Twenty-nine.
There was a lady who used to live inside the cold dark room, traumatized with everything, unable to move her body because of emptiness, and wished every night about her death so that she wouldn't have to suffer anymore.
And that was me.
Nando'n na ako, e. Nando'n na ako sa prosesong 'yon. Nando'n na ako sa nahanap ko na 'yong init at kapayapaan sa malamig at madilim kong silid. Nando'n na ako sa nalalagpasan ko na ang lahat ng traumas ko. Nando'n na ako sa prosesong unti-unti na ulit binabalot ng pagmamahal at saya ang aking dibdib. Nando'n na ako, e... nando'n na ako sa nakikita ko na kung gaano kaganda ang mundo kaya natuto ulit akong matakot sa kamatayan.
Ngunit bakit naman ganito? Bakit ako ibabalik ulit sa gano'ng yugto ng buhay?
Sawang-sawa na ako. Takot na takot na ako. Pagod na pagod na ako at hindi ko na kaya. Ayaw ko nang bumalik sa gano'ng buhay. Nakaka-trauma. Nakakatakot.
"A-ambrielle..." My voice trembled in fear.
Si Ambrielle 'yong kanina pang sumusunod sa akin. Siya 'yong kanina ko pang nararamdaman na para bang pinapanood ang aking bawat galaw.
He cornered me in the dark place. There is no street light here. Dahan-dahan ang kaniyang lakad papunta sa akin. Hindi ko maigalaw ang aking mga paa sa panghihina at takot.
Nakakakilabot ang paraan ng kan'yang pagngisi at kung paano niya ako tingnan. His eyes were bloodshot, eyelids were swollen— looks like he smoked cannabis.
Alam ko na, noon pa, na gumagamit siya ng marijuana. Mayroon siya no'n palagi sa kan'yang wallet. He's also a seller of it. Sabi niya sa akin no'ng naging kami, tumigil na siya sa paggamit no'n... ngunit hindi ko alam, na hanggang ngayon, nagwe-weeds pa rin siya.
"Puta, ang ganda mo talaga, Elvira..." Tumigil siya sa aking harap. Marahan niyang hinaplos ang aking pisngi. "Nakakapanghinayang talaga na pinakawalan pa kita no'n. Ngayon... si Zavion ang nakikinabang sa kung ano ang dapat sa akin. I was the original owner of you. Putanginang Zavion 'yon..." Nanggigil niyang sambit.
"A-anong binabalak mo?" I stammered. "Bakit kanina mo pa ako s-sinusundan?"
Naging sunod-sunod ang pagpatak ng aking luha. Ayaw ko man ipakita ang kahinaan ko sa kan'ya, nabigo ako dahil binalot ng takot ang aking buong sistema. Seeing Ambrielle in front me, and knowing that we're alone in this quiet place, where no one's around... sapat na 'yon para mangamba ako.
"Hindi mo ba na alam na haggang ngayon ay pinagpapantasyahan pa rin kita? Hmm?" His hand went down to my thigh. Nanindig ang aking mga balahibo pero tangina... wala akong lakas para ilaban ang sarili ko. Wala akong magawa dahil wala na akong matakbuhan. Mahigpit ang hawak niya sa akin... tipong ayaw akong pakawalan.
Takot na takot na ako.
"Ambrielle, please don't be like this," nanginginig ang boses ko. "Zavion might kill you! Stop what you're doing. Maghunos-dili ka!" Iniwas ko ang aking hita nang haplusin niya muli 'yon.
"I don't care about that stupid boyfriend of yours! Don't mention his name!" His voice thundered. "Alam mo, galit na galit talaga ako sa Zavion na 'yan. Matagal ko nang gustong gawin 'to kaso laging nakabantay 'yang gago na 'yan!"
"Ambrielle naman. Nagmamakaawa ako... h'wag mong gawin sa akin 'to..." umiiyak kong sinabi. "Pakawalan mo na 'ko, please..."
