May isa pang storya kabilang na ang storyang kinaroroonan ko ngayon ang hindi ko makakalimutan. Even though, several years have already passed and even though I can't clearly remember now what had happened in that story. Sa totoo lang, mas una ko pa iyong nabasa kaysa kinalalagyan ng karakter ko ngayon. Isinulat ng parehong akda. Charles Lewiston and Giovanna West were the most match made couple of all times.
Si Vanna at si Charles ang bida sa storyang iyon. It's still not known to anyone but this girl beside me is Rebecca West. Siya ang nawawalang kapatid ni Giovanna sa kwentong iyon. But there was no meeting existed nor chances of meeting existing between Loraine and those persons.
Napangiti nalang ako. Does it mean that I can meet the other characters from other stories as long as I'm living my life as Loraine?
"Ah, I love this life.." nasabi ko nalang. Nagtatakang napatingin sa akin si Becca habang pababa kami ng hagdan. Natawa naman siya sa akin. Damn, this girl is just too cute.
"How old are you?" Naitanong ko.
"Eleven years old po." Kiming tugon niya. Eleven huh? That makes her sister Vanna seventeen. Somehow, I'm excited for them. But it's not really my business to mess with. Kahit hindi naman ako makialam sa kanila, magiging maganda pa rin ang takbo ng storya nila.
But I wish I can meet Giovanna someday. I used to adore that heroine so much.
"Becca, right? Tell me about your life." Nakangiti kong sabi. Nagtataka naman siyang napatingin sa akin.
"Ho?" Natatauhang tanong niya pa. Tumawa nalang ako. Somehow, meeting this kid lessen my concerns about my situation with Lucas. Even it's just temporary.
"Ma'am Loraine! Naku, ayos ka na ba ngayon, iha?" Tanong ni Manang. Nginitian ko lang siya. Napatigil rin si Ate Betty at Teresa sa mga ginagawa para lumapit.
Bumitaw sa kamay ko si Becca para lumapit kay Ate Betty. "Sorry kung hindi ko po kayo masyadong napansin kahapon. Medyo may nangyari po kasi sa party." Pilit ngiti kong sabi.
Nagkamustahan lang kami ng kaunti bago nagsimulang kumain. Pansin ko rin na iniiwasan nilang banggitin ang pangalan ni Lucas sa harapan ko. Natutuwa akong kausap si Becca, it seems like she finally became comfortable with me. She's really a bright girl.
"May boyfriend po ba kayo, Ate Loraine? Kasintahan niyo po yung magandang lalaki na nakatira din sa bahay na ito hindi po ba?" Tanong niya. Saglit akong natigilan ganon na rin sina Ate Betty.
"Juskoo, ikaw na bata ka. Masyado ka pang bata para sa mga ganoong usapan, Becca!" Suway ni Ate Betty sa kanya. Napangiti naman ako.
"Hindi ko siya boyfriend." Tugon ko sa itinanong ni Becca. Tila nagulat naman sila sa itinugon ko.
"Pero bagay po kayo?" Ani ulit ng bata. Ngumiti lang ako.
"Becca, huwag mo nang kausapin tungkol dyan si Ma'am." Awkward na sabi ni Ate Teresa.
"No, it's fine. I enjoy talking to her." Sabi ko nalang sa kanila.
"Napakagwapo niya, hindi po ba, Ate Loraine? Nasulyapan ko po siya kagabi bago ako dumating dito. Hindi niyo po ba talaga siya nobyo?" Kuryosong tanong niya ulit. Girls these age tends to asks uncomfortable questions.
"Hindi ko siya nobyo, Becca. Aalis din ako dito sa susunod na buwan." Matipid na sabi ko.
"Aalis? Hindi po ba kayo dito nakatira?"
"Medyo malayo dito ang bahay namin. Naroroon ang mga magulang ang kapatid ko." Nakangiti ko pang sabi. Ngayong nabanggit ko sila, parang bigla tuloy akong na-home sick.
"Pero hindi po ba't magkasintahan lamang ang maaaring tumira sa isang bubong? Kung hindi niyo po nobyo ang may ari nitong bahay, ano po ang relasyon niyo sa kanya?" Tanong niya pa.
