Απόλλων.
Λέω στους αδελφούς μου με μεγάλη λεπτομέρεια για την κατάστασή μου με την Ζαΐρα. Δεν μπορούσα να κοιμηθώ όλη τη νύχτα. Ήταν ξαπλωμένη ανάσκελα στο κρεβάτι, αγνοώντας την παρουσία μου. Δεν ήθελε να είναι κοντά μου. Ούτε μου έδωσε την ευκαιρία να απολογηθώ όταν ήθελα να μιλήσω.
«Είσαι πιο ηλίθιος απ' ό,τι νόμιζα», λέει ο Αντριέν. «Με απογοητεύεις, Απόλλων».
«Σκάσε».
«Ω, δεν πρόκειται να το βουλώσω», τα κηρύγματα του Αντριέν συνεχίζονται. «Η Τζένη είναι μια γαμημένη τρελή και είσαι ο μόνος που δεν το καταλαβαίνει. Άνοιξε τα μάτια σου, αδερφέ, χρησιμοποίησε το μυαλό σου και σταμάτα να σκέφτεσαι με το μόριο σου!»
Τα δόντια μου τρίζουν ενοχλημένα.
«Σταμάτησα να σκέφτομαι με το μόριο μου εδώ και πολύ καιρό!»Υψώνω κι εγώ τη φωνή μου. «Μην αναφέρεις ποτέ ξανά τέτοιες μαλακίες, ηλίθιε!»
Ο Άστορ χλευάζει από τη θέση του.
«Είσαι ακόμα τυφλός όταν πρόκειται για την Τζένη».
Δεν μπορώ να ξεχάσω τον πόνο στην έκφραση της Ζαΐρα όταν της τα είπα όλα αυτά. Γαμώτο, είμαι μαλάκας. Ίσως η φιλία μου με την Τζένη με έχει τυφλώσει και δεν θέλω να πιστέψω ότι είναι δολοφόνος. Κάθε φορά που την κοιτάζω, βλέπω εκείνο το κοριτσάκι που ξέρω εδώ και χρόνια. Αρνούμαι να πιστέψω ότι σκότωσε αθώους ανθρώπους από ζήλια. Αρνούμαι.
«Η Ζαΐρα είναι ικανή να μου σπάσει τα κόκαλα αν της μιλήσω». Κοιτάζω συνέχεια έξω από το παράθυρο στους δρόμους. «Δεν θέλει να με δει».
«Εγώ θα έκανα το ίδιο». Ο Αντριέν τοποθετείται δίπλα μου και κοιτάμε μαζί τους δρόμους. «Υπερασπίστηκες την "φίλη σου με προνόμια"». Γελάει κι εγώ του ρίχνω ένα θυμωμένο βλέμμα. «Τι; Έχει δίκιο να είναι θυμωμένη».
«Δεν καταλαβαίνεις», αναστενάζω. «Αυτό είναι πολύ δύσκολο για μένα, Αντριέν. Δεν ξέρω τι να πιστέψω».
«Αν ήμουν στη θέση σου, θα έκανα έρευνα», λέει ο αδελφός μου. «Μάθε αν η Τζένη κρύβεται πίσω από όλους αυτούς τους φόνους».
Απομακρύνω το βλέμμα.
«Θα το κάνω».
«Θέλω να πας πρώτα να ζητήσεις συγγνώμη από την κοπέλα σου». Χτυπάει τον ώμο μου. «Μίλησέ της και πες της πόσο λυπάσαι. Κάνε τα μαγικά σου».
Τα χείλη μου σχηματίζουν ένα χαμόγελο.
«Τα μαγικά μου;»
Ο Αντριέν σηκώνει ένα ξανθό φρύδι και ανασηκώνει τους ώμους του.
«Ξέρεις εσύ». Κάνει μια παύση. «Φίλησέ την, κάνε την να βογκήξει, άγγιξέ την και βρες έναν τρόπο να την πείσεις. Οι γυναίκες αγαπούν να έχουν δίκιο, μην το ξεχνάς».
Στροβιλίζω τα μάτια μου.
Ο Άστορ βολεύεται στον καναπέ. Έχουν πάντα χρόνο να με ακούσουν, ο Άαρον προτιμά να διασκεδάζει με τις φίλες του.
