မင္ဟို ကားေပၚကဆင္းၿပီး
ငယ့္ နဂိုအိမ္ေ႐ွ႕မွာဂ်ံဳအင္နဲ႔
ေတြ႔ေတာ့စကားေျပာသည္...။
ခနအၾကာမွာဂ်ံအင္ေရာမင္ဟို
ပါအိမ္ထဲဝင္သြားၾကသည္..။
ထိုအျဖစ္အပ်က္အကုန္လံုးကို
အကြယ္တစ္ေနရာကေနေစာင့္
ၾကည့္ေနသူတစ္ေယာက္က
မင္ဟိုအိမ္ထဲဝင္သြားၿပီးေနာက္
ထိုေနရာကေနထြက္သြားေတာ့
သည္....။
°°°••°°°••°°°••°°°••°°°••°°
"Mr...ခြၽဲမင္ဟိုက ဟိုေဒါက္တာ
ေလးရဲ႕အိမ္ထဲဝင္သြားတာကို
ေတြ႔ခဲ့ပါတယ္..."
ထိုစကားကိုၾကားေတာ့ Mr
ကအဓိပၸါယ္ပါပါျပံဳးသည္...။
ေနာက္ဆံုးေတာ့လည္း..ထင္ထား
တဲ့အတိုင္းပါပဲလား...။
ဟိုေဒါက္တာေပ်ာက္ေနတယ္
ဆိုကတည္းကခြၽဲမင္ဟိုနဲ႔ဆက္စပ္
ေနလိမ့္မယ္လို႔ထင္ခဲ့ၿပီးသား..။
ဒီတေလာထဲေဒါက္တာကိုေတြ႔
လိုေတြ႔ျငားဆိုၿပီး.အဲ့ေဒါက္တာ
ရဲ႕အိမ္ကိုေစာင့္ၾကည့္ခိုင္းထား
လိုက္တာမွန္သြားတယ္...။
ေစာင့္ၾကည့္ခိုင္းထားတဲ့အေတာ
အတြင္းသိရတာကေဒါက္တာက
သူ႔အိမ္မွာ႐ွိမေနဘူး...ဆိုေတာ့..
ခြၽဲမင္ဟိုဆီမွာ႐ွိေနဖို႔ရာခိုင္ႏႈန္း
မ်ားသြားၿပီ....။
"ခ်က္ခ်င္းခြၽဲမင္ဟိုရဲ႕အိမ္ကို
သြားၾကည့္စမ္း...."
"ဟုတ္..."
အမိန္႔ကိုလက္ခံၿပီးထိုလူထြက္
သြားေတာ့မယ့္အခ်ိန္မွာ Mr က
"ေနဦး!..မသြားခင္..မင္းလုပ္ရ
မွာတစ္ခု႐ွိတယ္..."
*******************
ဆယ္ဟြန္း...ၿမိဳ႕ထဲလိုအပ္တာ
ေတြသြားဝယ္ဖို႔႐ွိတာေၾကာင့္
အျပင္ထပ္ဂ်ာကင္ကိုဝတ္ကာ
အခန္းထဲကထြက္လာလိုက္
သည္..။
ဒီေန႔ေတာ့သူနည္းနည္းအား
ေနတယ္...။
ခါတိုင္းဒီလိုအခ်ိန္ေတြဆိုရင္
ဂြၽန္ေျမာင္႔ဆီသြားၿပီးအခ်ိန္ျဖဳန္း
ေနက်ဆိုေပမယ့္...ခုကက်...
ဂြၽန္ေျမာင္ကဟိုေကာင့္အိမ္မွာ..။
ဂါး.....အဲဒါကိုေတြးမိေလ..
စိတ္တိုေလပဲ...။
သူဘယ္လိုစိတ္နဲ႔မ်ားဂြၽန္ေျမာင့္
ကိုအဲဒီအိမ္မွာသြားထားမိတာလဲ။
ဟိုေကာင္ကဒီအခ်ိန္ေလာက္ဆို
ဂြၽန္ေျမာင့္ကိုဘယ္ေလာက္ေတာင္
အသားယူၿပီးေနၿပီလဲမသိဘူး...။
"အ!..."
"ေတာက္!..လမ္းကိုဘယ္လို
ေလ်ွာက္ေနတာလဲ...မင္းမ်က္လံုး
မပါဘူးလား..."
ကိုယ့္ဘာသာကိုယ္ကမွစိတ္
အေျခအေနမေကာင္းပါဘူးဆို
ေန...လမ္းေလ်ွာက္ေနရင္း
ဂိုဏ္းသားတစ္ေယာက္ကလာ
ဝင္တိုက္သည္။
ဒီေလာက္က်ယ္ေနတဲ့လူသြား
လမ္းမွာေတာင္...။
ဒီေကာင္ေသာက္ထားတာ
လားပဲ...။
"ေတာင္းပန္ပါတယ္...အစ္ကိုႀကီး
ကြၽန္ေတာ္အေတြးမ်ားေနလို႔ပါ..."
ေခါင္းကိုေျမႀကီးနဲ႔ထိေတာ့မတတ္
ခါးကိုင္းၿပီးေတာင္းပန္ေနတဲ့
ဂိုဏ္းသားေၾကာင့္ ေငါက္မိေတာ့
မွာေတာင္မေငါက္ခ်င္ေတာ့...။
"ေန...ေန...ရတယ္..သြား.."
"ဟုတ္..."
ထိုဂိုဏ္းသားကသူ႔ေဘးကေန
ခပ္သုတ္သုတ္နဲ႔ထြက္သြား
သည္...။
ဟင္း...ဒီေန႔ေတာ့ဂြၽန္ေျမာင္နဲ႔
မေတြးရဘူးဆိုေတာ့..သူ႔ရဲ႕
တစ္ေန႔တာက႐ွည္လ်ားေန
ေတာ့မွာပဲ....။
°°°••°°°••°°°••°°°••°°°••°°
"ဝမ္.....ငါးေသာင္းက်ပါတယ္.."
ေကာင္တာကေကာင္မေလးက
ပစၥည္းေတြကိုအိတ္နဲ႔ထုတ္ေပး
ေနရင္းေျပာေတာ့ အိတ္ကပ္ထဲ
ကပိုက္ဆံအိတ္ကိုယူကာ
သူေျပာတဲ့ေငြပမာဏကိုထုတ္
ေပးလိုက္သည္...။
သူေပးလိုက္တဲ့ေငြကိုေကာင္မ
ေလးေရလိုက္ၿပီးေနာက္...
"ျပည့္ပါတယ္...ေက်းဇူးတင္ပါ
တယ္...ဧည့္သည္...ေနာက္လည္းထပ္လာခဲ့ပါ..."
ထို႔ေနာက္သူလည္းအိတ္ကို
ဆြဲၿပီး mart ထဲကေနထြက္
လာလိုက္သည္...။
"အား...ေအးလိုက္တာ..."
Mart အျပင္ထြက္လာလိုက္
ေတာ့ေအးေနတဲ့ရာသီဥတု
ေၾကာင့္သူ႔ကိုယ္လံုးေတာင္က်ံဳ႕
သြားရသည္....။
သူ႔အျပန္လမ္းတစ္ေလ်ွာက္လံုး
ေအးေနမွာကိုေတြးမိေတာ့...
အိတ္မကိုင္ထားဘဲလြတ္ေနတဲ့
သူ႔လက္တစ္ဖက္ကိုအိပ္ကပ္
ထဲထည့္လိုက္သည္...။
အိတ္ကပ္ထဲလက္ထည့္ၿပီးကာ
မွတစ္ခုခုလြဲေနတာကိုသူခံစား
မိလိဳက္သည္...။
မလာခင္ကသူထည့္လာခဲ့တဲ့
ဖုန္းကမ႐ွိေတာ႔ဘူး...။
အိတ္ကပ္အမွတ္မွားေနတာမ်ား
လားဆိုၿပီးအိတ္ကိုလက္ေျပာင္း
ကိုင္ကာေနာက္ထပ္အိတ္ကပ္
တစ္ဖက္ထဲကိုစမ္းၾကည့္ေတာ့
လည္း႐ွိမေန...။
မဟုတ္ေသးပါ....သူေသခ်ာ
ေပါက္ကိုထည့္လာတာပဲကို....။
အလ်င္အျမန္ပဲဦးေႏွာက္ကို
အလုပ္ေပးလိုက္ေတာ့....
