Zawgyi
အခန္း ၃၉- ငါနဲ႔အိမ္ျပန္လိုက္ခဲ့
Hughမ်က္လုံးမ်ား တစ္ဖန္ ျပဴးက်ယ္လာျပန္သည္။
Hermanပါးစပ္ေထာင့္မ်ားသည္ မႈန္မႈိင္းေသာ အၿပဳံးတစ္ခုအျဖစ္ ေျပာင္းလဲသြားသည္။ Hughသည္ မိန္းကေလးတစ္ေယာက္ေရွ႕တြင္ မည္သည့္အရာမွ အသာစီးမရတာကို သူပထမဆုံးျမင္ဖူးတာပဲ။
တစ္ကမာၻလုံးမွာ Hughကို ဒီလိုမ်ိဳးdissရဲတဲ့သူေတြ အမ်ားႀကီးရွိမွာ မဟုတ္ဘူး ဟုတ္တယ္မလား။
Hermanက "Monroeက ငါတို႔ကိုေခၚၿပီး မင္းေပ်ာက္ေနတယ္လို႔ ေျပာခဲ့တယ္။ သူက စိုးရိမ္လို႔ ဥေရာပမွာ ခုန္ေပါက္ေနၿပီ။ New Yorkမွာ မိုး႐ြာေနမွန္းေတာင္ သိတယ္။ ငါတို႔ကို ျမန္ျမန္ထြက္ၿပီး မင္းကိုရွာဖို႔ ေျပာခဲ့တာ!"
Mary ႐ုတ္တရက္ ထိတ္လန႔္သြားတယ္။
New Yorkၿမိဳ႕ရွိ Hallမိသားစု၏အင္အားသည္ တကယ္ကို ေၾကာက္စရာေကာင္းသည္။
သူမသည္ တစ္နာရီမွ်သာ လြတ္ေျမာက္ခဲ့ၿပီး သူမကို ရွာေတြ႕ေနၿပီျဖစ္သည္။
Maryဟာ စကားမေျပာတဲ့အတြက္ ရွက္႐ြံ႕ေနတယ္လို႔ Hughက ထင္ခဲ့ၿပီး သူက Hermanရဲ႕စကားေတြကို ဆက္ေျပာခဲ့တယ္ "တကယ္ေတာ့ မင္းကဒီမွာ အိပ္ေနတယ္။ ေရခ်ိဳးၿပီးေတာင္ ထမင္းစားေနတယ္။ မင္းက ရက္စက္တဲ့ မိန္းမပဲ။ မင္းမွာ ႏွလုံးသားရွိလား"
Hughသည္ ဒီမိန္းကေလးအေပၚ Monroe၏ဆက္ဆံပုံေျပာင္းလဲတာက ဒီမိန္းကေလး၏ပုံစံအမွန္ကို မျမင္ေသးလို႔ဟု သူ႔ကိုယ္သူေျပာခဲ့သည္။
တကယ္ေတာ့ သူမဟာ တစ္ကိုယ္ေကာင္းဆန္ၿပီး မိုက္မဲတဲ့ မိန္းကေလးတစ္ေယာက္ပါ။
Maryက ခ်က္ခ်င္းျပန္ေျပာလိုက္တယ္။ "မွန္တယ္၊ ငါက ရက္စက္တယ္၊ ငါကဆိုးတယ္၊ ငါကတစ္ကိုယ္ေကာင္းဆန္တယ္၊ ငါက ႏွလုံးသားမဲ့တယ္။ ေကာင္းၿပီ၊ မင္းအတည္ျပဳၿပီးၿပီ၊ အမွန္တရားကိုေတြ႕ၿပီ၊ မင္း ငါ့ကိုအေႏွာက္အယွက္ေနတာ ရပ္ေပးႏိုင္မလား။"
Maryစိတ္အေျခေနမွာလည္း ဆိုး႐ြားေနသည္။
Hugh၏ပါးစပ္သည္ အံ့အားသင့္စြာဟသြားသည္။ လူတစ္ေယာက္က သူတို႔ကိုသူတို႔ ရွင္းရွင္းလင္းလင္းနားလည္ေနသည္ကို သူဘယ္တုန္းကမွ မသိခဲ့။
သူမကိုယ္သူမ ရွင္းရွင္းလင္းလင္း သိေနတာေၾကာင့္ ဘယ္လို ဆူပူႀကိမ္းေမာင္းရမည္ကို မသိေတ့ာေပ။
Hughသည္ ဆိုဖာေပၚတြင္ ထိုင္ကာ စိတ္ဓာတ္က်ေနသည္။
Hermanမ်က္လုံးမ်ားတြင္ အၿပဳံးတစ္ခု ေပၚလာသည္။ Hugh အရမ္းစိတ္ဓာတ္က်ေနတာကိုျမင္ေတာ့ သူဘာေၾကာင့္မွန္းမသိေပမယ့္ သူ႔စိတ္က အရမ္းေကာင္းလာတယ္။
"ငါလည္း ဗိုက္ဆာတယ္။ မင္းနဲ႔ အတူစားလို႔ရမလား"
Mary၏စိတ္ႏွလုံးေပ်ာ့ေပ်ာင္းလာကာ "ရတာေပ့ါ။ ေက်းဇူးျပဳၿပီး ထိုင္ပါ!"
