Sky
Nagpasalamat ako kina Lola Gracia at Lolo Bene sa maayos na pagpapatuloy sa akin. Ganun din kay Ate Annie, they said that I'm always welcome in their house. I don't think if I can come back but if there's a chance. I will come back. Pinadalhan pa nila kami ng iba't-ibang klaseng prutas.
Puno nga yung compartment ng sasakyan. Nahuling sumakay si Dylan. Dahil kinausap niya pa ang mga grandparents niya. Nang sumakay siya ay napansin ko ang mabilis na pagpunas niya ng luha. They're both longing for each others presence. Just like how Dylan respect my privacy, ganun din ako sa kanya. Kung magku-kwento siya, I'm all ears to listen. We should always know our lane. Kapag nasa mood magkwento ang isang 'to kahit hindi mo itanong ay sasabihin niya din naman.
"You should always come here. Para hindi ka nila gaanong ma-miss." I wasn't looking at him. Baka lang mailang siya.
"I'll try, it makes me missed my Papa every time I came here." His voice is gloomy. Kapag sanay ka na makitang masiyahin yung tao, nakakapanibago na makita silang malungkot.
"That's why you should always come here. You still have a reasons to come back." I reasoned out.
"Are you willing to accompany me if I came back here?"
"Kapag bakante ako." I retorted.
"Sigurado yan?" I know he's smiling. Halata sa tono ng boses niya.
"Oo nga, basta bakante ako."
Hindi na ako natulog throughout the travel. Gusto ko man palitan si Dylan sa pagda-drive ay ayaw nitong pumayag. Mag-ingay na lang raw ako para hindi siya makatulog. May mga stop over naman kami. Katulad ng bibili kami ng pagkain o di kaya'y kapag kailangan namin gumamit ng cr.
Malapit na kami sa village nila Mamu. Sa gate na lang ako bababa. I don't want my grandparents be mad at Dylan. Hindi ko alam kung anong magiging reaksyon nila kapag nakita nilang si Dylan ang kasama ko. And I don't even know if what my brother told them. But for safety purposes, I won't let them see Dylan.
"Sigurado ka bang hindi na kita ihahatid sa loob?"
"Hindi na, thank you so much for helping me. Sapat na 'yon. Text me if you safely arrived."
"Okay, if you need a friend to runaway. I'm always here." He genuinely smiled. Dylan is my unexpected friend. Siya yung unexpected friend na hindi ko pinagsisihan na makilala. Ang laki ng ambag niya sa buhay ko. Despite of having a busy schedule, nakuha niya pang mag-ditch sa trabaho niya para lang masamahan ako. I appreciate those kind of people, they're willingly help you without hesitation.
"Very much appreciated." I replied and unbuckle my seatbelt.
"How about the fruits?"
"Hindi mo naman siguro mauubos yan. Uuwi naman ako ng condo."
Tumawa na lang siya sa naging sagot ko.
Kumaway muna ako sa kanya bago naglakad patungo sa loob. When guards saw me, they open the gate and greet me.
I'm so nervous right now. Ilang beses pa akong huminto. Kinakabahan ako sa mga possibleng malaman ko. Pero nandito na ako. I breath for how many times. Hanggang sa makarating ako sa main door ng bahay nila Mamu.
Napasigaw si Hera ng makita ako. Siya ang unang nakakita sa akin. We all got the attention now. While she's hugging me, I saw my Mom, she's crying. Saglit lang akong yumakap kay Hera. Tumakbo ako patungo kay Mommy.
"How are you Mom?" I need to be brave. I've done enough for crying.
"W-here have y-ou b-een, Skypiea?" Umiiyak na tanong ni Mommy. I hugged her tight and tried my best not to cry.
"Nagpakalma lang po ako. I want a DNA test, Mom." Diretsong kung sabi. Alam ko na magugulat siya sa bagay na 'to. Ramdam ko ang pagkagulat niya pati na rin sila Mamu.
