Unicode
ဒီကောင်လေးမှာ ကျားသစ်တစ်ကောင်လို သတ္တိရှိတဲ့အတွက် အခုလိုဆော့ကစားနိူင်တာပဲ။
"အိုး! ရှီဝမ်, ရှီဝမ် နိုးလာပြီ" လင်ကျင်းက နီရဲနေတဲ့လက်နဲ့ လှမ်းဖမ်းခံလိုက်ရပြီးတော့ အနည်းငယ်တုန်လှုပ်ကာ ရှက်ရွံ့နေခဲ့တယ်။
ကလေးတစ်ယောက်ရဲ့ ဆော့ကစားတာကိုခံရတဲ့ ခံစားချက်က အူးယမ်ကို အလွန်စိတ်ဆိုးစေတယ်။ သူက ရုတ်တရက် အားသုံးပြီး လင်ကျင်းကို တွန်းထုတ်လိုက်တယ်။ ပြီးတော့ မတ်တပ်ရပ်ပြီး မျက်မှန်ကို တပ်ကာ, သူ့စာအုပ်ကို ကောက်ယူ၍ ထွက်သွားဖို့ တံခါးဖွင့်လိုက်တယ်။
"အာ, ကျွန်တော် တောင်းပန်ပါတယ်, ရှီဝမ်အိပ်နေတဲ့အချိန်တုန်းက ရှီဝမ်က ချစ်စရာကောင်းတယ်လို့ ခံစားလိုက်ရလို့ပါ, ဒါပေမယ့် ကျွန်တော် ရှီဝမ့်ကို ဘာမှမလုပ်ခဲ့ပါဘူး, အာ ဟေး ဟေး, ရှီဝမ်, ကျွန်တော် ရှင်းပြတာ နားထောင်ဦးလေ..."
လင်ကျင်းက တစ်လမ်းလုံးအော်ငိုပြီး သူ့နောက်ကို ပြေးလိုက်တယ်။ အူးယမ်က ရပ်လိုက်ပြီး ပြန်လှည့်ကာ လမ်းလျှောက်လာတယ်။ ပြီးတော့ တံခါးကို စိတ်ဆိုးစွာနဲ့ မြန်မြန်ပိတ်လိုက်တယ်။ သူ့မျက်နှာတစ်ခုလုံးက နီရဲနေပြီး, "မင်း မင်းက လူတိုင်းကို ကြားစေချင်တာလား?"
လင်ကျင်းက ချက်ချင်း သူ့အမြီးကို လှုပ်ယမ်းလိုက်ပြီး သူ့ပါးစပ်က ပျားရည်တွေနဲ့ ပြည့်နေသကဲ့သို့ သူ့စကားလုံးတွေဟာ ချိုသာပြီး ချောမွေ့နေတယ်, "ရှီဝမ်, ကျွန်တော် မှားပါတယ်, ကျွန်တော် နောက်တစ်ခါ အဲ့လိုမလုပ်ရဲတော့ပါဘူး, ကျွန်တော် ရှီဝမ့်ကို မလေးစားတာမဟုတ်ဘူးရယ်, ကျွန်တော် တကယ်ကို မတတ်နိူင်တော့လို့, ဒါတွေအားလုံးက ကျွန်တော် ရှီဝမ့်ကို အရမ်းသဘောကျလွန်းလို့ပါ"
"အဓိပ္ပါယ်မရှိတာတွေ ပြောနေတုန်းပဲ"
"ရှီဝမ်, ကျွန်တော့်ကို လျစ်လျူမရှုပါနဲ့" အူးယမ်ရဲ့မျက်နှာက တောင့်တင်းနေတုန်းဆိုတာကို မြင်တဲ့အခါမှာတော့ လင်ကျင်းက သူ့အခေါ်အဝေါ်ကို ချက်ချင်းပြောင်းလိုက်တယ်, "ဆရာ, ဆ...ဆရာ..."
အူးယမ်က အကူအညီမဲ့စွာခံစားလိုက်ရပြီး, "သွားတော့, မင်း မသွားရင် ငါ မင်းကိုရိုက်မှာ"
လင်ကျင်းက ချက်ချင်းကို လိုက်လျောစွာနဲ့ သူ့လက်ကို ဆန့်ထုတ်ပြီး လက်ဖဝါးဖြန့်လိုက်တယ်, "အဲ့ဒါဆို ကျွန်တော့်ကို ရိုက်ပါ"
အူးယမ်က ကရုဏာမထားဘဲ မနေနိူင်ဘူးဖြစ်တဲ့အတွက် သူ့လက်ဖဝါးကို ဖြစ်ဖြစ်မြောက်မြောက်မရှိစွာ နှစ်ကြိမ် ရိုက်လိုက်တယ်။
"အို့ အိုး, ဆရာ, အရမ်းနာတယ်"
"နာတယ်ဆို သွားတော့"
"အဲ့ဒါဆို ကျွန်တော် အနာပဲခံမယ်"
အူးယမ်က ရုတ်တရက် အနည်းငယ်စိတ်ပျံ့လွင့်သွားတယ်။ ဒီလိုတူညီတဲ့စကားဝိုင်းမျိုး အချိန်အတော်ကြာက ရှိခဲ့ပုံရတယ်။ ဒါပေမယ့် ဘယ်အချိန်ကလဲဆိုတာ သူ မမှတ်မိနိူင်တော့ဘူး။
"ဆရာ ကျွန်တော့်ကို စိတ်မဆိုးတော့ဘူးနော်, ဟုတ်လား?"
