სკამზე ვზივარ და უთქმელი გრძნობებით ვიტანჯები. ვუყურებ ჩემს წინ მჯდომ წყვილს და გული ამოვარდნას მაქვს. შიგნით ყველაფერი საშინლად მტკივა და განვიცდი. როცა მას ეხება თავში უროები გრდემლს სცემენ და ექოსავეთ მთელ სხეულში უსიამოვნო ჟრუანტელი მივლის. თავს სააინლად ვგრძნობ. თუმცა ვიცი, ვიცი რომ ეს ყველაფერი დავიმსახურე და აქ ჩემი დამსახურებით აღვმოჩნდი. მე ის არ დავაფასე. მე ის უგულველყავი. მე ის დავკარგე. ახლა კი ვზივარ და არაფრის კეთება არ შემიძლია. ყველაფერი კი რამდენიმე წლის წინ დაიწყო.
თექვსმეტი წლის ვიყავი როცა ცეკვის წრეში ჩავეწერე. ჩვენი ჯგუფი ბოლოს შეიქმნა ამიტომ ბევრნი არ ვიყავით. მე მათ შორის ყველაზე პატარა აღმოვჩნდი. ამტომ პირველივე დღიდან გაუცხოება ვიგრძენი. არ მინდოდა საუბარი და მხოლოდ საქმეზე ვკონცენტრირებდი. წევრები მაიძულებდნენ მათთან მეგობრობას ეს კი ორმაგად არ მომწონდა. განსაკუთრებით კი ჯიმინი. ის არაფრით ნებდებოდა. გამიდმებით ცდილობდა ჩემთან დაახლოებას. ამიტომ როგორმე, რომ ჩამომეცილებინა დაცინვის გზას მივმართე. ჯიმინი მუდამ აქტიურობით გამოირჩეოდა. ყველასთან მეგობრობდა, ხუმრობდა, იცინოდა, ბევრ სისულელეს ლაპარაკობდა და მუდამ კარგ განწყობაზე იყო. მაშინ რატომღაც ეს ფაქტი საშინლად მაღიზიანებდა.
დროთა განმავლობაში თეჰიონს დავუახლოვდი. კარგი ბიჭი იყო თუმცა უცნაური. ყველაზე მეტად მას შევეწყვე. მაგრამ თეჰიონი ჯიმინის კლასელი და ახლო მეგობარი იყო. ამიტომ ხშირად მიწევდა ჯიმინის მხიარულების ატანა. რაც ნერვებს მიშლიდა.
ჯიმინი კარგი მოცეკვავე იყო. ამას არასდროს ვამბობდი თუმცა ბრმა არ ვიყავი ვერ დამენახა. ის და ჰოსოკი ჯგუფში საუკეთესოები იყვნენ. მაგრამ რატომღაც მისი მუდამ მხიარული ხასიათი ჩემზე უარყოფითად მოქმედებდა, ამიტომ მწარე რეპლიკებით ვავსებდი, რომ როგორმე ცოტახნით მოეკეტა. მაშინ ვერ ვიზარებდი რამდენად სულმდაბლური საქციელი იყო ეს. რამდენად ვტკენდი მას გულს და ვუმსხვრევდი თვითდაჯერებულობას.
ერთ დღეს საპირფარეშოში შევიკეტე. ცეკვის ხასიათზე არ ვიყავი ვიდეო თამაში ჩავრთე და დრო ისე გამყავდა. გავიგონე ვიღაც როგორ შემოვიდა ამიტომ გასვლა დავაპირე.
-თეჰიონ..
-ჰოსოკ..
-ჯონგუკი სად არის?
-არვიცი ალბათ სადმე ვიდეო თამაშებს თამაშობს..
-თეჰიონ.. ამოიოხრა ჰოსოკმა. -ჯონგუკს დაელაპარაკე..
-რასთან დაკავშირებით..
-ის ძალიან ცუდად იქცევა.. ჯონგუკი ის იყო კაბინეტის დატოვებას და ჰოსოკზე შეპასუხებას აპირებდა, როცა მათი საუბარი ეუცნაურა. ამიტომ თავი შეიკავა და მოსმენა გადაწყვიტა.
-რას გულისხმობ ჰოსოკ? გაიკვირვა თეჰიონმა.
-ის ძალიან ცუდად ექცევა ჯიმინს! ეს ნორმალური არ არის გესმის? უნდა უთხრა, რომ მის დამცირებას თავი დაანებოს! ის ძალიან ემოციურია როცა მის გარეგნობას ეხებიან! იცი როგორ წვალობს თავისი დიეტების გამო. ჯონგუკს კი ეს არ ანაღვლებს. მან ჯიმინს არასდულფასოვნების შეგრძნება ჩაუბეჭდა! მე მეშინია, რომ ის ავად გახდება!
