Chapter 47: No Harm
We were soaking wet when we entered the lobby of the hotel. Hawak pa rin ni Ulrich ang kamay ko. Sinubukan ko ngang bawiin pero hinigpitan niya lang. Halos lahat ng makakasalubong namin ay nagtataka.
I was confused when Ulrich pulled me to the private elevator. He pressed the key and waited for it to open. He, then, squeezed my hand.
"May damit ako sa locker," sabi ko. "May restroom din kami—"
Hindi ko natuloy ang sasabihin nung bumukas ang elevator. Hinigit niya ako papasok. Bago 'yon tuluyang magsara ay naabutan kong nakatingin sa amin si Pamela na laglag ang panga.
Panandaliang pinakawalan ni Ulrich ang kamay ko kaya niyakap ko ang sarili. Bumaling ako sa kanya na hawak ang kanyang cell phone. May tubig pang tumutulo sa kanyang buhok.
"I texted Mr. Cortez to bring you clothes." He kept the phone in the pocket of his fitted slacks. Saka siya tumingala at sumandal.
Tumikhim ako. "Dito ka na ba ulit tutuloy?"
He sighed. Pumorma ang isang ngiti sa kanyang labi habang nakatingala pa rin. Nakatingala rin ako sa kanya kaya kitang-kita ang porma ng kanyang panga at ang hugis bato sa kanyang lalamunan.
"Hala. May meeting ka pa pala, hindi ba?" tanong ko pa.
The elevator clicked. Bumukas na 'yon. Hinawakan uli ni Ulrich ang kamay ko.
"What time ba—"
"Hush!" Napasinghap ako nung isandal niya ako sa gilid ng elevator. Mataman niya akong tiningnan. Tumaas baba ang Adam's apple niya. "I forbid you to talk, baby. Goddamn. Ayokong mauna ang anak kaysa sa kasal."
"O-okay..." I could feel my face flushed.
Bumaba sa labi ko ang kanyang tingin. Saka siya huminga nang malalim at pinakawalan na niya ako. Diretso na siyang naglakad sa loob ng kanyang suite.
"Use the bathroom in my room," he said as he started to unbutton his coat. Nakatalikod siya sa akin nung inalis niya 'yon. "I will use the other one."
"O-okay..."
He chuckled. "I'm sorry if I can't look at you from a distance. You are giving me a full view of yourself."
"What about it?" I arched my brows.
"Look in the mirror, see it yourself." He took off the white shirt, revealing his manly back.
"Nah. Alam kong bakat ngayon ang katawan ko," matapang kong sinabi. Nanginginig man ang mga tuhod ay pinanatili ko ang aking tindig. "What about it?"
Hindi na siya nagsalita.
I gulped. "We are grown-ups now... and matured."
"So... you are saying what?" He turned to me with an evil smirk flashed on his lips. Humakbang siya papunta sa akin. "What, baby? Can you take it now?"
Alam kong ako ang nagsalimula ng alab na ito, pero nung marinig ko ang sinabi niya ay napatakbo ako sa kanyang kwarto. Narinig ko pa ang malakas niyang halakhak.
Can I take what?
Bumuga ako ng hangin. Pumasok na ako sa bathroom. Hinarap ko ang sarili sa salamin. Bakas pa rin ang kahihiyan kanina sa namumula kong mukha. Bumaba sa dibdib ko ang aking tingin.
I rolled my eyes. It's just my bra. Duh?
Naghubad na ako ng damit saka nag-shower ng maligamgam. Habang nakatingala ako at sinasabayan ang patak ng tubig ay napunta ang isipan ko sa mga nangyari kanina.
Napangiti na lang ako.
I wrapped the dry towel around my body as I stepped out of the bathroom. Natigilan pa ako nang mapagtanto na mukhang wala pa rin si Darryl. Wala akong damit na maisusuot.
Kinuha ko ang cell phone ko sa bulsa ng hinubad ko. I was biting my lower lip while scrolling through my contact list. I tried to call Pamela but it was unattended.
Oo nga pala. Naibato ko ang kanyang cell phone sa sobrang galit. Wala naman akong ibang ka-close dito. I mean... meron naman. Pero ang weird kapag sa iba ako nag-request.
I drew a deep breath. Well, I guess I have no choice but to wait for Darryl. Nanatili ako sa kwarto ni Ulrich. Wala namang nagbago rito dahil hindi ko nga alam kung nagamit ba niya.
