Unicode
လင်ကျင်းက အူးယမ်ရဲ့ရှုပ်ထွေးနေတဲ့အကြည့်နဲ့ တွေ့ဆုံလိုက်ရတယ်။ သူ့မျက်နှာတစ်ခုလုံးက ချက်ချင်းနီရဲလာပြီး သူ့ရဲ့ပုံမှန်စကားပြောကောင်းခြင်းကလည်း ပျောက်ကွယ်သွားတယ်, "အာ! မဟုတ်ဘူး, သူ အဓိပ္ပါယ်မရှိတာ ပြောနေတာ, ဆရာ, အထင်မလွဲပါနဲ့..."
အူးယမ်က တစ်ခဏလောက် ဘာပြောရမှန်းမသိ ဖြစ်သွားခဲ့တယ်။ သူက တူကိုကိုင်ထားပြီး ထိုင်နေတာဆိုပေမယ့် ရုတ်တရက် ဘာမှထပ်မစားနိူင်တော့ဘူး။
"ဆောရီး, ငါ လုပ်စရာတစ်ခုရှိတယ်ဆိုတာ သတိရသွားလို့"
"ဆရာ?"
အူးယမ်က မတ်တပ်ရပ်လိုက်ပြီး ခေါင်းငုံ့ကာ သူ့စာအုပ်ကိုကောက်ယူရင်း စားပွဲပေါ်မှာ ပိုက်ဆံချန်ထားခဲ့တယ်, "ငါ, ငါ အရင်သွားမယ်"
"အာ, ရှီဝမ်! စောင့်ဦး!"
အူးယမ်က မြန်မြန်ထွက်ခွာသွားပြီး ပိုက်ဆံဖြုန်းတာကိုလည်း ဂရုမစိုက်နိူင်တော့ဘူး။ သူက တက္ကစီတစ်စီးကို တားလိုက်ပြီး အထဲဝင်သွားခဲ့တယ်။
သူက တကယ်ကို တော်တော်လေး တုံးခဲ့တယ်။ အဲ့လူနှစ်ယောက်က သူ့ရဲ့အပင်ပန်းခံထားတဲ့တွေးခေါ်သုံးသပ်ချက်တွေကို ဘယ်အချိန်တုန်းက အလိုရှိခဲ့ဖူးတာလဲ? သူတို့က တစ်ယောက်ကို တစ်ယောက် အာရုံစိုက်မှုအနည်းငယ်သာရှိကြပေမယ့် သူတို့ဆက်ဆံရေးက ဘယ်လိုလုပ်ပြီး ဆိုးရွားနေတာလဲ? သူက အဲ့တာကို တွေးရင်း မလိုအပ်စွာနဲ့ စိတ်ပူနေခဲ့တယ်။
သူက လူတွေရဲ့နှလုံးသားကို ဘယ်တော့မှ နားလည်နိူင်မယ်မထင်ဘူး။ သူ့ကိုသဘောကျတဲ့လူတွေကလည်း သူ့ကိုသဘောမကျပုံရပြီး သူ့ကိုသဘောမကျတဲ့လူတွေကလည်း သူ့ကိုသဘောကျတယ်လို့ ဟန်ဆောင်ကြတယ်။
သူ့မှာ လူငယ်တွေရဲ့စိတ်ကို နားလည်နိူင်မယ့်နည်းလမ်း တကယ်ကိုမရှိဘူး။
ကံကောင်းစွာနဲ့ သူက ကလေးတစ်ယောက်ရဲ့မကောင်းမှုနဲ့ မရိုးသားတဲ့စကားလုံး*တွေကို တစ်ခါတွေ့ကြုံခဲ့ပြီးပြီဖြစ်တယ်။ [*လူတစ်ယောက်ရဲ့စိတ်နဲ့ မကိုက်ညီတဲ့စကားလုံးတွေ]
လင်ကျင်းက တစ်နေ့လုံး မရပ်နားစွာနဲ့ "ကျွန်တော် ဆရာ့ကို သဘောကျတယ်" လို့ပြောတာကို သူ မမျှော်လင့်ခဲ့ဘူး။ ဘာကြောင့်လဲဆိုတော့ သူက သူ(လင်ကျင်း)နဲ့ပတ်သက်ပြီး တကယ်ကို အဲ့လိုမျိုးတွေးခဲ့လို့ပဲ (ကလေးတစ်ယောက်ရဲ့ မတည်ငြိမ်တဲ့စိတ်ကို နားလည်တာကို ဆိုလိုချင်တာ)။ သူက ဆရာ-ကျောင်းသားရဲ့ ချစ်သူရည်းစားဆက်ဆံရေးကို တွေးတောင်မတွေးရဲခဲ့ဘူး။ ပြီးတော့ လင်ကျင်းရဲ့ဝန်ခံချက်က အပျော်သက်သက်လို့ပဲ သူခန့်မှန်းထားခဲ့တာဖြစ်တယ်။