ဟာ!...ဟိုတစ္ေယာက္မ်ား..?
သူဒီကိုအလာတုန္းကတိုက္မိခဲ့
တဲ့တစ္ေယာက္...။
°°°••°°°••°°°••°°°••°°°••°°
မင္ဟိုရဲ႕စံအိမ္ကၿမိဳ႕အျပင္နား
နီးနီးမွာမို႔အနီးအနားမွာအိမ္ေတြသိပ္မ႐ွိေပမယ့္စံအိမ္ရဲ႕
အေ႐ွ႕မွာေတာ့ေဆာက္လက္စ
တိုက္ေဟာင္းႀကီးတစ္လံုး႐ွိတယ္။
ထိုတိုက္ေဟာင္းႀကီးကသံုးထပ္
ျဖစ္ကာ...အၾကမ္းထည္အေနနဲ႔
သာၿပီးေသးၿပီး...ဆက္မေဆာက္
ေတာ့ပဲပစ္ထားတာႏွစ္ႏွစ္နီးပါး
႐ွိေနၿပီျဖစ္သည္...။
ထိုတိုက္ေဟာင္းႀကီးကစံအိမ္ထဲ
ကိုစူးစမ္းခ်င္သူေတြအတြက္ေတာ့
ေနရာေကာင္းပဲေပါ့....။
အခုလည္း...ထိုတိုက္ရဲ႕အေပၚ
ဆံုးထပ္မွာလူတစ္ေယာက္ေရာက္
ေနသည္...။
ထိုလူကမွန္ဘီလူးတစ္ခုကို
ထုတ္ကာမင္ဟိုရဲ႕စံအိမ္ထဲကို
လွမ္းၾကည့္သည္....။
စံအိမ္အေပါက္ဝမွာရပ္ေစာင့္
ေနၾကတဲ့ဝတ္စံုျပည့္ဂိုဏ္းသား
ႏွစ္ေယာက္ရယ္...။
ျခံထဲမွာဟိုဟိုဒီဒီ႐ွိေနၾကတဲ့
ဂိုဏ္းသားအခ်ိဳ႕ရယ္....။
မွန္ေျပာင္းထဲကအၾကည့္ေတြ
ကတစ္ေနရာကိုအေရာက္မွာ
ေတာ့ထိုလူကျပံဳးလိုက္သည္...။
သူျမင္ေနရတာက...စံအိမ္ရဲ႕
ဝန္းရံတာတစ္ခုေပၚမွာရပ္ၿပီး
ေငးေနတဲ့ဂြၽန္ေျမာင့္ကို....။
ထို႔ေနာက္ထိုလူကအိတ္ကပ္
ထဲကဖုန္းကိုထုတ္ကာစာတစ္ခ်ိဳ႕
႐ိုက္သည္....။
*******************
ေခါင္းထဲေႏွာက္က်ိက်ိျဖစ္ေနလို႔
ေလေကာင္းေလသန္႔႐ွဴရန္
ဂြၽန္ေျမာင္အခန္းရဲ႕ဝန္းရံတာ
မွာထြက္ရပ္ေနတာအေတာ္
ေတာင္ၾကာၿပီ...။
အစ္ကိုကလည္းမနက္ကတည္း
ကထြက္သြားခဲ့သည္ေလ...။
တစ္ခုခုေနမေကာင္းတာျဖစ္
ရင္ဖုန္းဆက္လိုက္လို႔လည္းမွာ
သြားေသးတယ္....။
~~တူ~~
ထိုစဥ္ဂြၽန္ေျမာင့္လက္ထဲကဖုန္း
ေလးကတုန္ခါသြားတယ္...။
ဝင္လာတဲ့မက္ေဆ့ခ်္ကိုၾကည့္
လိုက္ေတာ့ဆယ္ဟြန္းဆီကတဲ့
ေလ...။
သူျပံဳးမိသြားသည္....။
တကယ္တမ္းေျပာရမယ္ဆိုရင္
သူဆယ္ဟြန္းကိုလြမ္းေနမိတာပါ
ပဲေလ....။
ဒီစံအိမ္ကိုေရာက္ၿပီးကတည္းက
ဆယ္ဟြန္းနဲ႔မေတြ႔ရေတာ့သလို..
ဖုန္းနဲ႔ေတာင္မဆက္သြယ္ျဖစ္
ၾကဘူးကိုး...။
ပို႔လာတဲ့စာေလးကိုဆက္ဖတ္
ၾကည့္ေတာ့...
~~ကိုယ္တို႔ေတြ႔ရေအာင္~~
သူ႔ရင္ထဲသိမ့္သိမ့္ကေလးလႈပ္
ခါသြားသည္...။
~~အင္း...ဘယ္မွာေတြ႔မွာလဲ....~~
သူစာျပန္လိုက္ေတာ့...ခနတြင္း
ပဲစာတစ္ေၾကာင္းထပ္ဝင္လာ
သည္...။
~~အခုပဲ...ကိုယ္စံအိမ္
ရဲ႕အေ႐ွ႕မွာေစာင့္ေနမယ္..~~
ဆိုေတာ့သူအခ်ိန္ဆိုင္းမေနေတာ့
ဘဲေအာက္ထပ္ကိုဆင္းလာ
လိုက္သည္...။
စံအိမ္အေပါက္ဝကိုေရာက္ေတာ့
အစ္ကို႔ရဲ႕လူေတြကသူ႔ေ႐ွ႕က
ပိတ္ရပ္လိုက္သည္...။
"ဘယ္သြားမလို႔ပါလဲ....
အစ္ကိုေလး..."
"သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္နဲ႔
ေတြ႔စရာ႐ွိလို႔...ဒီျခံဝတင္ပဲ.."
"ကြၽန္ေတာ္တို႔လိုက္ပို႔ေပးပါ့
မယ္..."
ထိုလူက အျခားတစ္ေယာက္ကို
အခ်က္ျပလိုက္ေတာ့အဲဒီလူက
ကားတစ္စီးကိုထုတ္လာသည္..။
အင္းေပါ့ေလ...ျခံဝကိုေရာက္
ဖို႔လည္းသူမနည္းသြားရဦးမွာ
ပဲကို....။
ကားေလးကျခံဝကိုေရာက္ခါ
နီးေတာ့သူရပ္ခိုင္းလိုက္သည္...။
သူငယ္ခ်င္းနဲ႔ေျပာစရာေလး
ေတြ႐ွိလို႔ဒီမွာပဲေနခဲ့ပါလို႔ေျပာၿပီး
သူတစ္ေယာက္တည္းပဲထြက္လာ
လိုက္ေတာ့သည္...။
ဟုတ္တယ္ေလ...ဆယ္ဟြန္း
နဲ႔ႏွစ္ေယာက္တည္းေလးေတြ႔ခ်င္
တာကိုသူတို႔ေတြပါလာေတာ့
ဘယ္လြတ္လပ္ေတာ့မလဲ...။
ျခံအျပင္ကိုေရာက္ေတာ့သူမ်က္စိ
ကိုေဝ့ဝဲျကည့္လိုက္သည္...။
ေဟာ...ေတြ႔ပါၿပီ....။
သူ႔ကိုေနာက္ေက်ာေပးထားတဲ့
ဆယ္ဟြန္းကို....။
ဆယ္ဟြန္းကခုေန႔က်မွထူးထူး
ဆန္းဆန္းေတြလုပ္လာတာပဲ...။
ခါတိုင္းေန႔ေတြလိုအမဲေရာင္
ဝတ္မလာဘဲအညိဳေရာင္ဂ်ာကင္
ေလးနဲ႔တဲ့ေလ....။
သူျပံဳးရင္းအနားကိုေလ်ွာက္သြား
လိုက္သည္...။
"ဆယ္ဟြန္း...."