သူ့မျက်လုံးအရှေ့မှာ ကောင်လေးရဲ့ချစ်စရာကောင်းတဲ့မျက်နှာက ဝေဝါးလာပြီး အနည်းငယ်ထင်ယောင်ထင်မှားဖြစ်သွားခဲ့တယ်။
"...အင်း"
"အာ...အဲ့တာကောင်းတယ်, ကျွန်တော် ဆရာ့ကို သဘောအကျဆုံးပဲ"
"..."
"ဆရာ..."
ကောင်လေးမှာ အနက်ရောင်မျက်လုံးတွေ, ချစ်စရာကောင်းတဲ့မျက်နှာနဲ့ သူပြုံးလိုက်တဲ့အခါ ကွေးညွတ်သွားတဲ့ နှုတ်ခမ်းထောင့်စွန်းတွေရှိတယ်။ အူးယမ်က သူ့ကို မိန်းမောရင်းသာ စိုက်ကြည့်နေခဲ့တယ်။
အူးယမ်သိလိုက်ရတဲ့ နောက်တစ်ခုကတော့ သူ့နှုတ်ခမ်းပေါ်မှာ စိုစွတ်နွေးထွေးတဲ့အရာတစ်ခုရောက်လာပြီး အနမ်းခံလိုက်ရတာပဲဖြစ်တယ်။
အူးယမ်က သူ့စာအုပ်ကိုသယ်ရင်း အပြင်ကို လမ်းလျှောက်လာတဲ့အခါ စိတ်ရှုပ်ထွေးနေတုန်းဖြစ်တယ်။ လင်ကျင်းနဲ့အနမ်းက ဘာကိုဆိုလိုတာလဲ? သူက သမီးရည်းစားဆက်ဆံရေးတစ်ခုကို စတင်နေတာလား?
လင်ကျင်းက အပေးအယူတစ်ခုရထားသလိုမျိုး သူ့ဘေးမှာ ပြုံးနေတယ်။ အူးယမ်ကတော့ အနည်းငယ်ပျာယာခတ်နေခဲ့တယ်။
ကောလိပ်တံခါးရှေ့က လှေကားရဲ့အောက်ခြေမှာ မတ်တပ်ရပ်နေတဲ့လူတစ်ယောက်ရှိတယ်။ သူက အရပ်ရှည်ပြီး ပိန်ပါးတယ်။ ရေခဲမင်းသားတစ်ယောက်လိုပုံစံမျိုးနဲ့ သူ့အသားအရည်က နှင်းလိုဖြူစွတ်ပြီး အမူအယာမဲ့စွာ အဲ့မှာ ရပ်နေတယ်။ ဖြတ်သွားတဲ့ကျောင်းသားတွေကတော့ သူ့ကို လေ့လာပြီး ရှုစားအားကျနေကြတယ်။
အဲ့လူက အရမ်းကို ပေါ်လွင်လွန်းတယ်။ သူတို့လည်း သူ့ကို မြင်လိုက်ပြီး လင်ကျင်းက ချက်ချင်း အံ့အားသင့်တဲ့အသံထွက်လာတယ်။
အူးယမ်ကလည်း သူက တော်တော်လေးရင်းနှီးနေတယ်လို့ မရေမရာခံစားလိုက်ရပြီး အကြိမ်အနည်းငယ်လောက် သူ့ကို ထပ်ကြည့်လိုက်တယ်။ ဒါပေမယ့် အရမ်းကို မမျှော်လင့်စွာပဲဖြစ်သွားတယ်, "အာ...ကျောင်းဝမ်ရန်?!"
လူငယ်က ပါးစပ်ထောင့်စွန်းမှာ ခပ်ပြုံးပြုံးနဲ့ သူ့ကို ကြည့်လာပြီး, "ဆရာအူးယမ်, ဆရာ ဒီမှာ စာသင်နေတယ်ကြားလို့ ကျွန်တော် လာတွေ့တာ"
လွန်ခဲ့တဲ့နှစ်ပေါင်းများစွာက သူ့ကို ဂုဏ်အယူရဆုံးဖြစ်အောင်လုပ်ခဲ့တဲ့ အဲ့ကျောင်းသားက အခုထိ သူ့ကို သတိရနေတုန်းဖြစ်တာကြောင့် အူးယမ်က ဝမ်းသာပီတိဖြစ်မိသွားတယ်။ သူက သူ့(ကျောင်းဝမ်ရန်)ပုခုံးတွေကို လက်နှစ်ဖက်နဲ့ကိုင်လိုက်ပြီး သူ့နှလုံးသားက ခံစားချက်တွေနဲ့ ပြည့်နှက်နေတယ်။ သူတို့ မတွေ့ရတဲ့နှစ်တွေမှာ သူ့ကျောင်းသားဟောင်းတွေအားလုံးက တကယ်ကို အရွယ်ရောက်လာကြပြီဖြစ်တယ်။
"မင်းက တော်တော်အရပ်ရှည်နေပြီပဲ, ဒါပေမယ့် ပိန်တယ်ရော်" သူ့ကို တွေ့ရတာက သူ့သားတစ်ယောက်ကို တွေ့ရသလိုမျိုး ခံစားရတယ်, "အခု မင်း စာလေ့လာနေတုန်းပဲလား? ဒါမှမဟုတ် အလုပ်လုပ်နေပြီလား?"
