ညခင္းေလထုက ခုနကထက္ပင္ ပို၍ေအးစိမ့္လာ၏။ ထိုကဲ့သို႔ေသာ ေအးစိမ့္စိမ့္ေလျပည္မ်ားက ဘာေၾကာင့္မွန္းမသိဘဲ အမည္မသိခံစားခ်က္မ်ားအား တစ္မ်ိဳးတစ္ဖုံေပးစြမ္းေနျပန္သည္။
ငါးလႊာေျမာက္တိုက္ခန္းေလးထဲ၌လည္း လူႏွစ္ေယာက္၏အသက္ရွဴသံမွအပ အရာအားလုံး တိတ္ဆိတ္ၿငိမ္သက္ေနလ်က္ ... ။
သို႔ေသာ္ နံရံကပ္နာရီ၏မိနစ္လက္တံေ႐ြ႕လ်ားရာမွ ျဖစ္ေပၚလာသည့္ တခ်က္ခ်က္ျမည္သံကိုမူ ခပ္သဲ့သဲ့ၾကားေနဆဲပင္။
အခ်ိန္အားျဖင့္ ည ၉နာရီထိုးသြားခဲ့ေခ်ၿပီ။
ည ၉နာရီဆိုသည္မွာ ၿမိဳ႕ျပေနသူအဖို႔ မေစာလြန္း၊ ေနာက္မက်လြန္းေသာအခ်ိန္ျဖစ္ေသာ္ျငား ဧည့္သည္လာဖို႔အတြက္ေတာ့ သင့္ေတာ္သည့္အခ်ိန္ကာလတစ္ခုဟုတ္မေနခဲ့ေပ။
သို႔ေသာ္ ဒီညမွာေတာ့ သူ လုံးဝမေမွ်ာ္လင့္ထားသည့္ ဧည့္သည္တစ္ေယာက္က သူ႔အိမ္ကို ေရာက္ခ်လာခဲ့သည္။ ထူးထူးဆန္းဆန္းလက္ေဆာင္တစ္ခုကို ယူေဆာင္လာၿပီးေတာ့ေပါ့။
တကယ့္ကို မထင္မွတ္ထားေသာ ဧည့္သည္ျဖစ္သည္မို႔ ထိုလူ႔ကို ျမင္လိုက္ရစဥ္မွာ သူ လိပ္ျပာလြင့္မတတ္ ထိတ္လန႔္အံ့ဩသြားခဲ့ရသည္။
ဘယ္လိုမွအစအနရွာမရဘဲ ေလးႏွစ္ေလာက္ စုံးစုံးျမဳပ္ေပ်ာက္ကြယ္ေနသည့္ ခန႔္မေဟာ္က ဘာမေျပာ ညာမေျပာႏွင့္ ႐ုတ္တရက္ႀကီး သူ႔အိမ္ေရွ႕မွာ ထြက္ေပၚလာသည္မဟုတ္လား။
သုံးႏွစ္ေက်ာ္ ေလးႏွစ္နီးပါး မေတြ႕ခဲ့ရသည့္ ခန႔္မေဟာ္၏အသြင္အျပင္က ယခင္ကႏွင့္ လုံးဝကို မတူညီေတာ့မွန္း စျမင္ကတည္းက သူ သိလိုက္သည္။ ခန႔္မေဟာ္ထံ၌ လူငယ္သဘာဝျဖစ္ေသာ လန္းဆန္းတက္ႂကြမႈမ်ား ေပ်ာက္ကြယ္ကာ ထင္ထားသည္ထက္ပင္ ပို၍ရင့္က်က္ေနသည္။
ဇလပ္ ဆုံးပါးၿပီးေနာက္ပိုင္း သူ႔အမွားမ်ားအတြက္ ခန႔္မေဟာ္ကို ဆက္သြယ္ၿပီးေတာင္းပန္ဖို႔အမ်ိဳးမ်ိဳးအဖုံဖုံႀကိဳးစားခဲ့ေပမဲ့ ဘယ္လိုမွရွာမေတြ႕သည့္အဆုံး လက္ေလ်ာ့ခဲ့ရသည္။
ေနာက္ဆုံး သူ ၾကားလိုက္ရသည့္သတင္းက ခန႔္မေဟာ္ ႏိုင္ငံျခားကို အၿပီးအပိုင္ထြက္သြားၿပီဆိုတာပင္။ အဲဒီေနာက္မွာေတာ့ အခ်ိန္ၾကာလာသည္ႏွင့္အမွ် သူလည္း ခန္႔မေဟာ္ႏွင့္ပတ္သတ္ၿပီး ေမ့ေမ့ေပ်ာက္ေပ်ာက္ျဖစ္သြားခဲ့သည္။
ဤမွ်အထိ ေပ်ာက္ခ်က္သားေကာင္းေနသည့္ခန္႔မေဟာ္က ယခုလိုအခ်ိန္က်မွ သူ႔အိမ္ေရွ႕သို႔ တန္းတန္းမတ္မတ္ေရာက္ခ်လာသည္က အနည္းငယ္ထူးဆန္းေန၏။
ခန႔္မေဟာ္က အေၾကာင္းမရွိဘဲ သူ႔ေရွ႕ကို ေရာက္လာမွာမဟုတ္မွန္းလည္း သူ သိၿပီးသားျဖစ္သည္။ ဘာျဖစ္လို႔လဲဆိုေတာ့ ခန႔္မေဟာ္က သူ႔ကို အရမ္းမုန္းေနသည္ေလ။
သူ ခန္႔မေဟာ္ကို ေနာက္ဆုံးေတြ႕ခဲ့ရသည္က ဇလပ္၏ရက္လည္၌ျဖစ္သည္။ အဲဒီေန႔က ခန႔္မေဟာ္၏ပုံရိပ္မ်ားကို သူ ယခုထိတိုင္ မွတ္မိေနဆဲပင္။
ထို႔အျပင္ ျပန္ခါနီး သူ႔ကို လက္ညႇိဳးေငါက္ေငါက္ထိုးကာ ေျပာသြားေသာ စကားမ်ား ... ။
“ မင္း ေစာင့္ေနလိုက္ ေလးဆက္ရိပ္သြင္ ! ပြဲက ဒီေလာက္နဲ႔ မၿပီးေသးဘူး ” ဆိုသည့္စကားလုံးမ်ားက အၿငိဳးအာဃတမ်ားႏွင့္ ျပည့္ႏွက္ေနမွန္း နားေထာင္ၾကည့္႐ုံနဲ႔တင္ အသိသာႀကီးျဖစ္သည္။
ထို႔ေန႔က ခန႔္မေဟာ္၏အၾကည့္မ်ားက မီးလို ေတာက္ေနၿပီး ျဖစ္ႏိုင္လွ်င္ သူ႔ကို ထိုေနရာ၌ပင္ ပြဲခ်င္းၿပီးသတ္ပစ္ခ်င္ေနသည္ဟု မသိစိတ္က အလိုလိုခံစားေနရသည္။
အဲဒီေလာက္ထိ သူ႔မ်က္ႏွာကိုေတာင္ မျမင္ခ်င္ေလာက္ေအာင္ မုန္းတီးေနသည့္ ခန႔္မေဟာ္က အခုက် သူ႔ေရွ႕မွာ ၿပဳံးၿပဳံးရယ္ရယ္ႏွင့္ ... ။
ဒီလိုအေျခအေနႀကီးကို သူ ဘယ္လိုမွ နားမလည္ႏိုင္ေတာ့ေပ။ တစ္ခုခုမွားယြင္းေနသည္ဟု စိတ္ထဲမွာ အလိုလိုခံစားေနရသည္။ အခ်ိန္ေတြၾကာသြားလို႔ ခန႔္မေဟာ္က သူ႔ကို မမုန္းေတာ့တာမ်ားလား။ သို႔ေသာ္ ဤအခ်က္က ျဖစ္ႏိုင္ဖို႔ရာ ခက္ခဲလြန္းလွသည္။
ခန႔္မေဟာ္က စိတ္ဆတ္ၿပီး အၿငိဳးႀကီးမားသူတစ္ေယာက္ျဖစ္သည္။ သူ႔လိုလူက ဘယ္ေတာ့မွ လြယ္လြယ္ႏွင့္ ခြင့္လႊတ္ေပးမည္မဟုတ္ေပ။
ခြင့္လႊတ္ျခင္းႏွင့္ လက္စားေခ်ျခင္းႏွစ္ခုအနက္ ဒုတိယတစ္ခုကိုသာ က်ိန္းေသေပါက္ေ႐ြးခ်ယ္မည့္လူစားမ်ိဳးျဖစ္သည္။
အခုလည္း ခန္႔မေဟာ္၏ႏႈတ္ခမ္းက ၿပဳံးေနသည္ဟုထင္ရေသာ္ျငား ေသခ်ာသတိထားၾကည့္မည္ဆိုလွ်င္ မထီမဲ့ျမင္ႏိုင္ေနသည္။ ထို႔အတူ မ်က္ဝန္းမွလွ်ံထြက္လာသည့္ အၾကည့္မ်ားကလည္း လူသတ္ေငြ႕မ်ား မသိမသာထင္ဟပ္ေနလ်က္ရွိ၏။
ခန္႔မေဟာ္က သူ႔အေပၚ ဘယ္လိုခံစားခ်က္မ်ိဳးပဲရွိေနပါေစ သူ႔ဘက္ကေတာ့ ခန႔္မေဟာ္အေပၚ အရင္တုန္းကလို မဟုတ္ေတာ့ေပ။