-კი მაგრამ მან ხომ იცის, რომ ამას მის გასაბრაზებლად ამბობს, მეც ბევრჯერ ავუხსნეი ეს..
-თუ ხეს ხშირად ეტყვი, რომ გახმეს, ის აუცილებლად გახმება თეჰიონ! ჯიმინს კიარა ეგ სიტყვები ჯონგუკს უნდა უთხრა! უნდა უთხრა, რომ შეეშვას ჯიმინზე ზეწოლას თორემ მე სხვანაირად დაველაპარაკები და მერწმუნე ეს ძალიან არასასიმოვმო მოვლენა იქნება!
-მე მას დაველაპარაკები.. მოიოხრა თეჰიონმა.
-მის გამო ვღელავ.. ძალიან ბევრს შრომობს.. მეშინია თეჰიონ..
-ნუ გეშინია.. მას ჩვენ ვყავართ.. თეჰიონი ბიჭს გადაეხვია.
-მას პრაქტიკის ოთახებში იატაკზე ეძინა დაღლილს და მშიერს.. არვიცი როგორ უნდა დავეხმარო.. გატეხილ ხმით ამოილაპარაკა ჰოსოკმა. თეჰიონმა კი ამოისლუკუნა.
-ჯიმინი საუკეთესოა.. ეს ხშირად უნდა ვუთხრა.. ამიტირა თეჰიონმა.
ამ ყველაფერს კი ჯონგუკი საპირპარეშოს კაბინიდან უსმენდა. თვალები აემღვრა და ცრემლები გაუცნობიერებლად გადმოეღვარა ღაწვებზე. მას ვერც კი წარმოედგინა, რომ ასე ძლიერ მოქმედებდა მისი წამოროშილი სიტყვები ჯიმინზე. ის არ იყო მსუქანი, არ ცეკვდა ცუდად, არ იყო მახინჯი და არც იმდენად დაბალი. ნუთუ ვერ აცნობიერებდა ჯიმინი, რომ ამას განზრახ აკეთებდა რათა ის გაებრაზებინა. რატომ? რატომ მიიტანა მისი სიტყვები გულთან ასე ახლოს. ჯონგუკი კაბინის კედელს მიეყრდნო ზურგით და ჩაიმუხლა. თმებში ხელი შეიცურა და მტკივნეულად მოქაჩა. ამ მომენტში საშინლად ეზიზღებოდა საკუთარი თავი.
ჯონგუკმა რამდენიმე დღე ამ პატაქტიკის მერე გააცდინა და მოიმიზეზა, რომ შეუძლოდ იყო. სინამდვილეში კი არ შეეძლო ჯიმინზე თვალებში ჩახედვა. არ შეეძლო მის წინ ისევ ისე წარმდგარიყო. საშინლად რცხვენოდა საკუთარი თავის და საქციელის.
შემდეგ კვირას ჯონგუკმა ნაადრევად მივიდა პრაქტიკაზე. იქ მისულს ჯიმინი უკვე ადგილზე დახვდა. მიესალმა და თავისი ადგილი დაიკავა. ჯიმინი გაწელვებს თავისთვის განაგრძობდა და ჯონგუკს საერთოდ არ აქცევდა ყურადღებას. ჯონგუკი გაოცებული იყო. ახლაღა გაიაზრა, რომ ჯიმინი მას რამდენიმე თვეა ჩამოშორდა. ადრე ის შემაწუხებელი იყო. მუდამ უკან დასდევდა და ზრუნავდა მასზე. რამდენიმე თვეა კი სრულიად გაუცხოვდა. მასთან საუბარში არ ერთვება და დროს მუდამ ჰოსოკთან და თეჰიონთან ატარებს. ადრე თეჰიონთან ერთად როცა იყო ხშირად ეჭრებოდა მათ დუეტში. თუმცა დიდი ხანია ეს სამიც კი არ წასულან არსად. თეჰიონს ჯიმინი მუდამ დაუსრულებელ სიებს უებნებოდა თუ რატომ ვერ გაჰყვებოდა მათ გასართობათ. ადრე ჯონგუკი ამაზე არ დაფიქრებულა. თუმცა ახლა მისთვის ნათელი გახდა, რომ ის მას არიდებდა თავს და არა თეჰიონს.
-როგორ ხარ? საუბრის ინიციატივა ჯონგუკმა გამოიჩინა.
-ჯიმინმა გაოცებისგან პირი გააღო. არ ელოდა ჯონგუკი თუ წამოიწყებდა მასთან საუბარს.