"What for, Skypiea?" Seryosong tanong ni Mamu. Saglit akong tumingin sa gawi niya. They doesn't want it. But we have to do it.
"What are you s-aying?" Mom asked while crying. Hindi ko gusto na makitang nasasaktan si Mommy. Pero ito na lang ang choice na mayroon ako.
"I want a DNA test, I also want to hear the truth. Kailangan ko malaman kung may katotohanan ba yung mga paratang ni Precious. Tell me everything, Mom. Karapatan ko naman na malaman ang totoo." If I want to know the damn truth. I need to be brave.
"You're my daughter, Skypiea. Why are you questioning that?" I saw pain in my Mom's eyes. Ayaw ko na gawin namin 'to. Pero ito lang ang tanging paraan para matigil yung pagdududa ko sa pagkatao ko.
"I am sorry, Mom. But we have to do that, kung hindi natin gagawin. Patuloy ko lang na pagdududahan ang pagkatao ko. I want to protect what's mine, Mom. At hindi ko yun magagawa kung hindi ako sigurado kung sino ba talaga ako." My grandparents and my other cousins are also crying. Napuno na ng iyakan ang bahay nila Mamu.
"O-okay, let's do that. Antayin muna natin ang Kuya mo. I want him to know about this."
"Thank you, Mom. I want to do it asap."
"Para sa ikapapanatag ng loob mo. We're gonna do that, Princess." Mom tucked my hair and hug me again.
They bombarded me about where I go. If who's with me. Para sa ikakatahimik nila ay sinabi ko na sa Isabela ako nagpunta. But I didn't tell them that I'm with Dylan. They know him dahil he's my brother's friend. Ayaw ko na pag-isipan nila ng masama si Dylan. I dragged that person to accompany me. Tapos siya pa ang mapapasama. Walang binanggit si Kuya kung sino ang kasama ko. And it's better to be safe. Issue ng pamilya namin 'to. Ayaw ko na madamay si Dylan.
Dahil gusto kung malaman ang kwento tungkol sa mga sinabi ni Precious. Mom told me about it. It happens that Precious mom's is Dad's first love. But they broke up a long a time ago. Bago pa pumasok sa buhay ni Dad si Mom ay ilang taon na silang hiwalay. They separate in a good way. Totoo rin na dapat ay magpapa-surrogate sila Mom. Ang sabi ng Doctor ay delikado na raw na magbuntis pa si Mom. But they still want to have another child. Kaya don pumasok ang surrogacy. Pumunta si Dad sa Bukidnon because of some properties. That's when they met again. Sabi ni Mom, pag-uwi ni Dad ay nag-open up siya regarding sa surrogacy. Sinabi niya naman na it was his first love. Mom doesn't hold grudges about Dad's first love. She said that is was already in the past. Kaya pumayag siya. Mas makakampante raw sila kasi kilala nila yung magdadala.
Unfortunately, that surrogacy things didn't happen. After a months of preparing. They found out that Mom was pregnant. It was a hard one pregnancy. Yes, I am a miracle baby. That's the reason why Mom is so sure that I am her child. I was a blessing from Him. Kaya walang katotohanan yung paratang ni Precious. But I still want to do the DNA test. Hindi ko alam kung bakit nasabi ni Precious ang mga bagay na 'yon. If her mom did that story. She's so hypocrite. She knows that Dad already had his family. And to the fact that Dad cheated on Mom. Paano nakaya ng konsensya niya na itago kay Mommy? For that long. It's been a freaking decade. Kung hindi pa lumabas si Precious, Mom will never know. We will never know.
She doesn't have a rights to be mad at Mom. Walang inagaw si Mommy, her mom was already in the past. And it pained me so much knowing Dad cheated Mom. It's not just with random girl but with his first love. So, it means he still have feelings for her? After knowing the truth, I don't know what to feel towards Dad. I feel so betrayed. Mas lumalalim yung sakit.