အရင္တုန္းက သူ ခန႔္မေဟာ္ကို အရမ္းမုန္းခဲ့ဖူးသည္။ သူ ခ်စ္ရသည့္ဇလပ္ကို လုယူဖို႔ႀကိဳးစားသည့္လူဟု သတ္မွတ္ကာ အမုန္းႀကီးမုန္းခဲ့ဖူးသည္။
သူ မုန္းသည့္လူဆိုတာ မရွိသေလာက္ နည္းပါးခဲ့ေပမဲ့ အဲဒီအခ်ိန္တုန္းကေတာ့ ခန႔္မေဟာ္ဟာ သူ႔အမုန္းစာရင္းမွာ နံပါတ္တစ္ေနရာကို ၿပိဳင္ဘက္မရွိဘဲ ဗိုလ္ဆြဲရေလာက္သည့္အထိ ထိပ္ဆုံးမွဦးေဆာင္ခဲ့သည္။
သို႔ေသာ္ ယခုအခ်ိန္မွာေတာ့ သူ ခန႔္မေဟာ္ကို နည္းနည္းေလးမွ မမုန္းေတာ့ေပ။ မမုန္းသည့္အျပင္ ခန႔္မေဟာ္အေပၚ အျပစ္ေႂကြးတင္သလိုခံစားေနရသည္က ဇလပ္တို႔အေၾကာင္း စသိလိုက္ရသည့္အခ်ိန္ကတည္းကပင္ျဖစ္သည္။
ယခုအခါ သူ႔အေနနဲ႔ ခန႔္မေဟာ္အေပၚ ခ်စ္ျခင္း၊ မုန္းျခင္းႏွင့္ မသက္ဆိုင္သည့္ခံစားခ်က္ႏွစ္မ်ိဳးသာရွိသည္။
(၁) အားနာသည္။
(၂) ေက်နပ္သည္အထိ အရာအားလုံးကို ဝန္ခ်ေတာင္းပန္ခ်င္သည္။
အခုဆို သူႏွင့္ ခန႔္မေဟာ္ ဘာစကားမွမေျပာဘဲ ထိုင္ေနတာ နာရီဝက္ခန႔္ၾကာသြားခဲ့ေခ်ၿပီ။ သူ႔ဘက္ကလည္း စကားစမေျပာမိသလို ခန႔္မေဟာ္ဘက္ကလည္း တစ္ခြန္းမွ်ပင္ ဟမလာေပ။
ဆိုဖာေပၚတြင္ ႏွစ္ေယာက္အတူတူထိုင္ေနၾကေသာ္ျငား ခန႔္မေဟာ္က သူရွိရာဘက္ကို ေစာင္းငဲ့ကာ ၿပဳံးၿပဳံးႀကီးစိုက္ၾကည့္ေနဆဲ ... ။
ခန႔္မေဟာ္က ဘာေၾကာင့္ၿပဳံးေနရသလဲဆိုတာ သူ မစဥ္းစားတတ္ေပ။ သို႔ေသာ္ ထိုအၿပဳံးေၾကာင့္ သူ မသိုးမသန႔္ခံစားေနရသည္ကေတာ့ အမွန္ပင္။
ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ေကာင္းေသာသိကြၽမ္းျခင္းမ်ိဳးႏွင့္ ေတြ႕ဆုံခဲ့ၾကတာမဟုတ္သည့္ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ၾကားတြင္ တိတ္ဆိတ္မႈမ်ားကသာ အရွိန္အဟုန္ျပင္းျပင္းျဖင့္ လႊမ္းမိုးျခယ္လွယ္ထားေလ၏။
ထို႔ေၾကာင့္ ေအးစက္တိတ္ဆိတ္ေနသည္ လက္ရွိအေျခအေနကို အနည္းငယ္ပူေႏြးလာေစရန္အလို႔ငွာ
“ မင္း ဘာေသာက္မလဲ ခန႔္မေဟာ္ ”
စတင္လိုက္သည့္စကားက သာမန္႐ိုးက်ဆန္လြန္း၏။ သို႔ေသာ္ ခန႔္မေဟာ္ကမူ ဘာတစ္ခြန္းမွ တုန႔္ျပန္ျခင္းမျပဳဘဲ သူ႔ကို ၿပဳံးလ်က္သာ စိုက္ၾကည့္ေနၿမဲ ... ။
ထိုအၾကည့္မ်ားေၾကာင့္ သူ ေနရခက္လာၿပီး ထိုင္ရာမွ အျမန္ထရပ္လိုက္ကာ
“ ငါ ေကာ္ဖီေဖ်ာ္ေပးမယ္ေလ ... အိမ္မွာ ေကာ္ဖီထုတ္ေတြလည္း ရွိတယ္ ”
အဲဒီေနာက္မွာေတာ့ သူလည္း ခန႔္မေဟာ္ကို အလ်င္စလိုေက်ာခိုင္းလိုက္ၿပီး မီးဖိုခန္းထဲသို႔ သြားရန္ႀကံ႐ြယ္လိုက္သည္။ သို႔ေသာ္ သူ ေက်ာခိုင္းလိုက္စဥ္မွာပင္ ၿပဳံးေနသည့္ ခန႔္မေဟာ္၏႐ုပ္သြင္က မဲ့က်သြားၿပီး
“ ဟား ! ဟား ! ဟား ! ”
ရယ္သံေတြ ... ။
ဟက္ဟက္ပက္ပက္ရယ္ေမာသံေတြ ... ။
ေလွာင္ေျပာင္မႈမ်ားႏွင့္ ျပည့္ႏွက္ေနသည့္ ရယ္ေမာသံေတြ ... ။
ထိုရယ္သံမ်ားကို ၾကားလိုက္ရသည့္အခိုက္အတန္႔မွာ ေ႐ြ႕လ်ားစျပဳေနသည့္ သူ႔ေျခလွမ္းမ်ားက တုန႔္ခနဲရပ္တန႔္သြားသည္။ သူ ေနာက္ျပန္လွည့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ အေတာမသပ္ႏိုင္စြာ ရယ္ေမာေနသည့္ခန္႔မေဟာ္ကို ေတြ႕လိုက္ရသည္။
ဘာေၾကာင့္မွန္းမသိဘဲ ခန႔္မေဟာ္ရဲ႕ရယ္သံမ်ားက သူ႔အ႐ိုးအသားထဲအထိ စိမ့္ဝင္လာ၏။ အဲဒီေနာက္ ခန႔္မေဟာ္က ရယ္ေမာျခင္းအမႈကို လက္စသတ္လိုက္ၿပီး ခပ္ၿပဳံးၿပဳံးႏွင့္ပင္
“ ဟား ! ဟား ! ဟား ! ေတာ္ၿပီ ... မင္းအိမ္က ေကာ္ဖီကိုလည္း ငါ မေသာက္ခ်င္ဘူးကြာ ... အခု ငါ မင္းကို လက္ေဆာင္ေပးဖို႔ လာတာ ”
“ လက္ေဆာင္ ? ”
အံ့ဩမႈေၾကာင့္ သူ႔ႏႈတ္က ေယာင္ထြက္သြားသည္။ သူ မအံဩခံႏိုင္႐ိုးလား။ သူႏွင့္ခန႔္မေဟာ္က အခ်င္းခ်င္းလက္ေဆာင္ေပးရေလာက္သည့္အထိ ရင္းႏွီးေသာဆက္ဆံေရးမ်ိဳးမဟုတ္တာကို ကာယကံရွင္မ်ားျဖစ္သည့္ သူတို႔ကိုယ္တိုင္သာ အသိဆုံးျဖစ္သည္။
သို႔ေပမဲ့ ယခု ခန႔္မေဟာ္၏အျပဳအမူႏွင့္ ေျပာပုံဆိုပုံကို ၾကည့္ရသည္မွာ သူ႔ကို အရမ္းမုန္းတီးဟန္မေပၚေတာ့ေပ။
မသိလွ်င္ မေတြ႕ရတာၾကာၿပီျဖစ္သည့္ ငယ္သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ႏွင့္ ေအးေအးလူလူစကားစျမည္ေျပာေနသကဲ့သို႔ ... ။
သို႔တည္းမဟုတ္ ခုနက ခန႔္မေဟာ္ႏွင့္ပတ္သတ္ၿပီး သူပဲ မေကာင္းဘက္ကျမင္ၿပီး အေတြးေခ်ာ္ေနမိတာမ်ားလား။
ခန႔္မေဟာ္က တကယ္ပဲ အတိတ္ကျဖစ္ပ်က္ခဲ့သမွ်အရာအားလုံးကို ပိတ္ကားခ်လိုက္တာမ်ားလား။