အနည်းဆုံးတော့ သူက အဲ့တာကို လေးလေးနက်နက်မထားဘူး။ ပြုတ်ကျ*ပြီးတဲ့နောက် အဆုံးမှာတော့ သူက ပညာရရှိခဲ့တယ်။ [*ချောက်ထဲပြုတ်ကျတာကို ဆိုလိုချင်တာ]
သူတို့စားတဲ့နေရာက ကျောင်းနဲ့သိပ်မဝေးပေမယ့် သူ့အိမ်နဲ့တော့ ဦးတည်ရာဆန့်ကျင်ဘက်ဖြစ်တယ်။ သူ့အိမ်ကို တက္ကစီစီးသွားတာက တကယ်ကို စျေးအရမ်းကြီးတယ်။ အူးယမ်က လမ်းတစ်ဝက်မှာ ကားပေါ်ကဆင်းလိုက်ပြီး ကျောင်းနားက လမ်းဘေးဆိုင်မှာ စျေးပေါတဲ့ခေါက်ဆွဲတစ်ပွဲကို စားပြီးနောက် အများသုံးဘတ်စ်ကားပေါ် တက်ဖို့ ပြင်ဆင်လိုက်တယ်။
အစပြုစရာ ဘာမှမရှိဘူးဖြစ်တယ်။ လင်ကျင်းက အပြောတစ်မျိုး, အလုပ်တစ်မျိုးဖြစ်နေတဲ့အပေါ် သူ စိတ်မဆိုးဘူး။ ကလေးတွေအားလုံးက ဒီလိုပဲ, အဆော့မက်ပြီး စကားတတ်တယ်။ ဒါကို အမှားကြီးတစ်ခုလို့ မယူဆနိူင်ဘူး။
သူ့ကို လင်ကျင်းက အခြားလူတစ်ယောက်ကို တွေးစေမိရုံသက်သက်ပဲ။
အသက်တစ်ချက်ရှူတိုင်း "ဆရာ" နဲ့ "သဘောကျတယ်" လို့ပြောပြီးတော့ လိုက်ရှုပ်နေတတ်တဲ့, တူညီတဲ့ချိုမြိန်မှုနဲ့ချစ်စရာကောင်းမှုတွေဖြစ်တယ်။
ဒါပေမယ့် အဲ့အချိန်မှာတော့ သူက အလေးအနက်ဖြစ်ခဲ့တယ်။
မသိလိုက်စွာနဲ့ဘဲ သူ့မျက်မှန်ရဲ့မှန်ဘီလူးတွေက ဝေဝါးလာတယ်။ သူက ဘာလို့ ဒီလိုတုံးရတာလဲ? သူက ဘာလို့ အဲ့တာကို ရှင်းရှင်းလင်းလင်း မမေ့ပစ်နိူင်ရတာလဲ?
ရှောင်ရွှမ်းက ဘယ်လောက်ပဲဆိုးပါစေ, သူက အရာအားလုံးကို လွှတ်ပစ်ခဲ့ပြီး သူလုပ်သင့်တဲ့အရာအားလုံးကို လုပ်ခဲ့တယ်ဆိုရင်တောင်မှ သူ(အူးယမ်)က အဲ့လူရဲ့ငယ်ရွယ်နုပျိုတဲ့ ပုံပန်းသွင်ပြင်ကို တစ်ကြိမ်, ဒါမှမဟုတ် နှစ်ကြိမ်လောက် အိပ်မက်,မက်မိနေဆဲပဲ။
ရှက်ရွံ့စွာနဲ့ နှာခေါင်းကို ညှစ်ပြီးတဲ့နောက် အူးယမ်က ဝေဝါးနေတဲ့ သူ့မျက်မှန်ရဲ့မှန်ဘီလူးတွေကို သုတ်လိုက်ပြီး ပိုက်ဆံပေးကာ အိမ်ပြန်ဖို့ ထရပ်လိုက်တယ်။ သူက လမ်းလျှောက်နေရင်း, ထပ်ဝေဝါးလာတဲ့မျက်မှန်တွေကို ချွတ်ပြီး ထပ်ခါတလဲလဲသုတ်လိုက်ရတယ်။
ဖြစ်ကောင်းဖြစ်နိူင်တာကတော့ သူက အဲ့လူကို တော်တော်လေးသဘောကျနေလို့ပဲ။
"အဲ့လူနဲ့ မဆုံခဲ့ရရင် ကောင်းမယ်" လို့ သူတွေးလေ့ရှိပေမယ့် တကယ်တော့ သူတို့အားလုံးက အလိမ်အညာတွေဖြစ်တယ်။
သူက ဒီဘဝမှာ ရှောင်ရွှမ်းနဲ့ဆုံတွေ့ရဖို့ အလွန်ဆန္ဒရှိနေတုန်းပဲ။ သူ့အပေါ် ရှောင်ရွှမ်းရဲ့ခံစားချက်တွေသာ စစ်မှန်နေခဲ့ရင်, နောက်ပိုင်းမှာ ဖြစ်သွားတဲ့အရာတွေသာ ဘယ်တုန်းကမှမရှိခဲ့ရင်တော့, ကောင်းမှာပါပဲ။
ခံစားချက်တွေက အတုအယောင်တွေဖြစ်ပေမယ့် သူ့ရဲ့ပျော်စရာကောင်းတဲ့မှတ်ဥာဏ်တွေကတော့ စစ်မှန်နေခဲ့တယ်။