သူ႔ေခၚသံေနာက္တေျဖးေျဖး
လွည့္လာတဲ့မ်က္ႏွာဟာ
ဆယ္ဟြန္းမဟုတ္ခဲ႔ဘူး....။
သို႔ေသာ္..သူေနာက္က်သြား
ခဲ့ၿပီ...။
လည္ဂုတ္ေပၚကိုခပ္ျပင္းျပင္း
က်ေရာက္လာတဲ့လက္ဝါးေစာင္း
တစ္ခ်က္ေအာက္သူ႔ကမၻာႀကီး
တစ္ခုလံုးအေမွာင္က်သြားခဲ့ရ
သည္....။
ဆယ္ဟြန္း....မင္းဘယ္မွာလဲ..။
°°°••°°°••°°°••°°°••°°°••°°
"မင္းတို႔ေတြအသံုးမက်ဘူး...!!
ဒီေလာက္မ်ားတဲ့လံုျခံဳေရးေတြ
ၾကားထဲ..ငယ္ကဘယ္လိုလုပ္ၿပီး
ေပ်ာက္သြားရတာလဲ..
.ေတာက္!!....."
ဂိုဏ္းသားေတြကလည္းသူတို႔
ရဲ႕ Bossဒီေလာက္ႀကီးအထိ
စိတ္တိုတာကိုတစ္ခါမွမျမင္ဖူး
ေတာ့ဘာမွဝင္မေျပာရဲဘဲ
ကုပ္ကုပ္ေလးသာရပ္ေနၾကရ
သည္...။
"ဟမ္!!..ေျပာၾကစမ္း....
ဘယ္လိုေတြျဖစ္ၾကတာတုန္း!!.."
ကုပ္ကုပ္ေလးရပ္ေနၾကရင္းက
မေျပာလို႔မျဖစ္ေတာ့တဲ့အခါ...
ဂိုဏ္းသားတစ္ေယာက္က
ထြက္လာၿပီးေျပာရေတာ့သည္..။
ဒါေတာင္...သူ႔ပံုစံကေၾကာက္ေန
တာအထင္အ႐ွား...။
"အစ္..အစ္ကိုေလးဂြၽန္ေျမာင္က
သူငယ္ခ်င္းနဲ႔ေတြ႔မယ္ဆိုလို႔
ကြၽန္ေတာ္တို႔ျခံဝကိုလိုက္ပို႔
ေပးခဲ့ပါတယ္...ျခံျပင္ထိကိုလိုက္
သြားဦးမလို႔ေပမယ့္..အစ္ကိုေလး
ကသူငယ္ခ်င္းနဲ႔ေအးေဆးစကား
ေျပာခ်င္တယ္ဆိုၿပီး..ကြၽန္ေတာ္
တို႔ကိုက်န္ခဲ့ခိုင္းတာနဲ႔......"
"ေတာက္!!!..."
ေတာက္ျပင္းျပင္းတစ္ခ်က္ေခါက္
လိုက္တဲ့ Boss ကလည္ပင္း
ေၾကာေတြပါေထာင္ေနၿပီ။
ျပီးေတာ့...Boss က
တစ္ေယာက္ေယာက္ကိုဖုန္းေခၚသည္....။
Boss နားမွာကပ္ထားတဲ့ဖုန္းက
တတူတူအသံကိုသူတို႔ပါၾကား
ေနျကရသည္....။
အခ်ိန္တစ္ခုၾကာသည္အထိ
တတူတူ ကျမည္ေကာင္းဆဲျဖစ္
ေနၿပီးတစ္ဖက္ကျပန္ေျဖမယ့္
သူမ႐ွိခဲ့...။
"ဒီေကာင္!...အိုဆယ္ဟြန္း...
မင္းကပါ..ဖုန္းမကိုင္ဘူးလား
ကြာ...ေတာက္!...."
°°°••°°°••°°°••°°°••°°°••°°
ဆယ္ဟြန္းသူ႔အခန္းကိုျပန္ေရာက္
ေတာ့သူ႔ရဲ႕ဖုန္းကကုတင္ေပၚ
မွာ႐ွိေနသည္...။
အဲဒါကိုျမင္ေတာ့သူ႔စိတ္ထဲ
ဇေဝဇဝါျဖစ္သြားရသည္...။
ဘာလား...သူမယူသြားမိတာ
မ်ားလား...။
တိုက္မိခဲ့တဲ့တစ္ေယာက္ယူ
သြားတယ္ဆိုဦးေတာ့ဒီကိုျပန္
ေရာက္ေနမွာမဟုတ္ဘူး...။
သူမယူသြားမိတာပဲေနမွာပါလို႔
ေကာက္ခ်က္ခ်ၿပီးဖုန္းကိုဖြင့္
ၾကည့္ေတာ့ရဲပေတာင္းခတ္ေနတဲ့
missed call ေတြ...။
အကုန္လံုးကလည္း ခြၽဲမင္ဟို
တစ္ေယာက္တည္းဆီက...။
ဆိုေတာ့....ဂြၽန္ေျမာင္မ်ားတစ္ခုခု
ျဖစ္လို႔လားဆိုတဲ့စိတ္ကတန္း
ဝင္လာသည္...။
မဟုတ္ပါေစနဲ႔လို႔ဆုေတာင္းရင္း
ခြၽဲမင္ဟိုဆီဖုန္းျပန္ေခၚလိုက္
သည္...။
တတူတူနဲ႔ဝင္ေနတဲ့..အသံက
ဒီတစ္ႀကိမ္မွာေတာ့သူ႔အတြက္
စိတ္လႈပ္႐ွားစရာအျပည့္နဲ႔...။
စကၠန္႔အေတာ္ၾကာေစာင့္ၿပီး
ေနာက္မွာေတာ့တစ္ဖက္ကဖုန္း
ကိုင္လိုက္သည္...။
"အိုဆယ္ဟြန္း!!....မင္းအခု
ဘယ္မွာလဲ.."
ခြၽဲမင္ဟိုရဲ႕ထိုအသံကသူ႔ကို
ပိုၿပီးရင္တုန္ေစသည္...။
ဂြၽန္ေျမာင္တစ္ခုခုျဖစ္ေနၿပီဆိုတာ
ေသခ်ာသြားသလိုမ်ိဳး....။
"ငါ...ဂိုဏ္းမွာပဲေလ....ခြၽဲမင္ဟို..
မဟုတ္မွ...ဂြၽန္ေျမာင္တစ္ခုခုျဖစ္
လို႔လား..."
"ငယ္ေပ်ာက္ေနတယ္ကြ...
မင္းတို႔ဘက္ကျပန္ေပးဆြဲသြား
တာျဖစ္ႏိုင္တယ္..အိုဆယ္ဟြန္း..
မင္းတစ္ခ်က္စံုစမ္းၾကည့္ဦး....
ေသခ်ာတယ္ဆိုရင္...ငါတစ္ခုခု
စီစဥ္ရမယ္...ငယ္ကေနမေကာင္း
ဘူးကြ...ေနမေကာင္းလို႔ငါက
ပိုစိုးရိမ္ေနရတာ...က်စ္....