-კააარგააადდდ მადლობაააა... გაწელა ჯიმინმა პასუხი.. -რამე მოხდა? ჯონგუკს ჯიმინის ეს კითხვა არ მოეწონა. კიდევ ერთხელ მიხვდა რა ნაბიჭვრულად იქცეოდა ჯიმინთან.
-არაფერი.. ისე უბრალოდ.. ამოიოხრა და კეფაზე ხელი გადაისვა. მათი საუბარი ამაზე იქეთ აღარ წასულა.
ჯონგუკი იმ დღის შემდეგ ჯიმინს არ აკრიტიკებდა. ცდილობდა თვალში დიდად არ გაჩხეროდა და თუ ჯიმინი რაიმე ახალ მოძრაობას გააკეთებდა კომპლიმენტსაც კი ისვროდა.
-ვაა, მაგარია ჯიმინ-ში. ჯიმინი აშკარად გაოცებული იყო მისი ამგვარი გარდასახვით. თუმცა ამას საჯაროდ არ აღიარებსა.
ჯონგუკი კონცერტის წინა დღით გვიანობამდე დარჩა ჯიმინთან ერთად პრაქტიკაზე. როცა საბოლოოდ დაიღალა წასვლა დააპირა და ჯიმინს გაცილება შესთავაზა, თუმცა ბიჭმა უარით გაისტუმრა. უთხრა, რომ კიდევ აპირებდა ცოტას წავარჯიშებას. ჯონგუკმა ჩანთა აიღო და დატოვა დარბაზი თუმცა შუა გზაში გაახსენდა, რომ ტელეფონი დამტენზე დარჩა შეერთებული ამიტომ უკან გამობრუნება მოუწია. იქ მისულმა კი ლამის მოკვდა შიშისგან. ჯიმინი ფერმიხდილი იწვა იატაკზე და თითქმის არ სუნთქავდა. ჯონგუკი წყლის ბოთლით ცდილობდა მის გონზე მოყვანას. იმ დღეს ლამის გული გაუსკდა. იმის წარმოდგენაც კი არ უნდოდა, რომ შეიძლებოდა ჯიმინს რამე მოსვლოდა.
ჯონი საავადმყოფოს დერეფანში ელოდებოდა პაკის გამოფხიზლებას. ნერვიულად წინ და უკან დადიოდა და წრეებს ხაზავდა. ექიმი როგორც კი პალატიდან გამოვიდა ჯონი ეცა პასუხების მოლოდინისგან აღელვებული.
-ანალიზები ჯერ არ მოსულა. ჩვენი მონაცემებით ბატონ პაკს კუჭის გაუწყლოება ჰქონდა. მან თქვა, რომ ამ კვირაში მხოლოდ ერთხელ ჭამა მოხარშული ქათამი. ამიტომ დაკარგა გონება. მას კარგი კვება სჭირდება. ჯონგუკს ბრაზი უვლიდა. უნდოდა ახლა დასჯახებოდა და ყველაფერი დაელეწა მის ირგვლივ. საკუთარ თავს ვერ იტანდა. ფიქრობდა, რომ ეს ყველაფერი მის გამო დაემართა ჯიმინს.
გამოფხიზლებულმა ჯიმინმა მისი ნახვა არ ისურვა და სთხოვა მედდას ჯონისთვის გადაეცათ, რომ კარგად იყო, სახლში წასულიყო და დაესვენა. ჯონმა კი ჯიუტად ფეხი არ მოიცვალა და დერეფნის დივანზე დაიძინა.
დილით პაკი გამოწერეს. ჯონგუკმა კი ძალდატანებით მასთან წაიყვანა. პატარა ბავშვივით უვლდა და გამოკვება. პაკმა რამდენიმე საათით გამოიძინა კიდეც. როცა ჯონმა მისთვის სადილი შეიტანა ოთახში ჯიმინი გამოწყობილი დახვდა უკვე საწოლზე მჯდომი.
-რას აკეთებ? სადმე მიდიხარ? გაბრაზებულმა იკითხა.
-შენ რა დაგავიწყდა? დღეს კონცერტი გვაქვს.
-სისულელეებს ნუ როშავ! შეუძლოდ ხარ! ის რაღაც შენს სიცოცხლეზე მნიშვნელოვანი არ არის!
-კარგად ვარ ჯონგუკ.. სახლში წამიყვანე უნდა მივემზადო.
-არა! გაისმა მკაცრი ხმა..
-ჯონგუკ.. მე ვთქვი უნდა წავიდე! დაისისინა ჯიმინმა.
-მე კიდე ვთქვი არა! კბილებში გამოსცრა ჯონმაც.
-ნებართვა არც მითხოვია. წამოდგა ჯიმინი ფეხზე. -მადლობა მზრუნველობისთვის. რაიმეთი აუცილებლად დაგიბრუნებ. ჩანთა აიღო და კარში გასვლა სცადა, თუმცა ჯონი გადაეღობა.
