“I didn’t know that she would come here.”
Ano’ng gustong sabihin ni Papa kay Hellios? Bakit pakiramdam ko ay masiyadong impotante? I know how he hates him for me. Bakit ngayon ay kailangan kausapin? Tungkol saan ang pag-uusapan?
“Baby…”
Mayroon sa akin ang nakakaramdam ng kaba tungkol sa bagay na ‘yon. May hindi tama. Pakiramdam ko ay may mangyayaring hindi maganda. I haven’t told Hellios about it. Siguradong maging siya ay magtataka rin.
Malalim na halik sa aking labi ang pumutol sa paglalakbay ng diwa ko. Sumimangot ako nang ilayo ni Hellios ang mukha at titigan ako sa labi bago nag-angat ng tingin sa aking mga mata.
“You’re spacing out.” he said.
“T-Talaga?”
Tumango siya. “If this is about Hannah I swear I didn’t know that she’d be here. I never let anyone go here unless they have an appointment-”
“No, no. This isn’t about her, Hellios. No need to explain.”
He held my hand and made me sit on his lap just like the usual. Hinayaan ko siyang dalhin ako sa posisyon na gusto niya. Sana lang ay huwag basta pumasok ang secretary niya at maabutan kami sa ganitong posisyon. Kung sa bagay ay ilang beses niya na kami nakita na ganoon. Ito kasing si Hellios, parang wala namang pakielam sa paligid niya.
“Mind sharing me the reason why you’re spacing out then?”
Nag-iwas ako ng tingin sa kaniya at tumungo sa mga kamay ko. From his hug on my waist, his hands crawled to my hands too and held them. I tilted my head when I felt him kiss me on my jaw gently.
“What’s wrong?” he asked again. “Something’s bothering you, I know.”
Bumundol ang kaba sa dibdib ko matapos mag-angat ng tingin at lingunin siya.
“Nagpunta kami sa bahay, hindi ba?”
“Uh-huh,” he moaned that answer before sealing my lips with a quick butterfly kiss.
“Hindi namin sila nakita doon, Hellios,” sabi ko habang ang boses ay nagsisimula nang mabasag. “We found them in the Manila City Jail instead.”
Natigil ang ginagawa niyang paghalik sa pisngi ko. Kasabay no’n ay ang paghulagpos ng mga luha na kanina pa gustong kumawala sa akin simula nang makita ko siya.
Sa tuwing may mangyayaring hindi maganda sa akin at makikita ko siya, pakiramdam ko ay nakakahanap ako palagi ng kakampi sa katauhan niya. It feels like whenever I have a bad day, he can always give the sunshine I need. He can always flatten the curves effortlessly and that made me love him even more.
“What do you mean?” tanong niya.
He made me face him but I was crying too hard that I ended up mumbling against his chest. My hands were gripping his dress shirt like I was trying to get a little strength from there. Hindi niya ako pinilit magsalita kaagad. He just let me cry on his chest as he keeps on caressing my back.
Kusang huminto ang mga luha ko sa pagpatak. Nag-angat ako ng tingin sa kaniya. Titig na titig siya sa akin, salubong ang makakapal na kilay habang umiigting ang panga.
“I really hate it when you’re crying, Elizabeth. What really happened?”
“Nakulong sina Papa at Mama, Hellios. Ang s-sabi…” humikbi ako. “Ang sabi, dahil daw sa drugs. Ayokong m-maniwala. Hindi nila kayang gawin ‘yon.”
“What?”
He stared into somewhere else as if he’s thinking about something. Salubong pa rin ang mga kilay niya at halatang hindi rin nagustuhan ang narinig.
“Tinanong ko si Papa kung paanong nangyari pero ang sabi niya ay gusto ka niyang makausap. Hindi ko alam kung ano’ng kailangan niya sabihin sa’yo pero ipinipilit niyang gusto ka niyang kausapin.”
Katulad ko, halatang nagtataka rin siya kung bakit siya kailangan kausapin ni Papa gayong malinaw sa kaniya kung ano ang naging pakikitungo nito sa kaniya noon.
“We’ll go there tomorrow.” he said with finality.
Kinabukasan ay hindi pumasok si Hellios sa trabaho. Nakaramdam ako ng kaunting tuwa sa puso ko na naglaan siya ng oras para masamahan ako sa pagpunta sa mga magulang ko.
“Are you still mad at my parents, Hellios?”
Nasa biyahe na kami patungong Manila City Jail. Nagkataon na may pasok na si Raphael kaya hindi siya nakasama sa amin pabalik doon.