After that conversation, Mom called Dad. She let him know about the DNA test. I heard Dad disagreeing but Mom said that it's for the better. Bukas pa ang dating ni Kuya at sinabi ko na rin yung plano. Just like our Mom, ganun din ang naging reaksyon niya. Wala raw kailangan patunayan dahil totoong Monasterio ako. I explained why I badly wanted the DNA test.
Hindi ko alam kung paano ako haharap kay Daddy bukas. I want to know his plans. Pero takot akong malaman. Takot akong marinig yung mga salitang lalabas sa bibig niya.
**
Matapos naming mag-almusal ay kinausap kami nila Mamu. Gusto niyang ulitin yung DNA test ni Precious at ni Daddy. Nang itanong namin kung bakit, ang tanging sagot niya lang ay para malaman ang katotohanan. Mom called Dad and tell him to bring Precious. Hindi sinabi ni Mommy kung bakit. Basta ang sabi niya lang ay kailangan niyang dalhin si Precious.
Simula pag-alis namin ng bahay ay hindi na ako mapakali. Habang papalapit kami sa Manila ay mas lalo akong kinakabahan. Ayaw ko lang na ipahalata kay Mommy. I hold my hands and breath. Kailangan kung kumalma. Hangga't walang DNA test results ay hindi ako mapapanatag. Maaaring may source si Precious kaya ganun na lamang ang lakas ng loob niyang magbitaw ng mga salita.
Mom is exhausted, I think we're all exhausted. Gusto ko ng matapos ang problemang 'to. Gusto ko ng matulog ng mahimbing sa gabi.
And we're now on the parking area of the hospital.
"Are you okay?" nag-aalalang tanong ni Mommy. I just nodded and hold her hand.
My brother was already in the receiving area. Kita sa mukha nito ang pagod. I feel sorry for my family. He hugged me and tap the top of my head.
"We're gonna be fine, Princess." Mahinang bulong niya. Alam ko naman na nagpapakatatag si Kuya para sa amin.
Nag-antay pa kami ng ilang minuto dahil wala pa sila Daddy. At nang dumating siya ay agad akong nag-iwas ng tingin. Precious is staring at me. Wala akong panahon para patulan siya ngayon. Gusto ko na lang na matapos na ang test.
Ako ang naunang nagpresenta para sa mga test na gagawin. Nasu-suffocate na akong kasama si Precious. Nang matapos na ang lahat ay nagsabi na ako kay Mommy na gusto ko ng umuwi ng condo ko. May mga kailangan akong ayusin sa klase ko. I've been MIA for four days.
It's more frustrating dahil walang nalaman na kakaiba si Kuya tungkol kay Precious. Just like what she said, her mother died, 2 years ago. Ang sabi ng mga nakakakilala sa kanila sa Bukidnon, wala silang mga kamag-anak doon. Mag-isang napadpad sa lugar na 'yon ang nanay ni Precious. Kuya hired a private investigator without Dad knowing. All we have to do is wait. Mag-antay sa kung ano ang malalaman ng private investigator.
Dumaan ako sa condo upang kunin ang mga gamit ko. Papasok ako para sa afternoon and evening class ko. Alam kung marami akong kailangan habulin. Magso-sorry din ako sa mga squad mates ko. Kung pinalitan man nila ako ay ayos lang naman. Kasalanan ko naman.
Nang makita ako ni Erma ay agad ako nitong sinalubong ng yakap.
"Ayos ka lang ba? Sa sunod magbigay abiso ka naman. Buti na lang at nag-update ang Kuya mo. Kundi baka mabaliw na ako kakaisip kung saan ka nagpunta." I know that she's just worried about me. Hindi na ako sumagot. Yumakap na lang ako pabalik sa kanya.