အဲ့နှစ်မှာ ရှောင်ရွှမ်းက သူ့ကိုချစ်သလိုမျိုး ပြုမူခဲ့တယ်။ အသက်အားဖြင့် ဆယ့်နှစ်နှစ်ကွာခြားချက်ရှိတယ်ဆိုပေမယ့် သူ အလွန်ပျော်ခဲ့တယ်။ သူ့ဘဝတစ်လျှောက်လုံးမှာ အဲ့အချိန်အတောအတွင်းက ကြုံတွေ့ရတာတွေထက် ပိုပြီးမပျော်ရွှင်နိူင်တော့ဘူး။ သူက အဲ့နှစ်မှာသာ ထာဝရနေနိူင်မယ်ဆို အဲ့အတွက် ဘာမဆိုလဲလှယ်ဖို့ ဆန္ဒရှိတယ်။
ဒါက မိုက်မဲပြီး ရယ်စရာကောင်းတဲ့ အိမ်မက်တစ်ခုဆိုတာကိုလည်း သူသိတယ်။
ဒီနေ့မှာ သူက ရုတ်တရက် အဲ့တာကို မခံစားနိူင်ဘူးဖြစ်သွားခဲ့တယ်။ အဲ့လူနဲ့ပတ်သက်ပြီး သူ့ရဲ့ခံစားချက်တွေနဲ့ မျက်ရည်တွေကို မထိန်းထားနိူင်ခဲ့ဘူး။
"ဆရာ"
အူးယမ်က လန့်သွားပြီး မျက်မှန်ကို မြန်မြန်ပြန်တပ်ကာ သူ့ရဲ့ဖူးရောင်နေတဲ့မျက်လုံးတွေကို ဖုံးကွယ်လိုက်တယ်။ (ငိုထားလို့ မျက်လုံးရောင်ရမ်းတာနော်😅)
သူ့စိတ်မှာပြည့်နှက်နေသောလူဟာ သူ့ရှေ့က အရပ်ရှည်တဲ့လူဆိုတာကို မြင်တဲ့အခါမှာတော့ အူးယမ်က ခဏတာ စိတ်ရှုပ်ထွေးသွားတယ်။ သူက တစ်ခဏလောက် ဘာလုပ်ရမှန်းမသိဘဲ နှုတ်ဆက်တဲ့အနေနဲ့ ခေါင်းညိမ့်လိုက်ပြီး သူ့အနားကို သွားချင်ခဲ့တယ်။
"ဆရာ!" ရှောင်ရွှမ်းက သူ့လက်မောင်းကို လှမ်းဆွဲလိုက်ပြီး သူ့ကို ခေါင်းငုံ့ပြီး ကြည့်လာတယ်, "ဘာဖြစ်တာလဲ? လင်ကျင်းက ဆရာ့ကို ဘာလုပ်လိုက်တာလဲ?"
အူးယမ်က အေးခဲသွားပြီး, "ဘာ?"
"သူ ဆရာ့အပေါ် အားသုံးခဲ့တာလား?"
အူးယမ်က ရှက်ရွံ့ပြီး စိတ်ဆိုးလာကာ သူ့လက်ကို အားနဲ့ ခါထုတ်လိုက်တယ်, "ဘာမှမဖြစ်ဘူး!"
"ဒါမှမဟုတ် သူ ဆရာ့ကို ကစားခဲ့တာလား?"
"..." အူးယမ်ရဲ့မျက်နှာက ချက်ချင်းနီရဲလာတယ်။
ရှောင်ရွှမ်းရဲ့လေသံက အလွန်နူးညံ့လာပြီး, "သူက အမြဲတမ်း လှည့်စားတတ်တဲ့ကောင်ဆိုတာ ကျွန်တော်သိတယ်"
အူးယမ်ရဲ့ဦးနှောက်က ပူလာတယ်, "လူတိုင်းက မင်းလိုမဟုတ်ဘူး"
ရှောင်ရွှမ်းက ရပ်တန့်သွားပြီး မမျှော်လင့်ဘဲ စကားပြောဖို့ အလွန်ရှက်သွားပုံရတယ်။ တစ်ခဏလောက်ကြာပြီးနောက် သူက ပြောတယ်, "ကျွန်တော်က ဆရာ့အတွက် စိတ်ပူလို့ပါ"
ဒီလိုအယောင်ဆောင်မှုမျိုးက အူးယမ်ကို ကြက်သီးထစေခဲ့တယ်။ သူက စိတ်ရှည်စွာ ပြောတယ်, "မင်း အရမ်းတွေးစရာမလိုပါဘူး, ငါက အရင်လို မမိုက်မဲတော့ဘူး"
"ဆရာ, လင်ကျင်းက ဆရာ့ကို ဘာမှမလုပ်ခဲ့ဘူး, ဟုတ်လား?"
"ဒါက သူနဲ့မဆိုင်ပါဘူး"
ရှောင်ရွှမ်းက အရှုံးမပေးဘဲ, "ဒါဆို ဆရာ ဘာလို့ ငိုတာလဲ?!"
