လက္ထဲကဖုန္းကိုၾကည့္ၿပီး
ဆယ္ဟြန္းအေတြးမ်ားေနရ
သည္..။
ေသခ်ာေျပာႏိုင္တာတစ္ခုက
ဂြၽန္ေျမာင္သူ႔ကိုခုခ်ိန္မွာ..စိတ္ခု
သြားၿပီ....။
အဲဒီတစ္ခုေတာ့အေသအခ်ာပဲ...။
သူကိုယ္တိုင္ကလည္းလုပ္ခ်င္
လြန္းအားႀကီးလို႔လုပ္ခဲ့တာမွ
မဟုတ္ဘဲ....။
အေျခအေနအရဘယ္လိုမွ
မတက္သာေတာ့လို႔သာ..သူအဲဒီ
လိုလုပ္ခဲ့ရတာ....။
သူ႐ိုက္လိုက္လို႔ဂြၽန္ေျမာင္ရဲ႕
ေသြးတစ္စက္ေျမခတိုင္းသူ႔
ႏွလံုးသားေလးလည္းဆတူညီမ်ွ
ပဲနာက်င္ေနခဲ့တာပါ...။
သူအဲဒီအခ်ိန္မွာအဲဒီလိုသာမလုပ္
ခဲ့ရင္...ခုခ်ိန္မွာဂြၽန္ေျမာင္ေသ
သြားေလာက္ၿပီ....။
သူ႔ရဲ႕ေရြးခ်ယ္မႈကိုဂြၽန္ေျမာင္
နားလည္ေပးႏိုင္မွာပါ....။
ဂြၽန္ေျမာင္က သေဘာထားျပည့္
ဝတဲ့ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္ပဲမို႔။
သို႔ေလာ....သို႔ေလာ..ျဖည့္ေတြး
ေနရေပမယ့္..ဂြၽန္ေျမာင္
ပါးစပ္ကေနငါမင္းကိုနားလည္
ေပးပါတယ္ဆိုတဲ့စကားကို
မၾကားရမခ်င္းသူစိတ္ေအးႏိုင္မွာမဟုတ္ဘူး...။
ဂြၽန္ေျမာင္ကလူတိုင္းအေပၚ
သေဘာထားျပည့္ဝစြာနဲ႔ဆက္ဆံ
တတ္တာကိုသူသိတယ္....။
သူ႔အေပၚလည္းပဲ...ဂြၽန္ေျမာင္က
တစ္ေလ်ွာက္လံုးသေဘာထား
ျပည့္ဝခဲ့တာ....။
သူနဲ႔ဂြၽန္ေျမာင္ေတြ႔တဲ့အခ်ိန္ေတြ
မွာဂိုဏ္းကေခၚလို႔ဂြၽန္ေျမာင့္ကို
တစ္ေယာက္တည္းထားခဲ့ရတဲ့
အႀကိမ္ကမနည္းမေနာ....။
အဲဒီလိုအခ်ိန္ေတြတိုင္းဂြၽန္ေျမာင္
ကသူ႔ကိုအျပံဳးေလးတစ္ပြင့္နဲ႔
နားလည္ေပးတယ္....။
ဂြၽန္ေျမာင္ကအဲဒီလိုေကာင္ေလး
ေပမယ့္....ဒီတစ္ႀကိမ္မွာေတာ့
သူစိတ္ေလးေနမိတယ္...။
ဒီတစ္ႀကိမ္သူဂြၽန္ေျမာင့္အေပၚ
က်ဴးလြန္ခဲ့တဲ့ကိစၥက ေသးေသး
မႊားမႊားေလးမွမဟုတ္ဘဲ...။
အခန္႔မသင့္ရင္ဂြၽန္ေျမာင့္အသက္
ေတာင္ဆံုး႐ွံုးသြားႏိုင္ေလာက္တဲ့
အျပစ္ကိုသူက်ဴးလြန္မိထားတာ..။
ခြင့္လႊတ္ဖို႔မထိုက္တန္တဲ့အျပစ္
ျဖစ္ေပမယ့္...သူအတၱႀကီးစြာပဲ
ဂြၽန္ေျမာင္ ခြင့္လႊတ္ေပးဖို႔ကို
ေမ်ွာ္လင့္ေနမိတယ္....။
°°°••°°°••°°°••°°°••°°°••°°
ငယ့္အေျခအေနကေတာ္ေတာ္
သက္သာလာၿပီေျပာရမယ္...။
ပုလင္းႀကီးေတာ့ခုခ်ိန္ထိခ်ိတ္
ထားရတုန္းဆိုေပမယ့္အကူမပါ
ဘဲနဲ႔လမ္းေလ်ွာက္ေနႏိုင္ၿပီ...။
သတိရၿပီးကာစ ေလးရက္
ေလာက္အထိငယ္က
တစ္ေယာက္ေယာက္အကူအညီပါမွလမ္းေလ်ွာက္ႏိုင္တာ..။
အဲဒါေၾကာင့္သူ႔မွာဘာအလုပ္မွ
ေတာင္မလုပ္ႏိုင္ဘဲ တစ္ခ်ိန္လံုး
ငယ့္အနားပဲေနၿပီး....လိုအပ္တာ
ေတြလိုက္လုပ္ေပးေနရသည္..။
"ငယ္...ဘာစားခ်င္လဲ...
ကိုယ္ခုေန႔အျပင္သြားဖို႔႐ွိတယ္.."
"မမွာေတာ့ဘူး...အစ္ကို...
ငယ္..အိမ္မွာ႐ွိေနတာေတြပဲ..
စားပါေတာ့မယ္...အျပင္စာေတြသိပ္မစားခ်င္ဘူး..."
"ဟုတ္ပါၿပီ...ဒါဆိုရင္..ကိုယ္သြား
ၿပီေနာ..ငယ္...တစ္ခုခုဆိုရင္
ဖုန္းဆက္လိုက္.."
"ဟုတ္..."
အစ္ကို ထြက္သြားၿပီးေတာ့သူ
ပ်င္းလာတာနဲ႔..အင္တာနက္ေလး
သံုးရေအာင္..ဖုန္းကိုုယူလိုက္
သည္...။
ဖုန္းကိုဖြင့္ဖြင့္ခ်င္းပဲ....ေတြ႔လိုက္
ရတဲ့မက္ေဆ့ခ်္ေတြကမနည္း
မေနာ....။
ၾကည့္ရတာ...ဆယ္ဟြန္း..ခုေန႔
လည္းပို႔ထားျပန္ၿပီထင္ပါတယ္..။
~ဂြၽန္ေျမာင္...ကိုယ္ဖုန္းဆက္
ရင္ကိုင္ပါကြာ...~
~အဲဒီေန႔ကကိစၥကိုကိုယ္
ေတာင္းပန္ပါတယ္...ဂြၽန္ေျမာင္
ရယ္...~
~ကိုယ္လည္းမတတ္သာတဲ့
အေျခအေနမို႔လို႔ပါ...~
~ဂြၽန္ေျမာင္......~
~ကိုယ့္ကိုမုန္းသြားတာလား..~
တကယ္ေတာ့အဲဒီေမးခြန္းရဲ႕
အေျဖကိုသူကိုယ္တိုင္လည္းမသိ
ေသးဘူး....။
သူဆယ္ဟြန္းကို..မုန္းလား..
