ခြပ္ !
ေမွ်ာ္မွန္းထားသည့္အတိုင္းပင္ ကိုျမတ္သူ၏လက္သီးခ်က္က သူ႔ပါးျပင္ေပၚသို႔ အရွိန္ျပင္းထန္စြာ မညႇာမတာက်ေရာက္လာသျဖင့္ သူ႔မ်က္ႏွာသည္ ဘယ္မွညာသို႔ လည္ျပန္ထြက္သြား၏။
ဤမွ်အားျပင္းသည့္ လက္သီးခ်က္အား သူ အနည္းငယ္မွ်ပင္ ေရွာင္တိမ္းဖို႔ရာအစီအစဥ္မရွိဘဲ ေက်ေက်နပ္နပ္ႀကီးခံယူလိုက္သည္။ ဆစ္ခနဲျဖစ္သြားသည့္ ပါးေစာင္ႏွင့္အတူ ငံက်ိက်ိေသြးအရသာကိုပါ တစ္ခါတည္း ခံစားမိလိုက္ေတာ့ သူ႔ႏႈတ္ခမ္းေထာင့္စြန္းက ေကာ့တက္သြား၏။
ဒါက ျဖစ္သင့္တာပဲမဟုတ္လား။ သူ႔ရဲ႕ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ လူမသိသူမသိဖုံးကြယ္ထားသည့္ကိစၥမ်ားအတြက္ သူ႔အေနနဲ႔ ဒီေလာက္ကေတာ့ ျပန္ေပးဆပ္သင့္သည္ေလ။ အမွန္ဆို ကိုျမတ္သူက သူ႔ကို ဒီထက္ေတာင္ ပိုထိုးသင့္ေသးသည္။
ကာယကံရွင္ျဖစ္သည့္ကိုကိုက သူ႔ကို ကိုယ္ထိလက္ေရာက္ထိုးႏွက္ဖို႔ေနေနသာသာ ဘာတစ္ခြန္းမွအျပစ္မဆိုေသာေၾကာင့္ ရက္ေပါင္းအေတာ္ၾကာ ေသေလာက္ေအာင္မြန္းၾကပ္ေနသည့္စိတ္အစဥ္က ယခုလို ခႏၶာကိုယ္ပိုင္းဆိုင္ရာနာက်င္မႈကို ခံစားလိုက္ရမွ အတန္ငယ္သက္သာသြားသလိုပင္။
ထို႔အတြက္ ကိုျမတ္သူကိုေတာင္ သူ ေက်းဇူးတင္သင့္ေနၿပီ။ အဲဒီေနာက္ သူလည္း ကိုျမတ္သူအား ခပ္တည္တည္ျပန္စိုက္ၾကည့္လိုက္ကာ
“ ထပ္ထိုးဦးမလား ကိုျမတ္သူ ”
“ ေတာက္ ! ဈာန္ေရာင္ခ မင္း ! ”
သူက အတည္ေမးလိုက္ျခင္းသာျဖစ္သည္။ သို႔ေသာ္ ထိုေမးခြန္းက အ႐ြဲ႕တိုက္သည့္ပုံေပါက္ေနသျဖင့္ ေဒါသေျပေသးဟန္မတူသည့္ ကိုျမတ္သူက သူ႔အက်ီကို ခပ္တင္းတင္းဆြဲ၍ ေနာက္တစ္ခ်က္ ထပ္မံထိုးႏွက္ဖို႔ျပင္၏။
“ ျမတ္သူ ! ဈာန႔္ကို မလုပ္ပါနဲ႔ ! ”
ဆိုဖာေပၚ ထိုင္ေနရာမွ အနည္းငယ္ခႏၶာကိုယ္ႂကြလာကာ စူးခနဲ ေအာ္လိုက္သည့္ ဥဥ၏အသံေၾကာင့္ ဈာန္ေရာင္ခရဲ႕မ်က္ႏွာေပၚ က်ေရာက္လုဆဲဆဲ ျမတ္သူ၏လက္သီးခ်က္က လမ္းတစ္ဝက္မွာတင္ ရပ္တန႔္သြားခဲ့ရသည္။
သို႔ေသာ္ ျမတ္သူရဲ႕မ်က္ႏွာကေတာ့ ေဒါသအရွိန္ေၾကာင့္ ရန္လိုမႈအျပည့္ျဖင့္ ခက္ထန္တင္းမာေနလ်က္ ... ။
ထိုအခါ ဘယ္လိုမွေဘးထြက္ရပ္ၾကည့္မေနသာေတာ့သည့္ ေနာင္ခန႔္က သူတို႔ႏွစ္ေယာက္၏မီးလိုဟုန္းဟုန္းေတာက္ေနေသာ ပဋိပကၡၾကားထဲ ဝင္ေရာက္လာၿပီး ျမတ္သူရဲ႕လက္ကို လွမ္းဆြဲကာ ေျပရာေျပေၾကာင္းဝင္ျဖန္႔ေျဖသည္။
“ ျမတ္သူ ေတာ္ေတာ့ ! ဒီေကာင္ေလးကို မင္း တစ္ခ်က္ထိုးၿပီးၿပီပဲ ”
သို႔ေပမဲ့ ေဒါသထြက္လြန္း၍ မ်က္ႏွာႀကီးနီရဲေနေသာ ျမတ္သူကမူ ေနာင္ခန႔္၏အေျပာကို သေဘာတူဟန္မျပဘဲ
“ ဒါေပမဲ့ ေနာင္ခန႔္ မင္းလည္း ခုနက ၾကားတယ္မလား ! ဒီေကာင္ ေလးဆက္အေပၚ ဘယ္လိုအခ်ိဳးမ်ိဳး ခ်ိဳးသြားလဲဆိုတာကို ! ”
“ ငါ ၾကားတယ္ ျမတ္သူ ”
“ အဲဒါေတာင္မွ မင္းက သူ႔ဘက္က ကာေပးရဲေသးတယ္ ! ”
ယခုအခ်ိန္၌ ေဒါသစိတ္မႊန္ထူေနေသာ ျမတ္သူက ေနာင္ခန႔္အပါအဝင္ မည္သူတစ္ဦးတစ္ေယာက္၏စကားကိုမွ လက္မခံႏိုင္ဖြယ္ရွိေနသည္မို႔ ေနာင္ခန႔္လည္း ျမတ္သူ၏ပခုံးကို ခပ္ဖြဖြပုတ္၍
“ ျမတ္သူ ! မင္း နည္းနည္းေလာက္စိတ္ေလွ်ာ့စမ္း ! မင္းတို႔ ဒီလိုျဖစ္ေနတာကို ေလးဆက္ သိရင္လည္း စိတ္ေကာင္းမွာမဟုတ္ဘူး ! ေလးဆက္က ဒီေကာင္ေလးကို ဘယ္ေလာက္ထိခ်စ္လဲဆိုတာ မင္း အသိဆုံးပဲ ! ”
ေလးဆက္နာမည္ပါလာေတာ့ ျမတ္သူ၏လႈပ္ရွားမႈအားလုံးက နည္းနည္းအရွိန္တန႔္သြား၏။ ဤအျခင္းအရာကို ၾကည့္ျခင္းျဖင့္ ျမတ္သူသည္ သူငယ္ခ်င္းျဖစ္သူ ေလးဆက္ရိပ္သြင္အေပၚ မည္မွ်အထိ ဂ႐ုစိုက္ေစာင့္ေရွာက္ေၾကာင္း အထင္အရွားသိႏိုင္ေပသည္။
ျမတ္သူက ေနာင္ခန႔္ကို ဆတ္ခနဲလွည့္ၾကည့္လိုက္ၿပီး မခံမရပ္ႏိုင္ေသာအသံျဖင့္ ေအာ္ဟစ္ေျပာဆိုလာသည္။
“ အဲဒါေၾကာင့္မို႔ ငါ ပိုေဒါသထြက္ေနတာေပါ့ ေနာင္ခန႔္ ! ေလးဆက္က ဒီေကာင့္ကို ဘယ္အတိုင္းအတာထိ ခ်စ္ေနမွန္း ငါ အသိဆုံးမို႔လို႔ ငါ ဒီေလာက္ထိေဒါသထြက္ေနတာ ! ”
အဲဒီေနာက္မွာေတာ့ ျမတ္သူက ဆုပ္ကိုင္ထားမိသည့္ ဈာန္ေရာင္ခရဲ႕အက်ီကို ျပန္လႊတ္ေပးလိုက္ကာ စူးစူးဝါးဝါးစိုက္ၾကည့္ၿပီး
“ မင္းကို ယုံခဲ့မိတာ အမွားႀကီးတစ္ခုပဲ ဈာန္ေရာင္ခ ! ရွင္သန္လာတဲ့ ကာလတစ္ေလွ်ာက္လုံး စိတ္ဒဏ္ရာေတြခ်ည္းပဲ ရခဲ့တဲ့ ငါ့သူငယ္ခ်င္းအတြက္ မင္းကို ယုံၾကည္ခဲ့မိတာ ငါ့အမွားပဲ ! ငါ ဘယ္သူ႔ကိုမွ မယုံခဲ့ေပမဲ့ မင္းတစ္ေယာက္ကိုေတာ့ ယုံၾကည္ခဲ့မိတာ !