Ayaw ko munang magkwento kay Erma tungkol sa mga nangyayari. Baka bigla na naman akong umiyak. I'm tired of crying. Kapag kaya ko na ay ikukwento ko naman. Hindi lang sa ngayon. Kailangan ko muna na mag-focus sa acads ko. Graduating student ako. Hindi ako dapat nagpapabaya. Baka 'yon pa ang maging dahilan ng pagbagsak ko sa mga subjects ko.
Binigay nito sa akin ang mga notes niya. Hindi ko alam kung pagbibigyan ba ako ng mga prof at instructor ko na kumuha ng make up quizzes. But I'll gonna try to ask them. I'll ask for their consideration. Sana pagbigyan.
Pinagsabihan ako ng mga prof at instructor ko na magbigay ng excuse letter. Dahil ang tagal kung absent. I also apologize to them. Just like what I said, hindi ko ginagamit ang position ko bilang anak ng may-ari ng school. I need to be responsible for my actions.
Gladly Erma have a lot of notes. Hindi ako gaanong nahirapan sumabay sa klase.
Patapos na ang huling klase namin. Nagliligpit na ako ng mga gamit ko. Ganun din si Erma.
"Practice tayo mamayang 8pm." I looked at Barbara with full of confusions. "You're still a member of the squad."
"Hindi niyo ako tinanggal?"
Umiling siya.
"Why? Ang tagal kung absent sa practice. Ilang araw na lang ay sports feast na."
"Your brother talked to us. Besides, saulo mo na rin naman. Kailangan na lang kabisaduhin. Don't be late, see you later." Nakaalis na si Barbara pero nasa pinto pa rin ang tingin ko.
"Skypiea," Erma called me. "Magbihis kana, malapit na mag 8pm. Baka mapagalitan ka. Laban lang, okay? Palagi lang akong nandito. Huwag kang mag-atubiling kausapin ako." Her words is full of encouragement. Just like what she always do when I feel down.
Nang marinig ko ang sinabi ni Erma ay saka ko lamang ipinasok sa bag ko ang mga gamit ko.
"Thank you, Erma. Babalik ko bukas ang notes mo." Nagmamadaling paalam ko.
Gumamit na ako ng elevator upang mas mabilis na makarating sa locker. I have my cards for the elevator just like Mom and teachers. Ngayon lang naman, kailangan ko makarating on time.
Matapos kung makapagbihis ay patakbo akong pumunta sa practice area namin. Hingal na hingal ako ng dumating. Hindi ako late. Bumati ako sa mga kasamahan ko at humingi ng pasensya.
Dahil apat na araw akong hindi naka-attend ng practice ay kailangan naming mag-extend ng time sa practice. Humingi ako ulit ng pasensya dahil doon. Sa ganitong sitwasyon, out of 100 percent alam ko na nasa 10 or 15 percent ay hindi natutuwa sa pag-absent ko. But I don't want them to know about my situations. It's my privacy, issue ng family ko 'yon. At hindi kailangan na malaman ng hindi ko naman kilala.
Maayos naman ang pakikitungo ng mentor sa akin. Inaayos ko na lang yung pagpa-practice. Wala din bago sa step. Kaya wala akong dapat na ikabahala. Gusto ko lang naman mag-enjoy sa last year ko sa school. Hindi ko naman alam na may problemang darating sa buhay namin.
Sabay-sabay kaming napatingin sa food delivery dahil sobrang dami nun. Dinner para sa buong squad mates. Then a minutes later, my brother texted me. He's asking if how was the dinner. Napangiti na lang ako. Siya pala ang nagpa-deliver. Hindi na ako umimik.
Hanggang sa matapos ang practice ay nagtatanong pa rin ang mga kasamahan ko kung kanino galing ang pagkain. I just pretend that I didn't know. Baka isipin nila ay bayad yun sa apat na araw kung absent.
Pagdating sa unit ko ay agad akong nahiga sa sofa. Sobrang pagod ng katawan ko. But I still have a lot of things to do. I took a shower and started to copy the notes. Kailangan rin ni Erma ang notebook niya. Kaya kailangan kung matapos 'to.
