CHAPTER FIVE
I had a busy schedule the whole week. Nakaramdam ako ng pagod pero fulfilled ang aking buong pagkatao. Gustong-gusto ko ang trabaho ko bilang editorial writer at madali lang akong nakapag-adjust sa bagong kompanyang pinagtatrabahuhan.
Ito ang buhay na gusto ko na napaka-imposibleng ibigay ng mga Eduardo. I was overwhelmed the first time I saw my name on the newspaper.
Papalapit na ang prestihiyosong National Press Awards. Taon-taon iyon nangyayari. I don't want to attend the event, alam kong pupunta sa okasyon ang mga taong iniiwasan ko pero mapilit si Pablo. He wants me to be there with him, chance na raw namin iyon para makapag-unwind.
As if. Gusto niya lang makita ang mga crush niyang journalists at newscasters.
Hindi naman ako nanalo sa argumento kaya sa huli siya rin ang nasunod. The Manila Times is aiming for the Newspaper of the Year Award, Media Partner of the Year Award, Best Source of Information Award and the other categories. I know Daily Journal is targeting those awards also.
I do hope they bring back the glory. Para sa sinimulan ng daddy at lolo ko. Kahit wala na ako sa Daily Journal, tagumpay pa rin nila ang gusto kong mangyari.
It was Sunday afternoon when I decided to buy myself a dress for the event. It was my day off, well, sort of. I'm checking my emails every hour, kaya parang kahit wala ako trabaho, iyon pa rin ang focus ko.
Kung schedule ang pag-uusapan, mine isn't that hectic compare to those journalists in the field, I mean those covering news in every part of the country, but both needs hard work.
Mag-isa akong tumingin-tingin sa boutique ng gown na maari kong maisuot sa gaganaping event sa Sabado. Hindi available si Pablo para samahan akong maghanap ng gown. I'm not confident with my fashion style. Wala na akong choice, ito na lang ang araw na maaari kong ilaan sa pagbili ng damit.
Halos taon-taon akong nakakasama sa Awards Night, being an Eduardo, it was a privilege. Kahit noong naging secretary ako ni uncle, kasama ako sa pagtitipon.
Narating ko ang third floor ng mall ng wala pa ring damit na napipili. Agad na nakuha ng atensyon ko ang isang boutique. There are several gowns wore by mannequins displayed in the glass window.
Reign's Realm.
I'm not totally insane to forget the wedding gown designer. I'm here to purchase, nothing personal or something. This branch is for dresses and gowns for different occasions, iyong main boutique niya ay mga wedding dresses.
May mangilan-ngilang tao ang nasa boutique. Pinasadahan ko ng tingin ang mga gowns nakadisplay gamit ang mannequin, they are wonderful. May isang rack din sa gilid with magazines, I'm sure, magazines featuring her creations.
The black halter dress on the side caught my attention. Simple lang ito at walang beads and complicated sequence na nakakabit. The neck part and upper breast of the dress has lace and full of intricate and delicate motifs. Manipis ang telang iyon. Heart-shaped ang design sa may upper breast. It embraces the curve of the torso. From waist to toes, the fabric flows gracefully.
It is beautiful indeed. That was a love at first sight!
Kinuha ko ang hanger ng dress. Bago ko pa man ito madala sa fitting room may humila nito sa akin.
I looked at the woman. She's wearing a V-cut sleeveless sando style paired with skimpy maong shorts, na halos iluwa na ang dibdib niya, may choker siya sa leeg and to add with her look, she wore a knee-high pointed heel boots.
Nalimutan niya yatang wala siya sa isang photo shoot ng sexy cover para sa isang magazine. Sometimes, they make me question my reality. I'm straight. But I couldn't help myself admire other girls.
It was not that hard to recognize those features it was her, Kassandra Almeida.
She smirked at me. We have the same height, mas mataas lang siya dahil may heels ang suot niyang boots compare to my flat shoes.
"I want this one," wika niya. Ako ang nauna.
Instinctively, tumaas ang kilay ko. "Gusto ka ba?"
I don't like the attitude she's imposing. Ako naman iyong naunang makakuha sa dress, pinipilit niya lang iyong agawin mula sa akin.
