(Συνεχίζουμε πουλάκια μου)
"Ωραία πάμε να της πούμε τι αποφασίσαμε" είπε η Αλεξάνδρα
Όλες μαζι άρχισαν να τρέχουν μέσα στο πελώριο σπίτι για να της πούνε την απόφαση που πήρανε.
"Ελένη; Ελένη;" φωνάζει η Αλεξάνδρα
"Που είσαι Ελένη;" Φωνάζει και η Δέσποινα
Η Ελένη άφαντη μέσα στο ίδιο της το σπίτι.
"Κορίτσια εδώ είμαι" ακούστηκε μια λεπτή φωνή από τα βάθη του διαδρόμου
"Που είσαι βρε χαζό;" ξανά ρωτάει η Αλεξάνδρα ανακουφισμένη
"Στο δωμάτιο των γονιών μου" απαντάει εκείνη.
"Τι κάνεις εδώ;"
"Τίποτα! τίποτα!" Λέει με δισταγμό η Ελένη
"Ωραία λοιπόν εμείς αποφασίσαμε ότι καλό θα ήταν να μείνει μόνο μια μαζί σου"
"Αυτή είναι η ιδέα που είχες;" λέει η Ελένη
"Έχεις καμία καλύτερη;" Ρωτάει απορημένα
"Ναι να με αφήσετε ήσυχη" απαντάει νευριασμένα η Ελένη
"Ελένη ξέρεις ότι δεν μπορούμε να το κάνουμε αυτό, γιατί είσαι φίλη μας και πρέπει να σε βοηθήσουμε" απαντάει η Δέσποινα
"Ναι γι'αυτό επειδή είστε φίλες μου πρέπει να σεβαστείτε την επιλογή μου" απαντάει ξανά θυμωμένα
"Γιατί μας μιλάς έτσι;" Λέει στεναχωρημένη η Αλεξάνδρα
"Συγγνώμη κορίτσια αλλά πήρα την απόφαση μου"
Η Αλεξάνδρα χωρίς να θέλει να δεχτεί το όχι της Ελένης. Κάνει ένα νόημα στα κορίτσια να βγούνε για λίγο έξω για να προσπαθήσει ακόμα μια φορά να της μιλήσει η ίδια.
"Αλεξάνδρα τι θέλεις;" Της λέει εκείνη
"Βρε Ελένη! Ξέρεις πόσο σε αγαπάμε γιατί μας το κάνεις δύσκολο; Δεν μπορούμε έτσι απλά να σε αφήσουμε μόνη σου. Θέλεις μια βοήθεια."
"Εσείς γιατί μου το κάνετε δύσκολο; Σας είπα ότι είναι για λίγες μέρες μόνο."
"Μα ίσα ίσα επειδή είναι οι πρώτες μέρες μετά από το σοκ σου, πρέπει να είμαι δίπλα σου!"
Η Αλεξάνδρα έρχεται όλο και πιο κοντά στην Ελένη και της ακουμπάει ελαφρά τον ώμο. Την κοιτάει στα μάτια της και της χαμογελάει.
"Ελένη; Θέλεις να μείνω εγώ;" Την ρωτάει ανήσυχη, περιμένοντας την απάντηση της.
"Εσύ;" ξανά ρωτάει κάνοντας πως δεν κατάλαβε την ερώτηση
"Ναι" απανταει η Αλεξάνδρα
"Πφφφφ :( Καλά εντάξει" απαντάει εκείνη
"Αχχ σε ευχαριστώ πολύ Ελένη μου" της απαντάει και την αγκαλιάζει σφιχτά
"Υπό έναν όρο!"
"Φυσικά! Ότι θέλεις!" Της λέει χωρίς δεύτερη σκέψη
"Θα με αφήνεις να κάνω ότι θέλω"
"Εξαρτάται"
"Συμφωνείς ναι ή όχι;"
"Πφφφ καλά"
"Ωραία!"
___________________________________
Τα κορίτσια έφυγαν για τα σπίτια τους αφού αποχαιρέτησαν την Ελένη και την Αλεξάνδρα.
