Unicode
Chapter 94: Shoot! Sudden Stomach Pain!
အခန်း-၉၄။ ပစ်! ရုတ်တရက် ဗိုက်နာခြင်း!
___________________________________________
[ Some words in this section are not suitable for minors, so please read only after the age of 18. If you want to read before you are a minor, read on. ]
___________________________________________
အနည်းငယ် အေးစက်စက်ဖြစ်နေသော လက်ချောင်းသွယ်လေးများက ဖြည်းဖြည်းချင်း လှမ်း၍ လင်ကျန်းရီ၏ ညီငယ်လေးကို ဖမ်းဆုတ်လိုက်သည်။ အရက်မူးသမားလင်ကျန်းရီသည် သူ၏ဆန္ဒကို ရှင်းရှင်းလင်းလင်းပြသပြီးနောက် ညစ်ညမ်းသော ညည်းသံကို အသာအသံပြုလာသည်။
“ကျစ်ယန်…”
လင်ကျန်းရီသည် ဟက်စကီးတစ်ကောင်ကဲ့သို့သော အသံနှင့်အတူ သူ့နာမည်ကို ညင်သာစွာ အော်ထုတ်လိုက်သည်။
စုကျစ်ယန်သည် "အမ်း!" ဟုတုံ့ပြန်လိုက်ပြီး သူ့လက်၏ လှုပ်ရှားမှုကို ပိုမြန်စေလိုက်သည်။
လင်ကျန်းရီ၏ ခန္ဓာကိုယ်သည် မကြာမီပင် ပြန်လည်ပြေလျော့သွားပြီး သူ၏ ညစ်ညမ်းလှသော ညည်းညူသံများက သူဘယ်လောက်တောင် ကျေနပ် ပျော်ရွှင်နေသလဲဆိုတာ ပြသနေခဲ့သည်။
အဲ့ဒီ “အင်း၊ အမ်း၊ အဟား၊ အား” အသံတွေက စုကျစ်ယန်ကို ရှက်သွေးဖြန်းအောင်လုပ်သွားစေနိုင်တာကတော့အမှန်ပင်။
ဒီခွေးကောင်…
ဒီလို ညစ်ညမ်းရိုင်းစိုင်းတဲ့ အသံတွေကို မထွက်ဘဲမနိုင်ဘူးလားဟ!
“အင်း… ဇနီးလေး၊ မင်းက အကောင်းဆုံးပဲ…”
စုကျစ်ယန်ကို ချီးကျူးပြီးနောက် မကြာမီတွင် လင်ကျန်းရီ၏ အသက်ရှုသံသည် အနည်းငယ်တိုးညှင်းသွားကာ စုကျစ်ယန်၏ လက်ဖဝါးပေါ်သို့ အရည်ပူများ ပန်းထွက်လာတော့သည်။
လင်ကျန်းရီသည် သက်ပြင်းရှည်ကြီးကို မှုတ်ထုတ်လိုက်ပြီးနောက် ပို၍ပင် လိုချင်လာမိသည်။
“ဇနီးလေး…ကိုယ်ထပ်လိုချင်နေသေးတယ်…”
“…”
ဒီနေ့မှာဆိုရင် စုကျစ်ယန်ရဲ့ စိတ်နေစိတ်ထားလေးက ပြောစရာမလိုလောက်အောင် ရာသီဥတုကောင်းမွန်လွန်းတာကြောင့် လင်ကျန်းရီရဲ့ ယုတ္တိမတန်သည့် တောင်းဆိုမှုကို သူသဘောတူခဲ့လိုက်သည်။ ဒါပေမယ့် ပုံမှန်နေ့မျိုးမှာဆိုရင်တော့ ဒုတိယအကြိမ်ဆိုပြီး သူ့ကို ကူညီဖို့ရာအကြောင်း မရှိမှာသေချာပေါက်ပင်။
သူ သက်ပြင်းအသာချလိုက်ပြီး လင်ကျန်းရီ၏ ဖြတ်လတ်တက်ကြွနေသော ညီငယ်လေးကို နောက်တစ်ဖန်ဆုပ်ကိုင်လိုက်ရပြန်သည်...
လင်ကျန်းရီတစ်ယောက်ကျေနပ်ပြီး အိပ်ပျော်သွားသည်နှင့် စုကျစ်ယန်သည် သူ့နောက်ကျောကို ခပ်မတ်မတ်လေး ဆန့်တန်းလိုက်သည်။
ဒါက တကယ်ကို ပင်ပန်းလွန်းတယ်! ခွေးကောင်လင်ကို သူ့ခန္ဓာကိုယ်နဲ့ ကူညီရတာထက်ကို ပိုပင်ပန်းလွန်းတယ်!
သူ့ခါးလည်း ဒီလိုအကွေးအကောက်လုပ်ရလွန်းတာကြောင့် တစ်ဝက်ကနေကွဲထွက်သွားမတတ်ဘဲ!
သူ့ဗိုက်ထဲက ကလေးနှစ်ယောက်က နည်းနည်းလှုပ်သွားတာကြောင့် စုကျစ်ယန်သည် သူ့အားတွေကိုစုပြီး လက်ဆေးဖို့ အိမ်သာဆီသို့မသွားမှီ သူ့ကိုယ်တွင်းထဲမှသားလေးနှစ်ယောက် စိတ်အေးချမ်းစေဖို့အတွက် သူ့ဗိုက်ကို ညင်သာစွာ ပွတ်သပ်ပေးလိုက်သည်။ သူပြန်၀င်လာသည့်အခါ လင်းကျန်းရီသည် တစ်ဖက်သို့လှည့်၍ စောင်ကို ဘေးသို့ ကန်ထုတ်ပစ်လိုက်ပေသည်။
ဒါကြောင့် တစ်ယောက်ယောက်ကို ပြုစုစောင့်ရှောက်ရတယ်ဆိုတာ သောက်ရမ်းပင်ပန်းလွန်းလှတယ်လို့ပြောကြတာ...
စုကျစ်ယန်သည် သက်ပြင်းအသာချ၍ ခုတင်ပေါ်သို့ ဖြေးဖြေးချင်းမတတ်ခင် လင်ကျန်းရီ၏အ၀တ်ဗလာခန္တာအား စောင်နဲ့ ထပ်ပြီး ခြုံပေးလိုက်သည်။
ကံကောင်းထောက်မစွာဖြင့်၊ ခုတင်က ကျယ်နေတော့ လင်ကျန်းရီတစ်ယောက် သူ့ကို ကန်တာ၊ တွန်းတာအတွက် စိတ်ပူနေစရာ မလိုဘူး။
လင်ကျန်းရီသည် အရက်သောက်ပြီးမူးရူးနေပါသော်လည်း လူ့ကျင့်ဝတ်လေးကိုထိန်းပြီး အထက်တန်းကျကျနဲ့တည်ငြိမ်နေဆဲပင်။ အနည်းဆုံးတော့ သူသည် နာခံမှုအပြည့်ဖြင့် အိပ်ပျော်သွားပြီး မည်သူ့ကိုမျှ စိတ်အနှောင့်အယှက် မဖြစ်စေပေ။
ယခု သူစိတ်သက်သာရာရသွားတော့ စုကျစ်ယန်သည် သူ့ခါးမှ မခံနိုင်လောက်အောင် မသက်မသာဝေဒနာကို ခံစားလိုက်ရသောကြောင့် သူ့လက်ကိုဆန့်ထုတ်ကာ အသာနှိပ်နှယ်လိုက်သည်။
အိပ်တစ်၀က်နိုးတစ်၀တ်ဖြစ်နေတဲ့ကြားထဲမှ စုကျစ်ယန်သည် သူ့ကိုယ်သူစကားဆိုမိသည်- လင်ကျန်းရီကို ဂရုစိုက်ရတာ သောက်ရမ်းပင်ပန်းလွန်းတယ် ဒါ့ကြောင့် လင်ကျန်းရီကို နောက်တစ်ကြိမ် သောက်ဖို့ခွင့်မပြုတော့ဘူး! သူတကယ်လို့အရမ်းသောက်ချင်နေရင်တောင်မှ ကလေးမွေးပြီးမှပဲ ရမယ်၊ မဟုတ်ရင် ကိုယ်ဝန်ကြီးနဲ့ သူ့ကို ပြုစုစောင့်ရှောက်ရတာက လုံး၀ကိုကြေကွဲစရာပဲ!