အဲဒါေၾကာင့္မို႔လည္း မင္း သူ႔ကို ပိုးပန္းေနတဲ့တစ္ေလွ်ာက္လုံး အတတ္ႏိုင္ဆုံး ငါ ကူညီေပးခဲ့တယ္ ! ငါ့စိတ္ထဲမွာ မင္းက ေလးဆက္ကို ထပ္ၿပီးစိတ္ဒဏ္ရာမရေအာင္ ကာကြယ္ေပးႏိုင္လိမ့္မယ္လို႔ ထင္ထားခဲ့တာ !
ဒါေပမဲ့ ေနာက္ဆုံးေတာ့ သူ႔ကို ထပ္နာက်င္ေစတဲ့လူက မင္းကိုယ္တိုင္ျဖစ္ေနခဲ့တာပဲ ! တကယ္လို႔ ငါသာ အနာဂတ္ကို ႀကိဳသိခဲ့မယ္ဆိုရင္ ငါ့သူငယ္ခ်င္းကို မင္းလက္ထဲ လုံးဝထည့္ေပးခဲ့မွာ မဟုတ္ဘူး ဈာန္ေရာင္ခ ! ”
ေဒါသမီးလွ်ံေတြ တဟုန္းဟုန္းေတာက္ေလာင္ေနသည့္ ျမတ္သူက သူငယ္ခ်င္းျဖစ္သူအတြက္ ယူႀကဳံးမရစြာ စကားတစ္ခြန္းခ်င္းစီကို အံႀကိတ္မာန္တင္းကာ ေျပာလာသည္။
ယခုခ်ိန္၌ ျမတ္သူ ဘာေျပာေျပာ ဈာန္ေရာင္ခက ဘာမွတုံ႔ျပန္ျခင္းမရွိဘဲ ေခါင္းငုံ႔ၿငိမ္သက္ေနလ်က္ ... ။
“ ၿပီးေတာ့ နင္တို႔ႏွစ္ေကာင္လည္း က်န္ေသးတယ္ ! ”
ဈာန္ေရာင္ခကို စိတ္တိုင္းက်ဆူပူႀကိမ္းဝါးၿပီးေနာက္ မီးဝင္းဝင္းေတာက္ေနသည့္မ်က္လုံးမ်ားျဖင့္ ျမတ္သူ အေနာက္ကို လွည့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ခုနက ဆိုဖာေပၚ၌ ထိုင္ရမလိုလို၊ ထရမလိုလိုႏွင့္ ဖင္တႂကြႂကြ၊ ေခါင္းတေထာင္ေထာင္ျဖစ္ေနသည့္ ဥဥႏွင့္ ေမျမတ္ႏွစ္ေယာက္လုံး ျပားျပားဝပ္ကုန္၏။
၎အျပဳအမူအား ျမင္လိုက္ရၿပီးေနာက္ ျမတ္သူ၏ႏႈတ္ခမ္းစြန္းက သိသိသာသာမဲ့က်သြားသည္။ ဒင္းတို႔အျပစ္ေတာ့ ဒင္းတို႔ သိသားပဲ။ ဆူခံထိမယ္မွန္းသိလို႔ ႏွစ္ေကာင္သား ေခါင္းကို မေထာင္ရဲေတာ့ဘူး။
“ ေမျမတ္ ! ဥဥ ! ”
ျမတ္သူရဲ႕ေအာ္သံက်ယ္ႀကီးက ဥဥရဲ႕အိမ္ဧည့္ခန္းအတြင္း ဟိန္းခနဲပ်ံ႕လြင့္သြား၏။ သို႔ေသာ္ သိပ္ေတာ့စိတ္ပူစရာမလို။ ယခုအခ်ိန္ဆို ဥဥ၏မိဘႏွစ္ပါးလုံးက လုပ္ငန္းခြင္ဝင္ေနၾကသျဖင့္ အိမ္၌မရွိၾကေပ။
“ နင္တို႔ႏွစ္ေယာက္လုံး ကိုယ့္အျပစ္ကိုယ္ သိတယ္ေနာ္ ! ”
လိပ္ျပာလြင့္မတတ္ ေၾကာက္စရာေကာင္းလြန္းေနသည့္ ျမတ္သူ၏အသံေၾကာင့္ ေမျမတ္ေရာ၊ ဥဥေရာ ေခါင္းမေမာ့ရဲေသးေပ။ ႏွစ္ေယာက္သား ဆိုဖာေပၚမွာ က်ဳံ႔က်ဳံ႔ေလးထိုင္ေနၿပီး ေခါင္းေတြကို ေအာက္ငိုက္စိုက္ခ်ထားသည္။
“ အခုမွ ဘာလို႔ ေခါင္းေတြငုံ႔ထားၾကတာလဲ ! ေခါင္းေမာ့ၾကစမ္း ! နင္တို႔ႏွစ္ေကာင္ ျပႆနာရွာေတာ့ အဲဒီလိုပုံစံလား ! ဟမ္ ! ”
အျမင္ကပ္ကပ္ႏွင့္ ေအာ္ထည့္လိုက္ေတာ့မွ ဒင္းတို႔ႏွစ္ေကာင္က မ်က္ႏွာငယ္ေလးႏွင့္ ေခါင္းေမာ့လာၾကသည္။
သနားစရာမေကာင္းတဲ့မ်က္ႏွာေတြကို သနားစရာေကာင္းေအာင္ မရမကအတင္းလုပ္ယူထားတဲ့မ်က္ႏွာေတြ ... ။
အင္း ... ဆဲထည့္လိုက္ရ မေကာင္းရွိေတာ့မယ္။
“ ငါ နင္တို႔ကို အရမ္းစိတ္တိုတယ္သိလား ! ေတာ္ေတာ္အဖုံးေကာင္းၾကတယ္ ! ႏွစ္နဲ႔ခ်ီၿပီး ငါတို႔သုံးေယာက္လုံးကို ပိပိရိရိဖုံးကြယ္ထားခဲ့ၾကတာ ! ”
တိတ္ဆိတ္ေနသည့္ ဧည့္ခန္းတစ္ေလွ်ာက္ ျမတ္သူ၏အသံတစ္ခုတည္းကသာ ဟိန္းထြက္ေနသည္။ မတတ္ႏိုင္ေတာ့။ ေျပာစရာရွိတာကိုေတာ့ ေျပာရမည္။ လူၾကမ္းလုပ္သင့္ရင္ လုပ္ရမည္။ ဘီလူးဆိုင္းတီးသင့္ရင္လည္း တီးရမည္။
ဘယ္ႏွယ့္။ ဒီေလာက္ႏွစ္ေတြအၾကာႀကီး ဖုံးကြယ္ခံထားရသည့္ ကိစၥတစ္ခုကို ႐ုတ္တရက္သိလိုက္ရခ်ိန္မွာ ျမတ္သူကေတာ့ ေနာင္ခန႔္လို ဝါေတာ္ရွစ္ဆယ္ရပုဂၢိဳလ္ထူးပုဂၢိဳလ္ျမတ္ကဲ့သို႔ တည္ၿငိမ္မေနႏိုင္ေပ။
ၿပီးေတာ့ သူ႔ကို ဖုံးကြယ္ထားသည့္လူႏွစ္ေယာက္မွာ တစ္ေယာက္က အႁမႊာအစ္မအရင္း၊ ေနာက္တစ္ေယာက္ကက် ပထမႏွစ္ကတည္းက ေပါင္းသင္းလာသည့္ သူငယ္ခ်င္းအရင္းအခ်ာ ... ။
ျမတ္သူ ေဒါသမထြက္ဘဲ ေနႏိုင္ပါ့မလား။ မေပါက္ကြဲဘဲ ေနႏိုင္ပါ့မလား။ ျဖစ္ႏိုင္မည္ဆိုလွ်င္ ဒင္းတို႔ႏွစ္ေယာက္လုံးကို ႀကိမ္လုံးျဖင့္ ခပ္နာနာေလး ႐ိုက္ပစ္လိုက္ခ်င္သည္။
ပုံမွန္အခ်ိန္ဆို ပါးစပ္မစိေလာက္ေအာင္ စကားမ်ားတြတ္ထိုးေနၾကသည့္ႏွစ္ေကာင္က ဖုံးကြယ္ထားသည့္ကိစၥႏွင့္ပတ္သတ္ၿပီးေတာ့က် ဒီႏွစ္အေတာအတြင္း တစ္လုံးတေလမွ် ထြက္က်မလာေပ။
သိပ္ကြၽမ္းက်င္တဲ့ သူလွ်ိဳေတြ ... ။
သိပ္ေတာ္တဲ့ သူ႔လူ ကိုယ့္ဘက္သားေတြ ... ။
