♡Unicode version♡
ညကတညလုံးငိုထားခြင်းကြောင့်ရိပေါ်အိပ်ရာနိုးတော့ခေါင်းတခုလုံးထိုးကိုက်နေကာ မျက်ခွံတွေလည်းဖောင်းအစ်လို့။အိပ်ရာကချက်ချင်းမထသေးပဲညကအကြောင်းတွေအဆက်မပြတ်အတွေးထဲတိုးဝင်လာတာကြောင့်ခေါင်းအုံးမှာမျက်နှာအပ်ပြီးကိုယ်ပေါ်ကဂွမ်းစောင်ကြီးကိုတင်းတင်းစုပ်လိုက်မိတယ်။တကယ်လို့ အကိုနဲ့သူဝေးသွားခဲ့ရင်။
"ဟင့်အင်း!..."
ဆံသားပျော့ပျော့တွေပွယောင်းသွားသည်အထိခေါင်းရမ်းလိုက်မိတော့မျက်ရည်ပူတွေလိမ့်ဆင်းလာပြန်တယ်။အကယ်၍ဝေးသွားရင်ဆိုသည့်အတွေးနဲ့တင် ရိပေါ်ကမ္ဘာပျက်ရပါတယ်။
အိပ်ရာကထပြီးစားပွဲပေါ်ကhandphoneလှမ်းယူကြည့်တော့အကိုဆိုသည့်contantကပို့ထားသည့်messageတွေတသီတတန်းကြီး။ရိပေါ်ဘက်ကရှားရှားပါးပါးစာမပြန်ခြင်းကြောင့် တဖက်ကရှောင်းကျန့်လည်း ကမ္ဘာမပျက်ပေမဲ့ အတော်ကြီးစိတ်ပူနေပုံရသည်။
Messageတွေအကုန်တကြောင်းမကျန်လိုက်ဖတ်ပြီးမှရိပေါ်ပုံမှန်ပို့နေကျmorningအစချီသည့်messageတိုလေးပြန်ပို့လိုက်တယ်။အကို့ကို နည်းနည်းလေးမှစိတ်သောကမရောက်စေချင်တာ ရိပေါ်ဆန္ဒ။
Ring> > >
"အကို..."
စာပို့လိုက်ပြီးသည်နှင့်တဖက်ကဖုန်းခေါ်လာသည့်ရှောင်းကျန့်ကြောင့်ရိပေါ်အမြန်acceptလုပ်လိုက်တယ်။
[ဘာလို့ခုမှစာပြန်တာလဲကွာ...ကိုယ့်မှာကောင်လေးအန္တရာယ်ကင်းကင်းနဲ့အိမ်ပြန်ရောက်ပါ့မလားစိုးရိမ်လိုက်ရတာ...တညလုံးကိုယ်messageတွေပို့နေတာ...ကိုယ့်ကိုစိတ်ပူပြီးသေသွားစေချင်လို့လား...]
ထင်ထားသည့်အတိုင်းအစိုးရိမ်လွန်နေသည့်ရှောင်းကျန့်ဖြစ်အင်ကြောင့် အားလည်းနာသလို ရိပေါ်ကြည်လည်း ကြည်နူးမိသည်။အမှန်တကယ်တုန်လှုပ်နေသည့်အကို့အသံက သူ့ကိုဘယ်လောက်ချစ်ကြောင်း အဆုံးရှုံးမခံနိုင်ကြောင်း သက်သေပဲမဟုတ်လား။
"ကျွန်တော် ကျွန်တော်စာကျက်ရင်းအိပ်ပျော်သွားလို့အကို..."
[အာ!...အရမ်းပင်ပမ်းနေတာလားကောင်လေး...]
ခပ်နွမ်းနွမ်းရိပေါ်အသံကိုရိပ်စားမိဟန်ရှောင်းကျန့်ကတမျိုးတဖုန်စိုးရိမ်ရပြန်တယ်။အားဆေးတွေ အာဟာရဖြည့်စွက်စာတွေဝယ်ပြီး ရိပေါ်တို့အိမ်ကိုအလည်သွားရင်ကောင်းမလား အပြေးအလွှား တွေးလိုက်မိပါသေးတယ်။
"ခေါင်းနည်းနည်းလေးကိုက်တာပါ...အဆင်ပြေတာမို့အကိုကစိတ်ချနေနော်..."
[အင်းပါ...ဒါဆို ညကျ ပန်းခြံထဲမှာဆုံမယ်လေ...ပထမဆုံးနှင်းကျတာလည်းအတူတူကြည့်ချင်တယ်...ကောင်လေးကိုလည်းဖက်ထားချင်တယ်...]
"ဟုတ်!...ကျွန်တော်လည်းအကို့ကိုပြောစရာရှိတယ်..."
[ဘာများလဲ...]
"တွေ့ရင်ပြောမယ်လေ...အကိုကကျွန်တော့်ကိုဆက်ဆက်လာတွေ့ရမယ်နော်...ဂတိ!..."
ရယ်သံလွင်လွင်နောက်အကို့ရဲ့ဂတိဗျာဆိုသည့်စကားကရိပေါ်တွက်နံနက်ခင်းတေးသံသာလေးလို။မျက်နှာနွမ်းနွမ်းထက်အပြုံးနုနုလေးထင်ဟတ်စေသည်အထိ အကိုဆိုသည့်မှော်ကဝေလေးက အသံနဲ့တင်စွမ်းနိုင်သည်။ပြုစားလွန်းသည့်အကို့ကို ရိပေါ်ကလည်း ယုံယုံကြည်ကြည်ကိုးစားမိပါ၏။
___
"မား...ကျွန်တော်လုပ်လိုက်မယ်..."
ဝမ်မားလက်ထဲကဂေါ်ဖီထုပ်နဲ့ဆလပ်ရွက်တွေကိုဝိုင်းယူပြီးဘေစဥ်မှာရေဆေးပေးတော့ ရိပေါ်ကိုစိတ်ဆိုးနေသည့်ဝမ်မားကဘာစကားမှပြန်မပြောပဲအကြည့်တချက်သာပို့ပြီးchicken tableတဖက်မှာအလုပ်ရှုပ်နေပြန်တယ်။အမြဲတမ်းသားလိမ္မာလေးလုပ်ခဲ့ပြီး အချစ်ရေးကျမှ သူမစကားကိုသွေဖယ်သည့်ရိပေါ်ကို ဝမ်မားကအများကြီးစိတ်ဆိုးပါတယ်။ဒါပေမဲ့ သူမသားမို့ အများကြီးချစ်ပါတယ်။
"ကျွန်တော့်ကိုပေးမား..."
"ကျွန်တော်ကူပါ့မယ်..."
ထမင်းပန်းကန် ဟင်းပန်းကန်သယ်တာကအစ ဝိုင်းကူနေသည့်ရိပေါ်ကြောင့်ဝမ်မားကစိတ်မပြေသေးပေမဲ့မျက်နှာထားအရမ်းကြီးတင်းမာမနေတော့။ခုံပုလေးခုကာ အထက်မြင့်ကဗီရိုထဲပန်းကန်တွေစီထည့်နေသည့်ရိပေါ်ကျောပြင်လေးကိုကြည့်ရင်းဝမ်မားသက်မမောချရုံပဲတက်နိုင်တယ်။သူမက ရိပေါ်ကိုမပျော်ရွှင်စေချင်တာမဟုတ်ပဲ ဂုဏ်ကြီးသည့်အသိုင်းအဝိုင်းကြား မသိမ်ငယ်စေချင်ရုံလေးပါ။
"မား!...ကိုကို!..."