နှစ်ယောက်စလုံး နှစ်နှစ်ခြိုက်ခြိုက် အိပ်ပျော်သွားကြပြီးနောက် လင်ကျန်းရီသည် ဦးစွာ နိုးလာပြီး အနီးကပ် အိပ်ပျော်နေသော မျက်နှာလေးတစ်ခုကို မြင်လိုက်ရသည် ။
—— သူတို့မသိစိတ်ကြောင့် ပိုနီးကပ်စွာ ဆုပ်ကိုင်ထားရင်း အိပ်ပျော်သွားကြသည့်တိုင် လင်ကျန်းရီသည် စုကျစ်ယန်၏ဗိုက်နှင့် မထိတွေ့မိစေရန် သတိပြုမိပြီး အသက်ရှုရလွယ်ကူစေရန် သူ့ရင်ဘတ်ပေါ်တွင် အသာလေးလှဲလျောင်းထားပေးလိုက်သည်။
စုကျစ်ယန်ကတော့ လင်ကျန်းရီ၏အနားသို့ တဖြည်းဖြည်းရွေ့လာပြီးမှ လင်ကျန်းရီ၏ရင်ဘက်ပေါ်တွင် အေးချမ်းစွာအနားမယူနိုင်ခင်အထိ ကိုယ်ကိုလှုပ်လှုပ်ရွရွလုပ်နေခြင်းအားမရပ်တန့်ခဲ့ပေ။
လင်ကျန်းရီ၏ မျက်လုံးများမှာ ကွေးညွတ်သွားပြီး သူ့အကြည့်ထဲတွင် မရှိမဖြစ်သော နူးညံ့မှုလေးတစ်ခုက ရှိနေသည်။ သူ လုံးဝ ကိုယ်လုံးတီး ဖြစ်နေမှန်း သတိမထားမိခင်အထိ စုကျစ်ယန် ရဲ့ နှုတ်ခမ်းလေးကို နူးညံ့စွာ နမ်းနေမိသည် ။
ဦးခေါင်းတွင် အနည်းငယ်သော နာကျင်ကိုက်ခဲမှု ရှိသော်လည်း သိပ်တော့မပြင်းထန်ပေ။ တစ်ညလောက်သောက်ပြီးလျှင် သူ့၀မ်းဗိုက်က မခံမရပ်နိုင်အောင်ပူလောင်လာတတ်သည်။ အချို့သော ပုံရိပ်များက သူ့စိတ်ထဲတွင် တရိတ်ရိတ်ပေါ်လာပြီးနောက် မနေ့ညက အဖြစ်အပျက်များကို လင်ကျန်းရီတစ်ယောက် တဖြည်းဖြည်းချင်း မှတ်မိလာသည်။ မှတ်ဉာဏ်အချို့က အစိတ်စိတ်အမွှာမွှာ ကွဲထွက်နေသော်လည်း သူ့ကို အံ့အားသင့်စေဖို့ကတော့ လုံလောက်တာထက်ပင်ပိုနေသေးသည်။
“ကျစ်ယန်… ကိုယ်မင်းကို အရမ်းချစ်တယ်…”
လင်ကျန်းရီက မနိုးသေးသည့် စုကျစ်ယန်၏ နှုတ်ခမ်းကို ညင်သာစွာ ဖိကပ်လိုက်ပြန်သည်။
မနေ့ညက သူအရမ်းပင်ပန်းနေခဲ့မှာပဲ။ ဦးဆုံး၊ သူက လော့ယန်နှင့် တစ်နေကုန် လိုက်သွားရတာကြောင့် တစ်ရေးတစ်မော မအိပ်ရသေးတဲ့အပြင် ညရောက်ပြန်တော့လည်း လင်ကျန်းရီ အိမ်ပြန်အလာကို စောင့်နေရပြန်သည်။ သူ့ကို ဂရုစိုက်မှုပေးတဲ့အပြင် သူ့လိုအပ်ချက်တွေကိုလည်း အကြိမ်ပေါင်းများစွာ ကူညီဖြေရှင်းပေးခဲ့သေးသည်။ သူ့မှာအတော်လေး ပင်ပန်းသွားရပြီး အိပ်ပျော်သွားရတာတောင်သိပ်မကြာသေးရှာဘူး။
လင်ကျန်းရီက အလျှင်စလိုအိပ်ရာမှ မထခင် စုကျစ်ဟန်ကို အချိန်ခဏအကြာလောက် ပွေ့ဖက်လိုက်သေးသည်။ မွန်းတည့်ချိန်နီးနေပြီ၊ ပုံမှန်ဆိုလျှင် စုကျစ်ယန်သည် သူဗိုက်ဆာပြီး တစ်ခုခုစားချင်နေပြီဖြစ်ကြောင်း ပူဆာနေတတ်သည်။
သူက စုကျစ်ယန်ကို ဂရုတစိုက် လွှတ်လိုက်ပြီး ကူရှင်ကိုအကျအနဖြစ်အောင်လုပ်ပေးကာ သူ့ကို ခေါင်းအုံးပေါ်သို့ အသာအယာတင်ပေးလိုက်ပြီး ကုတင်ပေါ်က မဆင်းခင် စောင်နဲ့ ခြုံပေးလိုက်သည်။
သူ့မျက်၀န်းထောင့်စွန်းမှ ကုတင်နဲ့ မျက်နှာချင်းဆိုင်မှာ တင်ထားသည့် ကင်မရာကို မြင်လိုက်ရသည်။ အလင်းရောင်က မှိတ်တုတ်မှိတ်တုတ်မှိတ်တုတ်ဖြစ်နေသောကြောင့် လင်ကျန်းရီတစ်ယောက် အံ့အားသင့်မိသွားသည်။
ကင်မရာကို တချိန်လုံးကြီး ဖွင့်ထားလို့ ဖြစ်မလား?
လင်ကျန်းရီသည် သူ့အဝတ်အစားများကို သပ်ရပ်စွာဝတ်ရန်ပင် ဂရုမစိုက်နိုင်ဘဲ လမ်းလျှောက်သွားလိုက်သည်။ သူ မနေ့က ဗီဒီယိုဖိုင်ကို တွေ့ပြီး ယဲ့ရှော် နှင့် လော့ယန် ကိုလည်း အဲဒီဗီဒီယိုထဲတွင် တွေ့ပေသည်။ ထို့နောက် သူတို့အကုန် ကိုယ့်အလုပ်နဲ့ကိုယ် အလုပ်များနေကြခြင်းကြောင့် ဒီကင်မရာကို မေ့သွားခဲ့ဖွယ်ရှိကြောင်း သူနားလည်သွားသည်။
နောက်နာရီအနည်းငယ်ကြာတော့ ဘာမှထွေထွေထူးထူးမရှိတော့ပေ။ သို့သော် လင်ကျန်းရီသည် ည၁၁နာရီအချိန်လောက်က တစ်စုံတစ်ခုကို ပြန်မြင်လိုက်ရတော့ ထိုဗီဒီယိုဖိုင်လေးကို သူ့ဆီသို့ထပ်ဆင့်ပို့ပစ်လိုက်သည်။
စုကျစ်ယန်တစ်ယောက် သူ့ကို ဂရုစိုက်နေတာကို မြင်လိုက်ရတော့ လင်ကျန်းရီရဲ့ အပြုံးကြီးက သူ့နားရွက်နားကို ရောက်လုနီးနီးပင်ပင့်တတ်သွားတော့သည်။
အိပ်ပျော်နေစဉ် စုကျစ်ယန်သည် နာကျင်မှုကြောင့် ဗိုက်ကိုထိနေသည်ကို မြင်လိုက်ရသောအခါတွင် လင်ကျန်းရီ၏အပြုံးသည် အေးခဲတောင့်တင်းသွားပြီး နှလုံးသားတစ်ခုလုံးက ကိုက်ခဲမှုကြောင့် အရည်ပျော်ကျလုနီးပါးပင်။
မနေ့က အရမ်းပင်ပန်းနေလို့ ဒီနေ့ အရမ်းအိပ်မောကျနေတာ သိပ်မဆန်းပါဘူး။
လင်ကျန်းရီသည်ကင်မရာကိုပိတ်လိုက်ပြီး စုကျ်ယန်၏နဖူးကိုနမ်းရန်အတွက် ကုတင်ဆီသို့ တစ်ဖန်ပြန်တတ်သွားလိုက်သည်။
သူက စကားအချို့တီးတိုရေရွတ်လိုက်သည်။
“မင်း အရမ်းအလုပ်ကြိုးစားလိုက်ရပြီ ပေါင်ပေ့...နောက်တစ်ခါ ကိုယ် အရမ်းမသောက်တော့ပါဘူးလို့ ကတိပေးတယ်!”
“အင်း…”
စုကျစ်ယန်က ညီးညူသံပြုရင်း သက်သောင့်သက်သာမရှိဟန် ကိုယ်ကိုအနည်းငယ် လူးလွန့်လာသည်။ သူ့လက်က သူ့၀မ်းဗိုက်ပေါ်သို့ ရောက်နေပြီး သူ့ကြည့်ရတာ အတော်လေးကိုနာကျင်နေပုံပင်။
လင်ကျန်းရီသည် နေ့လည်စာချက်ရန်အတွက် အလျင်စလိုရှိခြင်းမဖြစ်သဖြင့် ဘေးတွင်၀င်ထိုင်ကာ စုကျစ်ယန်ကိုနှိပ်နယ်ပေးနေလိုက်သည်။
စုကျစ်ယန်၏ အသက်ရှုသံ ပြင်းပြင်းနှင့် သူ့မျက်ခုံးမွှေးများ ပြေလျော့သွားမှသာ လင်ကျန်းရီသည် ရပ်တန့်ကာ ထမင်း၊ဟင်း ချက်ရန်အတွက် ထသွားတော့သည်။
လင်ကျန်းရီ ထမင်း၊ဟင်းချက်ပြီးချိန်မှာတော့ နေ့လည်တစ်နာရီပင်ရှိနေချေပြီ။ သူအိပ်ခန်းအတွင်းကိုသွားကြည့်တော့ စုကျစ်ယန်ဟာ နှစ်နှစ်ခြိုက်ခြိုက်အိပ်ပျော်နေဆဲဖြစ်ပြီး သူ့ကိုနှိုးနိုင်ဖို့ရာ လမ်းမမြင်တာကို တွေ့လိုက်ရသည့်အတွက် နောက်ထပ်တစ်နာရီလောက်ထပ်အိပ်ခိုင်းလိုက်သည်။
သူ့သားလေးနှစ်ယောက် ဘယ်လိုဖြစ်နေပြီလဲဆိုတာကို တွေးကြည့်လိုက်ရင်း လင်ကျန်းရီက ဒီလိုသာဆက်သွားနေလျှင် သူ့သားနှစ်ယောက်စလုံး ဗိုက်ဆာတာကို မခံနိုင်တော့ဘူးလို့ ခံစားလိုက်ရသည့်အတွက် စုကျစ်ယန်ကို နှိုးဖို့ရာသွားလိုက်သည်။
စုကျစ်ယန်သည် လင်ကျန်းရီ၏အကူအညီအောက်တွင် အနည်းငယ်မူးနောက်နောက်ဖြစ်နေဟန်ဖြင့် ထိုင်နေလေသည်။
"ခင်ဗျား အခု အမူးပြေသွားပြီလား? ခေါင်းကိုက်နေသေးလား? ဗိုက်ကရော ဘယ်လိုနေလဲ? အဲ့ဒါက အဆင်မပြေဘူးလား?"
