Catherine sa gilid! Ganda ganda niya :">
READ BEFORE VOTE.
“Oo nga saglit lang tseb!”
[eh bilisan mo! Nag-iintay kami lahat dito oh.. Ang ganda nung dress for me tseb! Waaa!]
“Oo na iniintay ko na lang si Manong andito na ko sa labas ng school!”
[Kasi hindi pa sumabay kanina eh!]
“Tinapos ko pa nga po kasi ung project diba, para wala na kong poproblemahin sa week ng birthday ko..”
[Sige na.. sige na.. Oh eto si Arthur, may sasabihin daw, syempre kakornihan nanaman!HAHAH!]
at narinig ko silang nagtawanan.
[baby, gusto mo ba sunduin na kita? (yuuuck ewww baby!) ]
“Hahaha. pasaway yang mga kasama mo ah! Rinig na rinig ko. Haha. Wag na po bossing, si manong na. Iniintay ko na lang.” napasmile naman ako.. ang sweet ni Arthur. Waaa >///<
[Okay sige.. Mag-iingat ah? Text mo ko kapag malapit na kayo. I love you baby..]
>//////////////<
“Bossing.. I love you too..” at binaba ko na.
Waa! Pinilit kong di pumiyok. HAHAHA! Hindi pa din kasi ako sanay kapag sinasabi ko un kay Arthur eh.. Nahihiya pa ko J
Haaay. Malapit na birthday ko. At nandun na daw sa bahay ung mga gown na susuotin ko, pati ung kila Papa, Lee, Kylie, Tseb Andrea at syempre ni Arthur.. Sa isang designer lang kasi kami nagpagawa, pero syempre iba iba ang design. Andun sila ngayon sa bahay, nagkukulitan I think. HAHA.
Kinakabahan ako na excited!
Medyo sosyal kasi ung inarrange ni papa na debut eh, at kasama pa silang apat sa pag-aayos. Haha! Kaya oo na lang ako sa mga decisions. I think they know naman the best for me J
White and blue ang motif, my favorite color. Pili lang ang mga inimbitahan ko, ung mga super close friends and schoolmates ko lang, then the rest mga katrabaho na ni papa. Syempre sa isang restaurant namin un gaganapin.
Iniisip ko pa lang ung mangyayari napapasmile na ko.
Everything seems perfect in my life.
Ayan napapaEnglish tuloy ako. HAHAHA!
Haaaay ang tagal ni manong ah!
“Hi Catherine!”
Napatingin ako kung saan nanggaling ung boses, and there, nakita ko si Selena.
Matagal ko din siyang hindi nakita ah? Last year pa ata? The last time I remember was nung pumunta siya sa school at sabay sabay kaming kumain.
“Hello Selena..” nakangiting bati ko sa kanya.
Pero sa totoo lang, ang awkward. Hindi ko pa din nakakalimutan ung mga sinabi niya saken noon. Hindi ko na din un nasabi or nakwento kay Arthur, hindi na rin naman mahalaga ayun.
“How’re you? You seem so happy ah..” nakangising sabi nito.
Bakit parang iba ang pakiramdam ko?
“Um, oo masaya ko. Malapit na kasi birthday ko eh. Hehe..” pilit na sabi ko sa kanya.
“Ohhh! I see! So, you already know?” super smile na sabi niya.
Pinagsasabi nito?
“mm, know what?”
“Waaait, ang sabi nila sasabihin nila before your birthday. You don’t know what I mean?” hindi makapaniwalang sabi niya. “Gosh, mali ata to.. Hindi pa sinasabi sa kanya?” bulong nito sa sarili, pero halata namang pinaparinig saken.
“Ano bang ibig mong sabihin?”
Kainis! Asan na ba si Manong! Hindi ko tuloy mapigilang di magtanong dito eh!
pero parang naalala ko lang ung narinig ko last time sa pag-uusap ni Arthur at Father Steve…
“When are you planning to tell her?”
“I don’t know..”
“Malalaman at malalaman niya, hindi mo mapipigilan un..”
“I know father, hindi ko pa alam kung pano. Basta..”
No Kat. Huwag ka mag-isip ng iba. Maling mag-isip ng masama sa kapwa, lalo na kay Arthur.
“Hindi ko alam.. na hindi pa nila sinasabi sayo.. God. How could they do this to you…” exaggerated na sabi nito.