မမုန္းလားဆိုတာကို...။
နဂိုက...သူထင္တာက...
ဆယ္ဟြန္း..ပိုက္ဆံအေရးတႀကီး
လိုေနလို႔..ေဆးေတြအေရာင္း
အဝယ္လုပ္တယ္လို႔ထင္ထား
တာ....။
အဲ့ဒီ...ပိုက္ဆံလိုေနတဲ့အခ်ိန္
တဒဂၤေလးပဲ ေဆးအေရာင္း
အဝယ္လုပ္တယ္လို႔ေလ....။
ဒီလိုႀကီးဂိုဏ္းအႀကီးႀကီးကလူ
ျဖစ္ေနလိမ့္မယ္လို႔ေတာ့သူ
ေယာင္လို႔ေတာင္မေတြးဖူးဘူး...။
သူမုန္းပစ္လိုက္သင့္လား...။
ႏွလံုးသားဆႏၵအရမဟုတ္ဘဲ
ဦးေႏွာက္ရဲ႕ဆႏၵအရ သူ.....
ဆယ္ဟြန္းကိုမုန္းပစ္သင့္လား..။
ထိုအခိုက္...ဂြၽန္ေျမာင့္လက္ထဲ
ကဖုန္းကတုန္ခါလာခဲ့သည္...။
သူသတိရၿပီးကတည္းက
စာေတြဆက္တိုက္ပို႔ၿပီး...ဖုန္းေတြ
ဆက္တိုက္ေခၚေနတဲ့သူ...။
ခုခ်ိန္ထိသူလ်စ္လ်ဴ႐ွဳထားခဲ့တာ..။
ွ
"အင္း..."
"ဂြၽန္ေျမာင္!!..ဂြၽန္ေျမာင္ရာ...
ကိုယ့္ဖုန္းကိုဘာလို႔မကိုင္ရတာလဲ.."
"......."
"ဂြၽန္ေျမာင္.....ကိုယ္ေျပာတာ
နားေထာင္ေနရဲ႕လား..."
"အင္း..."
"ကိုယ္႐ွင္းျပခ်င္လို႔ပါ...ဂြၽန္ေျမာင္
ရယ္....ကိုယ္ေလ...ကိုယ္...
အဲဒီေန႔ကဘယ္လိုမွမတတ္ႏိုင္
ခဲ့လို႔ပါ...ကိုယ္သာဂြၽန္ေျမာင့္ကို
ကာကြယ္ေပးလိုက္မယ္ဆိုရင္
ကိုယ္တို႔ႏွစ္ေယာက္လံုးသူတို႔
လက္ကလြတ္မွာမဟုတ္ဘူး...
သူတို႔ပိုင္နက္ထဲမွာမို႔လို႔...
ကိုယ္လည္း...မတက္ႏိုင္ခဲ့ဘူး
ကြာ......ေနာက္ၿပီး....ဂြၽန္ေျမာင္
.....ကိုယ္ဒီလိုမေတာင္းဆိုသင့္
မွန္းသိတယ္...ဒါေပမယ့္...ကိုယ္
ေတာင္းဆိုပါရေစ.....
..
....ဂြၽန္ေျမာင္......ကိုယ့္ကို
ခြင့္လႊတ္ေပးမယ္မဟုတ္လား..."
"ဆယ္ဟြန္း....ငါ..ခုခ်ိန္မွာဘာမွ
မစဥ္းစားခ်င္ေသးဘူး....ငါ့ကို
ေနာက္ထပ္ဖုန္းမဆက္နဲ႔ေတာ့.."
တီခနဲအသံနဲ႔အတူ..ျပတ္ေတာက္
သြားတဲ့ဖုန္းလိုင္းေနာက္..သူ႔
ေမ်ွာ္လင့္ခ်က္ေတြလည္းပါသြား
ၿပီလား....။
တကယ္ေတာ့ေလ....ကိုယ္
အျပစ္က်ဴးလြန္ထားမိတဲ့
လူေတြကအမ်ားႀကီးပါပဲ...။
ဒါေပမယ့္...ကိုယ္မင္းတစ္
ေယာက္တည္းကိုပဲခြင့္လႊတ္ဖို႔
ေတာင္းဆိုဖူးတာပါ...။
ဘဝမွာတစ္ႀကိမ္တစ္ခါသာ
ေတာင္းဆိုဖူးတဲ့ခြင့္လႊတ္မႈကို
မင္းလက္ခံေပးမယ္လို႔ကိုယ္
ေမ်ွာ္လင့္ပါတယ္....။
ကိုယ့္ကိုေတာ့မမုန္းလိုက္ပါနဲ႔....
ဂြၽန္ေျမာင္....။
ကိုယ့္ရဲ႕ႏွလံုးသားတစ္ခုလံုးကို
မင္းဆီပံုအပ္ထားၿပီးၿပီမို႔လို႔...။
ေမ်ွာ္လင့္ခ်က္ေပ်ာက္ၿပီး
ေမွာင္မိုက္ေနတဲ့
ကိုယ့္ဘဝရဲ႕ပထမဆံုး....
ေမ်ွာ္လင့္ခ်က္ေရာင္ျခည္ေလးက
လည္းမင္းပဲျဖစ္ေနခဲ့လို႔...။
မင္းသာခြင့္မလႊတ္ရင္......
ကိုယ္ေတာ့.....အသက္႐ွင္ႏိုင္
မယ္မထင္ဘူး...ဂြၽန္ေျမာင္ရယ္..။
°°°••°°°••°°°••°°°••°°°••°°
မင္ဟို အျပင္ကေနျပန္လာၿပီး..
ငယ့္ အေျခအေနကိုၾကည့္ရန္
ငယ့္ အခန္းထဲဝင္သြားေတာ့
ကုတင္ေပၚမွာဒူးတုပ္ထိုင္ကာ
ဒူးႏွစ္ဖက္ေပၚမ်က္ႏွာအပ္လို႔
႐ႈိက္ေနေသာငယ္။
"ငယ္!!...ဘာျဖစ္လို႔လဲ...
ဘယ္နားကနာလို႔လဲ...ဟင္!...
ငယ္..."
သူကုတင္ဆီကိုအျမန္သြားလိုက္
ၿပီးငယ့္ေက်ာေပၚလက္အသာ
တင္လို႔ေမးလိုက္ေတာ့....
ဘာမွျပန္မေျဖဘဲ..႐ႈိက္ငိုေန
ေသာငယ္...။
သူ႔လက္ဖဝါးေအာက္ကေက်ာျပင္
ေလးကတသိမ့္သိမ့္နဲ႔မို႔...သူေ
စိတ္ပူလွၿပီ...။
"ငယ္...ကိုယ့္ကိုၾကည့္ဦးကြာ...
ဘာလို႔ငိုေနတာလဲ...ဘယ္ေနရာ
ကေနမေကာင္းျဖစ္လို႔လဲ..ဟင္"
"ဘာမွမျဖစ္ဘူး..