ေနာင္ခန႔္ကိုလည္း ျမတ္သူ ေတာ္ေတာ္ဩခ်မိသည္။ ဒီေလာက္ႀကီးမားသည့္ကိစၥတစ္ခုလုံးကို သိလိုက္ရတာေတာင္ ဒင္းက ေဒါသထြက္ေသာင္းက်န္းဖို႔ေနေနသာသာ ဒင္းပါးစပ္က “ ဪ ” တစ္လုံးပဲ ထြက္လာသည္။
မသိလွ်င္ တရားေပါက္ေနသည့္ ေရခဲတုံးႀကီးကဲ့သို႔ ... ။
ထို႔အတြက္ ျမတ္သူ၏ေဒါသေတြက ေနာင္ခန႔္ကိုပါ ပတ္ရမ္းခ်င္ေနသည္။ ဒီေလာက္ေတာင္ ေမတၱာတရားေတြ ပြားမ်ားေနႏိုင္သည့္ ဘုန္းႀကီးေလာင္းလ်ာကို တစ္ေန႔ေန႔ေတာ့ မိန္းမေပးစားပစ္ဦးမည္ဟု ေတးထားလိုက္သည္။
“ နင္တို႔ ေတာ္ေတာ္လြန္တယ္ ! ”
ျမတ္သူလည္း ေနာက္ဆုံးပိတ္စကားကို ေျပာဆိုၿပီး ဟူးခနဲသက္ျပင္းေမာခ်ကာ ဆိုဖာေပၚ၌ စိတ္ဆင္းရဲႀကီးစြာ ထိုင္ခ်လိုက္သည္။
ထိုအခါက်မွ ဟိုဟာမေလးႏွစ္ေယာက္က ၿပဳံးစိစိမ်က္ႏွာေပးမ်ားျဖင့္ ျမတ္သူ ထိုင္ေနသည့္ ဆိုဖာေဘးတစ္ဖက္တစ္ခ်က္စီတြင္ လာဝင္ထိုင္ကာ ျမတ္သူကို အလယ္တြင္ ၾကားညပ္ထားၿပီး
“ ျမတ္သူရယ္ ... ငါ့အေျခအေနကလည္း မဖုံးကြယ္ထားလို႔မွ မျဖစ္တာဟယ္ ”
ေလသံခ်ိဳခ်ိဳျဖင့္ အရင္ဆုံးစေျပာလာသူက ဥဥ ... ။
“ တကယ္လို႔ ငါ ဖြင့္ေျပာလိုက္ၿပီပဲထားပါေတာ့ ... နင္ေရာ ေနာင္ခန႔္ေရာက ငါတို႔အစီအစဥ္ကို သေဘာတူမွာလား ”
ဥဥက ျပႆနာအစကို ျပန္ေျဖရွင္းရင္း ေမးခြန္းထုတ္လိုက္ေတာ့ ျမတ္သူက ဥဥအား ရႈတည္တည္ျဖင့္ စိုက္ၾကည့္လာသည္။ ထိုအၾကည့္၌ ျမတ္သူ ေျပာခ်င္ေနသည့္ အေျဖမ်ားကား အလုံးစုံေပၚလြင္ေန၏။
“ ေတြ႕လား ... နင္တို႔ သေဘာတူမွာမဟုတ္ဘူးေလ ... အဲ့က် ငါ့ေမာင္ေလးပဲ အသည္းကြဲရမွာမဟုတ္လား ... ငါက ငါ့ေမာင္ေလး ဝမ္းနည္းတာကို မျမင္ခ်င္႐ုံပါပဲ ျမတ္သူရယ္ ...
ၿပီးေတာ့ ဈာန္ လုပ္ခဲ့တဲ့ အမွားေတြ ... ဟုတ္တယ္ ... အဲဒါကို ငါလည္း သိတယ္ ... ဒါေပမဲ့ ဈာန္က ေလးဆက္ကိုေတာ့ တကယ္ႏွစ္ႏွစ္ကာကာခ်စ္ျမတ္ႏိုးတာပါဟာ ... အဲဒါေၾကာင့္မို႔ ငါလည္း ဈာန႔္ကို ကူညီေပးခဲ့တာေပါ့ ...
ေျပာရမယ္ဆို ေလးဆက္ကလည္း ငါ့သူငယ္ခ်င္းပဲေလ ... ငါ့သူငယ္ခ်င္း ထိခိုက္နစ္နာတာကို ငါလည္း ဘယ္ျမင္ခ်င္ပါ့မလဲ ... ဈာန္က ေလးဆက္ကို တကယ္ခ်စ္မွန္း ငါ သိေနလို႔သာ ကူညီေပးခဲ့တာပါဟယ္ ”
ဥဥထံမွ အဆက္မျပတ္ၾကားေနရေသာ ေဖ်ာင္းဖ်စကားမ်ားေၾကာင့္ ျမတ္သူ၏ဆူပြက္ေနေသာ ေဒါသစိတ္မ်ားက တျဖည္းျဖည္းၿငိမ္သက္စျပဳလာသည္။ ျမတ္သူက နဂိုကတည္းက ေသြးဆူတတ္သည့္လူစားမ်ိဳးျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ေဒါသျဖစ္လြယ္သလို စိတ္ေျပလြယ္သည္။
ယခုလည္း ျမတ္သူ၏အေနအထားကို ၾကည့္႐ုံနဲ႔တင္ နည္းနည္းစိတ္ဆိုးေျပေနၿပီျဖစ္ေၾကာင္း ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ေပါင္းလာသည့္ သူငယ္ခ်င္းအေနနဲ႔ အလြယ္တကူသိႏိုင္ေပသည္။
“ ေအး ... ထားပါေတာ့ ... ငါ နင့္ကို ေတာ္ေတာ္စိတ္တိုေနေပမဲ့လည္း ဈာန္ေရာင္ခက နင့္ေမာင္ဆိုေတာ့ နင္က ေမာင္ဘက္လိုက္တာ သိပ္မထူးဆန္းဘူး ! ”
ျမတ္သူထံမွ ထြက္ေပၚလာေသာ အေလ်ာ့ေပးစကားမ်ားေၾကာင့္ ေနာင္ခန႔္၊ ေမျမတ္ႏွင့္ ဥဥတို႔ရဲ႕မ်က္ႏွာထက္ဝယ္ အၿပဳံးရိပ္မ်ား သန္းလာ၏။
“ ဒါေပမဲ့ ဒီဟာမကေရာ ! ”
ျမတ္သူက သူ႔ေဘးနားမွာ ကပ္ထိုင္ေနသည့္ ေမျမတ္အား လက္ညႇိဳးေငါက္ေငါက္ထိုး၍ ေအာ္ဟစ္လိုက္သည့္အခါ ေမျမတ္ကလည္း သူ႔အျပစ္ သူ သိေနသည့္အလား သြား ၃၂ ေခ်ာင္းလုံးေပၚေအာင္ ဟီးခနဲ ရယ္ျပလာသည္။ သို႔ေပမဲ့ ျမတ္သူက ေမျမတ္အား မေက်ႏိုင္မခ်မ္းႏိုင္ စူးစိုက္ၾကည့္ကာ
“ ငါက နင့္ေမာင္ေလ ေမျမတ္မႉးပိုင္ရဲ႕ ! နင္က ေမာင္ႏွမအခ်င္းခ်င္းကိုေတာင္ လုပ္ရက္တယ္ ! ေမာင္အရင္းကိုက် အကုန္ဖုံးကြယ္ထားၿပီး သူမ်ားေမာင္အတြက္က် တစ္ခုမက်န္အကုန္လိုက္လုပ္ေပးေနတယ္ ! လူၾကားလို႔ေကာင္းေသးရဲ႕လား ေမျမတ္မႉးပိုင္ ! ”
“ ေတာင္းပန္ပါတယ္ဟာ ... ငါလည္း ဘယ္လိုမွမတတ္သာလို႔ပါ ... ေနာ္ ... ျမတ္သူေလးကလည္း ... စိတ္ဆိုးေျပပါေတာ့ ... ေလးဆက္ေတာင္ ငါတို႔ကို စိတ္မဆိုးေတာ့တာကို ... ေနာ္ ... ေနာ္ ... ငါ မုန႔္ဝယ္ေကြၽးမယ္ေလ ... စိတ္ဆိုးေျပေတာ့ေနာ္ ”
