♡Unicode version♡
"မစ္စတာရှောင်းကျန့်ရှင့်!...accidentကြောင့်အတိတ်မေ့ဝေဒနာခံစားနေရတယ်ဆိုတာတကယ်ပဲလားရှင့်!..."
"ဖြေပေးပါရှင့်!..."
"ဒီအကြောင်းကိုDigital groupက ရှယ်ယာရှင်တွေသိထားပြီသားလားရှင့်!..."
"မစ္စတာ ကျေးဇူးပြုပြီး ဖြေရှင်းချက်လေးပေးပါလားခမျ!..."
ရှောင်းကျန့်ကုမ္ပဏီရှေ့ခြေချရုံရှိသေးအကြောင်းအရာတခုခုကိုအတင်းတိုးဝှေ့မေးလာကြသည့်mediaသတင်းသမားတွေ။သူက အတိတ်မေ့နေတာတဲ့လား။ရှောင်းကျန့် ရုတ်တရက်မို့မတွေးတတ်စွာ သူ့အားအပြေးလာထွက်ကြိုသည့်လီလီကို မေးခွန်းထုတ်သလိုကြည့်တော့ အလိုလိုခေါင်းငုပ်သွားတာမို့ရှောင်းကျန့်မျက်ခုံးတန်းတွေစုကျုံ့သွားရတယ်။
"ကျေးဇူးပြုပြီး ဖယ်ပေးကြပါရှင့်!..."
"ဥက္ကဠက interviewဖြေဖို့အစီစဥ်မရှိသေးပါဘူး!..."
"ကုမ္ပဏီက ကြေငြာချက်ထုတ်ပြန်မှာမို့အခုတော့ပြန်နိုင်ပါပြီရှင့်!..."
လီလီ လုံခြုံရေးဝန်ထမ်းတွေအကူညီဖြင့် ကုမ္ပဏီရှေ့ကသတင်းသမားတွေကိုခက်ခက်ခဲခဲရှင်းပစ်ကာ ရှောင်းကျန့်ကိုလည်းရုံးခန်းထဲလျှောလျှောရှူရှူရောက်အောင်အတော်ကြိုးပမ်းလိုက်ရတယ်။
"ဒီကိစ္စကိုဘာကြောင့် ငါမသိရတာလဲလီလီ!..."
ရုံးခန်းထဲရောက်ရောက်ချင်းရှောင်းကျန့်စီးမေးသည့်မေးခွန်းကြောင့်လီလီခေါင်းမွှေးပင်ထောင်ချင်လာတယ်။
"ဥက္ကဠရဲ့မိခင် မစ္စစ်ထရီကာက ဒီသတင်းကိုသူရှင်းမှာမို့ဥက္ကဠကိုအလုပ်မများစေနဲ့ပြောလာလို့ပါ...လီလီ သတင်းတွေ့တွေ့ချင်းဥက္ကဠစီအကြောင်းကြားမလို့ပါပဲ...ဒါပေမဲ့..."
"ရပြီလီလီ!...ကျစ်!..."
ရှောင်းကျန့်စုပ်သပ်ရင်း သူ့ရင်ထဲရှောင်းမားအတွက်မေးခွန်းတချို့ရှိလာသလို ကမ်းခြေကိုရောက်နေသည့်သုံးရက်စလုံး mediaလောကနဲ့အဆက်အသွယ်ပြတ်နေမိသည့်မိမိကိုယ်ကိုပဲအပြစ်တင်မိတယ်။အလုပ်မှာစိတ်နှစ်ရင်း personal caseတွေအတွက် အချိန်လုံလုံလောက်လောက်မပေးနိုင်ခဲ့ဘူးမလား။
"လီလီ!..."
"ပြောပါဥက္ကဠ..."
"ဒီနေ့နေ့လယ်မှာပဲရှယ်ရာရှင်အစည်းဝေးလုပ်ဖို့စီစဥ်ပေးပါ!...ခုချိန် သူတို့ငါ့စီကဖြေရှင်းချက်ကြားချင်နေကြမှာပဲ..."
"လီလီဆောင်ရွက်လိုက်ပါ့မယ် ဥက္ကဠ..."
ရုံးခန်းထဲမှလီလီထွက်သွားပြီးတဲ့အချိန်အတော်ကြာထိရှောင်းကျန့်တယောက်အတွေးများနေမိတုန်း။မှန်ကြည်တွေကာရံထားသည့် ရုံးခန်းနံရံတွေနားသွားကာ လမ်းမထက်သွားလာလှုပ်ရှားနေသည့်ယဥ်အမျိုးမျိုးကိုငေးကြည့်နေရင်းမှ မိမိကိုယ်ကိုမြင်အောင်ပြန်ကြည့်မိတယ်။
မှန်နံရံတွေမှာထင်ဟတ်နေသည့်ရှောင်းကျန့်ပုံရိပ်က ရုံးတက်suiteနှင့် တကယ်ကိုခန့်ခန့်ညားညား။မျက်နှာချောချောထက်ဝေခွဲမရမှုတွေပြည့်နှက်နေပြီး အတွေးတချို့က အကိုလို့ခေါ်တတ်တဲ့ကောင်လေးတစ်ယောက်စီ ရောက်ရောက်သွားတတ်တယ်။တည်ငြိမ်သယောင်မျက်ဝန်းတွေထဲ တစုံတယောက်ကို လွမ်းဆွတ်သတိရခြင်းတွေလည်းရောယှက်ပါဝင်နေခဲ့ပါတယ်။
_____
အဝါရောင်ထီးလေးတစ်ချောင်း၊ကာတွန်းရုပ်လေးတွေနဲ့အနာကပ်ပလာစတာလေးတွေ၊အဝါရောင်ဖဲကြိုးစည်းချိုချဥ်ဝိုင်းလေးရယ်၊တိမ်စိုင်သော့တွဲလေးရယ်၊အဖော်မရှိတဲ့ အသည်းတခြမ်းပုံပါကြွေထည်ကော်ဖီခွက်လေးတစ်ခွက်ရယ်၊အကြွေစေ့တွေအပြည့်နဲ့ဝက်စုဗူးလေးရယ်၊ဇီးညိုရောင် လက်တကိုင်စာဝက်ဝံရုပ်လေးရယ်၊မာဖလာ အနီရောင်အစိမ်းရောင်နှစ်ထည်။အကိုနဲ့ပတ်သပ်တဲ့ အမှတ်တရတွေ ရိပေါ်ထံမှာတဘုံတဘင်ပါပဲ။
ပစ္စည်းတစ်ခုစီတိုင်းအတွက်အမှတ်ရစရာအချစ်ရိပ်အတိတ်တွေ အကိုနဲ့သူ့ကြားမှာလှပစွာတည်ရှိခဲ့ပါတယ်။အကို့ကိုချစ်တဲ့အချစ်တွေ သူ့နှလုံးသားမှာကိန်းဝပ်နေသရွေ့ ထိုအမှတ်တရပစ္စည်းတွေကို ရိပေါ်ခံစားချက်တွေနဲ့အတူသိမ်းထုပ်ထားမိဦးမယ်ထင်ရဲ့။
တခါတလေ အကိုဆိုတဲ့လူသားကိုလွမ်းမယ်။တခါတလေတော့လည်း အကို့အနမ်းတွေကိုတမ်းတမိမယ်။တခါတလေ အကို့ကြောင့်ရိပေါ်ငိုချင်ငိုမယ်။တခါတလေ အကို့ကြောင့်ရယ်ချင်ရယ်မိမယ်။အကို့လက်ကိုတွဲခဲ့တဲ့နေ့ရက်တွေမှအကို့ကိုလက်လွှတ်ခဲ့တဲ့အချိန်ထိတိုင် ရိပေါ်နှလုံးသားမှာ အကိုဟာထာဝရရှင်သန်စဲပါပဲ။
"ရိပေါ်!..."
"အာ!...မင်းတို့ပြန်ရောက်လာပြီလား..."
အိမ်ထဲ ဖေရှီးနဲ့ဖန်းဝေအသံပြုလျှက်ဝင်လာမှ ရိပေါ်ရှေ့ကပစ္စည်းတွေကို စက္ကူဖာလေးထဲသေချာစုထည့်ပြီး ကြမ်းပြင်ထက်ထိုင်နေရာကနေ မတ်တပ်ထရပ်လိုက်တယ်။
"မင်းပို့ခိုင်းလိုက်တဲ့ဟာ ငါဖန်းကောနဲ့အတူ သေချာသွားပို့ပေးခဲ့တယ်..."
"အင်း...ကျေးဇူးပါ ဖေရှီး..."
"ရိပေါ် တကယ်ပဲရှောင်းကျန့်ကိုမေ့နိုင်မှာလား!..."