ကျောင်းဝမ်ရန်က အနည်းငယ်ရယ်လိုက်ပြီး, "ကျွန်တော် မာစတာဘွဲ့ထိ ပြီးသွားပြီ, ပြီးတော့ အနားက ကုမ္ပဏီတစ်ခုမှာ လေ့ကျင့်နေတယ်, ဒါကြောင့် စာလေ့လာတဲ့အပိုင်းကို တော်တော်အာရုံမစိုက်ဖြစ်ဘူး"
သူဟာ လွန်ခဲ့တဲ့နှစ်အတော်ကြာက အမြဲတမ်း ခေါင်းငုံ့ကာ "ဆရာ, ကျွန်တော် ဒီတစ်ခါ စာမေးပွဲမှာ ကောင်းကောင်းမလုပ်နိူင်မှာကို ကြောက်တယ်" လို့ပြောပေမယ့် မကြာခဏ အမှတ်ပြည့်တွေရလာတဲ့, ကိုယ့်ကိုယ်ကို တော်တော်လေးစည်းကမ်းရှိသော အထက်တန်းကျောင်းသားတစ်ယောက်လို ဖြစ်နေတုန်းပဲလို့ ထင်ရတယ်။
လင်ကျင်းက သူ့ရဲ့ မရိုသေသော အမူအယာကို ဖယ်ထုတ်ထားပြီဖြစ်တယ်။ ကျောင်းဝမ်ရန်က သူ့ကို တစ်ချက်ကြည့်လိုက်ပြီး သူ့မျက်နှာက အမူအယာမဲ့နေတုန်းပဲ, "မင်းက အတန်းမရှိရင် ဒီမှာ ဘာလုပ်နေတာလဲ? လျှောက်သွားနေတာလား?"
"မင်း ငါ့အကြောင်း ပြောနေတာလား? ဒါဆို မင်းကကော?"
"ငါက ဒီကို ဆရာအူးယမ်အတွက် လာတာ"
"ဘယ်လိုတောင် တိုက်ဆိုင်တာလဲ, ငါကောပဲ" လင်ကျင်းက အူးယမ်ကို ဆွဲလိုက်တယ်, "ဆရာ, ညစာသွားစားကြမယ်"
ကျောင်းဝမ်ရန်က သူ့မျက်ခုံးတွေကို အနည်းငယ်ပင့်လိုက်ပြီး ရပ်တန့်လိုက်တယ်, "ငါလည်း သွားမှာ"
လင်ကျင်းက သူ့ကို စိုက်ကြည့်လိုက်ပြီး, "ဟေး, မင်း အရမ်းအလေးအနက်မရှိလွန်းတာ မဟုတ်ဘူးလား?"
"ငါက ဒီနေ့ ဆရာ့ကို တွေ့ဖို့လာတာ, မင်းကတော့ ဒုက္ခပေးဖို့ပဲ သိတဲ့လူလေ"
အူးယမ်က ရုတ်တရက် လူတိုင်းရဲ့အချစ်တော်ဖြစ်သွားတဲ့အခြေအနေကို အရှုံးပေးလိုက်ရတယ်။ သူတို့က ဘယ်နဲ့ညာက ဆွဲထားတဲ့အတွက် သူ့မှာ စကားပြောဖို့ အခွင့်အရေးမရှိဘဲ ကားထဲကို ဆွဲသွင်းခံလိုက်ရတယ်။
အဆုံးမှာတော့ သူတို့သုံးယောက်လုံးက စားသောက်ဆိုင်ထဲမှာ အတူထိုင်နေကြတယ်။ သူ့ဘေးမှာ ကျောင်းသားနှစ်ယောက်ရှိနေတဲ့အတွက် အူးယမ်က လုံးဝကို တက်ကြွနေပြီး တော်တော်ကြည်နူးနေတယ်။ သူတို့ရဲ့ဆက်ဆံရေးက အရမ်းကောင်းပုံမရတာတော့ သနားစရာပဲ။ သူတို့အတူရှိတဲ့အခါ သူတို့က လုံးဝကို သဘောထားမတူညီကြဘူးဖြစ်တယ်။ ကျောင်းဝမ်ရန်က လင်ကျင်းရဲ့ဂရုမစိုက်ဟန်, တောင့်တင်းနေတဲ့မျက်နှာကို တကယ်မခံနိူင်ဘူး။
လေထုက အနည်းငယ်အဆင်မပြေဖြစ်လာတယ်။ အူးယမ်က ဖျန်ဖြေပေးသူတစ်ယောက်အနေနဲ့သာ လုပ်ဆောင်နိူင်ပြီး ကြားလူတစ်ယောက်အနေနဲ့ ပြောဖို့စကားလုံးတွေရှာနေခဲ့တယ်။
"မင်းတို့ အရင်တုန်းက အတူထိုင်တဲ့သူတွေပဲ, အခုလည်း မကြာခဏ အဆက်အသွယ်ရှိကြတယ်ဆိုတော့ မင်းတို့က သူငယ်ချင်းကောင်းတွေဖြစ်ရမယ်"
"..."
လူနှစ်ယောက်ဟာ ပြီးပြည့်စုံစွာ ချိန်ညှိထားသလိုမျိုးပဲ မတူညီတဲ့ဦးတည်ရာတွေကိုကြည့်ဖို့အတွက် သူတို့ခေါင်းတွေကို လှည့်လိုက်ကြတယ်။
အူးယမ်က ပြောဖို့စကားလုံးတွေကို ခက်ခဲစွာရှာရင်း ကျောင်းဝမ်ရန်ရဲ့ကြည့်ကောင်းတဲ့ဘက်ကိုသာ မျက်နှာမူထားလိုက်တယ်, "စကားမစပ်, ဝမ်ရန်, ကောင်မလေးရှိလား? မင်းလို ကောင်းတဲ့ယောကျ်ားလေးက အရမ်းလူသိများမှာပဲ"
လင်ကျင်းက စိတ်ကောက်လိုက်ပြီး, "သူက ဘယ်လိုလုပ်ကောင်းတာလဲ?"