အစ္ကို....ငယ္ေနေကာင္းပါ
တယ္"
ေမာ့ၾကည့္လာတဲ့ငယ္ရဲ႕မ်က္ဝန္း
ေတြကနီရဲေနသည္...။
ႏွာထိပ္ေလးေတြလည္းရဲေနပံု
ေထာက္ေတာ့ငယ္ငိုထားတာ
ေသခ်ာသည္....။
"ဒါဆိုရင္...ဘာလို႔ငိုေနတာလဲ..
ငယ္ရယ္...ကိုယ့္မွာလန္႔သြား
လိုက္တာ...."
"ဒီလိုပါပဲ.....ဟိုဟိုဒီဒီေလ်ွာက္
ေတြးမိရင္းက..."
".ငယ္..ဂ်ံဳအင္ကို
ေတြ႔ခ်င္လို႔လား...."
"ငယ္..မေတြ႔ခ်င္ေသးဘူး...
အစ္ကို....သူလည္းအားလိမ့္ဦး
မွာမဟုတ္ဘူး...ေက်ာင္းစာေတြ
ကမ်ားလာေတာ့ေလ..."
"ဒါဆိုလည္းၿပီးတာပါပဲ...
အခန္းထဲေနရတာၿငီးေငြ႔လာရင္..
ေအာက္ထပ္မွာ TV ၾကည့္တာ
တို႔ဘာတို႔လုပ္ေနေလ..ငယ္...
ျခံထဲေတာ့မထြက္ေသးနဲ႔ဦး...
ေလစိမ္းေတြတိုက္ေနရင္..ငယ္..
ေနမေကာင္းျပန္ျဖစ္မွာစိုးလို႔..."
"ဟုတ္..."
"အားအီးဂူး....ငယ္...ကေလ..
တအားခ်စ္ဖို႔ေကာင္းလာတာပဲ.."
အစ္ကိုသူ႔ကိုစိတ္ပူေနမွာစိုးလို႔
ျပံဳးကာေျပာလိုက္ေတာ့
အစ္ကိုကသူ႔ဆံပင္ေတြကိုဖြကာ
ေျပာလာသည္...။
ဒီကိုစေရာက္ကတည္းက...သူသတိထားမိေနတာ..အစ္ကိုက
သူ႔ဆံပင္ေလးေတြကိုဖြရတာ
သေဘာက်တယ္ထင္တယ္...။
အစ္ကိုက.. သူအသည္းယား
ရင္ယားသလို...ခနခနလိုက္ဖြေန
ေတာ့တာ...။
အစ္ကိုထြက္သြားၿပီးေတာ့သူ
ကုတင္ေခါင္းရင္းကိုမွီထိုင္ကာ
အေတြးနယ္ခ်ဲ႕ေနမိသည္...။
သူ ဆယ္ဟြန္းကိုခြင့္လႊတ္ခ်င္
ေပမယ့္..သူ႔မာနကခြင့္မျပဳဘူး..။
မာန ဆိုလို႔လည္းကြၽန္ေတာ္က
မာနႀကီးသူတစ္ေယာက္ေတာ့
မဟုတ္ပါဘူး....။
ခုကိစၥက...မိဘေတြကိုဆံုး႐ွံုးခဲ့
ရတဲ့ကိစၥနဲ႔လာပတ္သတ္ေနလို႔..။
Flash back.....
အစ္ကိုတို႔မိသားစုေျပာင္းသြား
ေတာ့..သူအစ္ကို႔ကိုလြမ္းလြန္းလို႔
လြမ္းဖ်ားဖ်ားေနခ်ိန္ျဖစ္တယ္....။
ကုတင္ေပၚလွဲေနတဲ့သူ႔ကို
ေရပတ္တိုက္ေပးေနတဲ့အေမ့ထံ
ဖုန္းတစ္ခုဝင္လာသည္...။
"အင္း...ထယ္ဂြၽန္း..ေျပာ..."
"......."
"ဘာ!!"
႐ုတ္တရက္ဆိုသလိုအေမက
အက်ယ္ႀကီးေအာ္ၿပီး..ကုတင္ေပၚ
ထိုင္ေနရာကဆတ္ခနဲထသြား
ေတာ့သူေၾကာင္ၾကည့္ေနမိသည္။
အေမ့ မ်က္ဝန္းေတြထဲမွာ
စိုးရိမ္မႈအရိပ္အေယာင္ေတြက
အထင္းသား....။
"ထယ္ဂြၽန္း...သား....ဘာမွ
မေၾကာက္နဲ႔ေနာ္...အန္တီတို႔အခု
လာခဲ့မယ္..."
အေမက...သူ႔နဖူးေပၚတင္ထား
တဲ့အဝတ္စကိုေရဇလံုထည့္လိုက္
ကာသူ႔ပါးျပင္ကိုလက္မနဲ႔ဖြဖြ
ပြတ္ရင္း...
"သား...အေမနဲ႔မင္းအေဖတစ္
ေနရာသြားဖို႔႐ွိတယ္.....ခနပဲ
ၾကာမွာပါ...ညီေလးနဲ႔ႏွစ္ေယာက္
တည္းက်န္ခဲ့လို႔အဆင္ေျပတယ္
မလား..."
အလ်င္လိုေနပံုေပၚတဲ့အေမက
ညႀကီးအခ်ိန္မေတာ္အျပင္သြား
မယ္ေျပာေတာ့ သူေၾကာင္သြား
ရေသးသည္....။
ဒါေပမယ့္ ခုနကသူ႔အစ္ကို
တဝမ္းကြဲထယ္ဂြၽန္းနဲ႔ဖုန္းေျပာေန
ေသးေတာ့..အစ္ကို႔ဆီကိုပဲ
သြားမယ္လို႔မွတ္ယူလိုက္ၿပီး
ေခါင္းၿငိမ့္ျပလိဳက္သည္...။
တကယ္ေတာ့..ခုနကအေမ...
