တစ္ညလံုးအိပ္ေရးပ်က္ထားေတာ့
အိပ္ရာေပၚလွဲရံုရိွေသး ေမွးခနဲအိပ္ေပ်ာ္
လို႔သြားသည္။
ဘယ္ေလာက္ထိအိပ္ေပ်ာ္သြားသည္မသိ။
သူႏိုးလာေတာ့ သူ႔ေကာင္ေလးက
သူ႔ကုတင္ေဘးထိုင္ကာကုတင္ေပၚမွာ
ေခါင္းတင္လို့အိပ္ေပ်ာ္ေန၏...။
သူအျမန္ထကာ အခ်စ္ ကိုအသာေလး
လႈပ္ႏိုးလိုက္သည္...။
"အခ်စ္....အခ်စ္...."
ပုခံုးေလးကိုအသာလႈပ္ႏိုးေတာ့ အခ်စ္ က
ေခါင္းေထာင္လာသည္....။
"ေအာ္.....ဟြန္းႏိုးေနၿပီလား...."
အိပ္ခ်င္မူးတူးမ်က္ႏွာေပါက္နဲ႔သူ႔အား
ေမးလာေသာအခ်စ္ကိုျဖစ္ႏိုင္လ်ွင္ေခါင္း
ကိုခပ္နာနာေလးထုပစ္လိုက္ခ်င္သည္....။
အခု အခ်စ္က အခ်စ္ရဲ့အေျခအေနကို
ေမ့ေလ်ွာ့ေနတာလား....။
အားလံုးနီးပါးေကာင္းေနတဲ့ သူ႔ကိုေတာင္
ဒီလိုလာေစာင့္ေပးေနရေအာင္ေလ.…..။
"အခ်စ္...သက္သာရဲ့လား...။
ဘာလို႔ဒီကိုေရာက္ေနတာလဲ...။
ေနေကာင္းတာလဲမဟုတ္ဘဲနဲ႔...."
"ေနေကာင္းပါတယ္...ဟြန္းကလဲ.."
"အခ်စ္မေန့က...သတိေမ့တဲ့အထိေတာင္
ျဖစ္ထားတာ...မရပါဘူး...။
ကိုယ္စိတ္မခ်ဘူး.....။
ျပန္သြားၿပီး ကုသမႈခံယူလိုက္ပါ..အခ်စ္ရယ္"
"ဟြန္းေရ.....အခ်စ္ကဆရာ၀န္တစ္ေယာက္
ဆိုတာကိုေရာသတိရေသးရဲ့လား...။
အခ်စ္ရဲ့အေျခအေနကိုအခ်စ္သိပါတယ္...။
စိတ္ခ်ပါ..."
သူထိုကဲ့သို႔ေျပာလိုက္ေတာ့ ဟြန္း ကဘာမွ
ျပန္မေျပာေတာ့ေပ...။
အဲဒီအစား သက္ျပင္းသာခ်သည္...။
"ဘာလို႔ကိုယ့္ကိုမေျပာခဲ့ရတာလဲ"
ရုတ္တရက္ေျပာလာတဲ့ဟြန္းစကား
ရဲ့ဆိုလိုရင္းကိုသူနားမလည္လိုက္....။
ခနအၾကာမွ သေဘာေပါက္လိုက္သည္...။
"စိတ္ပူမွာစိုးလို႔..."
ထိုစကားကိုၾကားေတာ့ဟြန္းကရယ္သည္..။
"ဒါျဖင့္ရင္ ဘာလို႔အစကတည္းကကိုယ့္ကို
ခ်စ္သူေတာ္ထားေသးလဲ....။
ခ်စ္သူဆိုတာမ်ိဳးက ႏွစ္ကိုယ္တစ္စိတ္ျဖစ္
သြားသလိုမ်ိဳးပဲ....။
တစ္ေယာက္အေၾကာင္းတစ္ေယာက္အကုန္
သိၿပီး တစ္ေယာက္ရဲ့ေပ်ာ္ရႊင္မႈ ၀မ္းနည္းမွု
အကုန္လံုးကိုမ်ွေဝၿပီးေတာ့ ခံစားရတာကြ...
အခ်စ္ရ....။
အခ်စ္က အဲဒီလိုကိစ္စႀကီးတစ္ခုကို..
ကိုယ့္က္ိုမေျပာဘဲထိမ္ခ်န္ထားေတာ့ ကိုယ္
စိတ္မေကာင္းဘူးကြာ....."
"အခ်စ္....ေတာင္းပန္ပါတယ္...။
အခ်စ္ကတမင္မေျပာဘဲ ထိမ္ခ်န္ထားတာ
မဟုတ္ပါဘူး....။
ဟြန္း အခ်စ္ကိုစိတ္ပူေနရတာမ်ိဳးကို
မလိုလားလို႔ပါ....။
အဲဒါေၾကာင့္ ေျပာမထြက္တာ..."
ေခါင္းေလးငံု႔သြားေသာခ်စ္ရသူကိုၾကၫ့္ကာ
ဆယ္ဟြန္းသက္မခ်လိုက္သည္....။
အခ်စ္ကသူ႔ကိုခ်စ္လြန္းလို႔ သူစိတ္ပင္ပန္း
ေနမွာကိုမလိုလားလို႔ မေျပာျပသည္ပဲဆိုဆို
သူကေတာ့ တကယ္ကိုစိတ္ဆိုးသည္...။
မေတာ္လို႔....သူမသိလိုက္ပဲအခ်စ္သာ
တစ္ခုခုျဖစ္သြားၾကၫ့္.....သူပဲရင္က်ိဳးရမွာ။
ေခါင္းငံု႔ထားဆဲျဖစ္ေသာ အခ်စ္ကိုယ္လံုး
ေလးကိုရင္ခြင္ထဲဆြဲသြင္းလိုက္ကာ...
