Elation From Sudden Royalty (University Royalties #2) - Chapter 14
"Do you still have communication with your family?" tanong sa'kin ni Aurian. Nagpa-sama kasi ako sa kaniya papunta sa secret passage niya sa garden papunta sa dagat. Gusto ko ng peace-of-mind, at inaasahan kong makukuha ko iyon sa tahimik na lugar.
"Oo naman."
"I'd like to meet them." Napatingin ako sa kaniya.
"Talaga?"
"Of course. Even kuya Austin wants to meet them again. He said he didn't have a proper encounter with them, he wanted to set things right," pag-kukuwento ni Aurian.
"Close pala kayo ng kuya Austin mo?"
He chuckled. "Hell, yeah. Close lang kami kung kukulitin ko siya. But if I don't make the first move, we're both cold towards each other."
"Eh, si Ares at Austin? Close ba sila?" pag-tatanong ko.
"Hmm..." Hindi naka-sagot agad si Aurian. "Do they seem like it?" Binalik niya ang tanong sa'kin.
Umiling naman ako. "Para ngang may galit sila sa isa't-isa, e."
"You're right, actually," Aurian spoke. "I think kuya Ares is envious of kuya Austin. They never get along, ever."
Med'yo nalungkot naman ako para sa kanila.
"Why are you curious about this?" si Aurian naman ang nag-tanong. "Inlove ka na, ate?"
Nahampas ko agad sa balikat si Aurian. "Hindi, 'no!"
"Eh, bakit defensive?" Tumawa siya. "Wala pa nga akong sinasabing pangalan, may sagot ka na agad."
Sabi ko gusto ko ng peace-of-mind pero kunsumisyon lang ata ang makukuha ko kung si Aurian ang kasama ko.
"Shall I leave you here?" tanong sa'kin ni Aurian nang hindi na ako umimik. Tumango naman ako dahil tanda ko naman ang daan pabalik.
Umalis na si Aurian, narinig ko ang pag-sara ng pintuan kaya nagkaroon ako ng pagkakataon na sulitin ang katahimikan. Gusto ko nang umuwi sa Pilipinas. Gusto ko nang... maging malaya ulit.
Naisip ko na baka kapag malayo ako kay Austin, 'di na ako mahuhulog sa kaniya sa kahit anong paraan. Tsaka, naisip ko rin na baka nga 'di ako nahuhulog kay Austin... baka palpitation lang o 'di kaya ay infatuation. Oo, tama. Baka palpitation, infatuation, o kabag lang.
Nanigas ang katawan ko nang biglang sumulpot si Austin sa tabi ko, naupo rin siya sa bench at pinagmasdan ang karagatan.
"It's beautiful, right?" tanong niya sa'kin.
"Bakit ka nandito..."
"Am I not allowed to be here?" pambabara niya sa'kin. "I was finding you for our lecture today, pero wala ka. You seem bothered. Do you have any problem?"
Na-kagat ko ang labi ko. "Wala naman." Ikaw! Ikaw problema ko!
"Talaga lang?" pag-dududa pa niya sa akin. Tumango na lang ako at hindi sumagot.
"Did you know that the people of Arelle considers running from the truth as dishonesty?" pag-bubukas muli niya ng topic. "I'll lecture you here."
"Wala naman talaga..." pag-pupumilit ko.
"Answer me. It's a royal order."
"Nahuhulog na nga kasi ako!" Natikom ko ang bibig ko nang 'di ako makapag-pigil sabihin iyon. Si Austin, walang ka-emosyon emosyon sa mukha kaya kinabahan ako.
"Nahulog saan?"
"Nahulog sa patibong..." Umiwas ako ng tingin. "Ang tanga-tanga ko."
"Hmm... crush mo si Ares?" he asked out of the blue.
Para akong nabilaukan kahit wala naman akong iniinom. "Huh?! Hindi!"
"Defensive mo naman," tumawa siya. 'Yung tawa niya, parang hindi totoong masaya.
"This is why I hate arranged marriage," nag-salita muli si Austin. Napatingin tuloy ako sa kaniya. "You're in love with another, and I'm also in love with someone else."
Ikaw lang naman... ikaw lang ang may mahal at gusto na iba.
Tumayo ako sa bench dahil 'di ko na kinakaya ang atmosphere sa pagitan naming dalawa. Naguguluhan si Austin sa'kin pero sinundan niya ako palabas ng garden.
"Why are you acting weird?" tanong niya. Hindi ko siya pinansin.
"Your Highness, someone's looking for you!" tawag sa'kin ng isang royal maid.
"Who?" agad kong tanong, umaasa na pamilya ko na iyon. Gusto ko na sila makita... gusto ko na tumakas para mayakap sila.
"Rivier... I think he said his name is Rivier, Your Highness," the royal maid replied.
Tinignan ko ang itsura ni Austin ngunit wala ulit kaemosyon-emosyon ang mukha niya. His look is always cold towards me. Sinundan ko na lang ang royal maid at iniwan si Austin doon.
Nakita ko si Rivier na nasa labas ng palasyo, nag-hihintay. Iniwan na rin kami ng royal maid para bigyan kami ng privacy.
Niyakap ko ng mahigpit si Rivier. Hindi siya ang inaaasahan ko pero at least... at least may pumunta para sa'kin dito. At least... may makakausap ako tungkol sa totoong nararamdaman ko. "Anong ginagawa mo rito?" tanong ko sa kaniya.
"'Di ba sabi ko sa'yo pupuntahan kita?" sagot niya naman. Naka-suot siya ng itim na polo at lab coat. Mukhang galing siya sa school.
"Para namang ang lapit-lapit lang ng Arelle sa Pilipinas kung makapag-sabi ka na pupuntahan mo'ko..."