"ဒါလည်း မင်းနဲ့မဆိုင်ဘူး!" သူ့ရှေ့ကလူကို ကြောက်တယ်ဆိုရင်တောင်မှ သူက ခက်ထန်စွာ ပြုမူရမှာဖြစ်တယ်။
ရှောင်ရွှမ်းက သူ့လက်ကို ရုတ်တရက် လှမ်းဆွဲလိုက်ပြီး သူ့ကို အားနဲ့ ရှေ့ဆီ ဆွဲခေါ်သွားတယ်, "ဆရာ, ကျွန်တော် ဆရာနဲ့ စကားပြောချင်တယ်"
"ငါ့မှာ မင်းနဲ့ပြောစရာ ဘာမှမရှိဘူး" အူးယမ်က ခက်ခက်ခဲခဲ ရုန်းကန်ပေမယ့် သူ့ရဲ့သန်မာမှုအောက်မှာတော့ သူက ရှေ့ကိုသာ ဒယိမ်းဒယိုင်လျှောက်နေနိူင်တယ်။
လမ်းတစ်လျှောက်, သူတို့ကို ကြည့်သွားတဲ့လူတွေထဲမှာ ကျောင်းသားတွေအများကြီးလည်း ပါတယ်။ အူးယမ်က အဲ့တာကို သည်းမခံနိူင်ဘဲ ရှက်ရွံ့ပြီး ဒေါသထွက်လာခဲ့တယ်။ ကားထဲကို ဆွဲသွင်းခံရပြီးတဲ့နောက် သူ့လက်တွေက တုန်ရီနေဆဲဖြစ်ပြီး လွတ်မြောက်ဖို့အတွက် ကားတံခါးကို ဖွင့်ဖို့ကြိုးစားတယ်။
"ဆရာ, ဒီလို မလုပ်ပါနဲ့, ကျွန်တော် ဆရာ့ကို ဘာမှမလုပ်ဘူး, ကျွန်တော်က ဆရာနဲ့ တစ်ခါလောက် စကားပြောချင်ရုံပါ"
"မဟုတ်ဘူး, မလိုဘူး" အူးယမ်က သူ့လက်ချောင်းတွေ ဖြူလာတဲ့အထိ ဆွဲပေမယ့် တံခါးက လုံးဝကို အနည်းငယ်တောင် မလှုပ်ဘူး။
"ဆရာ ကျွန်တော့်ကို စကားပြောဖို့ အခွင့်အရေးတောင် မပေးဘူး, ကျွန်တော်က ဘယ်လိုလုပ်ပြီး ဆရာ့ကို အနှောင့်အယှက်ပေးရမှာလဲ? ဒါမှမဟုတ် ကျွန်တော် ဆရာ့ကို အနှောင့်အယှက်ပေးမှာကို ဆရာက တကယ်မျှော်လင့်နေတာလား?"
အူးယမ်က ချက်ချင်းရပ်သွားတယ်။ အလွန်ဒေါသထွက်နေတဲ့အတွက် သူ့နှုတ်ခမ်းတွေက တုန်ရီနေခဲ့ပေမယ့် နောက်ဆုံးမှာတော့ စကားပြောမထွက်နိူင်တော့ဘူး။
သူတို့က တစ်ခဏလောက်မောင်းနှင်လာခဲ့ပြီး ရပ်တန့်သွားတယ်။ ရှောင်ရွှမ်းက ကားတံခါးကို ဖွင့်ရင်း ကားပေါ်က ဆင်းတယ်။ အူးယမ်က အေးခဲသွားပြီး လှုပ်ရှားဖို့ ငြင်းဆန်ခဲ့တယ်။
"ကျွန်တော်တို့ ကားထဲမှာ စကားပြောလို့မရဘူး, အပေါ်တက်ကြရအောင်"
"..."
"မကြောက်ပါနဲ့, ကျွန်တော် ဆရာ့ကို မရိုက်ပါဘူး"
T/N - (E translator ရဲ့ note ကို နားလည်သလို ဘာသာပြန်ပေးမယ်နော်) လင်ကျင်းနဲ့ပတ်သက်ပြီး အထင်လွဲတာလေးတွေရှိနိူင်ပါတယ်, လင်ကျင်းက ဇာတ်လမ်းကို ပိုကြွအောင် ထည့်ပေးထားတဲ့ အရံဇာတ်ကောင်သက်သက်ပါ, OOC အနေနဲ့ ထည့်ထားတာဖြစ်နိူင်ပါတယ်တဲ့✌
Zawgyi
လင္က်င္းက အူးယမ္ရဲ႕႐ႈပ္ေထြးေနတဲ့အၾကည့္နဲ႔ ေတြ႕ဆုံလိုက္ရတယ္။ သူ႕မ်က္ႏွာတစ္ခုလုံးက ခ်က္ခ်င္းနီရဲလာၿပီး သူ႕ရဲ႕ပုံမွန္စကားေျပာေကာင္းျခင္းကလည္း ေပ်ာက္ကြယ္သြားတယ္, "အာ! မဟုတ္ဘူး, သူ အဓိပၸါယ္မ႐ွိတာ ေျပာေနတာ, ဆရာ, အထင္မလြဲပါနဲ႔..."
အူးယမ္က တစ္ခဏေလာက္ ဘာေျပာရမွန္းမသိ ျဖစ္သြားခဲ့တယ္။ သူက တူကိုကိုင္ထားၿပီး ထိုင္ေနတာဆိုေပမယ့္ ႐ုတ္တရက္ ဘာမွထပ္မစားႏိူင္ေတာ့ဘူး။
"ေဆာရီး, ငါ လုပ္စရာတစ္ခု႐ွိတယ္ဆိုတာ သတိရသြားလို႔"
"ဆရာ?"