Hindi por que model siya o nakakaangat siya sa society, superior na ang tingin niya sa kanyang sarili. So, what If she's a model? High paid model. After all, she's still a human. Tumatae at umuutot.
If her ability is beyond that, o hindi n'ya ginagawa ang mga iyon, saka siya pwedeng magmataas. Ngumisi ako. Hindi ko pa rin binibitiwan ang damit kahit hawak niya rin ito. Nakipagsukatan ako ng tingin sa kanya.
"Get off your filthy hands. I'll buy this," she hissed.
"Miss, you don't just go here and boss me around. I'm not your employee, and you're not the store owner. We are both costumers purchasing what we want. Now, I saw it and got it first, therefore I have the rights to buy this dress. Nauna ako, alam mo iyon."
Hinigit ko ang hanger sa kamay niya. Nilampasan ko ang babae at naglakad patungo sa counter.
I saw her face. She looked at me incredulously. Agad ding nakabawi ito, ramdam kong nakasunod siya sa akin. Hinatak niya ang braso ko paharap sa kanya.
"You know me, don't you? What are you up to? Trying to humiliate me, bitch?"
Inalis ko ang braso ko sa pagkakahawak niya. Tinitigan ko siya sa mata. "What if I don't? Am I obliged to know you?" I asked. She rolled her eyes. "If you'll excuse me,"
Tinalikuran ko siya at humarap sa cashier. I smiled awkwardly and handed her the dress. Wala namang nakapansing ibang tao sa komprontasyong naganap sa pagitan namin ni Kassandra Almeida na iyon. Iyong dalawang cashier lang yata ang nakasaksi. It would be a scandal.
I write news and opinions based on facts, pero ayokong makita ang sarili kong naka-plaster ang pagmumukha sa dyaryo at tv.
"Thirteen thousand nine hundred ninety nine pesos and seventy five centavo, ma'am."
Nanlaki ang mata ko. "What?"
"Cheap," someone commented. "And you couldn't buy that? Poor you,"
"Cheap and you liked it. We are not highschoolers anymore, Ms. Almeida. If hearing your name would make you happy," I said, hindi ko siya hinarap. Nginitian ko na lang ang cashier. "How much again?"
"Bitch," sabi niya pa. Narinig ko na lang ang tunog ng boots niya papalayo ng store.
Good riddance, then.
Inulit naman ng cashier ang price ng dress na bibilhin ko. Hindi nga ako nabingi noong sinabi niya ang presyo. Iyon ang narinig ko talaga noong una. Napasimangot ako. Kinuha ko ang wallet ko at binayaran ng cash ang gown.
It's worth the money. But I still hate it, nagsayang ako ng fourteen thousand para sa isang dress just for one night? That's not a very practical me. Kung hindi kasi dumating iyong Kassandra na iyon, natingnan ko sana ang price ng dress bago bilhin. Nahiya naman akong kuhanin na sa cashier, ready na ang receipt.
It's still a good dress.
But I'm poor.
***
I wore the gown I bought last week. Tinulungan ako ni Pablo na mag-apply ng make up. He did all the work since aside from gossiping, it's his expertise. I smiled at my reflection in the mirror. Lumalabas ang dimples ko kapag ngumingiti ako. Kitang-kita ang asul kong mata. I'm satisfied with my look tonight.
Pinaresan ko ang aking suot ng three inches stiletto kahit hindi ko naman kailangan dahil natural na matangkad ako.
"Gandang ganda sa sarili, ateng! Labas na!" Nakasilip na si Pablo sa pintuan.
I rolled my eyes. "Bawal ka rito!" I retorted back.
Everyone was gathered at the Inferium, it is the biggest hotel in the country so far to accommodate all the guests from different countries in their event hall. It's not just the Philippine Press, may mga imbitado ring kilalang tao mula sa ibang bansa at dito sila pansamantalang tumutuloy.
The round tables were covered with white satin cloth; the lower part of the cloth was black. Naka-arrange na ang mga mesa together with the chairs. There's a mini stage, with floor length curtains as the background, kulay puti at kulay black. Iyon din ang theme color ng naturang event. There are lettering on the stage saying, '63rd National Press Awards with the theme of "Be the Voice of the Nation'.