Nagsusuklay ako ng buhok habang nakatingin sa salamin. Nilalamig pa rin ako pero hindi gaya kanina na nanginginig talaga.
A knock on the door startled me.
"Riza?" tawag ni Ulrich sa labas. "The food is here."
"How about my clothes?!" pasigaw kong tanong.
"Wala pa si Darryl. Pwede ka munang magtapis ng tuwalya," suhestiyon pa niya. "Come on. Baka lumamig na 'tong pagkain natin."
Hinigpitan ko ang kapit ng tuwalya sa katawan ko. Kinalma ko ang sarili bago pinihit ang hawakan ng pinto. Sumilip muna ako sa labas. Malinis ang salas. Malamang na nasa kitchen si Ulrich.
I stepped out of the room completely. Malakas ang pintig sa dibdib ko. Kahit na mahigpit naman ang kapit ng tuwalya sa dibdib ko ay nakahawak pa rin ako rito.
I went to the kitchen. Naabutan kong nakatalikod sa akin si Ulrich habang nagtitimpla ng kape. He was only wearing a grey sweatpants. Wala siyang damit pang-itaas. Magulo rin ang kanyang buhok na basa.
"Do you like a cream on your coffee?" he asked.
"Y-yeah..."
He chuckled. "Why stutter, baby?"
I sat down on the chair. Halos kalahati rin naman ng katawan ko ang natatakpan ng lamesa. Gano'n pa man ay lilitaw ang mga tinatago ko kapag naalis ang tuwalya.
Tumikhim ako. I made myself comfortable first. Baka sa sobrang kakaisip ko sa tapis na tanging bumabalot sa hubad kong katawan ay ako pa mismo ang makatanggal nito.
"Matatagalan pa ba si Mr. Cortez? Malapit lang naman ang office ko—"
"And?" Humarap sa akin si Ulrich. Nakataas ang kanyang mga kilay nung lumapit siya sa akin para ipatong ang kape ko sa tabi. "Let you out with only that?"
"Ulrich!" I glared at him when he tried to take off my towel.
He chuckled. "Kidding."
"Bakit wala kang damit? Hindi ka ba nilalamig?"
Tinukod niya ang dalawang kamay sa harapan ko saka umiling sa akin. He leaned forward to kiss the tip of my head. Saka siya dumiretso sa kanyang upuan.
"My body, my choice," he smirked.
I sipped on my coffee. Nauna nang kumain si Ulrich kaya gumaya na rin ako. Kaunti lang naman ang nakain ko. Halos maubos naman ni Ulrich ang mga pagkain.
"Damn. I'm full." He leaned his back on his chair. "Are you on diet?"
"So... hindi ka na a-attend sa meeting mo?" pag-iiba ko agad sa usapan. Niyakap ko ng mga palad ang tasa ng kape para maramdaman ang init nito.
"Nah. I canceled all my meetings for the whole week." Kinuha niya ang tasa ng kape saka uminom. "I want to spend more time with you."
"I have work..."
"You work for me, remember?" Ngumiti siya sa akin.
"Oh, come on," I frowned. "Nasanay na akong may trabaho, Rik. I can't stay not doing anything for a day."
"Kahit na ako ang kasama mo?" Kunwari ay malungkot pa niyang tanong. "I am the biggest person here, Riza. Even bigger than your hotel manager. But goddamn. Hindi man lang kita mapasunod."
I smiled. "I will work."
He groaned. "Ang tigas mo pa rin talaga, Riza. Natitiis mo pa rin ako."
"I love you..."
"Shit." Napaatras siya nung matapos sa dibdib ang mainit na kape. Mabilis siyang tumayo at pinatong sa table ang tasa. Bumaling siya sa akin. "Take it easy, baby. You startled me with just three words."
The elevator clicked.
"Oh. He's here..." I said.
"Leave the clothes on the sofa and fucking leave, Mr. Cortez!" Ulrich yelled, loudly. "Stay here, Riza. Kukunin ko na lang ang damit mo."
Tumayo ako at sumunod sa kanya. Naabutan ko siyang tinutulak si Darryl papasok ng elevator. Napatingin sa akin si Darryl. Napatango naman siya.
"I see..." Mr. Cortez smirked.
Napatingin sa akin si Ulrich. Tumamad ang tingin niya.
"Really?" he sounded offended.
Kinuha ko ang paper bags saka na uli pumasok sa kwarto ni Ulrich. Hinubad ko na ang towel saka nilabas ang mga damit sa loob ng paper bags. Oh. This is my corporate uniform. I can go back to work after this.