အူးယမ္က မတ္တပ္ရပ္လိုက္ၿပီး ေခါင္းငုံ႔ကာ သူ႕စာအုပ္ကိုေကာက္ယူရင္း စားပြဲေပၚမွာ ပိုက္ဆံခ်န္ထားခဲ့တယ္, "ငါ, ငါ အရင္သြားမယ္"
"အာ, ႐ွီဝမ္! ေစာင့္ဦး!"
အူးယမ္က ျမန္ျမန္ထြက္ခြာသြားၿပီး ပိုက္ဆံျဖဳန္းတာကိုလည္း ဂ႐ုမစိုက္ႏိူင္ေတာ့ဘူး။ သူက တကၠစီတစ္စီးကို တားလိုက္ၿပီး အထဲဝင္သြားခဲ့တယ္။
သူက တကယ္ကို ေတာ္ေတာ္ေလး တုံးခဲ့တယ္။ အဲ့လူႏွစ္ေယာက္က သူ႕ရဲ႕အပင္ပန္းခံထားတဲ့ေတြးေခၚသုံးသပ္ခ်က္ေတြကို ဘယ္အခ်ိန္တုန္းက အလို႐ွိခဲ့ဖူးတာလဲ? သူတို႔က တစ္ေယာက္ကို တစ္ေယာက္ အာ႐ုံစိုက္မႈအနည္းငယ္သာ႐ွိၾကေပမယ့္ သူတို႔ဆက္ဆံေရးက ဘယ္လိုလုပ္ၿပီး ဆိုး႐ြားေနတာလဲ? သူက အဲ့တာကို ေတြးရင္း မလိုအပ္စြာနဲ႔ စိတ္ပူေနခဲ့တယ္။
သူက လူေတြရဲ႕ႏွလုံးသားကို ဘယ္ေတာ့မွ နားလည္ႏိူင္မယ္မထင္ဘူး။ သူ႕ကိုသေဘာက်တဲ့လူေတြကလည္း သူ႕ကိုသေဘာမက်ပုံရၿပီး သူ႕ကိုသေဘာမက်တဲ့လူေတြကလည္း သူ႕ကိုသေဘာက်တယ္လို႔ ဟန္ေဆာင္ၾကတယ္။
သူ႕မွာ လူငယ္ေတြရဲ႕စိတ္ကို နားလည္ႏိူင္မယ့္နည္းလမ္း တကယ္ကိုမ႐ွိဘူး။
ကံေကာင္းစြာနဲ႔ သူက ကေလးတစ္ေယာက္ရဲ႕မေကာင္းမႈနဲ႔ မ႐ိုးသားတဲ့စကားလုံး*ေတြကို တစ္ခါေတြ႕ၾကဳံခဲ့ၿပီးၿပီျဖစ္တယ္။ [*လူတစ္ေယာက္ရဲ႕စိတ္နဲ႔ မကိုက္ညီတဲ့စကားလုံးေတြ]
လင္က်င္းက တစ္ေန႔လုံး မရပ္နားစြာနဲ႔ "ကြၽန္ေတာ္ ဆရာ့ကို သေဘာက်တယ္" လို႔ေျပာတာကို သူ မေမွ်ာ္လင့္ခဲ့ဘူး။ ဘာေၾကာင့္လဲဆိုေတာ့ သူက သူ(လင္က်င္း)နဲ႔ပတ္သက္ၿပီး တကယ္ကို အဲ့လိုမ်ိဳးေတြးခဲ့လို႔ပဲ (ကေလးတစ္ေယာက္ရဲ႕ မတည္ၿငိမ္တဲ့စိတ္ကို နားလည္တာကို ဆိုလိုခ်င္တာ)။ သူက ဆရာ-ေက်ာင္းသားရဲ႕ ခ်စ္သူရည္းစားဆက္ဆံေရးကို ေတြးေတာင္မေတြးရဲခဲ့ဘူး။ ၿပီးေတာ့ လင္က်င္းရဲ႕ဝန္ခံခ်က္က အေပ်ာ္သက္သက္လို႔ပဲ သူခန္႔မွန္းထားခဲ့တာျဖစ္တယ္။
အနည္းဆုံးေတာ့ သူက အဲ့တာကို ေလးေလးနက္နက္မထားဘူး။ ျပဳတ္က်*ၿပီးတဲ့ေနာက္ အဆုံးမွာေတာ့ သူက ပညာရ႐ွိခဲ့တယ္။ [*ေခ်ာက္ထဲျပဳတ္က်တာကို ဆိုလိုခ်င္တာ]
သူတို႔စားတဲ့ေနရာက ေက်ာင္းနဲ႔သိပ္မေဝးေပမယ့္ သူ႕အိမ္နဲ႔ေတာ့ ဦးတည္ရာဆန္႔က်င္ဘက္ျဖစ္တယ္။ သူ႕အိမ္ကို တကၠစီစီးသြားတာက တကယ္ကို ေစ်းအရမ္းႀကီးတယ္။ အူးယမ္က လမ္းတစ္ဝက္မွာ ကားေပၚကဆင္းလိုက္ၿပီး ေက်ာင္းနားက လမ္းေဘးဆိုင္မွာ ေစ်းေပါတဲ့ေခါက္ဆြဲတစ္ပြဲကို စားၿပီးေနာက္ အမ်ားသုံးဘတ္စ္ကားေပၚ တက္ဖို႔ ျပင္ဆင္လိုက္တယ္။