"Kahit malayo, pupuntahan kita," he replied. "Kumusta ka na?"
"Okay lang naman siguro. Gusto ko nang umuwi."
"Ayan ka na naman. Hanggang ngayon puro 'okay lang' ang mga sagutan mo." Umiling-iling siya. "Big time ka na, ah. Masaya ako para sa'yo."
"Ba't naman masaya ka? Ang lungkot ko nga dito."
"Masaya ako dahil nararanasan mo na ring mag-pahinga. Hindi puro trabaho, aral, at pag-hahanap ng raket ang inaatupag mo dito. At least dito, nararanasan mong kumain ng masasarap na pagkain at makaramdam ng yaman. Deserve mo 'yun, Isabella," sinserong sabi niya.
'Yun ang hindi ko na-realize. Oo nga naman. Kung ikukumpara ang lagay ko dito kaysa sa lagay ko sa Pilipinas, totoo ngang mas nakakapag-pahinga ako dito. The thing is, we usually focus on the bad things, that's why we don't get to notice the good things.
Pero... kahit alam kong mas mabuti ang lagay ko dito, hindi ko pa rin maiwasan ma-miss ang pamilya ko. May pahinga nga ako dito, pero hindi ko naman kasama ang pamilya ko, parang wala rin.
"Kumusta sina Venice?" tanong ko.
"Si Venice, hinahanap ka sa'kin. Nagtatampo ata. Sabi niya, hindi ka raw nag-sabi na aalis ka na. Suyuin mo iyon," sagot ni Ver. Na-guilty tuloy ako. Kaya pala 'di nag-chachat sa'kin si Venice dahil nag-tatampo. 'Di ko rin naman na-chat sila ni Chandra dahil abala ako sa pag-aaral dito sa palasyo, palaging nawawala sa isip ko kapag naiisipan ko silang i-chat.
"Ikaw? Kumusta ka?"
"Okay lang ako. Ikaw nga dapat ang tanungin ko niyan parati," sinsero niyang tinignan ang mga mata ko at nag-lakad papalapit.
"Please be strong. Nandito ako, nandito kami... kung kailangan mo ng tulong. You know that I'll do everything for you, right?" dagdag pa ni Rivier.
Hindi ako sumagot kaya nanlaki ang mga mata ko nang halikan niya ako sa noo. Tutulak ko sana siya pero hinayaan ko na lang din, walang malisya 'yun sa'kin. Pero baka sa kaniya... meron.
"I see that you're boyfriend is here..." Biglang sumulpot sa likuran namin si Austin kaya napatingin kami ni Ver pareho. "It's dinner time. Let him in and join us for dinner," pag-yaya niya.
"Hindi na'ko kakain dito. I'll go home, I still have a class tomorrow," agad na sagot ni Ver na akala mo'y kabilang kanto lang ang tinawid niya para makapunta dito. "Tsaka anong boyfriend? Ikaw ang papakasalan, tapos tatawagin mo'kong boyfriend niya," pambabarang sagot ni Rivier. Nahawakan ko tuloy ang braso niya, siya kasi, G na G mas'yado!
"Oh, am I wrong?" Austin laughed, sounding sarcastic.
"Bro, malaman ko lang na pinaiyak at sinaktan mo 'to... I'll punch your face to the core even if it costs my life... even if your family arrests me for it. Babawiin ko si Isabella mula sa'yo," pag-babanta ni Rivier. Na-awkward naman ako sa tensyon sa pag-titinginan nilang dalawa.
"Rivier, umuwi ka na," sabi ko na lang.
"Uuwi talaga ako," sagot ni Ver. "Ambaho ng mukha niya, e."
"Mag-iingat ka rito. Text me when you need someone to talk to. Text me kahit trip mo lang. Text me when you need help. Bibisitahin ko pamilya mo from time to time para mapanatag ka. Take care," Niyakap ako ni Rivier at kumaway, dumako rin ang tingin niya kay Austin pero sinamaan lang niya ng tingin.
Hiya akong tumingin kay Austin. "Sorry, overprotective lang talaga siya."
"It's okay," he said, acting cool. "Halika na, let's have dinner." Inakbayan niya ako at hinayaan ko lang siya. Para na yata kaming mag-kaibigan ni Austin. We sometimes get closer than usual which makes me assume that he likes me.
I think Austin and I developed a relationship through baby steps. It was like nothing could go wrong... pero akala ko lang pala.
"I need to come back to the Philippines," sabi ni Austin. Halatang aligaga siya at kabado. Nagising ako sa gitna ng gabi dahil sa uhaw nang maka-salubong ko si Austin na nag-mamadali umalis, pero nagawa ko pa siyang tawagin.
"What do you mean? Bukas na ang kasal, hahanapin ka ng magulang mo, Austin," pag-pigil ko sa kaniya. Hinawakan ko ang braso niya.
"Babalik rin ako kaagad."
"Saan ka ba pupunta?"
"Kay Chandra, she needs me," parang nabuhusan ako ng malamig na tubig sa sagot ni Austin.
"Hahanapin ka ng magulang mo... huwag ka nang umalis. Kasal natin bukas, we can't afford being chewed out."
"Fuck! If the wedding tomorrow will be called off, I don't give a damn! It's not important to me in the first place! Chandra needs me!" Tumaas ang boses ni Austin.
"Austin, kumalma ka lang naman—"
"Can you stop sticking your nose to other people's business?" Natigilan ako nang sabihin sa'kin iyon ni Austin. Napa-bitaw ako sa braso niya kaya naka-alis siya nang malaya.
Ito ang problema kapag napapangunahan ng damdamin, e... mahirap kontrolin ang feelings dahil feelings ang kumukontrol sa'yo.
Pinanood ko lang si Austin umalis... papunta sa ibang babae.
--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------