Umakyat sa ulo ko ang dugo nung marinig na bumukas ang pinto. Pumasok si Ulrich na masama ang tingin sa akin. Nanigas ako sa kinatatayuan.
I'm completely naked.
"U-Ulrich..." I gasped.
He looked at me from head to toe. Mas lalong lumapad ang ngiti sa kanyang labi. Pinasok niya ang mga kamay sa loob ng sweatpants saka niluwagan 'yon. Saka siya sumandal sa pintuan habang nakatingin pa rin sa akin.
"What? Magbihis ka na," udyok niya.
"Get out, Mr. Delgado."
"Nah." He sighed. "Pinakita mo kay Darryl na nakatapis ka lang ng tuwalya. I don't want to stay at the same level as him. Now..." Bumaba sa katawan ko ang kanyang tingin. "This is something else."
Inirapan ko siya. Dali-dali akong nagbihis. Napapapamura pa ako sa isipan ko. Kung kailan ako nagmamadali, roon naman ako mas natatagalan.
Narinig kong tumawa si Ulrich. "Learn how to put me above everyone, Riza. I want to be always ahead of everyone. Especially when it comes to you."
"Huh!" Kinuha ko na ang cell phone ko at susi ng sasakyan. Humarap ako kay Ulrich. "Whatever you say, Ulrich. I will go back to work."
Tinulak ko pa siya palayo sa pintuan. Halos patakbo akong pumunta sa elevator. Bumaling pa ako kay Ulrich na nakatayo sa malayo at nakatingin lang sa akin.
"You will leave me horny now huh?" he said.
Pagkabukas ng elevator ay agad akong pumasok. Tila bumigay na ang mga tuhod ko kaya napasandal ako sa likod ng elevator. Hinabol ko ang napatid kong hininga.
Did I shave?
Madiin akong napapikit. Really, Riza? Sa lahat ng puwede mong alalahanin, iyon pa talaga ang napili mo?
I sighed. It's not a big deal. I didn't feel violated or what. Maybe embarrassed. Saka... that will be a normal thing now that we are... what? Are we in a relationship now?
Naputol ang pag-iisip ko nung tumunog ang elevator. I casually walked out like nothing happened. Nakangiting bumati pa ako sa mga madadaanan ko.
"Riza..." Hinabol ako ni Pamela.
"Yes?" kaswal kong salubong.
"Wala ka bang naaalala?" tanong niya.
Agad na pumula ang pisngi ko. "What do you mean?"
"You broke my phone."
"Oh..." I remembered. "Sorry."
She pouted. "Okay lang..."
"Papalitan ko na lang," I smiled.
Napangiti rin siya. "Thank you!"
I excused myself and got in my office. Nakasunod sa akin si Pamela kaya alam kong makikiusyoso na naman siya sa nakita kanina.
I opened my laptop. Bumungad sa akin ang maraming emails. I was just literally out for a few hours. But then, I remember that most of these were from the past days.
"So..." Narinig kong tumikhim si Pamela. "Hindi kaya magselos 'yung fiancée ni Mr. Delgado?"
"What do you mean?" tanong ko nang 'di inaangat ang tingin sa laptop.
"You were holding hands..." may bahid ng pait na sambit nito. "I know, Miss Chavez. Nakita ko kayo bago pumasok ng elevator. Ayoko na lang itanong kung ano ang mga nangyari sa loob. Pero... hindi ka ba nakokonsensya?"
"I have loads of work, Pams. Mas kakabahan ako kapag napagalitan ni Mr. Fernandez kaysa sa mapagkamalang kabit ng kung sino."
"This is a serious matter, Miss Chavez."
Hindi na lang ako kumibo. I focused on my work. Hindi pa rin ako nilulubayan ni Pamela kaya unti-unti na rin akong nakakaramdam ng pagkairita.
"I-is he open for three?" she asked.
Doon na umangat ang tingin ko. "Three?"
"Wala." Tumayo na siya. "I just hope you know what you are doing, Riza. Ayokong mapahamak ka. Sige. Maiwan na muna kita. Good luck."
Napailing na lang ako. With the concentration brought by the past peaceful hours, I managed to finish half of my tasks. Hindi ko na nga rin nagawang sagutin ang tawag ni Sophie. I will just give her a call later.
Lumabas muna ako para lagyan ng laman ang water tumbler ko. Habang pinupuno 'yon ay ginala ko ang tingin ko. Naabutan ko sa hindi kalayuan sina Mr. Fernandez at Ulrich. They were casually talking while roaming around.