စက္ကူဖာလေးမလျှက် အခန်းထဲဝင်ဖို့ပြင်နေသည့်ရိပေါ်မှာ ဖန်းဝေအမေးစကားကြောင့် မျက်နှာနွမ်းနွမ်းလေးနဲ့လည်ပြန်လှည့်ကြည့်လာတယ်။နှုတ်ခမ်းလေးက ပြုံးနေပေမဲ့ မျက်ဝန်းညိုတွေကမလိုက်ဖက်စွာ ငွေ့ရည်ဖွဲ့ပြိုအံ့စဲစဲ တိမ်တိုက်တွေလိုပါပဲ။
"တကယ်လို့ မေ့နိုင်မယ်ဆိုရင်တောင်ကျွန်တော်အကို့ကို မေ့မပစ်ပါဘူး ဖန်းဝေကော...တလျှောက်လုံး ကျွန်တော့်မှာအကိုပဲရှိခဲ့တာမို့ ရှေ့လျှောက်အကိုပြန်လာမှာကိုပဲမျှော်နေမိမယ်ထင်တယ်...အကယ်၍ အကိုကျွန်တော့်ကိုတသက်လုံးမေ့နေခဲ့ရင်တော့ ကျွန်တော့်ထိုက်နဲ့ကျွန်တော့်ကံပေါ့ဗျာ..."
ဖန်းဝေကသက်ပြင်းအရှည်ကြီးချမိရင်း ရိပေါ်ကိုခေါင်းသာငြိမ့်ပြနိုင်တယ်။ရိပေါ်မှအလုံးစုံလက်မလွှတ်ချင်သေးပဲ မေ့ပစ်ဖို့သူတို့ဘာလို့တိုက်တွန်းရက်မလဲလေ။
"ရိပေါ်...ဒီမှာ ရထားလက်မှတ်...ဒီနေ့ညနေကအနီးဆုံးအချိန်ဇယားမို့ အဲ့အတိုင်းပဲငါလက်မှတ်ဖြတ်ခဲ့လိုက်တယ်..."
"အင်း!...ထပ်ပြီးကျေးဇူး... ဘူတာရုံမသွားခင်တနေရာဝင်စရာရှိလို့ ငါအိမ်ကစောစောထွက်ရလိမ့်မယ်..."
"ဟိုရောက်ရင်ငါ့စီအဆက်သွယ်လုပ်နော်ရိပေါ်...မဟုတ်ရင် မင်းနဲ့ငါရှင်ခန်းပြတ်မယ်မှတ်..."
ကြိမ်းမောင်းသံနဲ့ဖေရှီးစနောက်သလိုပြောတော့ရိပေါ်ကယောင်ယောင်လေးပြုံးလို့ ဖန်းဝေမှာနဘေးမှသူ့ရည်းစားလေးရဲ့ဆံပင်တွေအားအသာဆွဲဖွလိုက်မိတယ်။သူငယ်ချင်းကိုခင်တွယ်လွန်းတဲ့သူ့ဘွိုင်းဖရန့်ဂျူနီယာလေးက သူနဲ့ရိပေါ်ကိုရွေးပါဆို သေချာပေါက်သူ့ကိုဘေးချိတ်မယ့်သူမျိုး။
"ခုချိန် ရှောင်းကျန့်ကောသာရိပေါ်ကိုမေ့မနေခဲ့ရင် ဘယ်လောက်ပျော်စရာကောင်းလိုက်မလဲနော်!..."
ရိပေါ်အခန်းထဲဝင်သွားမှ ဖေရှီးကညည်းညူသလိုခပ်လေးလေးဆိုလာတာမို့ ဖန်းဝေ ဖေရှီးလက်ကိုဆွဲလျှက် တနေရာကိုထွက်လာလိုက်တော့တယ်။
_____
*ဒေါက်!* *ဒေါက်!* *ဒေါက်!*
"ဝင်ခဲ့!..."
အစည်းအဝေးပြီးလျှင်ပြီးချင်း ရှောင်းကျန့်ရုံးခန်းထဲရောက်လာသည့်လီလီ။မျက်နှာက စိတ်မကောင်းဟန်အနည်းငယ်ပျက်ယွင်းနေကာ ရှောင်းကျန့်ကိုစာအိပ်တစ်ခုနဲ့clackလေးတစ်ခုတရိုတသေကမ်းပေးလာတယ်။
"ဒါဘာတွေလဲလီလီ!..."
"ရိပေါ်လာပေးသွားတာပါ ဥက္ကဠ..."
"ဝမ်ရိပေါ်ကလား!..."
လီလီကမ်းပေးသည်များကိုချက်ချင်းလက်လွှဲယူလိုက်ပြီး ထိုင်ခုံနောက်မှီကိုမှီထားရာမှ ရှောင်းကျန့်ခပ်မတ်မတ်ပြင်ထိုင်လိုက်တယ်။ဝမ်ရိပေါ်ဆိုတာ ရှောင်းကျန့်အတွက်အရိုးစင်းဆုံးသော စိတ်ဝင်စားစရာလူသားလေးပါ။
"ဒါက..."
"ဟုတ်...ရိပေါ်ရဲ့အလုပ်ထွက်စာနဲ့သူတာဝန်ယူထားတဲ့လုပ်ငန်းပိုင်းဆိုင်ရာဖိုင်တွေပါ ဥက္ကဠ..."
"ဘယ်လို!!!...ကိုယ် ဝမ်ရိပေါ်နဲ့မျက်နှာချင်းဆိုင်တွေ့ချင်တယ်လီလီ!..."
"အဲ့ဒါအဆင်မပြေလောက်ဘူးဥက္ကဠ!...မနက် receptionမှာဒီဖိုင်နဲ့အလုပ်ထွက်စာလာပို့သွားကတည်းက လီလီဖုန်းဆက်ကြည့်ပေမဲ့ အဲ့ကလေးကဖုန်းမကိုင်ပါဘူး..."
"ကျစ်!...မနက်ကတည်းကအလုပ်ထွက်စာလာတင်သွားတာ ကိုယ်ဘာလို့ခုမှသိရတာလဲ!..."
အနည်းငယ်ခက်ထန်နေသည့်ရှောင်းကျန့်ပုံစံကြောင့်လီလီ ချွေးပြန်လာသလို အသက်ပင်ပြင်းပြင်းမရှူရဲ။
"အဲ့ အဲ့ဒါက...မနက် ဥက္ကဠကုမ္ပဏီရောက်လာကတည်းက လီလီပြောမလို့ပါပဲ...ဒါပေမဲ့ အစည်းဝေးကအလျှင်လိုနေတာနဲ့ဥက္ကဠကလည်းအလုပ်ရှုပ်..."
"ကိုယ်နားလည်ပြီလီလီ!...လုပ်စရာရှိတာသွားလုပ်ပါ..."
စိတ်ပျက်သွားဟန် ရှောင်းကျန့်ထိုင်ခုံမှာခေါင်းငိုက်စိုက်ချကာထိုင်ချလိုက်မိတယ်။သူ့ရင်ထဲအနက်ရှိုင်းဆုံးထိတိုးဝင်လာခဲ့ပြီးမှ ဘာကြောင့်အဝေးကိုထွက်ပြေးချင်ရတာလဲ ဝမ်ရိပေါ်။သူ့အနားမှာ တသက်လုံးခေါ်ထားဖို့တွေးမိချိန်မှ သူတွေဝေမှုတွေကိုဘေးချိတ်ထားချိန်မှ သူ့ဘက်ကအသေချာဆုံးချစ်မိသွားချိန်မှ ဝမ်ရိပေါ်ဆိုသည့်ကောင်လေး အဘယ်ကိုပုန်းရှောင်ဖို့ကြံစည်နေသနည်း။
_____
"ညစာအတွက် ကျွန်တော့်ကိုလာမခေါ်နဲ့တော့..."
"ဟုတ်ကဲ့သခင်လေး..."