"Ayaw ko nang magpaligoy-ligoy pa..." His lips formed a smirk. His bloodshot eyes darted to my chest. "Patikim ulit, Elvira."
Mabilis akong umiling. "No! Pakawalan mo ako!" Pilit akong nagpupumiglas sa kan'yang hawak ngunit mas'yado siyang malakas.
Nagimbal ang aking buong pagkatao nang bigla na lamang niyang sinuntok nang malakas ang aking tiyan upang matahimik ako. Nanigas ako sa aking kinatatayuan at parang tumigil sa pagtibok ang aking puso. Malakas ang naging puwersa no'n, dahilan kung bakit halos naubusan ako ng lakas.
I just cried and cried as I watched him drag me to an abandoned building. Walang katao-tao rito kaya alam kong kahit ano pa ang gawin kong sigaw, walang makakarinig... walang makakatulong sa akin. It's just a waste of my voice... and I know that I can't escape, no matter what I do.
"You just have to satisfy me. Hindi naman mahirap 'yon..." Wika nito na halos hindi ko na maintindihan dahil nawala na ako sa wisyo.
"Please don't do this to me. Please don't..." I shook my head repeatedly as I was begging.
"Isang beses lang naman 'to, Elvira," and then he let out a loud laugh.
Suddenly, it rains heavily. We were inside the abandoned building and I could see the heavy rain pouring down. Ayon ang naging kasangga ko habang umiiyak ako nang malakas. Sinasabayan nito ang malakas kong paghagulgol na lalo pang nagpasama ng aking pakiramdam.
"Damn, Elvira," my head was spinning as he pushed me to the wall. "I've been waiting this for a long time..." Kinilabutan ako sa pagtawa niya nang malakas.
His hand landed on my blouse. He tore it violently. Sunod niyang sinira ang aking brassiere. It reveals my two breasts. His gaze became even more fixed on that. I even saw him lick his lip. After that, he removed my skirt. His hand crawled from my thigh up to my treasure. Mas lalong lumakas ang aking hikbi dahil wala akong magawa.
"Stop..." I said, begging.
Wala na akong saplot sa katawan dahil lahat ay natanggal na niya. He unbuttoned his pants and quickly took off his t-shirt. He leaned over me and began everything. He started with my breast first. He licked my peak as he was caressing the other one.
His mouth went up to my neck. He kissed it onto my lip until his lips dropped onto my stomach. His hands roamed around my body.
Wala akong ginawa kundi ang kilabutan, mandiri sa aking sarili, at umiyak nang umiyak. Nakapikit ako dahil ayaw kong makita ang pagmumukha ng demonyong 'to. Ayaw kong makita kung paano niya... muling kawawain ang sarili ko.
But I quickly open my eyes when I felt something sharp poking my stomach. It's his thing, and he's planning to put it inside of my mouth.
"Ambrielle, n-no!" I shouted in horror.
Gumamit siya ng malakas na puwersa upang ipasok iyon sa aking bibig. I can't even open my mouth but Ambrielle is being reckless. Patuloy sa pagbuhos ang aking luha, lalo na nang gumalaw siya. Dumagundong ang malakas niyang tawa, tuwang-tuwa sa nangyayari.
His hand landed on my neck. He chokes me as he keeps on pushing and pulling his thing inside of my mouth. And when he got satisfied, he positioned himself in front of me. I shouted loudly when he used a great force to push his thing inside of me. Sinasaktan niya ako habang ginagawa niya 'yon sa akin. His eyes were full of lust.
Wala na.
Wala na akong maintindihan sa nangyayari sa akin. Parang naging manhid ako sa oras na 'yon. Patuloy sa pag-agos ang luha ko ngunit hindi ko na ramdam. Ramdam ko ang unti-unting pagsuko ng aking katawan.
Sa oras na 'yon, lahat ng ginawa ko sa buong buhay ko ay nanumbalik sa aking isip. Pilit kong inaalala kung saan ba sa ginawa ko ang matindi ang sala upang parusahan ako ng gan'to. Karapat-dapat ba ako sa ganitong buhay? Hindi pa puwede sa akin ang sumaya? Gano'n na ba ako kalaki ang kasalanan ko para ganito ang gawin sa akin?