အူးယမ်က မြန်မြန်အပြစ်တင်လိုက်တယ်, "လင်ကျင်း!"
လင်ကျင်းက ပွစိပွစိပြောနေတုန်းပဲ,"အဖိုးအိုလေးကျနေတာပဲ"
သူက ငယ်ရွယ်နုပျိုတဲ့အလှကို လုံးဝပေါ်လွင်နေစေတယ်။ (လူငယ်ဆန်ပြီး ကလေးလိုချစ်စရာကောင်းနေတာကို ဆိုလိုတာဖြစ်မယ်)
"ငြီးငွေ့စရာကောင်းပြီး လိုက်လျောညီထွေမှုမရှိဘူး"
"..."
"ပြီးတော့ ထစ်ခနဲရှိ မျက်စိရှက်, နားရှက်သလို ဟန်ဆောင်တဲ့လူ"
ကျောင်းဝမ်ရန်က တစ်လုံးမှ မပြောပေမယ့် သူ့မှာ ဒေါသထွက်နေတဲ့အမူအယာတော့ ရှိနေတယ်။
အူးယမ်က စိုးရိမ်ပူပန်လာပြီး, "မင်းတို့မှာ ပြောစရာရှိတယ်ဆို ကောင်းကောင်းပြောပါ, မင်းတို့ရှင်းရှင်းလင်းလင်း ပြောချလိုက်မယ်ဆို မကျေနပ်တာတွေ ရှိတော့မှာမဟုတ်ဘူး, မင်းတို့က ငယ်သေးတယ်, ဘာကို မဖြေရှင်းနိူင်ရမှာလဲ?"
အခု ကျောင်းဝမ်ရန်က ပါးစပ်ဟလာပြီး, "သူ့ကို စိတ်ထဲထားစရာမလိုဘူး, သူက လိုက်ရှုပ်ရတာကို သဘောကျရုံသက်သက်ပဲ"
အူးယမ်က သိချင်စွာနဲ့ မေးလိုက်တယ်, "မင်းပြောနေတဲ့ အဲဒီ့ "လိုက်ရှုပ်တယ်" ဆိုတာက ဘာကို ရည်ညွှန်းတာလဲ?"
ကျောင်းဝမ်ရန်က တိတ်ဆိတ်သွားပေမယ့် လင်ကျင်းက ကြားဖြတ်ပြောတယ်, "သူမုန်းနေတာက ကျွန်တော်က သူ့ရဲ့ ..."
"မပြောနဲ့!" ကျောင်းဝမ်ရန်က အော်လိုက်ပြီး သူ့ရဲ့ဖြူနေတဲ့မျက်နှာက ဒေါသကြောင့် အနီရောင်သမ်းလာတယ်, "မင်း ရူးနေလား? မင်း ရိုင်းရိုင်းစိုင်းစိုင်းဆက်ပြောနေဦးမယ်ဆိုရင် မင်း အရင်ပြန်လိုက်သင့်တယ်!"
လင်ကျင်းက မလုံမလဲဖြစ်စွာနဲ့ ပါးစပ်ပိတ်လိုက်ပြီး ရှက်ကိုးရှက်ကန်းပုံစံဖြစ်နေတယ်။
အူးယမ်က ဘယ်လောက်တုံးပါစေ, ထူးဆန်းနေတာကိုတော့ ခံစားမိတုန်းဖြစ်တယ်, "ဝမ်ရန်, မင်းက သူ့အတွက် ဘာလဲ?"
ကျောင်းဝမ်ရန်က လင်ကျင်းကို စိုက်ကြည့်လိုက်ပြီး သူ့သွားတွေကို အတင်းစိထားပုံက ဖောက်ထွင်းမြင်နိူင်လောက်အောင်ပါးလျတဲ့ သူ့ရဲ့အရေပြားအောက်မှာ လုံးဝကိုထင်ရှားနေတာဖြစ်တယ်။ သူက ဖြေးညှင်းစွာပြောလာတယ်, "ကျွန်တော်က သူ့ကောင်လေး"
အူးယမ်က အေးခဲသွားပြီး လင်ကျင်းကိုကြည့်ဖို့ ခေါင်းလှည့်လိုက်တယ်။
T/N - နောက်တစ်ပိုင်းအတွက် Spoil ရမယ်ဆိုရင်တော့ နည်းနည်းလေး ရင်နာရမယ်😐
Zawgyi
ဒီေကာင္ေလးမွာ က်ားသစ္တစ္ေကာင္လို သတၱိ႐ွိတဲ့အတြက္ အခုလိုေဆာ့ကစားႏိူင္တာပဲ။
"အိုး! ႐ွီဝမ္, ႐ွီဝမ္ ႏိုးလာၿပီ" လင္က်င္းက နီရဲေနတဲ့လက္နဲ႔ လွမ္းဖမ္းခံလိုက္ရၿပီးေတာ့ အနည္းငယ္တုန္လႈပ္ကာ ႐ွက္႐ြံ႕ေနခဲ့တယ္။
ကေလးတစ္ေယာက္ရဲ႕ ေဆာ့ကစားတာကိုခံရတဲ့ ခံစားခ်က္က အူးယမ္ကို အလြန္စိတ္ဆိုးေစတယ္။ သူက ႐ုတ္တရက္ အားသုံးၿပီး လင္က်င္းကို တြန္းထုတ္လိုက္တယ္။ ၿပီးေတာ့ မတ္တပ္ရပ္ၿပီး မ်က္မွန္ကို တပ္ကာ, သူ႕စာအုပ္ကို ေကာက္ယူ၍ ထြက္သြားဖို႔ တံခါးဖြင့္လိုက္တယ္။
"အာ, ကြၽန္ေတာ္ ေတာင္းပန္ပါတယ္, ႐ွီဝမ္အိပ္ေနတဲ့အခ်ိန္တုန္းက ႐ွီဝမ္က ခ်စ္စရာေကာင္းတယ္လို႔ ခံစားလိုက္ရလို႔ပါ, ဒါေပမယ့္ ကြၽန္ေတာ္ ႐ွီဝမ့္ကို ဘာမွမလုပ္ခဲ့ပါဘူး, အာ ေဟး ေဟး, ႐ွီဝမ္, ကြၽန္ေတာ္ ႐ွင္းျပတာ နားေထာင္ဦးေလ..."
