Chapter 8
Y so stubborn, Mr. Gangster?
Mico's P.O.V.
"B-Bakit mo b-ba tinatanong yan? A-Anong pakialam mo?" I started to lose my composure.
"Psh. Pachicks talaga. Sumagot ka na nga lang! Yes or no lang di pa makasagot."
Aba tingnan mo itong lalaking ito! Napaka talaga.
"That's none of your business!"
"Bahala ka nga! Ang arte mo!!" Humiga ukit siya sa kama niya. Talaga naman!!
"Hello, Mr. Rivera?" Pagkasabing-pagkasabi ko nun eh nagulat ako nang agawin niya mula sa kamay ko yung cp ko. Paano siya nakakilos nang ganun kabilis?
'Ninja ba siya?'
"Hello da--" Kakausapin niya sana ang daddy niya pero pagtingin niya sa cp ko, wala namang on-going call. Yung noo niya ay nagsimula na namang kumunot pagkuwa'y isang matalim na tingin ang ibinaling niya sa akin.
I just crossed my arms and looked at him sternly. And I don't know how I was able to do that.
"So...kukunin mo na ba ang mga gamit mo?" Nanatili siyang walang imik. Aba matigas ka talaga, huh?
Dinukot ko sa bulsa ng bag ko yung isa ko pang cp na mumurahin lang naman na ikinataranta niya. Ha! Hindi niya siguro inexpect na meron akong dalawang cellphones.
"Eto na nga! Kukunin ko na!" Boom! Haha.
Sinundan ko ng tingin ang paglalakad niya papunta sa isang couch at nakita ko nga dun ang bag niya.
"Kukunin din pala ang dami pang kaartehan." Sinadya kong iparinig sa kanya yan para inisin siya. Ang cute-cute niya kasi kapag naiinis.
Pansin ko lang sa sarili ko, parang nahahawa na ako sa ugali nitong taong ito.
Kinuha niya yung bag at naglakad pabalik sa akin. Nagulat ako at hindi ko inasahang ihahagis niya ito sa akin kaya hindi ko na ito nagawang saluhin pa at sa mukha ko ito tumama.
"Aw!" ang daing ko habang nakapikit na hinihimas ang ilong ko. Kasunod nun ay ang malakas niyang paghalakhak na ikinadilat ko.
"BWAHAHAHHAHHHAHAAHAHA!!" Aba loko-loko to, ah! Dapat niya bang ikatawa yung ginawa niya? Mabuti sana kung unan lang yung inihagis niya, eh. Feeling ko nga hollow block ang tumama sa mukha ko, eh.
"Sinadya mo yun nuh?!!" sabi ko habang tunuturo siya. Tumigil siya sa paghalakhak at ipinakita ang kanyang innocent look.
"Pano kung sabihin kong 'oo'?" Ngumuso pa siya na parang nang-aasar.
"Bakit mo naman biglang hinagis?!!"
"Sabi mo kunin ko. Edi kinuha ko."
"Ang sakit-sakit kaya! Ikaw kaya hagisan ko nun sa mukha?!"
"Kasalanan ko bang lalambut-lambut ka at para yun lang di mo pa nagawang saluhin?!" I just rolled my eyes at him at padabog na dinampot sa sahig ang bag niya. Wala ring sense kung makikipagtalo pa ako sa kanya.
Tinalikuran ko na siya at umupo sa harap ng study table niya kung saan ipinatong ko ang kanyang bag. Nang lingunin ko siya, yung mukha niya eh parang nagpipigil ng tawa. Psh. Pang-asar talaga.
Again, I just rolled my eyes at binuksan na ang kanyang bag at inilabas ang mga laman nito.
'Humanda siya kapag ako nakaganti sa kanya!'
Para akong timang na lipat nang lipat ng page sa notebook niya at naghahanap ng mga notes, pagtingin ko sa likod ng notebook niya, doon ako nakakita ng mga sulat at isa-isa ko itong binasa sa isipan ko.
'Ang boring ni sir'
'Panot si sir'
Ayan lang naman ang mga nakasulat. At meron pa palang isa na parang may kausap siya at through writing sila nag-uusap.