Dapat bang... ganito lagi? 'Yong gagamitin ako ng tao, sasaktan, at ipaparamdam sa akin na wala akong kuwenta? Tangina! Hindi pa ba sapat ang lahat ng pagtitiis ko? Tiniis ko lahat ng pananakit nila sa akin! Mapapisikal, emosyonal, at sekswal! Lahat 'yon ay tiniis ko! Lahat 'yon ay sinarili ko! Walang tumulong sa akin na lagpasan 'yon! Kaya tangina, bakit may panibago na naman?
Hindi ko na kaya. Ayaw ko nang bumalik sa gano'ng buhay. Hindi ko na kaya. Takot na takot na ako. Mababaliw na ako.
Gusto ko lang naman sumaya. Gusto ko lang naman ng payapang buhay. Bakit hindi 'yon maibigay sa akin? Gusto ko lang naman matahimik na... kasi pagod na pagod na akong paamuin ang mga demonyo sa isip ko. Pagod na pagod na akong umiyak gabi-gabi. Pagod na pagod na akong lumaban... hindi ko na kaya. Pagod na pagod na talaga ako.
Matapos gawin sa akin ni Ambrielle ang lahat ng gusto niyang gawin sa katawan ko, iniwan lang niya ako— na parang basura. After using me, he left me alone in this abandoned building. It was too dark here and the moon served as a light in this dark room.
Naghintay ako hanggang sa tumila ang ulan. Galit na galit ako, sakit na sakit ako habang tinatanaw ko ang bintana. Nang ipikit ko ang aking mga mata, ang tunog ng ulan, ng aking mga sigaw, ang mukha ni Ambrielle ang aking nakikita. Naimulat ko ang aking mga mata at naging mabilis ang aking paghinga.
Nanginginig ang aking mga kamay nang pulutin ko ang aking mga saplot. Mabilis ko itong sinuot at hindi ko maiwasang hindi manginig habang hinahaplos ang aking katawan. I trace my bruises as the scene earlier keeps on flashing back in my mind. Pinunasan ko ang natuyo kong luha sa pisngi. Paika-ika akong naglakad dahil sa matinding pananakit sa akin ni Ambrielle. Tinakbo ko ang tahak papalabas. Palinga-linga ako dahil natatakot ako na baka ay nandito pa rin si Ambrielle. B-baka sinusundan pa rin niya ako.
Hinanap ko ang daang papunta sa amin. Walang tao sa daan dahil madaling araw na. Malamig na ang hangin at sobrang tahimik na ng paligid. Takbo lang ako nang takbo, natatakot na baka ay mayroon na namang humablot sa akin.
Ayaw ko na. Hindi ko na alam kung kakayanin ko pang mabuhay pagkatapos nito.
Sana bangungot na lang 'to. Sana panaginip lang ang lahat ng 'to.
"E-elvira?"
I heard a low and deep voice calling my name. Dahil sa matinding takot, mas binilisan ko pa ang aking takbo. Hindi ko alam kung anong daan ang tinatahak ko. Basta ang importante sa akin, mailayo ako sa lugar na 'yon. Mailayo ako sa mga taong kilala ako— sa mga taong kaya akong saktan.
"Elvira!"
The man called me again.
I didn't look back. I just keep on running away from that man. Kahit sakit na sakit na ang buong katawan ko, tiniis ko pa rin 'yon dahil ang mahalaga sa akin ngayon... ay makatakas sa malupit at mapait na mundo.
I was startled when someone held my arm to stop me from running. Nanindig ang aking balahibo sa kan'yang hawak. Nangatog ang aking tuhod... dahil 'yong h-hawak ni Ambrielle sa akin, ganitong-ganito.
"D-don't touch me!" Malakas kong hinila pabalik ang kamay ko.
"It's Kazuo," he said in a low voice. "What the fuck happened to you?"