လင္က်င္းက တစ္လမ္းလုံးေအာ္ငိုၿပီး သူ႕ေနာက္ကို ေျပးလိုက္တယ္။ အူးယမ္က ရပ္လိုက္ၿပီး ျပန္လွည့္ကာ လမ္းေလွ်ာက္လာတယ္။ ၿပီးေတာ့ တံခါးကို စိတ္ဆိုးစြာနဲ႔ ျမန္ျမန္ပိတ္လိုက္တယ္။ သူ႕မ်က္ႏွာတစ္ခုလုံးက နီရဲေနၿပီး, "မင္း မင္းက လူတိုင္းကို ၾကားေစခ်င္တာလား?"
လင္က်င္းက ခ်က္ခ်င္း သူ႕အၿမီးကို လႈပ္ယမ္းလိုက္ၿပီး သူ႕ပါးစပ္က ပ်ားရည္ေတြနဲ႔ ျပည့္ေနသကဲ့သို႔ သူ႕စကားလုံးေတြဟာ ခ်ိဳသာၿပီး ေခ်ာေမြ႕ေနတယ္, "႐ွီဝမ္, ကြၽန္ေတာ္ မွားပါတယ္, ကြၽန္ေတာ္ ေနာက္တစ္ခါ အဲ့လိုမလုပ္ရဲေတာ့ပါဘူး, ကြၽန္ေတာ္ ႐ွီဝမ့္ကို မေလးစားတာမဟုတ္ဘူးရယ္, ကြၽန္ေတာ္ တကယ္ကို မတတ္ႏိူင္ေတာ့လို႔, ဒါေတြအားလုံးက ကြၽန္ေတာ္ ႐ွီဝမ့္ကို အရမ္းသေဘာက်လြန္းလို႔ပါ"
"အဓိပၸါယ္မ႐ွိတာေတြ ေျပာေနတုန္းပဲ"
"႐ွီဝမ္, ကြၽန္ေတာ္႕ကို လ်စ္လ်ဴမ႐ႈပါနဲ႔" အူးယမ္ရဲ႕မ်က္ႏွာက ေတာင့္တင္းေနတုန္းဆိုတာကို ျမင္တဲ့အခါမွာေတာ့ လင္က်င္းက သူ႕အေခၚအေဝၚကို ခ်က္ခ်င္းေျပာင္းလိုက္တယ္, "ဆရာ, ဆ...ဆရာ..."
အူးယမ္က အကူအညီမဲ့စြာခံစားလိုက္ရၿပီး, "သြားေတာ့, မင္း မသြားရင္ ငါ မင္းကို႐ိုက္မွာ"
လင္က်င္းက ခ်က္ခ်င္းကို လိုက္ေလ်ာစြာနဲ႔ သူ႕လက္ကို ဆန္႔ထုတ္ၿပီး လက္ဖဝါးျဖန္႔လိုက္တယ္, "အဲ့ဒါဆို ကြၽန္ေတာ္႕ကို ႐ိုက္ပါ"
အူးယမ္က က႐ုဏာမထားဘဲ မေနႏိူင္ဘူးျဖစ္တဲ့အတြက္ သူ႕လက္ဖဝါးကို ျဖစ္ျဖစ္ေျမာက္ေျမာက္မ႐ွိစြာ ႏွစ္ႀကိမ္ ႐ိုက္လိုက္တယ္။
"အို႔ အိုး, ဆရာ, အရမ္းနာတယ္"
"နာတယ္ဆို သြားေတာ့"
"အဲ့ဒါဆို ကြၽန္ေတာ္ အနာပဲခံမယ္"
အူးယမ္က ႐ုတ္တရက္ အနည္းငယ္စိတ္ပ်ံ႕လြင့္သြားတယ္။ ဒီလိုတူညီတဲ့စကားဝိုင္းမ်ိဳး အခ်ိန္အေတာ္ၾကာက ႐ွိခဲ့ပုံရတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဘယ္အခ်ိန္ကလဲဆိုတာ သူ မမွတ္မိႏိူင္ေတာ့ဘူး။
"ဆရာ ကြၽန္ေတာ္႕ကို စိတ္မဆိုးေတာ့ဘူးေနာ္, ဟုတ္လား?"
သူ႕မ်က္လုံးအေ႐ွ႕မွာ ေကာင္ေလးရဲ႕ခ်စ္စရာေကာင္းတဲ့မ်က္ႏွာက ေဝဝါးလာၿပီး အနည္းငယ္ထင္ေယာင္ထင္မွားျဖစ္သြားခဲ့တယ္။
"...အင္း"
"အာ...အဲ့တာေကာင္းတယ္, ကြၽန္ေတာ္ ဆရာ့ကို သေဘာအက်ဆုံးပဲ"
"..."
