SO FAR, masaya namang kasama itong si Adam. He's so friendly and anyone can fall in his charms. He jokes a lot and he's funny to be with. He's a little bit tipsy now kaya rin siguro mas madaldal siya.
"So you have younger siblings too? Wow, iyon siguro ang dahilan kung bakit ang bilis nating magkasundo." Sabi niya. I chuckled in agreement. He's talking a lot about his younger sister and brother and I enjoyed listening about it. Siguro dahil ako rin ang panganay sa amin ay nakaka-relate ako sa mga kwento niya.
"To be honest, my younger brother is facing a dilemma right now." Pagkukuwento ko. Naantig naman ang atensyon niya.
"Really? What about it?" Tanong niya. I just laughed and looked at the sea. Napailing pa ako sa pag-iisip.
"My brother is growing up so quickly that he's now having hardships dealing with girls." Sabi ko. Nakakaintinding tumango naman si Adam saka natawa.
"Girls, huh? How old is your brother?" Tanong niya.
"He's sixteen." Maikling tugon ko. He nodded and grinned knowingly.
"That's quite normal for sixteen years old boys. I remember I lost my virginity when I was 14 to some chick in high school." Pagkukuwento niya. Nag-flinch naman ako sa narinig. I feel like my face grew red out of the sudden.
"W-Well, boys are boys. Of course you can't handle yourselves without sustaining your needs." Sabi ko nalang. And does he really have to say something like that? Is he not aware it's TMI?
"Well, we guys can only forget about sexual needs if they are respecting and patiently waiting for their special someone. After all, you can't rush love." He said while staring at me. I can't help but to stare at his eyes. It's kind of shining brightly. I suddenly got nervous.
"What if the guy is waiting for the wrong girl? What if the girl isn't worth the wait?" Hindi ko napigilang sabihin patungkol sa kanya. Hindi siya nagulat sa tanong ko at sa halip ay ngumiti.
"As long as the guy thinks that the girl is worth it, he'll take the risk regardless of how painful it might be." Nakangiting sabi niya. I bit my lips and stepped back. This kind of conversation makes me uncomfortable.
I can feel his sincerity and it's reaching my heart. But for some reason, I feel really guilty. This guy is too good to be true, and I think he deserves better. Hindi ko alam pero parang nagkamali ako ng desisyon.
"Adam, I'll be straight with you," Sabi ko saka tumingin sa mata niya. "I like you as a friend." Pigil kaba kong sabi. Ngumiti naman siya.
"Am I being friend-zoned?" Pabiro niyang sabi. Inirapan ko naman siya dahil doon. I took a deep breath.
"I'm serious, Adam." Seryosong sabi ko.
"I'm also serious, Loraine." Nakangiti ngunit seryosong sabi niya. "And besides, it's too early to turn me down. We'll be seeing each other often for the next one and a half month. After you're done with your stay here, give me an answer. If you choose me or reject me, I'll accept your decision." Desididong sabi niya. Nakagat ko ang labi ko habang nakatingin sa kanya.
He's right. I still have a lot of time in my hands. And I can't say what will happen in the future. Maybe in the next few weeks, I'll wake up and find that I have feelings for him. I'm already eighteen and legal. Malaya na rin naman ako sa kahit na anong ties pagkatapos ng deal na ito. Moreover, wala naman akong boyfriend na magagalit.
Then, the image of Lucas popped in my mind. Damn! Why am I even thinking of him?
"You know, I have this feeling that you'll get hurt because of me." Nagpapakatotoong sabi ko kay Adam. He just stared at me.
"What I feel for you is still inferior to love. But if I ever get hurt because of you, it won't be your fault. And besides, I'm not expecting something in return. I just want to express my feelings for you be true to myself." Sabi niya. Napangiti naman ako. This feeling that I feel for him is really familiar.
"You know, you're kinda same with my boy best friend. Since you're acquainted to Lucas, do you know Khalil Forest?" I curiously asked. His eyes did glint of recognition.
"Khalil? Yes, I know him. He's my childhood friend. Hindi na nga lang kami madalas na nagkakausap ngayong matatanda na kami pero casual pa rin kami sa isa't isa. Is he your friend?" Tanong niya. Nakangiting tumango naman ako.
"Mm.. he's like both a best friend and a brother to me. Somehow, you remind me of him." Sabi ko. Natawa naman siya at di kalauna'y naging seryoso.