.ျမန္ႏိုင္သမ်ွ
ျမန္ျမန္စံုစမ္းပါ...အိုဆယ္ဟြန္း"
တီကနဲက်သြားေသာဖုန္း...။
လူကဖုန္းကိုနားမွာကပ္လ်က္
သားၾကက္ေသ.ေသေနမိသည္..။
ဂြၽန္ေျမာင္...ေပ်ာက္သြား
တယ္တဲ့..။
ေနာက္ၿပီး..ဂြၽန္ေျမာင္ကေနမ
ေကာင္းဘူးတဲ့ေလ...။
ခြၽဲမင္ဟိုအေျပာအရဆိုရင္ Mr
ဖမ္းသြားတာပဲ...။
ဘယ္လိုျဖစ္္တာလဲ...။
Mr ကဘယ္လိုလုပ္သိၿပီးမ်ား..။
°°°••°°°••°°°••°°°••°°°••°°
သူမေယာင္မလည္နဲ႔ေျမေအာက္
ကအျပစ္သားေတြကိုႏွိပ္စက္တဲ့
အခန္းနားသြားေခ်ာင္းေတာ့
သူ႔ရင္ထဲဒိတ္ခနဲပဲ....။
တကယ္ကို...ဂြၽန္ေျမာင္႐ွိေန
တယ္...။
နံရံကေနတြဲလြဲက်ေနတဲ့..သံႀကိဳး
ႏွစ္ေခ်ာင္းနဲ႔လက္ႏွစ္ဖက္ကို
အခ်ည္ခံထားရတဲ့ဂြၽန္ေျမာင္ရဲ႕
ေျခေထာက္ကေျမႀကီးေပၚမွာ
တရြတ္တိုက္...။
သတိေမ့ေနပံုရတဲ့ဂြၽန္ေျမာင္ဟာ
ျဖဴဖတ္ျဖဴေရာ္နဲ႔....။
က်စ္...အဲဒီအခန္းကတအားေအး
တာကိုကြာ...။
အခန္းထဲကိုေဝ့ဝဲၾကည့္လိုက္
ေတာ့ဂြၽန္ေျမာင္အျပင္...ဂိုဏ္း
သားတစ္ခ်ိဳ႕လည္း႐ွိေနသည္..။
သူခပ္တည္တည္ပဲဝင္သြား
လိုက္ၿပီး....
"ဒီတစ္ေယာက္ကိုဘာျဖစ္လို႔
ဖမ္းလာတာလဲ..."
သူ႔အသံၾကားေတာ့ေနခ်င္သလို
ေန.ေနၾကတဲ့ဂိုဏ္းသားေတြ
ကသတိအေနအထားေတြျဖစ္
ကုန္ၿပီး...
"အစ္ကိုႀကီး..."
"သူ႔ကိုဘာျဖစ္လို႔ဖမ္းလာတာ
လဲလို႔!..."
"Mr အမိန္႔နဲ႔.. ဖမ္းေခၚ
လာတာပါ....ဟိုတစ္ခါဂိုေဒါင္
ကကိစၥမွာသူကမ်က္ျမင္
သက္ေသလို႔သိရပါတယ္..."
ဟင္း....မေကာင္းတဲ့အေငြ႔
အသက္ေတြေတာ့..စလာၿပီ..။
ဂြၽန္ေျမာင္..ဒီကေနလြတ္သြား
ဖို႔လိုတယ္...။
အခုထိ ဘာမွမႏွိပ္စက္ရေသး
တာေတာင္ဂြၽန္ေျမာင္ကဒီလို
ေဖ်ာ့ေတာ့ၿပီး..အားနည္းေနတာ။
ဂြၽန္ေျမာင္..တအားေနမေကာင္း
ျဖစ္ေနတယ္ထင္တယ္...။
သူ႔စိတ္ထဲမွာေတာ့ ဂြၽန္ေျမာင့္
ကိုေထြးေပြ႔ၿပီးဖက္ထားေပးခ်င္
တဲ့စိတ္ကတႏွံု႔ႏွံု႔...။
ဒါေပမယ့္...
အေျခအေနကမေပးေတာ့သူ
ဘာမွမတက္ႏိုင္ခဲ့...။
°°°••°°°••°°°••°°°••°°°••°°
ခြၽဲမင္ဟိုကိုအေၾကာင္းၾကား
ၿပီးၿပီမို႔သူစိတ္နည္းနည္းေအး
ရၿပီ...။
ဘယ္လိုနည္းနဲ႔ျဖစ္ျဖစ္ခြၽဲမင္ဟို
အေရာက္လာမွာကိုသူသိေနလို႔ေလ။
ေျမေအာက္ခန္းကိုေနာက္
တစ္ေခါက္ဆင္းၿပီးဂြၽန္ေျမာင့္
ကိုသြားထပ္ၾကည့္ေတာ့...
သူ႔ႏွလံုးသားကအစိတ္စိတ္ကြဲ
ရၿပီ....။
တြဲေလာင္းျဖစ္ေနတဲ့ဂြၽန္ေျမာင့္
ရင္ဘတ္နဲ့ဗိုက္ကိုၾကာပြတ္နဲ႔
တရႊမ္းရႊမ္း႐ိုက္ေနသည္ကို...
ဇိမ္ေျပနေျပ
နဲ႔ေဆးတံေလးေသာက္ကာ
ထိုင္ၾကည့္ေနေသာ..Mr..။
ဒီမတိုင္ခင္အခ်ိန္ေတြတုန္းက
ေတာ့သူငယ္ငယ္တည္းက
ေကြၽးေမြးထားေပးတဲ့ေက်းဇူးေတြ
ေၾကာင့္..Mr အေပၚ
ေလးစားသမႈ႐ွိေသး
တယ္ဆိုေပမယ့္...အခုေတာ့..
သူ႔ရဲ႕အဲ့ဒီေလးစားမႈေတြပ်က္ၿပီ။
နဂိုတည္းကလည္း Mr ရဲ႕
စာရိတၱကိုသိထားလို႔ၾကည့္မရ
ျဖစ္ေနတာကို အခုကိစၥက
ေလာင္စာထည့္ေပးလိုက္တာပဲ...။
ဘာအျပစ္မွမ႐ွိတဲ့ဂြၽန္ေျမာင့္
ကိုဖမ္းထားတာေတာင္လြန္ေန
တဲ့ကိစၥ...။
အခုလိုညႇဥ္းပန္းေနတဲ့အထိ
ဆိုေတာ့...သူ႔အ႐ိုအေသေတြ
တန္သြားရၿပီ...။
တျခားသူသာဆိုရင္မတရား
ခံေနရတယ္ဆိုဦးေတာ့သူဝင္ပါ
မွာမဟုတ္ဘူး...။
လူတိုင္းကိုလိုက္ကယ္ေနရေအာင္
လည္းသူကနတ္ဘုရားမွ
မဟုတ္တာပဲေလ...။
ခုကက်....ဂြၽန္ေျမာင္ျဖစ္ေနလို႔..။
သူခ်စ္ရတဲ့ေကာင္ေလးျဖစ္ေနလို႔ကို....။
ဒါေပမယ့္..သူစိတ္လိုက္မာန္ပါ
မလုပ္ဘူး....။
အဲဒီလိုသာလုပ္လိုက္ရင္
ဂြၽန္ေျမာင္ပဲထိခိုက္ရမွာသူသိ
ေနလို႔....။
အ႐ိုက္ခံေနရတဲ့ဒဏ္ကိုဂြၽန္ေျမာင္
ကမ်က္ခံုးေတြတြန္႔ခ်ိဳးရင္းခံေန
ရသည္...။
ဂြၽန္ေျမာင့္အျဖဴေရာင္အက်ႌရဲ႕
အေရွ့ပိုင္းမွာလည္းေသြးေတြမွ
ျမင္လို႔မေကာင္း....။
သူ႔ရင္ေတြနာလိုက္တာ...။
ခ်စ္ရတဲ့သူကဒီေလာက္ခံစားေန
ရတာကိုဘာမွလုပ္မေပးႏိုင္ဘဲ
ဒီတိုင္းရပ္ၾကည့္ေနရတာတအား
ကိုရင္ေတြနာတယ္....။
ဒါေပမယ့္...သူဘာမွမတတ္ႏိုင္
ဘူး....။
ၾကည့္ေနရင္းပဲၿငိမ္က်သြားတဲ့
ဂြၽန္ေျမာင္ေၾကာင့္သူ႔ရင္ထဲ
ထိတ္ခနဲ...။
အဲဒါေတာင္...တရႊမ္းရႊမ္းနဲ႔
ၾကာပြတ္႐ိုက္ခ်က္ေတြက
ဂြၽန္ေျမာင္ကိုယ္ေပၚကိုဆက္တိုက္
က်ေရာက္ေနဆဲပဲ...။
ေတာ္ၾကပါေတာ့!!...