အခ်ိန္အေတာ္ၾကာ ဗိုက္ဆာေနတဲ့ Hughက ဘာမွ မေျပာခဲ့ဘူး။
တကယ္ပဲ သူ႔ကို မေခၚတာလား။
သူခ်စ္တဲ့ညီေလးေတာင္ သူ႔ကိုမေခၚဘူးလား။
အိုး! F*ck!
Hughက သူ႔ဆံပင္ေတြကို ဖြၿပီး မ်က္လုံးေတြကိုမွိတ္ထားရင္း အစားအစာကို မျမင္ရဘူး၊ အနံ႔ေတြ မရသလို ဝါးေနတဲ့အသံကို မၾကားရဘူးလို႔ သူ႔ကိုယ္သူေျပာေနတယ္...
"Hugh? တစ္ခုခုလိုခ်င္လား?"
Hugh အျမန္ထလိုက္သည္။ "ငါ မင္းကို မ်က္ႏွာသာေပးၿပီး ငါစားမလို႔"
Maryက ေျပာလိုက္တယ္။"Hermanကို မ်က္ႏွာသာေပးတဲ့အတြက္ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္!"
သူက မ်က္လုံး မွိတ္ထားၿပီး မျမင္ခ်င္ေယာင္ေဆာင္ေနတယ္။ သူက သပ္ရပ္စြာ ထိုင္ခ်လိုက္ၿပီး လက္သုတ္ပဝါကို ခင္းလိုက္ၿပီး ဓားႏွင့္ ခက္ရင္းကို ေကာက္ကိုင္လိုက္သည္။
Mary မွာထားတဲ့ အစားအစာက မဆိုးပါဘူး။
သုံးေယာက္သား တညီတၫြတ္တည္း စားေသာက္ၾကသည္။ Hermanက Maryရဲ႕ ေျခေထာက္ကို ၾကည့္ၿပီး သူမဒဏ္ရာအေၾကာင္း ေမးလိုက္တယ္"မင္းေျခေထာက္က ဒဏ္ရာက ေရစိုသြားလား"
Maryသည္ Hermanကို ေတာင္းပန္ ၾကည့္လိုက္သည္။ "စိတ္မဆိုးပါနဲ႔။ ဒီမနက္ ေဒါသျဖစ္ေတာ့ ေမ့သြားတယ္။ ေရခ်ိဳးၿပီးေတာ့ ေဆးထည့္ခဲ့ေပမယ့္ မျပင္းထန္ပါဘူး။"
မေအးစက္ေနတဲ့ Herman၏မ်က္ႏွာသည္ေအးစက္သြားသည္။
Hughက သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ကို စူးစူးစိုက္စိုက္ၾကည့္သည္။ "ဘာဒဏ္ရာလဲ"
Hermanက Monroeရဲတိုက္မွာ Maryက ဘာျဖစ္ခဲ့လဲဆိုတာ Hughကိုေျပာျပလိုက္တယ္။
Hugh နားေထာင္ေလေလ သူပို၍ထိတ္လန႔္လာၿပီး Maryကို သူၾကည့္ပုံက ေျပာင္းလဲသြားသည္။
"F*ck! တကယ္လား? မင္း Siriusကိုသတ္လိုက္တာလား။ အဲဒါ က်ားသစ္ေနာ္! မင္းတကယ္ပဲ snow wolfပါးစပ္ကေန လြတ္ေျမာက္ခဲ့တာလား။ မင္းလား? မင္းက သိပ္အံ့ၾသစရာေကာင္းတာပဲ!"