"ဆရာ..."
ေကာင္ေလးမွာ အနက္ေရာင္မ်က္လုံးေတြ, ခ်စ္စရာေကာင္းတဲ့မ်က္ႏွာနဲ႔ သူျပဳံးလိုက္တဲ့အခါ ေကြးၫြတ္သြားတဲ့ ႏႈတ္ခမ္းေထာင့္စြန္းေတြ႐ွိတယ္။ အူးယမ္က သူ႕ကို မိန္းေမာရင္းသာ စိုက္ၾကည့္ေနခဲ့တယ္။
အူးယမ္သိလိုက္ရတဲ့ ေနာက္တစ္ခုကေတာ့ သူ႕ႏႈတ္ခမ္းေပၚမွာ စိုစြတ္ေႏြးေထြးတဲ့အရာတစ္ခုေရာက္လာၿပီး အနမ္းခံလိုက္ရတာပဲျဖစ္တယ္။
အူးယမ္က သူ႕စာအုပ္ကိုသယ္ရင္း အျပင္ကို လမ္းေလွ်ာက္လာတဲ့အခါ စိတ္႐ႈပ္ေထြးေနတုန္းျဖစ္တယ္။ လင္က်င္းနဲ႔အနမ္းက ဘာကိုဆိုလိုတာလဲ? သူက သမီးရည္းစားဆက္ဆံေရးတစ္ခုကို စတင္ေနတာလား?
လင္က်င္းက အေပးအယူတစ္ခုရထားသလိုမ်ိဳး သူ႕ေဘးမွာ ျပဳံးေနတယ္။ အူးယမ္ကေတာ့ အနည္းငယ္ပ်ာယာခတ္ေနခဲ့တယ္။
ေကာလိပ္တံခါးေ႐ွ႕က ေလွကားရဲ႕ေအာက္ေျခမွာ မတ္တပ္ရပ္ေနတဲ့လူတစ္ေယာက္႐ွိတယ္။ သူက အရပ္႐ွည္ၿပီး ပိန္ပါးတယ္။ ေရခဲမင္းသားတစ္ေယာက္လိုပုံစံမ်ိဳးနဲ႔ သူ႕အသားအရည္က ႏွင္းလိုျဖဴစြတ္ၿပီး အမူအယာမဲ့စြာ အဲ့မွာ ရပ္ေနတယ္။ ျဖတ္သြားတဲ့ေက်ာင္းသားေတြကေတာ့ သူ႕ကို ေလ့လာၿပီး ႐ႈစားအားက်ေနၾကတယ္။
အဲ့လူက အရမ္းကို ေပၚလြင္လြန္းတယ္။ သူတို႔လည္း သူ႕ကို ျမင္လိုက္ၿပီး လင္က်င္းက ခ်က္ခ်င္း အံ့အားသင့္တဲ့အသံထြက္လာတယ္။
အူးယမ္ကလည္း သူက ေတာ္ေတာ္ေလးရင္းႏွီးေနတယ္လို႔ မေရမရာခံစားလိုက္ရၿပီး အႀကိမ္အနည္းငယ္ေလာက္ သူ႕ကို ထပ္ၾကည့္လိုက္တယ္။ ဒါေပမယ့္ အရမ္းကို မေမွ်ာ္လင့္စြာပဲျဖစ္သြားတယ္, "အာ...ေက်ာင္းဝမ္ရန္?!"
လူငယ္က ပါးစပ္ေထာင့္စြန္းမွာ ခပ္ျပဳံးျပဳံးနဲ႔ သူ႕ကို ၾကည့္လာၿပီး, "ဆရာအူးယမ္, ဆရာ ဒီမွာ စာသင္ေနတယ္ၾကားလို႔ ကြၽန္ေတာ္ လာေတြ႕တာ"
လြန္ခဲ့တဲ့ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာက သူ႕ကို ဂုဏ္အယူရဆုံးျဖစ္ေအာင္လုပ္ခဲ့တဲ့ အဲ့ေက်ာင္းသားက အခုထိ သူ႕ကို သတိရေနတုန္းျဖစ္တာေၾကာင့္ အူးယမ္က ဝမ္းသာပီတိျဖစ္မိသြားတယ္။ သူက သူ႕(ေက်ာင္းဝမ္ရန္)ပုခုံးေတြကို လက္ႏွစ္ဖက္နဲ႔ကိုင္လိုက္ၿပီး သူ႕ႏွလုံးသားက ခံစားခ်က္ေတြနဲ႔ ျပည့္ႏွက္ေနတယ္။ သူတို႔ မေတြ႕ရတဲ့ႏွစ္ေတြမွာ သူ႕ေက်ာင္းသားေဟာင္းေတြအားလုံးက တကယ္ကို အ႐ြယ္ေရာက္လာၾကၿပီျဖစ္တယ္။
"မင္းက ေတာ္ေတာ္အရပ္႐ွည္ေနၿပီပဲ, ဒါေပမယ့္ ပိန္တယ္ေရာ္" သူ႕ကို ေတြ႕ရတာက သူ႕သားတစ္ေယာက္ကို ေတြ႕ရသလိုမ်ိဳး ခံစားရတယ္, "အခု မင္း စာေလ့လာေနတုန္းပဲလား? ဒါမွမဟုတ္ အလုပ္လုပ္ေနၿပီလား?"