ညနေစောစောရှောင်းကျန့်အိမ်ပြန်လာခြင်းက အလုပ်တွင်စိတ်နှစ်မရတော့တာကြောင့်ပင်။အမှန်က ဝမ်ရိပေါ်ဆိုသည့်ကောင်လေးကြောင့် ရှောင်းကျန့်ဘာလုပ်လုပ်စိတ်မပါတော့ခြင်း။ရှောင်းပါးနဲ့ရှောင်းမားကလည်း ပုဂ္ဂိုလ်ရေးရာအတွက်partyတစ်ခုမှာညစာသွားစားရန်ထွက်သွားသည်ဆိုသောကြောင့် ထမင်းချက်ကိုတခါတည်းမှာပြီး အပေါ်ထပ်တက်ခဲ့လိုက်တယ်။
ကုဒ်အက်ျီအတွင်းအိပ်ကပ်ထဲမှ ဝမ်ရိပေါ်၏အလုပ်ထွက်စာနဲ့အတူပါလာသည့်clackဖိုင်လေးအား စားပွဲစွန်းမှာအသာချထားပြီး ရှောင်းကျန့်ရေချိုးခန်းထဲဝင်သွားတယ်။ခါးမှာတဘက်တထည်ပတ်လျှက် ရေစိုနေသည့်ဆံပင်တွေကိုတခြားတဘက်တစ်ခုနဲ့သုတ်ရင်း အိပ်ခန်းထဲပြန်ဝင်လာချိန် screenလင်းနေသည့်handphoneကြောင့်ရှောင်းကျန့်အမြန်ကောက်ယူကြည့်လိုက်မိတယ်။ဒီညနေပဲ သူဝမ်ရိပေါ်ကိုသွားတွေ့ရန် လီလီစီမှဝမ်ရိပေါ်လိပ်စာတောင်းထားမိသည်မဟုတ်လား။
*ဂလောက်!*
လိပ်စာသိရပြီမို့ ရှောင်းကျန့်အလျှင်လိုကာ အက်ျီလဲဝတ်ရန်handphoneကိုစားပွဲထက်ပြန်ထားချိန် သတိမထားမိဘဲ clackဖိုင်လေးအားတိုက်ချလိုက်မိတယ်။ပြုတ်ကျသွားသည့်လားရာအတိုင်းလိုက်ကြည့်မိတော့ အိပ်ခန်းနှင့်ဆက်လျှက် သူတခါမှမသုံးပဲထားသည့်စတိုခန်းထဲ တံခါးအောက်ခြေမှလျှောဝင်သွားသည့်clackကလေး။ရှောင်းကျန့် စုပ်တချက်သပ်ကာ အက်ျီအရင်လဲဝတ်လိုက်တယ်။
"မင်းကဒီမှာပဲ...ဟင်!..."
အံဇွဲထဲသော့ရှာကာ ထိုအခန်းအားဖွင့်ဝင်လိုက်မှclackကလေးကိုလက်ဝယ်ပြန်ရသည့်ရှောင်းကျန့်။သူသိထားသည့်စတိုခန်းဆိုသည့်နေရာမှာ ပြောင်ရှင်းနေကာ ထိုင်ခုံပုလေးပေါ်တင်ထားသည့်စက္ကူဖာတစ်လုံးသာတွေ့လိုက်ရတာမို့ ရှောင်းကျန့်သိလိုစိတ်နဲ့ထိုစက္ကူဖာကိုယူပြီး အိပ်ခန်းဘက်ပြန်ထွက်ခဲ့လိုက်တယ်။
အိပ်ခန်းထဲကစားပွဲပေါ်ဖုန်အနည်းငယ်တင်နေသည့်စက္ကူဖာအားတင်ပြီး စက္ကူဖုံးကိုအသာဖွင့်ကြည့်လိုက်တယ်။အထဲမှာရှိနေသည်များက ပန်းရောင်ဝက်ရုပ်လေးပါသည့်ရေဗူး mini cameraတစ်လုံး တိမ်စိုင်သော့တွဲလေးရယ် အသည်းတခြမ်းပုံပါကြွေထည်ကော်ဖီခွက်ကလေးရယ် ကတီဗာဗူးလေးတစ်ဗူးရယ်ပင်။ရှောင်းကျန့်ထူးဆန်းသလို ပစ္စည်းတခုချင်းထုတ်ကိုင်ကြည့်ရင်း ကတီဗာဗူးထဲမှ စိန်လက်စွပ်ကလေးကြောင့် ဦးခေါင်းကမိုက်ခနဲမူးဝေသွားရတယ်။
မျက်လုံးမှိတ်ထားချိန်အတွေးထဲတရိပ်ရိပ်ပေါ်လာသည့်ပုံရိပ်တချို့။စူးခနဲမီးရောင်တချို့ တင်းတင်းကြပ်ကြပ်စုပ်ကိုင်ခံထားရသည့်ကတီဗာဗူးလေး နောက်ပြီးသွေးအိုင်ထဲမှာငြိမ်သက်နေသည့် သူ။ထပ်ပြီး ရှုပ်ထွေးလွန်းတဲ့ မှတ်ဉာဏ်တချို့။
"အာ့!..."
ရှောင်းကျန့် မိမိဦးခေါင်းကိုဖိနှိပ်ရင်း လက်တစ်ဖက်က မခံမရပ်နိုင်စွာ စားပွဲစောင်းကိုဖိကိုင်ထားလိုက်တယ်။ထိုးကိုက်လာသည့်ဦးခေါင်းက တစုံတရာနဲ့အပြင်းအထန်ထုရိုက်ခံနေရသည့်နှယ်။နှုတ်က ခပ်ကျယ်ကျယ်ထုတ်မငြီးပေမဲ့ နာကျင်လွန်း၍ ရှောင်းကျန့်ချွေးပြန်နေကာ မျက်ခုံးတန်းတွေတွန့်ကွေးမိသည်အထိ။ခါတိုင်းလည်း ခေါင်းမူးခေါင်းကိုက်ဖြစ်တတ်ပေမဲ့ ဤမျှထိမဆိုးဝါးဖူးတာမို့ ရှောင်းကျန့်လူးလိမ့်နေအောင်ကြိတ်ခံရင်း နှုတ်ခမ်းတွေစေ့ပိတ်ထားမိတယ်။တကယ်ပဲ သူ့ဦးနှောက်ကပြဿနာရှိနေခဲ့တာလား။
*ဒေါက်!* *ဒေါက်!* *ဒေါက်!*
"ဝင်ခဲ့..."
အားတင်းသံနဲ့ရှောင်းကျန့်ခွင့်ပြုချက်ကြောင့် အခန်းထဲရောက်လာသည့်အိမ်တော်ထိန်းဦးလေးကြီး။ခေါင်းကိုက်တာ အနည်းငယ်သက်သာသွားပြီမို့ ရှောင်းကျန့်အမူရာပြန်ထိန်းကာ မတ်မတ်ပြန်ထိုင်လိုက်တယ်။
"ဘာကိစ္စရှိလို့လဲဦးလေး...ကျွန်တော်ညစာမစားတော့ဘူးလို့ပြောထားပြီးပြီမလား..."
"အောက်ထပ်မှာ လူလေးဧည့်သည်တွေရောက်နေလို့ကွယ့်...လူလေးကျောင်းတုန်းကသူငယ်ချင်းတွေဆိုလားပဲ..."
"ကျောင်းတုန်းကသူငယ်ချင်း..."
ရှောင်းကျန့် စဥ်းစားဟန်ရေရွတ်လိုက်မိကာ အိမ်တော်ထိန်းဦးလေးကြီးအခန်းထဲမှထွက်သွားပြီတာနဲ့ အောက်ထပ်ဧည့်ခန်းစီဆင်းခဲ့လိုက်တယ်။နယူးယောက်ခ်မှာသူနဲ့အတူဘွဲ့ယူခဲ့တဲ့သူငယ်ချင်းများများစားစားမရှိ ယခုပေကျင်းကသူ့စီလိုက်လာသည့်သူငယ်ချင်းဆို ပိုလို့တောင်စဥ်းစားမရသေးသည်မို့ ရှောင်းကျန့်ဧည့်ခန်းထဲသာခပ်သွပ်သွပ်လှမ်းခဲ့လိုက်တယ်။
"ဘယ်သူတွေလဲမသိဘူးခမျ!..."
ဧည့်ခန်းထဲမှာထိုင်နေသည့်သူတို့ကိုမြင်၍ တခါမှမတွေ့ဖူးသလို မေးလာသည့်ရှောင်းကျန့်ကြောင့် ဖန်းဝေနဲ့ဖေရှီးတယောက်မျက်နှာ တယောက်ကြည့်လိုက်မိကြတယ်။တကယ်ပဲ ရှောင်းကျန့်က ရိပေါ်ကိုသာမက သူတို့ကိုပါမေ့နေခဲ့တာပင်။
"ရှောင်းကျန့်...မင်းဘာကြောင့်ဒီလိုဖြစ်သွားလဲငါတို့မသိချင်တော့ဘူး...အဲ့ထက် ငါတို့ဘယ်သူလဲဆိုတာကိုလည်းမင်းကိုပေးမသိတော့ဘူး...တခုပဲ မင်းနောင်တမရချင်ဘူးဆို အချိန်မနှောင်းခင် မင်းနှလုံးသားနောက်လိုက်ဖို့လိုတယ်ရှောင်းကျန့်...သူမင်းအဝေးကိုထွက်မသွားခင်...မင်းနဲ့သူ ဒီထက်ဝေးမသွားခင် လွတ်သွားတော့မယ့်မင်းတန်ဖိုးထားတဲ့အရာကိုမလွှတ်လိုက်မိစေနဲ့....ဒီအရာကိုမင်းသေချာကြည့်သင့်တာမို့ငါလာပြန်ပေးတာ...ငါတို့ပြန်တော့မယ်ရှောင်းကျန့်!..."