-მე არ გიშვებ..
-ჯონგუკ ნუ ბავშვობ.. გამატარე.
-მე ვბავშვობ კიდე ჯიმინ?! შენ ჩემს პროვოკაციულ როშვას წამოეგე! იცი, რომ არაჩვეულებრივად ცეკვავ და საკმარისზე მეტად ხარ გამხდარი! რატომ იკლავ თავს შიმშილით და რეპეტიციებით?! შენი არ მესმის! ვისთვის ცდილობ რაიმეს დამტკიცებას?! ჩემთვის?! თუ საკუთარი თავისთვის?! ჯიმინი ჯონის სიტყვებმა გააოგნა. ერთ ადგილას გაიყინა და მეტყველების უნარი დაკარგა.
-თუ ჩემთვის გინდა რაიმეს დამტკიცება მე ეს დავინახე! შეწყვიტე კარგი?! საკუთარი თავის და ჩემი წამება შეწყვიტე!! მე შემიძლია ვაღიარო!! თუ ეს ძველ ჯიმინს დააბრუნებს! შენ საუკეთესო ხარ ყველაფერში! ახლა კი შეგიძლია წახვიდე! კარიდან ჩამოსცილდა ჯონი, თავისი ჩანთა აიღო და სახლი უკან მოუხედავად დატოვა.
კონცერტზე მისულ ჯიმინს ჯონგუკი იქ დახვდა. მას შემდეგ არ უსაუბრიათ, თუმცა ჯონი მზერას წამითაც არ აცილებდა. ჯერ კიდევ ვერ ივიწყებდა გუშინდელ ნანახს. როგორი უძლური იყო ჯიმინი მის მკლავებში, მას კი დასახმარებლად არაფრის გაკეთება არ შეეძლო. ჯიმინიც მთელი დღე უხასიათოდ იყო და ყოველთვის გრძნობდა ჯონის გაბრაზებულ მზერას.
ჯონგუკი ამჩნევდა როგორ შეიცვალა ჯიმინი. მისი გარდასახვა სრულიად აოგნებდა მას. ჯიმინმა თმა შეიღება. წონაში დაიკლო და უფრო მშვიდი გახდა. ის ბევრს არ ლაპარაკობდა და არც ხუმრობდა. მხოლოდ ჯინის მოუხერხებელ ხუმრობებზე იცინოდა. ყველაზე საყვარელი კი როცა დათვრებოდა მაშინ იყო. ყველაფერზე გაუჩერებლად იცინოდა.
ჯონგუკი აღიარებდა, რომ ჯიმინის მზურველობა ძალიან ენატრებიდა და აკლდა. ჩუმად აპარებდა მზერას როცა წევრები თმაზე ეფრებოდნენ. ეს უკანასკნელი კი კატასავით იტრუნებოდა მათ მკლავებში. ბევრჯერ გასჩენია სურვილი ჯონს მანაც შეხებოდა მის შეღებილ თმას, თუმცა ეშინოდა მიახლოების. ეშინოდა, რომ ხელს კრავდა ჯიმინი. მიუხედავად იმისა, რომ ჯგუფის ყველაზე პატარა წევრი ჯონი იყო წევრები ჯიმინს ექცეოდნენ ისე თითქოს ის ყოფილიყო მაკნე. განსაკუთრებით კი იუნგი. ჯიმინის მიმართ ის ყოველთვის განსხვავებულ სიყვარულს გამოხატავდა. ამბობდა, რომ ჯიმინი ის პატარა ძმა იყო, რომელიც მას ყოველთვის სურდა.
საახლწლო კონცერტი ყველაზე მხიარული აღმოჩნდა. პრაქტიკებისას ჯონი უფრო და უფრო ცდილობდა ჯიმინთან დაახლოებას. საახალწლოდ კი დუეტში ცეკვის მონახაზიც კი დადგეს. ყველაფერმა იდეალურად ჩაიარა. მაგრამ ჯონი ამჩნევდა, რომ ჯიმინი მოწყენილი იყო. მის გარდა წევრებიც მოწყენილები ჩანდნენ. ამის მიზეზი ჯონს ვერ გაეგო. ამიტომ მან ახალი წლის ერთად აღნიშნვა შესთავაზა. მათაც დათანხმდენ ამიტომ კონცერტის შემდეგ ყველამ გასართობათ ჯინის სახლში გადაინაცვლეს.
ყველა იქ იყო ჯიმინის გარდა. ჯონი წუთებს ითვლიდა თუ როდის მოვიდოდა ისიც და ერთად აღნიშნავდნენ ახალ წელს. თუმცა არ იმივიდა. ის მათთან არ მივიდა.