အစျပဳစရာ ဘာမွမ႐ွိဘူးျဖစ္တယ္။ လင္က်င္းက အေျပာတစ္မ်ိဳး, အလုပ္တစ္မ်ိဳးျဖစ္ေနတဲ့အေပၚ သူ စိတ္မဆိုးဘူး။ ကေလးေတြအားလုံးက ဒီလိုပဲ, အေဆာ့မက္ၿပီး စကားတတ္တယ္။ ဒါကို အမွားႀကီးတစ္ခုလို႔ မယူဆႏိူင္ဘူး။
သူ႕ကို လင္က်င္းက အျခားလူတစ္ေယာက္ကို ေတြးေစမိ႐ုံသက္သက္ပဲ။
အသက္တစ္ခ်က္႐ွဴတိုင္း "ဆရာ" နဲ႔ "သေဘာက်တယ္" လို႔ေျပာၿပီးေတာ့ လိုက္႐ႈပ္ေနတတ္တဲ့, တူညီတဲ့ခ်ိဳၿမိန္မႈနဲ႔ခ်စ္စရာေကာင္းမႈေတြျဖစ္တယ္။
ဒါေပမယ့္ အဲ့အခ်ိန္မွာေတာ့ သူက အေလးအနက္ျဖစ္ခဲ့တယ္။
မသိလိုက္စြာနဲ႔ဘဲ သူ႕မ်က္မွန္ရဲ႕မွန္ဘီလူးေတြက ေဝဝါးလာတယ္။ သူက ဘာလို႔ ဒီလိုတုံးရတာလဲ? သူက ဘာလို႔ အဲ့တာကို ႐ွင္း႐ွင္းလင္းလင္း မေမ့ပစ္ႏိူင္ရတာလဲ?
ေ႐ွာင္႐ႊမ္းက ဘယ္ေလာက္ပဲဆိုးပါေစ, သူက အရာအားလုံးကို လႊတ္ပစ္ခဲ့ၿပီး သူလုပ္သင့္တဲ့အရာအားလုံးကို လုပ္ခဲ့တယ္ဆိုရင္ေတာင္မွ သူ(အူးယမ္)က အဲ့လူရဲ႕ငယ္႐ြယ္ႏုပ်ိဳတဲ့ ပုံပန္းသြင္ျပင္ကို တစ္ႀကိမ္, ဒါမွမဟုတ္ ႏွစ္ႀကိမ္ေလာက္ အိပ္မက္,မက္မိေနဆဲပဲ။
႐ွက္႐ြံ႕စြာနဲ႔ ႏွာေခါင္းကို ညႇစ္ၿပီးတဲ့ေနာက္ အူးယမ္က ေဝဝါးေနတဲ့ သူ႕မ်က္မွန္ရဲ႕မွန္ဘီလူးေတြကို သုတ္လိုက္ၿပီး ပိုက္ဆံေပးကာ အိမ္ျပန္ဖို႔ ထရပ္လိုက္တယ္။ သူက လမ္းေလွ်ာက္ေနရင္း, ထပ္ေဝဝါးလာတဲ့မ်က္မွန္ေတြကို ခြၽတ္ၿပီး ထပ္ခါတလဲလဲသုတ္လိုက္ရတယ္။
ျဖစ္ေကာင္းျဖစ္ႏိူင္တာကေတာ့ သူက အဲ့လူကို ေတာ္ေတာ္ေလးသေဘာက်ေနလို႔ပဲ။
"အဲ့လူနဲ႔ မဆုံခဲ့ရရင္ ေကာင္းမယ္" လို႔ သူေတြးေလ့႐ွိေပမယ့္ တကယ္ေတာ့ သူတို႔အားလုံးက အလိမ္အညာေတြျဖစ္တယ္။
သူက ဒီဘဝမွာ ေ႐ွာင္႐ႊမ္းနဲ႔ဆုံေတြ႕ရဖို႔ အလြန္ဆႏၵ႐ွိေနတုန္းပဲ။ သူ႕အေပၚ ေ႐ွာင္႐ႊမ္းရဲ႕ခံစားခ်က္ေတြသာ စစ္မွန္ေနခဲ့ရင္, ေနာက္ပိုင္းမွာ ျဖစ္သြားတဲ့အရာေတြသာ ဘယ္တုန္းကမွမ႐ွိခဲ့ရင္ေတာ့, ေကာင္းမွာပါပဲ။
ခံစားခ်က္ေတြက အတုအေယာင္ေတြျဖစ္ေပမယ့္ သူ႕ရဲ႕ေပ်ာ္စရာေကာင္းတဲ့မွတ္ဥာဏ္ေတြကေတာ့ စစ္မွန္ေနခဲ့တယ္။