မင္းတို႔ေတြ!...။
သူ႔ရင္ထဲမွာေျဗာင္းဆန္ေနေပ
မယ့္ လက္ေတြ႔မွာေတာ့သူ
ဘာမွမလုပ္ႏိုင္ခဲ့ပါဘူး...။
တင္းတင္းဆုပ္ထားတဲ့လက္သီး
ႏွစ္ဖက္နဲ႔
ဘယ္ဘက္မ်က္ဝန္းကက်ဆင္း
သြားတဲ့မ်က္ရည္တစ္စက္ကေတာ့
ႁခြင္းခ်က္ေပါ့ေလ.....။
Tbc°°°°°°
မင်ဟို ကားပေါ်ကဆင်းပြီး
ငယ့် နဂိုအိမ်ရှေ့မှာဂျုံအင်နဲ့
တွေ့တော့စကားပြောသည်...။
ခနအကြာမှာဂျံအင်ရောမင်ဟို
ပါအိမ်ထဲဝင်သွားကြသည်..။
ထိုအဖြစ်အပျက်အကုန်လုံးကို
အကွယ်တစ်နေရာကနေစောင့်
ကြည့်နေသူတစ်ယောက်က
မင်ဟိုအိမ်ထဲဝင်သွားပြီးနောက်
ထိုနေရာကနေထွက်သွားတော့
သည်....။
°°°••°°°••°°°••°°°••°°°••°°
"Mr...ချွဲမင်ဟိုက ဟိုဒေါက်တာ
လေးရဲ့အိမ်ထဲဝင်သွားတာကို
တွေ့ခဲ့ပါတယ်..."
ထိုစကားကိုကြားတော့ Mr
ကအဓိပ္ပါယ်ပါပါပြုံးသည်...။
နောက်ဆုံးတော့လည်း..ထင်ထား
တဲ့အတိုင်းပါပဲလား...။
ဟိုဒေါက်တာပျောက်နေတယ်
ဆိုကတည်းကချွဲမင်ဟိုနဲ့ဆက်စပ်
နေလိမ့်မယ်လို့ထင်ခဲ့ပြီးသား..။
ဒီတလောထဲဒေါက်တာကိုတွေ့
လိုတွေ့ငြားဆိုပြီး.အဲ့ဒေါက်တာ
ရဲ့အိမ်ကိုစောင့်ကြည့်ခိုင်းထား
လိုက်တာမှန်သွားတယ်...။
စောင့်ကြည့်ခိုင်းထားတဲ့အတော
အတွင်းသိရတာကဒေါက်တာက
သူ့အိမ်မှာရှိမနေဘူး...ဆိုတော့..
ချွဲမင်ဟိုဆီမှာရှိနေဖို့ရာခိုင်နှုန်း
များသွားပြီ....။
"ချက်ချင်းချွဲမင်ဟိုရဲ့အိမ်ကို
သွားကြည့်စမ်း...."
"ဟုတ်..."
အမိန့်ကိုလက်ခံပြီးထိုလူထွက်
သွားတော့မယ့်အချိန်မှာ Mr က
"နေဦး!..မသွားခင်..မင်းလုပ်ရ
မှာတစ်ခုရှိတယ်..."
*******************
ဆယ်ဟွန်း...မြို့ထဲလိုအပ်တာ
တွေသွားဝယ်ဖို့ရှိတာကြောင့်
အပြင်ထပ်ဂျာကင်ကိုဝတ်ကာ
အခန်းထဲကထွက်လာလိုက်
သည်..။
ဒီနေ့တော့သူနည်းနည်းအား
နေတယ်...။
ခါတိုင်းဒီလိုအချိန်တွေဆိုရင်
ဂျွန်မြောင့်ဆီသွားပြီးအချိန်ဖြုန်း
နေကျဆိုပေမယ့်...ခုကကျ...
ဂျွန်မြောင်ကဟိုကောင့်အိမ်မှာ..။
ဂါး.....အဲဒါကိုတွေးမိလေ..
စိတ်တိုလေပဲ...။
သူဘယ်လိုစိတ်နဲ့များဂျွန်မြောင့်
ကိုအဲဒီအိမ်မှာသွားထားမိတာလဲ။
ဟိုကောင်ကဒီအချိန်လောက်ဆို
ဂျွန်မြောင့်ကိုဘယ်လောက်တောင်
အသားယူပြီးနေပြီလဲမသိဘူး...။
"အ!..."
"တောက်!..လမ်းကိုဘယ်လို
လျှောက်နေတာလဲ...မင်းမျက်လုံး
မပါဘူးလား..."
ကိုယ့်ဘာသာကိုယ်ကမှစိတ်
အခြေအနေမကောင်းပါဘူးဆို
နေ...လမ်းလျှောက်နေရင်း
ဂိုဏ်းသားတစ်ယောက်ကလာ
ဝင်တိုက်သည်။
ဒီလောက်ကျယ်နေတဲ့လူသွား
လမ်းမှာတောင်...။
ဒီကောင်သောက်ထားတာ
လားပဲ...။
"တောင်းပန်ပါတယ်...အစ်ကိုကြီး
ကျွန်တော်အတွေးများနေလို့ပါ..."
ခေါင်းကိုမြေကြီးနဲ့ထိတော့မတတ်
ခါးကိုင်းပြီးတောင်းပန်နေတဲ့
ဂိုဏ်းသားကြောင့် ငေါက်မိတော့
မှာတောင်မငေါက်ချင်တော့...။
"နေ...နေ...ရတယ်..သွား.."
"ဟုတ်..."
ထိုဂိုဏ်းသားကသူ့ဘေးကနေ
ခပ်သုတ်သုတ်နဲ့ထွက်သွား
သည်...။
ဟင်း...ဒီနေ့တော့ဂျွန်မြောင်နဲ့
မတွေးရဘူးဆိုတော့..သူ့ရဲ့
တစ်နေ့တာကရှည်လျားနေ
တော့မှာပဲ....။
°°°••°°°••°°°••°°°••°°°••°°
"ဝမ်.....ငါးသောင်းကျပါတယ်.."
ကောင်တာကကောင်မလေးက
ပစ္စည်းတွေကိုအိတ်နဲ့ထုတ်ပေး
နေရင်းပြောတော့ အိတ်ကပ်ထဲ
ကပိုက်ဆံအိတ်ကိုယူကာ
သူပြောတဲ့ငွေပမာဏကိုထုတ်
ပေးလိုက်သည်...။
သူပေးလိုက်တဲ့ငွေကိုကောင်မ
လေးရေလိုက်ပြီးနောက်...
"ပြည့်ပါတယ်...ကျေးဇူးတင်ပါ
တယ်...ဧည့်သည်...နောက်လည်းထပ်လာခဲ့ပါ..."
ထို့နောက်သူလည်းအိတ်ကို
ဆွဲပြီး mart ထဲကနေထွက်
လာလိုက်သည်...။
"အား...အေးလိုက်တာ..."
Mart အပြင်ထွက်လာလိုက်
တော့အေးနေတဲ့ရာသီဥတု
ကြောင့်သူ့ကိုယ်လုံးတောင်ကျုံ့
သွားရသည်....။
သူ့အပြန်လမ်းတစ်လျှောက်လုံး
အေးနေမှာကိုတွေးမိတော့...