"ေနာက္ဆိုရင္ေတာ့ ဘာကိစ္စပဲရိွရိွ
ကိုယ့္ကိုေျပာျပရမယ္ေနာ အခ်စ္.....။
မဟုတ္လို႔ကေတာ့ အခ်စ္ကိုယ့္ကိုတကယ္
မခ်စ္လို႔မေျပာဘူးလို႔ပဲမွတ္ပစ္လိုက္မွာ..."
သူ႔စကားေၾကာင့္အခ်စ္ကရီသည္...။
"အင္းပါ...အခ်စ္ေျပာပါ့မယ္.."
ရယ္သံစြက္ကာေျပာလာေသာအခ်စ္ကေလး
ကိုသူအူယားလာတာေၾကာင့္ အခ်စ္ကိုယ္လံုး
ေလးကိုညစ္ပစ္လိုက္သည္...။
အင္း...ကိုယ္လံုးေလးကအရင္လို
လံုးလံုးတစ္တစ္ေလးျဖစ္မေနေတာ့ဘူးပဲ..။
°°°•••°°°•••°°°•••°°°•••°°°•••°°°•••
"အဟမ္း!.."
သူ႔အစ္ကိုစားဖို႔အမဲစြပ္ျပဳတ္ေလး၀ယ္ၿပီး
ေရာက္လာေသာ ဂ်ံဳအင္ ခဗ်ာအိုဆယ္ဟြန္း
ရင္ခြင္ထဲေရာက္ေနတဲ့သူ႔အစ္ကိုေၾကာင့္
အခန္းထဲမ၀င္ခင္ေခ်ာင္းဟန႔္လိုက္ရေသး
သည္....။
သူ႔အသံၾကားသြားတဲ့ႏွစ္ေယာက္ကေတာ့
ကုတင္ေပၚကေနကမန္းကတန္းထရပ္
တဲ့သူနဲ႔ ခုတင္ေခါင္းရင္းကနံရံကိုမွီကာ
ေနရာတက်ျပန္ထိုင္တဲ့သူနဲ႔ အလုပ္ရႈပ္သြား
ၾက၏....။
"အဟမ္း....ကြၽန္ေတာ္ hyung အတြက္
အမဲစြတ္ျပဳတ္၀ယ္လာတယ္...။
ပို၀ယ္လာတာမို႔ ႏွစ္ေယာက္တူတူစားရင္စား
ၾကေပါ့..."
လက္ထဲကိုအထုပ္ထိုးထၫ့္ေပး
ခဲ့ကာ အခန္းေထာင့္ကဆိုဖာေပၚသြား
ထိုင္လို႔ ခပ္တည္တည္ နဲ႔ဖုန္းသံုးေနေသာ
ငယ္ေလးကိုၾကၫ့္ၿပီး ဂြၽန္ေျမာင္ မယံုႏိုင္
ျဖစ္ေနရသည္.....။
အခု.....ငယ္ေလးက အမဲစြပ္ျပဳတ္ကို
ဟြန္းအတြက္ပါပိုဝယ္လာသည္တဲ့ေလ....။
"Hyung....ပဲနားၾကားမွားလိုက္တာလား..
ခုနက ငယ္ေလး hyung တို႔ကိုတူတူ
စားလို႔ေျပာလိုက္ေသးလား...."
သူမယံုႏိုင္စြာ...ထပ္ေမးမိေတာ့...
"ဟို အိုဆယ္ဟြန္း ဆိုတဲ့တစ္ေယာက္က
မေန့ညက hyung သတိေမ့ေနတုန္း
တစ္ညလံုးေစာင့္ေပးေနတာမို႔ အားနာလို႔
၀ယ္ေပးတာ....ဟိုဟိုဒီဒီေလ်ွာက္ေတြးၿပီး
ေပ်ာ္မေနၾကနဲ႔ဦး..."
သူတို႔ကိုမၾကၫ့္ဘဲ ဖုန္းသံုးလ်က္သား
ျဖင့္အေျဖျပန္ေပးေသာ ငယ္ေလး ေၾကာင့္
ဂြၽန္ေျမာင္တကယ္ကိုစိတ္လိုလက္ရ
ၿပံဳးလိုက္သည္...။
ဒါ...ငယ္ေလး ကသူတို႔ႏွစ္ေယာက္ကို
လက္ခံလာၿပီဆိုတဲ့သေဘာပဲ...။
ဟြန္းကိုၾကၫ့္လိုက္ေတာ့ မယံုႏိုင္ေသး
တဲ့မ်က္ႏွာေပါက္နဲ႔ ငယ္ေလးကိုၾကၫ့္ေန
ၿပီးမွ သူ႔ဘက္ကိုလွၫ့္လာကာ...