ထိုစကားကိုကြားပြီးနောက် လင်ကျန်းရီသည် အထူးတလည်ပင် ကျေနပ်ပီတိဂွမ်းဆီထိသွာတော့သည်။ သူသည် ပို၍ပင်တိုးကပ်လိုက်ပြီး စုကျစ်ယန်၏ပါးကို အကြိမ်အနည်းငယ်ပင် ထပ်ဖိကပ်နမ်းရှိုက်လိုက်သည်။
"ဇနီးလေး...ကိုယ်လေမင်းကိုသေလောက်အောင်ချစ်တယ်!"
ဤကဲ့သို့သော အိပ်ရာနှိုးမှုကြောင့် စုကျစ်ယန်သည် အိပ်ငိုက်ခြင်းမှ နိုးလာပြီး လင်ကျန်းရီအား မျက်လုံးများအသာလှိမ့်ပြလိုက်သည်။
"အခုမှ မနက်အစောကြီးရှိနေသေးပေမယ့် ခင်ဗျားကတော့ အတော်လေးကို ဖလစ်နေတော့တာပဲ! ကျွန်တော် ဗိုက်ဆာနေပြီ…"
"စားစရာက အဆင်သင့်ဖြစ်နေပါပြီ မင်းလေးအတွက် ကိုယ်သွားယူပေးပါရစေ၊ မလှုပ်နဲ့နော်...ဒီမှာထိုင်နေ ကိုယ် ခွံ့ကျွေးမယ်"
လင်ကျန်းရီသည် သက်တောင့်သက်သာရှိစေရန် စုကျစ်ယန်၏နောက်ကျောတွင် ကူရှင်တစ်ခုကိုယူ၍ ခုထားလိုက်သည်။ ထို့နောက် သူထရပ်၍ အစားအသောက်ပန်းကန် တစ်လုံးပြီးတစ်လုံးကို သွားယူကာ အထူးသဖြင့် သူ့ကို ကြိုးကြိုးစားစားနဲ့ တစ်ဇွန်းပြီးတစ်ဇွန်းကို "ဇနီးလေး" ဟု ညင်ညင်သာသာခေါ်ရင်း ခွံ့ကျွေးလေတော့သည်။
[ Velly/N - ဆိုစမ်းပါဦး ဘဲကြီးလင်လိုကောင်လေးမျိုးကို လိုချင်သွားကြပြီမလား😌 ]
စုကျစ်ယန်သည် လင်ကျန်းရီတစ်ယောက် သူ့အား အတော်လေးအကဲပိုသဲသဲလှုပ်ပြနေခြင်းကို စိတ်အနှောက်အယှက်မဖြစ်ပါသော်လည်း ဒါက အရမ်း ရုတ်တရက်ကြီး မဖြစ်လွန်းဘူးလား?
ဘာကြောင့်များ သူသည် ယခင်အကြိမ်များထက်ပင် ပိုပိုသာသာ ချစ်ပြ၊ရိုပြ၊ တင်းတင်းကြပ်ကြပ်ဖက်တွယ်ထားရသနည်း?
"မနေ့ညက တစ်ခုခုများ မဟုတ်တာလုပ်ထားခဲ့လို့လား?"
စုကျစ်ယန်သည် လင်ကျန်းရီကို သံသယအပြည့်ဖြင့် စိုက်ကြည့်လိုက်သည်။
ဟုတ်သားပဲ၊ မနေ့ညတုန်းက သူ့အ၀တ်အစားတွေကို ချွတ်ဖို့ ကူညီပေးရင်းနဲ့ ဘာမဟုတ်မဟတ်တဲ့ အရာတွေများ ပြန်ယူလာသေးသလဲဆိုတာ ဘာကြောင့်များ မစစ်ဆေးမိလိုက်ပါလိမ့်!
သို့သော်လည်း… သူ[စု]သည် သူ့[ရီ]အား သတ္တိများစွာ ပေးသနားလျှင်ပင် သူ[ရီ]လုပ်ရဲပါမည်လား?!
လင်ကျန်းရီက လျို့၀ှက်ဆန်းကြယ်စွာပြုံးလိုက်သည်။
"ကိယ်လုပ်ခဲ့တဲ့အမှားကို ဇနီးလေးကမေ့သွားပြီလား? မင်းလေးက ကိုယ်နဲ့ ညတစ်ဝက်ကျိုးလောက်အထိ မကစားပေးခဲ့ဘူးလား?"
စုကျစ်ယန်၏ မျက်နှာလေးသည် ချက်ချင်းပင် အနီရောင်ဆေးသုတ်ခံလိုက်ရသလို ရဲတွတ်သွားသည်။
လီးပဲ! ဒီခွေးကောင်က မနေ့ညတုန်းက မူးနေရင်တောင် တော်တော် ငြိမ်နေသေးတာပဲ။ မနေ့ညက ဖြစ်ပျက်ခဲ့တာတွေကို မှတ်မိနေသေးတယ်ဆိုတာ သူသာသိရင် သူ့စိတ်နှလုံးလေးကနူးညံ့နေခဲ့မှာ မဟုတ်ပါဘူးနော်။
အခုတော့ သူ ဘယ်လောက်တောင် မိုက်မဲနေသလဲဆိုတာ ကြည့်ကြည့်လိုက်! ဒါက သူ့ကို စိတ်ဆိုးအောင်လုပ်နေတာပဲ!
“ထွက်သွား! ဘယ်သူက ဘယ်သူ့ကိုကစားတာလဲ? ခင်ဗျားက ကျွန်တော်ကိုအရင်ထိဖို့ပြောတာလေ…”
စုကျစ်ယန်၏ နီရဲနေသောပါးပြင်လေးများနှင့် စူးရှတောက်ပသောအကြည့်လေးများက အထူးကိုဆွဲဆောင်မှုရှိလွန်းနေသည်။
လင်ကျန်းရီသည် တင်းမာမှုခံစားလိုက်ရပြီး စုကျစ်ယန်ကို ထပ်မံနမ်းရှိုက်ရန်အတွက် အနီးသို့တိုးကပ်လာခဲ့သည်။
“ဟုတ်တယ်၊ ဟုတ်တယ်၊ ကိုယ်ကသာ အရှင်သခင်ဇနီးလေးကို ကိုယ့်ကို ထိအောင်လုပ်ဖို့ပြောခဲ့တဲ့သူဖြစ်ပြီး အရှင်သခင်ဇနီးလေးက ကိုယ့်ညီငယ်လေးနဲ့ အရင်းနှီးဆုံး ကစားနေတာကို ကိုယ်ကအရမ်းကိုသဘောကျတာရယ်၊ ကိုယ်တို့သားလေးတွေမမွေးခင်အထိစောင့်နေပေးပါ၊ ဇနီးလေး ဆက်ကစားပေးလို့ရမလား၊ မင်းလေး စိတ်ကျေနပ်သည်အထိ ကိုယ်ကစားခွင့်ပေးမှာပါ…”
စုကျစ်ယန်၏မျက်နှာသည် သည့်ထက်လည်း ပို၍နီရဲနိုင်ခြင်းမရှိနိုတော့ပေ။ ချီးကို စိတ်ကျေနပ်သည်အထိကစားခိုင်း...ဒီခွေးကောင် လင်ကျန်းရီရဲ့ မျက်နှာက ပိုပိုပြီးကို အရည်ထူလာတော့တာပဲ။
ဟွန့်! သူတော့ ဒီလူကြီးကို ထိန်းထားနိုင်ဖို့နည်းလမ်းရှာမှကိုဖြစ်တော့မယ်!