ေက်ာင္းဝမ္ရန္က အနည္းငယ္ရယ္လိုက္ၿပီး, "ကြၽန္ေတာ္ မာစတာဘြဲ႕ထိ ၿပီးသြားၿပီ, ၿပီးေတာ့ အနားက ကုမၸဏီတစ္ခုမွာ ေလ့က်င့္ေနတယ္, ဒါေၾကာင့္ စာေလ့လာတဲ့အပိုင္းကို ေတာ္ေတာ္အာ႐ုံမစိုက္ျဖစ္ဘူး"
သူဟာ လြန္ခဲ့တဲ့ႏွစ္အေတာ္ၾကာက အၿမဲတမ္း ေခါင္းငုံ႔ကာ "ဆရာ, ကြၽန္ေတာ္ ဒီတစ္ခါ စာေမးပြဲမွာ ေကာင္းေကာင္းမလုပ္ႏိူင္မွာကို ေၾကာက္တယ္" လို႔ေျပာေပမယ့္ မၾကာခဏ အမွတ္ျပည့္ေတြရလာတဲ့, ကိုယ့္ကိုယ္ကို ေတာ္ေတာ္ေလးစည္းကမ္း႐ွိေသာ အထက္တန္းေက်ာင္းသားတစ္ေယာက္လို ျဖစ္ေနတုန္းပဲလို႔ ထင္ရတယ္။
လင္က်င္းက သူ႕ရဲ႕ မ႐ိုေသေသာ အမူအယာကို ဖယ္ထုတ္ထားၿပီျဖစ္တယ္။ ေက်ာင္းဝမ္ရန္က သူ႕ကို တစ္ခ်က္ၾကည့္လိုက္ၿပီး သူ႕မ်က္ႏွာက အမူအယာမဲ့ေနတုန္းပဲ, "မင္းက အတန္းမ႐ွိရင္ ဒီမွာ ဘာလုပ္ေနတာလဲ? ေလွ်ာက္သြားေနတာလား?"
"မင္း ငါ့အေၾကာင္း ေျပာေနတာလား? ဒါဆို မင္းကေကာ?"
"ငါက ဒီကို ဆရာအူးယမ္အတြက္ လာတာ"
"ဘယ္လိုေတာင္ တိုက္ဆိုင္တာလဲ, ငါေကာပဲ" လင္က်င္းက အူးယမ္ကို ဆြဲလိုက္တယ္, "ဆရာ, ညစာသြားစားၾကမယ္"
ေက်ာင္းဝမ္ရန္က သူ႕မ်က္ခုံးေတြကို အနည္းငယ္ပင့္လိုက္ၿပီး ရပ္တန္႔လိုက္တယ္, "ငါလည္း သြားမွာ"
လင္က်င္းက သူ႕ကို စိုက္ၾကည့္လိုက္ၿပီး, "ေဟး, မင္း အရမ္းအေလးအနက္မ႐ွိလြန္းတာ မဟုတ္ဘူးလား?"
"ငါက ဒီေန႔ ဆရာ့ကို ေတြ႕ဖို႔လာတာ, မင္းကေတာ့ ဒုကၡေပးဖို႔ပဲ သိတဲ့လူေလ"
အူးယမ္က ႐ုတ္တရက္ လူတိုင္းရဲ႕အခ်စ္ေတာ္ျဖစ္သြားတဲ့အေျခအေနကို အ႐ႈံးေပးလိုက္ရတယ္။ သူတို႔က ဘယ္နဲ႔ညာက ဆြဲထားတဲ့အတြက္ သူ႕မွာ စကားေျပာဖို႔ အခြင့္အေရးမ႐ွိဘဲ ကားထဲကို ဆြဲသြင္းခံလိုက္ရတယ္။
အဆုံးမွာေတာ့ သူတို႔သုံးေယာက္လုံးက စားေသာက္ဆိုင္ထဲမွာ အတူထိုင္ေနၾကတယ္။ သူ႕ေဘးမွာ ေက်ာင္းသားႏွစ္ေယာက္႐ွိေနတဲ့အတြက္ အူးယမ္က လုံးဝကို တက္ႂကြေနၿပီး ေတာ္ေတာ္ၾကည္ႏူးေနတယ္။ သူတို႔ရဲ႕ဆက္ဆံေရးက အရမ္းေကာင္းပုံမရတာေတာ့ သနားစရာပဲ။ သူတို႔အတူ႐ွိတဲ့အခါ သူတို႔က လုံးဝကို သေဘာထားမတူညီၾကဘူးျဖစ္တယ္။ ေက်ာင္းဝမ္ရန္က လင္က်င္းရဲ႕ဂ႐ုမစိုက္ဟန္, ေတာင့္တင္းေနတဲ့မ်က္ႏွာကို တကယ္မခံႏိူင္ဘူး။
ေလထုက အနည္းငယ္အဆင္မေျပျဖစ္လာတယ္။ အူးယမ္က ဖ်န္ေျဖေပးသူတစ္ေယာက္အေနနဲ႔သာ လုပ္ေဆာင္ႏိူင္ၿပီး ၾကားလူတစ္ေယာက္အေနနဲ႔ ေျပာဖို႔စကားလုံးေတြ႐ွာေနခဲ့တယ္။
"မင္းတို႔ အရင္တုန္းက အတူထိုင္တဲ့သူေတြပဲ, အခုလည္း မၾကာခဏ အဆက္အသြယ္႐ွိၾကတယ္ဆိုေတာ့ မင္းတို႔က သူငယ္ခ်င္းေကာင္းေတြျဖစ္ရမယ္"
"..."