“Still?” He chuckled that made me look at him. He looked calm yet dangerous. “I never get mad at them, Chloe.”
“Pero pinagsalitaan ka nila nang hindi magaganda. Inayawan ka nila para sa akin.”
“Their hatred towards me only strived me to pursue you and show that I’m damn serious about you. And I’m not really sensitive so it’s fine.”
Matipid akong ngumiti. Kung nagkataon siguro na nagpaapekto siya sa mga sinabi nina Papa noon, siguradong hindi ako kasal ngayon. Siguradong walang Hellios sa buhay ko.
Sakto ang dating namin sa city jail para sa oras ng bisita. Madali kaming nakapasok at ngayon ay naghihintay na lang sa waiting area para sa paglabas nina Papa. Kagaya kahapon, mabilis pa rin ang tibok ng puso ko. Kinabahan pa rin kahit na si Hellios ay mukhang kalmado lang.
He all of a sudden held my hand while looking into somewhere else. Pakiramdam ko ay alam niya na kung ano ang nararamdaman ko. By holding my hand, I know that he can feel my uneasiness right now.
Nakatitig sa mga kamay naming magkahawak, napansin ko ang paglingon niya sa akin at mariin akong tinitigan sa mga mata ko.
“I’m here…” he whispered.
My lips stretched out for a little smile and nodded my head.
Bumilis ang pintig ng puso ko nang matanaw sina Papa at Mama, kagaya kahapon ay may mga pulis na nasa likod nito at nakabantay sa kanila.
Nilingon ko si Hellios. Walang emosyon ang mukha niya habang nakatingin kina Papa. At nang lingunin ko ang mga magulang, pansin ang pagiging malikot ng mga mata nila na tila ba nahihiya.
Naupo sina Papa at Mama sa harapan namin, bahagyang nakatungo ang mga ulo. Nagsisimula nang mag-inig ang sulok ng mga mata ko habang pinagmamasdan sila mabuti. Malaki ang ipinagbago ng itsura nila kumpara noon. Namayat sila, ang mga buhok ay halos humaba na rin. Nangangalumata sila parehas at halatang kulang sa tulog.
“Nagdala po kami ng pagkain para sa inyo. Kumain po kayo mabuti.” bungad ko dahil pansin ang pananahimik nila habang nakatungo.
Si Papa ang unang nag-angat ng tingin at matipid na ngumiti.
“Salamat,” sabi niya saka binalingan si Hellios na nananatiling tahimik. “Salamat at pumayag kang pumunta dito.”
“Wala pong problema.” tipid na sagot ni Hellios.
Nag-angat ng tingin si Mama sa akin, may kaunting luha ang mga mata. I tried to give her a comforting smile and held his hand.
“Kain ka na po, Mama.” unti-unti nang nababasag ang boses ko.
Isang tango lang ang isinagot niya bago ko nakita ang tuluyang pagkalaglag ng butil ng luha sa mga mata niya.
“You look good. Married life suits you, anak.”
Oo nga pala. Paano nila nalaman na asawa ko na si Hellios? I didn’t tell them neither Raphael about being married to Hellios.
“H-How did you know about it?” I asked and looked at my father. “How did you find out that I’m already married?”
Matipid na ngumiti si Papa saka binalingan si Hellios. Naguguluhan akong tumingin sa kaniya na nakatingin lang sa mga kamay niyang magkasalikop.
“He asked us for your hand. Bilib ako sa asawa mo, Chloe. Kahit na alam niyang hindi maganda ang tingin namin sa kaniya at pinagsalitaan pa siya nang masasakit, nagpunta pa rin siya sa bahay para pormal kaming kausapin. Sinabi niyang pakakasalan ka niya. Alam kong mahal mo siya, kaya sino kami para humadlang pa ulit?”
Unconsciously, I brought my hand on my mouth as soon as I heard those words from my father. Muli kong tiningnan si Hellios. He slowly glanced at me and smiled a little.
“I want everything to be legal before I married you, Chloe. And I know how important your parents are to you.”
Tears of joy streamed down my cheeks and chuckled. Tiningnan ko ang mga magulang habang patuloy na tumatangis.
“See how good he is as a man, Papa?”
Papa nodded his head. “I was wrong when I judged him. And I’m really sorry about that, Hellios.”
“No harm done, Sir-”
“Papa. I think it’s better if you start calling me that way.”
Hellios let out a soft chuckle and nodded his head.
