Chapter 55 ✨
There are some people who can stay in a relationship even if they are already hurting. The question is how and why?
Sa sitwasyon ko ngayon na pinagtaksilan ng kaisa isang lalaki na minahal ko, hindi ko makita ang dahilan para manatili pa kahit gaano ko siya kamahal. It just like I am choosing to invalidate my pain by staying with him.
I don’t want that.
Ayaw kong manatili sa isang relasyon dahil lang ‘yon ang sinasabi ng puso ko. I don’t want to stay in our marriage just because we started out perfect. No matter how he denied that he’s not the father of Hannah’s child, it has been proven by the DNA test.
Wala na siyang magagawa doon.
Hinahaplos ko ang pisngi ni Embry habang masuyo siyang inihehele. It has been two days since I gave birth and I can say that nothing beats to the feeling of finally holding your child after of the painful process of giving birth.
“I need you before I'm too old. To have and to hold. To walk with you and watch you grow and know that you're blessed...” I sang that song while staring at my sleeping daughter.
Bumukas ang pintuan. Hindi na ako nag abala pang tingnan kung sino ‘yon dahil nasisiguro ko na siya lang naman ang papasok doon.
Nagpatuloy ako sa pagkanta at umastang baliwala ang presensya niya. Nakarinig ako ng kalansing na nagpahinto sa mahinang pagkanta ko. Nilingon ko ang direksyon niya, patagilid ngunit hindi siya tinitingnan sa mga mata.
“Please don’t make too much noise. Magigising ang anak ko.”
“Anak natin...” sagot niya. “Hindi porque naniniwala kang nagkaroon ako ng kasalanan sa’yo ay tatanggalan mo na ako ng karapatan sa anak natin.”
Tahimik akong ngumiti at ibinalik muli ang atensyon kay Embry.
“Why don’t you just say that you really did it? Na hindi paniniwala ko lang? Mas madali ‘yon, Hellios. Mahirap panindigan ang isang kasinungalingan na harap harapan nang may ebidensya.”
“How many times do I have to tell you that I didn’t cheat on you-”
“Pruweba ang kailangan ko, Hellios. Hindi puro salita mo lang,” putol ko sa kaniya. “If you don’t have anything else to say, just please be quiet. Magigising ang bata.”
Huminga siya nang malalim.
“Ako na ang bahala sa kaniya. You should take a rest. Wala ka pang masiyadong tulog simula kagabi-”
“No, I’m fine. Gusto kong ako ang mag-aalaga sa bata.” sagot ko habang patuloy pa rin sa paghele kay Embry.
Buti pa ang mga sanggol, madali silang makagawa ng tulog kahit anong ingay. I wish to be like them. Iyong sa kabila ng mga problema ay makakatulog pa rin ako nang maayos. But then, that’s not the case for us. For me.
Inaakala niya na pag-aalaga kay Embry kaya ako napupuyat sa gabi. Ang hindi niya alam ay paulit ulit akong dinadalaw ng katotohanang sira na ang pagsasama naming dalawa.
“You are not letting me hold our daughter for a long time-”
“Is it required? Nahahawakan mo pa rin naman siya.”
“Pero hindi mo hinahayaang magtagal. You think I didn’t notice that you are slowly moving me out of her life?”
Hindi ako sumagot. Tama siya. Hangga’t maaari ay ayaw kong palagi ipinapahawak sa kaniya ang anak namin. Masiyado akong galit. Masiyado akong nasasaktan at pakiramdam ko ay dumating na kaagad ako sa puntong maging ako ay palaging kinukwestyon na ang sarili kung hindi ba ako naging sapat. I hate how he suddenly made me question my worth as a person... as a woman... and as his wife.
“Sinasanay lang kita.” wala sa sariling sagot ko.
“Sinasanay? Saan?”
Wala akong naging sagot muli. I don’t know if I can be too straight forward to him.
“You’re being irrational-”
Naputol ang pagsasalita niya nang biglang umiyak si Embry. Huminga ako nang malalim at masama ang tingin siyang nilingon.
“I told you to be quiet if you don’t have anything important to say! Can you please stop?” I said, almost shouting.
Mas lalong lumakas ang iyak ni Embry. Tinitigan ko ito. Pakiramdam ko ay sasabog ako. Hearing her loud cries didn’t help. Habang naririnig ang iyak niya, mas lalo kong nararamdaman ang galit sa puso ko.
“Shut up!” I yelled that made her cry even more. “I don’t want to hear you crying-”
“Elizabeth!” sigaw ni Hellios na ikinalingon ko siya.
Tears were already pooling at the edge of my eyes. Nang makita ko ang galit sa mga mata niya ay hindi ko na napigilan pa ang panginigan ng mga kamay.
Nagbaba ako ng tingin kay Embry, hindi pa rin ito tumitigil sa pag-iyak na tila ba natakot sa ginawa kong pagsigaw sa kaniya.
Malalaki ang naging hakbang ni Hellios patungo sa akin. I was already sobbing quietly while staring at our daughter as guilt rolled through my body.
Maingat niyang kinuha sa akin si Embry. Pagkabigay ay walang salita akong lumakad-takbo palabas ng kwarto namin.
I went straight to the guest room and locked myself inside. Ibinagsak ko ang sarili paupo sa kama at walang habas na humagulgol sa mga palad ko.
