Normalde tatlı sessizlik olan arabada şu an sanki ölüm sessizliği hakimdi. O sözlerden sonra Kacchan açıklama yapmama fırsat vermeden arabaya binmemi söylemişti. Şimdiyse bir yere gidiyorduk ve gittiğimiz yerin bizim ev olmadığından emindim. Çünkü sapağı geçeli yaklaşık on beş dakika olmuştu ve biz otobanda ilerliyorduk.
"Onunla bağlarımı tamamen koparmak için konuştum."
Sonunda kendimi toparlayıp bir şeyler söyleyebilsem de tepki vermemişti.
"Bundan sonra ondan uzak duracağım. Denki'yle de konuştum. Onunla da mesafeli olacağım, gerçekten. Bir daha öyle bir olay gerçekleşmeyecek. Hatta istersen hiç dışarı bile çıkmam ama lütfen bir şey söyle bana."
Kendimi kısıtladığımı bilsem de hala söylediklerimin arkasındaydım. Bu zamana kadar hep o vardı. O yeterdi, onunlayken hiç bir başkasına ihtiyaç duymamıştım.
En sonunda bir sapaktan dönüp yeşillik bir yere arabayı çektiğinde bana dönüp gözlerimin içine bakmıştı. Nedense bu bakış sorgulanıyormuşum gibi hissettirmişti. Sanırım, az önce söylediklerimin doğruluğundan emin olmaya çalışıyordu. Hafifçe ona doğru eğilip benden tarafta duran elini tuttum.
"Yemin ederim, söylediklerimin hepsi doğru."
Sonrasında şey oldu. Ben, kafam karışık onunla ne yapacağımı ve onun hislerini düşünürken sanki bana bir şeyleri kanıtlamak, açıklamak ister gibi aniden üzerime doğru yaklaşıp boşta kalan elini yanağıma koyarak dudaklarıma yaklaşmıştı. Çok geçmeden de sorularıma cevap olan şeyi yaparak dudaklarımızı birleştirmişti.
Ortaokuldan beri herkesin, Kacchan hakkında bana söylediği birkaç şey vardı.
Onun seni sevdiğini göremeyecek kadar kör müsün?
Bu çocuk senden hoşlanıyor.
Bakugou'yla sevgili misiniz?
Ne zamandır çıkıyorsunuz?
Ya da koridorda yürürken, sınıfta otururken benim hakkımda duyduğum dedikodular.
Bu Bakugou-san'ın sevgilisi değil mi?
Duydum ki Bakugou senpai onun için tüm sınıfı dövmüş.
Ve daha niceleri... ama hepsine verdiğim yanıt aynıydı.
'Saçmalamayın!'
Asıl saçmalayan benmişim bu zamana kadar da farkında değilmişim. Şu an benim ilk öpücüğümü alan, birlikte büyüdüğüm bu adam, öyle nazik ve acı verici bir şekilde öpüyordu ki beni... içim acımıştı.
Sanki çektiği acıyı anlayayım istiyordu.
Bu zamana kadar hep yanımdaydı, karşımdaydı, arkamdaydı... Elimi uzattığım her an dokunabileceğim bir yerdeydi ki ben temas etmesem de o çeker tutardı beni. Yine de ben her seferinde bunu yanlış yorumlamıştım. Annemlerin bile anladığını ben anlayamamıştım.
Onların bile söylediklerinin aslında imalar, bana bir şeyleri anlatma çabaları olduğunu anca şu an anlayabilmiştim.
Gözlerimden yaşlar usulca akarken gözlerimi kapatmadım ama kendimi karşımdaki adama teslim ettim.
Özür dilemek istiyorum. Tekrar tekrar özür dilemek ve bu zamana kadar onu görmediğim her bir an için doyasıya görmek, yanında olmak istiyorum.
Gözlerim her bir hattını incelerken aniden gözlerini açtı ve hemen benden ayrıldı. Bunu neden yaptığını anlamasam da söylediklerinden sonra yine hata yaptığımı anlamıştım.
"Özür dilerim. Ben, ben engel olamadım kendime. Lanet olsun!"
Tam önüne dönecekti ki engel oldum. Çenesinden kavrayıp bana dönmesi için hafifçe baskı kurduğumda bana dönmüştü. Bu kez o değil, ben ilk hamleyi yapıp öptüm. Onu bunca yıl bu yükle yalnız bıraktığım için, içimdeki bu duyguları arkadaşlıkla karıştırdığım için... Çektirdiğim tüm acılar için. Yok etmese de azaltayım istedim.
Özür dilerim Kacchan.
***
Beraber bizim eve geldikten sonra ikimiz de sessizdik. Sanki arabada o kadar öpüştükten sonra ne yapacaksak?