တကယ္ေတာ့Maryကစကားမေျပာခ်င္ဖူး။ "ဒါဟာ အံ့ၾသစရာမဟုတ္ပါဘူး၊ ကံေကာင္းသြားတာပါ။ ရွင္တို႔ျပန္ေတာ့ေလ။ ကြၽန္မအနားယူခ်င္ၿပီ"
Maryက သူတို႔ကို ထြက္သြားခိုင္းတယ္။
Hughက သူမကို သူတို႔နဲ႔လိုက္ဖို႔ ေတာင္းဆိုခ်င္ေပမယ့္ Hermanက သူ႔ရဲ႕ ပုခုံးကိုကိုင္ၿပီး သူ႔ကိုတားလိုက္တယ္။
သူတို႔ထြက္သြားၿပီးတာႏွင့္ Maryက ကုတင္ေပၚတြင္ လွဲေနျပန္သည္။
သူမစိတ္ေတြ ဗလာျဖစ္ေနတယ္။ ႐ုတ္တရက္ အလုပ္ေတြ အားလုံး၊ ခ်မ္းသာတဲ့ မယားပါသမီး၊ ၾသဇာႀကီးတဲ့ အကိုေတြ... အားလုံး ေပ်ာက္သြားတယ္။
သူမ သိတာတစ္ခုက သူမအခ်စ္ကို ဆုံးရႈံးခဲ့ရတယ္။
* * *
Maryသည္ ဟိုတယ္တြင္ ႏွစ္ရက္ေနခဲ့သည္။
ႏွစ္ရက္အၾကာတြင္ Monroe Hall ျပန္ေရာက္လာသည္။
သူျပန္လာတုန္း ပထမဆုံးလုပ္ခဲ့တာက Maryကို ဟိုတယ္ကေန လာေခၚတာပဲ။ "လာ ငါနဲ႔အိမ္ျပန္လိုက္ခဲ့!"
Maryသည္ ႏွစ္ရက္တိတိအိပ္ထားတာေၾကာင့္အလြန္ပ်င္းရိေနသည္။
သူမသည္ ေခါင္းညိတ္ျပကာ လွည့္ၿပီး ထိုေန႔က သူမဝတ္သည့္အ၀တ္အစားကို လဲကာ Monroeေနာက္လိုက္ကေနလိုက္ၿပီး ဟိုတယ္မွ ထြက္လာခဲ့သည္။
ကားေပၚတက္ၿပီးေနာက္ Monroeက "လြန္ခဲ့တဲ့ႏွစ္ရက္က ဟိုတယ္မွာ မင္းဘာလုပ္ေနတာလဲ" လို႔ေမးတယ္။
Maryက ေမးေစ့ကိုကိုင္ၿပီး ျပတင္းေပါက္ကေန လွမ္းၾကည့္ေနတယ္။ "အိပ္ေနတာ!"
"မပ်င္းဘူးလား?"
"တကယ္လို႔မင္းပ်င္းရင္ မင္းရဲ႕ဖုန္းကိုၾကည့္ၿပီး မင္းရဲ႕သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ စကားေျပာေလ။"
Monroeသည္ ေခတၱရပ္ကာ သူမ၏ခႏၶာကိုယ္ရွိအဝတ္အစားမ်ားက တဝ္ထားတဲ့အႀကိမ္ေရသည္ အနည္းငယ္မ်ားေနပုံေပၚသည္ကို သတိျပဳမိသည္။
"မင္း ဒီၿမိဳ႕မွာေနတာ ႏွစ္ရက္ရွိၿပီ။ မင္းဘာလို႔ ေဈးဝယ္မထြက္တာလဲ"
Maryသည္ စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္ျဖင့္ Monroeကို ၾကည့္ရန္ ေခါင္းလွည့္လိုက္သည္။ "ရွင္က ထူးဆန္းတယ္လို႔ မထင္ဘူးလား? ၿငီးတြားေနတဲရွင္နဲ႔ လုံးဝမတူေတေ့ာဘူး။ ရွင္ကြၽန္မကို မမုန္းေတာ့ဘူးလား။ ရွင္ကြၽန္မ ညီမေလးအျဖစ္ တကယ္လက္ခံလိုက္တာလား။"
Maryသည္ ထိုကဲ့သို႔ ရက္စက္ေသာလူကို ႐ုတ္တရက္ အလြန္ၾကင္နာလာသူအျဖစ္ အသုံးမခ်ခဲ့ေပ။
ပိုအေရးႀကီးတာက အဲ့ဒါကသူမကို အျပစ္ရွိတယ္လို႔ခံစားရလိမ့္မယ္။
***************************************************************************************
Unicode
အခန်း ၃၉- ငါနဲ့အိမ်ပြန်လိုက်ခဲ့