ဧည့်ခန်းစားပွဲပေါ်တစုံတခုထားခဲ့ကာ ဖန်းဝေ ဖေရှီးလက်ကိုတွဲပြီး ရှောင်းအိမ်တော်ဧည့်ခန်းထဲမှထွက်ခဲ့လိုက်တယ်။
"ရှောင်းကျန့်ကော တကယ်ပဲသူ့နှလုံးသားကိုနားလည်နိုင်မှာလား ဖန်းကော..."
"သေချာပေါက် သူသာရိပေါ်ကိုတကယ်ချစ်ရင်နားလည်နိုင်ပါလိမ့်မယ်!..."
တွဲထားသည့်လက်တွေပိုတင်းကြပ်လိုက်မိရင်း ဖန်းဝေနဲ့ဖေရှီးရှောင်းအိမ်တော်ခြံဝင်းထဲမှ ပေါ့ပါးစွာလှမ်းထွက်ခဲ့ပါတော့တယ်။
ကျန်ခဲ့သည့်ရှောင်းကျန့်မှာ ပြောချင်ရာပြောပြီးပြန်ထွက်သွားသည့်နှစ်ယောက်ကြောင့် ခေါင်းကိုက်နေရာမှ စိတ်အိုက်လာမိတယ်။တကယ်ပဲ ရုတ်တရက်ကြီး ဘာတွေလာပြောသွားမှန်းမသိ။
"ကျစ်!...ထပ်ပြီးနောက်ကျဦးမယ်...ဟင်း!..."
ဝမ်ရိပေါ်ကိုသွားတွေ့ရန်ရုံးစောစောဆင်းလာခြင်းဖြစ်ပေမဲ့အိမ်တိုင်ရာရောက်ပဟေဠိလာပေးသွားသည့်နှစ်ယောက်ကြောင့်ရှောင်းကျန့် ဧည့်ခန်းစားပွဲပေါ်က ထိုနှစ်ယောက်ထားခဲ့သည့်အရာကိုကောက်ယူပြီး အိပ်ခန်းစီပြန်တက်ခဲ့လိုက်တယ်။
ရှောင်းကျန့်ကိုသိချင်လာအောင်ဆွဲဆောင်နေသည့်အရာက စာအုပ်တစ်အုပ်ဖြစ်ပြီး အတိအကျပြောရလျှင် coverဖုံးတွင် နန်ဟိုင်း( ကောင်လေး )ဆိုသည့်စတေကာစာလုံးလေးနဲ့photo albumလေးတစ်ခုပင်။သုံးနှုန်းထားသည့်စကားလုံးလေးကရိုးရှင်းပေမဲ့ တခါဖတ်မိရုန်နဲ့ဖွင့်မကြည့်ပဲမနေနိုင်အောင် ရှောင်းကျန့်အားဆွဲဆောင်နိုင်လေသည်။
-ချစ်ဖို့ကောင်းတယ်-
ပထမစာတန်းလေးနဲ့အတူ ဆံပင်ကိုဦးခေါင်းထိပ်မှာကြက်တောင်စည်းလေးလိုစုစည်းထားသည့်အထက်တန်းကျောင်းသားလေးရဲ့ဓာတ်ပုံ။တနည်းအားဖြင့် အလုပ်သင်ကောင်လေးဟုရှောင်းကျန့်သိထားသည့် ဝမ်ရိပေါ်။
-အစားပုတ်လိုက်တာ ဒါမဲ့ ချစ်စရာကောင်းတယ်-
နောက်ထပ်စာတိုလေးတကြောင်း။ထမင်းငုပ်စားနေသည့်အထက်တန်းကျောင်းသားလေးရဲ့ နောက်ထပ်ဓာတ်ပုံတစ်ပုံ။ထပ်ပြီး ဝမ်ရိပေါ်ပါပဲ။
-မိုးတွေရွာနေတယ်၊နဘေးက ကောင်လေးကချစ်ဖို့ကောင်းနေတယ်-
ကျောင်းစာကြည့်တိုက်ရှေ့ အုတ်ခုံမှာမသိမသာရိုက်ယူထားသည့်ရှောင်းကျန့်အပါအဝင်ရိပေါ်မျက်နှာလေးပါသည့်sefileပုံ။ရှောင်းကျန့်လက်တွေတုန်ယင်လာကာ အံ့သြဝမ်းသာတလှည့်စီ ခံစားလာရတယ်။
-လွမ်းတယ်-
-သတိရတယ်-
-မင်းကို တွေ့ချင်လိုက်တာကွာ-
-ဘယ်မှာများလဲ ကောင်လေး-
-ကိုယ်နားလည်လိုက်ပြီ-
-ပိုသေချာလာတယ်ကွ-
-မင်းကိုချစ်မိနေပြီ အရမ်းပဲ-
ဓာတ်ပုံမပါသည့်စာစုတချို့ ရက်စွဲအတော်များများကို ကြီးစိုးထားတယ်။
-ကိုယ်အရမ်းပျော်တာပဲကောင်လေး-
မျက်မှန်တခြမ်းစောင်းနှင့်စောင်ပုံထဲလုံးထွေးနေသည့်ကောင်လေးက ဓာတ်ပုံထဲနှစ်နှစ်ခြိုက်ခြိုက်အိပ်မောကျနေတယ်။ရှောင်းကျန့်ချစ်တဲ့ ဝမ်ရိပေါ်။
-ကလေးလေးလိုပဲ ကောင်လေးကကိုယ့်ကိုယ်ကိုဂရုမစိုက်ဘူး-ကလေးလေးလိုပဲ ကျွန်တော်ဆူလိုက်လို့ ငိုတယ်-ကလေးလေးအတိုင်းပဲ ချစ်ဖို့သိပ်ကောင်းတယ်-
-ခိုးကြောင်ခိုးဝှက်နဲ့ နဲနဲတော့ရှက်တယ်ဗျ-
ရိပေါ်ကိုရှောင်းကျန့်ပွေ့ထားသည့်ပုံ။ဆေးတွေပေနေသည့်ရိပေါ်မျက်နှာလေး။ထိုပုံအား ကျောင်းwebsiteမှရှောင်းကျန့်ခိုးsaveခဲ့ခြင်း။သေချာပါပြီ ဝမ်ရိပေါ်သည် သူသိပ်ချစ်ခဲ့တဲ့ ယခုချိန်မှာတောင်မသိစိတ်ထဲက သူချစ်မိနေတဲ့ကောင်လေးဆိုတာ ရှောင်းကျန့်ဦးနှောက်ကသာမက နှလုံးသားကပါခံစားသိရှိလိုက်လေပြီ။
"မင်းက ကိုယ့်ကောင်လေးပဲ ဝမ်ရိပေါ်..."
To be continue....
5/4/2022(Tuesday)
Thank for your reading.
See u at final.><
Take care my dear readers♥.
♡Zawgyi version♡
"မစၥတာေရွာင္းက်န့္ရွင့္!...accidentေၾကာင့္အတိတ္ေမ့ေဝဒနာခံစားေနရတယ္ဆိုတာတကယ္ပဲလားရွင့္!..."
"ေျဖေပးပါရွင့္!..."
"ဒီအေၾကာင္းကိုDigital groupက ရွယ္ယာရွင္ေတြသိထားၿပီသားလားရွင့္!..."
"မစၥတာ ေက်းဇူးျပဳၿပီး ေျဖရွင္းခ်က္ေလးေပးပါလားခမ်!..."
ေရွာင္းက်န့္ကုမၸဏီေရွ႕ေျခခ်႐ုံရွိေသးအေၾကာင္းအရာတခုခုကိုအတင္းတိုးေဝွ႕ေမးလာၾကသည့္mediaသတင္းသမားေတြ။သူက အတိတ္ေမ့ေနတာတဲ့လား။ေရွာင္းက်န့္ ႐ုတ္တရက္မို႔မေတြးတတ္စြာ သူ႕အားအေျပးလာထြက္ႀကိဳသည့္လီလီကို ေမးခြန္းထုတ္သလိုၾကည့္ေတာ့ အလိုလိုေခါင္းငုပ္သြားတာမို႔ေရွာင္းက်န့္မ်က္ခုံးတန္းေတြစုက်ဳံ႕သြားရတယ္။
"ေက်းဇူးျပဳၿပီး ဖယ္ေပးၾကပါရွင့္!..."