This anger is slowly consuming me. Kahit anong pilit ko sa sarili ko na huwag na intindihin ang katototanan dahil nangyari na at ituon na lang ang atensyon sa anak namin ay hindi ko pa rin magawa. Ang hirap lokohin ang sarili. Ang hirap sabihin na ayos lang ako.
Hinayaan ko ang sarili na magkulong sa guest room sa mga lumipas na oras. At nang maisipan nang lumabas ay sumisilip na ang buwan sa kulay kahel na langit.
Maingat akong pumasok sa kwarto. Naabutan ko si Hellios na nakaupo sa couch, tulog habang yakap sa bisig si Embry. They were both sleeping peacefully.
Nilapitan ko siya at marahang kinuha si Embry na ikinamulat niya. His eyes were bloodshot, obvious that he’s already having a deep sleep.
“Kung gusto mo matulog ay doon ka sa kama. Akin na ang bata, dadalhin ko sa kwarto niya.” sabi ko nang hindi siya tinitingnan sa mga mata.
He gave me our daughter without saying anything. Nang nasa bisig ko na ito ay lumabas na kami. As soon as I went inside her nursery room, I placed her on her bed and sighed.
“I’m sorry for shouting at you earlier, anak. Mommy didn’t mean it. You know how much I love you, Embry. I’m gaining my strength from you to overcome this...”
Tears steamed down my eyes as I stared at her. Hinaplos ko ang pisngi niya gamit ang likod ng palad ko, ramdam ang bigay ng aking dibdib.
“We will make through it. Kahit ako lang ay ipinapangako ko sa’yo na magiging masaya ka. I’m sorry if I have to do this with you. I just can’t accept what your father did to us.”
Hindi ko na namalayan kung gaano katagal ko kinausap si Embry sa isip ko. Nakatulog ako sa tabi niya at nang magising ay madilim na sa labas.
Tulog pa rin si Embry kaya naman maingat ko itong inilagay sa crib niya. Lumabas ako hindi kalaunan at nagdesisyon tumungo ng kusina. Madilim ang buong sala pagbaba ko. Tanging ang ilaw sa bar counter lang ang mayroon. Naroon si Hellios, nakaupo at nakatalikod sa akin.
Anong oras pa lang ay nag-iinom na siya.
Hindi ko siya pinansin. Nagdiretso ako sa kusina at kumain ng tanghalian dahil nalimutan ko na ‘yon kanina. Nang matapos ay nagdesisyon na ulit akong bumalik ng kwarto ni Embry.
Tahimik ang buong kabahayan kaya naman maging ang mga yabag ko ay malinaw na naririnig.
“This is not what I have imagined for this family.”
I was just about to climb up the stairs when those words lingered in my ears. Huminga ako nang malalim.
“Were you expecting a happy ending?” I asked.
“Yes.”
“You should have not thought of cheating on me then.”
“I did not cheat on you.”
“That’s not what the DNA test said. Sino ba ang dapat paniwalaan ko? Ikaw na siguradong nagsisinungaling?”
“I never lied to you.”
Natawa ako saka nilingon siya. Hindi siya nakatingin sa akin. His back was still facing me. Nakatungo siya, mariin ang pagkakahawak sa baso.
“You did. Sinabi mong hindi ka nakauwi ng gabing ‘yon dahil bumalik ka sa trabaho, hindi ba? You even told me that you broke your phone when the truth is you left it on Hannah’s condo-”
“Those were just white lies because I didn’t want us to fight-”
“They were still lies! Nagsinungaling ka pa rin sa akin imbes na sabihin sa akin ang totoo! Alam mo kung gaano kalawak ang pang unawa ko pagdating sayo, Hellios! Kung sinabi mo sa akin ang nangyari nang gabing ‘yon, wala o mayroon ka man maalala, pipilitin kitang intindihin pero itinago mo! Mas pinili mong maglihim at pagmukhain akong tanga!” nabasag ang boses ko, sumunod ang magkakasunod na hikbi.
Wala siyang naging kibo. Pinilit kong pahintuin ang mga hikbi ko at pinahid ang luha.
“You just put our marriage into waste, Samael. That fast and easy...” I said through my shaky voice. “You are not the man that I fell in love with anymore.”
Nagsimula na akong humakbang paakyat. Hindi pa man ako nakakailan nang maramdaman ko ang mga bisig niya paikot sa katawan ko.
“I’m still that man, Chloe. I don’t know how I will still be able to prove you that I am not the father of that child but deep in my heart, I know that I have been always faithful to you.”
He nuzzled his face against the side of my neck. I gasped when I felt his warm tears on my skin. Tumingala ako, mariing napapikit dahil sa pait na dulot ng mga yakap niya.
“Please, baby, don’t leave me. I’m begging you.” His voice broke into tears.
Pinilit kong lunukin ang bikig sa aking lalamunan at huminga nang malalim. I tried to control my tears from falling before I slowly removed his arms from my body.
“Gusto mong malaman kung saan kita gustong sanayin, Hellios?” tanong ko, pinagtitibay ang boses. “I want you to get used to living alone. A life without me and your daughter.”
“No,” he tried to hug me again from behind but I remained unresponsive with his movement. “Please, Chloe...”
Another set of tear fell down my cheek. Kaagad kong pinalis ‘yon.
“I’m already quitting on this marriage,” I uttered, the hardest words I have ever said to him. “I’m quitting on you.”