မ်က္စိတစ္ဖက္မိွတ္ျပသည္...။
ၿပီးေနာက္ ငယ္ေလး ရဲ့စကားကိုဆန႔္က်င္စြာ
ႏွစ္ေယာက္သားအသံတိတ္ရယ္မိလိုက္ၾက
သည္...။
ငယ္ေလး ၾကားသြားလို႔မျဖစ္ဘူးေလ...။
ေတာ္ၾကာ စိတ္ျပန္ေျပာင္းသြားရင္
သူ႔အသည္းေလးကြဲေနရပါဦးမယ္...။
°°°•••°°°•••°°°•••°°°•••°°°•••°°°•••
ခုေန့က ဟြန္း ေဆးရံုကဆင္းတဲ့ေန့...။
တစ္နည္းေျပာရရင္
ငယ္ေလးကိုေပးခဲ့တဲ့ လူနာတစ္ေယာက္
ကိုအၿပီးသတ္ၾကၫ့္ေပးၿပီးရင္ အလုပ္ထြက္
မယ္ဆိုတဲ့ကတိအတိုင္း သူရဲ့ဆရာ၀န္
အလုပ္ကိုစြန႔္ခြာတဲ့ေန့...။
ဂြၽန္ေမာင္တို႔ညီအစ္ကိုတို႔အိမ္ေလးမွာ
လူစံုတက္စံုေရာက္ေနၾကသည္...။
ဆယ္ဟြန္းကလဲ ခုခ်ိန္ကစၿပီးဒီအိမ္မွာပဲ
ေနေတာ့မွာျဖစ္သည္....။
အစကဂ်ံဳအင္ကကန႔္ကြက္သည္....။
Flash back....
"မရဘူးဗ်ာ....hyung...။
အိမ္ေပၚတက္ေန
မွာကိုေတာ့ကြၽန္ေတာ္ခြင့္မျပဳႏိုင္ဘူး....။
ႏွစ္ေယာက္ကလက္ထပ္ရေသးတာလဲ
မဟုတ္ဘဲနဲ႔...။
ပတ္၀န္းက်င္အျမင္ကလဲရိွေသးတယ္...။
မရဘူးဗ်ာ..."
"လုပ္ပါ ငယ္ေလးရယ္....။
အခုႏိုင္ငံျခားမွာဆိုရင္ လက္မထပ္ဘဲ
Living together ေန ေနၾကတဲ့သူေတြမွအမ်ားႀကီးပဲ....။
ငယ္ေလးကေခတ္လူငယ္ပဲ....။
Hyung ထက္ပိုသိမွာေပါ့..."
"မရဘူးဆို မရဘူးေနာ္...hyung...။
ကြၽန္ေတာ့္စကားကေတာ့ ဒါအကုန္ပဲ..."
တံခါးကိုဂ်ိမ္းခနဲပိတ္ကာ ငယ္ေလးအခန္းထဲ
၀င္သြား၏...။
ေန့လည္က hyung နဲ႔စကားမ်ားၿပီး
ကတည္း သူအျပင္မထြက္ဘဲ အခန္းတြင္း
ေအာင္းေနလိုက္တာ ညေနေရာက္တဲ့အထိ။
အတူတူေနမယ္ဆိုတာေတာ့ သူဘယ္လို
မွလက္မခံႏိုင္ဘူး....။
အခု hyung ကအလုပ္ထြက္လိုက္ၿပီမို႔
အိမ္မွာပဲေျခကုပ္မိေနေတာ့မွာ...။
ဒီလိုအခ်ိန္မွာ အိုဆယ္ဟြန္းကလဲေရာက္
လာဦးမယ္...။
သူကလဲ သင္တန္းသြားရ ေက်ာင္းသြားရ
နဲ႔အိမ္ကသိပ္မကပ္....။
အဲ့သမီးရည္းစားႏွစ္ေယာက္ကိုသူက
ဘယ္လိုလုပ္ၿပီး တစ္အိမ္ထဲမွာ
လြတ္ထားခဲ့ႏိုင္မွာလဲ...။
အမေလးေလး....အေတြးနဲ႔တင္ သူ႔မွာ
ေသြးတက္ ခ်င္ေနၿပီ...။
ေရသြားေသာက္ရမယ္...။
ဟုတ္တယ္...။
ဂ်ံဳအင္ေရေသာက္ဖို႔အခန္းအျပင္ကိုထြက္လာ
လိုက္သည္....။
ဧၫ့္ခန္းကိုျဖတ္ၿပီးမီးဖိုထဲ၀င္လာတဲ့အထိ
သူ႔အစ္ကိုရဲ့အရိပ္အေယာင္ေတာင္မျမင္ရ..။
"ဘယ္သြားခဲ့တာမ်ားလဲ...
ေမွာင္ေတာင္ေမွာင္ေနၿပီကို..."
ေရေသာက္ၿပီး သူဧၫ့္ခန္းကဆိုဖာ
မွာထိုင္ကာ ေစာင့္ေနလိုက္သ ည္...။
တစ္နာရီေလာက္ထိုင္ေစာင့္ၿပီးတာေတာင္
သူ႔အစ္ကိုကျပန္ေရာက္မလာေသး...။
သူ႔အစ္ကိုကအျပင္ထြက္ၿပီးေလ်ွာက္လည္
ေနတတ္တဲ့လူမ်ိဳးလဲမဟုတ္ပါဘူး...။
သူစိတ္ပူလာတာနဲ႔ အခန္းထဲက
အျပင္ထပ္ဂ်ာကင္သြားယူကာ အိမ္အျပင္
ထြက္လာလိုက္သည္....။
ၿခံျပင္ကိုဆက္ထြက္မယ့္သူ႔ေျခလွမ္းေတြက
ၿခံထဲကျမက္ခင္းျပင္ေပၚကတစ္စံုတစ္ရာ
ေၾကာင့္ရပ္တန႔္သြားခဲ့ရသည္....။
ျမက္ခင္းျပင္ေပၚဒူးေထာက္ထိုင္ေနတဲ့
သူ႔အစ္ကို....။
သူအဲဒီနားကိုေလ်ွာက္သြားလိုက္ကာ...
"Hyung အဲဒါ ဘာလုပ္ေနတာလဲ..."