အစ္ကိုထယ္ဂြၽန္းနဲ႔ဖုန္းထဲဘာေတြ
ေျပာေနလဲဆိုတာသူမသိဘူး...။
သူလည္းအဖ်ားတက္ေနတဲ့အခ်ိန္
မို႔ ေခါင္းေတြတဆစ္ဆစ္နဲ႔ထိုး
ကိုက္ေနတာေၾကာင့္အေမတို႔
ေျပာေနတာေတြကိုအာရံုမရဘူး
မလား...။
ခနေန အေမေရာအေဖပါထြက္
သြားမွသူေတြးမိသည္...။
ထယ္ဂြၽန္းဆိုတဲ့သူ႔အစ္ကိုတဝမ္းကြဲ
ကအေမ့ညီမရဲ႕သားျဖစ္သည္..။
အေမ့ညီမကတစ္ခုလတ္တစ္
ေယာက္ျဖစ္ၿပီး ဆံုးသြားတာ
တစ္ႏွစ္ေလာက္႐ွိၿပီ...။
ဆိုေတာ့ကာ....တစ္ေယာက္
တည္းက်န္ခဲ့တဲ့အစ္ကိုထယ္ဂြၽန္းကို
အေမကေနၿပီးပဲေစာင့္ေ႐ွာက္
ေပးထားသည္ေလ...။
အစက သူတို႔အိမ္ကိုေခၚေနေသး
ေပမယ့္ အစ္ကိုထယ္ဂြၽန္းက
ဘယ္လို...ေခၚေခၚဘူးခံျငင္း
သည္မို႔..သူ႔စိတ္ႀကိဳက္ေနပါေစ
ေလဆိုၿပီးအေမတို႔ကလြတ္ထား
ေပးတာ....။
တေလာကစၿပီး..အစ္ကိုထယ္ဂြၽန္း
ေျခလွမ္းေတြပ်က္လာတာကို
သူတို႔မိသားစုသိသည္...။
ေဆးေတြေရာင္းဝယ္ေနတယ္
လို႔သတင္းရေတာ့ အစ္ကိုထယ္ဂြၽန္း
ကိုေခၚၿပီးအေဖကဆူသည္...။
အဲဒီေန႔က အိမ္မွာအစ္ကိုထယ္ဂြၽန္း
နဲ႔အေဖကရန္ပြဲႀကီးေတာင္ျဖစ္
ေတာ့မလို႔....။
အေမဝင္တားႏိုင္လို႔သာ..။
ခုလည္း..အေမတို႔ဘာလို႔ဒီအခ်ိန္
ႀကီးသြားခဲ့လည္းမသိေပမယ့္သူ
ဆက္မေတြးခ်င္ေတာ့ဘူး..။
ေခါင္းေတြတအားကိုက္လာလို႔
သူတေရးေလာက္အိပ္ပစ္လိုက္
သည္...။
ထိုတေရးအိပ္လိုက္တဲ့အခ်ိန္ေလး
အတြင္းသူ႔ဘဝႀကီးေျပာင္းလဲ
သြားမယ္ဆိုတာကိုသာသူႀကိဳသိ
ခဲ့ရင္....မအိပ္ပစ္လိုက္ဘဲအေမ
တို႔ေနာက္အေျပးလိုက္သြားမိမွာ။
ခုေတာ့.......ခုေတာ့..အားလံုး
လြန္ကုန္ၿပီ....။
အေမနဲ႔အေဖ့ကိုျပန္ေခၚလို႔မရ
ေတာ့ဘူး....။
ကြၽန္ေတာ္တို္႔ညီအစ္ကို ကိုထား
ၿပီးေလာကႀကီးကထြက္သြားခဲ့
ၿပီ....။
အခ်ိန္လြန္မွသိခဲ့ရတဲ့အေၾကာင္း
အရာေတြက သူ႔တစ္ဘဝလံုး
အ႐ိုးထဲစြဲေအာင္မွတ္မိေနေစ
သည္....။
အစ္ကိုထယ္ဂြၽန္းကသာမာန္ေဆး
ေရာင္းဝယ္တဲ့အဆင့္ေတာင္
မဟုတ္ဘဲ ဂိုဏ္းႀကီးႀကီးတစ္ခု
နဲ႔သြားပတ္သတ္မိတာတဲ့ေလ...။
အစကေတာ့ သူပိုက္ဆံတအား
လိုေနတဲ့အခ်ိန္မို႔ဘာမွေရေရ
ရာရာေတြးမေနေတာ့ဘဲ လုပ္မိ
လုပ္ရာလုပ္လိုက္တာျဖစ္ေပမယ့္
အစ္ကိုထယ္ဂြၽန္းက...ကိုယ္ခံပညာ
ေလးလဲအေတာ္အသင့္တတ္
တယ္....ဖ်က္ထိုးဉာဏ္ေလးက
လည္းေကာင္းေတာ့..တစ္ဖက္
ဂိုဏ္းကအစ္ကိုထယ္ဂြၽန္းကိုသူတို႔
ဂိုဏ္းသားအျဖစ္ေခၚခ်င္တဲ့အထိ
ျဖစ္သြားတယ္....။
ဒါေပမယ့္...အစ္ကိုထယ္ဂြၽန္းမွာ
ဂိုဏ္းသားတစ္ေယာက္ျဖစ္ရ
ေလာက္တဲ့အထိေတာ့သူသတၱိ
မ႐ွိဘူး....။
အဲဒီလိုဆိုတာထက္..ဒီလိုမ
ေကာင္းတဲ့အလုပ္ကိုတစ္သက္
လံုးမလုပ္သြားခ်င္တာကပိုတယ္။
သူျငင္းလည္းမရဘဲအဲဒီဖက္က
အတင္းေခၚတယ္....။
ေနာက္ဆံုး....ဘာမွမေတြးတတ္
ေတာ့ဘဲ..အေမ့ကိုဖုန္းလွမ္း
ဆက္ကာအကူအညီေတာင္း
သည္တဲ့ေလ....။
အေမကလည္းသူ႔သားတစ္
ေယာက္လိုခ်စ္ရတဲ့တူဆိုေတာ့
အေမနဲ႔အေဖႏွစ္ေယာက္စလံုး
အေျပးသြားခဲ့တယ္....။
ဟိုဘက္ကအင္နဲ႔အားနဲ႔ဆိုေတာ့
အေမတို႔ဘယ္ေလာက္တားတား
အစ္ကိုထယ္ါါဂြၽန္းကိုရေအာင္ေခၚ
သြားၾကတယ္....။
အေမတို႔ကိုေတာ့......အေမတို႔
ကိုေတာ့...အစ္ကိုထယ္ဂြၽန္းရဲ႕
မိဘေတြအထင္နဲ႔ ေနာက္ထပ္
အေႏွာင့္အယွက္ေတြျဖစ္လာမွာ
စိုးလို႔သတ္ပစ္လိုက္ၾကတယ္တဲ့
ေလ....။
အဟက္....သူတို႔ေကာင္းက်ိဳး
အတြက္...ဘယ္သူ႔ကိုမွညႇာတာ
စိတ္မ႐ွိၾကတဲ့သူေတြ....။
အဲဒီကတည္းကဂိုဏ္းေတြကိုဆို
ေသမတတ္ရြံ႕သြားခဲ့တာ...။
မုန္းသြားခဲ့တာ....။
ဒါေပမယ့္...