“Alam mo Selena, I don’t have time para makipaghulaan sayo. I need to go.” sabi ko at naglakad paalis. Ako na lang ang maghahanap kay manong at kung wala, magtataxi na lang ako, makaalis lang dito.
“Are you sure you don’t really wanna hear this? I think this is what you’ve search your whole life..” mapanuksong sabi ni Selena
Biglang akong napatigil sa paglalakad..
Bakit, bakit ganun..
Bakit parang natamaan ako sa sinabi niya..
Biglang bumilis ang tibok ng puso ko. Ayoko na gantong feeling..
“What would you feel kapag nalaman mong nagsisinungaling ang mga pinakamamahal mong tao sayo, ha Catherine?”
nagsisinungaling…
pinakamamahal mong tao…
Hinarap ko siya dahil hindi ko nagustuhan ang huli niyang sinabi.
“Are you implying something Selena?” mataray na tanong ko sa kanya, but I keep myself relax, like the first time she confronted me.
“I don’t know.. pero, who knows.. kung may mga gumagawa nga non sayo.” nakangising sabi niya.
Hindi ko na kaya. I have to know ano ba talagang papel ng babaeng to sa buhay ko.
“Seriously Selena, sino ka ba?”
“You really don’t know? Wow.. So all this time niloloko ka nga nila..”
“Cut this Selena! Tell me.” inis kong sabi.
“Bago mo ko makilala, you have to know who you are first. Here, look at this.” at inabot niya saken ang kwintas sa leeg niya..
ung kwintas na dahilan kung bakit kami nagkita sa CR dati..
“Open it to see yourself..” all smile na sabi niya.
at parang batang sinunod ko iyon.
Nakita ko muli ung batang babae..
Ung batang cute na sabi ko dati..
This baby..
Nakita ko na to..
Wait.
DUG.
DUG.
DUG.
Ito din ung picture na pinakita saken ni Arthur nung nasa condo kami.
DUG.
DUG.
DUG.
“That was you when we’re still young. At tatlong tao lang ang may picture mo na yan. Ikaw, dahil sayo ang necklace na yan, ang papa mo, at si.. Popoy.”
at si Popoy..
at si Popoy…
“No..” halos pabulong kong sabi.
“Natanggal yang necklace mong yan nung nasagasaan ka, sa kalye sa tapat ng orphanage noon. The orphanage kung saan tayo lumaki, kung saan tayo nagkakilala. Ikaw, ako, si popoy at si ban ban. Kung hindi mo ko matandaan, ako si Lena, that was my name before. Kinuha ko yan because we were bestfriend, knowing na babalik ka pa nung dalhin ka sa ospital. But you never come back, you and .. Popoy.. you never come back like what you promise me and ban ban..” nakita kong medyo naluluha ang mata niya.
bestfriends?
Bestfriends kami noon?
“t-teka.. I don’t get it. Sino si ban ban?”
“Si Lee. Siya si ban ban. Kapatid ko siya. Maliit pa siya noon kaya siguro hindi mo mamukaan. Nag-iba na siya ngayon. Look how handsome he is. Nagbago na kami Iya, we were not like before na palamunin sa orphanage.” matigas na sabi niya.
“No way..” hindi makapaniwalang sabi ko. Humigpit ang hawak ko sa kwintas.
I can’t breathe. Napakaraming bumabalik sa isip ko.
“I don’t know bakit hindi pa rin sinasabi sayo ni Arthur, maybe he is afraid na masaktan ka.”
“Wait. Stop. No..” hindi ko alam ang sasabihin ko..
“Iya common! Don’t you understand? Si Arthur at si Popoy ay iisa, at hindi niya yun sinabi. Nagsinungaling siya sayo. How could you love a liar like him?? And your friends? You call them your friends?? They are all liars Iya!”
“W-what do you mean? A-alam ba –“
“Yes. They know everything Iya, Catherine, whatever. Your bestfriend Andrea, Kylie, Lee, Arthur, and even your dad.”
Tumulo ang luha ko..
How could they…
“Kylie got you investigated and when they found out na ikaw nga si Iya, ayun na.. Matagal na nilang alam and they keep it away from you. Na parang wala na lang nangyari. Na parang walang naging atraso sayo si Arthur.. Alam mo ba na dahil sa kanya kaya ka walang maalala?”