We settled in the third table near the projector. Naroon din ang ibang kasamahan namin. Binati nila ako. Nginitian ko lang sila.
Isang hilera ng table na iyon ay naka-reserve para sa staffs ng The Manila Times. Marami ng tao ang hall. There are faces I recognized as famous personalities in the media world whom I've met once or twice in the previous events like this.
We took selfies and groupies habang hindi pa nagsisimula ang event. Hindi rin naman nagtagal at nag-announce na ang mga hosts na magsisimula na ito.
"Welcome to the sixty-third National Press Awards!"
My eyes wandered around.
Nasa unahan ang mga nominees ng iba't ibang awards. Nilibot ko uli ang paningin ko, I wanted to confirm something. Parang nakita ko ang anino ni Dylan. I'm not sure but it's not impossible. Kahit si Xiana may posibilidad na nasa event.
Kinapa ko ang dibdib ko para pakiramdaman ko ang tibok.
I felt nothing. Not totally. Pero kalmado naman ako. Sa tingin ko ay nasanay na ako sa pagbabago. That's a good thing. Kaso hindi ko alam kapag nagkaharap na kaming muli.
Napatingin ako sa may center table. There are bunch of men sitting there wearing suits and ties. I don't know if my eyes are doing trick, may pamilyar na pigura ang nakaupo isa sa mga lalaking iyon. Hindi ko lang masiguro dahil na rin sa liwanag sa buong hall.
Kinublit ko si Pablo at nginuso ang tayo ng mga lalaking iyon. "Who are they?"
"Goshness! Ang galing ng mata mo girl! Andito pala sila," Pablo squealed in a small voice. Napatingin naman sa amin ang mga ka-table namin. May ilang natawa sa pagpigil niya ng pag-iwik.
Siniko ko naman siya. I glared at him. "Magtigil ka! Hindi mo pa sinasagot ang tanong ko. Ano nga?"
"Harassment inday! You're so violent." He pouted.
Muli siyang sumulyap sa mga lalaking iyon bago bumulong sa akin. "They are called Alphas because they have their own territory to rule. Walang beta o subordinate. Lahat sila mayayaman. Pantay pantay like pak ganern! And haler, they're featured in the The Quill, For the Woman o FTW magazine and other magazines as the Bachelors of the year. Ni isa yata sa kanila wala pang asawa, malamang bachelor nga e. They are all fafables. Haka-haka ng iba, they are brothers I mean in a fraternity. Hindi ko alam. Hindi ako sigurado. No one confirmed naman about it. Pero ang pinakang mahal ko talaga ay si Sioux! Sioux Kyros Centauri, the demigod!" he beamed.
Napanganga naman ako sa sinabi niya. Hindi dahil sa impressed ako sa mga lalaking pinupuri ni Pablo pero ang dami niyang alam na hindi ko alam. I mean, showbiz world is not new to me. Simula pa lang ito na rin ang kinalakihan ko. But I don't know their existence until now.
"You've done your research well! Very good!" I exaggeratedly said. "Stalker!" akusa ko sa kanya.
Inirapan niya ako. "Kuritin ko iyang singit mo! It doesn't mean I'm a stalker, admirer ako, admirer! Isa pa, alam iyon ng lahat. Duh!"
"Whatever. Asan naman d'yan iyong tinutukoy mo?" I asked.
He looked disappointed. Nawala ang saya sa mukha nito ng mapatingin sa gawi nila. "Ayon, may kinakalantaring babae, akala yata bar ito. Nakakandong pa sa kanya." He sighed. "Pumapatol kaya siya sa bakla? Kaya ko naman siyang paligayahin," He looked dreamy. Napatawa na lang ako sa kalokohan ni Pablo.
"Yuck, don't put images on my mind! Pero may isa pa akong tanong," sabi ko. "Sino iyong nasa bandang likuran, iyong medyo masilaw tingnan? He looks familiar,"
"Because he's dazzling hot," napatawa ako. "Bakit pamilyar? Na-virginan ka 'no?"