"K-kazuo..." I called his name and I began to cry again.
Namilog ang kan'yang mga mata. Dinaluhan niya ako at napansin nito ang aking panginginig. Hinubad niya ang kan'yang jacket at pinangtakip ito sa akin. Napansin ko ang hawak niyang plastic. Mukhang galing ito sa convenience store.
"M-may balak ka rin ba s-sa akin?" Nanginginig ang aking boses. "Please, Kazuo, h'wag. H'wag..."
His eyebrows furrowed. He scanned me from head to toe. I saw how his fist clenched in anger. His eyes darkened upon seeing my state.
"Who the fuck did this to you?!"
"H'wag..." Paulit-ulit akong umiling.
"Hindi kita ipapamahak. Heck, I can't do that to you."
Kahit papaano ay nakahinga ako nang maluwag. I could see my reflection through his eyes... and it's breaking me to see myself in this kind of state.
"Kazuo, please don't tell this to anyone," I begged. "H'wag mong sabihin ang nangyari sa akin... kahit kay Margarette. Nagmamakaawa ako..." I knelt down and took his hand.
"Elvira!" Hinila niya ako pataas. Paulit-ulit akong umiling sa kan'ya at sinabi na huwag niyang sabihin sa iba 'to. Mas lalong nagdilim ang kan'yang mga mata dahil doon. "Alright, I won't tell this to anyone. I promise. I value my words. But please, tell me, who did this you?" He asked furiously.
"N-no..." I shook my head. "B-baka nakasunod siya sa atin! Umalis na tayo rito! Baka mapahamak tayo, Kazuo!" Parang tuluyan na akong nawala sa aking katauhan.
Marahan niyang hinawakan ang aking braso. Hindi ko alam kung nililinlang ba ako ng aking mga mata ngunit nakita ko kung paano gumuhit ang sakit sa kan'yang mga mata.
"Hindi ka nila masasaktan hangga't nandito ako..." halos pabulong niyang saad. "Sabihin mo sa akin kung sino ang gumawa nito sa 'yo, igaganti kita. Kahit makulong pa ako, Elvira, igaganti kita!" Mariin at galit na galit niyang dagdag.
"S-si Ambrielle..." Nagsimula akong humagulgol nang banggitin ang pangalan ng halimaw na 'yon. Nanginginig ang aking buong katawan dahil kinikilabutan ako. "H'wag mo akong hawakan. K-kadiri ako," my voice broke.
Despite of what I said, I was surprised when he pulled me towards him and hugged me tightly.
"You're not disgusting, Elvira," he said, assuring me. "Ang kadiri ay 'yong taong gumawa nito sa 'yo," mariin at galit niyang sinabi.
"Nagmamakaawa ako... huwag mong sabihin kahit kanino 'to. Kahit kanino, please, huwag."
Sa pagpikit ko ng aking mga mata, sunod-sunod na tumulo ang aking mga luha at kasabay din no'n ang biglaang paglitaw ni Zavion sa aking isip.
A-ang mahal ko...
Paano na lang kapag nalaman niya ang nangyari sa akin? Paano kung pandirian niya rin ako? Paano kung iwan na niya ako?
Ano na ang mangyayari sa akin? Paano na ako?
"I n-need Zavion..." I said in between of my sobs. "Ihatid mo ako kay Zavion. Ihatid mo ako sa kan'ya... kailangan ko siya."
Kazuo nodded his head. He rubbed my back to calm me but I suddenly remember how Ambrielle rubbed and touched me so I immediately avoided my body and distanced myself.
"Sige, ayusin mo ang sarili mo. You don't want him to find out about it, do you?"
Napayuko at huminga nang malalim. I look above to admire the dark sky again but it was just so plain. There was no star, probably because of the rain earlier, and at that time, the hope and sparks that I've been keeping in my chest for so long were now gone.
Nawala na ulit ang paghanga ko sa mundo, dahil kinasusuklaman ko na muli ito.
I was raped... and I can't do anything but cry.