'bro, bakat underwear ni mam hahaha'
Seriously? Wala man lang siyang kahit isang notes? Estudyante ba talaga siya?!
"Ito na ba lahat ng mga gamit mo?" I said while skimming his other notebooks.
"Oo." Sagot niya at umupo sa katabi kong upuan.
"Bakit wala man lang akong makitang kahit na anong notes dito?"
"Bakit, kelangan ba nun? Akala ko ba ikaw ang magtuturo sakin?"
"Naririnig mo ba yang sarili...mo?" Paglingon ko kasi sa kanya ay nakatingin rin pala siya sa akin kaya bigla akong napatigil sa sasabihin ko. Ako na ang nag-iwas ng tingin dahil hindi ko na kaya, para akong natutunaw na parang sorbetes.
"O-Oh s-sige nga, paano kita tuturuan kung wala kang kahit isang naisulat sa notebook mo?!Ni hindi ko nga alam kung ano na bang pinag-aaralan ninyo, eh!!" Para akong nawala sa sarili ko dahil ang lakas-lakas ng boses ko.
"Bakit ka naninigaw?!!!" Grabe, wala talagang mananalo ng palakasan ng boses sa lalaking ito.
"Fine. Sorry kung sinigawan kita. Nakakainis lang kasi, eh. Wala ka man lang notes eh pumapasok ka naman palagi." aniko at hininaan na ang boses.
"Nakakatamad kasing magsulat, eh. Anong magagawa ko?" Grabe, paano kaya siya nakarating ng 3rd year kung ganyan ang lifestyle niya? Are his parents paying the school to make him pass all his subjects?
"Classmates, sino sa mga classmate mo ang pwede nating hiraman ng notes? Meron ba?" aniko habang kinakamot ang kaliwang kilay.
'I can't believe I'm still loving this stupid rule-breaker'
Tyrone's P.O.V.
"Anong nakain mo, bro? May sakit ka ba? O baka naman sinapian ka ng masamang espirito?"
"Ulul. Tumahimik ka nga. Wala akong nakain o sakit o kung anupamang mga walang kakwenta-kwentang bagay na sinasabi. Gusto ko lang talagang magbago na at mag-ayos sa studies ko."
"Wow! TYRONE RIVERA, MAG-AAYOS NG PAG-AARAL. Bro! That would really make a good head news! Naniniwala na ako ngayon na totoo ang himala."
"Eh kung ipasok ko kaya tong mga notebook sa bibig mo hanggang sa mamatay ka?! Mas magandang head news yun!"
"Haha! Pero di nga, seryoso ka ba talaga dyan, bro?"
"Oo nga!!! Bat ba ang kulit mo?! Mukha na kong nagbibiro?! Tsaka ganun ba talaga kaimposible para sayo na mag-aayos ako ng pag-aaral?!"
"Hmmmm....Gusto mo ba talagang sagutin ko yang mga tanong mo?"
"Leo nakakainis ka na, ha! Para kang yung baklang yun! Pareho kayong nakakainis."
"Eh kaya mo nga ko ginawang best bud di ba? Dahil nakakainis ako. Tsaka bakla? Sinong bakla?"
"W-Wala, wala. Aalis na ko. Mag-aaral pa ko."
"Hoy soli mo yan bukas ha!"
Lumabas na ko ng bahay nila. Oo, nasa bahay nga ako ng best bud ko para humiram nitong mga notebook niya. Siya lang naman kasi talaga ang masipag at matalino saming dalawa. Ewan ko ba kung bakit di niya man lang ako mahawaan ng kasipagan niya.
Pagsakay ko ng kotse ay inabot ko na kay Mico yung mga notebook ni Leo. Oo, kasama siya pero ako na lang ang bumaba para manghiram. Mamaya kasi baka kung ano isipin ng tukmol na yun kapag nakita niyang kasama ko tong creature na to.
"Salamat naman at may matino kang kaibigang tulad niya." aniya pero hindi ko pinansin at pinaandar na ang kotse.
Habang nagdadrive ay bigla na lang akong napapreno at napahagalpak ng tawa.
"BWAHAHAHAHAHAHAHAHA!!" Naalala ko na naman kasi yung mukha nya kanina nang tamaan siya sa mukha nung bag ko. Haha.