မီးဖိုခန်းထဲဖေးဖေးဝင်လာမှဝမ်မားရိပေါ်စီကအကြည့်လွှဲလို့အရွက်ဆက်ခြွေနေလိုက်တယ်။ဖေးဖေးကရိပေါ်ကိုပန်းကန်ပြားတွေကူယူပေးရင်းဝမ်မားမျက်နှာကိုအရိပ်တကြည့်ကြည့်။ဝမ်မားက သူမကိုပါ ကြံရာပါဆိုပြီးမျက်မှုန်းကျိုးနေသည်မဟုတ်လား။
"အားဝမ်!...စာမေးပွဲရှိတာစားသွားလုပ်ချည်...အဲ့ဒါတွေထားခဲ့လိုက်...ဖေးဖေးအားနေတာသူလုပ်လိမ့်မယ်...နေ့လယ်စာစားလို့ရရင်ခေါ်လိုက်မယ်..."
လေသံမလျော့မတင်းနှင့်ပြောလာသည့်ဝမ်မားစကားကြောင့်ဖေးဖေးနှုတ်ခမ်းဆူသွားပေမဲ့အခြေနေဟန်တာမို့ရိပေါ်ကိုလည်းလှည့်ပြုံးပြလိုက်သေးတယ်။တွေ့လား မားကဖေးဖေးတို့ကိုကြာကြာစိတ်မဆိုးနိုင်ပါဘူးဆိုသည့် ရွှင်ရွှင်မြူးမြူးအကြည့်နှင့်။
"ဟုတ်ကဲ့မား!..."
ပါးတွေမို့တက်အောင်ပြုံးလိုက်ရင်းရိပေါ်အပေါ်ထပ်အခန်းစီပြန်တက်ခဲ့တယ်။အကို့ကိုချစ်ခွင့်ရပြီး အကိုချစ်တဲ့သူဖြစ်ရတဲ့အတွက် သူသိပ်ကံကောင်းတဲ့အကြောင်းလည်း အခါအခွင့်သင့်ရင်မားကိုပြောပြချင်ပါသေးတယ်။ထပ်ပြီး အကိုနဲ့သာဆို သေချာပေါက်သူပျော်နေမည်ဖြစ်ကြောင်း...အကိုဟာသူ့ရဲ့ကံကောင်းခြင်းစုဗူးလေးဖြစ်ကြောင်း...အမြဲငေးကြည့်ချင်စရာကောင်းတဲ့libraကြယ်ကလေးဖြစ်ကြောင်းတို့ကိုပါ ထပ်စောင်းပြောပြပါဦးမယ်။
___
"ရိပေါ်..."
စာလုပ်နေရာမှခေါ်သံကြောင့်ကြည့်လိုက်မိတော့အိပ်ခန်းထဲခေါင်းပြူးကြည့်နေသည့်ဖေရှီး။ခပ်သုတ်သုတ်အခန်းထဲဝင်လာပြီး သူ့အိမ်သူ့ရာလိုရိပေါ်ကုတင်ထက်နေရာယူလိုက်တယ်။
"မင်းအဆင်ပြေလားရိပေါ်...ရှောင်းကျန့်ကောနဲ့ကိစ္စအန်တီဝမ်သိသွားပြီဆို...ဖေးဖေးငါ့ကိုဖုန်းဆက်ပြောလို့..."
"အင်း!...အဆင်ပြေတယ်လို့လည်းမဟုတ်ပါဘူးကွာ...မားကငါ့ကိုစိတ်ဆိုးနေတုန်းပဲ...အရမ်းခါးခါးသီးသီးကြီးမဟုတ်လို့သာတော်ရော့တယ်..."
အကြမ်းစာအုပ်ထက်ခဲတံတစ်ချောင်းနဲ့ရေးခြစ်နေရင်းရိပေါ်ကသက်ပြင်းဖွဖွချရင်းဆိုတယ်။ငိုထားမှန်းသိသာသည့်ရိပေါ်မျက်လုံးတွေကြောင့်ပုခုံးလေးကိုခပ်သာသာပုတ်ကာနှစ်သိမ့်တော့ ဖျော့တော့စွာပြုံးပြလာသည့်သူ့သူငယ်ချင်းလေး။
ရိပေါ်တို့မိသားစုနဲ့လက်ပွန်းသတီးနေသူမို့ အန်တီဝမ် စိတ်သဘောကို ဖေရှီးကောင်းကောင်းသိသည်။ဝမ်မားကဒါမလုပ်နဲ့ဆို မလုပ်ပဲနေမှကြိုက်တဲ့လူမျိုး။ရိပေါ်ကိုစိတ်ဆိုးပြေကောင်းပြေသွားရင်တောင်ရှောင်းကျန့်ကောနဲ့ကိစ္စကိုဘယ်နည်းနဲ့မှသဘောတူလက်ခံလိမ့်မည်မဟုတ်။ရိပေါ်နဲ့ထပ်တူ ဖေရှီးလည်းရင်မောမိပေမဲ့ သူလည်းဘာမှမတက်နိုင်။
"ဒါနဲ့...ညကအကြောင်းရှောင်းကျန့်ကောသိပြီးပြီလား..."
"ဟအင်း!...အကိုပုံစံကြည့်ရတာ ဒီကိစ္စကိုသိပုံမရသေးဘူး...ညနေလမ်းထဲကပန်းခြံမှာချိန်းထားသေးတယ်...အဲ့ခါကျရင်တော့ ငါပြောပြလိုက်ရင်ကောင်းမလားလို့..."
"ဟ!...ပြောပြသင့်တာပေါ့ရိပေါ်က...ရှောင်းကျန့်ကောနဲ့မင်းကသူစိမ်းတွေမို့လား...အတူတူရင်ဆိုင်ပြီးအတူတူကျော်ဖြတ်သင့်တာ...သူလည်းမင်းနဲ့ဝေးချင်မှာမှမဟုတ်တာ...ရှောင်းကျန့်ကောကိုမင်းယုံတယ်မဟုတ်လား..."
သိပ်သိပ်ယုံကြောင်းကိုရိပေါ်ကခေါင်းအထပ်ထပ်ငြိမ့်ပြတယ်။သူ့ကိုယ်သူထက် အကို့ကိုပိုယုံသလို အရာအားလုံးထက် အကိုကိုပိုချစ်တာမို့။
*ကတောင်!*
"အဲ!...ရိပေါ်...ဒီလိုဆိုငါပြန်တော့မယ်နော်...စာ စာပြန်လုပ်တော့မယ်..."