"ဥကၠဠက interviewေျဖဖို႔အစီစဥ္မရွိေသးပါဘူး!..."
"ကုမၸဏီက ေၾကျငာခ်က္ထုတ္ျပန္မွာမို႔အခုေတာ့ျပန္နိုင္ပါၿပီရွင့္!..."
လီလီ လုံၿခဳံေရးဝန္ထမ္းေတြအကူညီျဖင့္ ကုမၸဏီေရွ႕ကသတင္းသမားေတြကိုခက္ခက္ခဲခဲရွင္းပစ္ကာ ေရွာင္းက်န့္ကိုလည္း႐ုံးခန္းထဲေလွ်ာေလွ်ာရႉရႉေရာက္ေအာင္အေတာ္ႀကိဳးပမ္းလိုက္ရတယ္။
"ဒီကိစၥကိုဘာေၾကာင့္ ငါမသိရတာလဲလီလီ!..."
႐ုံးခန္းထဲေရာက္ေရာက္ခ်င္းေရွာင္းက်န့္စီးေမးသည့္ေမးခြန္းေၾကာင့္လီလီေခါင္းေမႊးပင္ေထာင္ခ်င္လာတယ္။
"ဥကၠဠရဲ႕မိခင္ မစၥစ္ထရီကာက ဒီသတင္းကိုသူရွင္းမွာမို႔ဥကၠဠကိုအလုပ္မမ်ားေစနဲ႕ေျပာလာလို႔ပါ...လီလီ သတင္းေတြ႕ေတြ႕ခ်င္းဥကၠဠစီအေၾကာင္းၾကားမလို႔ပါပဲ...ဒါေပမဲ့..."
"ရၿပီလီလီ!...က်စ္!..."
ေရွာင္းက်န့္စုပ္သပ္ရင္း သူ႕ရင္ထဲေရွာင္းမားအတြက္ေမးခြန္းတခ်ိဳ႕ရွိလာသလို ကမ္းေျခကိုေရာက္ေနသည့္သုံးရက္စလုံး mediaေလာကနဲ႕အဆက္အသြယ္ျပတ္ေနမိသည့္မိမိကိုယ္ကိုပဲအျပစ္တင္မိတယ္။အလုပ္မွာစိတ္ႏွစ္ရင္း personal caseေတြအတြက္ အခ်ိန္လုံလုံေလာက္ေလာက္မေပးနိုင္ခဲ့ဘူးမလား။
"လီလီ!..."
"ေျပာပါဥကၠဠ..."
"ဒီေန႕ေန႕လယ္မွာပဲရွယ္ရာရွင္အစည္းေဝးလုပ္ဖို႔စီစဥ္ေပးပါ!...ခုခ်ိန္ သူတို႔ငါ့စီကေျဖရွင္းခ်က္ၾကားခ်င္ေနၾကမွာပဲ..."
"လီလီေဆာင္႐ြက္လိုက္ပါ့မယ္ ဥကၠဠ..."
႐ုံးခန္းထဲမွလီလီထြက္သြားၿပီးတဲ့အခ်ိန္အေတာ္ၾကာထိေရွာင္းက်န့္တေယာက္အေတြးမ်ားေနမိတုန္း။မွန္ၾကည္ေတြကာရံထားသည့္ ႐ုံးခန္းနံရံေတြနားသြားကာ လမ္းမထက္သြားလာလႈပ္ရွားေနသည့္ယဥ္အမ်ိဳးမ်ိဳးကိုေငးၾကည့္ေနရင္းမွ မိမိကိုယ္ကိုျမင္ေအာင္ျပန္ၾကည့္မိတယ္။
မွန္နံရံေတြမွာထင္ဟတ္ေနသည့္ေရွာင္းက်န့္ပုံရိပ္က ႐ုံးတက္suiteႏွင့္ တကယ္ကိုခန့္ခန့္ညားညား။မ်က္ႏွာေခ်ာေခ်ာထက္ေဝခြဲမရမႈေတြျပည့္ႏွက္ေနၿပီး အေတြးတခ်ိဳ႕က အကိုလို႔ေခၚတတ္တဲ့ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္စီ ေရာက္ေရာက္သြားတတ္တယ္။တည္ၿငိမ္သေယာင္မ်က္ဝန္းေတြထဲ တစုံတေယာက္ကို လြမ္းဆြတ္သတိရျခင္းေတြလည္းေရာယွက္ပါဝင္ေနခဲ့ပါတယ္။
_____
အဝါေရာင္ထီးေလးတစ္ေခ်ာင္း၊ကာတြန္း႐ုပ္ေလးေတြနဲ႕အနာကပ္ပလာစတာေလးေတြ၊အဝါေရာင္ဖဲႀကိဳးစည္းခ်ိဳခ်ဥ္ဝိုင္းေလးရယ္၊တိမ္စိုင္ေသာ့တြဲေလးရယ္၊အေဖာ္မရွိတဲ့ အသည္းတျခမ္းပုံပါေႂကြထည္ေကာ္ဖီခြက္ေလးတစ္ခြက္ရယ္၊အေႂကြေစ့ေတြအျပည့္နဲ႕ဝက္စုဗူးေလးရယ္၊ဇီးညိုေရာင္ လက္တကိုင္စာဝက္ဝံ႐ုပ္ေလးရယ္၊မာဖလာ အနီေရာင္အစိမ္းေရာင္ႏွစ္ထည္။အကိုနဲ႕ပတ္သပ္တဲ့ အမွတ္တရေတြ ရိေပၚထံမွာတဘုံတဘင္ပါပဲ။
ပစၥည္းတစ္ခုစီတိုင္းအတြက္အမွတ္ရစရာအခ်စ္ရိပ္အတိတ္ေတြ အကိုနဲ႕သူ႕ၾကားမွာလွပစြာတည္ရွိခဲ့ပါတယ္။အကို႔ကိုခ်စ္တဲ့အခ်စ္ေတြ သူ႕ႏွလုံးသားမွာကိန္းဝပ္ေနသေ႐ြ႕ ထိုအမွတ္တရပစၥည္းေတြကို ရိေပၚခံစားခ်က္ေတြနဲ႕အတူသိမ္းထုပ္ထားမိဦးမယ္ထင္ရဲ႕။
တခါတေလ အကိုဆိုတဲ့လူသားကိုလြမ္းမယ္။တခါတေလေတာ့လည္း အကို႔အနမ္းေတြကိုတမ္းတမိမယ္။တခါတေလ အကို႔ေၾကာင့္ရိေပၚငိုခ်င္ငိုမယ္။တခါတေလ အကို႔ေၾကာင့္ရယ္ခ်င္ရယ္မိမယ္။အကို႔လက္ကိုတြဲခဲ့တဲ့ေန႕ရက္ေတြမွအကို႔ကိုလက္လႊတ္ခဲ့တဲ့အခ်ိန္ထိတိုင္ ရိေပၚႏွလုံးသားမွာ အကိုဟာထာဝရရွင္သန္စဲပါပဲ။
"ရိေပၚ!..."
"အာ!...မင္းတို႔ျပန္ေရာက္လာၿပီလား..."
အိမ္ထဲ ေဖရွီးနဲ႕ဖန္းေဝအသံျပဳလွ်က္ဝင္လာမွ ရိေပၚေရွ႕ကပစၥည္းေတြကို စကၠဴဖာေလးထဲေသခ်ာစုထည့္ၿပီး ၾကမ္းျပင္ထက္ထိုင္ေနရာကေန မတ္တပ္ထရပ္လိုက္တယ္။
"မင္းပို႔ခိုင္းလိုက္တဲ့ဟာ ငါဖန္းေကာနဲ႕အတူ ေသခ်ာသြားပို႔ေပးခဲ့တယ္..."
"အင္း...ေက်းဇူးပါ ေဖရွီး..."
"ရိေပၚ တကယ္ပဲေရွာင္းက်န့္ကိုေမ့နိုင္မွာလား!..."