"Αλεξάνδρα να την προσέχεις πολύ! Ότι χρειαστείς να στείλεις στην ομαδική!" Λέει η Δέσποινα
"Σας ευχαριστώ πολύ κορίτσια. Θα τη προσέχω σαν τα μάτια μου. Μην ανησυχείτε καθόλου"
"Αντίο..καλό μεσημέρι"
"Καλό μεσημέρι" απάντησε η Ελένη
____________________________
Όσο η Αλεξάνδρα μιλούσε στο τηλέφωνο με τη μαμά της και της έλεγε πως θα μείνει για λίγες μέρες στο σπίτι της Ελένης, η Ελένη ξανά γύρισε πίσω στο δωμάτιο των γονιών της και άρχισε να ανακατεύει τα πράγματα τους. Ξαφνικά βρήκε στο τελευταίο συρτάρι της ντουλάπας ένα κιβώτιο με μια κλειδαριά ασφαλείας. Απόρησε τι μπορεί να ήταν αυτό το κουτί. Οπότε χωρίς άλλη καθυστέρηση, έψαχνε σε όλο το σπίτι το κλειδί. Η Αλεξάνδρα παρατηρούσε την Ελένη να πηγαινοέρχεται μέσα στο σπίτι προβληματισμένη και την ρώτησε τι ακριβώς κάνει και δεν σταματούσε ούτε ένα λεπτό για να ξεκουραστεί. Εκείνη της απάντησε πως ανακάλυψε ένα παλιό κουτί των γονιών της και πιστεύει ότι μπορεί να είναι γι αυτήν.
"Τι με κοιτάς; Θα βοηθήσεις;" Ρωτάει η Ελένη
"Έρχομαι!" Απαντάει με ένα χαμόγελο η Αλεξάνδρα
_________________________________
Ωστόσο τα κορίτσια είχαν φτάσει στα σπίτια τους. Οι γονείς τους άρχισαν να αναρωτιούνται αν είναι όλα καλά με την κοπέλα. Όμως τους ενημέρωσαν ότι είναι όλα καλά και πως η Ελένη θα μείνει μαζί με την Αλεξάνδρα.
_________________________
Η είδηση για το χαμό των γονιών της Ελένης σιγά-σιγά έχει φτάσει στα αυτιά πολλών ανθρώπων μέσα στην πόλη την οποία ζούσε. Τα τηλεφωνήματα δεν άργησαν να ακουστούν. Συγγενείς από δω συγγενείς από κει...φίλοι και ξαδέρφια μόλις έμαθαν το τρομερό αυτό γεγονός έπαιρναν τηλέφωνο στο σπίτι για να μάθουν σε τι κατάσταση βρίσκεται η Ελένη. Η Ελένη όμως εκείνη την στιγμή το μόνο που την ένοιαζε ήταν να βρει το κλειδί για την κλειδαριά και να δει τι κρύβεται μέσα σε αυτό το κουτί.
Ντριν Ντριν...📞
Ντριν Ντριν
Το σταθερό δεν είχε σταματήσει να χτυπάει ούτε λεπτό. Έπειτα άρχισε και το τηλέφωνο της.
"Ελένη πρέπει να το σηκώσεις! Οι συγγενείς σου νοιάζονται για εσένα και θέλουν να δούνε αν είσαι καλά!" Λέει αποφασισμένη η Αλεξάνδρα
"Οι συγγενείς μου δεν έπαιρναν όταν έπρεπε να πάρουν και πήραν τώρα; Ναι πάλι καλά που θυμήθηκαν ότι υπάρχουμε και εμεις αν και τώρα έμεινα μόνο εγώ.."
"Έλα μην γίνεσαι άδικη και κακιά" της απαντάει η Αλεξάνδρα παρατηρώντας μια απογοήτευση στο βλέμμα της
"Δεν γίνομαι ούτε άδικη αλλά ούτε κακιά. Την σκληρή αλήθεια λέω και αν θέλεις την πιστεύεις!" Της απαντάει λίγο θυμωμένα
"Τώρα γιατί μου θυμώνεις; Ξέρεις ότι δεν αντέχω να μου θυμώνεις" της λέει κατεβάζοντας το πρόσωπο της προς τα κάτω και λίγο προς τα αριστερά
"Συγγνώμη!" Απαντάει η Ελένη
"Όχι όχι εγώ συγγνώμη που σε πίεσα!"