ျမတ္သူရဲ႕လက္ေမာင္းကို ဖက္ကာ အတင္းေခ်ာ့ေမာ့ေနသည့္ေမျမတ္ေၾကာင့္ ျမတ္သူလည္း ဒင္းကို မ်က္ေထာင့္နီျဖင့္ တစ္ခ်က္စိုက္ၾကည့္လိုက္ၿပီး လက္ညႇိဳးႏွင့္လက္မသုံးကာ ဒင္းရဲ႕နဖူးကို ေတာင္ခနဲျမည္ေအာင္ ေတာက္ခ်လိုက္ေတာ့
“ အား ! ျမတ္သူစုတ္ ! နင္ ! ”
“ နာလား ! ေကာင္းတယ္ ! နင္ အဲဒီေလာက္ေတာ့ ခံသင့္တယ္ ! ”
နဖူးကို ပြတ္ကာ ပြစိပြစိေရ႐ြတ္ေနသည့္ ေမျမတ္၏အမူအရာကို ၾကည့္႐ုံနဲ႔တင္ ျမတ္သူအား က်ိန္ဆဲေနမွန္းသိသာလြန္းသည္။ မ်က္စိေရွ႕မွာတင္ ေမျမတ္တစ္ေယာက္ နဖူးေတာက္ခံရတာကို ေတြ႕ျမင္လိုက္ရေတာ့ ဥဥက ျမတ္သူေဘးနား၌ ကပ္ထိုင္ေနရာမွ တျဖည္းျဖည္း ေဝးရာသို႔ေနာက္ဆုတ္သြားသည္။
ဤအျခင္းအရာကို မ်က္လုံးလ်င္သည့္ျမတ္သူကလည္း ေတြ႕ျဖစ္ေအာင္ ေတြ႕လိုက္ပါေသးသည္။ အဲဒီေနာက္ သူ႔ရဲ႕တားဂတ္က ဥဥဘက္သို႔ လွည့္သြားသည္။
“ လာ ... လာ ... ဥဥ ... နင္လည္း က်န္ေသးတယ္ ... ဒါက ဘယ္ကိုထြက္ေျပးမလို႔လဲ ... နင့္နဖူးကိုလည္း ငါ ေတာက္ရမွေက်နပ္ႏိုင္မယ္ ”
ထိုအခါက်မွ ဥဥက တို႔စိတို႔စိျဖင့္ အေရွ႕ကို တိုးလာၿပီး မ်က္ႏွာကို ေမာ့ေပးသည္။ ျမတ္သူ၏လက္ညႇိဳးႏွင့္လက္မက ဥဥနဖူးေပၚ တဝဲလည္လည္ျဖစ္ေနခ်ိန္၌ ခပ္စြာစြာစ႐ိုက္ရွိသည့္ ဥဥ၏အသြင္ပုံစံက နဂိုအတိုင္းျပန္ေပၚလာကာ
“ မသာေကာင္ ! ငါ့ကို ျဖည္းျဖည္းေတာက္ေနာ္ ! ႏို႔မို႔ နင္ အေသပဲ ! ”
“ ေအာင္မာ ! နင္ကမ်ား ေျပာရတယ္ရွိေသး ! အခု အျပစ္လုပ္ထားတာ နင္လား ငါလား ! ”
ျမတ္သူ ပိတ္ေဟာက္လိုက္ေတာ့မွ ဥဥလည္း ပါးစပ္ပိတ္သြားသည္။ ထိုအခါက်မွ ျမတ္သူလည္း ဥဥ၏နဖူးကို ခ်ိန္႐ြယ္ၿပီး ခပ္နာနာေလးေတာက္ခ်လိုက္သည္။
“ အား ! မသာေကာင္ ! တကယ္မညႇာဘူး ! ၾကည့္စမ္း ! ငါ့နဖူး နီသြားၿပီဟဲ့ ! ”
အသားနာသြားသျဖင့္ ဥဥက သည္းမခံႏိုင္ေတာ့ဘဲ ျမတ္သူ၏လက္ေမာင္းကို တဖုန္းဖုန္းထု႐ိုက္ေတာ့သည္။ ထိုအခါ ဘယ္အခ်ိန္ကတည္းက ေဆာ္ခ်င္ေနမွန္းမသိသည့္ေမျမတ္ကလည္း တစ္တပ္တစ္အား ပါဝင္ကာ ျမတ္သူအား ထု႐ိုက္ပါေလေတာ့သည္။
ေနာင္ခန႔္ကေတာ့ သူ႔သူငယ္ခ်င္းမ်ား၏ အျဖစ္အပ်က္ကို ၾကည့္ရင္း ၿပဳံးတုံ႔တုံ႔ျဖင့္ ... ။
ဈာန္ေရာင္ခလည္း အခုမွပဲ သက္ျပင္းခ်ႏိုင္ေတာ့သည္။ ေတာ္ေသးသည္။ သူ အထိုးခံလိုက္ရေပမဲ့ ဒီထက္ပိုၿပီး ဘာမွဆိုးဆိုး႐ြား႐ြားမျဖစ္သြားတာ ေတာ္ေသးသည္ဟုပင္ ေျပာရမည္။
ျဖစ္ႏိုင္မည္ဆိုလွ်င္ သူ ဒီထက္ေစာေစာဖြင့္ေျပာျပခ်င္ေပမဲ့လည္း ကိုကို႔ရဲ႕က်န္းမာေရးအေျခအေနကို ငဲ့ညႇာကာ ေနာက္ေ႐ြ႕ခဲ့ရေသာေၾကာင့္ အခ်ိန္အားျဖင့္ တစ္ပတ္မွ်ေနာက္က်သြားခဲ့ရသည္။
“ ဈာန္ေရာင္ခ ”
တိက်ျပတ္သားသည့္ ေခၚသံကို ၾကားလိုက္ရသျဖင့္ ေဘးကို လွည့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ သူနဲ႔ အရပ္မတိမ္းမယိမ္းရွိေနသည့္ ကိုေနာင္ခန႔္က သူ႔ကို မၿပဳံးမရယ္ျဖင့္ ခပ္တည္တည္စိုက္ၾကည့္ေနသည္။
မသိလွ်င္ ခုနက သူငယ္ခ်င္းမ်ားကို ၾကည့္ကာ ၿပဳံးတုံ႔တုံ႔ျဖစ္ေနသည့္ ကိုေနာင္ခန္႔က ခ်က္ခ်င္းလူစားထိုးခံလိုက္ရသကဲ့သို႔ ... ။
အားျပင္းသည့္ အၾကည့္ႏွစ္ခု ထိပ္တိုက္ဆုံေတြ႕သြားခ်ိန္မွာေတာ့ အရင္ဆုံး ကိုေနာင္ခန႔္ထံမွ စကားသံတစ္ခ်ိဳ႕က ထြက္ေပၚလာခဲ့ေလသည္။
“ ခုနက ငါ မင္းကို ဘာမွအျပစ္မေျပာဘူးဆိုတာ မင္းဘက္ကမို႔လို႔မဟုတ္ဘူးေနာ္ ဈာန္ေရာင္ခ ... တကယ္လို႔ ငါသာ ဝင္မတားရင္ ျမတ္သူရဲ႕ေဒါသစိတ္နဲ႔ဆို အေျခအေနက ထင္ထားတာထက္ ပိုဆိုးသြားႏိုင္တယ္ ”
“ အင္း ... ကြၽန္ေတာ္ သိပါတယ္ ... အဲ့အတြက္လည္း ကိုေနာင္ခန႔္ကို ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ ”
“ မလိုဘူး ... ငါ့ကို ေက်းဇူးမတင္နဲ႔ ... ငါက မင္းအတြက္ လုပ္ေပးတာ မဟုတ္ဘူး ... ေလးဆက္အတြက္ လုပ္ေပးတာ ... သူငယ္ခ်င္းနဲ႔ ခ်စ္သူ ျပႆနာတက္ရင္ ႏွစ္ဖက္လုံးနဲ႔ဆိုင္တဲ့လူက အထိအနာဆုံးပဲေလ ”
ကိုေနာင္ခန႔္ ေျပာသည္မွာလည္း မွန္ေနသျဖင့္ သူ တိတ္က်သြားသည္။ ထိုအခါ ကိုေနာင္ခန႔္က သူ႔ရဲ႕တိတ္ဆိတ္မႈကို အသာအယာခ်နင္း၍
“ ဒါနဲ႔ မင္း သိေအာင္ ငါ တစ္ခုႀကိဳေျပာျပထားမယ္ ဈာန္ေရာင္ခ ... ငါက အၿမဲတမ္း ငါ့သူငယ္ခ်င္းေတြ စိတ္ခ်မ္းသာဖို႔အေရးကိုပဲ ဦးစားေပးတတ္တဲ့လူ ...