အစ္ကိုကေတာ့ႁခြင္းခ်က္...။
အစ္ကို႔ရဲ႕ပင္ကိုစ႐ိုက္ကဒီလို
မဟုတ္ဘူးဆိုတာကိုငယ္
ကတည္းကေပါင္းလာတဲ့သူသိ
တယ္..။
အေၾကာင္းအမ်ိဳးမ်ိဳးေၾကာင့္
ဂိုဏ္းခ်ဳပ္ဆိုတာႀကီးျဖစ္လာေပ
မယ့္...ခုခ်ိန္ထိအစ္ကို႔အက်င့္
စ႐ိုက္ေတြကအရင္အတိုင္းပဲ႐ွိ
ေနေသးသည္...။
ေနာက္ၿပီး...အစ္ကိုကဒီအလုပ္
ကိုမၾကာခင္ရပ္နားေတာ့မယ္လို႔
ေျပာတယ္...။
ဆယ္ဟြန္းကိုေတာ့ သူခ်စ္တဲ့
စိတ္တစ္ခုတည္းနဲ႔....သူေဆး
ေတြေရာင္းဝယ္ေနတာကိုသိသိ
နဲ႔ေတာင္...နားလည္ေပးထား
တယ္...။
သူလည္း အစ္ကိုထယ္ဂြၽန္းလို
ပဲပိုက္ဆံလိုတုန္း အလြယ္နည္း
နဲ႔ပိုက္ဆံ႐ွာလိုက္မိတယ္ထင္
တာ....။
အဲဒါကို...ဆယ္ဟြန္းကဒီလိုႀကီး
ဂိုဏ္းသားတစ္ေယာက္ျဖစ္ေန
တယ္တဲ့လား....။
ဒါဆိုရင္ေတာ့..သူ႔ရဲ႕ဆယ္ဟြန္း
အေပၚထားတဲ့အခ်စ္ေတြကို
ေျမျမႇပ္ပစ္လိုက္ၿပီ...။
သူငယ္ခ်င္းဆိုတဲ့ဆက္ဆံေရး
ကိုလည္းသူျပန္စဥ္းစားရေတာ့
မယ္....။
Tbc°°°
အခ်စ္ကေလးေတြလည္း fb
ေပးဖို႔စဥ္းစားၾက....။
မဟုတ္ရင္ေတာ့ဒီကလည္း
ေနာက္တစ္ပိုင္းေရးဖို႔ကိုစဥ္းစား
ရလိမ့္မယ္....😝
လက်ထဲကဖုန်းကိုကြည့်ပြီး
ဆယ်ဟွန်းအတွေးများနေရ
သည်..။
သေချာပြောနိုင်တာတစ်ခုက
ဂျွန်မြောင်သူ့ကိုခုချိန်မှာ..စိတ်ခု
သွားပြီ....။
အဲဒီတစ်ခုတော့အသေအချာပဲ...။
သူကိုယ်တိုင်ကလည်းလုပ်ချင်
လွန်းအားကြီးလို့လုပ်ခဲ့တာမှ
မဟုတ်ဘဲ....။
အခြေအနေအရဘယ်လိုမှ
မတက်သာတော့လို့သာ..သူအဲဒီ
လိုလုပ်ခဲ့ရတာ....။
သူရိုက်လိုက်လို့ဂျွန်မြောင်ရဲ့
သွေးတစ်စက်မြေခတိုင်းသူ့
နှလုံးသားလေးလည်းဆတူညီမျှ
ပဲနာကျင်နေခဲ့တာပါ...။
သူအဲဒီအချိန်မှာအဲဒီလိုသာမလုပ်
ခဲ့ရင်...ခုချိန်မှာဂျွန်မြောင်သေ
သွားလောက်ပြီ....။
သူ့ရဲ့ရွေးချယ်မှုကိုဂျွန်မြောင်
နားလည်ပေးနိုင်မှာပါ....။
ဂျွန်မြောင်က သဘောထားပြည့်
ဝတဲ့ကောင်လေးတစ်ယောက်ပဲမို့။
သို့လော....သို့လော..ဖြည့်တွေး
နေရပေမယ့်..ဂျွန်မြောင်
ပါးစပ်ကနေငါမင်းကိုနားလည်
ပေးပါတယ်ဆိုတဲ့စကားကို
မကြားရမချင်းသူစိတ်အေးနိုင်မှာမဟုတ်ဘူး...။
ဂျွန်မြောင်ကလူတိုင်းအပေါ်
သဘောထားပြည့်ဝစွာနဲ့ဆက်ဆံ
တတ်တာကိုသူသိတယ်....။
သူ့အပေါ်လည်းပဲ...ဂျွန်မြောင်က
တစ်လျှောက်လုံးသဘောထား
ပြည့်ဝခဲ့တာ....။
သူနဲ့ဂျွန်မြောင်တွေ့တဲ့အချိန်တွေ
မှာဂိုဏ်းကခေါ်လို့ဂျွန်မြောင့်ကို
တစ်ယောက်တည်းထားခဲ့ရတဲ့
အကြိမ်ကမနည်းမနော....။
အဲဒီလိုအချိန်တွေတိုင်းဂျွန်မြောင်
ကသူ့ကိုအပြုံးလေးတစ်ပွင့်နဲ့
နားလည်ပေးတယ်....။
ဂျွန်မြောင်ကအဲဒီလိုကောင်လေး
ပေမယ့်....ဒီတစ်ကြိမ်မှာတော့
သူစိတ်လေးနေမိတယ်...။
ဒီတစ်ကြိမ်သူဂျွန်မြောင့်အပေါ်
ကျူးလွန်ခဲ့တဲ့ကိစ္စက သေးသေး
မွှားမွှားလေးမှမဟုတ်ဘဲ...။
အခန့်မသင့်ရင်ဂျွန်မြောင့်အသက်
တောင်ဆုံးရှုံးသွားနိုင်လောက်တဲ့
အပြစ်ကိုသူကျူးလွန်မိထားတာ..။
ခွင့်လွှတ်ဖို့မထိုက်တန်တဲ့အပြစ်
ဖြစ်ပေမယ့်...သူအတ္တကြီးစွာပဲ
ဂျွန်မြောင် ခွင့်လွှတ်ပေးဖို့ကို
မျှော်လင့်နေမိတယ်....။
°°°••°°°••°°°••°°°••°°°••°°
ငယ့်အခြေအနေကတော်တော်
သက်သာလာပြီပြောရမယ်...။
ပုလင်းကြီးတော့ခုချိန်ထိချိတ်
ထားရတုန်းဆိုပေမယ့်အကူမပါ
ဘဲနဲ့လမ်းလျှောက်နေနိုင်ပြီ...။
သတိရပြီးကာစ လေးရက်
လောက်အထိငယ်က
တစ်ယောက်ယောက်အကူအညီပါမှလမ်းလျှောက်နိုင်တာ..။
အဲဒါကြောင့်သူ့မှာဘာအလုပ်မှ
တောင်မလုပ်နိုင်ဘဲ တစ်ချိန်လုံး
ငယ့်အနားပဲနေပြီး....လိုအပ်တာ
တွေလိုက်လုပ်ပေးနေရသည်..။
"ငယ်...ဘာစားချင်လဲ...
ကိုယ်ခုနေ့အပြင်သွားဖို့ရှိတယ်.."
"မမှာတော့ဘူး...အစ်ကို...
ငယ်..အိမ်မှာရှိနေတာတွေပဲ..
စားပါတော့မယ်...အပြင်စာတွေသိပ်မစားချင်ဘူး..."
"ဟုတ်ပါပြီ...ဒါဆိုရင်..ကိုယ်သွား
ပြီနော..ငယ်...တစ်ခုခုဆိုရင်
ဖုန်းဆက်လိုက်.."
"ဟုတ်..."