"Does he like you?" Tanong niya. I blinked at his question saka natawa ng malakas.
"No, that's not gonna happen. I'm a brat, bossy, cunning and a witch, his words though. Pero kahit ganoon ang sinasabi niya sa akin at kahit jerk siya sa lahat ng oras, he's the bestest friend I ever have." Sabi ko habang naiisip ang walang kwentang mukha ni Khalil. Natawa naman si Adam.
"Your friendship is cute. But since he don't like you, I don't think we're the same." Seryosong sabi niya habang nakangiti. That caught me off guard. He was staring at me. I looked away out of awkwardness and looked at the sky. Tirik na ang araw.
"It's quite hot now. How about we find a shade?" Sabi ko. He just nodded and just before we left the shore my stomach grumbled. Napapikit nalang ako sa kahihiyan. Natawa naman si Adam.
"How about having lunch first?" Natatawang sabi niya. Napapahiyang sumang-ayon naman ako.
"Gusto mong sumama sa akin pabalik sa villa? I'm sure may pagkain na roon." Pag-aaya ko. Ngumiti lang siya ng makahulugan saka umiling.
"I really want to join you for lunch but I value my life as much as I still want to express my feelings to you. Lucas' deadly gaze hurts my back for quite a while now. For sure mamamatay na ako kapag tumuntong pa ako sa teritoryo niya." Natatawang sabi niya. Nagtataka ko naman siyang tiningnan saka tiningnan ang likuran niya. Lucas is standing from a far distance and he's really glaring at me and Adam. Napangiwi nalang ako.
"Uh, s-sige. See you around?" Awkward na tanong ko. He grinned handsomely and bid goodbye.
Tiningnan ko naman si Lucas na wala na ngayong ekspresyon ang mukha. He walked towards me at hindi ako makaalis sa kinatatayuan ko. I prepared myself for harsh remarks and violent acts niya pero walang nangyaring ganoon. I stared at his eyes at pilit na binasa ang mga emosyon roon but to no avail. Hindi ko alam kung anong iniisip niya.
"W-What?" I stuttered. He's just staring blankly.
"Your lunch is ready." Sabi niya saka naglakad palayo. Napalunok naman ako. What?
Bago pa tuluyang makaalis si Lucas ay nagsalita ako.
"Have you had your lunch?" Walang hiyang tanong ko. Teka, bakit ba palagi nalang akong nagkakaganito kapag kaharap ko ang taong 'to? And why do I have to ask him?
"None of your business," malamig na sabi niya. Napalunok ako nang may kakaiba na naman akong naramdaman sa puso ko. But this time, I don't like what I'm feeling.
Ano naman kung hindi kami magkasabay na kumain ngayon? Ano naman ang pakialam ko kung kumain na siya o hindi? He can die in hunger for all I care!
Padabog akong nagmartsa pabalik sa villa. Hindi ko alam kung bakit ako naiinis. Teka, ano ba talagang nangyayari sa akin? Nagiging weird na ang mga ikinikilos ko. Kasalanan talaga ito ng Lucas na 'yon! Mamatay na sana siya pati yung kung sino mang babaeng kakatagpuin niya ngayon!
"Manang, ano pong pagkain?" Magalang kong tanong pagkapasok ko ng dining area. Damn! I'm hungry! Bakit nga ba hindi ko naisip na late na? 1 o'clock na din pala ng hapon.
"Oh, ikaw lang? Asan si ser?" Takang tanong ni Manang Lois. Awtomatikong sumama ang mood ko.
"Umalis, baka hindi na bumalik." Inis na sabi ko saka umupo na sa nakasanayan kong pwesto para kumain.
"Umalis? Si ser? Eh, hindi pa 'yon kumakain! Sinundo ka nga noon para sabay sana kayong maglunch." Biglang sulpot ni Ate Teresa. May kung anong humaplos sa puso ko dahil sa sinabi niya.
Tumabi naman sa akin si Ate Betty habang seryosong nakatingin sa akin. Nagtataka ko naman siyang tiningnan. Anong tingin naman 'yan? I didn't do something wrong, didn't I?
"Nakita ko kayo ni pogi, Ma'am Loraine." Seryosong sabi niya. Napakurap naman ako. Pogi? WTF?