ကုတင်ပေါ်ကscreenလင်းလာသည့်handphoneကိုကောက်ကိုင်ပြီးပြန်တော့မလို့နှုတ်ဆက်နေသည့်ဖေရှီးပုံစံကမလုံမလဲ။ရိပေါ်က ကိစ္စတချို့ကိုမသိသေးသည့်အလျှောက် ရိုးရိုးတန်းတန်းသာခေါင်းတချက်ငြိမ့်ပြလို့အိပ်ခန်းထဲကျန်ရစ်ခဲ့တယ်။အကိုဂုဏ်ယူရသည့်ချစ်သူလေးဖြစ်အောင် ရိပေါ်လည်းစာကြိုးစားရဦးမည်ဟုသာတွေးတောရင်း။
___
"နှစ်ဝက်စာမေးပွဲပြီးရင် နယူးယောက်ပြန်သွားဖို့ပြင်ထားရှောင်းကျန့်...မင်းအဲ့မှာပဲကျောင်းပြီးတဲ့အထိနေပြီး ဒီပလိုမာဘွဲ့ဆက်ယူရမယ်..."
ကျောပေးခါးထောက်ရက်လျှက်အမိန့်သံနဲ့ပြောလာသည့်ရှောင်းလုဝေကြောင့်ရှောင်းကျန့်sofaပေါ်မှာထိုင်နေရာကနေမတ်တပ်ထရပ်လိုက်မိသည်အထိ။ရှောင်းမားကတော့တစုံတရာဝင်မပြောသေးပဲ မဂ္ဂဇင်းစာအုပ်ကိုင်လျှက် တဖက်sofaမှာကျော့ကျော့လေးထိုင်နေတယ်။
"ကျွန်တော်လက်မခံဘူးနော်ပါး!...ပါးကျွန်တော့်ကိုနယူးယောက်ပြန်ပို့မှာဘာကြောင့်လည်းဆိုတာကျွန်တော်သိတယ်..."
"အေ!...သိရင်လည်းလိုက်နာဖို့ပြင်ထားရှောင်းကျန့်...ငါမလုပ်တွေအားနေတာမဟုတ်ဘူး...မင်းကိစ္စကြောင့်နဲ့ကြာကြာခေါင်းရှုပ်မခံနိုင်ဘူး!..."
"ဒါဆိုလည်း...ဖြစ်ချင်ရာဖြစ်ဆိုပြီးလွှတ်ထားလိုက်ပါတော့လား...ကျွန်တော်မှာအသိဉာဏ်ရှိတယ်...အရာရာကိုကျွန်တော့်ဘာသာစဥ်းစားဆုံးဖြတ်နိုင်တယ်!...ပါးကမြို့တော်ဝန်မို့လို့ ကျွန်တော့်ကိုလည်းစည်းဘောင်တွေနဲ့ အဲ့ဒီကျဥ်းကြပ်တဲ့အခြေနေတွေကြားရိုက်မသွင်းပါနဲ့...ပြီးတော့ ကောင်လေးကကျွန်တော့်ရွေးချယ်မှု ကျွန်တော့်နှလုံးသားရဲ့တခုတည်းသောလိုအင်...ကျွန်တော်သူ့ကိုအဆုံးထိလိုအပ်တယ်..."
စကားနည်းသည့်ရှောင်းကျန့်စီကစကားလုံးအမြောက်အများကြားလိုက်ရတာမို့ရှောင်းပါးကမျက်ခုံးနှစ်ဖက်ကြားဖိနှိပ်ရင်းစိတ်ညစ်ညူးသလိုစုတ်သပ်တယ်။ဟိုကောင်လေးမိသားစုကိုဖြောင်းဖျခဲ့ပေမဲ့ ခေါင်းမာစွာသူပေးသည့်သုံးမကုန်တဲ့ပမာဏအား ကောင်လေးအမေကလက်သင့်မခံ။ယခု ရှောင်းကျန့်ကမူ ပိုလို့ခေါင်းမာနေသေးသည်။
"တော်လိုက်တော့ရှောင်းကျန့်...မိုက်ရူးရဲလုပ်နေတာတွေတော်သင့်ပြီ...မင်းကငါ့သား ငါစီစဥ်တဲ့အတိုင်းရှင်သန်ပြီး အမြင့်မှာပဲနေရမယ်..."
"ကျွန်တော်ကဟိုးအောက်ဆုံးကိုခုန်ချချင်နေတာဆိုရင်ရော!..."
"သား ရှောင်းကျန့်..."
ပြင်းထန်စပြုလာသည့်သားအဖနှစ်ယောက်၏စကားအချေအတင်ကြောင့်ရှောင်းမားကရှောင်းကျန့်အနားထလာပြီးမခြေနေထိန်းသလိုsofaမှာပြန်ထိုင်ခိုင်းတယ်။ရှောင်းပါးကတော့ တဖက်လှည့်လို့တောက်တခေါက်ခေါက်။
"မားကတော့ကျွန်တော့်ကိုနားလည်တယ်မလား...ဟုတ်တယ်မလား မား...ကောင်လေးကိုမြင်ရင် မားတို့ချစ်သွားမှာ...ကောင်လေးကသိပ်အပြစ်ကင်းတာ...ကျွန်တော့်ကိုကျော်ပြီးဘယ်သူ့ကိုမှရွေးတတ်တဲ့သူမဟုတ်ဘူး..."
"အင်းပါ!...မားသိပါပြီသားရယ်..."
ချော့သလိုပုခုံးကိုပွတ်သပ်ပေးလာသည့်ရှောင်းမားဘက်လှည့်ထိုင်လို့ရှောင်းကျန့်မျက်လုံးတွေအရောက်တလက်လက်။ကောင်လေး ဘယ်လောက်ချစ်ဖို့ကောင်းကြောင်းသိရင် မားကြည်ဖြူရင်ကြည်ဖြူမှာ။
"မား...မားကတော့ ကျွန်တော့်နှလုံးသားကိုနားလည်တယ်မလားဟင်..."
"မားနားလည်ပေမဲ့...သားပါးစကားနားထောင်လိုက်တာပိုကောင်းပါတယ်...မားတို့ကိုလည်းသားနားလည်တယ်မဟုတ်လား..."
"ဟား!...မားတို့ရက်စက်တယ်ဗျာ..."