တကယ္လို႔ ေလးဆက္က ဒီလိုကိစၥမ်ိဳးေတြျဖစ္ထားတာေတာင္မွ မင္းနဲ႔အတူ ဆက္ရွိေနခ်င္ေသးတယ္ဆိုရင္လည္း ရတယ္ ... ငါ့အတြက္ ကိစၥမရွိဘူး ... မင္းတို႔ကို ကန႔္လည္း မကန႔္ကြက္ဘူး ...
ဒါေပမဲ့ ေလးဆက္ရဲ႕ႏႈတ္ကေန သူ မင္းေဘးက ထြက္သြားခ်င္တယ္လို႔ ေျပာလာခဲ့မယ္ဆိုရင္ေတာ့ ငါကလည္း ငါ့သူငယ္ခ်င္းရဲ႕ဆႏၵအတိုင္း သူ႔ကို မင္းေဘးနားကေန မရရေအာင္ ေခၚထုတ္သြားရလိမ့္မယ္ ”
❇️❇️❇️❇️❇️❇️❇️❇️❇️❇️❇️❇️❇️❇️❇️❇️
အျပင္မွ ျပန္လာၿပီးကတည္းက စိတ္ဖိစီးမႈမ်ားက သူ႔ထံ၌ အလိုအေလ်ာက္ကပ္တြယ္ညိပါလာသည္။ စိတ္ပင္ပန္းစြာျဖင့္ တိုက္ခန္းတံခါးကို ေသာ့ဖြင့္ဝင္လိုက္ေတာ့ ဆိုဖာေပၚ၌ ၿငိမ္ၿငိမ္ေလးထိုင္ကာ လက္ပ္ေတာ့တစ္လုံးျဖင့္ အလုပ္လုပ္ေနသည့္ကိုကို႔အား ျမတ္ႏိုးမဝႏိုင္စြာ ေတြ႕ျမင္လိုက္ရသည္။
ယခုအခ်ိန္၌ ကိုကိုသည္ အရင္က ျဖစ္ပြားခဲ့သမွ်အေၾကာင္းအရာအားလုံးကို သိေနၿပီျဖစ္ေသာေၾကာင့္ သူ႔အေနနဲ႔ ဘာကိုမွ ထပ္မံဖုံးကြယ္ထားရန္မလိုေတာ့ေပ။ ဥပမာအားျဖင့္ လြန္ခဲ့သည့္ႏွစ္ေတြကတည္းက သူ႔မွာ ရွိႏွင့္ေနသည့္ ကိုကို႔ရဲ႕တိုက္ခန္းေသာ့လိုေပါ့။
သူ႔အထင္ အခုတေလာ ကိုကိုက သိပ္အလုပ္လုပ္သည္။ အလုပ္လုပ္ဖို႔အေရးကိုသာ ေရကုန္ေရခမ္းႀကိဳးစားသည္။ ဒါဟာ ကိုကို႔အတြက္ ေဘးထြက္ဆိုးက်ိဳးမရွိသည့္ စိတ္ထြက္ေပါက္ရွာျခင္းတစ္မ်ိဳးဟုသာ သူ မွတ္ယူထားလိုက္သည္။
ဒီထက္ပိုၿပီးလည္း အေတြးမမ်ားခ်င္ေတာ့ေပ။ ကိုကို႔က်န္းမာေရးကို ဆိုးဆိုး႐ြား႐ြားမထိခိုက္ရင္ ၿပီးတာပါပဲေလ။ က်န္သည့္အရာအားလုံးကို ကိုကို ဘာလုပ္လုပ္ သူ မျမင္ခ်င္ေယာင္ေဆာင္ထားေပးႏိုင္သည္။
တိုက္ခန္းတံခါးပြင့္သံႏွင့္အတူ အထဲသို႔ ဝင္လာသည့္ သူ႔ေျခသံကို ၾကားေတာ့ ကိုကိုက အလုပ္လုပ္ေနရာမွ ဆတ္ခနဲေမာ့ၾကည့္လာသည္။ ၾကည္လဲ့လဲ့မ်က္ဝန္းေလးမ်ားကို သူ ေငးၾကည့္မိသြားသည္။ သို႔ေသာ္ စကၠန႔္ပိုင္းမွ်ပင္ မၾကာလိုက္ဘဲ ကိုကိုက ခ်က္ခ်င္းဆိုသလို အၾကည့္မ်ားကို ျပန္လည္႐ုတ္သိမ္းသြားသည္။
ကိုကို႔၏လ်င္ျမန္ဖ်တ္လတ္သည့္အျပဳအမူကို ျမင္လိုက္ရသည့္အခါ သူ႔ႏႈတ္ခမ္းစြန္းက အတန္ငယ္ေကြးၫြတ္သြားသည္။ ၿပဳံးလိုက္မိေသာ္ျငား ေပ်ာ္႐ႊင္ဝမ္းသာမႈေၾကာင့္ ၿပဳံးျခင္းမမည္ေပ။
သူ႔ပါးတစ္ဖက္ နီျမန္းေယာင္ကိုင္းေနတာကို ကိုကို မျမင္သြားတာလား။ ဒါမွမဟုတ္ မျမင္ခ်င္ေယာင္ေဆာင္ၿပီး တမင္သက္သက္အၾကည့္လႊဲလိုက္တာမ်ားလား။ ဒီအခ်က္ကိုေတာ့ ကာယကံရွင္ျဖစ္သည့္ ကိုကိုတစ္ေယာက္သာ သိႏိုင္ေပလိမ့္မည္။
သူ ဖိနပ္ကို ခြၽတ္လိုက္ကာ ဖိနပ္စင္ေပၚ စနစ္တက်တင္ထားလိုက္သည္။ သူ႔ကိုကိုက စည္းကမ္းရွိသည့္လူမဟုတ္လား။ ကိုကို႔အိမ္မွာ ေနမည္ဆိုလွ်င္ေတာ့ ကိုကိုရဲ႕စည္းကမ္းမ်ားအတိုင္း သူ မေသြမသိမ္းလိုက္နာသင့္သည္ေလ။ အခုဆို သူ႔ဖိနပ္ႏွင့္ ကိုကို႔ဖိနပ္က ဖိနပ္စင္ေပၚ၌ စီရီစြာျဖင့္ အတူတူယွဥ္တြဲလ်က္သား ... ။
အဲဒီေနာက္မွာေတာ့ ဆိုဖာေပၚရွိ ကိုကို႔နံေဘး ေနရာလြတ္တြင္ သူ ဝင္ထိုင္လိုက္သည္။ သို႔ေသာ္ သူ ထိုင္လိုက္သည္ႏွင့္တစ္ၿပိဳင္နက္ ကိုကိုက မတ္တတ္ထရပ္လာသျဖင့္ သူလည္း ကိုကို႔ရဲ႕လက္ေကာက္ဝတ္ေလးကို အသာဖမ္းဆြဲထားလိုက္ကာ
“ မသြားပါနဲ႔ ”
ရႏိုင္မည္ထင္တာကို ေတာင္းဆိုၾကည့္မိသည္။ ျဖစ္ႏိုင္မည္ထင္တာကို ေတာင္းဆိုၾကည့္မိသည္။ တစ္ဖက္သတ္ဆန္ဆန္ အမိန႔္ေပးျခင္းမ်ိဳးမဟုတ္ဘဲ ေဖ်ာ့ေတာ့ေသးငယ္သည့္ေတာင္းဆိုမႈမွ်သာ ... ။
သို႔ေသာ္ သူ ထင္မွတ္ထားသလို ျဖစ္မလာခဲ့။ ကိုကိုက လက္ကို ဆတ္ခနဲ႐ုန္းထြက္ၿပီး သူ႔ကို ေက်ာခိုင္းကာ အိပ္ခန္းထဲ တန္းဝင္သြားသည္။
ကိုကို႔ေက်ာျပင္ကို ေငးၾကည့္ရင္း ႏြမ္းလ်လာသည့္စိတ္အစဥ္က ႏြံထဲ နစ္ျမဳပ္စျပဳေနသည့္ ပန္းတစ္ပြင့္ကဲ့သို႔ ႐ုန္းထြက္ရန္ခက္ခဲလွသည္။ ႐ုန္းေလ နစ္ေလဆိုသည့္ သေဘာတရားအတိုင္း ႀကံေဆာင္ရန္အဖို႔ငွာပင္ ႐ုန္းဖို႔အင္အားေတာင္ မရွိေတာ့သည့္ဘဝက အနည္းငယ္ယူႀကဳံးမရျဖစ္ဖြယ္ေကာင္း၏။