သူ႔ကိုေမာ့ၾကၫ့္လာတဲ့ သူ႔အစ္ကို
မ်က္ႏွာေလးကေဖ်ာ့ေတာ့ေနၿပီ..။
"ဟြန္း ကိုဒီအိမ္မွာေနဖို႔လက္ခံေပးပါ...
ငယ္ေလး..."
စကားဆံုးေတာ့သူေအာ္ရယ္မိသည္....။
"ဟား.....ဟား.....အဟား...
အဲေတာ့ hyung ကအခုဆန္ဒျပေနတာ
ေပါ့ေလ...."
သူ႔အေျပာကို hyung ကျငင္းပယ္ျခင္းမရိွ
ပဲ ျမက္ခင္းျပင္ကိုသာစိုက္ၾကၫ့္ၿပီး
ၿငိမ္ေနသည္....။
"ဟား......hyung က ဗ်ာ...."
"ငယ္ေလး လက္မခံမခ်င္း hyung ဒီေနရာ
ကမထဘူး...."
"ေအး....ေကာင္းတယ္...။
အဲမွာပဲ တစ္ညလံုးထိုင္ေနလိုက္....။
ကြၽန္ေတာ္ကေတာ့လက္ခံမွာမဟုတ္ဘူး..."
ေျပာၿပီးငယ္ေလးကအိမ္ထဲ၀င္သြားသည္..။
ေျခေထာက္ေတြထံုေနေပမယ့္ သူထိုင္
ေနဆဲပဲ...။
သူဆံုးျဖတ္ခ်က္ခ်ၿပီးသား....။
ငယ္ေလး လက္မခံမခ်င္းသူဒီေနရာက
တစ္ဖဝါးမေရြ့ဘူး!..။
°°°•••°°°•••°°°•••°°°•••°°°•••°°°•••
တိတ္ဆိတ္ေနတဲ့ အိမ္ထဲမွာ နာရီသံ
တေဂ်ာက္ေဂ်ာက္သာၾကားေနရသည္....။
ထိုနာရီကိုၾကၫ့္ၿပီး ဂ်ံဳအင္တစ္ေယာက္
ရတက္မေအးႏိုင္....။
ည ဆယ့္တစ္ နာရီေတာင္ရိွၿပီ...။
အခုကေဆာင္း၀င္ေနၿပီမို႔ အျပင္မွာ
အေအးဓာတ္က လြန္လြန္ကဲကဲ...။
အက်ီအပါးေလးတစ္ထည္တည္းနဲ႔
ထိုင္ေနတဲ့ သူ႔အစ္ကို ကိုသူဘယ္လိုမွ
စိတ္မခ်ႏိုင္ေတာ့....။
အခန္းထဲ၀င္ၿပီး ဗီရိုထဲက ဂြၽန္ေျမာင္ရဲ့
အေနြးထည္တစ္ထည္ကိုဆြဲယူကာ...
သူအျပင္ထြက္လာလိုက္သည္....။
အျပင္ကိုေရာက္ေတာ့ ျမက္ခင္းျပင္ေပၚ
ဒူးေထာက္ၿပီး လက္ႏွစ္ဖက္ကိုပိုက္လို႔
တုန္ရီေနေသာ သူ႔အစ္ကိုကိုေတြ့လိုက္ရ
ေတာ့ သူက်စ္သပ္မိသည္...။
ေခါင္းမာလိုက္တာ....။
အေႏြးထည္ကိုလႊားေပး
လိုက္ေတာ့ ေမာ့ၾကၫ့္လာသည္...။
မ်က္ႏွာကျဖဴစုတ္စုတ္နဲ႔ ႏႈတ္ခမ္းေတြ
ကေတာင္ခပ္ျပာျပာရယ္...။
"အထဲ၀င္ၾကမယ္..."
"ငယ္ေလး လက္ခံလိုက္ၿပီလား..
အဟြတ္!!..."
"အဲဒီအေၾကာင္းကိုေနာက္မွေျပာလို႔မရဘူး
လားဗ်ာ...အခုအရင္ဆံုး အိမ္ထဲ၀င္ၾက
မယ္.."
သူတြဲထူေတာ့ ခန္ဓာကိုယ္ကခပ္ယဲ့ယဲ့
ေလးပါလာသည္...။
"အဟြတ္!...အဟြတ္..."
"အဟြတ္..အဟြတ္..အဟြတ္.."
အိမ္ထဲ၀င္တဲ့တေလ်ွာက္လံုးေခ်ာင္းေတြ
ဆက္တိုက္ဆိုးေနတဲ့ hyung ေၾကာင့္
သူ႔မွာစိတ္တိုတာေတြေပ်ာက္ကာ
စိတ္ပူလာရသည္....။
"Hyung ရရဲ့လား.."
"အဟြတ္...."
ရုတ္တရက္အားျပတ္သြားသလို
ယိုင္ႏွဲ႔သြားတဲ့ခန္ဓာကိုယ္ကို သူ
ဆြဲဖမ္းလိုက္ရသည္...။
"Hyung!! "
"အသက္ရႉ.....က်ပ္တယ္..ငယ္ေလး.."