အိတ်မကိုင်ထားဘဲလွတ်နေတဲ့
သူ့လက်တစ်ဖက်ကိုအိပ်ကပ်
ထဲထည့်လိုက်သည်...။
အိတ်ကပ်ထဲလက်ထည့်ပြီးကာ
မှတစ်ခုခုလွဲနေတာကိုသူခံစား
မိလိုက်သည်...။
မလာခင်ကသူထည့်လာခဲ့တဲ့
ဖုန်းကမရှိတော့ဘူး...။
အိတ်ကပ်အမှတ်မှားနေတာများ
လားဆိုပြီးအိတ်ကိုလက်ပြောင်း
ကိုင်ကာနောက်ထပ်အိတ်ကပ်
တစ်ဖက်ထဲကိုစမ်းကြည့်တော့
လည်းရှိမနေ...။
မဟုတ်သေးပါ....သူသေချာ
ပေါက်ကိုထည့်လာတာပဲကို....။
အလျင်အမြန်ပဲဦးနှောက်ကို
အလုပ်ပေးလိုက်တော့....
ဟာ!...ဟိုတစ်ယောက်များ..?
သူဒီကိုအလာတုန်းကတိုက်မိခဲ့
တဲ့တစ်ယောက်...။
°°°••°°°••°°°••°°°••°°°••°°
မင်ဟိုရဲ့စံအိမ်ကမြို့အပြင်နား
နီးနီးမှာမို့အနီးအနားမှာအိမ်တွေသိပ်မရှိပေမယ့်စံအိမ်ရဲ့
အရှေ့မှာတော့ဆောက်လက်စ
တိုက်ဟောင်းကြီးတစ်လုံးရှိတယ်။
ထိုတိုက်ဟောင်းကြီးကသုံးထပ်
ဖြစ်ကာ...အကြမ်းထည်အနေနဲ့
သာပြီးသေးပြီး...ဆက်မဆောက်
တော့ပဲပစ်ထားတာနှစ်နှစ်နီးပါး
ရှိနေပြီဖြစ်သည်...။
ထိုတိုက်ဟောင်းကြီးကစံအိမ်ထဲ
ကိုစူးစမ်းချင်သူတွေအတွက်တော့
နေရာကောင်းပဲပေါ့....။
အခုလည်း...ထိုတိုက်ရဲ့အပေါ်
ဆုံးထပ်မှာလူတစ်ယောက်ရောက်
နေသည်...။
ထိုလူကမှန်ဘီလူးတစ်ခုကို
ထုတ်ကာမင်ဟိုရဲ့စံအိမ်ထဲကို
လှမ်းကြည့်သည်....။
စံအိမ်အပေါက်ဝမှာရပ်စောင့်
နေကြတဲ့ဝတ်စုံပြည့်ဂိုဏ်းသား
နှစ်ယောက်ရယ်...။
ခြံထဲမှာဟိုဟိုဒီဒီရှိနေကြတဲ့
ဂိုဏ်းသားအချို့ရယ်....။
မှန်ပြောင်းထဲကအကြည့်တွေ
ကတစ်နေရာကိုအရောက်မှာ
တော့ထိုလူကပြုံးလိုက်သည်...။
သူမြင်နေရတာက...စံအိမ်ရဲ့
ဝန်းရံတာတစ်ခုပေါ်မှာရပ်ပြီး
ငေးနေတဲ့ဂျွန်မြောင့်ကို....။
ထို့နောက်ထိုလူကအိတ်ကပ်
ထဲကဖုန်းကိုထုတ်ကာစာတစ်ချို့
ရိုက်သည်....။
*******************
ခေါင်းထဲနှောက်ကျိကျိဖြစ်နေလို့
လေကောင်းလေသန့်ရှူရန်
ဂျွန်မြောင်အခန်းရဲ့ဝန်းရံတာ
မှာထွက်ရပ်နေတာအတော်
တောင်ကြာပြီ...။
အစ်ကိုကလည်းမနက်ကတည်း
ကထွက်သွားခဲ့သည်လေ...။
တစ်ခုခုနေမကောင်းတာဖြစ်
ရင်ဖုန်းဆက်လိုက်လို့လည်းမှာ
သွားသေးတယ်....။
~~တူ~~
ထိုစဉ်ဂျွန်မြောင့်လက်ထဲကဖုန်း
လေးကတုန်ခါသွားတယ်...။
ဝင်လာတဲ့မက်ဆေ့ချ်ကိုကြည့်
လိုက်တော့ဆယ်ဟွန်းဆီကတဲ့
လေ...။
သူပြုံးမိသွားသည်....။
တကယ်တမ်းပြောရမယ်ဆိုရင်
သူဆယ်ဟွန်းကိုလွမ်းနေမိတာပါ
ပဲလေ....။
ဒီစံအိမ်ကိုရောက်ပြီးကတည်းက
ဆယ်ဟွန်းနဲ့မတွေ့ရတော့သလို..
ဖုန်းနဲ့တောင်မဆက်သွယ်ဖြစ်
ကြဘူးကိုး...။
ပို့လာတဲ့စာလေးကိုဆက်ဖတ်
ကြည့်တော့...
~~ကိုယ်တို့တွေ့ရအောင်~~
သူ့ရင်ထဲသိမ့်သိမ့်ကလေးလှုပ်
ခါသွားသည်...။
~~အင်း...ဘယ်မှာတွေ့မှာလဲ....~~
သူစာပြန်လိုက်တော့...ခနတွင်း
ပဲစာတစ်ကြောင်းထပ်ဝင်လာ
သည်...။
~~အခုပဲ...ကိုယ်စံအိမ်
ရဲ့အရှေ့မှာစောင့်နေမယ်..~~
ဆိုတော့သူအချိန်ဆိုင်းမနေတော့
ဘဲအောက်ထပ်ကိုဆင်းလာ
လိုက်သည်...။
စံအိမ်အပေါက်ဝကိုရောက်တော့
အစ်ကို့ရဲ့လူတွေကသူ့ရှေ့က
ပိတ်ရပ်လိုက်သည်...။
"ဘယ်သွားမလို့ပါလဲ....
အစ်ကိုလေး..."
"သူငယ်ချင်းတစ်ယောက်နဲ့
တွေ့စရာရှိလို့...ဒီခြံဝတင်ပဲ.."
"ကျွန်တော်တို့လိုက်ပို့ပေးပါ့
မယ်..."
ထိုလူက အခြားတစ်ယောက်ကို
အချက်ပြလိုက်တော့အဲဒီလူက
ကားတစ်စီးကိုထုတ်လာသည်..။
အင်းပေါ့လေ...ခြံဝကိုရောက်
ဖို့လည်းသူမနည်းသွားရဦးမှာ
ပဲကို....။
ကားလေးကခြံဝကိုရောက်ခါ
နီးတော့သူရပ်ခိုင်းလိုက်သည်...။
သူငယ်ချင်းနဲ့ပြောစရာလေး
တွေရှိလို့ဒီမှာပဲနေခဲ့ပါလို့ပြောပြီး
သူတစ်ယောက်တည်းပဲထွက်လာ
လိုက်တော့သည်...။
ဟုတ်တယ်လေ...ဆယ်ဟွန်း
နဲ့နှစ်ယောက်တည်းလေးတွေ့ချင်
တာကိုသူတို့တွေပါလာတော့
ဘယ်လွတ်လပ်တော့မလဲ...။
ခြံအပြင်ကိုရောက်တော့သူမျက်စိ
ကိုဝေ့ဝဲကြည့်လိုက်သည်...။
ဟော...တွေ့ပါပြီ....။
သူ့ကိုနောက်ကျောပေးထားတဲ့
ဆယ်ဟွန်းကို....။
ဆယ်ဟွန်းကခုနေ့ကျမှထူးထူး
ဆန်းဆန်းတွေလုပ်လာတာပဲ...။
ခါတိုင်းနေ့တွေလိုအမဲရောင်
ဝတ်မလာဘဲအညိုရောင်ဂျာကင်
လေးနဲ့တဲ့လေ....။
သူပြုံးရင်းအနားကိုလျှောက်သွား
လိုက်သည်...။
"ဆယ်ဟွန်း...."