အစ်ကို ထွက်သွားပြီးတော့သူ
ပျင်းလာတာနဲ့..အင်တာနက်လေး
သုံးရအောင်..ဖုန်းကိုယူလိုက်
သည်...။
ဖုန်းကိုဖွင့်ဖွင့်ချင်းပဲ....တွေ့လိုက်
ရတဲ့မက်ဆေ့ချ်တွေကမနည်း
မနော....။
ကြည့်ရတာ...ဆယ်ဟွန်း..ခုနေ့
လည်းပို့ထားပြန်ပြီထင်ပါတယ်..။
~ဂျွန်မြောင်...ကိုယ်ဖုန်းဆက်
ရင်ကိုင်ပါကွာ...~
~အဲဒီနေ့ကကိစ္စကိုကိုယ်
တောင်းပန်ပါတယ်...ဂျွန်မြောင်
ရယ်...~
~ကိုယ်လည်းမတတ်သာတဲ့
အခြေအနေမို့လို့ပါ...~
~ဂျွန်မြောင်......~
~ကိုယ့်ကိုမုန်းသွားတာလား..~
တကယ်တော့အဲဒီမေးခွန်းရဲ့
အဖြေကိုသူကိုယ်တိုင်လည်းမသိ
သေးဘူး....။
သူဆယ်ဟွန်းကို..မုန်းလား..
မမုန်းလားဆိုတာကို...။
နဂိုက...သူထင်တာက...
ဆယ်ဟွန်း..ပိုက်ဆံအရေးတကြီး
လိုနေလို့..ဆေးတွေအရောင်း
အဝယ်လုပ်တယ်လို့ထင်ထား
တာ....။
အဲ့ဒီ...ပိုက်ဆံလိုနေတဲ့အချိန်
တဒင်္ဂလေးပဲ ဆေးအရောင်း
အဝယ်လုပ်တယ်လို့လေ....။
ဒီလိုကြီးဂိုဏ်းအကြီးကြီးကလူ
ဖြစ်နေလိမ့်မယ်လို့တော့သူ
ယောင်လို့တောင်မတွေးဖူးဘူး...။
သူမုန်းပစ်လိုက်သင့်လား...။
နှလုံးသားဆန္ဒအရမဟုတ်ဘဲ
ဦးနှောက်ရဲ့ဆန္ဒအရ သူ.....
ဆယ်ဟွန်းကိုမုန်းပစ်သင့်လား..။
ထိုအခိုက်...ဂျွန်မြောင့်လက်ထဲ
ကဖုန်းကတုန်ခါလာခဲ့သည်...။
သူသတိရပြီးကတည်းက
စာတွေဆက်တိုက်ပို့ပြီး...ဖုန်းတွေ
ဆက်တိုက်ခေါ်နေတဲ့သူ...။
ခုချိန်ထိသူလျစ်လျူရှုထားခဲ့တာ..။
ှ
"အင်း..."
"ဂျွန်မြောင်!!..ဂျွန်မြောင်ရာ...
ကိုယ့်ဖုန်းကိုဘာလို့မကိုင်ရတာလဲ.."
"......."
"ဂျွန်မြောင်.....ကိုယ်ပြောတာ
နားထောင်နေရဲ့လား..."
"အင်း..."
"ကိုယ်ရှင်းပြချင်လို့ပါ...ဂျွန်မြောင်
ရယ်....ကိုယ်လေ...ကိုယ်...
အဲဒီနေ့ကဘယ်လိုမှမတတ်နိုင်
ခဲ့လို့ပါ...ကိုယ်သာဂျွန်မြောင့်ကို
ကာကွယ်ပေးလိုက်မယ်ဆိုရင်
ကိုယ်တို့နှစ်ယောက်လုံးသူတို့
လက်ကလွတ်မှာမဟုတ်ဘူး...
သူတို့ပိုင်နက်ထဲမှာမို့လို့...
ကိုယ်လည်း...မတက်နိုင်ခဲ့ဘူး
ကွာ......နောက်ပြီး....ဂျွန်မြောင်
.....ကိုယ်ဒီလိုမတောင်းဆိုသင့်
မှန်းသိတယ်...ဒါပေမယ့်...ကိုယ်
တောင်းဆိုပါရစေ.....
..
....ဂျွန်မြောင်......ကိုယ့်ကို
ခွင့်လွှတ်ပေးမယ်မဟုတ်လား..."
"ဆယ်ဟွန်း....ငါ..ခုချိန်မှာဘာမှ
မစဉ်းစားချင်သေးဘူး....ငါ့ကို
နောက်ထပ်ဖုန်းမဆက်နဲ့တော့.."
တီခနဲအသံနဲ့အတူ..ပြတ်တောက်
သွားတဲ့ဖုန်းလိုင်းနောက်..သူ့
မျှော်လင့်ချက်တွေလည်းပါသွား
ပြီလား....။
တကယ်တော့လေ....ကိုယ်
အပြစ်ကျူးလွန်ထားမိတဲ့
လူတွေကအများကြီးပါပဲ...။
ဒါပေမယ့်...ကိုယ်မင်းတစ်
ယောက်တည်းကိုပဲခွင့်လွှတ်ဖို့
တောင်းဆိုဖူးတာပါ...။
ဘဝမှာတစ်ကြိမ်တစ်ခါသာ
တောင်းဆိုဖူးတဲ့ခွင့်လွှတ်မှုကို
မင်းလက်ခံပေးမယ်လို့ကိုယ်
မျှော်လင့်ပါတယ်....။
ကိုယ့်ကိုတော့မမုန်းလိုက်ပါနဲ့....
ဂျွန်မြောင်....။
ကိုယ့်ရဲ့နှလုံးသားတစ်ခုလုံးကို
မင်းဆီပုံအပ်ထားပြီးပြီမို့လို့...။
မျှော်လင့်ချက်ပျောက်ပြီး
မှောင်မိုက်နေတဲ့
ကိုယ့်ဘဝရဲ့ပထမဆုံး....
မျှော်လင့်ချက်ရောင်ခြည်လေးက
လည်းမင်းပဲဖြစ်နေခဲ့လို့...။
မင်းသာခွင့်မလွှတ်ရင်......
ကိုယ်တော့.....အသက်ရှင်နိုင်
မယ်မထင်ဘူး...ဂျွန်မြောင်ရယ်..။
°°°••°°°••°°°••°°°••°°°••°°
မင်ဟို အပြင်ကနေပြန်လာပြီး..
ငယ့် အခြေအနေကိုကြည့်ရန်
ငယ့် အခန်းထဲဝင်သွားတော့
ကုတင်ပေါ်မှာဒူးတုပ်ထိုင်ကာ
ဒူးနှစ်ဖက်ပေါ်မျက်နှာအပ်လို့
ရှိုက်နေသောငယ်။
"ငယ်!!...ဘာဖြစ်လို့လဲ...
ဘယ်နားကနာလို့လဲ...ဟင်!...
ငယ်..."
သူကုတင်ဆီကိုအမြန်သွားလိုက်
ပြီးငယ့်ကျောပေါ်လက်အသာ
တင်လို့မေးလိုက်တော့....
ဘာမှပြန်မဖြေဘဲ..ရှိုက်ငိုနေ
သောငယ်...။
သူ့လက်ဖဝါးအောက်ကကျောပြင်
လေးကတသိမ့်သိမ့်နဲ့မို့...သူေ
စိတ်ပူလှပြီ...။
"ငယ်...ကိုယ့်ကိုကြည့်ဦးကွာ...
ဘာလို့ငိုနေတာလဲ...ဘယ်နေရာ
ကနေမကောင်းဖြစ်လို့လဲ..ဟင်"
"ဘာမှမဖြစ်ဘူး..
