Zawgyi
အခန္း ၇၁- အိပ္မက္ဆိုးမွ သူမ မႏိုးထႏိုင္ေတာ့
Monroe၏အာဒမ္ပန္းသီး လႈပ္ခါသြားကာ သူ႔မ်က္လုံးမ်ား ေဒါသေၾကာင့္ နီရဲလာသည္။
တစ္ခုခုမွားေနၿပီဆိုတာ Maryသေဘာေပါက္သြားတယ္။ သူမ ေပၚလြင္ေနေသာ ခႏၶာကိုယ္အေပၚပိုင္းကို ငုံ႔ၾကည့္ကာ ေအာ္ဟစ္ကာ တံခါးကို ၾကမ္းၾကမ္း ပိတ္လိုက္သည္။
Monroe၏ဘဝတြင္ ပထမဆုံးအႀကိမ္ တစ္စုံတစ္ေယာက္သည္ သူ႔အေရွ႕တြင္ တံခါးကို ၾကမ္းၾကမ္းပိတ္ေသာ္လည္း သူ လုံးဝ စိတ္ဆိုးျခင္းမရွိေပ။
ယင္းအစား သူသည္ သက္ျပင္းကို ခ်လိုက္သည္။ ဒီ႐ူးမိုက္တဲ့ေကာင္မေလးေတာ့...
"Ah! F*ck!"
Maryက အခန္းထဲမွာ အရွက္ကြဲတာေၾကာင့္ ေအာ္လိုက္သည္။ Monroeေရွ႕ကို သူမ ဘယ္လိုမ်ိဳး ထြက္မိတာလဲ။
သူ႔ကို တမင္တကာ ျဖားေယာင္းေနတာလို႔ ထင္သြားမလား။
ဘုရားပဲသိတယ္! သူမ အဲ့လို မလုပ္ခ်င္တာ!
သူမရဲ႕ရင္သားေတြကို သူ႔ကို လုံးလုံးလ်ားလ်ား ျပမိသြားသည္။
အဲဒီတုန္းက ေရကန္မွာ... သူအသိစိတ္လြတ္ၿပီး သူမကို နမ္းမိေတာ့မလို႔?
ဘယ္ေတာ့မွ ျဖစ္လာမွာ မဟုတ္ဖူး။
Maryက ေခါင္းခါၿပီး သူမတို႔က ေမာင္ႏွမေတြ၊ အႏၲရာယ္ကင္းေအာင္ သူနဲ႔ အကြာေဝးတစ္ခုထားရမယ္လို႔ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ေျပာေနတယ္။
Maryသည္ ရွက္လည္းရွက္လာသည္။ စိုစြတ္ေသာအဝတ္အစားမ်ားကို ခြၽတ္ကာ လက္ႏွစ္ဖက္ကိုျဖန႔္ကာ အိပ္ယာေပၚလွဲကာ ေမ့ပစ္လိုက္ရန္ မိမိကိုယ္ကိုေျပာကာ အိပ္မက္တစ္ခုလို ဟန္ေဆာင္လိုက္သည္။
မနက္ျဖန္ အိပ္ယာႏိုးလာတဲ့အခါ သူမသည္ ဘာမွမျဖစ္ေတာ့သလို ဆက္လက္ဟန္ေဆာင္ေနလိုက္မည္။
Monroeသည္ တံခါးအျပင္ဘက္တြင္ ရပ္ေနပုံရသည္။ "မင္းအဝတ္အစားလဲဖို႔ သတိရဦး။ အေအးမမိေစနဲ႔"
ဒီအိပ္မက္ဆိုးႀကီးကို ဘယ္ေတာ့မွ ေမ့ႏိုင္မွာမဟုတ္ဘူးလို႔ Maryေတြးခဲ့တယ္။
တစ္ညလုံး မိုး႐ြာၿပီး ေနာက္တစ္ေန႔မနက္ အိပ္ရာက ႏိုးလာေတာ့ မိုးက ဆက္လက္႐ြာေနၿပီး ရပ္မဲ့ပုံမေပၚဘူး။
Maryက သူမဖုန္းကို ထုတ္လိုက္တယ္။ တုံ႔ျပန္မႈက မေကာင္းဖူး။
တီရွပ္နဲ႔ ဂ်င္းေဘာင္းဘီကို ဝတ္ၿပီး အခန္းထဲက ထြက္လာတယ္။ Monroeႏွင့္ သူ႔လူေတြ ထိုေနရာတြင္ ရွိေနသည္။
သူမ ထြက္လာသည္ကို ျမင္ေသာအခါ အနက္ေရာင္ဝတ္စုံဝတ္ထားေသာ ေယာက္်ားမ်ားက မတ္တပ္ရပ္ကာ "မဂၤလာနံနက္ခင္းပါ မစၥMary" ဟု ေလးေလးစားစား ႏႈတ္ဆက္ၾကသည္။
Maryက ၿပဳံးၿပီး ျပန္ႏႈတ္ဆက္တယ္။ "အဆင္ေျပၾကလား? မနက္စာေရာ?"