Napatigil ako sa pagtawa. Napaawang ang bibig ko. Pasimple kong sinapak ang bakla. "Punyeta ka talaga, Pablo!" I hissed at him.
"Wala namang personalan!" sagot nitong dumaing sa sapak ko.
Pumaibabaw ang babaeng emcee sa pagsasalita. Hindi ko na pinansin ang pagnga-ngawa ni Pablo. "Thank you everyone for your warmest support! And also we would like to thank our sponsors who make this event possible." Nagpatuloy ang awarding. My attention wasn't on it, naglilikot pa rin ang mga mata ko.
I heard Ted Failon received the Anchor of the Year Award. He delivered his speech pero wala akong napakinggan.
Tumayo ako at nagpaalam kay Pablo. Nagtungo ako sa rest room. Sa labas ko pa ng hall iyon nahanap. May ilan akong naabutan doon, including Victoria Eduardo. Nakangisi siya sa akin nang tumapak ako ng rest room.
Dumiretso ako sa isang cubicle at ini-lock ang pinto. Ihing-ihi na ako kanina pa.
I was shocked seeing aunt Victoria was still standing where I saw her. Akala ko hindi ko na siya maaabutan pa. She's putting on a red lipstick. She reminds me so much of Xiana. Pareho silang kumilos na dalawa. Binuhay ko ang faucet at nagsabon ng aking kamay.
"I heard you're a puppet of the Manila Times now? You're betraying your grandfather's company, my dear," It was a statement.
I shook my head. "Dad and Gran will understand my reasons," sabi ko na lang.
Kahit ako ay hindi gaano kumbinsido na magtrabaho sa Manila Times, pero hinihingi ng pagkakataon. Naka-freeze ang account ko at blacklisted sa mga kompanyang maliliit dahil sa kagagawan nila. I have no choice. Meron naman pala, iyon ang hayaan ko ang sarili kong maghirap or worse, mamatay sa gutom.
She grinned. "Well, good luck,"
Ngumiti rin ako. "I should be the one saying that po. I hope you get one of the major awards, I mean after thirteen consecutive years..." I emphasized the word po.
Parang hindi siya makapaniwala sa sinabi ko. Bago pa man siya makapagsalita, inunahan ko na siya. "Good to see you again, aunt." I said dismissing her.
She walked out.
Inilabas ko naman ang foundation ko at nagsimulang mag-retouch. Naglagay ako ng kaunting foundation sa mukha. Pagkatapos ay agad din akong lumabas.
To my surprise, someone's waiting for me outside the rest room. Nakasandal siya sa wall habang nakatungo. Hindi ko alam kung ilang pamilyar na mukha ang makikita ko sa event na ito.
"Dylan," untag ko sa lalaki.
Nag-angat siya ng tingin. He stared at me for a few seconds; I can see the longing in his eyes. Pinakiramdaman ko ang sarili ko. Masakit pa rin pero tolerable naman. Nakaya ko nga siyang harapin noon kahit ang sakit sakit na ngayon pa kayang buwan na ang lumipas. But our last talk wasn't good. Nabastos niya ako.
"Anong ginagawa mo rito?" tanong ko.
I didn't smile, but I didn't sound mean either. Casual lang. Hindi tulad ng dati.
"Give me a minute, please. I need to talk to you right now." He looked at me pleadingly. "Please, Ara. I'm going insane,"
"Bakit?"
"I want to apologize for everything. I'm sorry. And I want you back," hinawakan niya ang magkabilang braso ko. Magkasingtangkad lang kami dahil na rin sa suot kong heels. Six footer si Dylan.
"Give me another chance. I love you Ara, I was in love with you, I'm in love with you and I will always be,"
Having a face to face with him opened the wounds of yesterday again. Hindi pa pala ito fully healed. Pero pakiramdam ko ay hindi gaanong umeepekto sa akin ang sinasabi niya, kahit ang mga iyon ay hindi mapagaan ang nararamdaman ko. Sanay na nga siguro ang puso ko, napagod at tumigil.
Hindi ko masabing hindi ko na siya mahal. Parang gusto kong matukso sa mga sinasabi n'ya. kaso masa malakas ang parteng natatakot ako.