လက်ဖမိုးကိုအုပ်ကိုင်ကာနားချဖို့ကြိုးစားလာသည့်ရှောင်းမားလက်တွေကိုဖယ်ထုတ်လို့ရှောင်းကျန့်ထိုနေရာကထထွက်လာလိုက်တယ်။မွန်းကြပ်စပြုလာသည့်စိတ်အစဥ် ကောင်လေးကိုတင်းတင်းပွေ့ဖက်ချင်သည့်စိတ်က လှုံ့ဆော်လာပြီမို့ ရိပေါ်နဲ့ချိန်းထားသည့်နေရာကိုသာစောစောထွက်လာလိုက်တယ်။ရှောင်းကျန့်ကိုနားလည်ပေးနိုင်တာဆိုလို့ ချစ်သောအသည်းဦးပန်းလေးဝမ်ရိပေါ်သာရှိပါလိမ့်မည်။
___
မာဖလာအနီရဲရဲလေးကိုမျက်နှာတဝက်မြုပ်သည်အထိလည်တိုင်မှာပတ်လို့ လက်နှစ်ဖက်ကိုlong coatအိပ်ကပ်တွေထဲထည့်ကာတလှမ်းချင်းလျှောက်လာသည့်ရိပေါ်ကDecemberဆောင်းညမှာကြွေကျလာမည့်နှင်းလုံးလေးလို။
တစုံတဦးအတွက်ရည်ရွယ်ယူဆောင်လာသည့်မာဖလာအစိမ်းလေးဟာလည်းlong coatတထောင့်တနေရာမှာတွဲခိုကပ်ပါလာခဲ့တယ်။သူလေးကတော့ အအေးဒဏ်ကိုအံတုလို့ အလှဆုံးပြုံးနေပါသေးတယ်။
ပန်းခြံထဲကချိန်းထားသည့်ခုံတန်းလေးကိုရောက်တော့ ရှောင်းကျန့်ရောက်မလာသေးတာမို့ဟိုဟိုဒီဒီမျက်လုံးကစားရင်းထိုင်စောင့်နေလိုက်တယ်။
မီးပန်းဆိုင်းအသေးလေးတွေအဖော်ပြုအလင်းပေးထားသည့်ပန်းခြံလမ်းလေးကိုမျှော်ကြည့်ရင်းရိပေါ်ကလည်တဆန့်ဆန့်။သူရောက်နေတာနာရီဝက်ကြာသည်အထိရှောင်းကျန့်အရိပ်မယောင်မတွေ့သေး။
အနီးအနားဝန်းကျင်နှင့်အိမ်တွေကမီးရောင်စုံတွေရှိနေ၍မကြောက်ပေမဲ့ရိပေါ် ရှောင်းကျန့်ရောက်မလာမှာကိုတွေးကြောက်နေမိပြီ။
အကိုကသေချာပေါက် သူ့စီလာမှာဖြစ်ပေမဲ့ တကယ်လို့ရောက်မလာခဲ့ရင်ရော။ဝေ့တက်လာသည့်မျက်ရည်တွေကိုမျက်တောင်ပုတ်ခတ်ပုတ်ခတ်နှင့်သိမ်းပစ်ကာ နှုတ်ခမ်းလွှာလေးတွေဖိကျိတ်လို့ ဝမ်းနည်းစိတ်ကိုအတင်းကာရော တွန်းထုတ်မိတယ်။
ပြီးနောက်အိပ်ထောင့်ထဲကhandphoneလေးထုပ်လို့ "လာနေပြီလားအကို" "လမ်းမှာလားဟင်" စတဲ့messageလေးတွေပို့တော့တဖက်ကreplyပြန်မလာ။
နှာထိပ်လေးတွေရဲတက်နေပြီး နီရဲနေသည့်လက်ဖောင်းဖောင်းလေးတွေဟာလည်းphone screenထက်မလစ်လပ်အောင်ရွေ့လျားနေမိဆဲ။အကို့ကိုယုံတာမို့ ကောင်လေးကတလွဲအတွေးတွေလည်း စိုးစဥ်မျှမတွေးတောမိ။
"ဂရုစိုက်လာနော်အကို...ကျွန်တော်စောင့်နေမယ်..."
ထိုမျှစာတိုလေးထပ်ပို့ပြီး ဖုန်းမျက်နှာပြင်ကိုငေးစိုက်ကြည့်လိုက် မီးအလင်းတို့မှေးမှိတ်သွားသည့်အိမ်လေးတွေကိုကြည့်လိုက်နဲ့ရိပေါ်နှုတ်ခမ်းလေးက ကလေးငယ်လေးအားရပါးရငိုတော့မလို မဲ့ကျလာတယ်။
ဖြတ်သွားဖြတ်လာကင်းမဲ့သွားပြီဖြစ်တဲ့ပန်းခြံလေးကအလင်းရောင်ရနေဆဲဖြစ်ပေမဲ့ အချိန်နာရီတွေထပ်ပြီးကြာမြင့်လာတဲ့အခါ ကောင်လေးသိပ်ကြောက်နေခဲ့ပါပြီ။သရဲကြောက်တာလို့ထင်ရသည့်မဲမှောင်နေတဲ့နေရာတွေကိုကြောက်သလို အယုံကြည်ရဆုံးလို့မှတ်ယူထားသည့်အကို ဂတိတွေမတည်နိုင်တော့မှာကို ပိုလို့ကြောက်ရွံ့လာလေပြီ။
"အိ!..."
ပထမဆုံးနှင်းဖွဲလေးတွေမြေပြင်ပေါ်ခကြွေတဲ့အချိန်ရိပေါ်မျက်ရည်စတွေလည်းအထိန်းကွပ်မဲ့စွာလွင့်စင်ကျလာတယ်။ပြိုလဲဖို့ရာ ဤအချိန်က အသင့်အတင့်ရှိနေခဲ့ပြီ။
"အဟင့်!...အီး...ဟီး...ဟီး..."
ပါးပြင်တွေနီရဲသည်အထိအဆက်မပြတ်ကျလာသည့်မျက်ရည်တွေကိုဆွဲဆွဲသုတ်ရင်းအကို့စီဖုန်းခေါ်တော့ ဆက်သွယ်မှုဧရိယာပြင်ပနဲ့တိုးတယ်။စိတ်အင်အားတွေကုန်ခမ်းသွားသလို ကျလာသည့်မျက်ရည်တွေကိုရိပေါ်မသုတ်မိတော့။
ဖြေးဖြေးချင်းကနေတဖွဲဖွဲကျလာသည့်နှင်းဖြူဖြူတွေကြားငုပ်တုပ်လေးထိုင်ရင်းခုံတန်းပေါ်ကမာဖလာအစိမ်းလေးကိုငေးစိုက်ကြည့်နေမိတယ်။မင်းကိုအကိုကမလိုချင်ဘူးနဲ့တူတယ်။
ခိုလှုံရာရင်ခွင်ပျောက်ဆုံးနေသည့်ကောင်လေးအဖို့ အရိုးကွဲမတက်အအေးဓာတ်မြင့်သည့်ဒီဇင်ဘာဆောင်းဟာ မတရားသဖြင့် ရက်စက်လှချည်ရဲ့။
To be continue..........
23/11/2021(Tuesday)
Thank for your reading.♥
Take care my dear readers,see u next episode.
♡Zawgyi version♡
ညကတညလုံးငိုထားျခင္းေၾကာင့္ရိေပၚအိပ္ရာနိုးေတာ့ေခါင္းတခုလုံးထိုးကိုက္ေနကာ မ်က္ခြံေတြလည္းေဖာင္းအစ္လို႔။အိပ္ရာကခ်က္ခ်င္းမထေသးပဲညကအေၾကာင္းေတြအဆက္မျပတ္အေတြးထဲတိုးဝင္လာတာေၾကာင့္ေခါင္းအုံးမွာမ်က္ႏွာအပ္ၿပီးကိုယ္ေပၚကဂြမ္းေစာင္ႀကီးကိုတင္းတင္းစုပ္လိုက္မိတယ္။တကယ္လို႔ အကိုနဲ႕သူေဝးသြားခဲ့ရင္။
"ဟင့္အင္း!..."