Morning came, tapos na akong kumain ng breakfast ko. Walang Dylan na nanghingi ng pagkain. Nasanay na ata ako na laging may walang hiyang lalaki na nanghihingi ng pagkain.
Mamayang 11am pa ang klase ko. But the mentor of the squad told us that we have a practice. Kaya kailangan ko pumunta ng school ng maaga. Paglabas ko ng elevator ay siya naman pagpasok ni Dylan. Galing ata siya ng taping.
"Oh, morning Langit." He greeted me with a smile. I greeted him back and bid my goodbye.
I keep myself busy. Ayaw ko munang isipin yung magiging result ng DNA. Lahat ng guards ay pinagsabihan ko na wag papasukin si Precious sa school. I don't want to see her. Baka kung ano pang masabi ko sa kanya.
Matapos ang afternoon class ko ay pumunta ako sa meeting room. Mom texted me that I need to attend the meeting. Hindi naman ito ang first time na nag-aattend ako ng meeting. Everytime na hindi nakaka-attend si Mommy ay ako ang pumapalit sa kanya. Hindi siya makakapunta dahil nasa Batangas pa siya. At masama raw kasi ang pakiramdam niya.
Kilala naman ako ng faculty staff kaya hindi ko na kailangan na magpakilala pa. Sinabi naman ni Mommy kung ano ang dapat na pag-usapan. For assurance, ni-record ko na lang ang meeting. Then I send it to my Mom. Para sigurado na wala akong na-missed na details.
I received a message from Dad. Gusto nitong makausap ako. I didn't give him my response. Ayaw ko magpanggap na ayos lang ang lahat. I want him to know his priority. Hindi umuuwi si Mommy sa bahay. Simula nung incident ay sa Batangas siya tumutuloy. Si Precious ay nasa bahay pa rin. Hindi kami pwedeng magsama sa iisang bahay. After knowing the truth. Dad should make a better decision. I don't have a hearts for those who disrespect my mother. Walang aasahan sa akin si Precious. Nalaman ko kay Nanang na palagi niya pa lang sinasagot sagot si Mommy. Kaya ayaw ko na magtagpo ang mga landas namin. I don't know if I can control myself.
Today, I have an appointment with Congressman Reyes. Tumawag si Mommy kagabi na gusto akong makausap ni Congressman. Nang itanong ko kung bakit, hindi rin daw alam ni Mommy. Basta ang sabi ay gusto akong makausap. I don't wanna be rude kaya pupunta na lang ako. Nagdrive ako patungo sa resto na sinabi ni Mom.
May mga bodyguards na nasa labas. Mukhang nandito na nga si Congressman. The receptionist take me to our table.
I smiled a little before I take a seat. "Good afternoon, Congressman. Pinag-antay ko po ba kayo?"
"Hindi naman, hija. Shall we take our order?"
Tumango ako at saka nito tinawag ang waiter. After na makuha ang order namin ay uminom muna ako ng tubig. Kung tungkol man ito sa behavior ng anak niya, ang tagal niya naman nabigyan ng oras. I know that being in political industry is busy. Pero kung gusto mo ay pwede mo gawan ng paraan.
"May I know po kung para saan ang pag-uusap na 'to?" Maayos naman akong nagtanong. Siguro naman ay hindi niya mamasamain.
Tumawa siya ng bahagya bago nagsalita. "You sounded like your mother too. Did my daughter make another trouble in school?" Muntik na akong magtaas ng kilay. Ano bang malay ko sa anak niya. Ganun ba ka-trouble maker ang babaeng 'yon. Kaya pati sa akin ay nagtatanong ang Daddy niya.
"Nakatanggap po ba kayo ulit ng tawag galing guidance counsellor?" Magalang na tanong ko. Umiling siya. Bakit niya naman sa akin tinatanong. Hindi ko aagawan ng trabaho ang guidance. Papasaan pa na nandyan sila kung ako ang magrereport sa magulang ng mga student.