“ ဘာလဲ ... မင္းက ငါ့လက္ေဆာင္ကို မလိုခ်င္ဘူးလား ”
“ အဲ့လို မဟုတ္ပါဘူး ... ဒါနဲ႔ မင္း ယူလာတာ ဘာလက္ေဆာင္လဲ ခန႔္မေဟာ္ ”
“ ဖြင့္ၾကည့္လိုက္ေလ ... ဖြင့္ၾကည့္လိုက္ရင္ မင္း သိလိမ့္မယ္ ... အဲဒီလက္ေဆာင္က မင္းအတြက္ တကူးတကသီးသန႔္မွာေပးထားတာ ... မင္းတစ္ေယာက္တည္းအတြက္ပဲ ”
ေနာက္ဆုံးစကားကို ေျပာလိုက္သည့္အခိုက္ အနည္းငယ္ေျပာင္းလဲသြားေသာ ခန႔္မေဟာ္၏အၿပဳံးကို သူ အဓိပၸာယ္မေဖာ္တတ္ေပ။ သို႔ေသာ္ သူ႔ကို စကားေျပာေနသည့္တစ္ေလွ်ာက္လုံး ခန႔္မေဟာ္က အၿမဲတမ္းၿပဳံးၿပဳံးရယ္ရယ္မဟုတ္လား။
ထိုအခါ သူ႔စိတ္ထဲ ထင္မိသြားသည္က ခန႔္မေဟာ္ သူ႔ကို ခြင့္လႊတ္လိုက္ၿပီလားဆိုသည့္ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေရးေရးေလးပင္။ ခန႔္မေဟာ္ သူ႔ကို ခြင့္မလႊတ္ေသးလည္း ခြင့္လႊတ္သည့္အထိ သူ ေတာင္းပန္မည္။ ဇလပ္ႏွင့္ပတ္သတ္ၿပီး သူ႔မွာ ခန႔္မေဟာ္ကို ေတာင္းပန္ရမည့္တာဝန္ရွိသည္။
ယခုလည္း ခန႔္မေဟာ္က စားပြဲေပၚမွာ တင္ထားသည့္ ဘူးအမည္းေလးကို ဖြင့္ၾကည့္ရန္အတြက္ ေမးေငါ့ျပလာသည္။ ထိုဘူးအမည္းေလးက ခန႔္မေဟာ္ ယူလာျခင္းျဖစ္ေသာေၾကာင့္ စေတြ႕ကတည္းက သူ သတိထားမိသည္။
သို႔ေသာ္ သူႏွင့္မသက္ဆိုင္သည့္အတြက္ သိပ္စိတ္မဝင္စားခဲ့ေပ။ ယခုေတာ့ ထိုဘူးအမည္းေလးက သူ႔အတြက္ ယူလာသည့္ လက္ေဆာင္တဲ့လား။
“ ဖြင့္ေလ ... မင္းလည္း ငါ့လက္ေဆာင္ကို သေဘာက်မွာပါ ”
လက္ေဆာင္ကို ဖြင့္ဖို႔တြန႔္ဆုတ္ေနသည့္ သူ႔အား ခန႔္မေဟာ္က အားမလိုအားမရဟန္ျဖင့္ ထပ္မံတြန္းအားေပးလာသည့္အတြက္ သူလည္း ဖဲျပားမ်ားႏွင့္ သပ္သပ္ရပ္ရပ္ထုတ္ပိုးထားသည့္ ဘူးအမည္းေလးကို ေကာက္ယူကာ ျဖည္းျဖည္းခ်င္းဖြင့္လိုက္သည္။
ထိုအခါ သူ ျမင္ေတြ႕လိုက္ရသည္က ေမြးေန႔ကိတ္အ႐ြယ္ရွိေသာ ကိတ္မုန႔္ပင္ျဖစ္သည္။ တိတိက်က်ေျပာရမည္ဆိုလွ်င္ လုံးဝကို နီေစြးေနသည့္ ကိတ္မုန႔္တစ္ခုသာျဖစ္သည္။ ကိတ္သားအေပၚ၌ ေသြးကဲ့သို႔အဆင္းရွိေသာ အနီရင့္ရင့္အေရာင္မ်ား လႊမ္းမိုးထား၏။
ဒါ ဘာသေဘာလဲ။ ခန႔္မေဟာ္က ဘာသေဘာနဲ႔ သူ႔ကို ကိတ္မုန႔္ေပးရတာလဲ။ ဘာမွမစဥ္းစားတတ္ေတာ့သည့္အတြက္ သူ႔အေတြးမ်ားကား ေဝေဝဝါးဝါး ... ။
အဲဒီေနာက္ ခန႔္မေဟာ္ကို သူ ဇေဝဇဝါျဖင့္ ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ခန႔္မေဟာ္ကလည္း ထိုင္ေနရာမွ မတ္တပ္ထရပ္လာကာ ထိုကိတ္မုန္႔အား ဘူးထဲမွ ထုတ္ယူၿပီး သူ႔လက္ထဲကို ထည့္ေပးလာသျဖင့္ သူလည္း လွမ္းယူလိုက္ရသည္။
အဲဒီေနာက္ ခန႔္မေဟာ္က သူ႔နားကို ကပ္လာကာ တိုးတိုးဖြဖြေျပာလာသည့္ စကားက
“ မင္းတို႔ရဲ႕ခ်စ္သူသက္တမ္းႏွစ္လျပည့္အတြက္ ဂုဏ္ယူပါတယ္ ေလးဆက္ရိပ္သြင္ ”
အဆုံးသတ္စကားလုံးမ်ားက အံႀကိတ္ကာ ေျပာလိုက္ျခင္းေၾကာင့္ သိပ္သည္းမႈအျပည့္ျဖင့္ ... ။
“ ဟား ! ဟား ! ဟား ! ”
ေျပာေနရင္းျဖင့္ ခန႔္မေဟာ္က အ႐ူးတစ္ေယာက္သဖြယ္ရယ္ေမာကာ လက္ခုပ္လက္ဝါးတီးေနျပန္သည္။
ေျဖာင္း ! ေျဖာင္း ! ေျဖာင္း !
အမွန္ေျပာရမည္ဆိုလွ်င္ သူ ဘာကိုမွ နားမလည္ေတာ့ေပ။ ခန႔္မေဟာ္ ဘာေတြလုပ္ေနတာလဲဆိုတာကို သူ မွန္းဆလို႔မရ။ ခန႔္မေဟာ္က တကယ္ပဲ ဘာျဖစ္ခ်င္ေနတာလဲ။
သို႔ေသာ္ ၎အျပဳအမူေၾကာင့္ သူ နားလည္လိုက္တာတစ္ခုရွိသည္။ ခန႔္မေဟာ္က သူ႔ကို ခါးခါးသီးသီးမုန္းေနေသးသည္ဆိုတာကိုပင္။
“ ဒါနဲ႔ ကိတ္ေပၚက ေသြးေတြက လွရဲ႕လား ေလးဆက္ရိပ္သြင္ ”
“ ဘာ ! ”
ေသြးဆိုသည့္အသံကို ၾကားလိုက္သည္ႏွင့္ သူ လန႔္ဖ်တ္သြားကာ ကိတ္မုန႔္ကို လႊတ္ခ်မိသြားသည္။
ေအာက္ကို ဘုတ္ခနဲ ျပဳတ္က်သြားသည့္ ကိတ္မုန႔္ကား အစိတ္စိတ္အမႊာမႊာ ကြဲေၾကေနလ်က္ ... ။
ထိုအခါ ကိတ္မုန္႔အလယ္ကေန စိမ့္ထြက္လာသည့္ နီပ်စ္ပ်စ္အရည္မ်ားသည္လည္း ၾကမ္းျပင္အႏွံ႔ ပ်ံ႕ႀကဲကုန္၏။
ဤကဲ့သို႔ အနီရင့္ေရာင္ေသြးမ်ားကို ျမင္လိုက္ရသည့္အခိုက္ လူက ႏွလုံးခုန္ျမန္လာၿပီး ၾကမ္းျပင္ေပၚ ထိုင္ရက္ေလးျပဳတ္က်သြားသည္။
ေသြး ... ေသြးေတြ ... ။
ၾကမ္းျပင္ေပၚမွာ ေသြးေတြက အမ်ားႀကီးပဲ ... ။
႐ုတ္တရက္ သူ႔ေခါင္းထဲမွာ တရိပ္ရိပ္ႏွင့္ ေပၚလာသည္က ဒီဇင္ဘာ ၃၁ရက္ေန႔ညမွာ ျဖစ္ပ်က္ခဲ့သည့္ ျမင္ကြင္းမ်ား ... ။
ဇလပ္က ကားလမ္းကို ျဖတ္ကူးေနတာ ... ။
ပိတုန္းေရာင္ဆံေကသာအရွည္ႀကီးက ေလထဲမွာ တလြင့္လြင့္နဲ႔ ... ။
ဒုန္း !!! ဝုန္း !!!