ဆံသားေပ်ာ့ေပ်ာ့ေတြပြေယာင္းသြားသည္အထိေခါင္းရမ္းလိုက္မိေတာ့မ်က္ရည္ပူေတြလိမ့္ဆင္းလာျပန္တယ္။အကယ္၍ေဝးသြားရင္ဆိုသည့္အေတြးနဲ႕တင္ ရိေပၚကမာၻပ်က္ရပါတယ္။
အိပ္ရာကထၿပီးစားပြဲေပၚကhandphoneလွမ္းယူၾကည့္ေတာ့အကိုဆိုသည့္contantကပို႔ထားသည့္messageေတြတသီတတန္းႀကီး။ရိေပၚဘက္ကရွားရွားပါးပါးစာမျပန္ျခင္းေၾကာင့္ တဖက္ကေရွာင္းက်န့္လည္း ကမာၻမပ်က္ေပမဲ့ အေတာ္ႀကီးစိတ္ပူေနပုံရသည္။
Messageေတြအကုန္တေၾကာင္းမက်န္လိုက္ဖတ္ၿပီးမွရိေပၚပုံမွန္ပို႔ေနက်morningအစခ်ီသည့္messageတိုေလးျပန္ပို႔လိုက္တယ္။အကို႔ကို နည္းနည္းေလးမွစိတ္ေသာကမေရာက္ေစခ်င္တာ ရိေပၚဆႏၵ။
Ring> > >
"အကို..."
စာပို႔လိုက္ၿပီးသည္ႏွင့္တဖက္ကဖုန္းေခၚလာသည့္ေရွာင္းက်န့္ေၾကာင့္ရိေပၚအျမန္acceptလုပ္လိုက္တယ္။
[ဘာလို႔ခုမွစာျပန္တာလဲကြာ...ကိုယ့္မွာေကာင္ေလးအႏၲရာယ္ကင္းကင္းနဲ႕အိမ္ျပန္ေရာက္ပါ့မလားစိုးရိမ္လိုက္ရတာ...တညလုံးကိုယ္messageေတြပို႔ေနတာ...ကိုယ့္ကိုစိတ္ပူၿပီးေသသြားေစခ်င္လို႔လား...]
ထင္ထားသည့္အတိုင္းအစိုးရိမ္လြန္ေနသည့္ေရွာင္းက်န့္ျဖစ္အင္ေၾကာင့္ အားလည္းနာသလို ရိေပၚၾကည္လည္း ၾကည္ႏူးမိသည္။အမွန္တကယ္တုန္လႈပ္ေနသည့္အကို႔အသံက သူ႕ကိုဘယ္ေလာက္ခ်စ္ေၾကာင္း အဆုံးရႈံးမခံနိုင္ေၾကာင္း သက္ေသပဲမဟုတ္လား။
"ကြၽန္ေတာ္ ကြၽန္ေတာ္စာက်က္ရင္းအိပ္ေပ်ာ္သြားလို႔အကို..."
[အာ!...အရမ္းပင္ပမ္းေနတာလားေကာင္ေလး...]
ခပ္ႏြမ္းႏြမ္းရိေပၚအသံကိုရိပ္စားမိဟန္ေရွာင္းက်န့္ကတမ်ိဳးတဖုန္စိုးရိမ္ရျပန္တယ္။အားေဆးေတြ အာဟာရျဖည့္စြက္စာေတြဝယ္ၿပီး ရိေပၚတို႔အိမ္ကိုအလည္သြားရင္ေကာင္းမလား အေျပးအလႊား ေတြးလိုက္မိပါေသးတယ္။
"ေခါင္းနည္းနည္းေလးကိုက္တာပါ...အဆင္ေျပတာမို႔အကိုကစိတ္ခ်ေနေနာ္..."
[အင္းပါ...ဒါဆို ညက် ပန္းၿခံထဲမွာဆုံမယ္ေလ...ပထမဆုံးႏွင္းက်တာလည္းအတူတူၾကည့္ခ်င္တယ္...ေကာင္ေလးကိုလည္းဖက္ထားခ်င္တယ္...]
"ဟုတ္!...ကြၽန္ေတာ္လည္းအကို႔ကိုေျပာစရာရွိတယ္..."
[ဘာမ်ားလဲ...]
"ေတြ႕ရင္ေျပာမယ္ေလ...အကိုကကြၽန္ေတာ့္ကိုဆက္ဆက္လာေတြ႕ရမယ္ေနာ္...ဂတိ!..."
ရယ္သံလြင္လြင္ေနာက္အကို႔ရဲ႕ဂတိဗ်ာဆိုသည့္စကားကရိေပၚတြက္နံနက္ခင္းေတးသံသာေလးလို။မ်က္ႏွာႏြမ္းႏြမ္းထက္အၿပဳံးႏုႏုေလးထင္ဟတ္ေစသည္အထိ အကိုဆိုသည့္ေမွာ္ကေဝေလးက အသံနဲ႕တင္စြမ္းနိုင္သည္။ျပဳစားလြန္းသည့္အကို႔ကို ရိေပၚကလည္း ယုံယုံၾကည္ၾကည္ကိုးစားမိပါ၏။
___
"မား...ကြၽန္ေတာ္လုပ္လိုက္မယ္..."
ဝမ္မားလက္ထဲကေဂၚဖီထုပ္နဲ႕ဆလပ္႐ြက္ေတြကိုဝိုင္းယူၿပီးေဘစဥ္မွာေရေဆးေပးေတာ့ ရိေပၚကိုစိတ္ဆိုးေနသည့္ဝမ္မားကဘာစကားမွျပန္မေျပာပဲအၾကည့္တခ်က္သာပို႔ၿပီးchicken tableတဖက္မွာအလုပ္ရႈပ္ေနျပန္တယ္။အၿမဲတမ္းသားလိမၼာေလးလုပ္ခဲ့ၿပီး အခ်စ္ေရးက်မွ သူမစကားကိုေသြဖယ္သည့္ရိေပၚကို ဝမ္မားကအမ်ားႀကီးစိတ္ဆိုးပါတယ္။ဒါေပမဲ့ သူမသားမို႔ အမ်ားႀကီးခ်စ္ပါတယ္။
"ကြၽန္ေတာ့္ကိုေပးမား..."
"ကြၽန္ေတာ္ကူပါ့မယ္..."
ထမင္းပန္းကန္ ဟင္းပန္းကန္သယ္တာကအစ ဝိုင္းကူေနသည့္ရိေပၚေၾကာင့္ဝမ္မားကစိတ္မေျပေသးေပမဲ့မ်က္ႏွာထားအရမ္းႀကီးတင္းမာမေနေတာ့။ခုံပုေလးခုကာ အထက္ျမင့္ကဗီရိုထဲပန္းကန္ေတြစီထည့္ေနသည့္ရိေပၚေက်ာျပင္ေလးကိုၾကည့္ရင္းဝမ္မားသက္မေမာခ်႐ုံပဲတက္နိုင္တယ္။သူမက ရိေပၚကိုမေပ်ာ္႐ႊင္ေစခ်င္တာမဟုတ္ပဲ ဂုဏ္ႀကီးသည့္အသိုင္းအဝိုင္းၾကား မသိမ္ငယ္ေစခ်င္႐ုံေလးပါ။
"မား!...ကိုကို!..."