"Uyy, sinong pogi 'yan? Yung pula ba ang buhok?" Nang-aasar na hirit bigla ni Ate Teresa. Sinamaan ko lang sila ng tingin. Nakita lang kaming magkasama ni Adam, issue na agad?
"Tumigil ka, Teresa. Kung nakita ko 'yon. Malamang nakita rin ni ser, 'di ba Ma'am Loraine?" Tanong sa akin ni Ate Betty. Naguguluhan akong tumango sa kanya. Kita nga naman ni Lucas 'yon. Nilayasan pa nga ako eh.
"Ay! Yun lang. Patay tayo d'yan." Biglang komento ni Ate Teresa. Sinamaan siya ng tingin ni Ate Betty at Manang Lois bago nag-aalalang tumingin sa akin.
"W-What?" Naiilang kong tanong.
"Anong gagawin niyo ngayon, Ma'am?" Tanong ni Ate Betty. Naguguluhan ko lang siyang tiningnan. What is she talking about?
"Malamang nagselos si ser kaya hindi umuwi. Suyuin niyo kaya ma'am?" Suhestiyon ni Ate Teresa. Napamaang lang ako sa kanila.
"Hindi pa naman naglulunch si ser. Nakaka-awa siya ma'am! Tiniis niya ang gutom para intayin ka at para magkasabay kayong kumain pero hindi kayo dumating. Tapos nung nagdecide siyang sunduin kayo nakita niya pa kayo ni pogi na magkasama sa tabing dagat? Masakit yun ma'am." Exaggerated na sabi ni Ate Betty. Sinegundahan naman siya ni Manang.
Wait, wait, wait. What are they--- teka, akala ba nila may relasyon kami ni Lucas? Anong yung selos and other crap na sinasabi nila? Si Lucas inintay akong umuwi para maglunch? Huh?
Gusto kong linawin sa kanila na ang status namin ni Lucas. We're not friends but we're also not enemies. We're just... acquaintances? Pero paano ko ba mai-explain iyon kung ganoon nga ang inakto ni Lucas kanina?
And somehow, I feel bad. Biglang naglaho ang inis na nararamdaman ko kay Lucas at napalitan ng guilt. At hindi ko rin alam kung bakit ako guilty! What did I do?
"Kakausapin ko nalang siya pagkauwi niya." Sabi ko. Napatanga lang naman sa akin yung tatlo.
"Hindi 'yon uubra, ma'am. Siguradong nagpapalamig lang ng ulo si ser ngayon pero hangga't hindi kayo okay, nunkang kakausapin kayo n'on! Effort, madam, effort ang kailangan niyo. Suyuin niyo siya para syur win kayo sa puso ni ser!" Sabi ni Ate Teresa. Napamaang naman ako sa kakorninan niya. I badly want to tell them na wala naman akong karapatan para suyuin siya dahil wala naman kaming relasyon or something. Pero hindi ko magawang masabi dahil hopeful ang mga ekspresyon nila sa mukha.
"Haranahin niyo kaya si ser, ma'am? Narinig ko kayong kumanta nung nagdidilig kayo sa garden nung isang araw. Parang anghel ang boses niyo." Papuri ni Ate Betty. Napangiwi lang ako. Me? Serenade? Lucas? Not a chance in hell.
"Hindi 'yon tama, Betty. Lalaki dapat ang nanghaharana at iyon ay para sa panliligaw lamang." Matibay na sabi ni Manang. For some reason, mukhang hindi gusto ni Manang ang ideya ni Ate Betty. Masyadong strikto si Manang pagdating sa pagiging tradisyonal.
"Paano kung ipagluto niyo nalang siya, ma'am? Since hindi naman kayo nakapaglunch ng sabay, bawi nalang kayo ng dinner para happy si ser." Ate Teresa suggested. Sinegundahan naman siya ni Ate Betty at ni Manang ang sinabi niya. Kumunot ang noo ko pero hindi ko ipinahalata.
They did nothing but convince me to cook for Lucas for the next five minutes.
"Kakausapin ko nalang po talaga si Lucas." Sabi ko saka tumayo at pumasok sa kwarto.
Why would I even cook for that guy? Sino ba siya? Siya lang naman ang bida sa storya ng kinalalagyan ko pa. Kung may magluluto man para sa kanya ay hindi ako 'yon. At hindi ako obligadong gawin 'yon.
Whatever happens, magkaroon man ng tsunami o magunaw man ang mundo, I'LL NEVER COOK FOR HIM. Period.