I immediately looked away. Pagkapuno ng tumbler ko ay agad akong bumalik sa office ko. I sat down on my swivel chair. Kinuha ko ang phone ko para tawagan si Sophie.
"Hello, baby?" panimula ko.
"Wala pa si Mama!" biglang sabi niya.
"Huh?" I took a glance of the time. Two more hours before my duty ends. "What do you mean, baby?"
"Sabi ko po wala pa si Mama," Sophie giggled.
"Sophie!" dinig ko na naman si Tita Melly.
Tumili si Sophie at humalakhak bago ako pinatayan ng tawag.
Napailing na lang ako. I put my phone on the table. Tumayo ako para mag-stretch. Biglang bumukas ang pinto. Pagkaharap ko roon ay nakita kong pumasok si Ulrich.
Napaayos ako ng tayo. "Mr. Delgado. What brought you here?"
"I am just checking the rooms," he casually responded. Ginala niya ang tingin sa office ko bago pumirmi ang tingin sa akin. "Are you working?"
I nodded. "I have loads of emails. Can I offer you something?"
"O-offer?" he stuttered.
I rolled my eyes. "What are you doing here, Mr. CEO?"
"Aren't you going to offer me a seat?"
I cleared my throat. "Please, have a seat."
Pagkaupo niya ako umupo na rin ako. I waited for him to say something. Tinulak niya ang kanyang upuan sa tabi ko kaya umangat ang mga kilay ko.
"You are still a guest, Ulrich." Bahagyang tinulak ko ang kanyang upuan palayo. "Please, move your seat in front of my desk, not beside me."
"Okay..." he chuckled.
"So..." I smiled. "What can I do for you?"
Tumitig siya sa akin.
"Wala bang nanligaw sa 'yo rito?" tanong niya. "I mean... I roamed around. Nakisalamuha ako sa mga empleyado. Maraming lalaki. You are the most beautiful woman around."
"Thank you for the compliment, but we are professionals here... unlike you." Syempre, binulong ko lang naman ang mga huli kong sinabi.
"Fuck professionalism when a lady like you is around. So... meron o wala?"
Napaisip naman ako. "I don't like to assume, Mr. Delgado. So far... wala namang confession na naganap. That's the only answer I can give you."
His brows furrowed. "So... naghihintay ka?"
"If that means I will receive free chocolates and flowers, why not?" I tucked some strands of my hair behind my ear. "You know? I haven't experienced that yet."
"I gave you flowers back then, Riza," madiin niyang sabi.
"Aw. Hindi ko inakalang magsusumbatan pala tayo rito."
"What?" Kumuyom ang mga kamao niyang nakapatong sa ibabaw ng table ko. "Fine. Flowers? Chocolates? I will give you all that. Just... don't entertain them."
"Is that a threat?"
"What the fuck is wrong with you?" Pumula ang mukha niya. "Are you testing my patience, Riza? Gusto mo bang bukas ay bago na lahat ng empleyado rito?"
Nanlaki ang mga mata ko. "Tanga. Nagbibiro lang ako!"
"Huh. Try me..."
I couldn't help but smile. Mas lalo pa itong lumapad nung makita kong sumimangot siya. As if ngayon lang talaga nag-sink in sa utak ko kung sino ang lalaking ito.
"T-they can only try..." I whispered. "But I was never interested in anyone either, Rik. I-I waited for you. Hindi ako sigurado kung may hinihintay ako... pero naghintay pa rin ako."
Hinila ni Ulrich ang upuan palapit sa akin. Saka niya inikot ang swivel chair ko paharap sa kanya. Hinawakan niya ang mga kamay ko.
"I-I'm really sorry, Rik. Sorry kasi hindi kita nagawang ipaglaban noon..." Namuo na ang luha sa mga mata ko. "I'm sorry for not regretting it either."
"You did what you had to do, Riza. Our situation was completely different. You couldn't be selfish to me because of your sister. You came from a loving family. Your sister came first before me. Ako naman ay walang ibang kayang ipaglaban noon kung hindi ikaw. Wala akong pakialam kung masaktan ko si Daddy. We were never okay in the first place."
"We can start all over again..." I said.
He smiled.
"Can you sleep in my suite tonight?" he asked.
I blinked.
"J-just sleep?" tanong ko rin.
He smirked. "No harm."
I gulped.
"Okay..." I said.