"I'm not asking you to tolerate her actions. But I apologize for that matter."
"Mawalang galang na po. Pero hindi po kayo ang dapat na humihingi ng pasensya. At hindi po ako ang nagawan ng anak niyo ng mali. Your daughter should know that we don't have a rights to bully someone. The person she bullied is a victim of depression. She tried to take her life, several times. Kakayanin po ba ng konsensya niya kung siya ang magiging dahilan ng pagkawala ng tao? We must know that everyone has its own battle. May laban ang tao na sila lang ang may alam. Kailangan po matutunan ng anak niyo ang pagiging responsable. If we make some mistakes, maliit man o malaki. Hindi ibang tao ang dapat na humingi ng pasensya. Kundi ikaw mismo. She's your daughter, I get it. But covering her mistakes by apologizing to me. Hindi po maayos 'yon sa gaanong paraan." I tried to control my voice. Alam ko na mataas ang katungkulan niya. Hindi naman ako takot dahil sa katayuan niya sa buhay. Nirerespeto ko lang siya dahil isa siyang magulang. He's doing it because he loves his daughter.
But for me, it's not the proper way. He should teach her child to be responsible for her actions. Hindi lang sa kanya umiikot ang mundo. Mas natotolerate yung maling pag-uugali kapag alam nilang may magulang sila na handang sumalo sa pagkakamaling nagawa nila.
"I won't apologize for what I said. Dahil alam kung yun ang tama. If you're offended, it's not my fault." Dagdag ko pa.
"How old are you, hija?" Napa ha ako sa tanong niya. Ang layo ng tanong niya sa haba ng sinabi ko. Nakikinig ba itong si Congressman?
"21 po," sagot ko at muling uminom ng tubig.
"Do you want to meet my son?" Muntik ko ng maibuga ang tubig na iniinom ko. What the hell is that?
"Why do I need to meet your son?" I frankly asked. I don't get it. Nakangiti siyang tumingin sa akin.
"I like you for my son. He's an artist. Don't worry about my daughters bad behavior. I'll make her apologize to your friend."
What did he just say? Paanong napunta sa pakikipagkita sa anak niyang lalaki ang usapan? Nakakaluwag naman ng turnilyo itong si Congressman.
"I don't like people who's in showbiz industry. I just want to live with a peaceful life."
"Sayang naman. Maybe there's a chance and you might change your preference."
"I don't think so, Sir." Hindi ko hawak yung mga posibleng mangyari sa future. Pero naniniwala ako na may mga bagay na nakadepende sa nagiging desisyon natin sa buhay. Kung ano man yung naging outcome it's because the decision that we make.
Nang mai-serve ang pagkain ay may mga iilang beses pa rin naman kaming nag-uusap ni Congressman. Masaya naman siyang kausap. Sana ganito din ang ugali ng anak niya. I am not fan of politics. Katulad din sila ng showbiz, masyadong magulo. Nagkataon lang na mabait naman palang kausap itong si Congressman Reyes. And he's a colleague of my Mom. Ang hindi ko lang talaga ma-gets ay kung bakit napunta sa anak niyang lalaki ang usapan. I don't even bother to ask the name. Hindi naman ako interesado.
"Thank you for the food, Sir. I'll go ahead po. May klase pa kasi ako."
"You take care, hija. Ayaw mo ba talagang ma-meet ang anak ko?" Tumawa na lang ako. Kanina niya pa yan pinipilit.
"Alam po ba ng anak niyo na binebenta niyo siya?" Pagbibiro ko.
"Hindi ko na ipapaalam. You rejected my offer. His ego might hurt." Tumatawang sagot niya. Pati ako ay natawa na rin sa paraan ng pagkakasabi niya. But I'm not interested to his son.
"It was nice to meet you, Sir. Hope you don't forget about what your daughter's did." Tumango siya sa sinabi ko. Muli akong nagpaalam sa kanya at lumabas na.