အား !!!
ကားတိုက္သံႏွင့္အတူ ၾကားလိုက္ရသည့္ ဇလပ္၏ စူးရွက်ယ္ေလာင္ေသာ ေအာ္သံေၾကာင့္ သူ အေယာင္ေယာင္အမွားမွားနဲ႔ နားႏွစ္ဖက္ကို ပိတ္မိသြားသည္။
ဒါေတာင္ ... ဒါေတာင္မွ သူ႔နားထဲမွာ ေအာ္ဟစ္သံေတြကို ၾကားေနရတုန္းပဲ။
အဲဒီေနာက္ သူ႔ျမင္ကြင္းထဲ တျဖည္းျဖည္းထပ္ေပၚလာသည္က ဇလပ္၏ဦးေခါင္းမွ ကတၱရာလမ္းေပၚ က်ဆင္းလာသည့္ အနီရင့္ေရာင္ ေသြးပ်စ္ပ်စ္ေတြ ... ။
ေသြးအိုင္ထဲမွာ လဲက်ေနသည့္ ဇလပ္၏ပုံရိပ္ ... ။
ဘာေတြျဖစ္ကုန္တာလဲ။
သူ ... သူ အတိတ္ကို ျပန္ေရာက္သြားတာမ်ားလား။
သူ႔အၾကည့္မ်ားက ၾကမ္းျပင္ေပၚက ေသြးေတြဆီ ေရာက္ေနတာျဖစ္ေပမဲ့ သူ ျမင္ေနရတာကေတာ့ ေသြးမ်ား ေပက်ံေနသည့္ဇလပ္ကိုသာျဖစ္သည္။
ေသြးလန႔္ဖြယ္ရာျမင္ကြင္းမ်ား သူ႔ေရွ႕မွ ေပ်ာက္ကြယ္သြားေစရန္အလို႔ငွာ မ်က္လုံးကို မွိတ္ပစ္လိုက္ၿပီး ေခါင္းကို ခပ္သြက္သြက္ခါရမ္းပစ္လိုက္သည္။
အား !!! မျမင္ခ်င္ဘူး !!! မျမင္ခ်င္ဘူး !!!
သို႔ေသာ္ ထိုျမင္ကြင္းမ်ားက ဘယ္လိုမွ ေပ်ာက္ကြယ္မသြားဘဲ သူ႔စိတ္အာ႐ုံထဲမွာ တစ္ခုၿပီးတစ္ခု အစဥ္လိုက္ေပၚေပါက္လာသည္။
ေနာက္ဆုံးအေနနဲ႔ သူ ျမင္လိုက္ရသည္က ဇလပ္၏အၿပဳံးတစ္ပြင့္ ... ။
အဲဒီေနာက္ မွိတ္က်သြားသည့္မ်က္ဝန္းတစ္စုံက သူ႔ကို ေသရာပါသည့္ဒဏ္ရာကို ေပးသြားခဲ့ျခင္း ... ။
“ အား !!! ဇလပ္ !!! ”
ထိုေန႔ရက္က နာက်င္မႈႏွင့္ ထပ္တူညီတူစြာ သူ႔မ်က္ရည္မ်ားကလည္း ပိုးပိုးေပါက္ေပါက္က်ဆင္းလာၿပီး တစ္ကိုယ္လုံးက ေၾကာက္႐ြံထိတ္လန႔္မႈမ်ားေၾကာင့္ တုန္ယင္လာသည္။
“ မဟုတ္ဘူး ... အင့္ ... အဲဒီလို မဟုတ္ဘူးေလ ... အင့္ ... ဇလပ္ ... ငါ မွားတာပါ ... ငါ့အမွားေတြေၾကာင့္ပါ ”
စကားေတြ ဗလုံးဗေထြးေျပာရင္း တအီအီငိုေႂကြးေနသည့္ ေလးဆက္ရိပ္သြင္အား အေပၚစီးမွ ငုံၾကည့္ေနသည့္ ခန႔္မေဟာ္၏မ်က္ႏွာထက္ဝယ္ ေက်နပ္အားရမႈအျပည့္ျဖင့္ ... ။
သို႔ေပမဲ့ ဤမွ်ႏွင့္ မလုံေလာက္ေသးဘူးဟု သူ ခံစားရသည္။ ဒီေလာက္ေလးက ေသလုမတတ္နာက်င္တယ္လို႔ ေျပာမရေသးဘူးမဟုတ္လား။ အခုက ေလးဆက္ရိပ္သြင္ရဲ႕အတိတ္ကို ထိုးဆြေပး႐ုံသက္သက္သာ ရွိေနေသးသည္။
ဈာန္ေရာင္ခနဲ႔ ေလးဆက္ရိပ္သြင္ ႏွစ္ေယာက္လုံး ဒီထက္ပိုနာက်င္ရမည္။ ေသခ်င္ေလာက္သည့္အထိ နာက်င္ေနရမည္။
ေလးဆက္ရိပ္သြင္အား ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ သတ္ေသခ်င္ေလာက္သည့္အထိ ထိုးႏွက္ႏိုင္ေသာ ဝွက္ဖဲကို သူ ယခုထိ ဆုပ္ကိုင္ထားဆဲျဖစ္သည္။
အတိတ္ကို ျပန္ေတြးမိ႐ုံနဲ႔တင္ မထိန္းႏိုင္မသိမ္းႏိုင္ ေၾကာက္အားလန႔္အားျဖစ္ေနသည့္ ေလးဆက္ရိပ္သြင္က ဇလပ္ေသဆုံးမႈေနာက္ကြယ္က တကယ့္အျဖစ္မွန္ကိုသာ သိသြားခဲ့မယ္ဆိုရင္ ... ။
ခန႔္မေဟာ္ အၿပဳံးတို႔ကို မရပ္စဲႏိုင္ေတာ့ေပ။
ဒီပြဲကို ၾကည့္ရတာ သိပ္အရသာရွိမယ့္ပုံပဲ။
သူ႔ဘဝမွာ တစ္ခါမွ ဒီေလာက္ထိ မေပ်ာ္ခဲ့ဖူးေပ။
အႏွစ္ႏွစ္ အလလ စုေဆာင္းထားသည့္ရန္ၿငိဳးကို မၾကာခင္မွာ လက္စားေခ်ႏိုင္ေတာ့မည္ဆိုသည့္ခံစားခ်က္က သိပ္ကို ၿပီးျပည့္စုံလြန္းသည္။
ထိုအေတြးနဲ႔တင္ သူ စိတ္ခ်မ္းေျမ့လွသည္။
“ မင္း ေၾကာက္တဲ့ေသြးေတြကို ျမင္လိုက္ရေတာ့ ဘယ္လိုခံစားရလဲ ေလးဆက္ရိပ္သြင္ ”
သူ႔ရဲ႕မာဆတ္ဆတ္အသံေၾကာင့္ ေလးဆက္ရိပ္သြင္က ေမာ့ၾကည့္လာသည္။ ေလးဆက္ရိပ္သြင္၏ထိတ္လန္႔ေၾကာက္႐ြံ႕ေနသည့္မ်က္ႏွာအား သူ အရသာခံကာ ေက်ေက်နပ္နပ္ႀကီးစိုက္ၾကည့္ေနေပးလိုက္သည္။
“ ဘာလဲ ! ေသြးေတြကို ျမင္ေတာ့ ဇလပ္ကို သတိရသြားတာလား ! ဟား ! ဟား ! ဟား ! ”
သူ ေအာ္ႀကီးဟစ္က်ယ္ ရယ္ေမာပစ္လိုက္ၿပီးေနာက္ ေလးဆက္ရိပ္သြင္အနားသို႔ တိုးကပ္ကာ ဒူးတစ္ဖက္ေထာက္ထိုင္လိုက္ၿပီး
“ ဇလပ္ ေသတုန္းကလည္း ေသြးေတြက အမ်ားႀကီးပဲ ... မင္း မွတ္မိတယ္မလား ”
“ ေသြး ... ေသြးေတြ ... ”
ပုံရိပ္ေယာင္ေတြၾကားထဲ အေယာင္ေယာင္အမွားမွားျဖစ္ေနသည့္ေလးဆက္ရိပ္သြင္အား ၾကည့္ကာ ခန႔္မေဟာ္ မဲ့ၿပဳံးတစ္ခ်က္ၿပဳံးလိုက္သည္။