"Bakit ngayon lang?" mahinang tanong ko. "Why chasing me now? Bakit kung kailan ayoko na?"
"I'm sorry. I'm sorry for cheating on you, for leaving you behind, for treating you indifferently. I was a coward. I was stupid. Believe me, pinagsisihan ko ang lahat ng iyon. Mahal mo pa naman ako 'di ba?" I saw fear in his eyes.
Marahil ay natatakot siya sa maaaring isagot ko. Hindi ko alam kung totoo ang sinasabi niya. Wala akong ideya kung sa panahong ito ginagago na naman niya ako at kung anong agenda niyang totoo. Ayokong sumugal sa bagay na hindi naman ako sigurado.
I sighed. "Hindi ganoon kadaling magbigay ng chance, Dylan. Hayaan mo muna akong maghilom. Hindi madaling buuin ang tiwalang binasag mo. Giving you another chance is not like changing underwear. There's no doubt, I still love you, nasasaktan pa rin kasi ako. But you know what, love is not the issue here, but the broken trust. Mahirap na kahit gaano mo kamahal ang isang tao, wala ka namang tiwala. Mabubuhay ako sa maling akala. And it would be the termite of the relationship. Mabubuwag ang pundasyon. The relationship without trust, it will fall apart. Malaking parte ang tiwala, Dylan. At iyon ang nawala, hindi ang pagmamahal. I'm sorry."
I left him there.
Hindi ko alam ang mararamdaman ko matapos ang pag-uusap naming iyon. He wants me back. Hindi ko maisip kong maniniwala ako sa kanya. A part of me wants to welcome him again in my life with open arms.
Andoon na, mahal ko pa rin. Pero hindi ganoon kadali iyon. It's the trust that should be fixed. Pero iyon ang pinakamahirap ayusin sa lahat at walang kasiguruhan kung maaayos pa.
Wala akong ideya kung saan ako dinala ng mga paa ko. Walang tao sa parteng ito ng hotel. Lahat ay abala sa nagaganap ng event. Malapit ito sa parteng utility area. Hindi ako sigurado. But at least it has a couch.
Naupo ako roon, nagalay ang mga paa ko sa paglalakad. I closed my eyes for a moment. Hinayaan kong makapag-isip isip ako ng matino.
But someone broke the silence. I heard slutty moans again.
Nagdilat ako ng mata. Am I asleep? Am I hearing Xiana's moans again? It haunted me in my sleep for almost two weeks. And I cried whenever I woke up at night. Pinilig ko ang ulo ko at tinapik-tapik ang aking pisngi.
"Oh my gosh! Hindi naman siguro marunong maglandi ang mga multo? Talo pa nila ako kung ganoon!" I said to myself.
Oh my God, nababaliw na ba ako?
Out of curiosity sinundan ko ang ingay ng kahalayan. Nagmumula iyon sa utility office. Nakaawang ang pinto roon. Papalakas nang papalakas ang mga ungol at pagdaing na naririnig ko. Mas lalong namula ang aking mukha. Ang halay!
To feed my curiosity, sinilip ko ang pinanggalingan ng ingay. Literal na napanganga ako. Dapat kay Dylan pa lang, natuto na akong hindi dapat sinusundan ang mga ganoong ingay. Hindi ko alam kung anong tatakpan ko ang bibig kong nakaawang o ang mga mata kong nae-expose sa kamunduhang bagay.
Nakasampa sa mesa ang isang babae, habang kinubabawan ng isang lalaki. Hindi gaanong madilim. Nakasuot pa rin ito ng pang-ibabang salawal. He's pounding her very fast, just like my heart.
I gasped.
Hindi ako sigurado kung narinig nila ang pagsinghap ko, pero hindi sila tumigil sa kamunduhang ginagawa. His sexy back, I mean his side view was familiar. At wala akong ideya kung bakit nakakaramdam ako ng inis sa dalawang mahahalay na taong gumagawa ng milagro.
Agad akong tumalikod.
The moans stopped. I heard the girl asked why he didn't continue what he was doing.