Mary၏အၾကည့္သည္ ထမင္းစား စားပြဲေပၚမွ အရသာရွိလွေသာ နံနက္စာကို စိုက္ၾကည့္ေနသည္။ သူမ ဗိုက္ကို ပြတ္လိုက္သည္။
နံနက္စာစားၿပီး ေနာက္ဆုံးတြင္ တစ္ေန႔တာ၏ အဓိကအေၾကာင္းအရာသို႔ ေရာက္ခဲ့သည္။
Monroeက စၿပီး စကားေျပာတယ္။ "ငါ မက္ေဆ့ခ္်တစ္ေစာင္ ရထားတယ္။ မိုးသည္းထန္စြာ ႐ြာသြန္းမႈေၾကာင့္ ေလယာဥ္ခရီးစဥ္ကို ဖ်က္သိမ္းလိုက္ရတယ္"
Maryက ထၿပီး သူမဖုန္းကို ၾကည့္လိုက္တယ္။ "Warren City အသြားအျပန္ ေလယာဥ္ခရီးစဥ္ အားလုံးကို ဖ်က္သိမ္းလိုက္ပုံရတယ္"
Adelaက နာက်င္စြာ ညည္းတြားသည္။ "ဒါဆို ငါတို႔ အိမ္ျပန္မရေတာ့ဘူးလား။ ငါတို႔ ဒီမွာ ဘယ္ေလာက္ၾကာၾကာေနရမွာလဲ"
Maryက မ်က္ေမွာင္ၾကဳတ္ၿပီး ေခါင္းယမ္းတယ္။ "မေန႔က မိုးေလဝသခန႔္မွန္းခ်က္ကို ၾကည့္ေတာ့ ေနသာေသးတယ္။ ဒီေန႔ ႐ုတ္တရက္ႀကီး..."
သူမ မိုးေလဝသခန႔္မွန္းခ်က္စာရင္းကို ဖြင့္ၾကည့္လိုက္သည္။ ေနာက္တစ္ပတ္ဆို မိုး႐ြာေတာ့မယ္။
ဒီ႐ုတ္တရက္ေျပာင္းလဲမႈက မေန႔က မိုးေလဝသခန႔္မွန္းခ်က္ကို စစ္ေဆးတဲ့အခါ အံ့ဩသြားသလို ခံစားရတယ္။
Monroeသည္ စားပြဲ၏ေခါင္းရင္းတြင္ ထိုင္ေနၿပီး သူ႔အမူအရာမွာ တည္ၿငိမ္ေနသည္။ "New Yorkမွာ မိုးစဲသြားၿပီ။ မီးေတာင္ေပါက္ကြဲမႈေၾကာင့္ ျဖစ္ေပၚလာေသာ ရာသီဥတုေျပာင္းလဲမႈက Warren Cityကို စတင္သက္ေရာက္ေနၿပီ မီးေတာင္ေပါက္ကြဲမႈလို ထူးဆန္းၿပီး ႐ုတ္တရက္ျဖစ္တာ။ ဒါေၾကာင့္ အားလုံးက ေရႀကီးတာကို တြန္းလွန္ဖို႔ အသင့္ျပင္ထားမွ ျဖစ္မယ္"
Jimက"ငါတို႔ဘယ္သြားသြား ကပ္ေဘးက လိုက္လာတာပဲ!"
Samက "Blah blah blah မင္းက ၿဂိဳဟ္ဆိုးႀကီး။ ငါတို႔ ဘယ္ေဘးအႏၲရာယ္ကိုမဆို ေက်ာ္လႊားႏိုင္ေလာက္ေအာင္ ကံေကာင္းပါလိမ့္မယ္။ ဒီတေခါက္လဲ ငါတို႔ ရွင္သန္ၿပီး အိမ္ျပန္မယ္!"
Samရဲ႕စကားက အားလုံးကို သေဘာတူေစတယ္။
"Samက အေကာင္းဆုံးပဲ!"