မီးဖိုခန္းထဲေဖးေဖးဝင္လာမွဝမ္မားရိေပၚစီကအၾကည့္လႊဲလို႔အ႐ြက္ဆက္ေႁခြေနလိုက္တယ္။ေဖးေဖးကရိေပၚကိုပန္းကန္ျပားေတြကူယူေပးရင္းဝမ္မားမ်က္ႏွာကိုအရိပ္တၾကည့္ၾကည့္။ဝမ္မားက သူမကိုပါ ႀကံရာပါဆိုၿပီးမ်က္မႈန္းက်ိဳးေနသည္မဟုတ္လား။
"အားဝမ္!...စာေမးပြဲရွိတာစားသြားလုပ္ခ်ည္...အဲ့ဒါေတြထားခဲ့လိုက္...ေဖးေဖးအားေနတာသူလုပ္လိမ့္မယ္...ေန႕လယ္စာစားလို႔ရရင္ေခၚလိုက္မယ္..."
ေလသံမေလ်ာ့မတင္းႏွင့္ေျပာလာသည့္ဝမ္မားစကားေၾကာင့္ေဖးေဖးႏႈတ္ခမ္းဆူသြားေပမဲ့အေျခေနဟန္တာမို႔ရိေပၚကိုလည္းလွည့္ၿပဳံးျပလိုက္ေသးတယ္။ေတြ႕လား မားကေဖးေဖးတို႔ကိုၾကာၾကာစိတ္မဆိုးနိုင္ပါဘူးဆိုသည့္ ႐ႊင္႐ႊင္ျမဴးျမဴးအၾကည့္ႏွင့္။
"ဟုတ္ကဲ့မား!..."
ပါးေတြမို႔တက္ေအာင္ၿပဳံးလိုက္ရင္းရိေပၚအေပၚထပ္အခန္းစီျပန္တက္ခဲ့တယ္။အကို႔ကိုခ်စ္ခြင့္ရၿပီး အကိုခ်စ္တဲ့သူျဖစ္ရတဲ့အတြက္ သူသိပ္ကံေကာင္းတဲ့အေၾကာင္းလည္း အခါအခြင့္သင့္ရင္မားကိုေျပာျပခ်င္ပါေသးတယ္။ထပ္ၿပီး အကိုနဲ႕သာဆို ေသခ်ာေပါက္သူေပ်ာ္ေနမည္ျဖစ္ေၾကာင္း...အကိုဟာသူ႕ရဲ႕ကံေကာင္းျခင္းစုဗူးေလးျဖစ္ေၾကာင္း...အၿမဲေငးၾကည့္ခ်င္စရာေကာင္းတဲ့libraၾကယ္ကေလးျဖစ္ေၾကာင္းတို႔ကိုပါ ထပ္ေစာင္းေျပာျပပါဦးမယ္။
___
"ရိေပၚ..."
စာလုပ္ေနရာမွေခၚသံေၾကာင့္ၾကည့္လိုက္မိေတာ့အိပ္ခန္းထဲေခါင္းျပဴးၾကည့္ေနသည့္ေဖရွီး။ခပ္သုတ္သုတ္အခန္းထဲဝင္လာၿပီး သူ႕အိမ္သူ႕ရာလိုရိေပၚကုတင္ထက္ေနရာယူလိုက္တယ္။
"မင္းအဆင္ေျပလားရိေပၚ...ေရွာင္းက်န့္ေကာနဲ႕ကိစၥအန္တီဝမ္သိသြားၿပီဆို...ေဖးေဖးငါ့ကိုဖုန္းဆက္ေျပာလို႔..."
"အင္း!...အဆင္ေျပတယ္လို႔လည္းမဟုတ္ပါဘူးကြာ...မားကငါ့ကိုစိတ္ဆိုးေနတုန္းပဲ...အရမ္းခါးခါးသီးသီးႀကီးမဟုတ္လို႔သာေတာ္ေရာ့တယ္..."
အၾကမ္းစာအုပ္ထက္ခဲတံတစ္ေခ်ာင္းနဲ႕ေရးျခစ္ေနရင္းရိေပၚကသက္ျပင္းဖြဖြခ်ရင္းဆိုတယ္။ငိုထားမွန္းသိသာသည့္ရိေပၚမ်က္လုံးေတြေၾကာင့္ပုခုံးေလးကိုခပ္သာသာပုတ္ကာႏွစ္သိမ့္ေတာ့ ေဖ်ာ့ေတာ့စြာၿပဳံးျပလာသည့္သူ႕သူငယ္ခ်င္းေလး။
ရိေပၚတို႔မိသားစုနဲ႕လက္ပြန္းသတီးေနသူမို႔ အန္တီဝမ္ စိတ္သေဘာကို ေဖရွီးေကာင္းေကာင္းသိသည္။ဝမ္မားကဒါမလုပ္နဲ႕ဆို မလုပ္ပဲေနမွႀကိဳက္တဲ့လူမ်ိဳး။ရိေပၚကိုစိတ္ဆိုးေျပေကာင္းေျပသြားရင္ေတာင္ေရွာင္းက်န့္ေကာနဲ႕ကိစၥကိုဘယ္နည္းနဲ႕မွသေဘာတူလက္ခံလိမ့္မည္မဟုတ္။ရိေပၚနဲ႕ထပ္တူ ေဖရွီးလည္းရင္ေမာမိေပမဲ့ သူလည္းဘာမွမတက္နိုင္။
"ဒါနဲ႕...ညကအေၾကာင္းေရွာင္းက်န့္ေကာသိၿပီးၿပီလား..."
"ဟအင္း!...အကိုပုံစံၾကည့္ရတာ ဒီကိစၥကိုသိပုံမရေသးဘူး...ညေနလမ္းထဲကပန္းၿခံမွာခ်ိန္းထားေသးတယ္...အဲ့ခါက်ရင္ေတာ့ ငါေျပာျပလိုက္ရင္ေကာင္းမလားလို႔..."
"ဟ!...ေျပာျပသင့္တာေပါ့ရိေပၚက...ေရွာင္းက်န့္ေကာနဲ႕မင္းကသူစိမ္းေတြမို႔လား...အတူတူရင္ဆိုင္ၿပီးအတူတူေက်ာ္ျဖတ္သင့္တာ...သူလည္းမင္းနဲ႕ေဝးခ်င္မွာမွမဟုတ္တာ...ေရွာင္းက်န့္ေကာကိုမင္းယုံတယ္မဟုတ္လား..."
သိပ္သိပ္ယုံေၾကာင္းကိုရိေပၚကေခါင္းအထပ္ထပ္ၿငိမ့္ျပတယ္။သူ႕ကိုယ္သူထက္ အကို႔ကိုပိုယုံသလို အရာအားလုံးထက္ အကိုကိုပိုခ်စ္တာမို႔။
*ကေတာင္!*
"အဲ!...ရိေပၚ...ဒီလိုဆိုငါျပန္ေတာ့မယ္ေနာ္...စာ စာျပန္လုပ္ေတာ့မယ္..."