တစ္လံုးခ်င္းကိုအားယူေျပာေနရတဲ့ hyung။
အခန္းထဲအထိတြဲလာကာ ကုတင္ေပၚ
ေနရာတက်ခ်ေပးလိုက္သည္..။
ပါးစပ္ေတာင္ဟၿပီး ေမာေမာပန္းပန္း
အသက္ရႉေနရတဲ့ hyung ကအသက္ရႉ
ရတာေတာ္ေတာ္ခက္ခဲေနပံု...။
ကုတင္ေဘးမွာအသင့္ရိွေနတဲ့ ေအာက္စီဂ်င္
မက္စ္ကို hyung ေခါင္းကိုအသာႂကြ
လို႔တပ္ေပးလ္ိုက္သည္...။
ေအာက္စီဂ်င္လႊတ္ရမယ့္ ပမာဏကိုလဲ
သူေသခ်ာၫွိေပးလိုက္သည္...။
အစပိုင္းခက္ခက္ခဲခဲအသက္ရႉေနတဲ့..
Hyung က
တျဖည္းျဖည္း ၿငိမ္က်လာကာ အိပ္ေပ်ာ္
သြားသည္...။
တကယ္ ေခါင္းမာလိုက္တာ...hyung ရယ္..။
ကိုယ့္အေျခအေနကိုဒီေလာက္အထိအျဖစ္
ခံၿပီးေတာ့ကို ဟိုလူကိုခ်စ္တာလား...။
ဟင္း.....အခ်စ္စစ္ေတြဆံုစည္းရေတာ့
မွာပါ....။
Tbc~~~~~
တစ်ညလုံးအိပ်ရေးပျက်ထားတော့
အိပ်ရာပေါ်လှဲရုံရှိသေး မှေးခနဲအိပ်ပျော်
လို့သွားသည်။
ဘယ်လောက်ထိအိပ်ပျော်သွားသည်မသိ။
သူနိုးလာတော့ သူ့ကောင်လေးက
သူ့ကုတင်ဘေးထိုင်ကာကုတင်ပေါ်မှာ
ခေါင်းတင်လို့အိပ်ပျော်နေ၏...။
သူအျမန္ထကာ အချစ် ကိုအသာလေး
လှုပ်နိုးလိုက်သည်...။
"အချစ်....အချစ်...."
ပုခုံးလေးကိုအသာလှုပ်နိုးတော့ အချစ် က
ခေါင်းထောင်လာသည်....။
"အော်.....ဟွန်းနိုးနေပြီလား...."
အိပ်ချင်မူးတူးမျက်နှာပေါက်နဲ့သူ့အား
မေးလာသောအချစ်ကိုဖြစ်နိုင်လျှင်ခေါင်း
ကိုခပ်နာနာလေးထုပစ်လိုက်ချင်သည်....။
အခု အခ်စ္က အချစ်ရဲ့အခြေအနေကို
မေ့လျှော့နေတာလား....။
အားလုံးနီးပါးကောင်းနေတဲ့ သူ့ကိုတောင်
ဒီလိုလာစောင့်ပေးနေရအောင်လေ...။
"အချစ်...သက္သာရဲ့လား...။
ဘာလို့ဒီကိုရောက်နေတာလဲ...။
နေကောင်းတာလဲမဟုတ်ဘဲနဲ့...."
"နေကောင်းပါတယ်...ဟွန်းကလဲ.."
"အခ်စ္မေန့က...သတိမေ့တဲ့အထိတောင်
ဖြစ်ထားတာ...မရပါဘူး...။
ကိုယ်စိတ်မချဘူး.....။
ပြန်သွားပြီး ကုသမှုခံယူလိုက်ပါ..အချစ်ရယ်"
"ဟွန်းရေ.....အချစ်ကဆရာ၀န်တစ်ယောက်
ဆိုတာကိုရောသတိရသေးရဲ့လား...။
အချစ်ရဲ့အခြေအနေကိုအချစ်သိပါတယ်...။
စိတ္ခ်ပါ..."
သူထိုကဲ့သို့ပြောလိုက်တော့ ဟွန်း ကဘာမွ
ပြန်မပြောတော့ပေ...။
အဲဒီအစား သက်ပြင်းသာချသည်...။
"ဘာလို့ကိုယ့်ကိုမပြောခဲ့ရတာလဲ"
ရုတ်တရက်ပြောလာတဲ့ဟွန်းစကား
ရဲ့ဆိုလိုရင်းကိုသူနားမလည်လိုက်....။
ခနအကြာမှ သဘောပေါက်လိုက်သည်...။
"စိတ်ပူမှာစိုးလို့..."
ထိုစကားကိုကြားတော့ဟွန်းကရယ်သည်..။
"ဒါဖြင့်ရင် ဘာလို့အစကတည်းကကိုယ့်ကို
ချစ်သူတော်ထားသေးလဲ....။
ချစ်သူဆိုတာမျိုးက နှစ်ကိုယ်တစ်စိတ်ဖြစ်
သြားသလိုမျိုးပဲ....။
တစ်ယောက်အကြောင်းတစ်ယောက်အကုန်
သိပြီး တစ်ယောက်ရဲ့ပျော်ရွှင်မှု ၀မ်းနည်းမှု
အကုန်လုံးကိုမျှဝေပြီးတော့ ခံစားရတာကြ...
အချစ်ရ....။
အခ်စ္က အဲဒီလိုကိစ်စကြီးတစ်ခုကို..
ကိုယ့်က်ိုမပြောဘဲထိမ်ချန်ထားတော့ ကိုယ်
စိတ်မကောင်းဘူးကွာ....."
"အချစ်....တောင်းပန်ပါတယ်...။
အချစ်ကတမင်မပြောဘဲ ထိမ္ခ်န္ထားတာ
မဟုတ်ပါဘူး....။
ဟွန်း အချစ်ကိုစိတ်ပူနေရတာမျိုးကို
မလိုလားလို့ပါ....။
အဲဒါကြောင့် ပြောမထွက်တာ..."