“ကျွန်တော် ဗိုက်ဆာတယ်…”
စုကျစ်ယန်၏အော်ဟစ်လိုက်မှုကြောင့် လင်ကျန်းရီသည် နောက်ပြောင်နေခြင်းကို အမြန်ရပ်တန့်လိုက်ပြီး အရှင်သခင်ဇနီးသည်လေးကို ကျွေးမွေးရန်အတွက်သာ အာရုံစိုက်လိုက်သည်။
ထမင်းစားသောက်ပြီးနောက် သူတို့နှစ်ယောက်စလုံးတွင် ဘာမှလုပ်စရာမရှိတာကြောင့် လင်ကျန်းရီသည် ကင်မရာဖြင့်ကစားနေတော့သည်။
စုကျစ်ယန်တစ်ယောက် အသုံးပြုသည်ကို လအနည်းငယ်ကြာမြင်ပြီးနောက်၊ သူသည် ထိုပစ္စည်းကို မည်ကဲ့သို့ လည်ပတ်ရမည်ကို ကောင်းကောင်း သိနေခဲ့ပြီဖြစ်ပြီး သူတို့၏နေ့စဉ်ဘဝများကို ရိုက်ကူးရန်အတွက် တာဝန်ယူခဲ့သည်။
စုကျစ်ယန်က ကုတင်ပေါ်တွင် လှဲလိုက်ပြီး "ကတ်ကို သိမ်းထား၊လော့ယန် နဲ့ ယဲ့ရှော်ရဲ့ ဗီဒီယိုဖိုင်က အထဲမှာ ရှိနေတယ် သူတို့ရဲ့ ဗီဒီယိုဖိုင်ကို တည်းဖြတ်ဖို့အတွက် အချိန်တစ်ခုတော့ ခွဲပေးရတော့မယ်"
"မင်း ဘာလို့ ဗီဒီယိုကို တည်းဖြတ်ဖို့ အရှိန်ပြင်းနေတာလဲ? မပင်ပန်းဘူးလား? အရင်ဆုံး ကလေးမမွေးခင်အထိ စောင့်ပါ၊ ဒီကတ်ကို ကိုယ်သိမ်းထားမှာမို့ စိတ်မပူပါနဲ့! တခြားပစ္စည်းတွေနဲ့ ရောနှောမထားပါဘူး!"
လင်ကျန်းရီသည် ပျော်ရွှင်ကျေနပ်စွာ ပြုံးလိုက်သည်။ ထိုကတ်ထဲတွင် သူ့ဇနီးလေးက သူ့ကို ကူညီနေသည့် ဗီဒီယိုဖိုင်လည်း ရှိနေသေးသည်၊ သူ့အနေနဲ့ ဒီကတ်ကို အခြားကတ်များနှင့်အတူ ရောနှောထားရန်အတွက် ဆန္ဒရှိပါမလားလို့? သေချာပေါက်ကို လုံးဝမရှိဘူး! ဒီကတ်ကို စနစ်တကျ သေသေချာချာ သိမ်းဆည်းထားရမယ်!
လင်ကျန်းရီတစ်ယောက်ကင်မရာနဲ့ ဆော့နေချိန်မှာ စုကျစ်ယန်၏ အမူအရာမှာ ရုတ်တရက် ပြောင်းလဲသွားပြီး ဗိုက်ကိုကိုင်၍ တိုးတိုးလေး ညည်းညူမိလိုက်သည်။
သူ့ဗိုက်အတွင်းတွင် ရုတ်တရတ် နာကျင်မှုလှိုင်းလုံးကြီးတစ်ခုက ရပ်တန့်လိုက် ဆက်လတ်၍ တိက်ခိုက်လိုက်ဖြင့် ဖြစ်နေသည်။
စုကျစ်ယန်ကအလျှင်အမြန်ခေါ်လိုက်သည်။
"ရီ...ကျွန်တော်...ဗိုက်...နာတယ်..."
လင်ကျန်းရီသည် ဤစကားသံကိုကြားသည့်အခါ မျက်လုံးများမှာပြူးကျယ်သွားပြီး စုကျစ်ယန်တစ်ယောက် သူ့ဗိုက်ကိုကိုင်ကာ လဲကျသွားတော့မည့်ပုံကိုမြင်လျှင် ချက်ချင်းဆိုသလို သူ့ဘေးသို့ ပြေးသွားလိုက်ပြီး ပခုံးများကိုဖမ်းဆုတ်၍ ထောက်ကိုင်လိုက်သည်။
သူသည် စိုးရိမ်တကြီးဖြင့်မေးလိုက်သည်။
“ဘာဖြစ်လို့လဲ? ကလေးတွေက မင်းကို ပြင်းပြင်းထန်ထန် ကန်ခဲ့တာလား?"
"ကျွန်တော် မသိဘူး...အဲ့ဒါက...ရုတ်တရက်...အရမ်းနာတယ်...ဝူး..."
"မင်း အခုချက်ချင်းမွေးတော့မယ်လို့တော့ ကိုယ့်ကိုအခု မပြောနဲ့နော်...အခုမှ ၇လပဲရှိသေးတာလေ…အဲ့ဒါက အရမ်းစောလွန်းနေသေးတာမဟုတ်ဘူးလား?”
လင်ကျန်းရီသည် ထိတ်လန့်တုန်လှုပ်သွားပါသော်လည်း မကြာခင်မှာပင် ပြန်လည် စိတ်လျှော့သွားနိုင်ပြီး စုကျစ်ယန်ကို အသာထောက်ကူပေးရင်း မေးလိုက်သည်။
“အဲ့ဒါက ဘယ်လိုမျိုး နာကြင်တာလဲ?”
“…ကျွန်တော်ကို တဖျစ်ဖျစ်နဲ့ ကိုက်နေသလိုပဲ….အရမ်း...နာကျင်လိုက်တာ…”
စုကျစ်ယန်သည် ချွေးအေးများ စီးကျနေပြီး သူ့ခန္ဓာကိုယ်တစ်ခုလုံးမှာ လင်ကျန်းရီ၏ လက်မောင်းပေါ်တွင် ရှိနေသည်။
ဒါက သူ့ကို ကြောက်လန့်နေစေပြီး သူ့လေသံမှာလည်း အတော်လေးကို တုန်တုန်ယင်ယင်ပင်။
“ရီ…ကျွန်တော်...ကြောက်တယ်…”
"မကြောက်နဲ့နော် အဆင်ပြေသွားမှာပါ၊ ကိုယ်ဒီမှာရှိတယ်လေ... မင်းနဲ့အတူရှိနေပေးမယ်...ကိုယ်တို့ အခု ဆေးရုံသွားကြမယ်...120 ခေါ်ဆိုလိုက်မယ် ခဏလောက်သည်းခံလိုက်နော်...မင်းလေး နေကောင်းသွားမှာပါ...မကြောက်နဲ့နော်…”
လင်ကျန်းရီသည် စုကျစ်ယန် ကို အသာဖေးမပေးထားရင်းဖြင့် ဖုန်းကိုယူရန်အတွက် သူ့လက်ကိုအသာဆန့်ထုတ်ကာ ပြောလိုက်သည်။ သူ့မိဘများကို မခေါ်မီ သူသည် အခြေအနေနှင့် လိပ်စာကို 120 သို့ သတင်းပို့ခဲ့သည်။
"ပါး၊ မား၊ ကျစ်ယန်ရဲ့ ဗိုက်က အရမ်းနာကျင်နေတယ်၊ ကျွန်တော် ဒီအခြေအနေတစ်ခုလုံးကို တစ်ယောက်တည်း မကိုင်တွယ်နိုင်တော့မှာ ကြောက်လို့ နှစ်ယောက်စလုံး လိုက်ခဲ့ပေးပါ! စိတ်မပူပါနဲ့ ပါး၊ ကားကို သတိထားပြီး မောင်းပါ၊ ကျွန်တော်လူနာတင်ကားတော့ခေါ်ပြီးပါပြီ”
___________________________________________
•Translated By L.Z_Velly [Team-Camomile ]
•Words.3277
Zawgyi
Chapter 94: Shoot! Sudden Stomach Pain!
အခန္း-၉၄။ ပစ္! ရုတ္တရက္ ဗိုက္နာျခင္း!
___________________________________________
[ Some words in this section are not suitable for minors, so please read only after the age of 18. If you want to read before you are a minor, read on. ]
___________________________________________
အနည္းငယ္ ေအးစက္စက္ျဖစ္ေနေသာ လက္ေခ်ာင္းသြယ္ေလးမ်ားက ျဖည္းျဖည္းခ်င္း လွမ္း၍ လင္က်န္းရီ၏ ညီငယ္ေလးကို ဖမ္းဆုတ္လိုက္သည္။ အရက္မူးသမားလင္က်န္းရီသည္ သူ၏ဆႏၵကို ရွင္းရွင္းလင္းလင္းျပသၿပီးေနာက္ ညစ္ညမ္းေသာ ညည္းသံကို အသာအသံျပဳလာသည္။
“က်စ္ယန္…”
လင္က်န္းရီသည္ ဟက္စကီးတစ္ေကာင္ကဲ့သို႔ေသာ အသံႏွင့္အတူ သူ႔နာမည္ကို ညင္သာစြာ ေအာ္ထုတ္လိုက္သည္။
စုက်စ္ယန္သည္ "အမ္း!" ဟုတံု႔ျပန္လိုက္ၿပီး သူ႔လက္၏ လႈပ္ရွားမႈကို ပိုျမန္ေစလိုက္သည္။
လင္က်န္းရီ၏ ခႏၶာကိုယ္သည္ မၾကာမီပင္ ျပန္လည္ေျပေလ်ာ့သြားၿပီး သူ၏ ညစ္ညမ္းလွေသာ ညည္းၫူသံမ်ားက သူဘယ္ေလာက္ေတာင္ ေက်နပ္ ေပ်ာ္ရႊင္ေနသလဲဆိုတာ ျပသေနခဲ့သည္။
အဲ့ဒီ “အင္း၊ အမ္း၊ အဟား၊ အား” အသံေတြက စုက်စ္ယန္ကို ရွက္ေသြးျဖန္းေအာင္လုပ္သြားေစႏိုင္တာကေတာ့အမွန္ပင္။
ဒီေခြးေကာင္…
ဒီလို ညစ္ညမ္းရိုင္းစိုင္းတဲ့ အသံေတြကို မထြက္ဘဲမႏိုင္ဘူးလားဟ!