"ဟုတ္တယ္ –"
လူတိုင္းက ယုံၾကည္မႈအျပည့္နဲ႔ သူတို႔ရဲ႕ဆႏၵေတြ မကြဲသြားတာကို ေတြ႕ရေတာ့ Maryဝမ္းသာသြားတယ္။
သူမ Monroeကို ၾကည့္လိုက္သည္။ Monroeက သူမကို စိုက္ၾကည့္ေနတုန္းဘဲ၊ သူမ လွည့္ၾကည့္ေတာ့ Monroeက အျခားတစ္ဖက္ကို ခ်က္ခ်င္းလွည့္သြားတယ္။
Mary တိတ္တဆိတ္ မ်က္ေမွာင္ၾကဳတ္လိုက္သည္။ မေန႔ညက ဒုကၡေရာက္တာ သူမ မဟုတ္ဖူးလား။
Maryသည္ ႐ိုးရွင္းစြာပဲ သူတို႔၏ေဆြးေႏြးခ်က္မ်ားကို ဝင္မေျပာဘဲ နားေထာင္ခဲ့သည္။ "ေဘာ့စ္ မေန႔ကလို ႀကိဳတင္သတိေပးခ်င္တာ ရွိလား။ အစားအေသာက္နဲ႔ အခ်ိဳရည္ေတြလိုမ်ိဳး ပစၥည္းေတြ အမ်ားႀကီးဝယ္ၿပီး လက္နက္တစ္စုေတာင္ ဝယ္ခဲ့တယ္။ ငါတို႔သူေဌးက ပညာရွိတာ ေသခ်ာတယ္!"
အစကေတာ့ လူတိုင္းက Monroeဟာ သူ႔အခ်ိန္ေတြကို ျဖဳန္းတီးေနတယ္လို႔ ထင္ခဲ့ၾကေပမယ့္ Bossဟာ ေရွ႕ႀကိဳျမင္သူ ျဖစ္လိမ့္မယ္လို႔ မေမွ်ာ္လင့္ထားခဲ့ဘူး။
Monroeက "မဟုတ္ဘူး။ ငါတို႔မသြားခင္ ဒီမွာရွိတဲ့လူတိုင္းအတြက္ အေထာက္အပံ့ေတြေပးဖို႔ ငါစီစဥ္ေနတာ"
လူတိုင္း တိတ္ဆိတ္ေနခဲ့သည္။
Monroeက ဆက္လက္ၿပီး "ဒါေပမယ့္ အခု အေျခအေနေတြကို ၾကည့္ၿပီးေတာ့ ငါတို႔မွာ ေထာက္ပံ့ေရး ပစၥည္းေတြ ျပတ္လပ္ေနၿပီလို႔ ထင္တယ္။ ငါတို႔ကိုယ္ငါတို႔ အရင္ကာကြယ္ၾကရေအာင္"
****************
Unicode
အခန်း ၇၁- အိပ်မက်ဆိုးမှ သူမ မနိုးထနိုင်တော့
Monroe၏အာဒမ်ပန်းသီး လှုပ်ခါသွားကာ သူ့မျက်လုံးများ ဒေါသကြောင့် နီရဲလာသည်။
တစ်ခုခုမှားနေပြီဆိုတာ Maryသဘောပေါက်သွားတယ်။ သူမ ပေါ်လွင်နေသော ခန္ဓာကိုယ်အပေါ်ပိုင်းကို ငုံ့ကြည့်ကာ အော်ဟစ်ကာ တံခါးကို ကြမ်းကြမ်း ပိတ်လိုက်သည်။
Monroe၏ဘဝတွင် ပထမဆုံးအကြိမ် တစ်စုံတစ်ယောက်သည် သူ့အရှေ့တွင် တံခါးကို ကြမ်းကြမ်းပိတ်သော်လည်း သူ လုံးဝ စိတ်ဆိုးခြင်းမရှိပေ။
ယင်းအစား သူသည် သက်ပြင်းကို ချလိုက်သည်။ ဒီရူးမိုက်တဲ့ကောင်မလေးတော့...
"Ah! F*ck!"
Maryက အခန်းထဲမှာ အရှက်ကွဲတာကြောင့် အော်လိုက်သည်။ Monroeရှေ့ကို သူမ ဘယ်လိုမျိုး ထွက်မိတာလဲ။
သူ့ကို တမင်တကာ ဖြားယောင်းနေတာလို့ ထင်သွားမလား။
ဘုရားပဲသိတယ်! သူမ အဲ့လို မလုပ်ချင်တာ!