«Νόμιζα ότι ήσουν πιο έξυπνος από αυτό, αδερφέ», λέει. «Πιστεύεις πραγματικά ότι η Τζένη είναι ένα αθώο περιστέρι;»
«Όλοι επιμένετε να την κατηγορείτε, γιατί;»
Ο Άστορ με κοιτάζει με βαρεμάρα.
«Καταλαβαίνω ότι άρχισες να περπατάς με τη Τζένη στο πλευρό σου, αλλά είσαι τυφλός, Απόλλων. Κοιτάζει την Ζαΐρα σαν να θέλει να την ξεκοιλιάσει».
«Σε περίπτωση που ήταν η δολοφόνος, δεν έχουμε καμία απόδειξη», αντιτείνει. «Και η Τζένη δεν θα το παραδεχόταν ποτέ».
Ο Αντριέν γελάει πονηρά.
«Μπορούμε να την αναγκάσουμε να το κάνει. Γνωρίζω πολλές μεθόδους».
«Δεν είναι στο κτήμα και δεν απαντά στις κλήσεις μου», λέω. «Πώς θα της μιλήσω;»
Ο Άστορ έχει απαντήσεις για τα πάντα.
«Θα επιστρέψει σε σένα κάποια στιγμή. Έχει εμμονή μαζί σου».
Ο Αντριέν χτυπάει τα χέρια του, τραβώντας την προσοχή μου.
«Ο Άαρον έχει ήδη πάει στο λούνα παρκ με την Ζόε. Θα πηγαίναμε μαζί τους, αλλά αποφασίσαμε να μείνουμε και να τους περιμένουμε».
«Και;»
«Αν φύγεις, η Τζένη θα σε ακολουθήσει», εξηγεί. «Θα πάμε στο λούνα παρκ και θα προσποιηθούμε ότι όλα είναι φυσιολογικά και θα της στήσουμε ενέδρα. Έχω μια ιδέα».
«Δεν ξέρω αν μου αρέσει η ιδέα σου», ξεφυσάω.
Με αγνοεί.
«Σκάσε, άσε τους έξυπνους να κάνουν τη δουλειά τους. Θα ομολογήσει, πίστεψέ με».
Γνέφω και κάνω ακριβώς αυτό που μου ζητάει: κλείνω το στόμα μου. Αν η Τζένη δεν κρύβει τίποτα, αυτό θα αποδειχθεί. Το να την πιάσουμε δεν θα είναι πολύ δύσκολο. Είναι καλός λυκάνθρωπος, αλλά εμείς είμαστε περισσότεροι.
🌙🌙🌙
Ακούω τα χαχανητά τους καθώς πλησιάζω στη βιβλιοθήκη. Οι πλάτες τους είναι γυρισμένες, αλλά μπορώ να δω την εγγύτητα μεταξύ τους. Θέλω να χτυπήσω κάποιον.
«Δεν μπορώ να πιστέψω ότι έβαλες φωτιά στο σχολείο σου», συνεχίζει να χαμογελάει η Ζαΐρα. «Ποιος σου έμαθε πώς να ελέγχεις τις δυνάμεις σου;»
Θέλω να σβήσω το χαμόγελο του Κρίς από το πρόσωπό του. Ξέρω ότι γίνομαι ένας ζηλιάρης μαλάκας, αλλά θέλω να είμαι αυτός που θα την κάνει να γελάει έτσι. Ηλίθιε Κρίς.
«Ο πατέρας μου», απαντά ο Κρίς, κοιτάζοντάς την. «Ήταν σπουδαίος δάσκαλος».
Το χαμόγελο της Ζαΐρα σβήνει καθώς με βλέπει να μπαίνω στη βιβλιοθήκη.
«Ζαΐρα», λέω με προσοχή. «Μπορώ να σου μιλήσω;»
Ανακουφίζομαι όταν τελικά γνέφει. Δεν πίστευα ότι θα το έκανε. Θα εκμεταλλευτώ κάθε δευτερόλεπτο για να της δείξω τις τύψεις μου και να της πω ότι λυπάμαι.
