Chapter 58
Abot tainga ang ngiti sa labi ko nang makita ang pamilya ko na papalabas ng airport ng San Vicente. Mabilis na inalis ni Embry ang pagkakahawak sa kamay ko at tumatakbong sinalubong sina Mama.
“Lola!”
“Careful, Embry!” paalala ko.
Tatawa tawa sina Mama nang makita ang apo. She even squatted on the ground just to welcome my daughter in her arms. Pinupog niya ito ng halik sa mukha habang ako ay nagpatuloy sa paglapit sa kanila.
Mula kay Embry ay tumingin sa akin si Papa at ngumiti. I smiled at him too as we embraced each other. It has been months since the last time I saw them. Mabuti na lang at nagkaroon ng ilang araw na bakasyon si Raphael kaya nakadalaw sila dito.
“How are you here, anak?” Papa asked.
“I’m good, Papa. We are living a silent life here.”
Kumalas kaming dalawa sa pagyakap sa isa’t isa saka hinarap si Raphael na mas matangkad na sa akin. Parang kailan lang ay hanggang balikat ko lang siya at kasa-kasama kung saan.
Isa sa dahilan kung bakit sila nandito ay birthday niya na sa kamakalawa. Dahil hindi naman kami makakauwi ng Manila ni Embry, sila na lang ang bumiyahe patungo sa amin.
“You’re growing too fast! Mas matangkad ka na kay ate.” nakangiting sabi ko habang ginugulo ang buhok niya.
He chuckled and hugged me tight. “Miss you so much, Ate Chloe.”
Niyakap ko siya pabalik at hinaplos ang kaniyang likod.
“Namiss rin kita, bunso. Kumusta ang pag aaral mo?”
“Getting better, ate. Medyo nakakapag adjust na ako sa college life.”
Tumango ako saka siya tiningnan sa mukha. “Mabuti kung gano’n. Tyagain mo lang. Pasasaan ba at makakatapos ka rin.”
Lumapit sa amin si Mama buhat si Embry sa bisig. Humalik ako sa kaniya at binati siya.
“Ang haba na ng buhok mo, anak. Hanggang puwetan mo na ‘yan. Kung wala ka lang paa ay papasa ka ng sirena sa dagat dahil sa ayos niyan.”
“Can Mommy become Ariel, Lola? The little mermaid?” Embry asked that made us all laugh.
“No, apo. Your Mommy is a real person. Ariel is just fictional and mermaids aren‘t true.” sagot ni Mama.
“But they said they are real. I want to see a real mermaid.” she pouted her lips before her Uncle Raphael spoke.
“There are no creatures such as mermaid, Embry. But you can still imagine that they are real. Nothing is wrong with that.”
Nagpatuloy ang kwentuhan tungkol sa sirena kahit na nakauwi na kami sa bahay. Makulit si Embry at mabuti na lang ay nagagawa sagutin ni Raphael ang lahat ng tanong ng pamangkin.
“How are you, hija?” tanong ni Mama habang nag-aayos kami ng pagkain sa mesa.
Si Papa ay nasa bakuran at tinatanaw ang kalsada. Kami lang dalawa ang narito sa kusina at naghahanda para sa nalalapit na tanghalian.
“Ayos lang naman po ako.”
Marahan siyang bumuntonghininga. “Kailan huling nagtungo ang asawa mo dito?”
Ito ba talaga ang pag uusapan namin ngayon at hindi ang ibang bagay?
“Matagal na po. May isang buwan na rin.”
“Bakit kaya gano’n? Dati ay tatlong beses sa isang buwan siya kung pumunta dito, hindi ba?”
Wala rin akong ideya, Mama. Simula nang huling beses na magkasagutan kami sa long beach, hindi na ulit siya dumalaw pa kay Embry.
“Baka nagsawa na?”
Nahinto ako sa pag aayos ng mga ulam nang sabihin ni Mama ‘yon. Nakaramdam ko ng pait sa puso ko.
“Nagsawa po saan?”
She glanced at me while organizing the plates.
“Na suyuin ka. Palagi mo siyang ipinagtutulakan panigurado.”
Natawa ako. Sa tono ni Mama at paraan ng pagsasalita niya ay parang ako ang kontrabida sa nangyari sa amin ni Hellios samantalang nagkaganito ako dahil nasaktan ako. Alin doon ang mahirap intindihin?
“May dahilan pa po ba para hilahin siya pabalik sa akin, Mama?” tanong ko matapos ibalik ang atensyon sa ginagawa.
“Alam kong mahal mo pa rin ang asawa mo, Chloe. Hindi mo ba siya puwedeng patawarin at balikan alang-ala sa anak n’yo?”
“Minamadali po ba ang pagpapatawad? Isa pa po, kahit hiwalay kami ay ginagampanan pa rin namin ang responsibilidad namin bilang mga magulang ni Embry. Hindi na po kailangan magkabalikan. Magiging labag lang ‘yon para sa akin.”
She let out a defeated sigh as if she won’t dare to contradict me anymore.
“Nung bata ka pa ay masama ka na talaga magalit. Napakabait mo pero kapag sinagad ang pasensya ay hindi na marunong magpatawad. Bagay na hindi ko gusto sa’yo, anak. You should learn how to forgive people when they do wrong against you-”
“Kaya ko po patawarin si Hellios, Mama. Pero naniniwala po ako na dadating rin ang panahon na ‘yon. Huwag po sana ninyo akong madaliin.”
Hindi nakasagot si Mama. Nagpatuloy ako sa ginagawa hanggang sa marinig ko muli ang boses niya.
“Wala na ba talagang pagkakataon, anak?”
Nakakatawang noong una nila itong makilala ay halos ipagtulakan nila ito palayo sa akin. Ngayon ay sila pa ang tila nagpupumilit sa akin na balikan ito.
“Kung magnenegatibo ang resulta ng DNA test, Mama, maaari pa. Pero masiyadong imposible. Kung mangyayari ‘yon, sana ay noon pa po.”
“According to Empress, lalaki ang anak ni Hellios at Hannah. Isang beses pa lang daw nila itong nakikita. That was the day that baby born. Pagkatapos no’n ay lumipad na patungong ibang bansa si Hannah. Pabalik na rin daw ngayong buwan na ito...” she paused. “The baby got Hellios’ eyes...”
Hindi ako gumawa ng kahit na anong reaksyon pero ramdam ko ang matinding kirot sa puso ko. Hearing from my own mother that Hellios’ baby got his eyes crashed me even more. Alam ko nang anak niya ‘yon. Ang malaman na nakuha pa ang pisikal na itsura nito ay mas lalong dumudurog sa akin.
Lumunok ako, ramdam ang bikig sa aking lalamunan at ang pag iinit ng sulok ng mga mata ko.
“Tingnan ko lang po ‘yong n-niluluto doon.” sabi ko at tumalikod na kaagad.
As soon as I turned my back from my mother, tears rolled down my cheeks.
Dahil amininin ko man o hindi, mayroon pa rin sa puso ko ang umaasa na hindi kaniya ang bata na ‘yon kahit paulit ulit ng isinasampal sa akin ng tadhana ang katotohanan.