အစ်ကို....ငယ်နေကောင်းပါ
တယ်"
မော့ကြည့်လာတဲ့ငယ်ရဲ့မျက်ဝန်း
တွေကနီရဲနေသည်...။
နှာထိပ်လေးတွေလည်းရဲနေပုံ
ထောက်တော့ငယ်ငိုထားတာ
သေချာသည်....။
"ဒါဆိုရင်...ဘာလို့ငိုနေတာလဲ..
ငယ်ရယ်...ကိုယ့်မှာလန့်သွား
လိုက်တာ...."
"ဒီလိုပါပဲ.....ဟိုဟိုဒီဒီလျှောက်
တွေးမိရင်းက..."
".ငယ်..ဂျုံအင်ကို
တွေ့ချင်လို့လား...."
"ငယ်..မတွေ့ချင်သေးဘူး...
အစ်ကို....သူလည်းအားလိမ့်ဦး
မှာမဟုတ်ဘူး...ကျောင်းစာတွေ
ကများလာတော့လေ..."
"ဒါဆိုလည်းပြီးတာပါပဲ...
အခန်းထဲနေရတာငြီးငွေ့လာရင်..
အောက်ထပ်မှာ TV ကြည့်တာ
တို့ဘာတို့လုပ်နေလေ..ငယ်...
ခြံထဲတော့မထွက်သေးနဲ့ဦး...
လေစိမ်းတွေတိုက်နေရင်..ငယ်..
နေမကောင်းပြန်ဖြစ်မှာစိုးလို့..."
"ဟုတ်..."
"အားအီးဂူး....ငယ်...ကလေ..
တအားချစ်ဖို့ကောင်းလာတာပဲ.."
အစ်ကိုသူ့ကိုစိတ်ပူနေမှာစိုးလို့
ပြုံးကာပြောလိုက်တော့
အစ်ကိုကသူ့ဆံပင်တွေကိုဖွကာ
ပြောလာသည်...။
ဒီကိုစရောက်ကတည်းက...သူသတိထားမိနေတာ..အစ်ကိုက
သူ့ဆံပင်လေးတွေကိုဖွရတာ
သဘောကျတယ်ထင်တယ်...။
အစ်ကိုက.. သူအသည်းယား
ရင်ယားသလို...ခနခနလိုက်ဖွနေ
တော့တာ...။
အစ်ကိုထွက်သွားပြီးတော့သူ
ကုတင်ခေါင်းရင်းကိုမှီထိုင်ကာ
အတွေးနယ်ချဲ့နေမိသည်...။
သူ ဆယ်ဟွန်းကိုခွင့်လွှတ်ချင်
ပေမယ့်..သူ့မာနကခွင့်မပြုဘူး..။
မာန ဆိုလို့လည်းကျွန်တော်က
မာနကြီးသူတစ်ယောက်တော့
မဟုတ်ပါဘူး....။
ခုကိစ္စက...မိဘတွေကိုဆုံးရှုံးခဲ့
ရတဲ့ကိစ္စနဲ့လာပတ်သတ်နေလို့..။
Flash back.....
အစ်ကိုတို့မိသားစုပြောင်းသွား
တော့..သူအစ်ကို့ကိုလွမ်းလွန်းလို့
လွမ်းဖျားဖျားနေချိန်ဖြစ်တယ်....။
ကုတင်ပေါ်လှဲနေတဲ့သူ့ကို
ရေပတ်တိုက်ပေးနေတဲ့အမေ့ထံ
ဖုန်းတစ်ခုဝင်လာသည်...။
"အင်း...ထယ်ဂျွန်း..ပြော..."
"......."
"ဘာ!!"
ရုတ်တရက်ဆိုသလိုအမေက
အကျယ်ကြီးအော်ပြီး..ကုတင်ပေါ်
ထိုင်နေရာကဆတ်ခနဲထသွား
တော့သူကြောင်ကြည့်နေမိသည်။
အမေ့ မျက်ဝန်းတွေထဲမှာ
စိုးရိမ်မှုအရိပ်အယောင်တွေက
အထင်းသား....။
"ထယ်ဂျွန်း...သား....ဘာမှ
မကြောက်နဲ့နော်...အန်တီတို့အခု
လာခဲ့မယ်..."
အမေက...သူ့နဖူးပေါ်တင်ထား
တဲ့အဝတ်စကိုရေဇလုံထည့်လိုက်
ကာသူ့ပါးပြင်ကိုလက်မနဲ့ဖွဖွ
ပွတ်ရင်း...
"သား...အမေနဲ့မင်းအဖေတစ်
နေရာသွားဖို့ရှိတယ်.....ခနပဲ
ကြာမှာပါ...ညီလေးနဲ့နှစ်ယောက်
တည်းကျန်ခဲ့လို့အဆင်ပြေတယ်
မလား..."
အလျင်လိုနေပုံပေါ်တဲ့အမေက
ညကြီးအချိန်မတော်အပြင်သွား
မယ်ပြောတော့ သူကြောင်သွား
ရသေးသည်....။
ဒါပေမယ့် ခုနကသူ့အစ်ကို
တဝမ်းကွဲထယ္ဂြၽန္း
နဲ့ဖုန်းပြောနေ
သေးတော့..အစ်ကို့ဆီကိုပဲ
သွားမယ်လို့မှတ်ယူလိုက်ပြီး
ခေါင်းငြိမ့်ပြလိုက်သည်...။
တကယ်တော့..ခုနကအမေ...