“ ဟုတ္တယ္ ... ေသြးေတြ အမ်ားႀကီးပဲ ... အဲဒီေန႔တုန္းကဆို ေသြးေတြက မင္းကိုယ္ေပၚမွာ ဒီလိုမ်ိဳး အမ်ားႀကီးေပက်ံေနတာေလ ”
ခန္႔မေဟာ္က ေျပာေနရင္းျဖင့္ ၾကမ္းျပင္ေပၚမွ ရွိသည့္ ေသြးမ်ားအား ယူကာ ေလးဆက္ရိပ္သြင္၏အက်ီႏွင့္ လက္မ်ားကို အကုန္ေပက်ံေအာင္ သုတ္လိမ္းေပးလိုက္သည္။
“ ဟူး ! အခုမွပဲ တူသြားေတာ့တယ္ ”
သူ လုပ္သမွ်ကို ေလးဆက္ရိပ္သြင္က ေတြေတြႀကီး စိုက္ၾကည့္ရင္း ငိုင္က်ေနသည္။ ဘာတစ္ခုမွတုန႔္ျပန္ျခင္းမရွိဘဲ ၿငိမ္ခံေနသည္။
အဲဒီေနာက္ ခႏၶာကိုယ္ေပၚမွာ ေပက်ံေနသည့္ေသြးမ်ားအား တဖန္ျပန္ၾကည့္ရင္း ေလးဆက္ရိပ္သြင္၏မ်က္ႏွာက တျဖည္းျဖည္း ျဖဴေဖ်ာ့လာေလေတာ့သည္။
အဲဒီေနာက္ ထပ္မံ႐ြာသြန္းၿဖိဳးလာေသာ မ်က္ရည္စက္မ်ား ... ။
မုန္းလိုက္တာ။
အဲဒီမ်က္ရည္ေတြကို မုန္းလိုက္တာ။
အဲဒီမ်က္ရည္ေတြနဲ႔ ဇလပ္ရဲ႕ဘဝကို ခ်ည္ေႏွာင္ထားခဲ့တာ။
ေဒါသထြက္လာသည့္အေလ်ာက္ ေလးဆက္ရိပ္သြင္၏ေမးဖ်ားကို သူ ခပ္တင္းတင္းညႇစ္ကိုင္လိုက္ကာ
“ အခုမွ ငိုမေနစမ္းနဲ႔ ေလးဆက္ရိပ္သြင္ ! ေစာက္က်က္သေရမရွိဘူး ! မင္း ဇလပ္ကို ေမ့ပစ္လိုက္ၿပီမဟုတ္ဘူးလား ! မင္းအေကာင္နဲ႔ပဲ မင္း တစ္ခ်ိန္လုံးေပ်ာ္ျမဴးေနတာေလ ! အဲဒါေတြကို ငါ မျမင္ဘူးလို႔ ထင္ေနတာလား ! ငါ ကန္းေနတယ္လို႔ ထင္ေနတာလား ! ဟမ္ ! ငါ့မ်က္လုံးေတြ အခုထိ အေကာင္းအတိုင္းပဲ ရွိေနေသးတယ္ကြ ! ”
“ ဟင့္အင္း ... မေမ့ဘူး ... ငါက ဇလပ္ကို ဘာလို႔ေမ့ရမွာလဲ ... မေမ့ဘူး ”
သူ မေမ့ပါ။ ဇလပ္က သူ႔ဘဝမွာ ဘယ္လိုမွ ေမ့ပစ္လို႔ရမည့္ လူတစ္ေယာက္မဟုတ္ပါ။ ဇလပ္က သူ႔ဘဝထဲမွာ အၿမဲတမ္းရွင္သန္ေနမွာ။ ဒါေတြကို ခန႔္မေဟာ္က ဘာတစ္ခုမွမသိဘဲနဲ႔ သူ႔ကို လာစြပ္စြဲေနသည္။
သို႔ေပမဲ့ သူ႔စကားကို ခန႔္မေဟာ္က နားဝင္ဟန္မရွိဘဲ ခပ္မဲ့မဲ့ၿပဳံး၍
“ မင္း ေမ့သြားပါၿပီ ... မင္း ေမ့သြားလို႔ပဲ ရန္သူကို ခ်စ္မိသြားတာမလား ”
ရန္သူ ? ဘယ္သူလဲ။ ဘာေတြလဲ။ ခန႔္မေဟာ္က သူ႔ကို ဘာေတြလာေျပာေနတာလဲ။ သူကေရာ ဘယ္သူ႔ကို ခ်စ္မိသြားတာလဲ။ သူ႔ရန္သူဆိုတာကေရာ ဘယ္သူလဲ။
ဘာတစ္ခုကိုမွ ေရေရရာရာ မေတြးေတာႏိုင္ေတာ့သည့္အေျခအေနမို႔ ေခါင္းက တဒိန္းဒိန္းကိုက္ခဲလာသည္။
“ ဪ ... ဟုတ္သားပဲ ... မင္း မသိေသးဘူးမလား ”
သူ ခန႔္မေဟာ္ကို ေမာ့ၾကည့္လိုက္သည္။ ခန႔္မေဟာ္၏မ်က္ႏွာက ေၾကာက္မက္ဖြယ္ေကာင္းလွသည္။ အၿငိဳးအေတးမ်ား၊ အမုန္းတရားမ်ားက ခန႔္မေဟာ္အား ရစ္ပတ္ျခယ္လွယ္ထားသလိုပင္။
“ ဈာန္ေရာင္ခ ... မင္းရဲ႕ရန္သူဆိုတာ မင္းခ်စ္သူျဖစ္တဲ့ဈာန္ေရာင္ခကို ေျပာတာေလ ”
“ ဈာန္ ”
အသက္တမွ် ျမတ္ႏိုးရေသာ ခ်စ္သူ၏အမည္နာမကိုၾကားလိုက္သည္ႏွင့္ သူ႔စိတ္အာ႐ုံအလုံးစုံဟာ အတိတ္ကိုဖယ္ခြာကာ ပစၥပၸန္ဆီသို႔ ျပန္လည္ေရာက္ရွိသြားသည္။
“ ဈာန္ ... ဈာန္က ဘာလို႔ ငါ့ရန္သူျဖစ္ရမွာလဲ ”
“ ဟက္ ! ဘာလို႔လဲဆိုေတာ့ သူက ဇလပ္ေသဆုံးမႈရဲ႕အဓိကတရားခံျဖစ္ေနလို႔ပဲ ”
သူ႔နားထဲ ဂ်ိမ္းခနဲ မိုးႀကိဳးပစ္ခ်သလိုပင္။
မိုးႀကိဳးပစ္ခ်သည့္ဦးတည္ရာကား သူ႔ႏွလုံးသားရပ္ဝန္းတည္ရွိရာ ခံတပ္ဆီသို႔ ... ။
“ မဟုတ္ဘူး !!! ”
သူ အက်ယ္ႀကီးေအာ္ဟစ္ျငင္းဆန္ကာ ခန႔္မေဟာ္အား ေဆာင့္တြန္းလိုက္ၿပီး ယိုင္တိုင္တိုင္ျဖင့္ မတ္တပ္ထရပ္လိုက္သည္။ အဲဒီေနာက္ ခန႔္မေဟာ္အား စူးစူးဝါးဝါးစိုက္ၾကည့္ကာ
“ ခန႔္မေဟာ္ ! ဇလပ္ ဆုံးပါးသြားလို႔ မင္း ငါ့ကို အရမ္းမုန္းေနမွန္း ငါ သိတယ္ ! အဲ့အတြက္လည္း မင္း ငါ့ကို ဘယ္လိုအျပစ္ေပးေပး ငါ လက္ခံတယ္ ! ဒါေပမဲ့ ငါ့ခ်စ္သူကိုေတာ့ နည္းနည္းေလးမွလာမထိနဲ႔ ခန႔္မေဟာ္ ! မဆိုင္တဲ့လူကို ဆြဲထည့္ရင္ ငါ လုံးဝၿငိမ္ခံေနမွာမဟုတ္ဘူး ”
“ ဟက္ ! ”
ေတာ္ေတာ္လည္း တရားက်စရာေကာင္းပါလား။
ခုနကက် သူ ဘာလုပ္လုပ္၊ ဘာေျပာေျပာ အသိစိတ္မရွိသလို မထုံတတ္ေတးျဖစ္ေနသည့္ေကာင္က ဈာန္ေရာင္ခဆိုသည့္နာမည္ပါလာသည္ႏွင့္တစ္ၿပိဳင္နက္ အဆိပ္ျပင္းသည့္ေႁမြေဟာက္လို ခ်က္ခ်င္းပါးပ်ဥ္းေထာင္လာသည္။
သူ႔ခ်စ္သူကိုက် နည္းနည္းေလးေတာင္ အထိမခံႏိုင္ဘူးတဲ့။
ဒါဆို ငါ့ခ်စ္သူကိုက်ေတာ့ေရာ !!!