Baka maipit ako sa traffic. May klase pa ako.
Sobrang inabala ko ang sarili ko sa lahat ng school activities. There's a morning that I forgot to cooked my breakfast. Manghihingi sana si Dylan but I have nothing to give. Sa cafeteria na lang ako kumakain.
Tanging pagtulog na lang ang pahinga ko. Na iilang oras lang. I leave my unit early and came back late. Papalapit na ang sports feats kaya mas naging strict ang mentor. Araw-araw rin akong bumibili ng patches dahil sa mga pasa na mayroon ako. I got a feeling that my brother might scold me for having a lots of bruise on my body. Hindi naman kasi maiiwasan 'yon. What matters most is I still have a complete bones.
Magkasabay kaming lumabas ng pinto ng mga unit namin ni Dylan. His forehead creased and he handed me a small paper bag. Problema kaya ng isang 'to. The last time he was telling me that I am too grumpy. Nahawa ko na ba ang isang to?
"Ano to?"
"Patches, for your bruises."
"How did you know?" I was wearing a jogger pants and pull over right now. Walang lumilitaw na mga pasa.
"I have my eyes, Langit." He retorted.
"O-okay? It's just bruises, mawawala din 'to." Kinuha ko ang phone ko ng maramdaman ko na nag-vibrate. I answered my brother's call, he told me that he was already on the ground floor.
Magkasabay na kaming bumaba ni Dylan dahil doon din naman ang punta niya.
Sabay kaming umuwi ng Batangas ni Kuya. Upang bisitahin sila Mommy. Ngayong araw din ang result ng test. Bigla akong kinabahan ng sabihin nila Mommy yun. Hindi ko maintindihan yung nararamdaman ko. Parang anytime ay magpa-passed out na ako dahil sa sobrang kaba. Pinilit kung magpunta sa fridge upang kumuha ng malamig na tubig. I need to calm my nerves.
"Are you okay? You look pale." Nag-aalalang tanong ni Kuya at sinapo nito ang noo ko. "You're cold, what's wrong?"
"Kina.....kabaha..n ako Ku-ya." Nilapag ko yung baso because my hands are shaking.
Kuya hold my hand and pressed it. "Don't be, okay? You're a Monasterio. You don't need to be nervous.
Pilit na ngiti na lang ang response ko. I don't have a proper words to utter. Pinag-inhale exhale ako ni Kuya pero ganun pa rin ang kaba ko.
Nakipag-usap na lang ako sa mga pinsan ko. To divert my attention. I got a feeling that I might faint before the results came.
Ang bagal ng oras. Parang hindi na gumagalaw yung kamay ng orasan. Panay ang tingin ko sa orasan pero wala pa rin si Kuya Riko. Siya ang inutusan na kumuha ng results sa hospital. Halos wala na nga akong maintindihan sa mga sinasabi nila Hera.
Hanggang sa tawagin kami upang mag-lunch. Ramdam ko yung pagkahilo ko pagtayo. Napahawak ako sa kamay ni Harley.
"Hey! Are you okay?"
"Nahihilo lang," pumikit ako ng mariin at umupo ulit.
"You looked so stressed, Sky." Sabi ni Hera, sinang-ayunan naman yun ng iba.
"Susunod lang ako. Mauna na kayo." Abusing your physical health is not a good idea.
"I'll stay here. You can go ahead guys." Harley said.
A minutes later ay inaya ko na si Harley. Ayaw ko na mag-alala si Mommy. Alam ko na hahanapin niya ako kapag hindi ako nakasabay sa lunch.
Upon entering the dining area that's when Kuya Riko entered. I immediately saw the envelop that he is holding.
Hindi ko na nagawa pang ihakbang ang mga paa ko. Napako na yung tingin ko sa hawak ni Kuya Riko. Ang huli kung narinig ay ang sigaw ni Harley and everything went black.
**
Merry Christmas everyone! Hope you guys are safe!:)