«Εντάξει», ψιθυρίζει.
«Μπορείς να φύγεις;» ζητάω από τον Κρίς.
Κρατάει τα μάτια του στραμμένα στην Ζαΐρα.
«Θα σε δω σε λίγο», ψιθυρίζει.
Ρίχνω στον ξανθό ηλίθιο ένα θανατηφόρο βλέμμα καθώς με προσπερνάει, αλλά δεν φαίνεται να το προσέχει. Η Ζαΐρα αποφεύγει να με κοιτάξει, το μισώ αυτό. Μισώ που είμαστε τόσο μακριά.
«Λυπάμαι». Αρχίζω απαλά, αλλά δεν με κοιτάζει. «Λυπάμαι, όμορφη».
Υπάρχουν τουλάχιστον τρία εκατοστά μεταξύ μας και δεν μπορώ να κουνηθώ γιατί το σώμα μου αρνείται να το κάνει. Κρατάω την αναπνοή μου, τα μάτια μου ανοίγουν, κλειδώνονται, αιχμαλωτίζονται από την ένταση του βλέμματός της. Δεν μπορώ να κοιτάξω αλλού, δεν ξέρω πώς. Και, γαμώτο, η λάμψη στα πράσινα μάτια της μου κόβει την ανάσα. Υπάρχει πόνος εκεί, παλεύει να μη μου δείξει τα συναισθήματά της, αλλά μπορώ να το νιώσω. Είναι αναπόφευκτο για μένα να μην το αισθάνομαι.
Πονάει.
«Ξέρω ότι λυπάσαι», ψιθυρίζει.
«Και λοιπόν;» ρωτάω, μειώνοντας την απόσταση μεταξύ μας. «Μην κάνεις ότι δεν επηρεάζεσαι».
Γελάει, αλλά δεν υπάρχει χιούμορ στο χαμόγελό της.
«Δεν μπορώ να σου αλλάξω γνώμη γι' αυτήν. Η Τζένη σημαίνει πάρα πολλά για σένα».
«Εσύ είσαι η ζωή μου», λέω.
Δαγκώνει τα χείλη της.
«Ας είναι». Ανασηκώνει τους ώμους της.
Η αναπνοή μου κόβεται καθώς κάνω ένα βήμα προς το μέρος της. Η Ζαΐρα σηκώνει το βλέμμα για να συναντήσει το δικό μου.
«Τι στο διάολο σημαίνει το "ας είναι";» ρωτάω, κάνοντας εισαγωγικά με τα δάχτυλά μου. «Και αυτό το ανασήκωμα των ώμων, προσπαθείς να μου πεις ότι δεν σε νοιάζει καθόλου πώς νιώθω;»
Ανασηκώνει και πάλι τους ώμους της.
«Ας είναι», επαναλαμβάνει.
Παίρνω το χέρι της και το πιέζω στο στήθος μου, ακριβώς εκεί που χτυπάει η καρδιά μου. Οι αναπνοές μας σμίγουν, επιταχύνονται. Ο χτύπος της καρδιάς της χτυπάει στον ίδιο ρυθμό με τον δικό μου.
«Ξέρω ότι είμαι ηλίθιος και τα θαλάσσωσα», παραδέχομαι, διατηρώντας την οπτική επαφή. «Αλλά άσε με να το διορθώσω, Ζαΐρα. Θέλω να το διορθώσω».
Κάνει ένα βήμα πίσω, σταυρώνοντας τα χέρια της.
«Απόλλων, ας το ξεχάσουμε αυτό, εντάξει; Ήρθα εδώ για να μάθω πώς να χρησιμοποιώ τις δυνάμεις μου, όχι για να έχω συναισθηματικά προβλήματα. Αυτό είναι το τελευταίο πράγμα που με ενδιαφέρει αυτή τη στιγμή».
Οι ώμοι μου σφίγγονται. Η ψυχρή, αδιάφορη Ζαΐρα που γνώρισα στην αρχή επέστρεψε.
«Ο Αντριέν έχει ένα σχέδιο για να αναγκάσει την Τζένη να ομολογήσει», λέω. «Αν είναι ένοχη, υπόσχομαι ότι δεν θα σε αμφισβητήσω ποτέ ξανά».