စကၠဴဖာေလးမလွ်က္ အခန္းထဲဝင္ဖို႔ျပင္ေနသည့္ရိေပၚမွာ ဖန္းေဝအေမးစကားေၾကာင့္ မ်က္ႏွာႏြမ္းႏြမ္းေလးနဲ႕လည္ျပန္လွည့္ၾကည့္လာတယ္။ႏႈတ္ခမ္းေလးက ၿပဳံးေနေပမဲ့ မ်က္ဝန္းညိုေတြကမလိုက္ဖက္စြာ ေငြ႕ရည္ဖြဲ႕ၿပိဳအံ့စဲစဲ တိမ္တိုက္ေတြလိုပါပဲ။
"တကယ္လို႔ ေမ့နိုင္မယ္ဆိုရင္ေတာင္ကြၽန္ေတာ္အကို႔ကို ေမ့မပစ္ပါဘူး ဖန္းေဝေကာ...တေလွ်ာက္လုံး ကြၽန္ေတာ့္မွာအကိုပဲရွိခဲ့တာမို႔ ေရွ႕ေလွ်ာက္အကိုျပန္လာမွာကိုပဲေမွ်ာ္ေနမိမယ္ထင္တယ္...အကယ္၍ အကိုကြၽန္ေတာ့္ကိုတသက္လုံးေမ့ေနခဲ့ရင္ေတာ့ ကြၽန္ေတာ့္ထိုက္နဲ႕ကြၽန္ေတာ့္ကံေပါ့ဗ်ာ..."
ဖန္းေဝကသက္ျပင္းအရွည္ႀကီးခ်မိရင္း ရိေပၚကိုေခါင္းသာၿငိမ့္ျပနိုင္တယ္။ရိေပၚမွအလုံးစုံလက္မလႊတ္ခ်င္ေသးပဲ ေမ့ပစ္ဖို႔သူတို႔ဘာလို႔တိုက္တြန္းရက္မလဲေလ။
"ရိေပၚ...ဒီမွာ ရထားလက္မွတ္...ဒီေန႕ညေနကအနီးဆုံးအခ်ိန္ဇယားမို႔ အဲ့အတိုင္းပဲငါလက္မွတ္ျဖတ္ခဲ့လိုက္တယ္..."
"အင္း!...ထပ္ၿပီးေက်းဇူး... ဘူတာ႐ုံမသြားခင္တေနရာဝင္စရာရွိလို႔ ငါအိမ္ကေစာေစာထြက္ရလိမ့္မယ္..."
"ဟိုေရာက္ရင္ငါ့စီအဆက္သြယ္လုပ္ေနာ္ရိေပၚ...မဟုတ္ရင္ မင္းနဲ႕ငါရွင္ခန္းျပတ္မယ္မွတ္..."
ႀကိမ္းေမာင္းသံနဲ႕ေဖရွီးစေနာက္သလိုေျပာေတာ့ရိေပၚကေယာင္ေယာင္ေလးၿပဳံးလို႔ ဖန္းေဝမွာနေဘးမွသူ႕ရည္းစားေလးရဲ႕ဆံပင္ေတြအားအသာဆြဲဖြလိုက္မိတယ္။သူငယ္ခ်င္းကိုခင္တြယ္လြန္းတဲ့သူ႕ဘြိုင္းဖရန့္ဂ်ဴနီယာေလးက သူနဲ႕ရိေပၚကိုေ႐ြးပါဆို ေသခ်ာေပါက္သူ႕ကိုေဘးခ်ိတ္မယ့္သူမ်ိဳး။
"ခုခ်ိန္ ေရွာင္းက်န့္ေကာသာရိေပၚကိုေမ့မေနခဲ့ရင္ ဘယ္ေလာက္ေပ်ာ္စရာေကာင္းလိုက္မလဲေနာ္!..."
ရိေပၚအခန္းထဲဝင္သြားမွ ေဖရွီးကညည္းၫူသလိုခပ္ေလးေလးဆိုလာတာမို႔ ဖန္းေဝ ေဖရွီးလက္ကိုဆြဲလွ်က္ တေနရာကိုထြက္လာလိုက္ေတာ့တယ္။
_____
*ေဒါက္!* *ေဒါက္!* *ေဒါက္!*
"ဝင္ခဲ့!..."
အစည္းအေဝးၿပီးလွ်င္ၿပီးခ်င္း ေရွာင္းက်န့္႐ုံးခန္းထဲေရာက္လာသည့္လီလီ။မ်က္ႏွာက စိတ္မေကာင္းဟန္အနည္းငယ္ပ်က္ယြင္းေနကာ ေရွာင္းက်န့္ကိုစာအိပ္တစ္ခုနဲ႕clackေလးတစ္ခုတရိုတေသကမ္းေပးလာတယ္။
"ဒါဘာေတြလဲလီလီ!..."
"ရိေပၚလာေပးသြားတာပါ ဥကၠဠ..."
"ဝမ္ရိေပၚကလား!..."
လီလီကမ္းေပးသည္မ်ားကိုခ်က္ခ်င္းလက္လႊဲယူလိုက္ၿပီး ထိုင္ခုံေနာက္မွီကိုမွီထားရာမွ ေရွာင္းက်န့္ခပ္မတ္မတ္ျပင္ထိုင္လိုက္တယ္။ဝမ္ရိေပၚဆိုတာ ေရွာင္းက်န့္အတြက္အရိုးစင္းဆုံးေသာ စိတ္ဝင္စားစရာလူသားေလးပါ။
"ဒါက..."
"ဟုတ္...ရိေပၚရဲ႕အလုပ္ထြက္စာနဲ႕သူတာဝန္ယူထားတဲ့လုပ္ငန္းပိုင္းဆိုင္ရာဖိုင္ေတြပါ ဥကၠဠ..."
"ဘယ္လို!!!...ကိုယ္ ဝမ္ရိေပၚနဲ႕မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ေတြ႕ခ်င္တယ္လီလီ!..."
"အဲ့ဒါအဆင္မေျပေလာက္ဘူးဥကၠဠ!...မနက္ receptionမွာဒီဖိုင္နဲ႕အလုပ္ထြက္စာလာပို႔သြားကတည္းက လီလီဖုန္းဆက္ၾကည့္ေပမဲ့ အဲ့ကေလးကဖုန္းမကိုင္ပါဘူး..."
"က်စ္!...မနက္ကတည္းကအလုပ္ထြက္စာလာတင္သြားတာ ကိုယ္ဘာလို႔ခုမွသိရတာလဲ!..."
အနည္းငယ္ခက္ထန္ေနသည့္ေရွာင္းက်န့္ပုံစံေၾကာင့္လီလီ ေခြၽးျပန္လာသလို အသက္ပင္ျပင္းျပင္းမရႉရဲ။
"အဲ့ အဲ့ဒါက...မနက္ ဥကၠဠကုမၸဏီေရာက္လာကတည္းက လီလီေျပာမလို႔ပါပဲ...ဒါေပမဲ့ အစည္းေဝးကအလွ်င္လိုေနတာနဲ႕ဥကၠဠကလည္းအလုပ္ရႈပ္..."
"ကိုယ္နားလည္ၿပီလီလီ!...လုပ္စရာရွိတာသြားလုပ္ပါ..."
စိတ္ပ်က္သြားဟန္ ေရွာင္းက်န့္ထိုင္ခုံမွာေခါင္းငိုက္စိုက္ခ်ကာထိုင္ခ်လိဳက္မိတယ္။သူ႕ရင္ထဲအနက္ရွိုင္းဆုံးထိတိုးဝင္လာခဲ့ၿပီးမွ ဘာေၾကာင့္အေဝးကိုထြက္ေျပးခ်င္ရတာလဲ ဝမ္ရိေပၚ။သူ႕အနားမွာ တသက္လုံးေခၚထားဖို႔ေတြးမိခ်ိန္မွ သူေတြေဝမႈေတြကိုေဘးခ်ိတ္ထားခ်ိန္မွ သူ႕ဘက္ကအေသခ်ာဆုံးခ်စ္မိသြားခ်ိန္မွ ဝမ္ရိေပၚဆိုသည့္ေကာင္ေလး အဘယ္ကိုပုန္းေရွာင္ဖို႔ႀကံစည္ေနသနည္း။
_____
"ညစာအတြက္ ကြၽန္ေတာ့္ကိုလာမေခၚနဲ႕ေတာ့..."
"ဟုတ္ကဲ့သခင္ေလး..."