“အင္း… ဇနီးေလး၊ မင္းက အေကာင္းဆံုးပဲ…”
စုက်စ္ယန္ကို ခ်ီးက်ူးၿပီးေနာက္ မၾကာမီတြင္ လင္က်န္းရီ၏ အသက္ရႈသံသည္ အနည္းငယ္တိုးၫွင္းသြားကာ စုက်စ္ယန္၏ လက္ဖဝါးေပၚသို႔ အရည္ပူမ်ား ပန္းထြက္လာေတာ့သည္။
လင္က်န္းရီသည္ သက္ျပင္းရွည္ႀကီးကို မႈတ္ထုတ္လိုက္ၿပီးေနာက္ ပို၍ပင္ လိုခ်င္လာမိသည္။
“ဇနီးေလး…ကိုယ္ထပ္လိုခ်င္ေနေသးတယ္…”
“…”
ဒီေန့မွာဆိုရင္ စုက်စ္ယန္ရဲ့ စိတ္ေနစိတ္ထားေလးက ေျပာစရာမလိုေလာက္ေအာင္ ရာသီဥတုေကာင္းမြန္လြန္းတာေၾကာင့္ လင္က်န္းရီရဲ့ ယုတၲိမတန္သည့္ ေတာင္းဆိုမႈကို သူသေဘာတူခဲ့လိုက္သည္။ ဒါေပမယ့္ ပံုမွန္ေန့မ်ိဳးမွာဆိုရင္ေတာ့ ဒုတိယအႀကိမ္ဆိုၿပီး သူ႔ကို ကူညီဖို႔ရာအေၾကာင္း မရိွမွာေသခ်ာေပါက္ပင္။
သူ သက္ျပင္းအသာခ်လိုက္ၿပီး လင္က်န္းရီ၏ ျဖတ္လတ္တက္ႂကြေနေသာ ညီငယ္ေလးကို ေနာက္တစ္ဖန္ဆုပ္ကိုင္လိုက္ရျပန္သည္...
လင္က်န္းရီတစ္ေယာက္ေက်နပ္ၿပီး အိပ္ေပ်ာ္သြားသည္ႏွင့္ စုက်စ္ယန္သည္ သူ႔ေနာက္ေက်ာကို ခပ္မတ္မတ္ေလး ဆန႔္တန္းလိုက္သည္။
ဒါက တကယ္ကို ပင္ပန္းလြန္းတယ္! ေခြးေကာင္လင္ကို သူ႔ခႏၶာကိုယ္နဲ႔ ကူညီရတာထက္ကို ပိုပင္ပန္းလြန္းတယ္!
သူ႔ခါးလည္း ဒီလိုအေကြးအေကာက္လုပ္ရလြန္းတာေၾကာင့္ တစ္ဝက္ကေနကြဲထြက္သြားမတတ္ဘဲ!
သူ႔ဗိုက္ထဲက ကေလးႏွစ္ေယာက္က နည္းနည္းလႈပ္သြားတာေၾကာင့္ စုက်စ္ယန္သည္ သူ႔အားေတြကိုစုၿပီး လက္ေဆးဖို႔ အိမ္သာဆီသို႔မသြားမွီ သူ႔ကိုယ္တြင္းထဲမွသားေလးႏွစ္ေယာက္ စိတ္ေအးခ်မ္းေစဖို႔အတြက္ သူ႔ဗိုက္ကို ညင္သာစြာ ပြတ္သပ္ေပးလိုက္သည္။ သူျပန္၀င္လာသည့္အခါ လင္းက်န္းရီသည္ တစ္ဖက္သို႔လွၫ့္၍ ေစာင္ကို ေဘးသို႔ ကန္ထုတ္ပစ္လိုက္ေပသည္။
ဒါေၾကာင့္ တစ္ေယာက္ေယာက္ကို ျပဳစုေစာင့္ေရွာက္ရတယ္ဆိုတာ ေသာက္ရမ္းပင္ပန္းလြန္းလွတယ္လို႔ေျပာၾကတာ...
စုက်စ္ယန္သည္ သက္ျပင္းအသာခ်၍ ခုတင္ေပၚသို႔ ေျဖးေျဖးခ်င္းမတတ္ခင္ လင္က်န္းရီ၏အ၀တ္ဗလာခႏၲာအား ေစာင္နဲ႔ ထပ္ၿပီး ၿခံဳေပးလိုက္သည္။
ကံေကာင္းေထာက္မစြာျဖင့္၊ ခုတင္က က်ယ္ေနေတာ့ လင္က်န္းရီတစ္ေယာက္ သူ႔ကို ကန္တာ၊ တြန္းတာအတြက္ စိတ္ပူေနစရာ မလိုဘူး။
လင္က်န္းရီသည္ အရက္ေသာက္ၿပီးမူးရူးေနပါေသာ္လည္း လူ႔က်င့္ဝတ္ေလးကိုထိန္းၿပီး အထက္တန္းက်က်နဲ႔တည္ၿငိမ္ေနဆဲပင္။ အနည္းဆံုးေတာ့ သူသည္ နာခံမႈအျပည့္ျဖင့္ အိပ္ေပ်ာ္သြားၿပီး မည္သူ႔ကိုမ်ွ စိတ္အေနွာင့္အယွက္ မျဖစ္ေစေပ။
ယခု သူစိတ္သက္သာရာရသြားေတာ့ စုက်စ္ယန္သည္ သူ႔ခါးမွ မခံႏိုင္ေလာက္ေအာင္ မသက္မသာေဝဒနာကို ခံစားလိုက္ရေသာေၾကာင့္ သူ႔လက္ကိုဆန္႔ထုတ္ကာ အသာႏိွပ္ႏွယ္လိုက္သည္။
အိပ္တစ္၀က္ႏိုးတစ္၀တ္ျဖစ္ေနတဲ့ၾကားထဲမွ စုက်စ္ယန္သည္ သူ႔ကိုယ္သူစကားဆိုမိသည္- လင္က်န္းရီကို ဂရုစိုက္ရတာ ေသာက္ရမ္းပင္ပန္းလြန္းတယ္ ဒါ့ေၾကာင့္ လင္က်န္းရီကို ေနာက္တစ္ႀကိမ္ ေသာက္ဖို႔ခြင့္မျပဳေတာ့ဘူး! သူတကယ္လို႔အရမ္းေသာက္ခ်င္ေနရင္ေတာင္မွ ကေလးေမြးၿပီးမွပဲ ရမယ္၊ မဟုတ္ရင္ ကိုယ္ဝန္ႀကီးနဲ႔ သူ႔ကို ျပဳစုေစာင့္ေရွာက္ရတာက လံုး၀ကိုေၾကကြဲစရာပဲ!