Pero napanganga ako sa sagot ng lalaki. "I don't appreciate you staring. The next time, it will be my dick you'll meet. And you'll be begging to shove it to your pussy,"
Nanlalaki ang mata ko. Nagmadali akong makaalis ng lugar na iyon.
I knew that voice. I heard that voice. I kept hearing him in my wildest dreams. Kaya pala pamilyar siya sa akin. It's him! Iyong naka-make out ko sa bar.
The guy who has sinful lips and very skillful tongue! Oh my!
This night was eventful. Dapat aattend lang ako, pero kung anu-ano ang napasukan ko. Napasapo ako sa aking noo. At pakiramdam ko, his answer was not for the girl. Parang nakadirektang sa aking iyon. isang oh my gosh muli!
Does he know?
***
"Yohoo! Ara, dear! Matagal ka pa ba d'yan?" Pablo approached my cubicle. "Nagtext na si mudrakels eh. Alam mo na, strict ang parents ko. Nag-aalala na sila sa nag-iisang babaeng anak sa pamilya. Sorry, hindi kita masasabay umuwi. Pasensya na talaga ha. Tsaka you're a big girl na! Nakipagchukchakan ka nga este may nakita ka ng nagchukchakan."
Binato ko s'ya ng ballpen. Tawa naman ito ng tawa. Natawa na rin ako.
Naikwento ko kay Pablo ang mga pangyayaring iyon matapos kong magpaalam sa kanyang pupunta ng restroom. Medyo nainis siya sa isiping kinausap ko pa si Dylan. Napaka-kontrabida raw ng pamilya ko.
It's been two days since then. Pero hanggang ngayon nababakas pa rin sa aking isipan ang kamunduhang ginawa ni Trigger del Fuego. Hindi na naman siya natanggal sa utak ko.
"Oh, siya, stop na ang daydreaming na ikaw ang binbarurot niya, aalis na ako!"
I glared at him.
Pasalamat na lang ang bakla at malayo siya sa akin at hindi ko siya masasapak.
"Punyeta ka talaga! Umalis ka na!" Mahina ngunit may diin kong wika.
Mas lalong natawa si Pablo. "Pa-virgin, gusto naman,"
With that, he left.
Napabuntong-hininga ako. I can't focus on my work. Punyeta talaga! At ngayong ipinaalala na naman ng lintik na si Pablo. It keeps popping in my mind. Ilang beses ko ng tinuktukan ang sarili ko.
After an hour, I finished my task. Iniligpit ko ang mga gamit ko. Ilang empleyado na lang ang nakikita ko sa department namin. They are also busy with their works. Kinawayan ko na lang ang ilang napatingin sa akin.
"Magandang gabi, Bb. Eduardo." The guard greeted me.
I smiled back. "Magandang gabi po!"
I glanced at my wristwatch. It's already eleven in the evening. Gabing-gabi na.
Nag-abang ako ng sasakyan hindi kalayuan sa building. Bago pa man ako makasakay, I received a call from Pablo.
Aligaga ang boses nito. "Girl, are you still in the building?"
"Sasakay na. Bakit?" Narinig ko ang pagbuntiong hininga niya ng malalim sa kabilang linya. "Thank God!"
"Can you do a favor, please? 'Wag ka munang umalis," sabi pa nito.
May tumapat na sa aking jeep.
"Bakit? Ano bang nangyayari?"
Nang hindi ako sumakay ay mabilis din iyong nagpaharurot paalis. I sighed. "Ano na naman Pablo? Kapag ito hindi talaga mahalaga, nawala na ang chance kong makasakay ng jeep pauwi."
"Sorry, bessiwap. I love you."
He instructed me to enter again the building and searched for his folder, naglalaman daw ito ng report ng mga journalists ng department niya. Scooped ito sa Showbiz at ilang news. Napaka-taklesa ng bakla, ganoon pala ka-importante ang folder na iyon. Pero hindi niya sinecure. Nailaglag niya raw yata iyon pero hindi siya sigurado kung saan. Pinuntahan ko lahat ng napuntahan niya.