"Συνέχισε να ψάχνεις...." Της λέει προσπαθώντας να αλλάξει την συζήτηση η Ελένη
Λίγα λεπτά αργότερα:
"Ελένηηηηηη;
Ελένηηηηηη;
Βρε Ελένη" φωνάζει η Αλεξάνδρα
Βλέποντας ότι η Ελένη δεν απαντούσε η Αλεξάνδρα γρήγορα- γρήγορα ανέβηκε τα σκαλιά και βρέθηκε σε κλάσματα δευτερολέπτου στο δωμάτιο των γονιών της. Καθισμένη στο γκρίζο χαλάκι η Ελένη, κοιτάζει με τα μεγάλα πράσινα μάτια της, ένα σχετικά μικρό Dvd το οποίο είχε πάνω του γραμμένο μια λέξη: << Πριγκίπισσα μας🥰>> . Εκείνη τη στιγμή στρέφει το βλέμμα της προς την Αλεξάνδρα και με ένα τεράστιο χαμόγελο στα χείλη και τα μάτια της να λάμπουν σαν τον ήλιο , σηκώνεται και κάνει δύο τρία βήματα πιο κοντά στην Αλεξάνδρα.
"Αλεξάνδρα δες"
"Χαχα" σκάει ένα γελακι
"Ωχχ συγγνώμη δε ήθελα να .."
"Όχι όχι δεν πειράζει...μην ανησυχείς"
"Όχι όχι πειράζει. Δεν έπρεπε να γελάσω!"
"Βρε σου λέω μην ανησυχείς!"
"Το βλέπεις ; Είναι ένα Dvd για εμένα!"
"Βάλτο να το δούμε..." λέει η Αλεξάνδρα
"Λές; Δεν ξέρω! Δεν ξέρω αν είναι καλή ιδέα..."
"Όπως θέλεις δεν θέλω να σε πιέσω!"
"Ίσως κάποια άλλη στιγμη γιατί τώρα πρέπει να βρούμε το κλειδί!"
"Ναι ναι το κλειδί"
"Ξανά όταν σε φωνάζω όμως να απαντάς με τρόμαξες πριν."
"Εντάξει!"
Η Αλεξάνδρα κατέβηκε πάλι κάτω για να ψάξει το κλειδί.....
____________________________________
Ντριν Ντριν ξανά χτυπάει το τηλέφωνο της και αυτή την φορά ήτανε ένας άγνωστος αριθμός. Κοιταξε ξανά κοίταξε μα δεν ήθελε να το σηκώσει.
Τελικά πήρε το κινητό στα χέρια της και το έβαλε στο αυτί της αφού πάτησε το πράσινο κουμπί.
📞
"Παρακαλώ; Χωρίς απάντηση
Παρακαλώ;" Ξανά ρωτάει
"Γεια σου Ελένη"
"Γεια σας!"
"Τι γεια σας βρε; Ο Χρήστος είμαι."
"Ο Χρήστος; Ποιος Χρήστος;"
"Από το καφέ! Δεν με θυμάσαι;"
"Ααα τώρα θυμήθηκα ποιος είσαι!"
"Χαίρομαι! Τι κάνεις;"
"Όχι και πολύ καλά!"
"Γιατί τι έγινε;"
"Δεν έμαθες;"
"Όχι τι να μάθω;"
"Δεν νομίζω ότι αυτή η ώρα είναι κατάλληλη"
"Πες μου... δεν με πειράζει"
"Πφφφφ :("
"Τι έγινε γιατί ακούγεσαι έτσι;"
Η Ελένη δάκρυσε για ακόμα μια φορά αφού δεν πίστευε αυτό που είχε συμβεί σε αυτήν.
"Πες μου βρε κορίτσι μου! Μην με αφήνεις έτσι"
"Οι γονείς μου .." δεν μπόρεσε να συνεχίσει να μιλάει
"Τι έπαθαν οι γονείς σου;"
______________________________
"Ελένη; Μιλας με κανέναν;" Ρωτάει η Αλεξάνδρα
"Ελένη; " Ξανά φώναξε αλλά δεν πήρε απάντηση
_____________________________
"Πρέπει να σε κλείσω" είπε αφού το πρόσωπο της είχε γεμίσει με σταγόνες από τα δάκρυα της που τρέχαν σαν καταρράκτης
"Γιατί; Ποιος σε φωνάζει από μέσα;"
"Γιατί κλαίς; Ελένη;"
Εκλεισε το τηλέφωνο απότομα για να μην καταλάβει τίποτα η Αλεξάνδρα
______________________________
"Ελένη; Γιατί δεν ακούς; Σε φωνάζω τόση ώρα...μιλούσες με κανέναν;"
"Όχι όχι δεν μιλούσα με κανέναν!"
"Σαν να μου φάνηκε ότι σε άκουσα να μιλάς"
"Όχι όχι απλά καθόμουν και έψαχνα!"
(Τελείωσε και αυτό το κεφάλαιο...ελπίζω να σας άρεσε....ποια πιστεύετε ότι θα είναι η συνέχεια; )
Καλό σας βράδυ ❤️