ႏွစ္ေယာက္စလံုး ႏွစ္ႏွစ္ၿခိဳက္ၿခိဳက္ အိပ္ေပ်ာ္သြားၾကၿပီးေနာက္ လင္က်န္းရီသည္ ၪီးစြာ ႏိုးလာၿပီး အနီးကပ္ အိပ္ေပ်ာ္ေနေသာ မ်က္ႏွာေလးတစ္ခုကို ျမင္လိုက္ရသည္ ။
—— သူတို႔မသိစိတ္ေၾကာင့္ ပိုနီးကပ္စြာ ဆုပ္ကိုင္ထားရင္း အိပ္ေပ်ာ္သြားၾကသၫ့္တိုင္ လင္က်န္းရီသည္ စုက်စ္ယန္၏ဗိုက္ႏွင့္ မထိေတြ့မိေစရန္ သတိျပဳမိၿပီး အသက္ရႈရလြယ္ကူေစရန္ သူ႔ရင္ဘတ္ေပၚတြင္ အသာေလးလွဲေလ်ာင္းထားေပးလိုက္သည္။
စုက်စ္ယန္ကေတာ့ လင္က်န္းရီ၏အနားသို႔ တျဖည္းျဖည္းေရြ့လာၿပီးမွ လင္က်န္းရီ၏ရင္ဘက္ေပၚတြင္ ေအးခ်မ္းစြာအနားမယူႏိုင္ခင္အထိ ကိုယ္ကိုလႈပ္လႈပ္ရြရြလုပ္ေနျခင္းအားမရပ္တန္႔ခဲ့ေပ။
လင္က်န္းရီ၏ မ်က္လံုးမ်ားမွာ ေကြးၫြတ္သြားၿပီး သူ႔အၾကၫ့္ထဲတြင္ မရိွမျဖစ္ေသာ ႏူးညံ့မႈေလးတစ္ခုက ရိွေနသည္။ သူ လံုးဝ ကိုယ္လံုးတီး ျဖစ္ေနမွန္း သတိမထားမိခင္အထိ စုက်စ္ယန္ ရဲ့ ႏႈတ္ခမ္းေလးကို ႏူးညံ့စြာ နမ္းေနမိသည္ ။
ဦးေခါင္းတြင္ အနည္းငယ္ေသာ နာက်င္ကိုက္ခဲမႈ ရိွေသာ္လည္း သိပ္ေတာ့မျပင္းထန္ေပ။ တစ္ညေလာက္ေသာက္ၿပီးလ်ွင္ သူ႔၀မ္းဗိုက္က မခံမရပ္ႏိုင္ေအာင္ပူေလာင္လာတတ္သည္။ အခ်ိဳ႕ေသာ ပံုရိပ္မ်ားက သူ႔စိတ္ထဲတြင္ တရိတ္ရိတ္ေပၚလာၿပီးေနာက္ မေန့ညက အျဖစ္အပ်က္မ်ားကို လင္က်န္းရီတစ္ေယာက္ တျဖည္းျဖည္းခ်င္း မွတ္မိလာသည္။ မွတ္ဉာဏ္အခ်ိဳ႕က အစိတ္စိတ္အမႊာမႊာ ကြဲထြက္ေနေသာ္လည္း သူ႔ကို အံ့အားသင့္ေစဖို႔ကေတာ့ လံုေလာက္တာထက္ပင္ပိုေနေသးသည္။
“က်စ္ယန္… ကိုယ္မင္းကို အရမ္းခ်စ္တယ္…”
လင္က်န္းရီက မႏိုးေသးသည့္ စုက်စ္ယန္၏ ႏႈတ္ခမ္းကို ညင္သာစြာ ဖိကပ္လိုက္ျပန္သည္။
မေန့ညက သူအရမ္းပင္ပန္းေနခဲ့မွာပဲ။ ၪီးဆံုး၊ သူက ေလာ့ယန္ႏွင့္ တစ္ေနကုန္ လိုက္သြားရတာေၾကာင့္ တစ္ေရးတစ္ေမာ မအိပ္ရေသးတဲ့အျပင္ ညေရာက္ျပန္ေတာ့လည္း လင္က်န္းရီ အိမ္ျပန္အလာကို ေစာင့္ေနရျပန္သည္။ သူ႔ကို ဂရုစိုက္မႈေပးတဲ့အျပင္ သူ႔လိုအပ္ခ်က္ေတြကိုလည္း အႀကိမ္ေပါင္းမ်ားစြာ ကူညီေျဖရွင္းေပးခဲ့ေသးသည္။ သူ႔မွာအေတာ္ေလး ပင္ပန္းသြားရၿပီး အိပ္ေပ်ာ္သြားရတာေတာင္သိပ္မၾကာေသးရွာဘူး။
လင္က်န္းရီက အလ်ွင္စလိုအိပ္ရာမွ မထခင္ စုက်စ္ဟန္ကို အခ်ိန္ခဏအၾကာေလာက္ ေပြ့ဖက္လိုက္ေသးသည္။ မြန္းတၫ့္ခ်ိန္နီးေနၿပီ၊ ပံုမွန္ဆိုလ်ွင္ စုက်စ္ယန္သည္ သူဗိုက္ဆာၿပီး တစ္ခုခုစားခ်င္ေနၿပီျဖစ္ေၾကာင္း ပူဆာေနတတ္သည္။
သူက စုက်စ္ယန္ကို ဂရုတစိုက္ လႊတ္လိုက္ၿပီး ကူရွင္ကိုအက်အနျဖစ္ေအာင္လုပ္ေပးကာ သူ႔ကို ေခါင္းအံုးေပၚသို႔ အသာအယာတင္ေပးလိုက္ၿပီး ကုတင္ေပၚက မဆင္းခင္ ေစာင္နဲ႔ ၿခံဳေပးလိုက္သည္။
သူ႔မ်က္၀န္းေထာင့္စြန္းမွ ကုတင္နဲ႔ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္မွာ တင္ထားသည့္ ကင္မရာကို ျမင္လိုက္ရသည္။ အလင္းေရာင္က မိွတ္တုတ္မိွတ္တုတ္မိွတ္တုတ္ျဖစ္ေနေသာေၾကာင့္ လင္က်န္းရီတစ္ေယာက္ အံ့အားသင့္မိသြားသည္။
ကင္မရာကို တခ်ိန္လံုးႀကီး ဖြင့္ထားလို႔ ျဖစ္မလား?
လင္က်န္းရီသည္ သူ႔အဝတ္အစားမ်ားကို သပ္ရပ္စြာဝတ္ရန္ပင္ ဂရုမစိုက္ႏိုင္ဘဲ လမ္းေလ်ွာက္သြားလိုက္သည္။ သူ မေန့က ဗီဒီယိုဖိုင္ကို ေတြ့ၿပီး ယဲ့ေရွာ္ ႏွင့္ ေလာ့ယန္ ကိုလည္း အဲဒီဗီဒီယိုထဲတြင္ ေတြ့ေပသည္။ ထို႔ေနာက္ သူတို႔အကုန္ ကိုယ့္အလုပ္နဲ႔ကိုယ္ အလုပ္မ်ားေနၾကျခင္းေၾကာင့္ ဒီကင္မရာကို ေမ့သြားခဲ့ဖြယ္ရိွေၾကာင္း သူနားလည္သြားသည္။
ေနာက္နာရီအနည္းငယ္ၾကာေတာ့ ဘာမွေထြေထြထူးထူးမရိွေတာ့ေပ။ သို႔ေသာ္ လင္က်န္းရီသည္ ည၁၁နာရီအခ်ိန္ေလာက္က တစ္စံုတစ္ခုကို ျပန္ျမင္လိုက္ရေတာ့ ထိုဗီဒီယိုဖိုင္ေလးကို သူ႔ဆီသို႔ထပ္ဆင့္ပို႔ပစ္လိုက္သည္။
စုက်စ္ယန္တစ္ေယာက္ သူ႔ကို ဂရုစိုက္ေနတာကို ျမင္လိုက္ရေတာ့ လင္က်န္းရီရဲ့ အၿပံဳးႀကီးက သူ႔နားရြက္နားကို ေရာက္လုနီးနီးပင္ပင့္တတ္သြားေတာ့သည္။
အိပ္ေပ်ာ္ေနစဉ္ စုက်စ္ယန္သည္ နာက်င္မႈေၾကာင့္ ဗိုက္ကိုထိေနသည္ကို ျမင္လိုက္ရေသာအခါတြင္ လင္က်န္းရီ၏အၿပံဳးသည္ ေအးခဲေတာင့္တင္းသြားၿပီး ႏွလံုးသားတစ္ခုလံုးက ကိုက္ခဲမႈေၾကာင့္ အရည္ေပ်ာ္က်လုနီးပါးပင္။
မေန့က အရမ္းပင္ပန္းေနလို႔ ဒီေန့ အရမ္းအိပ္ေမာက်ေနတာ သိပ္မဆန္းပါဘူး။
လင္က်န္းရီသည္ကင္မရာကိုပိတ္လိုက္ၿပီး စုက်္ယန္၏နဖူးကိုနမ္းရန္အတြက္ ကုတင္ဆီသို႔ တစ္ဖန္ျပန္တတ္သြားလိုက္သည္။
သူက စကားအခ်ိဳ႕တီးတိုေရရြတ္လိုက္သည္။
“မင္း အရမ္းအလုပ္ႀကိဳးစားလိုက္ရၿပီ ေပါင္ေပ့...ေနာက္တစ္ခါ ကိုယ္ အရမ္းမေသာက္ေတာ့ပါဘူးလို႔ ကတိေပးတယ္!”