“Gano’n rin sa akin, Hellios. Tawagin ko akong Mama dahil asawa ka na ng panganay namin.” mahinahon ang boses na sabi ni Mama.
Hindi ko akalain na dadating kami sa ganitong sitwasyon. Na matatanggap nila si Hellios bilang lalaki na para sa akin. How I have been waiting for this day to come. It just saddens me that they have to be in this kind of situation right now.
“I also want to thank you for taking care of the Belleza’s House of Steak. Kung hindi dahil sa restaurant na ‘yon ay hindi namin maitataguyod si Chloe at Raphael. It’s yours now so please take care-”
“It’s still yours, ‘Pa.” sagot ni Hellios.
“No. Bago mangyari ang lahat ng ito ay inilipat ko na ang restaurant sa pangalan mo dahil hindi ba at ikaw ang nagbayad ng utang namin kay Jaime? Nararapat lang na mapunta sa’yo ‘yon.”
Sandali? Inilipat na ni Papa ang restaurant sa pangalan ni Hellios? Kung sa bagay ay iyon naman talaga ang dapat na mangyari. Malaking pera ang inilabas niya at nararapat lang na sa kaniya ‘yon mapunta.
“I have no interest with your restaurant to be honest. Binayaran ko siya ng malaking pera hindi para kuhanin ang negosyong pag-aari n’yo kung hindi para hayaan niya si Chloe. I only want your daughter.”
“What do you mean? Hindi mo tinanggap ang Belleza?” naguguluhang tanong ni Papa kay Hellios.
“When my secretary handed me that documents about you transferring the ownership to my name, I asked him to give it back to you. Uulitin ko po, tanging sa anak n’yo lang ako interasado. She’s the only one I want to own.”
Ramdam ko ang tuwa sa puso ko dahil sa mga sinasabi ni Hellios. I couldn’t help but to smile as he held my hand and brought it to his lips. He gave it a swift kiss and muttered ‘I love you.’
Tiningnan ko sina Papa at Mama. Nakatitig sila sa amin, may ngiti sa mga labi. Gusto ko na sanang itanong sa kanila kung ano ang nangyari para makulong sila pero ibinulong sa akin ni Hellios na hayaan ko munang makakain sila.
At nang matapos ay hindi na rin ako nagpaligoy-ligoy pa.
“Papa, puwede n’yo na po ba sabihin sa amin kung bakit nakakulong kayo ngayon rito? At bakit kailangan po na kaharap pa si Hellios?”
Nagkatinginan sina Mama at Papa. They both breathed a sigh before looking at us again. For some reason, I don’t know why I saw fright in their eyes.
“Hindi lingid sa kaalaman mo na malaki ang naging pagkakautang natin kay Jaime dahil sa muntikang pagkabagsak ng negosyo natin. We asked for his help and he immediately gave it. Huli na nang malaman namin na miyembro siya ng isang sindikato. He’s a drug lord and blackmailed us that they would kill you and Raphael if we didn’t do what they were asking us to do.”
“And that is?” My eyes grew round and wide. “Don’t tell me, Papa...”
Tumungo siya at huminga nang malalim. Si Mama ay nag-iwas na rin ng tingin.
“Remember the days that we rarely go home, anak?” He lifted his head to meet my eyes. “We were under his control, asking us to deliver the drugs to his clients. Wala kaming magawa ng Mama mo dahil malaki ang pagkakautang namin sa kaniya. Ayaw naming madamay kayo ng kapatid mo kaya kahit na labag sa kalooban namin ang ginagawa ay nagpatuloy kami. When Hellios paid for our debts, I thought he’s going to stop controling us.”
Napatuwid ako ng upo, hindi na kinakaya ang mga rebelasyon na naririnig. Nanglalamig ang mga kamay ko, mabilis ang bawat tibok ng puso.
“Nang sabihin namin sa kaniya na titigil na kami sa paghahatid ng mga drugs ay inakala naming tapos na ang lahat at puwede na kaming magsimula ng panibagong buhay. Sinabi niyang hahayaan niya na kami kung magagawa namin nang maayos ang huling kundisyon niya.”
“What condition?” Hellios threw that question out through his intimidating voice. His eyes were dark and intense too but I know that it’s just normal.
Inihilamos ni Papa ang mga palad sa mukha niya. Nanginginig ito at tila ba nakakaramdam ng takot sa mga oras na ito. Hinaplos ni Mama ang likod niya, sinubukan siyang pakalmahin.
When Papa lifted his head, his eyes landed on Hellios.
“Ang patayin ang lola mo, Hellios.. iyon ang naging kundisyon niya.”