သူ့ခေါ်သံနောက်တဖြေးဖြေး
လှည့်လာတဲ့မျက်နှာဟာ
ဆယ်ဟွန်းမဟုတ်ခဲ့ဘူး....။
သို့သော်..သူနောက်ကျသွား
ခဲ့ပြီ...။
လည်ဂုတ်ပေါ်ကိုခပ်ပြင်းပြင်း
ကျရောက်လာတဲ့လက်ဝါးစောင်း
တစ်ချက်အောက်သူ့ကမ်ဘာကြီး
တစ်ခုလုံးအမှောင်ကျသွားခဲ့ရ
သည်....။
ဆယ်ဟွန်း....မင်းဘယ်မှာလဲ..။
°°°••°°°••°°°••°°°••°°°••°°
"မင်းတို့တွေအသုံးမကျဘူး...!!
ဒီလောက်များတဲ့လုံခြုံရေးတွေ
ကြားထဲ..ငယ်ကဘယ်လိုလုပ်ပြီး
ပျောက်သွားရတာလဲ..
.တောက်!!....."
ဂိုဏ်းသားတွေကလည်းသူတို့
ရဲ့ Bossဒီလောက်ကြီးအထိ
စိတ်တိုတာကိုတစ်ခါမှမမြင်ဖူး
တော့ဘာမှဝင်မပြောရဲဘဲ
ကုပ်ကုပ်လေးသာရပ်နေကြရ
သည်...။
"ဟမ်!!..ပြောကြစမ်း....
ဘယ်လိုတွေဖြစ်ကြတာတုန်း!!.."
ကုပ်ကုပ်လေးရပ်နေကြရင်းက
မပြောလို့မဖြစ်တော့တဲ့အခါ...
ဂိုဏ်းသားတစ်ယောက်က
ထွက်လာပြီးပြောရတော့သည်..။
ဒါတောင်...သူ့ပုံစံကကြောက်နေ
တာအထင်အရှား...။
"အစ်..အစ်ကိုလေးဂျွန်မြောင်က
သူငယ်ချင်းနဲ့တွေ့မယ်ဆိုလို့
ကျွန်တော်တို့ခြံဝကိုလိုက်ပို့
ပေးခဲ့ပါတယ်...ခြံပြင်ထိကိုလိုက်
သွားဦးမလို့ပေမယ့်..အစ်ကိုလေး
ကသူငယ်ချင်းနဲ့အေးဆေးစကား
ပြောချင်တယ်ဆိုပြီး..ကျွန်တော်
တို့ကိုကျန်ခဲ့ခိုင်းတာနဲ့......"
"တောက်!!!..."
တောက်ပြင်းပြင်းတစ်ချက်ခေါက်
လိုက်တဲ့ Boss ကလည်ပင်း
ကြောတွေပါထောင်နေပြီ။
ပြီးတော့...Boss က
တစ်ယောက်ယောက်ကိုဖုန်းခေါ်သည်....။
Boss နားမှာကပ်ထားတဲ့ဖုန်းက
တတူတူအသံကိုသူတို့ပါကြား
နေကြရသည်....။
အချိန်တစ်ခုကြာသည်အထိ
တတူတူ ကမြည်ကောင်းဆဲဖြစ်
နေပြီးတစ်ဖက်ကပြန်ဖြေမယ့်
သူမရှိခဲ့...။
"ဒီကောင်!...အိုဆယ်ဟွန်း...
မင်းကပါ..ဖုန်းမကိုင်ဘူးလား
ကွာ...တောက်!...."
°°°••°°°••°°°••°°°••°°°••°°
ဆယ်ဟွန်းသူ့အခန်းကိုပြန်ရောက်
တော့သူ့ရဲ့ဖုန်းကကုတင်ပေါ်
မှာရှိနေသည်...။
အဲဒါကိုမြင်တော့သူ့စိတ်ထဲ
ဇဝေဇဝါဖြစ်သွားရသည်...။
ဘာလား...သူမယူသွားမိတာ
များလား...။
တိုက်မိခဲ့တဲ့တစ်ယောက်ယူ
သွားတယ်ဆိုဦးတော့ဒီကိုပြန်
ရောက်နေမှာမဟုတ်ဘူး...။
သူမယူသွားမိတာပဲနေမှာပါလို့
ကောက်ချက်ချပြီးဖုန်းကိုဖွင့်
ကြည့်တော့ရဲပတောင်းခတ်နေတဲ့
missed call တွေ...။
အကုန်လုံးကလည်း ချွဲမင်ဟို
တစ်ယောက်တည်းဆီက...။
ဆိုတော့....ဂျွန်မြောင်များတစ်ခုခု
ဖြစ်လို့လားဆိုတဲ့စိတ်ကတန်း
ဝင်လာသည်...။
မဟုတ်ပါစေနဲ့လို့ဆုတောင်းရင်း
ချွဲမင်ဟိုဆီဖုန်းပြန်ခေါ်လိုက်
သည်...။
တတူတူနဲ့ဝင်နေတဲ့..အသံက
ဒီတစ်ကြိမ်မှာတော့သူ့အတွက်
စိတ်လှုပ်ရှားစရာအပြည့်နဲ့...။
စက္ကန့်အတော်ကြာစောင့်ပြီး
နောက်မှာတော့တစ်ဖက်ကဖုန်း
ကိုင်လိုက်သည်...။
"အိုဆယ်ဟွန်း!!....မင်းအခု
ဘယ်မှာလဲ.."
ချွဲမင်ဟိုရဲ့ထိုအသံကသူ့ကို
ပိုပြီးရင်တုန်စေသည်...။
ဂျွန်မြောင်တစ်ခုခုဖြစ်နေပြီဆိုတာ
သေချာသွားသလိုမျိုး....။
"ငါ...ဂိုဏ်းမှာပဲလေ....ချွဲမင်ဟို..
မဟုတ်မှ...ဂျွန်မြောင်တစ်ခုခုဖြစ်
လို့လား..."
"ငယ်ပျောက်နေတယ်ကွ...
မင်းတို့ဘက်ကပြန်ပေးဆွဲသွား
တာဖြစ်နိုင်တယ်..အိုဆယ်ဟွန်း..
မင်းတစ်ချက်စုံစမ်းကြည့်ဦး....
သေချာတယ်ဆိုရင်...ငါတစ်ခုခု
စီစဉ်ရမယ်...ငယ်ကနေမကောင်း
ဘူးကွ...နေမကောင်းလို့ငါက
ပိုစိုးရိမ်နေရတာ...ကျစ်....