Onu bilmiyorum ama ben utanıyordum. Hayır, yaptığımızın yanlış olduğunu düşünmüyordum. Sadece, yüzüne bakıp konuşmak zordu işte.
"Dışarıdan yemek mi söylesek?"
Bana dönmeden konuşmuştu. Aslında bu hali, sanırım birazcık sevimliydi.
"Pizzaysa olur."
"Hiç değişmeyeceksin değil mi?"
Bu kez gülen yüzüyle beraber bana döndüğünde ben de gülümsemiştim.
"Değişmemi mi isterdin?"
"I-ıh! Böyle çok güzelsin."
Öyle bir bakıyordu ki... yemin ediyorum biri şu bakışlar altında ezilmesin ya da utanmasın ne istiyorsa veririm. Ama tabii ki bu mümkün değil. Çünkü bu bakışları bir başkasının görmesine izin verecek türde bir insan değildim.
"Bence sen pizzaları söyle."
Hızla oturduğun yerde ayaklanıp yukarı odama çıktım. Sakinleşmek adına odada bir o yana bir bu yana yürürken daha fazla bu ısıya dayanamayıp banyoya adımlandım.
Kıyafetlerimi çıkarıp kabine girerken tabii ki de buz gibi suyla duş almayacaktım. Hele bu havada asla, imkansızdı.
Sıcacık su bedenime nüfuz ederken az da olsa rahatlamıştım. Bir süre o şekilde zaman geçirdikten sonra havlumu alıp odama geçtim. Ama bazen insan klişeleri sever değil mi? Hatta aynı ship için aynı klişeyi kullanmayı ayrı sever o bazıları...
Odamda, yatağıma oturmuş bekleyen bir Katsuki Bakugou tabii ki de beklemiyordum. Benim odaya girmemle bakışları beni bulduğunda yutkunduğuna ilk kez bu kadar net şahit olmuştum. Gözlerindeki bakışlardan tutun kızaran yüzüne kadar hiçbir şeyi saklamıyordu. Tam önünde yavaşça şahlanan şeyi bile saklama gereksinimi asla duymuyordu ya da kendinde değildi?
Ve ne büyük şanstır ki ben bornozumla değil belime sardığım havlumla çıkmıştım duştan.
Kacchan en sonunda oturduğu yatağımdan kalkıp bana doğru ilerlerken şaşırtıcı bir şekilde ne korku ne de kaçma gibi bir düşüncem yoktu. Şu an karşımdaki o olmasaydı ağlıyor bile olabilirdim buradan gitmesi için ve bu her zaman böyleydi. Kendimi bildim bileli Kacchan'a karşı böyle hissediyordum. Buna rağmen ben bu duyguları hep, onu abim gibi gördüğüm için sanıyordum.
Ne büyük aptalım ama...
"B-ben yanında, yani pizza aldık. Pizza evet pizza. Lezzetlidir ki pizza. Yanında niye bir şey olsun? Evet, kesinlikle."
Ben anlamsızca ona bakarken Kacchan hızla yanımdan geçip aşağı inmişti. Resmen terden ölecekti çocuk.
Odamın kapısını kapatıp dolabın karşısına geçerken daha önce hiç yapmadığım bir şeyi yapıp ilk kez çıplak vücudumu süzdüm. Tabii belimdeki havluyla tam olarak çıplak sayılmazdım ama neyse.
Daha önce Kacchan'ın vücudunu görmüştüm. Yani, göğüs kısmını, üst vücudunu. Tabii sadece ben görmemiştim. Gittiğimiz tatil yerindeki herkes görmüştü. Ben o gün onun zoruyla kapalı bir mayo giyerken o kendini bayağı bayağı sergilemişti. neyse,
Şimdi kendime bakıyordum da vücudum çelimsizdi. En azından Kacchan'a kıyasla, hiç kasım yoktu. Yine de pürüzsüz ve tertemizdi. Daha önce hep, vücudumdan ışık saçan bir aura olduğunu söylerlerdi. Nedense şu an bile öyle bir şey yoktu.
Sadece sıradan, çelimsiz bir erkek gövdesiydi işte. Buna rağmen Kacchan bir hayli etkilenmişti ve bu beni iyi hissettirmişti. İlk kez kendimi güzel hissetmiştim. Onca kişiden iltifat alsam da bu farklıydı. Bu his bambaşkaydı.
***
yazdığım bir sonraki bölümü okudum bugün...
abi üf bir bölüm
bakın of değil öf değil
ÜFFFF
kapağa bunu kıyacaktım aslında da son anda vazgeçmiştim hsğsjsşdnsşdmam