Hughမျက်လုံးများ တစ်ဖန် ပြူးကျယ်လာပြန်သည်။
Hermanပါးစပ်ထောင့်များသည် မှုန်မှိုင်းသော အပြုံးတစ်ခုအဖြစ် ပြောင်းလဲသွားသည်။ Hughသည် မိန်းကလေးတစ်ယောက်ရှေ့တွင် မည်သည့်အရာမှ အသာစီးမရတာကို သူပထမဆုံးမြင်ဖူးတာပဲ။
တစ်ကမ္ဘာလုံးမှာ Hughကို ဒီလိုမျိုးdissရဲတဲ့သူတွေ အများကြီးရှိမှာ မဟုတ်ဘူး ဟုတ်တယ်မလား။
Hermanက "Monroeက ငါတို့ကိုခေါ်ပြီး မင်းပျောက်နေတယ်လို့ ပြောခဲ့တယ်။ သူက စိုးရိမ်လို့ ဥရောပမှာ ခုန်ပေါက်နေပြီ။ New Yorkမှာ မိုးရွာနေမှန်းတောင် သိတယ်။ ငါတို့ကို မြန်မြန်ထွက်ပြီး မင်းကိုရှာဖို့ ပြောခဲ့တာ!"
Mary ရုတ်တရက် ထိတ်လန့်သွားတယ်။
New Yorkမြို့ရှိ Hallမိသားစု၏အင်အားသည် တကယ်ကို ကြောက်စရာကောင်းသည်။
သူမသည် တစ်နာရီမျှသာ လွတ်မြောက်ခဲ့ပြီး သူမကို ရှာတွေ့နေပြီဖြစ်သည်။
Maryဟာ စကားမပြောတဲ့အတွက် ရှက်ရွံ့နေတယ်လို့ Hughက ထင်ခဲ့ပြီး သူက Hermanရဲ့စကားတွေကို ဆက်ပြောခဲ့တယ် "တကယ်တော့ မင်းကဒီမှာ အိပ်နေတယ်။ ရေချိုးပြီးတောင် ထမင်းစားနေတယ်။ မင်းက ရက်စက်တဲ့ မိန်းမပဲ။ မင်းမှာ နှလုံးသားရှိလား"
Hughသည် ဒီမိန်းကလေးအပေါ် Monroe၏ဆက်ဆံပုံပြောင်းလဲတာက ဒီမိန်းကလေး၏ပုံစံအမှန်ကို မမြင်သေးလို့ဟု သူ့ကိုယ်သူပြောခဲ့သည်။
တကယ်တော့ သူမဟာ တစ်ကိုယ်ကောင်းဆန်ပြီး မိုက်မဲတဲ့ မိန်းကလေးတစ်ယောက်ပါ။
Maryက ချက်ချင်းပြန်ပြောလိုက်တယ်။ "မှန်တယ်၊ ငါက ရက်စက်တယ်၊ ငါကဆိုးတယ်၊ ငါကတစ်ကိုယ်ကောင်းဆန်တယ်၊ ငါက နှလုံးသားမဲ့တယ်။ ကောင်းပြီ၊ မင်းအတည်ပြုပြီးပြီ၊ အမှန်တရားကိုတွေ့ပြီ၊ မင်း ငါ့ကိုအနှောက်အယှက်နေတာ ရပ်ပေးနိုင်မလား။"
Maryစိတ်အခြေနေမှာလည်း ဆိုးရွားနေသည်။
Hugh၏ပါးစပ်သည် အံ့အားသင့်စွာဟသွားသည်။ လူတစ်ယောက်က သူတို့ကိုသူတို့ ရှင်းရှင်းလင်းလင်းနားလည်နေသည်ကို သူဘယ်တုန်းကမှ မသိခဲ့။
သူမကိုယ်သူမ ရှင်းရှင်းလင်းလင်း သိနေတာကြောင့် ဘယ်လို ဆူပူကြိမ်းမောင်းရမည်ကို မသိတေ့ာပေ။
Hughသည် ဆိုဖာပေါ်တွင် ထိုင်ကာ စိတ်ဓာတ်ကျနေသည်။
Hermanမျက်လုံးများတွင် အပြုံးတစ်ခု ပေါ်လာသည်။ Hugh အရမ်းစိတ်ဓာတ်ကျနေတာကိုမြင်တော့ သူဘာကြောင့်မှန်းမသိပေမယ့် သူ့စိတ်က အရမ်းကောင်းလာတယ်။
"ငါလည်း ဗိုက်ဆာတယ်။ မင်းနဲ့ အတူစားလို့ရမလား"
Mary၏စိတ်နှလုံးပျော့ပျောင်းလာကာ "ရတာပေ့ါ။ ကျေးဇူးပြုပြီး ထိုင်ပါ!"