.မြန်နိုင်သမျှ
မြန်မြန်စုံစမ်းပါ...အိုဆယ်ဟွန်း"
တီကနဲကျသွားသောဖုန်း...။
လူကဖုန်းကိုနားမှာကပ်လျက်
သားကြက်သေ.သေနေမိသည်..။
ဂျွန်မြောင်...ပျောက်သွား
တယ်တဲ့..။
နောက်ပြီး..ဂျွန်မြောင်ကနေမ
ကောင်းဘူးတဲ့လေ...။
ချွဲမင်ဟိုအပြောအရဆိုရင် Mr
ဖမ်းသွားတာပဲ...။
ဘယ်လိုဖြစ််တာလဲ...။
Mr ကဘယ်လိုလုပ်သိပြီးများ..။
°°°••°°°••°°°••°°°••°°°••°°
သူမယောင်မလည်နဲ့မြေအောက်
ကအပြစ်သားတွေကိုနှိပ်စက်တဲ့
အခန်းနားသွားချောင်းတော့
သူ့ရင်ထဲဒိတ်ခနဲပဲ....။
တကယ်ကို...ဂျွန်မြောင်ရှိနေ
တယ်...။
နံရံကနေတွဲလွဲကျနေတဲ့..သံကြိုး
နှစ်ချောင်းနဲ့လက်နှစ်ဖက်ကို
အချည်ခံထားရတဲ့ဂျွန်မြောင်ရဲ့
ခြေထောက်ကမြေကြီးပေါ်မှာ
တရွတ်တိုက်...။
သတိမေ့နေပုံရတဲ့ဂျွန်မြောင်ဟာ
ဖြူဖတ်ဖြူရော်နဲ့....။
ကျစ်...အဲဒီအခန်းကတအားအေး
တာကိုကွာ...။
အခန်းထဲကိုဝေ့ဝဲကြည့်လိုက်
တော့ဂျွန်မြောင်အပြင်...ဂိုဏ်း
သားတစ်ချို့လည်းရှိနေသည်..။
သူခပ်တည်တည်ပဲဝင်သွား
လိုက်ပြီး....
"ဒီတစ်ယောက်ကိုဘာဖြစ်လို့
ဖမ်းလာတာလဲ..."
သူ့အသံကြားတော့နေချင်သလို
နေ.နေကြတဲ့ဂိုဏ်းသားတွေ
ကသတိအနေအထားတွေဖြစ်
ကုန်ပြီး...
"အစ်ကိုကြီး..."
"သူ့ကိုဘာဖြစ်လို့ဖမ်းလာတာ
လဲလို့!..."
"Mr အမိန့်နဲ့.. ဖမ်းခေါ်
လာတာပါ....ဟိုတစ်ခါဂိုဒေါင်
ကကိစ္စမှာသူကမျက်မြင်
သက်သေလို့သိရပါတယ်..."
ဟင်း....မကောင်းတဲ့အငွေ့
အသက်တွေတော့..စလာပြီ..။
ဂျွန်မြောင်..ဒီကနေလွတ်သွား
ဖို့လိုတယ်...။
အခုထိ ဘာမှမနှိပ်စက်ရသေး
တာတောင်ဂျွန်မြောင်ကဒီလို
ဖျော့တော့ပြီး..အားနည်းနေတာ။
ဂျွန်မြောင်..တအားနေမကောင်း
ဖြစ်နေတယ်ထင်တယ်...။
သူ့စိတ်ထဲမှာတော့ ဂျွန်မြောင့်
ကိုထွေးပွေ့ပြီးဖက်ထားပေးချင်
တဲ့စိတ်ကတနှုံ့နှုံ့...။
ဒါပေမယ့်...
အခြေအနေကမပေးတော့သူ
ဘာမှမတက်နိုင်ခဲ့...။
°°°••°°°••°°°••°°°••°°°••°°
ချွဲမင်ဟိုကိုအကြောင်းကြား
ပြီးပြီမို့သူစိတ်နည်းနည်းအေး
ရပြီ...။
ဘယ်လိုနည်းနဲ့ဖြစ်ဖြစ်ချွဲမင်ဟို
အရောက်လာမှာကိုသူသိနေလို့လေ။
မြေအောက်ခန်းကိုနောက်
တစ်ခေါက်ဆင်းပြီးဂျွန်မြောင့်
ကိုသွားထပ်ကြည့်တော့...
သူ့နှလုံးသားကအစိတ်စိတ်ကွဲ
ရပြီ....။
တွဲလောင်းဖြစ်နေတဲ့ဂျွန်မြောင့်
ရင်ဘတ်နဲ့ဗိုက်ကိုကြာပွတ်နဲ့
တရွှမ်းရွှမ်းရိုက်နေသည်ကို...
ဇိမ်ပြေနပြေ
နဲ့ဆေးတံလေးသောက်ကာ
ထိုင်ကြည့်နေသော..Mr..။
ဒီမတိုင်ခင်အချိန်တွေတုန်းက
တော့သူငယ်ငယ်တည်းက
ကျွေးမွေးထားပေးတဲ့ကျေးဇူးတွေ
ကြောင့်..Mr အပေါ်
လေးစားသမှုရှိသေး
တယ်ဆိုပေမယ့်...အခုတော့..
သူ့ရဲ့အဲ့ဒီလေးစားမှုတွေပျက်ပြီ။
နဂိုတည်းကလည်း Mr ရဲ့
စာရိတ္တကိုသိထားလို့ကြည့်မရ
ဖြစ်နေတာကိုခုကိစ္စကလောင်စာ
ထည့်ပေးလိုက်တာပဲ...။
ဘာအပြစ်မှမရှိတဲ့ဂျွန်မြောင့်
ကိုဖမ်းထားတာတောင်လွန်နေ
တဲ့ကိစ္စ...။
အခုလိုညှဉ်းပန်းနေတဲ့အထိ
ဆိုတော့...သူ့အရိုအသေတွေ
တန်သွားရပြီ...။
တခြားသူသာဆိုရင်မတရား
ခံနေရတယ်ဆိုဦးတော့သူဝင်ပါ
မှာမဟုတ်ဘူး...။
လူတိုင်းကိုလိုက်ကယ်နေရအောင်
လည်းသူကနတ်ဘုရားမှ
မဟုတ်တာပဲလေ...။
ခုကကျ....ဂျွန်မြောင်ဖြစ်နေလို့..။
သူချစ်ရတဲ့ကောင်လေးဖြစ်နေလို့ကို....။
ဒါပေမယ့်..သူစိတ်လိုက်မာန်ပါ
မလုပ်ဘူး....။
အဲဒီလိုသာလုပ်လိုက်ရင်
ဂျွန်မြောင်ပဲထိခိုက်ရမှာသူသိ
နေလို့....။
အရိုက်ခံနေရတဲ့ဒဏ်ကိုဂျွန်မြောင်
ကမျက်ခုံးတွေတွန့်ချိုးရင်းခံနေ
ရသည်...။
ဂျွန်မြောင့်အဖြူရောင်အကျႌရဲ့
အရှေ့ပိုင်းမှာလည်းသွေးတွေမှ
မြင်လို့မကောင်း....။
သူ့ရင်တွေနာလိုက်တာ...။
ချစ်ရတဲ့သူကဒီလောက်ခံစားနေ
ရတာကိုဘာမှလုပ်မပေးနိုင်ဘဲ
ဒီတိုင်းရပ်ကြည့်နေရတာတအား
ကိုရင်တွေနာတယ်....။
ဒါပေမယ့်...သူဘာမှမတတ်နိုင်
ဘူး....။
ကြည့်နေရင်းပဲငြိမ်ကျသွားတဲ့
ဂျွန်မြောင်ကြောင့်သူ့ရင်ထဲ
ထိတ်ခနဲ...။
အဲဒါတောင်...တရွှမ်းရွှမ်းနဲ့
ကြာပွတ်ရိုက်ချက်တွေက
ဂျွန်မြောင်ကိုယ်ပေါ်ကိုဆက်တိုက်
ကျရောက်နေဆဲပဲ...။
တော်ကြပါတော့!!...
မင်းတို့တွေ!...။
သူ့ရင်ထဲမှာဗြောင်းဆန်နေပေ
မယ့် လက်တွေ့မှာတော့သူ
ဘာမှမလုပ်နိုင်ခဲ့ပါဘူး...။
တင်းတင်းဆုပ်ထားတဲ့လက်သီး
နှစ်ဖက်နဲ့
ဘယ်ဘက်မျက်ဝန်းကကျဆင်း
သွားတဲ့မျက်ရည်တစ်စက်ကတော့
ခြွင်းချက်ပေါ့လေ.....။
Tbc°°°°°°