"Hala? Anong nangyari? Bakit ka tawa nang tawa dyan?" Tiningnan ko siya at natawa na naman ako. Wala man lang siyang kaalam-alam na siya ang pinagtatawanan ko. Ewan ko ba pero ang benta sakin nun.
"*coughs*" Sa sobrang pagtawa ko nga ay napaubo ako.
"Oh ayan, sige, tawa pa. Akala mo kasi wala nang bukas kung makatawa, eh." Nagpatuloy ang pag-ubo ko. Naramdaman ko ang paghagod ng kamay niya sa likod ko.
Unti-unting guminhawa yung pakiramdam ko hanggang sa tumigil na ako sa pagtawa.
"Oh ano? Okay ka na? Bakit ka ba kasi tawa nang tawa?" kung makatanong kala mo worried na worried eh. If I know, tinatawanan na ko niyan sa isip niya.
"Wala."
"Ano yun? Baliw lang? Tumatawa nang walang dahilan?"
Pinaandar ko na ulit ang kotse habang soot ang isang ngiting tagumpay.
Mico's P.O.V.
The first thing na ipinagawa ko sa kanya pagkabalik sa bahay nila ay pinakopya ko sa kanya lahat ng notes ni Leo. Medyo may karamihan yun kaya umiral na naman ang pagkareklamador niya. Porke midterm na naman daw kaya hindi niya na kailangang kopyahin yung mga note nung prelim.
Pero sa huli, nagsulat din siya. Tinakot ko na naman kasi siya na isusumbong ko siya sa tatay niya. Effective talaga.
"Bat pa kasi kelangang isulat, eh."
"Nakakainis!"
"I hate this."
Yan ang mga binubulong niya nang paulit-ulit habang nagsusulat siya.
Bilang isang estudyante rin kasi, alam ko kung paano nakatutulong ang pagsusulat ng mga bagag-bagay sa pagmememorya ng mga ito. Sa ganung paraan, napapanatili natin ang mga impormasyon sa ating isip kaya mas nagiging madali na lang ang pagrereview kasi meron na tayong ideya tungkol sa paksa na isinulat natin.
Epektibo yun para sa akin. Hindi ko lang alam kung ganun din sa iba. Pero sana umepekto sa kanya yun.
At dahil magkatabi kami ng upuan, hindi ko mapigilang hindi panoorin ang bawat kilos niya. At habang ginagawa ko yun, parang may nagwawala sa loob ng dibdib ko.
Nang mapadako ang aking paningin sa pares ng mapupula niyang labi, naalala ko na naman yung araw na nahalikan ko ang mga ito.
It was my first kiss and eventhough there's none to compare it with, it's the best.
"Anong tinitingin-tingin mo?!" Pagsigaw niya na nagbalik ng katinuan ko.
I need to focus. Hindi pwede itong ganito. Kailangan ko siyang turuan. Gusto ko siyang tulungan. Focus, Mico, focus.
"Na-amaze lang ako kasi kanina ka pa bulong nang bulong dyan na parang writing is the worst thing to do sa mundo pero tingnan mo, patuloy ka pa ring nagsusulat. Kaya mo naman pala, eh. Alam mo, kapag ipinagpatuloy mo yan, for sure maipapasa mo lahat ng subjects mo." ang kibit-balikat na sagot ko at ngumiti sa kanya.
"Nakakapasa ako kahit hindi ko gawin tong mga to." aniya na naging seryoso ang mukha.
"Alam ko. Pero ikaw, alam mo ba yung pakiramdam na may na-achieve kang bagay na alam mong pinaghirapan mo sa sarili mo?" Napansin ko ang paglambot ng ekspresyon sa mukha niya.
"You would," napatingin siya sa akin. ", tutulungan kita. Pero bago yun, tulungan mo muna ang sarili mo. Alam kong kaya mo. And by the time na naramdaman mong may na-achieve kang bagay at pinaghirapan mo ito, I am pretty certain na magiging proud hindi lang ang parents mo sayo kundi ikaw din mismo."
"T-Tingin mo? Magiging proud sila sakin?" I nodded and smied.
"MAS magiging proud sila sayo."