“အင္း…”
စုက်စ္ယန္က ညီးၫူသံျပဳရင္း သက္ေသာင့္သက္သာမရိွဟန္ ကိုယ္ကိုအနည္းငယ္ လူးလြန္႔လာသည္။ သူ႔လက္က သူ႔၀မ္းဗိုက္ေပၚသို႔ ေရာက္ေနၿပီး သူ႔ၾကည့္ရတာ အေတာ္ေလးကိုနာက်င္ေနပံုပင္။
လင္က်န္းရီသည္ ေန့လည္စာခ်က္ရန္အတြက္ အလ်င္စလိုရိျွခင္းမျဖစ္သျဖင့္ ေဘးတြင္၀င္ထိုင္ကာ စုက်စ္ယန္ကိုႏိွပ္နယ္ေပးေနလိုက္သည္။
စုက်စ္ယန္၏ အသက္ရႈသံ ျပင္းျပင္းႏွင့္ သူ႔မ်က္ခံုးေမႊးမ်ား ေျပေလ်ာ့သြားမွသာ လင္က်န္းရီသည္ ရပ္တန႔္ကာ ထမင္း၊ဟင္း ခ်က္ရန္အတြက္ ထသြားေတာ့သည္။
လင္က်န္းရီ ထမင္း၊ဟင္းခ်က္ၿပီးခ်ိန္မွာေတာ့ ေန့လည္တစ္နာရီပင္ရိွေနေခ်ၿပီ။ သူအိပ္ခန္းအတြင္းကိုသြားၾကၫ့္ေတာ့ စုက်စ္ယန္ဟာ ႏွစ္ႏွစ္ၿခိဳက္ၿခိဳက္အိပ္ေပ်ာ္ေနဆဲျဖစ္ၿပီး သူ႔ကိုႏိႈးႏိုင္ဖို႔ရာ လမ္းမျမင္တာကို ေတြ့လိုက္ရသည့္အတြက္ ေနာက္ထပ္တစ္နာရီေလာက္ထပ္အိပ္ခိုင္းလိုက္သည္။
သူ႔သားေလးႏွစ္ေယာက္ ဘယ္လိုျဖစ္ေနၿပီလဲဆိုတာကို ေတြးၾကၫ့္လိုက္ရင္း လင္က်န္းရီက ဒီလိုသာဆက္သြားေနလ်ွင္ သူ႔သားႏွစ္ေယာက္စလံုး ဗိုက္ဆာတာကို မခံႏိုင္ေတာ့ဘူးလို႔ ခံစားလိုက္ရသည့္အတြက္ စုက်စ္ယန္ကို ႏိႈးဖို႔ရာသြားလိုက္သည္။
စုက်စ္ယန္သည္ လင္က်န္းရီ၏အကူအညီေအာက္တြင္ အနည္းငယ္မူးေနာက္ေနာက္ျဖစ္ေနဟန္ျဖင့္ ထိုင္ေနေလသည္။
"ခင္ဗ်ား အခု အမူးေျပသြားၿပီလား? ေခါင္းကိုက္ေနေသးလား? ဗိုက္ကေရာ ဘယ္လိုေနလဲ? အဲ့ဒါက အဆင္မေျပဘူးလား?"
ထိုစကားကိုၾကားၿပီးေနာက္ လင္က်န္းရီသည္ အထူးတလည္ပင္ ေက်နပ္ပီတိဂြမ္းဆီထိသြာေတာ့သည္။ သူသည္ ပို၍ပင္တိုးကပ္လိုက္ၿပီး စုက်စ္ယန္၏ပါးကို အႀကိမ္အနည္းငယ္ပင္ ထပ္ဖိကပ္နမ္းရိႈက္လိုက္သည္။
"ဇနီးေလး...ကိုယ္ေလမင္းကိုေသေလာက္ေအာင္ခ်စ္တယ္!"
ဤကဲ့သို႔ေသာ အိပ္ရာႏိႈးမႈေၾကာင့္ စုက်စ္ယန္သည္ အိပ္ငိုက္ျခင္းမွ ႏိုးလာၿပီး လင္က်န္းရီအား မ်က္လံုးမ်ားအသာလိွမ့္ျပလိုက္သည္။
"အခုမွ မနက္အေစာႀကီးရိွေနေသးေပမယ့္ ခင္ဗ်ားကေတာ့ အေတာ္ေလးကို ဖလစ္ေနေတာ့တာပဲ! ကြၽန္ေတာ္ ဗိုက္ဆာေနၿပီ…"
"စားစရာက အဆင္သင့္ျဖစ္ေနပါၿပီ မင္းေလးအတြက္ ကိုယ္သြားယူေပးပါရေစ၊ မလႈပ္နဲ႔ေနာ္...ဒီမွာထိုင္ေန ကိုယ္ ခြံ႔ေကြၽးမယ္"
လင္က်န္းရီသည္ သက္ေတာင့္သက္သာရိွေစရန္ စုက်စ္ယန္၏ေနာက္ေက်ာတြင္ ကူရွင္တစ္ခုကိုယူ၍ ခုထားလိုက္သည္။ ထို႔ေနာက္ သူထရပ္၍ အစားအေသာက္ပန္းကန္ တစ္လံုးၿပီးတစ္လံုးကို သြားယူကာ အထူးသျဖင့္ သူ႔ကို ႀကိဳးႀကိဳးစားစားနဲ႔ တစ္ဇြန္းၿပီးတစ္ဇြန္းကို "ဇနီးေလး" ဟု ညင္ညင္သာသာေခၚရင္း ခြံ႔ေကြၽးေလေတာ့သည္။
[ Velly/N - ဆိုစမ္းပါၪီး ဘဲႀကီးလင္လိုေကာင္ေလးမ်ိဳးကို လိုခ်င္သြားၾကၿပီမလား😌 ]
စုက်စ္ယန္သည္ လင္က်န္းရီတစ္ေယာက္ သူ႔အား အေတာ္ေလးအကဲပိုသဲသဲလႈပ္ျပေနျခင္းကို စိတ္အေနွာက္အယွက္မျဖစ္ပါေသာ္လည္း ဒါက အရမ္း ရုတ္တရက္ႀကီး မျဖစ္လြန္းဘူးလား?
ဘာေၾကာင့္မ်ား သူသည္ ယခင္အႀကိမ္မ်ားထက္ပင္ ပိုပိုသာသာ ခ်စ္ျပ၊ရိုျပ၊ တင္းတင္းၾကပ္ၾကပ္ဖက္တြယ္ထားရသနည္း?
"မေန့ညက တစ္ခုခုမ်ား မဟုတ္တာလုပ္ထားခဲ့လို႔လား?"
စုက်စ္ယန္သည္ လင္က်န္းရီကို သံသယအျပည့္ျဖင့္ စိုက္ၾကၫ့္လိုက္သည္။
ဟုတ္သားပဲ၊ မေန့ညတုန္းက သူ႔အ၀တ္အစားေတြကို ခြၽတ္ဖို႔ ကူညီေပးရင္းနဲ႔ ဘာမဟုတ္မဟတ္တဲ့ အရာေတြမ်ား ျပန္ယူလာေသးသလဲဆိုတာ ဘာေၾကာင့္မ်ား မစစ္ေဆးမိလိုက္ပါလိမ့္!
သို႔ေသာ္လည္း… သူ[စု]သည္ သူ႔[ရီ]အား သတၲိမ်ားစြာ ေပးသနားလ်ွင္ပင္ သူ[ရီ]လုပ္ရဲပါမည္လား?!
လင္က်န္းရီက လ်ိဳ႕၀ွက္ဆန္းၾကယ္စြာၿပံဳးလိုက္သည္။
"ကိယ္လုပ္ခဲ့တဲ့အမွားကို ဇနီးေလးကေမ့သြားၿပီလား? မင္းေလးက ကိုယ္နဲ႔ ညတစ္ဝက္က်ိဳးေလာက္အထိ မကစားေပးခဲ့ဘူးလား?"
စုက်စ္ယန္၏ မ်က္ႏွာေလးသည္ ခ်က္ခ်င္းပင္ အနီေရာင္ေဆးသုတ္ခံလိုက္ရသလို ရဲတြတ္သြားသည္။
လီးပဲ! ဒီေခြးေကာင္က မေန့ညတုန္းက မူးေနရင္ေတာင္ ေတာ္ေတာ္ ၿငိမ္ေနေသးတာပဲ။ မေန့ညက ျဖစ္ပ်က္ခဲ့တာေတြကို မွတ္မိေနေသးတယ္ဆိုတာ သူသာသိရင္ သူ႔စိတ္ႏွလံုးေလးကႏူးညံ့ေနခဲ့မွာ မဟုတ္ပါဘူးေနာ္။
အခုေတာ့ သူ ဘယ္ေလာက္ေတာင္ မိုက္မဲေနသလဲဆိုတာ ၾကၫ့္ၾကၫ့္လိုက္! ဒါက သူ႔ကို စိတ္ဆိုးေအာင္လုပ္ေနတာပဲ!
“ထြက္သြား! ဘယ္သူက ဘယ္သူ႔ကိုကစားတာလဲ? ခင္ဗ်ားက ကြၽန္ေတာ္ကိုအရင္ထိဖို႔ေျပာတာေလ…”
စုက်စ္ယန္၏ နီရဲေနေသာပါးျပင္ေလးမ်ားႏွင့္ စူးရွေတာက္ပေသာအၾကည့္ေလးမ်ားက အထူးကိုဆြဲေဆာင္မႈရိွလြန္းေနသည္။
လင္က်န္းရီသည္ တင္းမာမႈခံစားလိုက္ရၿပီး စုက်စ္ယန္ကို ထပ္မံနမ္းရိႈက္ရန္အတြက္ အနီးသို႔တိုးကပ္လာခဲ့သည္။
“ဟုတ္တယ္၊ ဟုတ္တယ္၊ ကိုယ္ကသာ အရွင္သခင္ဇနီးေလးကို ကိုယ့္ကို ထိေအာင္လုပ္ဖို႔ေျပာခဲ့တဲ့သူျဖစ္ၿပီး အရွင္သခင္ဇနီးေလးက ကိုယ့္ညီငယ္ေလးနဲ႔ အရင္းႏွီးဆံုး ကစားေနတာကို ကိုယ္ကအရမ္းကိုသေဘာက်တာရယ္၊ ကိုယ္တို႔သားေလးေတြမေမြးခင္အထိေစာင့္ေနေပးပါ၊ ဇနီးေလး ဆက္ကစားေပးလို႔ရမလား၊ မင္းေလး စိတ္ေက်နပ္သည္အထိ ကိုယ္ကစားခြင့္ေပးမွာပါ…”
စုက်စ္ယန္၏မ်က္ႏွာသည္ သည့္ထက္လည္း ပို၍နီရဲႏိုင္ျခင္းမရိွႏိုေတာ့ေပ။ ခ်ီးကို စိတ္ေက်နပ္သည္အထိကစားခိုင္း...ဒီေခြးေကာင္ လင္က်န္းရီရဲ့ မ်က္ႏွာက ပိုပိုၿပီးကို အရည္ထူလာေတာ့တာပဲ။
ဟြန္႔! သူေတာ့ ဒီလူႀကီးကို ထိန္းထားႏိုင္ဖို႔နည္းလမ္းရွာမွကိုျဖစ္ေတာ့မယ္!