"Becca!" Medyo may kalakasang saway na ni Ate Betty. Nagulat naman ang batang babae saka humingi ng paumanhin.
"Don't shout at the kid, Ate Betty. She's just curious. It's normal." Pilit ngiti kong sabi bago ako lumingon kay Becca. "Anyway, si Lucas at ako. Friends lang kami. Hindi ko siya kasintahan." Pilit kong nilagyan ng buhay ang boses ko. Damn, I really sucks.
"Ganon po ba? Sayang naman. Bagay kasi talaga po kayo." Bakas ang panghihinayang sa tono ng bata.
"You think so too, right?"
Nanlaki ang mata ko kasabay ng paninikip ng dibdib ko nang marinig ang boses ni Lucas.
"Ser!" Gulat na sabi ni Ate Betty. "Pasensya na po kayo, ser." Saad niya saka hinila si Becca palayo sa akin at nilagay sa likod niya. Napabuntong-hininga na lamang ako. What the heck. I don't think I can face him right now.
"Who's that girl?" Tanong niya.
"Pamangkin ko po, ser." Kinakabahang tugon ni Ate Betty. Matunog naman ang pagngisi ni Lucas.
"I like her. She's got good taste." He complimented. I rolled my eyes. Ako ba ang pinaparinggan niya?
Iniwasan ko lang siya ng tingin saka muling nilapitan si Becca. "You're hungry na, right?" Sabi ko saka hinila ang bata papunta sa kusina.
"Bakit niyo po iniiwasan si Sir Lucas, Ate Loraine?" Kuryosong tanong na naman ng bata. Napatawa nalang ako ng hilaw. Why is she always curious? It's getting harder to answer her questions.
"I'm not avoiding him. Hindi lang talaga kami ganon kalapit sa isa't isa." Pilit ngiting tugon ko. Tumango-tango lamang siya. Nang akmang magtatanong pa siyang muli ay inabutan ko na siya ng platong may kanin at pagkain.
Napunta sa sariling plato ang atensyon niya kaya hindi na siya muling nagtanong pa. Kumuha na rin ako ng pagkain ko saka kami kumain. I don't wanna eat at the dining table. Knowing na nandoon si Lucas, baka hindi ako matunawan.
"Ate Loraine. Bakit ayaw niyo pong subukan na magpaligaw kay Sir Lucas?" Biglang tanong ng bata. I choked on my food because of that. I immediately run for the refrigerator and pulled for some water inside.
"Becca, why can't you stop talking about him?" Medyo frustrated ko nang tanong. Napangiti lang ng painosente ang bata saka ng nagpeace sign gamit ang daliri.
"Sorry po, Ate. Bagay po kasi talaga kayo."
"Just eat, Becca. Kung pwede lang, please stop asking me about Lucas." Pakiusap ko. Nakakaintinding tumango naman ang bata matapos ang ilang sandali.
"Why does she need to stop?" Malamig na tinig ang sandaling nakapagpatalon sa aking puso. I gulped nervously before I turned around. He's so close to me... Too close..
"Get away from me. Becca, go to Ate Betty now." I can barely hear the conviction in my voice. Saglit na dumapo ang kanyang mga mata kay Becca na papaalis bago muling tumitig sa akin. I tried to get away from him pero na-corner niya na ako sa sink.
"Why can't she ask questions about me?" Saglit siyang natigilan saka mas inilapit ang mukha. I gulped for the nth time. "Perhaps.... you can't answer it straight?" His tone became serious. Nervousness occupied my whole-being. My heart beats so fast that it as though can jump out of my rib cage.
I tried to push him but I can't seem to find any strength on me. It's hard to push away the person you want to be with the most. And here I am, I have been pushing him away perfectly until now.
"I... I---" he cut me off
"I thought you hate me."
Napatingala ako sa mata niya. As usual, I can't read any emotion in his eyes. He barely let his emotion show in his face. And when he does, it'll always stays in my mind. Kapag nakangisi siya, kapag nagagalit at kapag sinsero. Kelan nga ba eksaktong nagsimula?
"It's not that I hate you. I just---" I can't continue what I want to say. I badly want to just kiss him and tell him how I feel but a lot of things are holding me back.