ခေါင်းလေးငုံ့သွားသောချစ်ရသူကိုကြည့်ကာ
ဆယ်ဟွန်းသက်မချလိုက်သည်....။
အချစ်ကသူ့ကိုချစ်လွန်းလို့ သူစိတ်ပင်ပန်း
နေမှာကိုမလိုလားလို့ မပြောပြသည်ပဲဆိုဆို
သူကေတာ့ တကယ်ကိုစိတ်ဆိုးသည်...။
မတော်လို့....သူမသိလိုက်ပဲအချစ်သာ
တစ်ခုခုဖြစ်သွားကြည့်.....သူပဲရင်ကျိုးရမှာ။
ခေါင်းငုံ့ထားဆဲဖြစ်သော အချစ်ကိုယ်လုံး
လေးကိုရင်ခွင်ထဲဆွဲသွင်းလိုက်ကာ...
"နောက်ဆိုရင်တော့ ဘာကိစ်စပဲရှိရှိ
ကိုယ့်ကိုပြောပြရမယ်နော အချစ်.....။
မဟုတ်လို့ကတော့ အချစ်ကိုယ့်ကိုတကယ်
မချစ်လို့မပြောဘူးလို့ပဲမှတ်ပစ်လိုက်မှာ..."
သူ့စကားကြောင့်အချစ်ကရီသည်...။
"အင်းပါ...အချစ်ပြောပါ့မယ်.."
ရယ်သံစွက်ကာပြောလာသောအချစ်ကလေး
ကိုသူအူယားလာတာကြောင့် အချစ်ကိုယ်လုံး
လေးကိုညစ်ပစ်လိုက်သည်...။
အင်း...ကိုယ်လုံးလေးကအရင်လို
လုံးလုံးတစ်တစ်လေးဖြစ်မနေတော့ဘူးပဲ..။
"အဟမ်း!.."
သူ့အစ်ကိုစားဖို့အမဲစွပ်ပြုတ်လေး၀ယ်ပြီး
ရောက်လာသော ဂျုံအင် ခဗျာအိုဆယ်ဟွန်း
ရင်ခွင်ထဲရောက်နေတဲ့သူ့အစ်ကိုကြောင့်
အခန်းထဲမ၀င်ခင်ချောင်းဟန့်လိုက်ရသေး
သည်....။
သူ့အသံကြားသွားတဲ့နှစ်ယောက်ကတော့
ကုတင်ပေါ်ကနေကမန်းကတန်းထရပ်
တဲ့သူနဲ့ ခုတင်ခေါင်းရင်းကနံရံကိုမှီကာ
နေရာတကျပြန်ထိုင်တဲ့သူနဲ့ အလုပ်ရှုပ်သွား
ကြ၏....။
"အဟမ်း....ကျွန်တော် hyung အတွက်
အမဲစွတ်ပြုတ်၀ယ်လာတယ်...။
ပို၀ယ်လာတာမို့ နှစ်ယောက်တူတူစားရင်စား
ကြပေါ့..."
လက်ထဲကိုအထုပ်ထိုးထည့်ပေး
ခဲ့ကာ အခန်းထောင့်ကဆိုဖာပေါ်သွား
ထိုင်လို့ ခပ်တည်တည် နဲ့ဖုန်းသုံးနေသော
ငယ်လေးကိုကြည့်ပြီး ဂျွန်မြောင် မယုံနိုင်
ဖြစ်နေရသည်.....။
အခု.....ငယ်လေးက အမဲစွပ်ပြုတ်ကို
ဟွန်းအတွက်ပါပိုဝယ်လာသည်တဲ့လေ....။
"Hyung....ပဲနားကြားမှားလိုက်တာလား..
ခုနက ငယ်လေး hyung တို့ကိုတူတူ
စားလို့ပြောလိုက်သေးလား...."
သူမယုံနိုင်စွာ...ထပ်မေးမိတော့...
"ဟို အိုဆယ်ဟွန်း ဆိုတဲ့တစ်ယောက်က
မေန့ညက hyung သတိမေ့နေတုန်း
တစ်ညလုံးစောင့်ပေးနေတာမို့ အားနာလို့
၀ယ်ပေးတာ....ဟိုဟိုဒီဒီလျှောက်တွေးပြီး
ပျော်မနေကြနဲ့ဦး..."
သူတို့ကိုမကြည့်ဘဲ ဖုန်းသုံးလျက်သား
ဖြင့်အဖြေပြန်ပေးသော ငယ်လေး ကြောင့်
ဂျွန်မြောင်တကယ်ကိုစိတ်လိုလက်ရ
ပြုံးလိုက်သည်...။
ဒါ...ငယ်လေး ကသူတို့နှစ်ယောက်ကို
လက်ခံလာပြီဆိုတဲ့သဘောပဲ...။
ဟွန်းကိုကြည့်လိုက်တော့ မယုံနိုင်သေး
တဲ့မျက်နှာပေါက်နဲ့ ငယ်လေးကိုကြည့်နေ
ပြီးမှ သူ့ဘက်ကိုလှည့်လာကာ...