လူႏွစ္ေယာက္ဟာ ၿပီးျပည့္စုံစြာ ခ်ိန္ညႇိထားသလိုမ်ိဳးပဲ မတူညီတဲ့ဦးတည္ရာေတြကိုၾကည့္ဖို႔အတြက္ သူတို႔ေခါင္းေတြကို လွည့္လိုက္ၾကတယ္။
အူးယမ္က ေျပာဖို႔စကားလုံးေတြကို ခက္ခဲစြာ႐ွာရင္း ေက်ာင္းဝမ္ရန္ရဲ႕ၾကည့္ေကာင္းတဲ့ဘက္ကိုသာ မ်က္ႏွာမူထားလိုက္တယ္, "စကားမစပ္, ဝမ္ရန္, ေကာင္မေလး႐ွိလား? မင္းလို ေကာင္းတဲ့ေယာက်္ားေလးက အရမ္းလူသိမ်ားမွာပဲ"
လင္က်င္းက စိတ္ေကာက္လိုက္ၿပီး, "သူက ဘယ္လိုလုပ္ေကာင္းတာလဲ?"
အူးယမ္က ျမန္ျမန္အျပစ္တင္လိုက္တယ္, "လင္က်င္း!"
လင္က်င္းက ပြစိပြစိေျပာေနတုန္းပဲ,"အဖိုးအိုေလးက်ေနတာပဲ"
သူက ငယ္႐ြယ္ႏုပ်ိဳတဲ့အလွကို လုံးဝေပၚလြင္ေနေစတယ္။ (လူငယ္ဆန္ၿပီး ကေလးလိုခ်စ္စရာေကာင္းေနတာကို ဆိုလိုတာျဖစ္မယ္)
"ၿငီးေငြ႕စရာေကာင္းၿပီး လိုက္ေလ်ာညီေထြမႈမ႐ွိဘူး"
"..."
"ၿပီးေတာ့ ထစ္ခနဲ႐ွိ မ်က္စိ႐ွက္, နား႐ွက္သလို ဟန္ေဆာင္တဲ့လူ"
ေက်ာင္းဝမ္ရန္က တစ္လုံးမွ မေျပာေပမယ့္ သူ႕မွာ ေဒါသထြက္ေနတဲ့အမူအယာေတာ့ ႐ွိေနတယ္။
အူးယမ္က စိုးရိမ္ပူပန္လာၿပီး, "မင္းတို႔မွာ ေျပာစရာ႐ွိတယ္ဆို ေကာင္းေကာင္းေျပာပါ, မင္းတို႔႐ွင္း႐ွင္းလင္းလင္း ေျပာခ်လိုက္မယ္ဆို မေက်နပ္တာေတြ ႐ွိေတာ့မွာမဟုတ္ဘူး, မင္းတို႔က ငယ္ေသးတယ္, ဘာကို မေျဖ႐ွင္းႏိူင္ရမွာလဲ?"
အခု ေက်ာင္းဝမ္ရန္က ပါးစပ္ဟလာၿပီး, "သူ႕ကို စိတ္ထဲထားစရာမလိုဘူး, သူက လိုက္႐ႈပ္ရတာကို သေဘာက်႐ုံသက္သက္ပဲ"
အူးယမ္က သိခ်င္စြာနဲ႔ ေမးလိုက္တယ္, "မင္းေျပာေနတဲ့ အဲဒီ့ "လိုက္႐ႈပ္တယ္" ဆိုတာက ဘာကို ရည္ၫႊန္းတာလဲ?"
ေက်ာင္းဝမ္ရန္က တိတ္ဆိတ္သြားေပမယ့္ လင္က်င္းက ၾကားျဖတ္ေျပာတယ္, "သူမုန္းေနတာက ကြၽန္ေတာ္က သူ႕ရဲ႕ ..."
"မေျပာနဲ႔!" ေက်ာင္းဝမ္ရန္က ေအာ္လိုက္ၿပီး သူ႕ရဲ႕ျဖဴေနတဲ့မ်က္ႏွာက ေဒါသေၾကာင့္ အနီေရာင္သမ္းလာတယ္, "မင္း ႐ူးေနလား? မင္း ႐ိုင္း႐ိုင္းစိုင္းစိုင္းဆက္ေျပာေနဦးမယ္ဆိုရင္ မင္း အရင္ျပန္လိုက္သင့္တယ္!"
လင္က်င္းက မလုံမလဲျဖစ္စြာနဲ႔ ပါးစပ္ပိတ္လိုက္ၿပီး ႐ွက္ကိုး႐ွက္ကန္းပုံစံျဖစ္ေနတယ္။
အူးယမ္က ဘယ္ေလာက္တုံးပါေစ, ထူးဆန္းေနတာကိုေတာ့ ခံစားမိတုန္းျဖစ္တယ္, "ဝမ္ရန္, မင္းက သူ႕အတြက္ ဘာလဲ?"
ေက်ာင္းဝမ္ရန္က လင္က်င္းကို စိုက္ၾကည့္လိုက္ၿပီး သူ႕သြားေတြကို အတင္းစိထားပုံက ေဖာက္ထြင္းျမင္ႏိူင္ေလာက္ေအာင္ပါးလ်တဲ့ သူ႕ရဲ႕အေရျပားေအာက္မွာ လုံးဝကိုထင္႐ွားေနတာျဖစ္တယ္။ သူက ေျဖးညႇင္းစြာေျပာလာတယ္, "ကြၽန္ေတာ္က သူ႕ေကာင္ေလး"
အူးယမ္က ေအးခဲသြားၿပီး လင္က်င္းကိုၾကည့္ဖို႔ ေခါင္းလွည့္လိုက္တယ္။
T/N - ေနာက္တစ္ပိုင္းအတြက္ Spoil ရမယ္ဆိုရင္ေတာ့ နည္းနည္းေလး ရင္နာရမယ္😐