"Claudia---no Loraine, I'm leaving." Walang emosyon niyang sabi. Napatitig lang ako sa kanya.
"Wh-What are you saying?" Nauutal kong tanong.
May idinial siya sa cellphone niya bago iyon iniabot sa akin. Dahan-dahan kong ipinatong sa tainga ko ang cellphone ng makitang si Tita Monique ang caller.
"Hello ija? Laine, is that you?"
Napalunok ako bago sumagot. "Yes po, Tita."
"Okay, I just want you to know that I'm very sorry Laine dear. Me and your mother have been so inconsiderate and unfair. I just know realize na we shouldn't force you in such trivial things. So now, I've already talked to my son. Even if he don't say it, I feel that he's got a thing for you. But if you still haven't feel even a little affection for him, then I'll send him back to U.S. right after your cousin's wedding so that he could continue to handle our business there and come back here in the Philippines next year." Mahabang lintanya niya.
"N-Next year?"
"Oh right. Your mother and I asked your sister Olivia if she could like my son in your stead. And your sister agreed for one condition." Medyo naging matamlay ang tono ni Tita Monique. Naikom ko naman ang mga kamao ko. I get this feeling na hindi ako natutuwa sa mga naririnig ko.
"Ang sabi ng sister mo. Papayag lang siya na maipagkasundo kay Lucas kung.. wala kang ni katiting na affection na nararamdaman para sa kanya. Dahil hindi niya daw kayang maipagkasundo sa lalaking mahal ng ate niya. She's a good sister." Rinig ko ang matunog na pagbuntong hininga ni Tita. Nakagat ko ang labi ko at tila naisip ko Olivia. Kapag tinanggap ko ito, sila na talaga. Tuluyan na kong mawawala sa landas nila. Pero bakit ang sakit? Para akong hindi makahinga sa sobrang bigat sa dibdib.
If I go back one month and a half ago, siguro magtatatalon at magdidiwang pa ako sa offer na ito.
But why?
Namumuo ang tubig sa mata ko kahit na hindi ko naman gusto.
'I should just accept it right? I can just say that I don't love Lucas and I'll be packing to go home.'
"U-Uh.."
"Laine anak, I really want you to be my daughter in law but I don't want you to feel pressured or what. Kung wala talaga, tatanggapin ko yun. But please assess yourself better. Baka kahit katiting lang sanang pagtingin sa anak ko. We can work with that." Tila nakikiusap ang tinig ni Tita. Nakagat ko naman ang labi ko.
'Oh god, mahal ko na po ang anak niyo. But I know that if I choose him, he'll choose my sister and I'll just get hurt'
Gustong-gusto kong maging totoo at sabihin ang tunay na nararamdaman ko. Kasi sobrang bigat na. Pero kahit ganoon, pakiramdam ko wala pa rin akong karapatang magpakatotoo. Dahil hindi ako ang bida sa kwento na ito. Wala akong karapatan sa kanya. Si Olivia, hindi ako. Siya ang dapat na nandito ngayon.
Akma na akong sasagot ng kunin ni Lucas ang phone niya sa akin saka ito ibinagsak.
"Fuck it! You're really going to push me to your sister? You hate me so damn much that you wanted me to leave? So that you will never see me again, huh? Is that it?" This time, pain is visible in his eyes. Nakagat ko ang sariling labi saka tuluyang napaluha. Pilit kong inipit ang paghikbi ngunit hindi ko nagawa.
"I... I don't want you to leave, dork." Sabi ko saka muling napahikbi. Pilit kong itinago at pinunasan ang aking mukha pero patuloy lang ang pagpatak ng mga luha. "Why can't you tell that this is all difficult for me? You should have just stayed away like I told you!" Angil ko habang pinupunasan ang basang pisngi.
Walang emosyon niya akong pinanood. Shock can't be obviously seen in his eyes but there's pain along with confusion displayed in it. Dahan-dahan siyang lumapit para yakapin ako. I burried my face in his chest. I cried as I listen to his fast heart beats. I cried as I felt his arms brushing tightly in my back and waist. And I cried as I realized how much I want to be with him.
"I like you.. so damn much, Claudia. Stop crying. It's killing me."
'I like you too, Lucas. So damn much that it also kills me.'