အဲ့ႏွစ္မွာ ေ႐ွာင္႐ႊမ္းက သူ႕ကိုခ်စ္သလိုမ်ိဳး ျပဳမူခဲ့တယ္။ အသက္အားျဖင့္ ဆယ့္ႏွစ္ႏွစ္ကြာျခားခ်က္႐ွိတယ္ဆိုေပမယ့္ သူ အလြန္ေပ်ာ္ခဲ့တယ္။ သူ႕ဘဝတစ္ေလွ်ာက္လုံးမွာ အဲ့အခ်ိန္အေတာအတြင္းက ၾကဳံေတြ႕ရတာေတြထက္ ပိုၿပီးမေပ်ာ္႐ႊင္ႏိူင္ေတာ့ဘူး။ သူက အဲ့ႏွစ္မွာသာ ထာဝရေနႏိူင္မယ္ဆို အဲ့အတြက္ ဘာမဆိုလဲလွယ္ဖို႔ ဆႏၵ႐ွိတယ္။
ဒါက မိုက္မဲၿပီး ရယ္စရာေကာင္းတဲ့ အိမ္မက္တစ္ခုဆိုတာကိုလည္း သူသိတယ္။
ဒီေန႔မွာ သူက ႐ုတ္တရက္ အဲ့တာကို မခံစားႏိူင္ဘူးျဖစ္သြားခဲ့တယ္။ အဲ့လူနဲ႔ပတ္သက္ၿပီး သူ႕ရဲ႕ခံစားခ်က္ေတြနဲ႔ မ်က္ရည္ေတြကို မထိန္းထားႏိူင္ခဲ့ဘူး။
"ဆရာ"
အူးယမ္က လန္႔သြားၿပီး မ်က္မွန္ကို ျမန္ျမန္ျပန္တပ္ကာ သူ႕ရဲ႕ဖူးေရာင္ေနတဲ့မ်က္လုံးေတြကို ဖုံးကြယ္လိုက္တယ္။ (ငိုထားလို႔ မ်က္လုံးေရာင္ရမ္းတာေနာ္😅)
သူ႕စိတ္မွာျပည့္ႏွက္ေနေသာလူဟာ သူ႕ေ႐ွ႕က အရပ္႐ွည္တဲ့လူဆိုတာကို ျမင္တဲ့အခါမွာေတာ့ အူးယမ္က ခဏတာ စိတ္႐ႈပ္ေထြးသြားတယ္။ သူက တစ္ခဏေလာက္ ဘာလုပ္ရမွန္းမသိဘဲ ႏႈတ္ဆက္တဲ့အေနနဲ႔ ေခါင္းညိမ့္လိုက္ၿပီး သူ႕အနားကို သြားခ်င္ခဲ့တယ္။
"ဆရာ!" ေ႐ွာင္႐ႊမ္းက သူ႕လက္ေမာင္းကို လွမ္းဆြဲလိုက္ၿပီး သူ႕ကို ေခါင္းငုံ႔ၿပီး ၾကည့္လာတယ္, "ဘာျဖစ္တာလဲ? လင္က်င္းက ဆရာ့ကို ဘာလုပ္လိုက္တာလဲ?"
အူးယမ္က ေအးခဲသြားၿပီး, "ဘာ?"
"သူ ဆရာ့အေပၚ အားသုံးခဲ့တာလား?"
အူးယမ္က ႐ွက္႐ြံ႕ၿပီး စိတ္ဆိုးလာကာ သူ႕လက္ကို အားနဲ႔ ခါထုတ္လိုက္တယ္, "ဘာမွမျဖစ္ဘူး!"
"ဒါမွမဟုတ္ သူ ဆရာ့ကို ကစားခဲ့တာလား?"
"..." အူးယမ္ရဲ႕မ်က္ႏွာက ခ်က္ခ်င္းနီရဲလာတယ္။
ေ႐ွာင္႐ႊမ္းရဲ႕ေလသံက အလြန္ႏူးညံ့လာၿပီး, "သူက အၿမဲတမ္း လွည့္စားတတ္တဲ့ေကာင္ဆိုတာ ကြၽန္ေတာ္သိတယ္"
အူးယမ္ရဲ႕ဦးေႏွာက္က ပူလာတယ္, "လူတိုင္းက မင္းလိုမဟုတ္ဘူး"
ေ႐ွာင္႐ႊမ္းက ရပ္တန္႔သြားၿပီး မေမွ်ာ္လင့္ဘဲ စကားေျပာဖို႔ အလြန္႐ွက္သြားပုံရတယ္။ တစ္ခဏေလာက္ၾကာၿပီးေနာက္ သူက ေျပာတယ္, "ကြၽန္ေတာ္က ဆရာ့အတြက္ စိတ္ပူလို႔ပါ"
ဒီလိုအေယာင္ေဆာင္မႈမ်ိဳးက အူးယမ္ကို ၾကက္သီးထေစခဲ့တယ္။ သူက စိတ္႐ွည္စြာ ေျပာတယ္, "မင္း အရမ္းေတြးစရာမလိုပါဘူး, ငါက အရင္လို မမိုက္မဲေတာ့ဘူး"
"ဆရာ, လင္က်င္းက ဆရာ့ကို ဘာမွမလုပ္ခဲ့ဘူး, ဟုတ္လား?"