Παραμένει αδιάφορη.
«Καταλαβαίνω».
Πλησιάζω ένα εκατοστό και τολμώ να την αγγίξω, πιέζοντας την πάνω μου.
«Μισώ αυτή την απόσταση που έχει δημιουργηθεί μεταξύ μας», μουρμουρίζω. «Μπαίνω στον πειρασμό να σε φιλήσω».
Στην πραγματικότητα, αυτό ακριβώς κάνω.
Κάθε ανασφάλεια απομακρύνεται όταν με φιλάει αργά και εκείνη. Σπρώχνω στην άκρη τα βιβλία που μπαίνουν στη μέση και τη τοποθετώ επάνω στο γραφείο. Χαχανίζει, πιέζοντας το μέτωπό της πάνω στο δικό μου.
«Η ανάγκη που νιώθω για σένα με αναγκάζει να σε φιλήσω με όλη μου τη δύναμη».
«Απλά ανάγκη;»
«Επίσης επειδή σε αγαπώ και δεν μου αρέσει να είμαι θυμωμένη μαζί σου».
Χαϊδεύω τη μέση της με τα δάχτυλά μου και τοποθετούμαι ανάμεσα στα ανοιγμένα πόδια της. Τα τυλίγει γύρω από τη μέση μου, κρατώντας με κοντά της.
«Ας αρπάξουμε την Τζένη επιτέλους».
«Εντάξει», λέει. «Ποιο είναι το σχέδιο;»
«Πηγαίνουμε στο λούνα παρκ τώρα, είμαι σίγουρος ότι η Τζένη θα με ακολουθήσει».
«Τέλεια». Κατεβαίνει από το γραφείο και τινάζει τα ρούχα της. «Ο Κρίς μου λέει ότι θα πάει κι αυτός. Είμαι ενθουσιασμένη».
Η καλή μου διάθεση αλλάζει δραστικά στο άκουσμα αυτού του ηλίθιου. Δεν μου αρέσει ο Κρίς, δεν μπορώ να αποφύγω να πιστεύω ότι του αρέσει η Ζαΐρα. Νιώθω ηλίθιος και ανασφαλής.
«Ο Κρίς», προφέρω το όνομά του με αποστροφή. «Ήρθατε πολύ κοντά, ε;»
Η Ζαΐρα δαγκώνει τα χείλη για να συγκρατήσει το χαμόγελό της, αλλά δεν μπορεί να το κρύψει. Τα μάγουλά της είναι αναψοκοκκινισμένα από τη διασκέδαση.
«Είσαι τόσο χαζός», με κοροϊδεύει. «Σοβαρά, είσαι εντελώς χαζός, Απόλλων».
Ένα κοκκίνισμα απλώνεται στο πρόσωπό μου καθώς βλέπω τη διασκεδαστική της έκφραση.
«Καλά, εσύ δεν μπορείς να δεις ότι του αρέσεις», ξεφυσάω. «Είσαι τόσο αφελής, Ζαΐρα».
Φιλάει την άκρη της μύτης μου, εξακολουθώντας να γελάει.
«Όχι, εσύ είσαι ο αφελής εδώ. Δεν θα αρέσω ποτέ στον Κρίς».
Κατσουφιάζω.
«Γιατί όχι; Είσαι πανέμορφη».
«Εκτιμώ το κομπλιμέντο, αλλά δεν καταλαβαίνεις τί προσπαθώ να σου πω», το χαμόγελό της είναι λαμπρό. «Στον Κρίς αρέσουν τα αγόρια, Απόλλων. Αγόρια σαν κι εσένα».
Ξύνω το σβέρκο μου, νιώθοντας σαν ο μεγαλύτερος ηλίθιος στον πλανήτη. Δεν θα σταματήσω να το καταστρέφω; Είμαι τελείως ηλίθιος.
«Ω», μουρμουρίζω.
Το χαμόγελο της Ζαΐρα είναι πελώριο. Το διασκεδάζει αρκετά.
«Ω», επαναλαμβάνει η Ζαΐρα, αρπάζοντας το χέρι μου. «Ας πάμε επιτέλους στο πάρκο».