ညေနေစာေစာေရွာင္းက်န့္အိမ္ျပန္လာျခင္းက အလုပ္တြင္စိတ္ႏွစ္မရေတာ့တာေၾကာင့္ပင္။အမွန္က ဝမ္ရိေပၚဆိုသည့္ေကာင္ေလးေၾကာင့္ ေရွာင္းက်န့္ဘာလုပ္လုပ္စိတ္မပါေတာ့ျခင္း။ေရွာင္းပါးနဲ႕ေရွာင္းမားကလည္း ပုဂၢိဳလ္ေရးရာအတြက္partyတစ္ခုမွာညစာသြားစားရန္ထြက္သြားသည္ဆိုေသာေၾကာင့္ ထမင္းခ်က္ကိုတခါတည္းမွာၿပီး အေပၚထပ္တက္ခဲ့လိုက္တယ္။
ကုဒ္အက္်ီအတြင္းအိပ္ကပ္ထဲမွ ဝမ္ရိေပၚ၏အလုပ္ထြက္စာနဲ႕အတူပါလာသည့္clackဖိုင္ေလးအား စားပြဲစြန္းမွာအသာခ်ထားၿပီး ေရွာင္းက်န့္ေရခ်ိဳးခန္းထဲဝင္သြားတယ္။ခါးမွာတဘက္တထည္ပတ္လွ်က္ ေရစိုေနသည့္ဆံပင္ေတြကိုတျခားတဘက္တစ္ခုနဲ႕သုတ္ရင္း အိပ္ခန္းထဲျပန္ဝင္လာခ်ိန္ screenလင္းေနသည့္handphoneေၾကာင့္ေရွာင္းက်န့္အျမန္ေကာက္ယူၾကည့္လိုက္မိတယ္။ဒီညေနပဲ သူဝမ္ရိေပၚကိုသြားေတြ႕ရန္ လီလီစီမွဝမ္ရိေပၚလိပ္စာေတာင္းထားမိသည္မဟုတ္လား။
*ဂေလာက္!*
လိပ္စာသိရၿပီမို႔ ေရွာင္းက်န့္အလွ်င္လိုကာ အက္်ီလဲဝတ္ရန္handphoneကိုစားပြဲထက္ျပန္ထားခ်ိန္ သတိမထားမိဘဲ clackဖိုင္ေလးအားတိုက္ခ်လိဳက္မိတယ္။ျပဳတ္က်သြားသည့္လားရာအတိုင္းလိုက္ၾကည့္မိေတာ့ အိပ္ခန္းႏွင့္ဆက္လွ်က္ သူတခါမွမသုံးပဲထားသည့္စတိုခန္းထဲ တံခါးေအာက္ေျခမွေလွ်ာဝင္သြားသည့္clackကေလး။ေရွာင္းက်န့္ စုပ္တခ်က္သပ္ကာ အက္်ီအရင္လဲဝတ္လိုက္တယ္။
"မင္းကဒီမွာပဲ...ဟင္!..."
အံဇြဲထဲေသာ့ရွာကာ ထိုအခန္းအားဖြင့္ဝင္လိုက္မွclackကေလးကိုလက္ဝယ္ျပန္ရသည့္ေရွာင္းက်န့္။သူသိထားသည့္စတိုခန္းဆိုသည့္ေနရာမွာ ေျပာင္ရွင္းေနကာ ထိုင္ခုံပုေလးေပၚတင္ထားသည့္စကၠဴဖာတစ္လုံးသာေတြ႕လိုက္ရတာမို႔ ေရွာင္းက်န့္သိလိုစိတ္နဲ႕ထိုစကၠဴဖာကိုယူၿပီး အိပ္ခန္းဘက္ျပန္ထြက္ခဲ့လိုက္တယ္။
အိပ္ခန္းထဲကစားပြဲေပၚဖုန္အနည္းငယ္တင္ေနသည့္စကၠဴဖာအားတင္ၿပီး စကၠဴဖုံးကိုအသာဖြင့္ၾကည့္လိုက္တယ္။အထဲမွာရွိေနသည္မ်ားက ပန္းေရာင္ဝက္႐ုပ္ေလးပါသည့္ေရဗူး mini cameraတစ္လုံး တိမ္စိုင္ေသာ့တြဲေလးရယ္ အသည္းတျခမ္းပုံပါေႂကြထည္ေကာ္ဖီခြက္ကေလးရယ္ ကတီဗာဗူးေလးတစ္ဗူးရယ္ပင္။ေရွာင္းက်န့္ထူးဆန္းသလို ပစၥည္းတခုခ်င္းထုတ္ကိုင္ၾကည့္ရင္း ကတီဗာဗူးထဲမွ စိန္လက္စြပ္ကေလးေၾကာင့္ ဦးေခါင္းကမိုက္ခနဲမူးေဝသြားရတယ္။
မ်က္လုံးမွိတ္ထားခ်ိန္အေတြးထဲတရိပ္ရိပ္ေပၚလာသည့္ပုံရိပ္တခ်ိဳ႕။စူးခနဲမီးေရာင္တခ်ိဳ႕ တင္းတင္းၾကပ္ၾကပ္စုပ္ကိုင္ခံထားရသည့္ကတီဗာဗူးေလး ေနာက္ၿပီးေသြးအိုင္ထဲမွာၿငိမ္သက္ေနသည့္ သူ။ထပ္ၿပီး ရႈပ္ေထြးလြန္းတဲ့ မွတ္ဉာဏ္တခ်ိဳ႕။
"အာ့!..."
ေရွာင္းက်န့္ မိမိဦးေခါင္းကိုဖိႏွိပ္ရင္း လက္တစ္ဖက္က မခံမရပ္နိုင္စြာ စားပြဲေစာင္းကိုဖိကိုင္ထားလိုက္တယ္။ထိုးကိုက္လာသည့္ဦးေခါင္းက တစုံတရာနဲ႕အျပင္းအထန္ထုရိုက္ခံေနရသည့္ႏွယ္။ႏႈတ္က ခပ္က်ယ္က်ယ္ထုတ္မၿငီးေပမဲ့ နာက်င္လြန္း၍ ေရွာင္းက်န့္ေခြၽးျပန္ေနကာ မ်က္ခုံးတန္းေတြတြန့္ေကြးမိသည္အထိ။ခါတိုင္းလည္း ေခါင္းမူးေခါင္းကိုက္ျဖစ္တတ္ေပမဲ့ ဤမွ်ထိမဆိုးဝါးဖူးတာမို႔ ေရွာင္းက်န့္လူးလိမ့္ေနေအာင္ႀကိတ္ခံရင္း ႏႈတ္ခမ္းေတြေစ့ပိတ္ထားမိတယ္။တကယ္ပဲ သူ႕ဦးေႏွာက္ကျပႆနာရွိေနခဲ့တာလား။
*ေဒါက္!* *ေဒါက္!* *ေဒါက္!*
"ဝင္ခဲ့..."
အားတင္းသံနဲ႕ေရွာင္းက်န့္ခြင့္ျပဳခ်က္ေၾကာင့္ အခန္းထဲေရာက္လာသည့္အိမ္ေတာ္ထိန္းဦးေလးႀကီး။ေခါင္းကိုက္တာ အနည္းငယ္သက္သာသြားၿပီမို႔ ေရွာင္းက်န့္အမူရာျပန္ထိန္းကာ မတ္မတ္ျပန္ထိုင္လိုက္တယ္။
"ဘာကိစၥရွိလို႔လဲဦးေလး...ကြၽန္ေတာ္ညစာမစားေတာ့ဘူးလို႔ေျပာထားၿပီးၿပီမလား..."
"ေအာက္ထပ္မွာ လူေလးဧည့္သည္ေတြေရာက္ေနလို႔ကြယ့္...လူေလးေက်ာင္းတုန္းကသူငယ္ခ်င္းေတြဆိုလားပဲ..."
"ေက်ာင္းတုန္းကသူငယ္ခ်င္း..."
ေရွာင္းက်န့္ စဥ္းစားဟန္ေရ႐ြတ္လိုက္မိကာ အိမ္ေတာ္ထိန္းဦးေလးႀကီးအခန္းထဲမွထြက္သြားၿပီတာနဲ႕ ေအာက္ထပ္ဧည့္ခန္းစီဆင္းခဲ့လိုက္တယ္။နယူးေယာက္ခ္မွာသူနဲ႕အတူဘြဲ႕ယူခဲ့တဲ့သူငယ္ခ်င္းမ်ားမ်ားစားစားမရွိ ယခုေပက်င္းကသူ႕စီလိုက္လာသည့္သူငယ္ခ်င္းဆို ပိုလို႔ေတာင္စဥ္းစားမရေသးသည္မို႔ ေရွာင္းက်န့္ဧည့္ခန္းထဲသာခပ္သြပ္သြပ္လွမ္းခဲ့လိုက္တယ္။
"ဘယ္သူေတြလဲမသိဘူးခမ်!..."