ကုတင္ေပၚကscreenလင္းလာသည့္handphoneကိုေကာက္ကိုင္ၿပီးျပန္ေတာ့မလို႔ႏႈတ္ဆက္ေနသည့္ေဖရွီးပုံစံကမလုံမလဲ။ရိေပၚက ကိစၥတခ်ိဳ႕ကိုမသိေသးသည့္အေလွ်ာက္ ရိုးရိုးတန္းတန္းသာေခါင္းတခ်က္ၿငိမ့္ျပလို႔အိပ္ခန္းထဲက်န္ရစ္ခဲ့တယ္။အကိုဂုဏ္ယူရသည့္ခ်စ္သူေလးျဖစ္ေအာင္ ရိေပၚလည္းစာႀကိဳးစားရဦးမည္ဟုသာေတြးေတာရင္း။
___
"ႏွစ္ဝက္စာေမးပြဲၿပီးရင္ နယူးေယာက္ျပန္သြားဖို႔ျပင္ထားေရွာင္းက်န့္...မင္းအဲ့မွာပဲေက်ာင္းၿပီးတဲ့အထိေနၿပီး ဒီပလိုမာဘြဲ႕ဆက္ယူရမယ္..."
ေက်ာေပးခါးေထာက္ရက္လွ်က္အမိန့္သံနဲ႕ေျပာလာသည့္ေရွာင္းလုေဝေၾကာင့္ေရွာင္းက်န့္sofaေပၚမွာထိုင္ေနရာကေနမတ္တပ္ထရပ္လိုက္မိသည္အထိ။ေရွာင္းမားကေတာ့တစုံတရာဝင္မေျပာေသးပဲ မဂၢဇင္းစာအုပ္ကိုင္လွ်က္ တဖက္sofaမွာေက်ာ့ေက်ာ့ေလးထိုင္ေနတယ္။
"ကြၽန္ေတာ္လက္မခံဘူးေနာ္ပါး!...ပါးကြၽန္ေတာ့္ကိုနယူးေယာက္ျပန္ပို႔မွာဘာေၾကာင့္လည္းဆိုတာကြၽန္ေတာ္သိတယ္..."
"ေအ!...သိရင္လည္းလိုက္နာဖို႔ျပင္ထားေရွာင္းက်န့္...ငါမလုပ္ေတြအားေနတာမဟုတ္ဘူး...မင္းကိစၥေၾကာင့္နဲ႕ၾကာၾကာေခါင္းရႈပ္မခံနိုင္ဘူး!..."
"ဒါဆိုလည္း...ျဖစ္ခ်င္ရာျဖစ္ဆိုၿပီးလႊတ္ထားလိုက္ပါေတာ့လား...ကြၽန္ေတာ္မွာအသိဉာဏ္ရွိတယ္...အရာရာကိုကြၽန္ေတာ့္ဘာသာစဥ္းစားဆုံးျဖတ္နိုင္တယ္!...ပါးကၿမိဳ႕ေတာ္ဝန္မို႔လို႔ ကြၽန္ေတာ့္ကိုလည္းစည္းေဘာင္ေတြနဲ႕ အဲ့ဒီက်ဥ္းၾကပ္တဲ့အေျခေနေတြၾကားရိုက္မသြင္းပါနဲ႕...ၿပီးေတာ့ ေကာင္ေလးကကြၽန္ေတာ့္ေ႐ြးခ်ယ္မႈ ကြၽန္ေတာ့္ႏွလုံးသားရဲ႕တခုတည္းေသာလိုအင္...ကြၽန္ေတာ္သူ႕ကိုအဆုံးထိလိုအပ္တယ္..."
စကားနည္းသည့္ေရွာင္းက်န့္စီကစကားလုံးအေျမာက္အမ်ားၾကားလိုက္ရတာမို႔ေရွာင္းပါးကမ်က္ခုံးႏွစ္ဖက္ၾကားဖိႏွိပ္ရင္းစိတ္ညစ္ၫူးသလိုစုတ္သပ္တယ္။ဟိုေကာင္ေလးမိသားစုကိုေျဖာင္းဖ်ခဲ့ေပမဲ့ ေခါင္းမာစြာသူေပးသည့္သုံးမကုန္တဲ့ပမာဏအား ေကာင္ေလးအေမကလက္သင့္မခံ။ယခု ေရွာင္းက်န့္ကမူ ပိုလို႔ေခါင္းမာေနေသးသည္။
"ေတာ္လိုက္ေတာ့ေရွာင္းက်န့္...မိုက္႐ူးရဲလုပ္ေနတာေတြေတာ္သင့္ၿပီ...မင္းကငါ့သား ငါစီစဥ္တဲ့အတိုင္းရွင္သန္ၿပီး အျမင့္မွာပဲေနရမယ္..."
"ကြၽန္ေတာ္ကဟိုးေအာက္ဆုံးကိုခုန္ခ်ခ်င္ေနတာဆိုရင္ေရာ!..."
"သား ေရွာင္းက်န့္..."
ျပင္းထန္စျပဳလာသည့္သားအဖႏွစ္ေယာက္၏စကားအေခ်အတင္ေၾကာင့္ေရွာင္းမားကေရွာင္းက်န့္အနားထလာၿပီးမေျခေနထိန္းသလိုsofaမွာျပန္ထိုင္ခိုင္းတယ္။ေရွာင္းပါးကေတာ့ တဖက္လွည့္လို႔ေတာက္တေခါက္ေခါက္။
"မားကေတာ့ကြၽန္ေတာ့္ကိုနားလည္တယ္မလား...ဟုတ္တယ္မလား မား...ေကာင္ေလးကိုျမင္ရင္ မားတို႔ခ်စ္သြားမွာ...ေကာင္ေလးကသိပ္အျပစ္ကင္းတာ...ကြၽန္ေတာ့္ကိုေက်ာ္ၿပီးဘယ္သူ႕ကိုမွေ႐ြးတတ္တဲ့သူမဟုတ္ဘူး..."
"အင္းပါ!...မားသိပါၿပီသားရယ္..."
ေခ်ာ့သလိုပုခုံးကိုပြတ္သပ္ေပးလာသည့္ေရွာင္းမားဘက္လွည့္ထိုင္လို႔ေရွာင္းက်န့္မ်က္လုံးေတြအေရာက္တလက္လက္။ေကာင္ေလး ဘယ္ေလာက္ခ်စ္ဖို႔ေကာင္းေၾကာင္းသိရင္ မားၾကည္ျဖဴရင္ၾကည္ျဖဴမွာ။
"မား...မားကေတာ့ ကြၽန္ေတာ့္ႏွလုံးသားကိုနားလည္တယ္မလားဟင္..."
"မားနားလည္ေပမဲ့...သားပါးစကားနားေထာင္လိုက္တာပိုေကာင္းပါတယ္...မားတို႔ကိုလည္းသားနားလည္တယ္မဟုတ္လား..."
"ဟား!...မားတို႔ရက္စက္တယ္ဗ်ာ..."