ငါ့ခ်စ္သူတစ္ေယာက္လုံးက မေသသင့္ဘဲ ႐ုပ္ပ်က္ဆင္းပ်က္နဲ႔ ေသခဲ့ရတာေလ !!!
အခုလို ကိုယ့္ထိမွ နာတတ္တာ သူတို႔ မလြန္လြန္းဘူးလား !!!
ခန႔္မေဟာ္လည္း ေလးဆက္ရိပ္သြင္နည္းတူ မတ္တပ္ထရပ္လိုက္သည္။
ႏွစ္ေယာက္လုံးက မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ရပ္ကာ မုန္းတီးမႈ၊ ခါးသီးမႈကိုယ္စီႏွင့္ ... ။
အဲဒီေနာက္ ခန္႔မေဟာ္က ေလးဆက္ရိပ္သြင္၏ေကာ္လံကို အားျဖင့္ေဆာင့္ဆြဲလိုက္ရင္း
“ ေလးဆက္ရိပ္သြင္ ! မင္းက ဘာသိလို႔ အဲဒီေကာင္ဘက္က ပါေနရတာလဲ ! ဟမ္ ! ေျပာစမ္းပါ ! မင္းက ဘာသိလို႔လဲ ! အဲ့ေခြးသူေတာင္းစား ဘာေတြလုပ္ခဲ့လဲဆိုတာကို မင္း သိရဲ႕လား ! ဟက္ ! ဘာတစ္ခုမွ မသိဘဲနဲ႔ အဲ့ေကာင္ လွည့္စားသမွ်ကို လွိမ့္ပိမ့္ခံေနရတဲ့မင္းက တကယ္သနားစရာေကာင္းလိုက္တာ ! ”
က်န္တာအကုန္သည္းခံႏိုင္ေပမဲ့ ခ်စ္သူအား ေခြးသူေတာင္းစားဟု ေစာ္ကားေျပာဆိုသံကို ၾကားလိုက္ရသည့္အခိုက္ လူက မီးပြင့္သြားကာ ဘာကိုမွ စဥ္းစားေတြးေခၚႏိုင္စြမ္းမရွိေတာ့ဘဲ
ခြပ္ !
“ သူ႔ကို မထိနဲ႔လို႔ေျပာေနတာ မင္း နားကန္းေနလား ! ”
အေျပာထက္ လက္က ပိုျမန္၏။ ငယ္ဗီဇက ျပန္ျပလာသည္ႏွင့္ သူ႔လက္သီးက ခန႔္မေဟာ္၏မ်က္ႏွာေပၚသို႔ ၾကမ္းၾကမ္းတမ္းတမ္းက်ေရာက္သြားသည္။
႐ုတ္တရက္ အငိုက္မိသြားသည္မို႔ ခန႔္မေဟာ္က အေနာက္ကိုယိုင္ထြက္သြားကာ အထိုးခံလိုက္ရသည့္ပါးျပင္ကို လက္ႏွင့္အုပ္ကိုင္ၿပီး သူ႔ကို စက္ဆုပ္မုန္းတီးစြာ ျပန္လွည့္ၾကည့္လာသည္။
“ ဟက္ ! မဆိုးဘူးပဲ ေလးဆက္ရိပ္သြင္ ! မင္းလက္သီးက အရင္တုန္းကအတိုင္းပဲ ! ေကာင္းၿပီေလ ! ဒီတစ္ခါေတာ့ မင္းအလွည့္ ! ”
ခြပ္ ! ခြပ္ !
ဒီတစ္ခါမွာေတာ့ ပယ္ပယ္နယ္နယ္အထိုးခံလိုက္ရသည့္လူက သူကိုယ္တိုင္သာလွ်င္ျဖစ္သည္။ ႏွစ္ခ်က္ဆင့္ထိုးခံလိုက္ရျခင္းႏွင့္အတူ နဂိုကတည္းက အားယုတ္ေလ်ာ့စျပဳေနသည့္ ခႏၶာကိုယ္က ၾကမ္းျပင္ေပၚသို႔ ဘုန္းခနဲ လဲၿပိဳက်သြားေလေတာ့သည္။
အဲဒီေနာက္ ခန႔္မေဟာ္က ၾကမ္းျပင္ေပၚမွာ လဲက်ေနသည့္သူ႔အား ေကာ္လံကေန ေဆာင့္ဆြဲယူၿပီး ထပ္မံထိုးႏွက္လာသည္။
ခြပ္ !
“ မင္းက ဘာသိလို႔ ေျပာေနတာလဲ ! ဟမ္ ! မင္းက ဘာသိလို႔ အဲ့ေကာင္ဘက္က နာေနရတာလဲ ! မင္း ဇလပ္ကို အားမနာဘူးလား ! ငါ့ကို ေျပာစမ္းပါ ! မင္း ဇလပ္ကို အားမနာဘူးလားလို႔ ! ”
ခြပ္ !
“ မင္းမို႔လို႔ အရွက္မရွိ ဇလပ္ကို ေသတဲ့လုပ္တဲ့ေကာင္နဲ႔ တစ္ခ်ိန္လုံးေပ်ာ္ျမဴးေနတာ ! မင္း ဇလပ္အေပၚ နည္းနည္းေလးမွ အားမနာမိဘူးလား ေလးဆက္ရိပ္သြင္ !
ခြပ္ !
တစ္ဖက္လူအား တုံ႔ျပန္ႏိုင္စြမ္းမရွိဘဲ သူ႔ဘက္ကသာ အဆက္မျပတ္ အထိုးခံေနရသည္မို႔ သူ႔မ်က္ႏွာတစ္ခုလုံး ထူပူေယာင္ကိုင္းလာကာ ပါးေစာင္တြင္းမွ ေသြးမ်ားကလည္း ဒလေဟာစီးက်လာသည္။
သို႔ေသာ္ သူ ဘယ္ေလာက္ပဲအထိုးခံေနရပါေစ၊ ဘယ္ေလာက္ပဲ ထိခိုက္နာက်င္ေနပါေစ စိတ္အားမာန္တို႔ မေလွ်ာ့ေသးဘဲ
“ ငါ မယုံဘူး ! မင္း ေျပာတာကို ငါ မယုံဘူး ခန္႔မေဟာ္ ! မင္း ငါ့ကို မုန္းေနလို႔ တမင္ အဲ့လိုေျပာတာ ! ဇလပ္ ေသတာက ငါ့ခ်စ္သူနဲ႔ ဘာဆိုင္လို႔လဲ ! အဲဒီအခ်ိန္တုန္းက သူက ကေလးပဲ ရွိေသးတာကြ ! မင္း မဟုတ္တာေတြ သူမ်ားကို လိုက္စြပ္စြဲမေနနဲ႔ ! ”
ခ်စ္သူအား ကာကြယ္ေပးလိုသည့္ စိတ္အရင္းခံေၾကာင့္ သူ႔အသံကား ခန႔္မေဟာ္၏ေအာ္ဟစ္သံႏွင့္ထပ္တူ အခန္းတြင္း၌ က်ယ္ေလာင္စြာပဲ့တင္ထပ္သြား၏။
ထိုအခါ ခန႔္မေဟာ္က သူ႔ကို တည့္တည့္စိုက္ၾကည့္ၿပီး မထီမဲ့ျမင္အၿပဳံးႏွင့္
“ ဟက္ ! ကေလး ! ကေလးတဲ့လား ! ေကာင္းၿပီေလ ! အဲဒီကေလးအ႐ြယ္က ဘယ္ေလာက္ထိအဆိပ္ျပင္းလဲဆိုတာကို ငါ ေျပာျပမယ္ ! မင္း ေသခ်ာနားေထာင္ထား ေလးဆက္ရိပ္သြင္ ! ”
အဲဒီေနာက္မွာ တစ္လုံးခ်င္း ပီပီသသထြက္က်လာသည့္ ခန႔္မေဟာ္၏စကားမ်ားက သူ႔နားထဲသို႔ ဝင္တစ္ခ်က္ မဝင္တစ္ခ်က္ ... ။
ခန႔္မေဟာ္ ေျပာျပေနသည့္အေၾကာင္းအရာမ်ားက သူ႔ဘဝမွာ တစ္ခါမွမထင္မွတ္ထားသည့္၊ မၾကားဖူးသည့္ကိစၥမ်ားသာ ျဖစ္သည္။
မျဖစ္ႏိုင္တာ !!! သူ မယုံဘူး !!!