Namagitan ang katahimikan sa pagitan namin. Nakatingin lang ako sa kanya at parang may kung anong iniisip siya.
"Mag c-cr lang ako." pagbasag niya sa namumuong katahimikan at tumayo. Hindi niya na kailangan pang lumabas ng kwarto niya dahil may sariling c.r. ito sa loob.
Paglipas ng halos isang minuto, lumabas na siya ng c.r. at naglakad pabalik sa upuan niya at ipinagpatuloy ang pagsusulat. This time tahimik na siya. Ngayon ko lang napansin, kaliwete pala siya. At yung sulat niya? Sinabi ko na naman, hindi ba? Oo, hindi maganda parang kinahig ng kalapati.
Napadako ang tingin ko sa braso niya kaya bigla kong naalala na may agenda nga pala kami nila mamaya mamayang 6pm.
"Hala! Anong oras na kaya?" Nag-aalalang sabi ko habang dinudukot yung cp ko sa bulsa. "Hala, 5:20 na?!"
"Bakit, nung meron?"
"Ahm...May pupuntahan kasi kami ng family ko mamayang six. Dapat kanina pa pala ako nasa bahay. Hindi ko namalayan ang oras. Pwede bang mauna na ako?"
"Ha? E hindi pa nga tayo nakakapagsimula. tapos aalis ka na?"
"Uhm..sorry talaga. Babawi na lang ako next time, okay? Importante lang talaga kasi yung lakad namin."
"Bahala ka nga!" aniya na halatang naiirita.
"Look, alam ko na kaya mo yan at tutulungan kita. Sa ngayon, kopyahin mo muna tong lahat, okay? Next week, babawi ako. You can do it!" Tumayo na ako at tinungo ang pinto ng kwarto niya. Binuksan ko ito at bago lumabas ay nilingon ko muna siya at sinabing...
"KAYA MO YAN, TYRONE!!"
-----
Pupunta kasi kami nina mama at Mikay sa Hospicio de San Agustin para personal na ibigay sa mga bata ang aming regalo at sabay-sabay kaming maghahapunan. Dapat ay kanina pa ako nasa bahay at tumutulong sa paghahanda ng mga regalo kaso hindi ko na nga namalayan yung oras. Dati pa namin ginagawa ang ganito noon pa mang nabubuhay si papa. Kaso nung pumanaw, naging busy ako sa pagtatrabaho at pag-aaral kaya hindi na kami makabisita dun. Lalo pa nung maoperahan si mama. Ngayon na lamang ulit mauulit ang pagbisita namin sa kanila. Maayos na kasi ang schedule ko at malakas na ulit si mama.
Tinext ko si Mikay na pauwi na ako kaso sabi niya ay dumiretso na ako dun dahil papunta na rin sila dun.
"KUYA MICOOOO!!!" Maligayang-maligaya ang mga bata at nagtakbuhan papunta sa akin at pagkalapit ay dinumog nila ako ng yakap. Ang lalaki na nila.
"Oh kamusta na kayo? Ang lalaki niyo na, ah." Sabay-sabay silang nagsasalita kaya natatawa na lang ako dahil para silang mga batang excited na excited ikwento sa magulang nila ang naging araw nila sa school. Natigil lang sila nang umiyak ang isang batang babae. Si Melody ito at kung hindi ako nagkakamali ay eight years old na siya.
"Oh bakit ka umiiyak, Melody?"
"Eh kasi kuya akala ko kinalimutan mo na kami. Hindi mo na kasi kami binibisita, eh. Huhuhuh."
"Pwede ba namang kalimutan ko kayo? Siyempre hindi ba? Naging busy lang si Kuya sa work at sa school kaya ganun na hindi ko kayo nabisita nang matagal na panahon. Tumahan ka na, simula ngayon parati na ulit akong pupunta dito para bisitahin kayo. Okay ba yun?"
"TALAGA KUYA??!!!" ang sabay-sabay nilang tanong.
"Oo naman. Ngayon, sinong gusto mag-cherry-the-apple?"
"AKOOO!!" Halos mabingi ako sa sabay-sabay nilang pagsigaw.
'This is why I am inlove with kids.' I thought as I smiled.
*********