အချိန်အတော်ကြာ ဗိုက်ဆာနေတဲ့ Hughက ဘာမှ မပြောခဲ့ဘူး။
တကယ်ပဲ သူ့ကို မခေါ်တာလား။
သူချစ်တဲ့ညီလေးတောင် သူ့ကိုမခေါ်ဘူးလား။
အိုး! F*ck!
Hughက သူ့ဆံပင်တွေကို ဖွပြီး မျက်လုံးတွေကိုမှိတ်ထားရင်း အစားအစာကို မမြင်ရဘူး၊ အနံ့တွေ မရသလို ဝါးနေတဲ့အသံကို မကြားရဘူးလို့ သူ့ကိုယ်သူပြောနေတယ်...
"Hugh? တစ်ခုခုလိုချင်လား?"
Hugh အမြန်ထလိုက်သည်။ "ငါ မင်းကို မျက်နှာသာပေးပြီး ငါစားမလို့"
Maryက ပြောလိုက်တယ်။"Hermanကို မျက်နှာသာပေးတဲ့အတွက် ကျေးဇူးတင်ပါတယ်!"
သူက မျက်လုံး မှိတ်ထားပြီး မမြင်ချင်ယောင်ဆောင်နေတယ်။ သူက သပ်ရပ်စွာ ထိုင်ချလိုက်ပြီး လက်သုတ်ပဝါကို ခင်းလိုက်ပြီး ဓားနှင့် ခက်ရင်းကို ကောက်ကိုင်လိုက်သည်။
Mary မှာထားတဲ့ အစားအစာက မဆိုးပါဘူး။
သုံးယောက်သား တညီတညွတ်တည်း စားသောက်ကြသည်။ Hermanက Maryရဲ့ ခြေထောက်ကို ကြည့်ပြီး သူမဒဏ်ရာအကြောင်း မေးလိုက်တယ်"မင်းခြေထောက်က ဒဏ်ရာက ရေစိုသွားလား"
Maryသည် Hermanကို တောင်းပန် ကြည့်လိုက်သည်။ "စိတ်မဆိုးပါနဲ့။ ဒီမနက် ဒေါသဖြစ်တော့ မေ့သွားတယ်။ ရေချိုးပြီးတော့ ဆေးထည့်ခဲ့ပေမယ့် မပြင်းထန်ပါဘူး။"
မအေးစက်နေတဲ့ Herman၏မျက်နှာသည်အေးစက်သွားသည်။
Hughက သူတို့နှစ်ယောက်ကို စူးစူးစိုက်စိုက်ကြည့်သည်။ "ဘာဒဏ်ရာလဲ"
Hermanက Monroeရဲတိုက်မှာ Maryက ဘာဖြစ်ခဲ့လဲဆိုတာ Hughကိုပြောပြလိုက်တယ်။
Hugh နားထောင်လေလေ သူပို၍ထိတ်လန့်လာပြီး Maryကို သူကြည့်ပုံက ပြောင်းလဲသွားသည်။
"F*ck! တကယ်လား? မင်း Siriusကိုသတ်လိုက်တာလား။ အဲဒါ ကျားသစ်နော်! မင်းတကယ်ပဲ snow wolfပါးစပ်ကနေ လွတ်မြောက်ခဲ့တာလား။ မင်းလား? မင်းက သိပ်အံ့သြစရာကောင်းတာပဲ!"