ဆိုဖာေပၚ ထိုင္လ်က္သား မ်က္လုံးကို စုံမွတ္လိုက္ကာ ေခါင္းေမာ့ၿပီး အနားယူေနစဥ္ အေႏြးဓာတ္ေလးတစ္ခုက သူ႔အနားသို႔ ျပန္လည္ေရာက္ရွိလာသည္ကို ခံစားလိုက္ရသျဖင့္ မွိတ္ထားသည့္ စကၡဳအာ႐ုံကို ဖြင့္ၾကည့္မိေတာ့
“ ကိုကို ”
သူ တအံ့တဩျဖစ္ေနစဥ္မွာပင္ ကိုကိုက ၾကပ္ထုပ္ထိုးသည့္ အဝတ္ျဖဴကို ကိုင္ၿပီး
“ ဒီဘက္ကို လွည့္ ... ”
သူ႔မ်က္ႏွာကို ျဖည္းျဖည္းဆြဲလွည့္ၿပီးေနာက္ အနည္းငယ္နီျမန္းကာ ေယာင္ယမ္းေနသည့္ ပါးျပင္ကို ၾကပ္ထုတ္ထိုးေပးလာသည္။ ကိုကို႔ရဲ႕အာေငြ႕ေၾကာင့္မို႔ ထင္သည္။ သူ႔ရဲ႕နာက်င္မႈမ်ားက ယူပစ္လိုက္သလို အႂကြင္းအက်န္မရွိ လုံးဝေပ်ာက္ကြယ္သြား၏။
“ ကိုကို ”
“ နာေနေသးလား ”
“ အင္း ... နည္းနည္း ... ”
သူ႔ထက္ အသက္ပိုႀကီးသည့္ကိုကို႔အေပၚ လိမ္ညာမိရင္ သူ ငရဲက်ႏိုင္လား။ မတတ္ႏိုင္ေတာ့။ ငရဲက်လည္း ေပ်ာ္ေပ်ာ္ႀကီးငရဲက်ခံလိုက္မည္။ ကိုကို႔ထံမွ ယခုလိုမ်ိဳး ဂ႐ုစိုက္ခံရတာကို သူ သိပ္သေဘာက်သည္ေလ။
ကိုကိုက ယေန႔ထိတိုင္ အဖ်ားေငြ႕ေငြ႕ရွိေနေသးသျဖင့္ ေႏြးေႏြးေထြးေထြးရွိလွသည့္ ဆြယ္တာအျဖဴေလးကို ဝတ္ဆင္ထားသည္။ အဖ်ားရွိန္ေၾကာင့္ ကိုကို႔မ်က္ႏွာေလးကေတာ့ သိပ္မလန္းဆန္း။ ထို႔အျပင္ အနည္းငယ္ပင္ပန္းႏြမ္းနယ္ေနသည့္ပုံလည္း ေပၚ၏။
အခ်ိန္ကာလအားျဖင့္ တစ္ပတ္မွ်အၾကာတြင္ေတာ့ ကိုကို႔ရဲ႕႐ုပ္ပိုင္းဆိုင္ရာဒဏ္ရာမ်ားသည္ သက္သာစျပဳလာေခ်ၿပီ။ အရင္ေန႔မ်ားထက္စာရင္ ကိုကို႔ဒဏ္ရာမ်ားကလည္း အေရာင္ေလ်ာ့သြားသည္။
သူ ေသာင္းက်န္းၿပီးသည့္ေန႔မွစ၍ ကိုကိုက ေတာ္ေတာ္ေျပာင္းလဲသြားသည္။ အစားကို အခ်ိန္မွန္မွန္စားသလို ေဆးကိုလည္း ပုံမွန္ေသာက္သည္။ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ထိခိုက္ေစမည့္အျပဳအမူမ်ားကိုလည္း ေရွာင္ၾကဥ္လာသည့္အတြက္ သူ စိတ္ေအးရသည္ကေတာ့ အမွန္။
“ ျမတ္သူကို ခြင့္လႊတ္ေပးလိုက္ပါ ... သူက နဂိုကတည္းက စိတ္ဆတ္တယ္ ”
သူ ဘာေၾကာင့္ထိခိုက္လာရသည္ဆိုတာကို သိေနသည့္အလား ကိုကိုက ေျပာလာသည္။
“ ကိုကို သိေနတာလား ”
“ အင္း ... ခုနက ေနာင္ခန႔္ ဖုန္းဆက္ေျပာတယ္ ”
“ ဒါဆို ကိုေနာင္ခန႔္က ... ”
သူ႔စကား အဆုံးမသတ္ေသးခင္မွာပဲ
“ သူ မင္းကို ဘာေတြေျပာလိုက္လဲဆိုတာလည္း ေနာင္ခန႔္က ငါ့ကို ျပန္ေျပာျပထားတယ္ ”
ရင္ထဲမွာ ဒိန္းခနဲ ... ။
“ ကိုကို ”
သူ႔ေလသံက စိုးရိမ္မႈေၾကာင့္ လႈိင္းခတ္သြားသည္။ သို႔ေသာ္ ကိုကိုက စကားစမခံဘဲ
“ သြားနားေတာ့ ဈာန္ ... မင္းလည္း ပင္ပန္းလာတယ္မလား ... ငါလည္း အလုပ္လုပ္စရာရွိေသးတယ္ ”
ဒါဟာ အႏုနည္းျဖင့္ ႏွင္ထုတ္ျခင္းမည္၏။
တစ္ခ်ိန္ခ်ိန္မွာေရာ ဘဝထဲကထြက္သြားဖို႔ ကိုကိုက သူ႔ကို အႏုနည္းျဖင့္ ႏွင္ထုတ္လာေလမလား။
❇️❇️❇️❇️❇️❇️❇️❇️❇️❇️❇️❇️❇️❇️❇️❇️
“ ကိုကို ဒါေလး ထည့္စားဦး ... အသဲအျမစ္က ကိုကို ႀကိဳက္တယ္မလား ”
ညစာစားေနရင္း ကိုကို႔ထမင္းပန္းကန္ထဲကို အသဲအျမစ္ေလး ထည့္ေပးလိုက္ေတာ့
“ အင္း ... ေက်းဇူးပဲ ဈာန္ ”
သူစိမ္းဆန္လြန္းလွသည့္ ေက်းဇူးတင္စကားေၾကာင့္ ဟင္းခပ္ထည့္ေပးေနသည့္ လက္က အနည္းငယ္တုန္ယင္သြားေသာ္ျငား သူ အခ်ိန္မွီဟန္ေဆာင္လိုက္ႏိုင္ပါသည္။
အခုတေလာ သူ သိပ္ဟန္ေဆာင္ေကာင္းလြန္းသည္ဟု ထင္ေနမိသည္။ ဟန္ေဆာင္ျခင္းအႏုပညာဟူသည္ ေလာကဓံတရားက သင္ေပးသြားသျဖင့္ အလိုအေလ်ာက္တတ္ေျမာက္လာရသည့္ ပညာရပ္တစ္ခုပါပင္။
သို႔ေသာ္ ထိုဟန္ေဆာင္မႈသည္ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္အတြက္ေတာ့ သိပ္အေရးႀကီးလွသည္။ သူႏွင့္ ကိုကို႔ၾကားမွာ ဟန္ေဆာင္မႈေလးတစ္ခု ျခားထား၍သာ ႏွစ္ေယာက္သား ယခုထိတိုင္ ဆက္လက္တည္ၿမဲေနျခင္းျဖစ္သည္။
အကယ္၍ ၎ဟန္ေဆာင္မႈသာ မရွိခဲ့ဘူးဆိုလွ်င္ေတာ့ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္လုံး အေႏွးနဲ႔အျမန္ ၿပိဳလဲကာ ကြဲကြာသြားေပလိမ့္မည္။