လက္ဖမိုးကိုအုပ္ကိုင္ကာနားခ်ဖိဳ႕ႀကိဳးစားလာသည့္ေရွာင္းမားလက္ေတြကိုဖယ္ထုတ္လို႔ေရွာင္းက်န့္ထိုေနရာကထထြက္လာလိုက္တယ္။မြန္းၾကပ္စျပဳလာသည့္စိတ္အစဥ္ ေကာင္ေလးကိုတင္းတင္းေပြ႕ဖက္ခ်င္သည့္စိတ္က လႈံ႕ေဆာ္လာၿပီမို႔ ရိေပၚနဲ႕ခ်ိန္းထားသည့္ေနရာကိုသာေစာေစာထြက္လာလိုက္တယ္။ေရွာင္းက်န့္ကိုနားလည္ေပးနိုင္တာဆိုလို႔ ခ်စ္ေသာအသည္းဦးပန္းေလးဝမ္ရိေပၚသာရွိပါလိမ့္မည္။
___
မာဖလာအနီရဲရဲေလးကိုမ်က္ႏွာတဝက္ျမဳပ္သည္အထိလည္တိုင္မွာပတ္လို႔ လက္ႏွစ္ဖက္ကိုlong coatအိပ္ကပ္ေတြထဲထည့္ကာတလွမ္းခ်င္းေလွ်ာက္လာသည့္ရိေပၚကDecemberေဆာင္းညမွာေႂကြက်လာမည့္ႏွင္းလုံးေလးလို။
တစုံတဦးအတြက္ရည္႐ြယ္ယူေဆာင္လာသည့္မာဖလာအစိမ္းေလးဟာလည္းlong coatတေထာင့္တေနရာမွာတြဲခိုကပ္ပါလာခဲ့တယ္။သူေလးကေတာ့ အေအးဒဏ္ကိုအံတုလို႔ အလွဆုံးၿပဳံးေနပါေသးတယ္။
ပန္းၿခံထဲကခ်ိန္းထားသည့္ခုံတန္းေလးကိုေရာက္ေတာ့ ေရွာင္းက်န့္ေရာက္မလာေသးတာမို႔ဟိုဟိုဒီဒီမ်က္လုံးကစားရင္းထိုင္ေစာင့္ေနလိုက္တယ္။
မီးပန္းဆိုင္းအေသးေလးေတြအေဖာ္ျပဳအလင္းေပးထားသည့္ပန္းၿခံလမ္းေလးကိုေမွ်ာ္ၾကည့္ရင္းရိေပၚကလည္တဆန့္ဆန့္။သူေရာက္ေနတာနာရီဝက္ၾကာသည္အထိေရွာင္းက်န့္အရိပ္မေယာင္မေတြ႕ေသး။
အနီးအနားဝန္းက်င္ႏွင့္အိမ္ေတြကမီးေရာင္စုံေတြရွိေန၍မေၾကာက္ေပမဲ့ရိေပၚ ေရွာင္းက်န့္ေရာက္မလာမွာကိုေတြးေၾကာက္ေနမိၿပီ။
အကိုကေသခ်ာေပါက္ သူ႕စီလာမွာျဖစ္ေပမဲ့ တကယ္လို႔ေရာက္မလာခဲ့ရင္ေရာ။ေဝ့တက္လာသည့္မ်က္ရည္ေတြကိုမ်က္ေတာင္ပုတ္ခတ္ပုတ္ခတ္ႏွင့္သိမ္းပစ္ကာ ႏႈတ္ခမ္းလႊာေလးေတြဖိက်ိတ္လို႔ ဝမ္းနည္းစိတ္ကိုအတင္းကာေရာ တြန္းထုတ္မိတယ္။
ၿပီးေနာက္အိပ္ေထာင့္ထဲကhandphoneေလးထုပ္လို႔ "လာေနၿပီလားအကို" "လမ္းမွာလားဟင္" စတဲ့messageေလးေတြပို႔ေတာ့တဖက္ကreplyျပန္မလာ။
ႏွာထိပ္ေလးေတြရဲတက္ေနၿပီး နီရဲေနသည့္လက္ေဖာင္းေဖာင္းေလးေတြဟာလည္းphone screenထက္မလစ္လပ္ေအာင္ေ႐ြ႕လ်ားေနမိဆဲ။အကို႔ကိုယုံတာမို႔ ေကာင္ေလးကတလြဲအေတြးေတြလည္း စိုးစဥ္မွ်မေတြးေတာမိ။
"ဂ႐ုစိုက္လာေနာ္အကို...ကြၽန္ေတာ္ေစာင့္ေနမယ္..."
ထိုမွ်စာတိုေလးထပ္ပို႔ၿပီး ဖုန္းမ်က္ႏွာျပင္ကိုေငးစိုက္ၾကည့္လိုက္ မီးအလင္းတို႔ေမွးမွိတ္သြားသည့္အိမ္ေလးေတြကိုၾကည့္လိုက္နဲ႕ရိေပၚႏႈတ္ခမ္းေလးက ကေလးငယ္ေလးအားရပါးရငိုေတာ့မလို မဲ့က်လာတယ္။
ျဖတ္သြားျဖတ္လာကင္းမဲ့သြားၿပီျဖစ္တဲ့ပန္းၿခံေလးကအလင္းေရာင္ရေနဆဲျဖစ္ေပမဲ့ အခ်ိန္နာရီေတြထပ္ၿပီးၾကာျမင့္လာတဲ့အခါ ေကာင္ေလးသိပ္ေၾကာက္ေနခဲ့ပါၿပီ။သရဲေၾကာက္တာလို႔ထင္ရသည့္မဲေမွာင္ေနတဲ့ေနရာေတြကိုေၾကာက္သလို အယုံၾကည္ရဆုံးလို႔မွတ္ယူထားသည့္အကို ဂတိေတြမတည္နိုင္ေတာ့မွာကို ပိုလို႔ေၾကာက္႐ြံ႕လာေလၿပီ။
"အိ!..."
ပထမဆုံးႏွင္းဖြဲေလးေတြေျမျပင္ေပၚခေႂကြတဲ့အခ်ိန္ရိေပၚမ်က္ရည္စေတြလည္းအထိန္းကြပ္မဲ့စြာလြင့္စင္က်လာတယ္။ၿပိဳလဲဖို႔ရာ ဤအခ်ိန္က အသင့္အတင့္ရွိေနခဲ့ၿပီ။
"အဟင့္!...အီး...ဟီး...ဟီး..."
ပါးျပင္ေတြနီရဲသည္အထိအဆက္မျပတ္က်လာသည့္မ်က္ရည္ေတြကိုဆြဲဆြဲသုတ္ရင္းအကို႔စီဖုန္းေခၚေတာ့ ဆက္သြယ္မႈဧရိယာျပင္ပနဲ႕တိုးတယ္။စိတ္အင္အားေတြကုန္ခမ္းသြားသလို က်လာသည့္မ်က္ရည္ေတြကိုရိေပၚမသုတ္မိေတာ့။
ေျဖးေျဖးခ်င္းကေနတဖြဲဖြဲက်လာသည့္ႏွင္းျဖဴျဖဴေတြၾကားငုပ္တုပ္ေလးထိုင္ရင္းခုံတန္းေပၚကမာဖလာအစိမ္းေလးကိုေငးစိုက္ၾကည့္ေနမိတယ္။မင္းကိုအကိုကမလိုခ်င္ဘူးနဲ႕တူတယ္။
ခိုလႈံရာရင္ခြင္ေပ်ာက္ဆုံးေနသည့္ေကာင္ေလးအဖို႔ အရိုးကြဲမတက္အေအးဓာတ္ျမင့္သည့္ဒီဇင္ဘာေဆာင္းဟာ မတရားသျဖင့္ ရက္စက္လွခ်ည္ရဲ႕။
To be continue..........
23/11/2021(Tuesday)
Thank for your reading.♥
Take care my dear readers,see u next episode.