တကယ်တော့Maryကစကားမပြောချင်ဖူး။ "ဒါဟာ အံ့သြစရာမဟုတ်ပါဘူး၊ ကံကောင်းသွားတာပါ။ ရှင်တို့ပြန်တော့လေ။ ကျွန်မအနားယူချင်ပြီ"
Maryက သူတို့ကို ထွက်သွားခိုင်းတယ်။
Hughက သူမကို သူတို့နဲ့လိုက်ဖို့ တောင်းဆိုချင်ပေမယ့် Hermanက သူ့ရဲ့ ပုခုံးကိုကိုင်ပြီး သူ့ကိုတားလိုက်တယ်။
သူတို့ထွက်သွားပြီးတာနှင့် Maryက ကုတင်ပေါ်တွင် လှဲနေပြန်သည်။
သူမစိတ်တွေ ဗလာဖြစ်နေတယ်။ ရုတ်တရက် အလုပ်တွေ အားလုံး၊ ချမ်းသာတဲ့ မယားပါသမီး၊ သြဇာကြီးတဲ့ အကိုတွေ... အားလုံး ပျောက်သွားတယ်။
သူမ သိတာတစ်ခုက သူမအချစ်ကို ဆုံးရှုံးခဲ့ရတယ်။
* * *
Maryသည် ဟိုတယ်တွင် နှစ်ရက်နေခဲ့သည်။
နှစ်ရက်အကြာတွင် Monroe Hall ပြန်ရောက်လာသည်။
သူပြန်လာတုန်း ပထမဆုံးလုပ်ခဲ့တာက Maryကို ဟိုတယ်ကနေ လာခေါ်တာပဲ။ "လာ ငါနဲ့အိမ်ပြန်လိုက်ခဲ့!"
Maryသည် နှစ်ရက်တိတိအိပ်ထားတာကြောင့်အလွန်ပျင်းရိနေသည်။
သူမသည် ခေါင်းညိတ်ပြကာ လှည့်ပြီး ထိုနေ့က သူမဝတ်သည့်အ၀တ်အစားကို လဲကာ Monroeနောက်လိုက်ကနေလိုက်ပြီး ဟိုတယ်မှ ထွက်လာခဲ့သည်။
ကားပေါ်တက်ပြီးနောက် Monroeက "လွန်ခဲ့တဲ့နှစ်ရက်က ဟိုတယ်မှာ မင်းဘာလုပ်နေတာလဲ" လို့မေးတယ်။
Maryက မေးစေ့ကိုကိုင်ပြီး ပြတင်းပေါက်ကနေ လှမ်းကြည့်နေတယ်။ "အိပ်နေတာ!"
"မပျင်းဘူးလား?"
"တကယ်လို့မင်းပျင်းရင် မင်းရဲ့ဖုန်းကိုကြည့်ပြီး မင်းရဲ့သူငယ်ချင်းတွေနဲ့ စကားပြောလေ။"
Monroeသည် ခေတ္တရပ်ကာ သူမ၏ခန္ဓာကိုယ်ရှိအဝတ်အစားများက တဝ်ထားတဲ့အကြိမ်ရေသည် အနည်းငယ်များနေပုံပေါ်သည်ကို သတိပြုမိသည်။
"မင်း ဒီမြို့မှာနေတာ နှစ်ရက်ရှိပြီ။ မင်းဘာလို့ ဈေးဝယ်မထွက်တာလဲ"
Maryသည် စိတ်ပျက်လက်ပျက်ဖြင့် Monroeကို ကြည့်ရန် ခေါင်းလှည့်လိုက်သည်။ "ရှင်က ထူးဆန်းတယ်လို့ မထင်ဘူးလား? ငြီးတွားနေတဲရှင်နဲ့ လုံးဝမတူတေေ့ာဘူး။ ရှင်ကျွန်မကို မမုန်းတော့ဘူးလား။ ရှင်ကျွန်မ ညီမလေးအဖြစ် တကယ်လက်ခံလိုက်တာလား။"
Maryသည် ထိုကဲ့သို့ ရက်စက်သောလူကို ရုတ်တရက် အလွန်ကြင်နာလာသူအဖြစ် အသုံးမချခဲ့ပေ။
ပိုအရေးကြီးတာက အဲ့ဒါကသူမကို အပြစ်ရှိတယ်လို့ခံစားရလိမ့်မယ်။
***************************************************************************************