အစ်ကိုထယ္ဂျွန်းနဲ့ဖုန်းထဲဘာတွေ
ပြောနေလဲဆိုတာသူမသိဘူး...။
သူလည်းအဖျားတက်နေတဲ့အချိန်
မို့ ခေါင်းတွေတဆစ်ဆစ်နဲ့ထိုး
ကိုက်နေတာကြောင့်အမေတို့
ပြောနေတာတွေကိုအာရုံမရဘူး
မလား...။
ခနနေ အမေရောအဖေပါထွက်
သွားမှသူတွေးမိသည်...။
ထယ္ဂျွန်းဆိုတဲ့သူ့အစ်ကိုတဝမ်းကွဲ
ကအမေ့ညီမရဲ့သားဖြစ်သည်..။
အမေ့ညီမကတစ်ခုလတ်တစ်
ယောက်ဖြစ်ပြီး ဆုံးသွားတာ
တစ်နှစ်လောက်ရှိပြီ...။
ဆိုတော့ကာ....တစ်ယောက်
တည်းကျန်ခဲ့တဲ့အစ်ကိုထယ္ဂျွန်းကို
အမေကနေပြီးပဲစောင့်ရှောက်
ပေးထားသည်လေ...။
အစက သူတို့အိမ်ကိုခေါ်နေသေး
ပေမယ့် အစ်ကိုထယ္ဂျွန်းက
ဘယ်လို...ခေါ်ခေါ်ဘူးခံငြင်း
သည်မို့..သူ့စိတ်ကြိုက်နေပါစေ
လေဆိုပြီးအမေတို့ကလွတ်ထား
ပေးတာ....။
တလောကစပြီး..အစ်ကိုထယ္ဂျွန်း
ခြေလှမ်းတွေပျက်လာတာကို
သူတို့မိသားစုသိသည်...။
ဆေးတွေရောင်းဝယ်နေတယ်
လို့သတင်းရတော့ အစ်ကိုထယ္ဂျွန်း
ကိုခေါ်ပြီးအဖေကဆူသည်...။
အဲဒီနေ့က အိမ်မှာအစ်ကိုထယ္ဂျွန်း
နဲ့အဖေကရန်ပွဲကြီးတောင်ဖြစ်
တော့မလို့....။
အမေဝင်တားနိုင်လို့သာ..။
ခုလည်း..အမေတို့ဘာလို့ဒီအချိန်
ကြီးသွားခဲ့လည်းမသိပေမယ့်သူ
ဆက်မတွေးချင်တော့ဘူး..။
ခေါင်းတွေတအားကိုက်လာလို့
သူတရေးလောက်အိပ်ပစ်လိုက်
သည်...။
ထိုတရေးအိပ်လိုက်တဲ့အချိန်လေး
အတွင်းသူ့ဘဝကြီးပြောင်းလဲ
သွားမယ်ဆိုတာကိုသာသူကြိုသိ
ခဲ့ရင်....မအိပ်ပစ်လိုက်ဘဲအမေ
တို့နောက်အပြေးလိုက်သွားမိမှာ။
ခုတော့.......ခုတော့..အားလုံး
လွန်ကုန်ပြီ....။
အမေနဲ့အဖေ့ကိုပြန်ခေါ်လို့မရ
တော့ဘူး....။
ကျွန်တော်တို့်ညီအစ်ကို ကိုထား
ပြီးလောကကြီးကထွက်သွားခဲ့
ပြီ....။
အချိန်လွန်မှသိခဲ့ရတဲ့အကြောင်း
အရာတွေက သူ့တစ်ဘဝလုံး
အရိုးထဲစွဲအောင်မှတ်မိနေစေ
သည်....။
အစ်ကိုထယ္ဂျွန်းကသာမာန်ဆေး
ရောင်းဝယ်တဲ့အဆင့်တောင်
မဟုတ်ဘဲ ဂိုဏ်းကြီးကြီးတစ်ခု
နဲ့သွားပတ်သတ်မိတာတဲ့လေ...။
အစကတော့ သူပိုက်ဆံတအား
လိုနေတဲ့အချိန်မို့ဘာမှရေရေ
ရာရာတွေးမနေတော့ဘဲ လုပ်မိ
လုပ်ရာလုပ်လိုက်တာဖြစ်ပေမယ့်
အစ်ကိုထယ္ဂျွန်းက...ကိုယ်ခံပညာ
လေးလဲအတော်အသင့်တတ်
တယ်....ဖျက်ထိုးဉာဏ်လေးက
လည်းကောင်းတော့..တစ်ဖက်
ဂိုဏ်းကအစ်ကိုမင်ဂျွန်းကိုသူတို့
ဂိုဏ်းသားအဖြစ်ခေါ်ချင်တဲ့အထိ
ဖြစ်သွားတယ်....။
ဒါပေမယ့်...အစ်ကိုထယ္ဂျွန်းမှာ
ဂိုဏ်းသားတစ်ယောက်ဖြစ်ရ
လောက်တဲ့အထိတော့သူသတ္တိ
မရှိဘူး....။
အဲဒီလိုဆိုတာထက်..ဒီလိုမ
ကောင်းတဲ့အလုပ်ကိုတစ်သက်
လုံးမလုပ်သွားချင်တာကပိုတယ်။
သူငြင်းလည်းမရဘဲအဲဒီဖက်က
အတင်းခေါ်တယ်....။
နောက်ဆုံး....ဘာမှမတွေးတတ်
တော့ဘဲ..အမေ့ကိုဖုန်းလှမ်း
ဆက်ကာအကူအညီတောင်း
သည်တဲ့လေ....။
အမေကလည်းသူ့သားတစ်
ယောက်လိုချစ်ရတဲ့တူဆိုတော့
အမေနဲ့အဖေနှစ်ယောက်စလုံး
အပြေးသွားခဲ့တယ်....။
ဟိုဘက်ကအင်နဲ့အားနဲ့ဆိုတော့
အမေတို့ဘယ်လောက်တားတား
အစ်ကိုထယ္ဂ
ျွန်းကိုရအောင်ခေါ်
သွားကြတယ်....။
အမေတို့ကိုတော့......အမေတို့
ကိုတော့...အစ်ကိုထယ္ဂျွန်းရဲ့
မိဘတွေအထင်နဲ့ နောက်ထပ်
အနှောင့်အယှက်တွေဖြစ်လာမှာ
စိုးလို့သတ်ပစ်လိုက်ကြတယ်တဲ့
လေ....။
အဟက်....သူတို့ကောင်းကျိုး
အတွက်...ဘယ်သူ့ကိုမှညှာတာ
စိတ်မရှိကြတဲ့သူတွေ....။
အဲဒီကတည်းကဂိုဏ်းတွေကိုဆို
သေမတတ်ရွံ့သွားခဲ့တာ...။
မုန်းသွားခဲ့တာ....။
ဒါပေမယ့်...
အစ်ကိုကတော့ခြွင်းချက်...။
အစ်ကို့ရဲ့ပင်ကိုစရိုက်ကဒီလို
မဟုတ်ဘူးဆိုတာကိုငယ်
ကတည်းကပေါင်းလာတဲ့သူသိ
တယ်..။
အကြောင်းအမျိုးမျိုးကြောင့်
ဂိုဏ်းချုပ်ဆိုတာကြီးဖြစ်လာပေ
မယ့်...ခုချိန်ထိအစ်ကို့အကျင့်
စရိုက်တွေကအရင်အတိုင်းပဲရှိ
နေသေးသည်...။
နောက်ပြီး...အစ်ကိုကဒီအလုပ်
ကိုမကြာခင်ရပ်နားတော့မယ်လို့
ပြောတယ်...။
ဆယ်ဟွန်းကိုတော့ သူချစ်တဲ့
စိတ်တစ်ခုတည်းနဲ့....သူဆေး
တွေရောင်းဝယ်နေတာကိုသိသိ
နဲ့တောင်...နားလည်ပေးထား
တယ်...။
သူလည်း အစ်ကိုမင်ဂျွန်းလို
ပဲပိုက်ဆံလိုတုန်း အလွယ်နည်း
နဲ့ပိုက်ဆံရှာလိုက်မိတယ်ထင်
တာ....။
အဲဒါကို...ဆယ်ဟွန်းကဒီလိုကြီး
ဂိုဏ်းသားတစ်ယောက်ဖြစ်နေ
တယ်တဲ့လား....။
ဒါဆိုရင်တော့..သူ့ရဲ့ဆယ်ဟွန်း
အပေါ်ထားတဲ့အချစ်တွေကို
မြေမြှပ်ပစ်လိုက်ပြီ...။
သူငယ်ချင်းဆိုတဲ့ဆက်ဆံရေး
ကိုလည်းသူပြန်စဉ်းစားရတော့
မယ်....။
Tbc°°°
အချစ်ကလေးတွေလည်း fb
ပေးဖို့စဉ်းစားကြ....။
မဟုတ်ရင်တော့ဒီကလည်း
နောက်တစ်ပိုင်းရေးဖို့ကိုစဉ်းစား
ရလိမ့်မယ်....😝