Chapter 10 - Farewell
Oct. 21, 2005.
Lopez Medical Hospital – Davao City.
1:00 am.
"Is he alright?" Tanong ni Hannah na kanina pa hindi mapakali.
Wala pa siyang tulog dahil dumiretso sila dito sa hospital pagkatapos ng aksidente.
"Fortunately, there is no sign of trauma and he's not badly hurt. Tinahi namin yung braso niya pero hindi naman ganung kalala yun. He'll be okay" Sagot ng doctor.
Nakahinga ng maayos si Hannah at napangiti.
Niyakap niya ang mama niya sa sobrang tuwa.
"Ms, anong room yung anak ko? Mark Calvin Marquez ang pangalan niya?" Napatingin sila sa nurse station ng marinig ang isang matandang babae na sumisigaw.
Halatang nagpapanic ito at takot na takot.
Lumapit naman agad si Hannah bago pa makapagsalita yung nurse.
"Mrs. Marquez?"
The old woman looked at her. "Y-yes?"
"My name is Hannah, kaibigan po ako ni Mark. Andun po yung room niya. Sumunod po kayo sakin"
"Thank you Hannah. But is he okay now?" Halatang naiiyak na tanong ng nanay ni Mark.
"Luckily, yes"
Nagmadaling maglakad si Mrs. Marquez at dire-diretsong pumasok sa room ni Mark.
Hindi naman sumunod si Hannah sa kanya.
She stayed outside.
Mrs. Jenn realized the look in her daughter's face that is why she walked towards her.
"Anak, hindi mo man lang ba kakamustahin si Mark?"
Hannah shook her head. "I don't think I can face him, mom. Ako yung dahilan kung bakit siya nandyan ngayon. He must be angry with me"
Napaiyak si Hannah at awang-awa naman siyang niyakap ng kanyang ina.
"Darling, you wouldn't know not until you enter that room"
"What if he hates me? Ma, ayoko. Natatakot ako"
Her mom cupped her face and smiled at her. "Have faith, Hannah. I don't think Mark will hate you. You said it yourself, sinabi mo sa kanya lahat ng sikreto mo. He knows it's not your fault. Go ahead, talk to him"
Hannah hesitated but her mom pushed her inside.
Nung nagtagpo ang mga mata nila ni Mark ay napaluha na lang ang dalaga.
"Mom?" Mahinang tanong ni Mark.
"What is it? May masakit ba? Anong kailangan mo iho?"
"Can you leave me and Hannah alone for a minute? Maguusap lang po kami" Mark said without looking at his mom.
His eyes were glued at Hannah.
Tumayo na ang nanay niya at ngumiti. "Of course, if that's what you want"
Her mom smiled at Hannah before she walked outside.
"I'm glad you're okay" Mark greeted her.
Hindi nagsalita si Hannah.
Seeing Mark's bruises makes her cry even more.
"I'm sorry. I'm really sorry"
"Hey, come here"
Lumapit si Hannah at hinila naman siya ni Mark para umupo sa tabi nito.
"Wag mong sisihin ang sarili mo. Hindi naman ikaw ang gumawa nito sakin kundi yung nakaitim na babae"
"That black woman is following me since I was a kid! This is my entire fault! I should have stayed away from you! You nearly died in there!"
"But I didn't. Hannah, please. Stop blaming yourself. Hindi mo pwedeng palagi na lang sisihin ang sarili mo every time someone you love gets hurt. I kept telling you this but you never listened to me"
Umiling si Hannah at yumuko.
Iyak pa rin siya ng iyak.
"You do not understand. As long as you're with me, your life will be in danger"
"I don't care"
"I cannot tolerate that mark!" Tumayo siya at tumitig sa binata. "I'm sorry but I don't need you in my life. Ayokong maging responsible sa buhay mo. This is already a warning for me na kung hindi kita lalayuan, papatayin ka na niya talaga"
"Hannah...are you telling me----"
"OO MARK! Lalayo na ko! Aalis na ko dito sa Davao. Iiwan ko na yung buhay ko dito. You won't see me ever again, I'll make sure of that. Pasensya na kung nahirapan ka pa dahil sakin pero ito na lang yung choice na meron ako para iligtas ka. I'm really sorry"
"No. NO HANNAH! DON'T! Please pagisipan mo muna ito! Wag kang magpadalos-dalos!"
"Goodbye Mark"
Tumakbo agad si Hannah palabas ng hospital room.
Rinig na rinig niya ang mga sigaw ni Mark.
Nagwawala ito kung kaya't tumakbo papasok ang mga nurse sa loob.
Dire-diretso naman na tumakbo si Hannah papunta sa hagdanan.
Ngunit natigil siya ng makita niya ang isang lalakeng butas ang ulo na naglalakad paakyat.
Tinignan lang siya nito na para bang normal na tao lang ito.
Nanlamig si Hannah dahil alam niyang patay na ito.
She closed her eyes ngunit pagmulat niya ay nandoon pa rin ang lalake.
Nagmadali siyang lagpasan ito kahit na nanginginig na siya sa takot ngunit pagdating niya sa baba ay halos mapaupo siya sa gulat.
Dalawang batang babae ang nakairap sa kanya.
Magkahawak ang mga kamay nito at mukhang galit na galit.
They suddenly shouted with sharp voices which made Hannah shout too.
Sa takot niya ay napasigaw siya at tinakpan niya ang tenga niya gamit ang mga kamay niya.
"HANNAH! HANNAH ANAK!"
Natigil bigla ang mga sigawan ng naramdaman niya ang kanyang ina sa gilid niya na inaalog siya.
"What is it?"
"I s-saw someone. T-they're both d-dead and they l-look angry at m-me"
"Umalis na tayo dito. Delikado ka dito, madaming kaluluwang gumagala sa hospital. They'll go near you because they know you can see them. That you can hear them"
Inalalayan na siya ng kanyang ina papunta sa may labas ngunit nag-faint bigla si Hannah.
Parang hindi siya makahinga ng saglit.
Napaluhod siya at narinig niya ang kanyang ina na sumigaw ng malakas ngunit pagkatapos ng ilang segundo ay humina ang mga boses sa paligid niya.
Parang dumilim din at ang tanging narinig niya ay mga umuungol.
She opened her eyes and saw a lot of feet. Madudumi ang mga paa nila na para bang kakaahon lang sa putik.
Tumingin siya sa mga mukha ng mga taong iyon at lahat sila ay palapit ng palapit sa kanya.
Madaming mga dugo ang mga mukha nila at ang iba ay sira-sira pa.
"Help us! Help us Hannah! Help us!" They all said in different voices.
"I can't. I don't know how" Bulong ni Hannah bago siya bumagsak ng tuluyan.
-----------------------------------------------------
May booksigning nga po pala ako sa SM Fairview, bukas April 11 2015!
Registration starts at 10 am :) Hope to see you there!
Xoxo, the forever dyosa,
Nerdyirel ♥