោះមិនបានដឹងទេថាពេលទូរស័ព្ទកំពុងរោទ៍នោះខ្លួនមិនមែនចុចបិទទេគឺចុចទទួល...
~~~~To be continued~~~~
Hi! I'm back 🙏🥺 ក្រោយពីបាត់ខ្លួនអស់ជិត១ខែ....