“ကြၽန္ေတာ္ ဗိုက္ဆာတယ္…”
စုက်စ္ယန္၏ေအာ္ဟစ္လိုက္မႈေၾကာင့္ လင္က်န္းရီသည္ ေနာက္ေျပာင္ေနျခင္းကို အျမန္ရပ္တန္႔လိုက္ၿပီး အရွင္သခင္ဇနီးသည္ေလးကို ေကြၽးေမြးရန္အတြက္သာ အာရံုစိုက္လိုက္သည္။
ထမင္းစားေသာက္ၿပီးေနာက္ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္စလံုးတြင္ ဘာမွလုပ္စရာမရိွတာေၾကာင့္ လင္က်န္းရီသည္ ကင္မရာျဖင့္ကစားေနေတာ့သည္။
စုက်စ္ယန္တစ္ေယာက္ အသံုးျပဳသည္ကို လအနည္းငယ္ၾကာျမင္ၿပီးေနာက္၊ သူသည္ ထိုပစၥည္းကို မည္ကဲ့သို႔ လည္ပတ္ရမည္ကို ေကာင္းေကာင္း သိေနခဲ့ၿပီျဖစ္ၿပီး သူတို႔၏ေန့စဉ္ဘဝမ်ားကို ရိုက္ကူးရန္အတြက္ တာဝန္ယူခဲ့သည္။
စုက်စ္ယန္က ကုတင္ေပၚတြင္ လွဲလိုက္ၿပီး "ကတ္ကို သိမ္းထား၊ေလာ့ယန္ နဲ႔ ယဲ့ေရွာ္ရဲ့ ဗီဒီယိုဖိုင္က အထဲမွာ ရိွေနတယ္ သူတို႔ရဲ့ ဗီဒီယိုဖိုင္ကို တည္းျဖတ္ဖို႔အတြက္ အခ်ိန္တစ္ခုေတာ့ ခြဲေပးရေတာ့မယ္"
"မင္း ဘာလို႔ ဗီဒီယိုကို တည္းျဖတ္ဖို႔ အရိွန္ျပင္းေနတာလဲ? မပင္ပန္းဘူးလား? အရင္ဆံုး ကေလးမေမြးခင္အထိ ေစာင့္ပါ၊ ဒီကတ္ကို ကိုယ္သိမ္းထားမွာမို႔ စိတ္မပူပါနဲ႔! တျခားပစၥည္းေတြနဲ႔ ေရာေနွာမထားပါဘူး!"
လင္က်န္းရီသည္ ေပ်ာ္ရႊင္ေက်နပ္စြာ ၿပံဳးလိုက္သည္။ ထိုကတ္ထဲတြင္ သူ႔ဇနီးေလးက သူ႔ကို ကူညီေနသၫ့္ ဗီဒီယိုဖိုင္လည္း ရိွေနေသးသည္၊ သူ႔အေနနဲ႔ ဒီကတ္ကို အျခားကတ္မ်ားႏွင့္အတူ ေရာေနွာထားရန္အတြက္ ဆႏၵရိွပါမလားလို႔? ေသခ်ာေပါက္ကို လံုးဝမရိွဘူး! ဒီကတ္ကို စနစ္တက် ေသေသခ်ာခ်ာ သိမ္းဆည္းထားရမယ္!
လင္က်န္းရီတစ္ေယာက္ကင္မရာနဲ႔ ေဆာ့ေနခ်ိန္မွာ စုက်စ္ယန္၏ အမူအရာမွာ ရုတ္တရက္ ေျပာင္းလဲသြားၿပီး ဗိုက္ကိုကိုင္၍ တိုးတိုးေလး ညည္းၫူမိလိုက္သည္။
သူ႔ဗိုက္အတြင္းတြင္ ရုတ္တရတ္ နာက်င္မႈလိႈင္းလံုးႀကီးတစ္ခုက ရပ္တန္႔လိုက္ ဆက္လတ္၍ တိက္ခိုက္လိုက္ျဖင့္ ျဖစ္ေနသည္။
စုက်စ္ယန္ကအလ်ွင္အျမန္ေခၚလိုက္သည္။
"ရီ...ကြၽန္ေတာ္...ဗိုက္...နာတယ္..."
လင္က်န္းရီသည္ ဤစကားသံကိုၾကားသည့္အခါ မ်က္လံုးမ်ားမွာျပဴးက်ယ္သြားၿပီး စုက်စ္ယန္တစ္ေယာက္ သူ႔ဗိုက္ကိုကိုင္ကာ လဲက်သြားေတာ့မည့္ပံုကိုျမင္လ်ွင္ ခ်က္ခ်င္းဆိုသလို သူ႔ေဘးသို႔ ေျပးသြားလိုက္ၿပီး ပခံုးမ်ားကိုဖမ္းဆုတ္၍ ေထာက္ကိုင္လိုက္သည္။
သူသည္ စိုးရိမ္တႀကီးျဖင့္ေမးလိုက္သည္။
“ဘာျဖစ္လို႔လဲ? ကေလးေတြက မင္းကို ျပင္းျပင္းထန္ထန္ ကန္ခဲ့တာလား?"
"ကြၽန္ေတာ္ မသိဘူး...အဲ့ဒါက...ရုတ္တရက္...အရမ္းနာတယ္...ဝူး..."
"မင္း အခုခ်က္ခ်င္းေမြးေတာ့မယ္လို႔ေတာ့ ကိုယ့္ကိုအခု မေျပာနဲ႔ေနာ္...အခုမွ ၇လပဲရိွေသးတာေလ…အဲ့ဒါက အရမ္းေစာလြန္းေနေသးတာမဟုတ္ဘူးလား?”
လင္က်န္းရီသည္ ထိတ္လန႔္တုန္လႈပ္သြားပါေသာ္လည္း မၾကာခင္မွာပင္ ျပန္လည္ စိတ္ေလ်ွာ့သြားႏိုင္ၿပီး စုက်စ္ယန္ကို အသာေထာက္ကူေပးရင္း ေမးလိုက္သည္။
“အဲ့ဒါက ဘယ္လိုမ်ိဳး နာၾကင္တာလဲ?”
“…ကြၽန္ေတာ္ကို တဖ်စ္ဖ်စ္နဲ႔ ကိုက္ေနသလိုပဲ….အရမ္း...နာက်င္လိုက္တာ…”
စုက်စ္ယန္သည္ ေခြၽးေအးမ်ား စီးက်ေနၿပီး သူ႔ခႏၶာကိုယ္တစ္ခုလံုးမွာ လင္က်န္းရီ၏ လက္ေမာင္းေပၚတြင္ ရိွေနသည္။
ဒါက သူ႔ကို ေၾကာက္လန္႔ေနေစၿပီး သူ႔ေလသံမွာလည္း အေတာ္ေလးကို တုန္တုန္ယင္ယင္ပင္။
“ရီ…ကြၽန္ေတာ္...ေၾကာက္တယ္…”
"မေၾကာက္နဲ႔ေနာ္ အဆင္ေျပသြားမွာပါ၊ ကိုယ္ဒီမွာရိွတယ္ေလ... မင္းနဲ႔အတူရိွေနေပးမယ္...ကိုယ္တို႔ အခု ေဆးရံုသြားၾကမယ္...120 ေခၚဆိုလိုက္မယ္ ခဏေလာက္သည္းခံလိုက္ေနာ္...မင္းေလး ေနေကာင္းသြားမွာပါ...မေၾကာက္နဲ႔ေနာ္…”
လင္က်န္းရီသည္ စုက်စ္ယန္ ကို အသာေဖးမေပးထားရင္းျဖင့္ ဖုန္းကိုယူရန္အတြက္ သူ႔လက္ကိုအသာဆန္႔ထုတ္ကာ ေျပာလိုက္သည္။ သူ႔မိဘမ်ားကို မေခၚမီ သူသည္ အေျခအေနႏွင့္ လိပ္စာကို 120 သို႔ သတင္းပို႔ခဲ့သည္။
"ပါး၊ မား၊ က်စ္ယန္ရဲ့ ဗိုက္က အရမ္းနာက်င္ေနတယ္၊ ကြၽန္ေတာ္ ဒီအေျခအေနတစ္ခုလံုးကို တစ္ေယာက္တည္း မကိုင္တြယ္ႏိုင္ေတာ့မွာ ေၾကာက္လို႔ ႏွစ္ေယာက္စလံုး လိုက္ခဲ့ေပးပါ! စိတ္မပူပါနဲ႔ ပါး၊ ကားကို သတိထားၿပီး ေမာင္းပါ၊ ကြၽန္ေတာ္လူနာတင္ကားေတာ့ေခၚၿပီးပါၿပီ”
___________________________________________
•Translated By L.Z_Velly [Team-Camomile ]
•Words.3277