သူမရဲ့ရင်သားတွေကို သူ့ကို လုံးလုံးလျားလျား ပြမိသွားသည်။
အဲဒီတုန်းက ရေကန်မှာ... သူအသိစိတ်လွတ်ပြီး သူမကို နမ်းမိတော့မလို့?
ဘယ်တော့မှ ဖြစ်လာမှာ မဟုတ်ဖူး။
Maryက ခေါင်းခါပြီး သူမတို့က မောင်နှမတွေ၊ အန္တရာယ်ကင်းအောင် သူနဲ့ အကွာဝေးတစ်ခုထားရမယ်လို့ ကိုယ့်ကိုယ်ကို ပြောနေတယ်။
Maryသည် ရှက်လည်းရှက်လာသည်။ စိုစွတ်သောအဝတ်အစားများကို ချွတ်ကာ လက်နှစ်ဖက်ကိုဖြန့်ကာ အိပ်ယာပေါ်လှဲကာ မေ့ပစ်လိုက်ရန် မိမိကိုယ်ကိုပြောကာ အိပ်မက်တစ်ခုလို ဟန်ဆောင်လိုက်သည်။
မနက်ဖြန် အိပ်ယာနိုးလာတဲ့အခါ သူမသည် ဘာမှမဖြစ်တော့သလို ဆက်လက်ဟန်ဆောင်နေလိုက်မည်။
Monroeသည် တံခါးအပြင်ဘက်တွင် ရပ်နေပုံရသည်။ "မင်းအဝတ်အစားလဲဖို့ သတိရဦး။ အအေးမမိစေနဲ့"
ဒီအိပ်မက်ဆိုးကြီးကို ဘယ်တော့မှ မေ့နိုင်မှာမဟုတ်ဘူးလို့ Maryတွေးခဲ့တယ်။
တစ်ညလုံး မိုးရွာပြီး နောက်တစ်နေ့မနက် အိပ်ရာက နိုးလာတော့ မိုးက ဆက်လက်ရွာနေပြီး ရပ်မဲ့ပုံမပေါ်ဘူး။
Maryက သူမဖုန်းကို ထုတ်လိုက်တယ်။ တုံ့ပြန်မှုက မကောင်းဖူး။
တီရှပ်နဲ့ ဂျင်းဘောင်းဘီကို ဝတ်ပြီး အခန်းထဲက ထွက်လာတယ်။ Monroeနှင့် သူ့လူတွေ ထိုနေရာတွင် ရှိနေသည်။
သူမ ထွက်လာသည်ကို မြင်သောအခါ အနက်ရောင်ဝတ်စုံဝတ်ထားသော ယောက်ျားများက မတ်တပ်ရပ်ကာ "မင်္ဂလာနံနက်ခင်းပါ မစ္စMary" ဟု လေးလေးစားစား နှုတ်ဆက်ကြသည်။
Maryက ပြုံးပြီး ပြန်နှုတ်ဆက်တယ်။ "အဆင်ပြေကြလား? မနက်စာရော?"
Mary၏အကြည့်သည် ထမင်းစား စားပွဲပေါ်မှ အရသာရှိလှသော နံနက်စာကို စိုက်ကြည့်နေသည်။ သူမ ဗိုက်ကို ပွတ်လိုက်သည်။
နံနက်စာစားပြီး နောက်ဆုံးတွင် တစ်နေ့တာ၏ အဓိကအကြောင်းအရာသို့ ရောက်ခဲ့သည်။
Monroeက စပြီး စကားပြောတယ်။ "ငါ မက်ဆေ့ခ်ျတစ်စောင် ရထားတယ်။ မိုးသည်းထန်စွာ ရွာသွန်းမှုကြောင့် လေယာဉ်ခရီးစဉ်ကို ဖျက်သိမ်းလိုက်ရတယ်"
Maryက ထပြီး သူမဖုန်းကို ကြည့်လိုက်တယ်။ "Warren City အသွားအပြန် လေယာဉ်ခရီးစဉ် အားလုံးကို ဖျက်သိမ်းလိုက်ပုံရတယ်"
Adelaက နာကျင်စွာ ညည်းတွားသည်။ "ဒါဆို ငါတို့ အိမ်ပြန်မရတော့ဘူးလား။ ငါတို့ ဒီမှာ ဘယ်လောက်ကြာကြာနေရမှာလဲ"
Maryက မျက်မှောင်ကြုတ်ပြီး ခေါင်းယမ်းတယ်။ "မနေ့က မိုးလေဝသခန့်မှန်းချက်ကို ကြည့်တော့ နေသာသေးတယ်။ ဒီနေ့ ရုတ်တရက်ကြီး..."