ကိုကိုကလည္း ဘာမွမျဖစ္ထားသလို ဟန္ေဆာင္သည္။ သူကလည္း ဘာမွမျဖစ္ထားသလို ဟန္ေဆာင္သည္။ ဤကဲ့သို႔ ဟန္ေဆာင္ေနရသည့္ တစ္ခုတည္းေသာ အေၾကာင္းျပခ်က္မွာ ႏွစ္ေယာက္သား အတူတူရွိေနလိုျခင္း ... ။
သို႔ေသာ္ျငား ဟန္ေဆာင္မႈသည္ ဟန္ေဆာင္မႈမွ်သာ ... ။
ဟန္ေဆာင္မႈဟူသည္ တကယ့္အစစ္အမွန္ ဘယ္ေတာ့မွျဖစ္လာႏိုင္မည္မဟုတ္ေပ။
ဟန္ေဆာင္ေနၾကတိုင္းသာ အရာအားလုံး အဆင္ေျပသြားၾကမည္၊ ၿပီးျပည့္စုံသြားၾကမည္ဆိုလွ်င္ ကမာၻေပၚရွိလူတိုင္းက အၿမဲတမ္းဟန္ေဆာင္ေနၾကမည့္လူခ်ည္းသာ ... ။
ယခုအခါတြင္လည္း သူတို႔ႏွစ္ဦးသည္ သိသိႀကီးႏွင့္ ဟန္ေဆာင္ေနၾကျခင္းျဖစ္သည္။ သို႔ေသာ္ မည္မွ်ဟန္ေဆာင္ေနပါေစ ပုံမွန္ဆို ေႏြးေထြးမႈမ်ားျဖင့္ လႈပ္ရွားသက္ဝင္ေနတတ္သည့္ ထမင္းဝိုင္းေလးက အသက္မဲ့ေနရွာမွန္း သိသာလြန္းလွသည္။
“ ငါ ေတာ္ၿပီ ”
သတ္မွတ္ထားသည့္ႏႈန္းထားအတိုင္း ျဖည္းျဖည္းမွန္မွန္စားေသာက္ၿပီးသြားေသာေၾကာင့္ ကိုကိုက ဤကဲ့သို႔ေျပာလာသည္။
“ အင္း ... ဒါဆို ကြၽန္ေတာ္လည္း ေတာ္ၿပီ ”
ထိုအခါ ကိုကိုက သူ႔ထမင္းပန္းကန္ကို လွမ္းၾကည့္သည္။ သူ႔ပန္းကန္ထက္ဝယ္ အရာမယြင္းသည့္ ထမင္းျဖဴျဖဴတို႔က အခန႔္သား ... ။
“ အျပင္မွာ စားလာလို႔လား ဈာန္ ”
အမွန္အတိုင္းမေျပာခ်င္သျဖင့္ သူ ေခါင္းကိုသာ အသာအယာညႇိမ့္ျပလိုက္ပါ၏။ အခုခ်ိန္ထိ ဘာအစာမွ မဝင္ေသးတာေတာင္ ဆာေလာင္မႈတစိုးတစိမွမရွိတာ အံ့ဩစရာေကာင္းလြန္းသည္။ ကိုကိုကေတာ့ သူ ထမင္းမကုန္၍ သိပ္မ်က္ႏွာမေကာင္း။ သို႔ေသာ္ျငား သူ႔ကိုေတာ့ အတင္းအၾကပ္မစားခိုင္းပါေခ်။
“ ငါ ပန္းကန္ေတြ ေဆးလိုက္ဦးမယ္ ”
“ ကြၽန္ေတာ္လည္း ကူေဆးေပးမယ္ ”
ေဆးစရာပန္းကန္မ်ားမွာ မမ်ားျပားသည့္တိုင္ ကိုကိုကေတာ့ သူ႔စကားကို ျငင္းပယ္ျခင္းမျပဳဘဲ ေဘစင္၌ သူႏွင့္အတူ ပန္းကန္ေဆးေန၏။ ႏွစ္ေယာက္အတူတူရွိေနခ်ိန္ျဖစ္ေပမဲ့လည္း ေျပာစရာစကားမ်ားကေတာ့ ရွားပါးလြန္းလွ၏။
ပန္းကန္ေဆးေၾကာၿပီးေနာက္ ကိုကိုက အိမ္ေရွ႕ခန္းထဲ ျပန္ထြက္သြားသည္။ ၾကည့္ရတာ ထုံးစံအတိုင္း ညလုံးေပါက္ စာဖတ္ေတာ့မည့္ပုံပင္။
ဒါဆို သူကေရာ ... ။
သူကေရာ အခုခ်ိန္မွာ ဘာလုပ္သင့္လဲ။
❇️❇️❇️❇️❇️❇️❇️❇️❇️❇️❇️❇️❇️❇️❇️❇️
ညသန္းေခါင္ ၂ နာရီခန႔္ ... ။
လမ္းေလွ်ာက္ေနရင္း ေခ်ာက္ထဲ ျပဳတ္က်သြားသည္ဆိုေသာ ခံစားခ်က္ႀကီးက ႀကီးစိုးလာသျဖင့္ ေလးဆက္တစ္ေယာက္ အိပ္ေပ်ာ္ေနရာမွ ဆတ္ခနဲ လန႔္ႏိုးသြားသည္။
မက္ေလ့ရွိသည့္ အိပ္မက္ဆိုးျဖစ္သည့္တိုင္ ေၾကာက္စိတ္မ်ားက ေလ်ာ့ပါးမသြားေသးေပ။ နဖူးျပင္၌ ေခြၽးေစးမ်ား တြဲလြဲခိုေနၿပီး ရင္ထဲမွာလည္း တလွပ္လွပ္ႏွင့္ ႏွလုံးခုန္ႏႈန္းေတြက အဆမတန္ျမန္ဆန္ေနသည္။
ေအာက္ေျခကိုေတာင္ မျမင္ရေလာက္သည့္အထိ မည္းေမွာင္နက္ရႈိင္းေနေသာ ေခ်ာက္နက္ႀကီးထဲသို႔ လူတစ္ေယာက္လုံးက ငွက္ေမႊးေလးလို ျပဳတ္က်သြားသည့္ခံစားခ်က္ႀကီးက ဆိုး႐ြားလြန္းပါ၏။
သို႔ေသာ္ တစ္ခုေတာ္ေသးသည္က ယခုလိုအိပ္မက္ဆိုးမ်ား မက္သည့္အခ်ိန္၌ သူ႔အနားမွာ ဈာန္ရွိေနျခင္းပင္။
ညအိပ္မီးေလးဖြင့္ထားသျဖင့္ နီးကပ္ေနသည့္ ဈာန႔္မ်က္ႏွာေလးကို အေသးစိတ္ျမင္ေနရသည္။ ဈာန္က ဘာအပူအပင္မွမရွိသည့္ ကေလးတစ္ေယာက္ႏွယ္ ႏွစ္ႏွစ္ၿခိဳက္ၿခိဳက္အိပ္ေပ်ာ္ေန၏။
ဒီတေလာအတြင္း သူ႔ကေလးေလး သိပ္ပင္ပန္းေနေတာ့မွာပဲ။
ထိုးခံထားရ၍ နီျမန္းေနေသာ ဈာန႔္ပါးျပင္ေလးကို တို႔ထိၾကည့္ခ်င္ေပမဲ့လည္း ကေလးငယ္ အိပ္ေပ်ာ္ေနတာကို အေႏွာင့္အယွက္ျဖစ္သြားမည္စိုးသျဖင့္ မလႈပ္ရဲ။ ဈာန္က သူ႔တစ္ကိုယ္လုံးကို ရင္ခြင္ထဲ ဆြဲသြင္းထားေသာေၾကာင့္ ဈာန႔္ရဲ႕ဝင္ေလ ထြက္ေလေႏြးေႏြးက သူ႔ကို ႐ိုက္ခတ္ေနသည္။
ဈာန႔္ကို အတန္ၾကာေငးေမာၾကည့္ၿပီးေနာက္ သူ႔ခါးကို ဖက္တြယ္ထားသည့္ ဈာန႔္လက္မ်ားကို အသာအယာျဖဳတ္လိုက္သည္။ အဲဒီေနာက္မွာေတာ့ အပ္က်သံမွ်ပင္ မၾကားရေလာက္ေအာင္ တိတ္ဆိတ္ေနသည့္အခန္းအတြင္းမွ တိုးတိတ္ညင္သာေသာ ေျခလွမ္းမ်ားျဖင့္ အျပင္သို႔ ထြက္လာခဲ့လိုက္သည္။