မျက်စိတစ်ဖက်မှိတ်ပြသည်...။
ပြီးနောက် ငယ်လေး ရဲ့စကားကိုဆန့်ကျင်စွာ
နှစ်ယောက်သားအသံတိတ်ရယ်မိလိုက်ကြ
သည်...။
ငယ်လေး ကြားသွားလို့မဖြစ်ဘူးလေ...။
တော်ကြာ စိတ်ပြန်ပြောင်းသွားရင်
သူ့အသည်းလေးကွဲနေရပါဦးမယ်...။
ခုနေ့က ဟွန်း ဆေးရုံကဆင်းတဲ့နေ့...။
တစ်နည်းပြောရရင်
ငယ်လေးကိုပေးခဲ့တဲ့ လူနာတစ်ယောက်
ကိုအပြီးသတ်ကြည့်ပေးပြီးရင် အလုပ်ထွက်
မယ်ဆိုတဲ့ကတိအတိုင်း သူရဲ့ဆရာ၀န်
အလုပ်ကိုစွန့်ခွာတဲ့နေ့...။
ဂျွန်မောင်တို့ညီအစ်ကိုတို့အိမ်လေးမှာ
လူစုံတက်စုံရောက်နေကြသည်...။
ဆယ်ဟွန်းကလဲ ခုချိန်ကစပြီးဒီအိမ်မှာပဲ
နေတော့မှာဖြစ်သည်....။
အစကဂျုံအင်ကကန့်ကွက်သည်....။
Flash back....
"မရဘူးဗ်ာ....hyung...။
အိမ်ပေါ်တက်နေ
မွာကိုတော့ကျွန်တော်ခွင့်မပြုနိုင်ဘူး....။
နှစ်ယောက်ကလက်ထပ်ရသေးတာလဲ
မဟုတ်ဘဲနဲ့...။
ပတ်၀န်းကျင်အမြင်ကလဲရှိသေးတယ်...။
မရဘူးဗ်ာ..."
"လုပ်ပါ ငယ်လေးရယ်....။
အခုနိုင်ငံခြားမှာဆိုရင် လက်မထပ်ဘဲ
Living together နေ နေကြတဲ့သူတွေမှအများကြီးပဲ....။
ငယ်လေးကခေတ်လူငယ်ပဲ....။
Hyung ထက်ပိုသိမှာပေါ့..."
"မရဘူးဆို မရဘူးနော်...hyung...။
ကျွန်တော့်စကားကတော့ ဒါအကုန်ပဲ..."
တံခါးကိုဂျိမ်းခနဲပိတ်ကာ ငယ်လေးအခန်းထဲ
၀င်သွား၏...။
နေ့လည်က hyung နဲ့စကားများပြီး
ကတည်း သူအပြင်မထွက်ဘဲ အခန်းတွင်း
အောင်းနေလိုက်တာ ညနေရောက်တဲ့အထိ။
အတူတူနေမယ်ဆိုတာတော့ သူဘယ္လို
မှလက်မခံနိုင်ဘူး....။
အခု hyung ကအလုပ်ထွက်လိုက်ပြီမို့
အိမ်မှာပဲခြေကုပ်မိနေတော့မှာ...။
ဒီလိုအချိန်မှာ အိုဆယ်ဟွန်းကလဲရောက်
လာဦးမယ်...။
သူကလဲ သင်တန်းသွားရ ကျောင်းသွားရ
နဲ့အိမ်ကသိပ်မကပ်....။
အဲ့သမီးရည်းစားနှစ်ယောက်ကိုသူက
ဘယ်လိုလုပ်ပြီး တစ်အိမ်ထဲမှာ
လွတ်ထားခဲ့နိုင်မှာလဲ...။
အမလေးလေး....အတွေးနဲ့တင် သူ့မှာ
သွေးတက် ချင်နေပြီ...။
ရေသွားသောက်ရမယ်...။
ဟုတ်တယ်...။
ဂျုံအင်ရေသောက်ဖို့အခန်းအပြင်ကိုထွက်လာ
လိုက်သည်....။
ဧည့်ခန်းကိုဖြတ်ပြီးမီးဖိုထဲ၀င်လာတဲ့အထိ
သူ့အစ်ကိုရဲ့အရိပ်အယောင်တောင်မမြင်ရ..။
"ဘယ္သြားခဲ့တာမ်ားလဲ...
မှောင်တောင်မှောင်နေပြီကို..."
ရေသောက်ပြီး သူဧည့်ခန်းကဆိုဖာ
မှာထိုင်ကာ စောင့်နေလိုက်သ ည်...။
တစ်နာရီလောက်ထိုင်စောင့်ပြီးတာတောင်
သူ့အစ်ကိုကပြန်ရောက်မလာသေး...။
သူ့အစ်ကိုကအပြင်ထွက်ပြီးလျှောက်လည်
နေတတ်တဲ့လူမျိုးလဲမဟုတ်ပါဘူး...။
သူစိတ်ပူလာတာနဲ့ အခန်းထဲက
အပြင်ထပ်ဂျာကင်သွားယူကာ အိမ်အပြင်
ထွက်လာလိုက်သည်....။
ခြံပြင်ကိုဆက်ထွက်မယ့်သူ့ခြေလှမ်းတွေက
ခြံထဲကမြက်ခင်းပြင်ပေါ်ကတစ်စုံတစ်ရာ
ကြောင့်ရပ်တန့်သွားခဲ့ရသည်....။
မြက်ခင်းပြင်ပေါ်ဒူးထောက်ထိုင်နေတဲ့
သူ့အစ်ကို....။
သူအဲဒီနားကိုလျှောက်သွားလိုက်ကာ...
"Hyung အဲဒါ ဘာလုပ်နေတာလဲ..."
သူ့ကိုမော့ကြည့်လာတဲ့ သူ့အစ်ကို
မျက်နှာလေးကဖျော့တော့နေပြီ..။
"ဟွန်း ကိုဒီအိမ်မှာနေဖို့လက်ခံပေးပါ...
ငယ်လေး..."
စကားဆုံးတော့သူအော်ရယ်မိသည်....။
"ဟား.....ဟား.....အဟား...
အဲတော့ hyung ကအခုဆန္ဒျပေနတာ
ပေါ့လေ...."