သူမ မိုးလေဝသခန့်မှန်းချက်စာရင်းကို ဖွင့်ကြည့်လိုက်သည်။ နောက်တစ်ပတ်ဆို မိုးရွာတော့မယ်။
ဒီရုတ်တရက်ပြောင်းလဲမှုက မနေ့က မိုးလေဝသခန့်မှန်းချက်ကို စစ်ဆေးတဲ့အခါ အံ့ဩသွားသလို ခံစားရတယ်။
Monroeသည် စားပွဲ၏ခေါင်းရင်းတွင် ထိုင်နေပြီး သူ့အမူအရာမှာ တည်ငြိမ်နေသည်။ "New Yorkမှာ မိုးစဲသွားပြီ။ မီးတောင်ပေါက်ကွဲမှုကြောင့် ဖြစ်ပေါ်လာသော ရာသီဥတုပြောင်းလဲမှုက Warren Cityကို စတင်သက်ရောက်နေပြီ မီးတောင်ပေါက်ကွဲမှုလို ထူးဆန်းပြီး ရုတ်တရက်ဖြစ်တာ။ ဒါကြောင့် အားလုံးက ရေကြီးတာကို တွန်းလှန်ဖို့ အသင့်ပြင်ထားမှ ဖြစ်မယ်"
Jimက"ငါတို့ဘယ်သွားသွား ကပ်ဘေးက လိုက်လာတာပဲ!"
Samက "Blah blah blah မင်းက ဂြိုဟ်ဆိုးကြီး။ ငါတို့ ဘယ်ဘေးအန္တရာယ်ကိုမဆို ကျော်လွှားနိုင်လောက်အောင် ကံကောင်းပါလိမ့်မယ်။ ဒီတခေါက်လဲ ငါတို့ ရှင်သန်ပြီး အိမ်ပြန်မယ်!"
Samရဲ့စကားက အားလုံးကို သဘောတူစေတယ်။
"Samက အကောင်းဆုံးပဲ!"
"ဟုတ်တယ် –"
လူတိုင်းက ယုံကြည်မှုအပြည့်နဲ့ သူတို့ရဲ့ဆန္ဒတွေ မကွဲသွားတာကို တွေ့ရတော့ Maryဝမ်းသာသွားတယ်။
သူမ Monroeကို ကြည့်လိုက်သည်။ Monroeက သူမကို စိုက်ကြည့်နေတုန်းဘဲ၊ သူမ လှည့်ကြည့်တော့ Monroeက အခြားတစ်ဖက်ကို ချက်ချင်းလှည့်သွားတယ်။
Mary တိတ်တဆိတ် မျက်မှောင်ကြုတ်လိုက်သည်။ မနေ့ညက ဒုက္ခရောက်တာ သူမ မဟုတ်ဖူးလား။
Maryသည် ရိုးရှင်းစွာပဲ သူတို့၏ဆွေးနွေးချက်များကို ဝင်မပြောဘဲ နားထောင်ခဲ့သည်။ "ဘော့စ် မနေ့ကလို ကြိုတင်သတိပေးချင်တာ ရှိလား။ အစားအသောက်နဲ့ အချိုရည်တွေလိုမျိုး ပစ္စည်းတွေ အများကြီးဝယ်ပြီး လက်နက်တစ်စုတောင် ဝယ်ခဲ့တယ်။ ငါတို့သူဌေးက ပညာရှိတာ သေချာတယ်!"
အစကတော့ လူတိုင်းက Monroeဟာ သူ့အချိန်တွေကို ဖြုန်းတီးနေတယ်လို့ ထင်ခဲ့ကြပေမယ့် Bossဟာ ရှေ့ကြိုမြင်သူ ဖြစ်လိမ့်မယ်လို့ မမျှော်လင့်ထားခဲ့ဘူး။
Monroeက "မဟုတ်ဘူး။ ငါတို့မသွားခင် ဒီမှာရှိတဲ့လူတိုင်းအတွက် အထောက်အပံ့တွေပေးဖို့ ငါစီစဉ်နေတာ"
လူတိုင်း တိတ်ဆိတ်နေခဲ့သည်။
Monroeက ဆက်လက်ပြီး "ဒါပေမယ့် အခု အခြေအနေတွေကို ကြည့်ပြီးတော့ ငါတို့မှာ ထောက်ပံ့ရေး ပစ္စည်းတွေ ပြတ်လပ်နေပြီလို့ ထင်တယ်။ ငါတို့ကိုယ်ငါတို့ အရင်ကာကွယ်ကြရအောင်"
****************