"ဒါက သူနဲ႔မဆိုင္ပါဘူး"
ေ႐ွာင္႐ႊမ္းက အ႐ႈံးမေပးဘဲ, "ဒါဆို ဆရာ ဘာလို႔ ငိုတာလဲ?!"
"ဒါလည္း မင္းနဲ႔မဆိုင္ဘူး!" သူ႕ေ႐ွ႕ကလူကို ေၾကာက္တယ္ဆိုရင္ေတာင္မွ သူက ခက္ထန္စြာ ျပဳမူရမွာျဖစ္တယ္။
ေ႐ွာင္႐ႊမ္းက သူ႕လက္ကို ႐ုတ္တရက္ လွမ္းဆြဲလိုက္ၿပီး သူ႕ကို အားနဲ႔ ေ႐ွ႕ဆီ ဆြဲေခၚသြားတယ္, "ဆရာ, ကြၽန္ေတာ္ ဆရာနဲ႔ စကားေျပာခ်င္တယ္"
"ငါ့မွာ မင္းနဲ႔ေျပာစရာ ဘာမွမ႐ွိဘူး" အူးယမ္က ခက္ခက္ခဲခဲ ႐ုန္းကန္ေပမယ့္ သူ႕ရဲ႕သန္မာမႈေအာက္မွာေတာ့ သူက ေ႐ွ႕ကိုသာ ဒယိမ္းဒယိုင္ေလွ်ာက္ေနႏိူင္တယ္။
လမ္းတစ္ေလွ်ာက္, သူတို႔ကို ၾကည့္သြားတဲ့လူေတြထဲမွာ ေက်ာင္းသားေတြအမ်ားႀကီးလည္း ပါတယ္။ အူးယမ္က အဲ့တာကို သည္းမခံႏိူင္ဘဲ ႐ွက္႐ြံ႕ၿပီး ေဒါသထြက္လာခဲ့တယ္။ ကားထဲကို ဆြဲသြင္းခံရၿပီးတဲ့ေနာက္ သူ႕လက္ေတြက တုန္ရီေနဆဲျဖစ္ၿပီး လြတ္ေျမာက္ဖို႔အတြက္ ကားတံခါးကို ဖြင့္ဖို႔ႀကိဳးစားတယ္။
"ဆရာ, ဒီလို မလုပ္ပါနဲ႔, ကြၽန္ေတာ္ ဆရာ့ကို ဘာမွမလုပ္ဘူး, ကြၽန္ေတာ္က ဆရာနဲ႔ တစ္ခါေလာက္ စကားေျပာခ်င္႐ုံပါ"
"မဟုတ္ဘူး, မလိုဘူး" အူးယမ္က သူ႕လက္ေခ်ာင္းေတြ ျဖဴလာတဲ့အထိ ဆြဲေပမယ့္ တံခါးက လုံးဝကို အနည္းငယ္ေတာင္ မလႈပ္ဘူး။
"ဆရာ ကြၽန္ေတာ္႕ကို စကားေျပာဖို႔ အခြင့္အေရးေတာင္ မေပးဘူး, ကြၽန္ေတာ္က ဘယ္လိုလုပ္ၿပီး ဆရာ့ကို အေႏွာင့္အယွက္ေပးရမွာလဲ? ဒါမွမဟုတ္ ကြၽန္ေတာ္ ဆရာ့ကို အေႏွာင့္အယွက္ေပးမွာကို ဆရာက တကယ္ေမွ်ာ္လင့္ေနတာလား?"
အူးယမ္က ခ်က္ခ်င္းရပ္သြားတယ္။ အလြန္ေဒါသထြက္ေနတဲ့အတြက္ သူ႕ႏႈတ္ခမ္းေတြက တုန္ရီေနခဲ့ေပမယ့္ ေနာက္ဆုံးမွာေတာ့ စကားေျပာမထြက္ႏိူင္ေတာ့ဘူး။
သူတို႔က တစ္ခဏေလာက္ေမာင္းႏွင္လာခဲ့ၿပီး ရပ္တန္႔သြားတယ္။ ေ႐ွာင္႐ႊမ္းက ကားတံခါးကို ဖြင့္ရင္း ကားေပၚက ဆင္းတယ္။ အူးယမ္က ေအးခဲသြားၿပီး လႈပ္႐ွားဖို႔ ျငင္းဆန္ခဲ့တယ္။
"ကြၽန္ေတာ္တို႔ ကားထဲမွာ စကားေျပာလို႔မရဘူး, အေပၚတက္ၾကရေအာင္"
"..."
"မေၾကာက္ပါနဲ႔, ကြၽန္ေတာ္ ဆရာ့ကို မ႐ိုက္ပါဘူး"
T/N - (E translator ရဲ႕ note ကို နားလည္သလို ဘာသာျပန္ေပးမယ္ေနာ္) လင္က်င္းနဲ႔ပတ္သက္ၿပီး အထင္လြဲတာေလးေတြ႐ွိႏိူင္ပါတယ္, လင္က်င္းက ဇာတ္လမ္းကို ပိုႂကြေအာင္ ထည့္ေပးထားတဲ့ အရံဇာတ္ေကာင္သက္သက္ပါ, OOC အေနနဲ႔ ထည့္ထားတာျဖစ္ႏိူင္ပါတယ္တဲ့✌