သူ့အပြောကို hyung ကငြင်းပယ်ခြင်းမရှိ
ပဲ မြက်ခင်းပြင်ကိုသာစိုက်ကြည့်ပြီး
ငြိမ်နေသည်....။
"ဟား......hyung က ဗ်ာ...."
"ငယ်လေး လက်မခံမချင်း hyung ဒီနေရာ
ကမထဘူး...."
"အေး....ကောင်းတယ်...။
အဲမွာပဲ တစ်ညလုံးထိုင်နေလိုက်....။
ကျွန်တော်ကတော့လက်ခံမှာမဟုတ်ဘူး..."
ပြောပြီးငယ်လေးကအိမ်ထဲ၀င်သွားသည်..။
ခြေထောက်တွေထုံနေပေမယ့် သူထိုင်
နေဆဲပဲ...။
သူဆုံးဖြတ်ချက်ချပြီးသား....။
ငယ်လေး လက်မခံမချင်းသူဒီနေရာက
တစ်ဖဝါးမရွေ့ဘူး!..။
တိတ်ဆိတ်နေတဲ့ အိမ်ထဲမှာ နာရီသံ
တဂျောက်ဂျောက်သာကြားနေရသည်....။
ထိုနာရီကိုကြည့်ပြီး ဂျုံအင်တစ်ယောက်
ရတက်မအေးနိုင်....။
ည ဆယ့်တစ် နာရီတောင်ရှိပြီ...။
အခုကဆောင်း၀င်နေပြီမို့ အပြင်မှာ
အေအးဓာတ္က လွန်လွန်ကဲကဲ...။
အကျီအပါးလေးတစ်ထည်တည်းနဲ့
ထိုင်နေတဲ့ သူ့အစ်ကို ကိုသူဘယ္လိုမွ
စိတ်မချနိုင်တော့....။
အခန်းထဲ၀င်ပြီး ဗီရိုထဲက ဂျွန်မြောင်ရဲ့
အနွေးထည်တစ်ထည်ကိုဆွဲယူကာ...
သူအပြင်ထွက်လာလိုက်သည်....။
အပြင်ကိုရောက်တော့ မြက်ခင်းပြင်ပေါ်
ဒူးထောက်ပြီး လက်နှစ်ဖက်ကိုပိုက်လို့
တုန်ရီနေသော သူ့အစ်ကိုကိုတွေ့လိုက်ရ
တော့ သူကျစ်သပ်မိသည်...။
ခေါင်းမာလိုက်တာ....။
အနွေးထည်ကိုလွှားပေး
လိုက်တော့ မော့ကြည့်လာသည်...။
မျက်နှာကဖြူစုတ်စုတ်နဲ့ နှုတ်ခမ်းတွေ
ကတောင်ခပ်ပြာပြာရယ်...။
"အထဲ၀င်ကြမယ်..."
"ငယ်လေး လက်ခံလိုက်ပြီလား..
အဟွတ်!!..."
"အဲဒီအကြောင်းကိုနောက်မှပြောလို့မရဘူး
လားဗ်ာ...အခုအရင်ဆုံး အိမ်ထဲ၀င်ကြ
မယ်.."
သူတွဲထူတော့ ခန်ဓာကိုယ်ကခပ်ယဲ့ယဲ့
လေးပါလာသည်...။
"အဟွတ်!...အဟွတ်..."
"အဟွတ်..အဟွတ်..အဟွတ်.."
အိမ်ထဲ၀င်တဲ့တလျှောက်လုံးချောင်းတွေ
ဆက်တိုက်ဆိုးနေတဲ့ hyung ကြောင့်
သူ့မှာစိတ်တိုတာတွေပျောက်ကာ
စိတ်ပူလာရသည်....။
"Hyung ရရဲ့လား.."
"အဟွတ်...."
ရုတ်တရက်အားပြတ်သွားသလို
ယိုင်နှဲ့သွားတဲ့ခန်ဓာကိုယ်ကို သူ
ဆွဲဖမ်းလိုက်ရသည်...။
"Hyung!! "
"အသက်ရှူ.....ကျပ်တယ်..ငယ်လေး.."
တစ်လုံးချင်းကိုအားယူပြောနေရတဲ့ hyung။
အခန်းထဲအထိတွဲလာကာ ကုတင်ပေါ်
နေရာတကျချပေးလိုက်သည်..။
ပါးစပ်တောင်ဟပြီး မောမောပန်းပန်း
အသက်ရှူနေရတဲ့ hyung ကအသက်ရှူ
ရတာတော်တော်ခက်ခဲနေပုံ...။
ကုတင်ဘေးမှာအသင့်ရှိနေတဲ့ အောက်စီဂျင်
မက်စ်ကို hyung ခေါင်းကိုအသာကြွ
လို့တပ်ပေးလ်ိုက်သည်...။
အောက်စီဂျင်လွှတ်ရမယ့် ပမာဏကိုလဲ
သူသေချာညှိပေးလိုက်သည်...။
အစပိုင်းခက်ခက်ခဲခဲအသက်ရှူနေတဲ့..
Hyung က
တဖြည်းဖြည်း ငြိမ်ကျလာကာ အိပ်ပျော်
သွားသည်...။
တကယ် ခေါင်းမာလိုက်တာ...hyung ရယ်..။
ကိုယ့်အခြေအနေကိုဒီလောက်အထိအဖြစ်
ခံပြီးတော့ကို ဟိုလူကိုခ်စ္တာလား...။
ဟင်း.....အချစ်စစ်တွေဆုံစည်းရတော့
မွာပါ....။
Tbc~~~~~