အခ်ိန္ႏွင့္ဒီေရသည္ လူကိုမေစာင့္ဆိုသည့္စကားအတိုင္း မိနစ္လက္တံက တေ႐ြ႕ေ႐ြ႕ႏွင့္ လည္ပတ္ေနလ်က္ရွိသည္။ တျဖည္းျဖည္းကုန္ဆုံးလာသည့္ အခ်ိန္မ်ားႏွင့္အတူ ခန္႔မေဟာ္၏စကားမ်ားက တစထက္တစ မာထန္သိပ္သည္းလာသည္။
သံေရပူလို နားထဲစီးဝင္လာသည့္ စကားသံမ်ားကို နည္းနည္းေလးေတာင္ ထပ္မၾကားခ်င္ေတာ့ေပ။ သို႔ေသာ္ျငား သူ ဘာမွမတတ္ႏိုင္ဘဲ မ်က္ရည္စက္လက္ျဖင့္သာ အဆုံးထိနားေထာင္ေနရသည္။
မဟုတ္ဘူး !!! ဈာန္က အဲ့လိုမဟုတ္ဘူး !!!
စိတ္ရွိတိုင္း ေအာ္ဟစ္ပစ္လိုက္ခ်င္ေပမဲ့လည္း လည္ေခ်ာင္းဝ၌ တစ္ခုခုက တစ္ဆို႔ေန၏။
ခန႔္မေဟာ္၏အၿငိဳးအာဃတမ်ားျဖစ္ပြားရာ အရင္းခံဇစ္ျမစ္အေၾကာင္းကို အကုန္အစင္သိလိုက္ရခ်ိန္မွာေတာ့ တင္းတင္းၾကပ္ၾကပ္ဆြဲဆုပ္ခံထားရသည့္ ေကာ္လံေၾကာင့္ လည္ပင္းအစ္ေနသည့္ေဝဒနာကိုလည္း သူ မမႈႏိုင္ေတာ့ေပ။
ကြဲအက္ေနသည့္ႏႈတ္ခမ္း၊ ေသြးမ်ားတစိမ့္စိမ့္ထြက္ေနသည့္ပါးေစာင္၊ ေယာင္ကိုင္းနီျမန္းေနသည့္ပါးျပင္မ်ား၏နာက်င္မႈကိုေတာင္ နည္းနည္းေလးမွ မခံစားႏိုင္ေတာ့သည့္အထိ သူ႔တစ္ကိုယ္လုံးက ထုံထိုင္းေနသည္။
အသိစိတ္ကင္းမဲ့ေနသည္။
ခံစားခ်က္ကင္းမဲ့ေနသည္။
မသိလွ်င္ ႏွလုံးခုန္သံရပ္တန႔္သြားသလိုပင္။
ခန႔္မေဟာ္ တစ္ခြန္းထပ္ေျပာလိုက္တိုင္း အနာေပၚ အနာဆင့္ကာ သူ႔ဒဏ္ရာက တျဖည္းျဖည္းနက္ရႈိင္းရင့္သန္လာသည္။
အဆုံးသတ္စကားကို ေျပာၿပီးေနာက္မွာ ခန႔္မေဟာ္က ၾကမ္းျပင္ေပၚမွာ လဲက်ေနသည့္သူ႔ကို ဆြဲထူရင္း သူ႔လက္ေမာင္းႏွစ္ဖက္ကို ခပ္ၾကမ္းၾကမ္းလႈပ္ကိုင္ကာ အၾကည့္ခ်င္းဆုံေအာင္ စိုက္ၾကည့္ၿပီး
“ အခု ငါ ေျပာသြားတာကို မင္း ယုံလား ေလးဆက္ရိပ္သြင္ ! ”
ယုံလားတဲ့ ... ေမးေနျပန္ၿပီ ...
ငါ ဘယ္လိုျပန္ေျဖရမလဲ ဈာန္ရယ္ ...
ငါ ဘယ္လိုျပန္ေျဖရမလဲ ...
ငါ မင္းကို ယုံၾကည္ေနတုန္းပဲ ...
မင္း မလုပ္ေလာက္ပါဘူးလို႔ ငါ ယုံခ်င္ေနတုန္းပဲ ...
ခန႔္မေဟာ္က ငါ့ကို အကြက္ဆင္တာပဲျဖစ္မွာပါလို႔ ငါ ေမွ်ာ္လင့္ေနတုန္းပဲ …
မင္းေနရာမွာ တျခားလူသာဆို ခန႔္မေဟာ္စကားကို ငါ မ်က္စိစုံမွိတ္ယုံၾကည္ႏိုင္ေပမဲ့ အခု မင္းျဖစ္ေနေတာ့ ငါ အခက္ေတြ႕ေနရၿပီ ...
ငါ မင္းကိုပဲ ယုံခ်င္တယ္ ဈာန္ ...
မင္းတစ္ေယာက္တည္းကိုပဲ ငါ ယုံခ်င္တာ ...
ခ်စ္သူကို ယုံၾကည္ဖို႔ နာက်င္ရင္းစြဲရွိေနေသာႏွလုံးသားက ထပ္မံတိုက္တြန္းလာသည့္အတြက္ သူ အားတင္းကာ ျဖည္းျဖည္းခ်င္း ခက္ခက္ခဲခဲေျပာထြက္လာသည္က
“ ငါ ... သူ႔ကိုပဲ ... ယုံတယ္ ... ခန႔္မေဟာ္ ”
ေနာက္ဆုံးအႀကိမ္အျဖစ္ သူ ေခါင္းမာခ်င္ေသးသည္။ ဈာန႔္ကို ယုံၾကည္ခ်င္ေသးသည္။ ဈာန႔္အေပၚ ထားရွိေသာ သူ႔ယုံၾကည္မႈထုထည္က ထင္ထားသည္ထက္ ႀကီးမားခိုင္ခံ့သည္မို႔။
ဈာန႔္ကိုပဲ ယုံသည္။ တျခားလူထက္စာရင္ သူ႔ခ်စ္သူကိုပဲ သူ ပိုယုံခ်င္သည္။
ထိုအခါ ခန႔္မေဟာ္က မဲ့တဲ့တဲ့ျဖင့္ မခိုးမခန႔္ရယ္ကာ
“ ဟက္ ! ေကာင္းၿပီေလ ! ဒါဆိုလည္း အခိုင္မာဆုံးျဖစ္တဲ့ သက္ေသကို ငါ ထုတ္ျပမယ္ ”
ခန႔္မေဟာ္၏အသံက ယုံၾကည္ျပတ္သားမႈမ်ား အလြန္အမင္းစိုးမိုးေနသည္။ ထို႔အတြက္ သူ ပို၍ထိတ္လန႔္လာသည္။
အဲဒီေနာက္မွာေတာ့ ခန႔္မေဟာ္က ဖုန္းကို ထုတ္ယူကာ တစ္စုံတရာကို ရွာေဖြေန၏။ စကၠန႔္ပိုင္းမွ်အၾကာတြင္ ခန႔္မေဟာ္၏ဖုန္းက သူ႔မ်က္ႏွာေရွ႕တည့္တည့္ကို ေရာက္လာသည္။
မ်က္ရည္မ်ားေၾကာင့္ ေဝေဝဝါးဝါးျဖစ္ေနသည့္ၾကားမွ ဖုန္းစခရင္ထက္ဝယ္ သူ ျမင္လိုက္ရသည္က ဈာန႔္၏မ်က္ႏွာ ... ။
“ ဈာန္ ”
ဈာန႔္ကို ျမင္ျမင္ခ်င္းမွာပင္ သူ႔အသံက လည္ေခ်ာင္းဝမွ ဆို႔နင့္စြာျဖင့္ တုန္တုန္ယင္ယင္ထြက္ေပၚလာသည္။
ဖုန္းစခရင္ထက္ဝယ္ အျပန္အလွန္စကားေျပာဆိုေနၾကသည့္ အ႐ြယ္မတိမ္းမယိမ္းလူႏွစ္ေယာက္ကို သူ ျမင္ေတြ႕ေနရသည္။
တစ္ေယာက္က ေက်ာေပးထားသျဖင့္ ေက်ာျပင္ကိုသာ ျမင္ရေသာ္ျငား အသံၾကား႐ုံနဲ႔တင္ ခန႔္မေဟာ္မွန္း သူ တန္းသိႏိုင္ေလသည္။
က်န္တစ္ေယာက္ကိုမူ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ကေန ေသေသခ်ာခ်ာစနစ္တက်႐ိုက္ကူးထားေသာေၾကာင့္ ထိုလူ၏စကားေျပာသံ၊ အမူအရာအစရွိသျဖင့္အကုန္လုံးကို အေသးစိတ္ျမင္ေနေတြ႕ေနရသည္။
“ ဈာန္ ”
ဟုတ္သည္။ သူ အျမင္မွားတာမဟုတ္။ ထိုလူက သူ႔ခ်စ္သူပင္ျဖစ္သည္။ သူ အရမ္းခ်စ္သည့္ ဈာန္ပင္ျဖစ္သည္။
သူ ကေယာင္ကတမ္းျဖင့္ ခန႔္မေဟာ္ကို ၾကည့္မိေတာ့ ခန႔္မေဟာ္က သူ႔ပခုံးကို ခပ္ဖြဖြပုတ္ကာ
“ မင္းခ်စ္သူရဲ႕႐ုပ္ရည္ကိုေတာ့ မင္း မွတ္မိေသးတယ္မလား ေလးဆက္ရိပ္သြင္ ! မင္းက ဉာဏ္ေကာင္းပါတယ္ ! ဟား ! ဟား ! ဟား ! ”
အရာအားလုံးကို ပိုင္ႏိုင္ေနသည့္ေလသံျဖင့္ ခန႔္မေဟာ္က သူ႔ကို ခနဲ႔သဲ့သဲ့ေျပာလာသည္။
အဲဒီေနာက္ သူ႔အၾကည့္မ်ားက ဖုန္းစခရင္ထက္ရွိ လႈပ္ရွားမႈမ်ားဆီသို႔ ျပန္လည္ေရာက္ရွိသြားစဥ္မွာ
“ ငါ လုပ္ခဲ့တာ အမွန္ပဲေလ ... ျငင္းစရာလိုလို႔လား ”
မထင္မွတ္ထားသည့္အခ်ိန္၌ ၾကားလိုက္ရေသာ ဈာန႔္ရဲ႕ဝန္ခံစကားေၾကာင့္ တုန္လႈပ္ေျခာက္ခ်ားမႈမ်ားစြာႏွင့္ မ်က္လုံးကို စုံမွိတ္ပစ္လိုက္သည္။
ႏွလုံးသားတစ္ခုလုံး ျပဳတ္ထြက္မတတ္နာက်င္မႈေၾကာင့္ အဆက္မျပတ္က်ဆင္းလာေသာ မ်က္ရည္မ်ားကား ေရတံခြန္သဖြယ္ ... ။
မၾကားခ်င္ဘူး !!! ဘာတစ္ခုမွ ထပ္မၾကားခ်င္ေတာ့ဘူး !!!