Naupo ako sa sofa na nakita ko malapit sa may lobby. "What now? Wala akong nakitang folder, Paus." I called her Pau, baka kasi mas lalong sumama ang panlasa niya kpag narining ang pagtawag kong Pablo.
"Oh my! Anong gagawin ko? I need that, anong sasabihin ko sa department, naiwaley ko ang mga reports nila kaya kailangan nilang gumawa ng bago. They are so gonna kill me!" He's panicking and on the verge of crying.
He's pacing around his room, sigurado ako roon.
"Titimbrehan ko na lang ang mga naglilinis ng buong building. Chill ka lang d'yan," I tried to appease him.
"I can't, Ara!" halatang mas lalong naiiyak na ito.
"Baka naman na-misplace mo lang. Nasa bag mo pala?"
"No! Hinanap ko na siya sa mga gamit ko eh. Wala talaga," His voice seemed so hopeless. Sumandal naman ako sa couch. Minasahe ko ang noo ko.
"Pero wait! May isa pa, sa parking lot, Ara! Baka roon ko nailaglag, sa paglalagay ko ng mga gamit sa kotse." sabi niya. Ang lakas ng boses nito. "Oh my goodness! Please check it for me, dear!"
I rolled my eyes. "Last na ito, bakla. Pagod na ako,"
He beamed. "Oo naman, you can rest na after that. Iyon talaga ang sinasabi ng instinct ko!"
Hindi ko na lang ito pinansin at pinatayan na ng tawag ang maharot na Pablo. Inilagay ko ang phone ko sa aking bag.
Naglakad ako palabas ng building, patungo sa parking lot. Dim ang light doon. Wala akong maaninag na tao, pero ang dami pa ring sasakyan ang nasa vicinity. Pinunatahan ko kung saan nag-park si Pablo. May sasakyan ang bakla. Sa kanya ako madalas maki-hitch ng ride, kaya hindi ako madalas mag-commute.
And I found it. I found the folder.
Tama nga si Pablo, doon niya nailaglag ang folder sa may parking lot kung saan madalas naka-park ang kanyang kotse. Kulay white ito. Pinulot ko ang folder at ininspeksyon ang laman. Bumungad agad sa akin ang picture na pamilya na may caption, 'On and off relationship of Kassandra Almeida with the hot bachelor Trigger del Fuego'. I snorted.
Inilagay ko ang folder sa bag ko, kinuha ko ang phone ko at tinawagan si Pablo.
Nagri-ring ang kanyang phone.
Nasilaw ako sa liwanag na nagmumula sa van na papalapit sa aking kinatatayuan. Mabilis ang pagtakbo nito.
And for a moment, natakot akong mababanga ako ng van.
But it stopped. Pero malapit na malapit lang sa akin. Naiinis ako. Napipika ako sa kung sino man ang driver ng SUV. Wala ako sa gitna ng daan, kung ano man ang trip nila. Hindi nakakatuwa!
I rolled my eyes. Tumabi ako sa gilid at nagbigay daan. Tinawagan ko uli Pablo. Ilang rings pa bago sumagot ito.
"Girl!" He sounded anxious.
"Nahanap ko na," sabi ko agad.
"Owem, thanks a lot! Saan ka na?"
Hindi pa ako nakakapagsalita, may humablot na sa braso ko. Nabigla ako sa paghablot ng isang lalaki. Natapon ang Iphone ko sa kamay ko.
"Ano ba?!" I hissed.
Napaharap ako sa taong kumuha sa braso ko. Naka-mask ito kaya hindi ko maaninag ang mukha. He's wearing a suit.
Man in black.
Natatakot ako pero nanlaban ako sa lalaki. Uso ang mga ganitong modus. Pinagpapalo ko siya sa dibdib gamit ang bag ko. Pinilit niya namang sinasalag ang mga iyon. He loses his grip. Naitulak ko ito at tumakbo ako palayo.
"Fuck!" I heard him shout.
Patuloy akong tumakbo paalis ng parking lot. Narinig ko ang busina ng sasakyan. Papalapit iyon sa akin hanggang sa maramdaman ko na lang ang malakas na impact ng pagtama nito sa aking katawan.
Nahilo ako. Hindi na alam ang nangyayari.
I lost consciousness.