အျပင္ဘက္ကလည္း ေမွာင္မည္းလို႔သာပင္။ သို႔ေပမဲ့လည္း ႏွစ္ကာလရွည္ၾကာစြာ ေနထိုင္လာသည့္အိမ္ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ထိုအေမွာင္ထုတို႔အား သူ အကြၽမ္းတဝင္ရွိေနသည္။
သူ႔ေျခလွမ္းမ်ားက ျဖည္းျဖည္းမွန္မွန္ျဖင့္ ဝရန္တာဘက္ဆီသို႔ ဦးတည္လ်က္ ... ။
ဝရန္တာသို႔ေရာက္ေရာက္ခ်င္း အလွထားထားသည့္ ပန္းအိုးႏွစ္ခု၏အေနာက္ၾကားတြင္ ထည့္ဖြက္ထားေသာ စီးကရက္ဘူးကို ထုတ္ယူလိုက္သည္။ ဈာန္က ဝရန္တာ၌ သိပ္ေနေလ့မရွိသျဖင့္ သူ ဖြက္ထားသည့္အရာကို ရွာေတြ႕ႏိုင္မည္မဟုတ္ေပ။
ဒီစီးကရက္တံဆိပ္က ေကာင္းလား၊ မေကာင္းလားဆိုတာကိုလည္း သူ မသိေပ။ ႐ုတ္တရက္ စီးကရက္ေသာက္ခ်င္စိတ္ျဖစ္လာေသာေၾကာင့္ ဈာန္ မသိေအာင္ ခိုးဝယ္လာျခင္းသာျဖစ္သည္။
Store ကေန ေဈးႀကီးေပးဝယ္လာသည့္ စီးကရက္ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ေကာင္းေလာက္မည္ဟုသာ သူ မွတ္ယူလိုက္သည္။ ေန႔တိုင္းနီးပါး ေသာက္ေနသျဖင့္ စီးကရက္ဘူးထဲ၌လည္း ငါးလိပ္ေက်ာ္ေက်ာ္မွ်သာ က်န္ေတာ့သည္။
အင္း ... ေနာက္ေန႔ေတြအတြက္ ထပ္ဝယ္ရေတာ့မွာပဲ။ ဒီတစ္ေခါက္လည္း ဈာန္ မသိေအာင္ ခိုးဝယ္မွ ရမည္။ ႏို႔မို႔ဆို ဒီကေလးက သူ႔ကို ေသခ်ာေပါက္ စိတ္ဆိုးသြားမွာ။
စီးကရက္ကို မီးညႇိလိုက္ကာ ႏႈတ္ခမ္းဝ၌ ေတ့လိုက္သည္။ တခ်ိဳ႕လူေတြ ဘာလို႔ စီးကရက္ေသာက္ရတာ ႀကိဳက္မွန္း သူ နားမလည္ႏိုင္ေပ။ ေသာက္ရတာလည္း မေကာင္းေသာေၾကာင့္ စီးကရက္ကို သူ မႀကိဳက္ေပ။
သို႔ေသာ္ မႀကိဳက္ဘဲနဲ႔ ေသာက္ေနရျခင္းကိုေတာ့ သူ စြဲလမ္းေနမိၿပီ။ ထို႔အတူ မျဖစ္သင့္မွန္း သိရက္နဲ႔ ဈာန႔္အား ခ်စ္ေနရျခင္းကိုလည္း သူ ျမတ္ႏိုး၏။ သူ႔အေတြးကိုလည္း လူေတြ နားလည္ႏိုင္မည္မဟုတ္ေပ။
တျဖည္းျဖည္း တိုေတာင္းသြားသည့္ စီးကရက္အပိုင္းအစကို ၾကည့္ရင္း သူ ၿပဳံးလိုက္သည္။ ျမန္လိုက္တာ။ စီးကရက္ေတြကလည္း ခဏေလးနဲ႔ ေသေသသြားတယ္။ ၾကည့္ရတာ သူ႔အနားမွာ ၾကာၾကာမေနခ်င္ဘူးထင္ပါရဲ႕။
အေမွာင္က်ေနသည့္ ပတ္ဝန္းက်င္တစ္ခုလုံးကို အေပၚစီးကေန ေငးၾကည့္ရတာ အနည္းငယ္ေတာ့ စိတ္ေပ်ာ္စရာေကာင္းသည္။
ဘယ္သူမွလည္း မရွိ ... ။
ညအေမွာင္ထုရယ္၊ သူရယ္ ... ။
ညအေမွာင္ထုကလည္း ပင္ပန္းေနသည့္သူ႔ကို စိတ္ေျပလက္ေပ်ာက္ျဖစ္ေစသလို သူကလည္း အထီးက်န္ေနသည့္ ညအေမွာင္ထုကို အေဖာ္ျပဳေပးေနသည္။ သူ႔လက္ထဲက စီးကရက္တိုေလးကေတာ့ ခဏတာရွင္သန္ရသည့္အပိုင္းအစမွ်သာ ျဖစ္သည္မို႔ ထည့္မတြက္လို။
တစ္နာရီခြဲခန္႔နီးပါး အျပင္ဘက္၌ အခ်ိန္ျဖဳန္းၿပီးေနာက္ အထဲသို႔ ျပန္ဝင္လာလိုက္သည္။ အဲဒီေနာက္ ဆိုဖာခုံ၏ေအာက္တြင္ ဖြက္ထားေသာ ေဆးဘူးတစ္ဘူးကို ထုတ္ယူလိုက္သည္။
အင္း ... ဒီေဆးလည္း တစ္ဝက္က်ိဳးေနၿပီပဲ။ မတတ္ႏိုင္။ ဒီေဆးကိုမွ မေသာက္ရင္ တစ္ညလုံး အိပ္မေပ်ာ္ႏိုင္တာ သူ အသိဆုံးမလား။ သူ အိပ္ေဆးေတြ ေသာက္ေနရတာကိုလည္း ဈာန္ သိလို႔မျဖစ္ပါ။ ဒီေကာင္ေလးက သိပ္အစိုးရိမ္လြန္တတ္တာေလ။
အိပ္ေဆးမ်ားကို ေသာက္ၿပီးသည့္တိုင္ မ်က္လုံးေၾကာင္ေနဆဲျဖစ္သည့္ သူ႔ကိုယ္သူလည္း ရယ္ခ်င္လွသည္။ ကံတရားႀကီးက သူ႔အတြက္ဆို ဘယ္ေသာအခါမွ ေခ်ာေခ်ာေမြ႕ေမြ႕ျဖစ္ေအာင္ မစီစဥ္ေပးခဲ့။
ယုတ္ဆြအဆုံး အိပ္ေပ်ာ္ဖို႔ကိုေတာင္ သူ႔မွာ ခဲယဥ္းစြာ ႀကိဳးစားေနရသည့္ဘဝ ... ။
ေလာကႀကီးမွာ ရွင္သန္ဖို႔အေရးက အဲဒီေလာက္ေတာင္ပဲ အခက္အခဲမ်ားသလား။
အိပ္ခန္းထဲ ျပန္ဝင္လာသည့္အထိ သူ႔မွာ အိပ္ခ်င္စိတ္မရွိ။ သို႔ေသာ္ ဈာန႔္အနားတြင္ ေနခ်င္သည္မို႔ ဈာန္ႏွင့္ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္တြင္ ေခြေခြေလး ဝင္လွဲလိုက္သည္။ ဘယ္ႏွခါပဲၾကည့္ၾကည့္ ႐ိုးသြားသည္မရွိေသာ ဈာန႔္မ်က္ႏွာေလးကို တေမ့တေမာ ေငးၾကည့္ရင္း သူ႔မ်က္ႏွာတြင္ ၿပဳံးရိပ္ထင္လာ၏။
“ ဒါေပမဲ့ ငါ့ကေလးေလးကေတာ့ အိပ္ေပ်ာ္သြားလို႔ ေတာ္ေသးတာေပါ့ ”
အသံမထြက္ဘဲ ႏႈတ္ခမ္းဟ႐ုံေျပာလိုက္သည့္ စကားတခ်ိဳ႕ကိုေတာ့ သူမွလြဲ၍ အျခားမည္သူမွ ၾကားသိႏိုင္လိမ့္မည္မဟုတ္ေပ။
3:09 P.M
13.8.2021 ( Friday )