ဒါေတာင္မွ ထိုလူႏွစ္ေယာက္၏အေျခအတင္စကားေျပာသံမ်ားက သူ႔နားထဲ တရဆက္တိုးဝင္လာေနဆဲ ... ။
“ ေလးဆက္ရိပ္သြင္နဲ႔ ပက္သတ္သမွ် ကိစၥတိုင္းက ငါနဲ႔ဆိုင္တယ္ ခန႔္မေဟာ္ ... ဒါေပမဲ့ အဲဒီကိစၥက ဒီေလာက္ထိ ႀကီးမားသြားလိမ့္မယ္လို႔ေတာ့ ငါ တကယ္မထင္ခဲ့ဘူး ... ငါက အားလုံးကို အဆင္ေျပေစခ်င္တာ ”
ဈာန္က ... မင္းက တကယ္ပဲ အဲဒီလိုလုပ္ခဲ့တာလား။
ဘာလို႔လဲ !!! ဘာလို႔လဲလို႔ !!! ဘာလို႔ အဲဒီလိုလုပ္ရတာလဲ !!!
လႈိင္းထန္ေနသည့္စိတ္အစဥ္က ဘယ္လိုမွ ထိန္းခ်ဳပ္၍မရေတာ့ဘဲ အလဲလဲအၿပိဳၿပိဳ ... ။
ထိုစဥ္ သူ ထပ္မံၾကားလိုက္ရသည္က
“ ဟုတ္တယ္ ! ငါ သူ႔ကို လိုခ်င္တယ္ဆိုတာ ဝန္ခံတယ္ ! အဲဒါေၾကာင့္ မင္းတို႔သုံးေယာက္ၾကားထဲ ငါ ဝင္ပါခဲ့တာ ! ငါက မင္းတို႔ရဲ႕အခ်စ္ေရးအရႈပ္အေထြးေတြၾကားထဲက ငါ့ခ်စ္သူကို ဆြဲထုတ္ခ်င္႐ုံပဲ ! ”
အား !!! ဘာေတြလဲ !!! ဘာေတြ ျဖစ္ကုန္တာလဲ !!!
တစ္ခ်ိန္တည္းမွာ ႐ုပ္ေရာ၊ နာမ္ေရာ ရစရာမရွိေအာင္ အလုံးစုံပ်က္သုန္းသြားသကဲ့သို႔ ... ။
“ ငါ မၾကားခ်င္ေတာ့ဘူး !!! ငါ မၾကားခ်င္ေတာ့ဘူး !!! ”
ခန႔္မေဟာ္လက္ထဲမွ ဖုန္းကို ဆြဲယူကာ အေဝးတစ္ေနရာသို႔ အားျဖင့္ ပစ္ေပါက္လိုက္သည္။
အရွိန္ပါသည္မို႔ နံရံကို ထိမွန္ၿပီး ၾကမ္းျပင္ေပၚ က်ေရာက္သြားသည့္ ဖုန္းေလးက ကြဲရာ၊ အက္ရာ ဗလပြႏွင့္ ... ။
ဖုန္းတစ္လုံး ပ်က္စီးသြားသည့္တိုင္ ခန႔္မေဟာ္၏အၿပဳံးမ်ားက ယုတ္ေလ်ာ့သြားျခင္းမရွိဘဲ အ႐ူးတပိုင္းျဖစ္ေနသည့္သူ႔ကို စိုက္ၾကည့္ကာ
“ ဒီေလာက္ဆို မင္း ယုံၾကည္ၿပီေပါ့ ”
“ မသိဘူး !!! ငါ ဘာမွမသိေတာ့ဘူး !!! ”
“ တကယ္လို႔ အဲဒီေန႔ကသာ မင္းခ်စ္သူ ဈာန္ေရာင္ခက ဇလပ္ကို ဖုန္းမဆက္ခဲ့ဘူးဆိုရင္ ဇလပ္လည္း ေသသြားမွာမဟုတ္ဘူးကြ ! မင္း နားလည္ရဲ႕လား ! ”
“ ဟင့္အင္း ... အဲ့လို မျဖစ္ရဘူးေလ ... အဲ့လို မျဖစ္ရဘူးေလ ”
“ မင္းေၾကာင့္ ! မင္းခ်စ္သူေၾကာင့္ ! ဇလပ္ ေသတာ မင္းတို႔ႏွစ္ေယာက္ေၾကာင့္ကြ ! ”
အခုခ်ိန္မွာ ခန႔္မေဟာ္၏ေဒါသမ်ားကို သူ မတုံ႔ျပန္ခ်င္ေတာ့ေပ။ တုံ႔ျပန္ႏိုင္စြမ္းလည္း နည္းနည္းေလးမွ်ပင္ မရွိေတာ့။
သူ ခံစားေနရတာတစ္ခုပဲ ရွိသည္။
ေခါင္းကို တူျဖင့္ ႐ိုက္ေနသကဲ့သို႔ ... ။
ႏွလုံးသားကို ဓားျဖင့္ ထိုးေနသကဲ့သို႔ ... ။
စိတ္ထဲမွာလည္း အရာအားလုံး ဗလာဟင္းလင္း ေမွာင္အတိက်ေနလ်က္ ... ။
ခန႔္မေဟာ္က သူ႔လက္ေမာင္းႏွစ္ဖက္ကို ဆုပ္ကိုင္လႈပ္ရမ္းရင္း ႀကိမ္းေမာင္းဆဲဆိုေနသည္ကိုလည္း သူ ဘာဆို ဘာမွကို မၾကားရေတာ့ေပ။
လူက စိတ္ဝိညာဥ္ကင္းလြတ္ကာ အျဖဴေရာင္မ်က္ႏွာၾကက္ကိုသာ ေတြေတြႀကီးစိုက္ၾကည့္ေနမိသည္။
ဒီလိုအေျခအေနနဲ႔ သူ ဘယ္ေလာက္ထိ ၾကာသြားမွန္းမသိေပ။
ေနာက္ဆုံး သူ သိလိုက္ရသည္က တံခါးေဆာင့္ပိတ္သံကို ၾကားလိုက္ရျခင္းႏွင့္အတူ သူ႔ခႏၶာကိုယ္ကလည္း ၾကမ္းျပင္ေပၚ လဲၿပိဳက်သြားသည္ဆိုတာကိုပင္။
1:19 P.M
28.7.2021 ( Wednesday )