ဧည့္ခန္းထဲမွာထိုင္ေနသည့္သူတို႔ကိုျမင္၍ တခါမွမေတြ႕ဖူးသလို ေမးလာသည့္ေရွာင္းက်န့္ေၾကာင့္ ဖန္းေဝနဲ႕ေဖရွီးတေယာက္မ်က္ႏွာ တေယာက္ၾကည့္လိုက္မိၾကတယ္။တကယ္ပဲ ေရွာင္းက်န့္က ရိေပၚကိုသာမက သူတို႔ကိုပါေမ့ေနခဲ့တာပင္။
"ေရွာင္းက်န့္...မင္းဘာေၾကာင့္ဒီလိုျဖစ္သြားလဲငါတို႔မသိခ်င္ေတာ့ဘူး...အဲ့ထက္ ငါတို႔ဘယ္သူလဲဆိုတာကိုလည္းမင္းကိုေပးမသိေတာ့ဘူး...တခုပဲ မင္းေနာင္တမရခ်င္ဘူးဆို အခ်ိန္မေႏွာင္းခင္ မင္းႏွလုံးသားေနာက္လိုက္ဖို႔လိုတယ္ေရွာင္းက်န့္...သူမင္းအေဝးကိုထြက္မသြားခင္...မင္းနဲ႕သူ ဒီထက္ေဝးမသြားခင္ လြတ္သြားေတာ့မယ့္မင္းတန္ဖိုးထားတဲ့အရာကိုမလႊတ္လိုက္မိေစနဲ႕....ဒီအရာကိုမင္းေသခ်ာၾကည့္သင့္တာမို႔ငါလာျပန္ေပးတာ...ငါတို႔ျပန္ေတာ့မယ္ေရွာင္းက်န့္!..."
ဧည့္ခန္းစားပြဲေပၚတစုံတခုထားခဲ့ကာ ဖန္းေဝ ေဖရွီးလက္ကိုတြဲၿပီး ေရွာင္းအိမ္ေတာ္ဧည့္ခန္းထဲမွထြက္ခဲ့လိုက္တယ္။
"ေရွာင္းက်န့္ေကာ တကယ္ပဲသူ႕ႏွလုံးသားကိုနားလည္နိုင္မွာလား ဖန္းေကာ..."
"ေသခ်ာေပါက္ သူသာရိေပၚကိုတကယ္ခ်စ္ရင္နားလည္နိုင္ပါလိမ့္မယ္!..."
တြဲထားသည့္လက္ေတြပိုတင္းၾကပ္လိုက္မိရင္း ဖန္းေဝနဲ႕ေဖရွီးေရွာင္းအိမ္ေတာ္ၿခံဝင္းထဲမွ ေပါ့ပါးစြာလွမ္းထြက္ခဲ့ပါေတာ့တယ္။
က်န္ခဲ့သည့္ေရွာင္းက်န့္မွာ ေျပာခ်င္ရာေျပာၿပီးျပန္ထြက္သြားသည့္ႏွစ္ေယာက္ေၾကာင့္ ေခါင္းကိုက္ေနရာမွ စိတ္အိုက္လာမိတယ္။တကယ္ပဲ ႐ုတ္တရက္ႀကီး ဘာေတြလာေျပာသြားမွန္းမသိ။
"က်စ္!...ထပ္ၿပီးေနာက္က်ဦးမယ္...ဟင္း!..."
ဝမ္ရိေပၚကိုသြားေတြ႕ရန္႐ုံးေစာေစာဆင္းလာျခင္းျဖစ္ေပမဲ့အိမ္တိုင္ရာေရာက္ပေဟဠိလာေပးသြားသည့္ႏွစ္ေယာက္ေၾကာင့္ေရွာင္းက်န့္ ဧည့္ခန္းစားပြဲေပၚက ထိုႏွစ္ေယာက္ထားခဲ့သည့္အရာကိုေကာက္ယူၿပီး အိပ္ခန္းစီျပန္တက္ခဲ့လိုက္တယ္။
ေရွာင္းက်န့္ကိုသိခ်င္လာေအာင္ဆြဲေဆာင္ေနသည့္အရာက စာအုပ္တစ္အုပ္ျဖစ္ၿပီး အတိအက်ေျပာရလွ်င္ coverဖုံးတြင္ နန္ဟိုင္း( ေကာင္ေလး )ဆိုသည့္စေတကာစာလုံးေလးနဲ႕photo albumေလးတစ္ခုပင္။သုံးႏႈန္းထားသည့္စကားလုံးေလးကရိုးရွင္းေပမဲ့ တခါဖတ္မိ႐ုန္နဲ႕ဖြင့္မၾကည့္ပဲမေနနိုင္ေအာင္ ေရွာင္းက်န့္အားဆြဲေဆာင္နိုင္ေလသည္။
-ခ်စ္ဖို႔ေကာင္းတယ္-
ပထမစာတန္းေလးနဲ႕အတူ ဆံပင္ကိုဦးေခါင္းထိပ္မွာၾကက္ေတာင္စည္းေလးလိုစုစည္းထားသည့္အထက္တန္းေက်ာင္းသားေလးရဲ႕ဓာတ္ပုံ။တနည္းအားျဖင့္ အလုပ္သင္ေကာင္ေလးဟုေရွာင္းက်န့္သိထားသည့္ ဝမ္ရိေပၚ။
-အစားပုတ္လိုက္တာ ဒါမဲ့ ခ်စ္စရာေကာင္းတယ္-
ေနာက္ထပ္စာတိုေလးတေၾကာင္း။ထမင္းငုပ္စားေနသည့္အထက္တန္းေက်ာင္းသားေလးရဲ႕ ေနာက္ထပ္ဓာတ္ပုံတစ္ပုံ။ထပ္ၿပီး ဝမ္ရိေပၚပါပဲ။
-မိုးေတြ႐ြာေနတယ္၊နေဘးက ေကာင္ေလးကခ်စ္ဖို႔ေကာင္းေနတယ္-
ေက်ာင္းစာၾကည့္တိုက္ေရွ႕ အုတ္ခုံမွာမသိမသာရိုက္ယူထားသည့္ေရွာင္းက်န့္အပါအဝင္ရိေပၚမ်က္ႏွာေလးပါသည့္sefileပုံ။ေရွာင္းက်န့္လက္ေတြတုန္ယင္လာကာ အံ့ၾသဝမ္းသာတလွည့္စီ ခံစားလာရတယ္။
-လြမ္းတယ္-
-သတိရတယ္-
-မင္းကို ေတြ႕ခ်င္လိုက္တာကြာ-
-ဘယ္မွာမ်ားလဲ ေကာင္ေလး-
-ကိုယ္နားလည္လိုက္ၿပီ-
-ပိုေသခ်ာလာတယ္ကြ-
-မင္းကိုခ်စ္မိေနၿပီ အရမ္းပဲ-
ဓာတ္ပုံမပါသည့္စာစုတခ်ိဳ႕ ရက္စြဲအေတာ္မ်ားမ်ားကို ႀကီးစိုးထားတယ္။
-ကိုယ္အရမ္းေပ်ာ္တာပဲေကာင္ေလး-
မ်က္မွန္တျခမ္းေစာင္းႏွင့္ေစာင္ပုံထဲလုံးေထြးေနသည့္ေကာင္ေလးက ဓာတ္ပုံထဲႏွစ္ႏွစ္ၿခိဳက္ၿခိဳက္အိပ္ေမာက်ေနတယ္။ေရွာင္းက်န့္ခ်စ္တဲ့ ဝမ္ရိေပၚ။
-ကေလးေလးလိုပဲ ေကာင္ေလးကကိုယ့္ကိုယ္ကိုဂ႐ုမစိုက္ဘူး-ကေလးေလးလိုပဲ ကြၽန္ေတာ္ဆူလိုက္လို႔ ငိုတယ္-ကေလးေလးအတိုင္းပဲ ခ်စ္ဖို႔သိပ္ေကာင္းတယ္-
-ခိုးေၾကာင္ခိုးဝွက္နဲ႕ နဲနဲေတာ့ရွက္တယ္ဗ်-
ရိေပၚကိုေရွာင္းက်န့္ေပြ႕ထားသည့္ပုံ။ေဆးေတြေပေနသည့္ရိေပၚမ်က္ႏွာေလး။ထိုပုံအား ေက်ာင္းwebsiteမွေရွာင္းက်န့္ခိုးsaveခဲ့ျခင္း။ေသခ်ာပါၿပီ ဝမ္ရိေပၚသည္ သူသိပ္ခ်စ္ခဲ့တဲ့ ယခုခ်ိန္မွာေတာင္မသိစိတ္ထဲက သူခ်စ္မိေနတဲ့ေကာင္ေလးဆိုတာ ေရွာင္းက်န့္ဦးေႏွာက္ကသာမက ႏွလုံးသားကပါခံစားသိရွိလိုက္ေလၿပီ။
"မင္းက ကိုယ့္ေကာင္ေလးပဲ ဝမ္ရိေပၚ..."
To be continue....
5/4/2022(Tuesday)
Thank for your reading.
See u at final.><
Take care my dear readers♥.