“No.. alam ko may reason sila..” mahinang sabi ko, trying to be rational, pero patuloy pa din akong umiiyak.. patuloy pa din akong nasasaktan..
“Maybe, pity for you Iya.. Baka yang pagmamahal na pinapakita niya, eh awa lang pala..I think hindi pa din siya nakakamove on sa relationship namin..”
“What?” hindi makapaniwalang tanong ko.
“Wow, I didn’t know pati un hindi sinabi sayo ni Arthur. About us? Hindi mo alam? Naging kami nung parehas kaming nasa States.. It was a year at simula nung nagbreak kami hindi na kami nagkita. hanggang sa nagkita kami nung last year. Remember nung sinabi niyang nahimatay ako? I really don’t know bakit un ang sinabi niya dahil ang totoo, he really called me nung nalaman niyang nakauwi na ko sa Pilipinas para mag-usap kami.”
Lalong sumikip ang dibdib ko.
“No…”
“I’m sorry.. Hindi mo pala alam ung about samen.”
“Kelan pa nila alam na ako si Iya?” pag-iiba ko ng tanong.
Hindi ko kayang may malaman pa tungkol sa naging relasyon nila. Ang sakit sakit. </3
“We don’t know kung kelan pa nila ito alam Iya.. Maybe last year? or maybe, bago pa kayo magkakilala.. And everything was a plan..” lumapit siya sa tenga ko at sinabi, “maybe a perfect show from the beginning..”
Lalong tumulo ang mgan luha ko..
nagtugma nga lahat.
Ung picture..
ung orphanage, kaya at peace ako sa lugar na yon..
Si Arthur nga si Popoy.. Bakit hindi niya sinabi? At alam nilang lahat..
“I don’t wanna hurt you Iya, pero sinasabi ko to para tulungan ka. This is what you want from the start right? We’re bestfriends kaya I care about you..”
“Eh ikaw? Kelan mo pa alam? At pano mo nalaman? Ha?” tanong ko sa kanya.
Para naman siyang namutla sa tanong ko.
“ah- si-sinabi saken ni Lee! Tama! Sabi niya wag kong sasabihin sayo at wag na kong mangialam sa plano nila. Alam kong mali pero anong magagawa ko? Yun ang sabi nila.” sagot niya.
Hindi ko na alam kung anong paniniwalaan ko..
It hurts so bad knowing you were being played.
*PIIIIIT*
Nakita ko si Manong nagpark sa harap ko.
“Ma’am sorry po nasiraan kasi kaya pinaayos ko muna! Ma’am, bakit po mapula mata niyo? Umiyak ba kayo ma’am?” usisa saken ni manong.
“Tara na po manong… “ at nagdirediretso na ako sa back seat.
Hindi ko mapigilang humikbi.. Hindi ko mapagilang umiyak. Kahit ayokong makita ni manong hindi ko naman mapipigilan tong nararamdaman ko..
“Catherine wait!” sigaw ni Selena.
Hindi ko siya tinignan pero nakabukas naman ang bintana para marinig ko siya.
“I know the truth hurts, kaya sana hindi ka magpadala sa nararamdaman mong pagmamahal kay Arthur na pag nagsorry siya at lumuhod sa harapan mo eh papatawarin mo na siya kagad. You have to be strong, at kaya mo yun kahit wala siya.”
Naiirita ko sa kanya, parang ayaw niyang patawarin ko si Arthur. Para ano? Para sila na ulit? Magsama sila!
“I know what to do.” matigas kong sabi, hindi ko pa din siya tinatapunan ng tingin. “Let’s go manong.” at pinaandar na ni manong ung sasakyan.
“Ma’am, naku pagagalitan po ako ng papa niyo niyan.. Bakit po kayo naiyak..” nag-aalalang tanong ni manong.
“*sniff* wala to manong. Pwede po pabayaan niyo muna ko? Please..*sniff” sabi ko kay manong.
hindi na siya nagsimula ulit.
Hindi ko alam kung paano ko sila haharapin, hindi ko kaya.
Ni wala akong makapitan ngayong sobrang nasasaktan ako..
mali..
may isa pa palang nagmamahal saken.
“Manong, gusto ko pong pumunta kay mama.”
***
VOTE, COMMENT and RECOMMEND kung nagustuhan niyo po. Be a FAN kung pwede. THANK YOUUUU! :*