Buong biyahe ay tahimik lamang ako. Kahit sina Liam at Dustin ay tahimik lang rin pero bakas sa mukha ang pag-aalala. Kada sigundo at minutong lumilipas ay parang saksak sa puso ko. Gusto ko na agad makarating sa pupuntahan namin at makita si Mia. Kinuha ko ang cellphone ko na nasa bulsa ko, at pinagmasdan ang larawan namin ni Mia na kuha kahapon habang nakasakay kami sa Ferris Wheel.
Hindi ko namalayan nan aka-idlip pala ako habang nasa biyahe dahil naramdaman ko ang mahinang pagyugyog sa akin ni Dustin. Minulat ko ang aking mata at nakitang nasa labas na si Liam at may kausap sa cellphone niya.
"Nandito na tayo Ken." Pagtawag ni Dustin sa atensyon ko. Tumango naman ako at inayos ang suot ko. Agad din kaming lumabas ng sasakyan, sila na ni Liam ang nagbayad sa driver. Nang makita kami ni Liam ay sumenyas itong sumunod sa kanya papasok sa loob ng ospital. Malalaking hakbang ang ginawa ko at nauna nang lumpit sa nurse station nang makapasok kami.
"Miss, may I know kung saan ang room ni Mia Ramirez? Haamiah Ramirez." Tanong ko sa nurse na nasa harapan namin.
"One moment, sir." Aniya bago tumingin sa mga records niya. Tumango lamang ako at hindi mapakaling nag-aantay. Ngayong nandito na ako sa loob ng ospital ay bumalik sa akin ang huling memorya ko sa lugar na ito. At hindi maganda ang memoryang iyon, dahil dito na pala ako susuko at kukunin ng Maykapal.
Ngayon, hindi ko akalain na narito na naman ulit ako, pero ang dahilan na ay si Mia. Ang babaeng mahal ko. Parehas kaming naging biktima ng aksidenteng ito, pero ang pinagkaiba lang ay alam kong sinadya at plinano itong sa kanya.
Napukaw ang pag-iisip ko ng tawagin muli ng nurse ang atensyon ko. "Sir, Ms. Ramirez is currently at the operating room. Doon sya sinugod dahil sa matinding sugat na tinamo." Pagpapaliwanag nito.
Bago pa ako makasagot ay naunahan na ako ni Dustin. "Saan ang OR miss? Okay lang ba na doon kami mag-antay?" Tanong nito. Tumango naman ang babae at tinuro ang daan papunta doon. Nagpasalamat naman si Dustin at niyakad na kami ni Liam para makapunta doon.
Nang makarating sa tapat ng OR ay hindi ko maiwasang alalahanin ang mga nangyari sa akin. Naramdaman ko ang pagtaas ng balahibo ko sa katawan dahil sa pamilyar na katahimikan sa hallway. Walang ibang dumadaan at kami lang narito ngayon. Nakita kong umupo sa may upuan sa gilid ng pinto ng OR si Liam at Dustin. Habang ako ay naiwan na nakatayo sa tapat ng pintuan ng pamilyar na lugar na ito.
Hindi ko maiwasang kabahan at matakot habang nakatingin sa malapad na pinto sa aking harapan. Kung may lugar man ako na hindi na kayang harapin pa ay itong Operating Room ng ospital iyon. Dahil alam ko ang pakiramdam nang nasa loob nito, at ang pakiramdam habang nag-aantay sa labas nito. Habang nasa loob ka nito, malakas ang loob mo dahil alam mong maraming tao ang kumikilos upang mailigtas ka. Kampante ka na makikita mo pa ulit ang mga taong nag-aantay sa'yo sa labas ng kwartong ito.
Samantalang ang mga taong nasa tapat ng kwartong ito ay puro sakit ang nararamdaman. Para bang hirap na hirap silang tanggapin ang nangyari sa'yo. Kung ikaw na nasa loob ay lumalaban, sila na nag-aantay sa'yo ay unti-unting nanghihina sa bawat minutong lumilipas. At ngayon, habang nakatingin ako sa pinto na naghihiwalay sa amin ni Mia ngayon ay pinipilit kong maging malakas rin para sa kanya.
I know Haamiah is a strong person. I know na lalaban siya para sa akin, sa pamilya niya, at sa mga taong umaasa sa kaniyang matutulungan niyang mabigyan ng hustisya. I know she will not let those bastards rise, laugh and enjoy the rest of their lives just because they try to take another life. Alam kong lumalaban si Mia, kaya ako habang nag-aantay dito ay pipilitin ko ring maging positibo at maging malakas. I just have to put my trust on Him, na hindi niya hahayaang may mangyaring masama kay Haamiah habang lumalaban ito sa buhay niya.
I just know that Mia and I won't share the same fate of life by the same evil spawn who made us suffer.
Hindi ko alam kung ilang oras na ba ang lumipas, basta ang alam ko lang ay inabutan na lang ako ni Liam ng pagkain. Nagpaalam siya kanina na lalabas lang, ayun pala ay bumili siya ng makakain namin. It's already past 12 noon, kaya naman kinuha ko na lang ang styro foam na may lamang tocino, itlog at fried rice.
Saktong pagkatapos naming kumain ay bumukas ang pinto sa OR at lumabas doon ang lalaking doctor. Agad naman kaming tumayo nila Liam at Dustin at hinarap ang doctor na tila may hinahanap.
"Kayo ba ang kamag-anak ni Ms. Ramirez?" Tanong nito nang lumingon sa amin.
"Ako po ang boyfriend niya Doc, papunta pa lang ho ang mga magulang niya." Sabi ko rito, kahit ang totoo ay hindi ko alam kung alam na ba ng mga kamag-anak niya ang nangyari sa kaniya.
"Okay, well. Mia is okay now. We're finally able to remove all the glasses that got stuck on her, specially on her waist down to her left leg. Kaya lang natagalan ay dahil marami-rami na ang nawalang dugo sa kaniya." Paunang paliwanag nito. Naramdaman ko ang pagpapakawala nila Liam at Dustin ng hininga dahil sa nalamang balita.
"Okay na po ba sya Doc? Ligtas na po ba talaga sya?" Tanong ni Liam.
Tumango naman ang doctor bago muling nagsalita. "She's okay now. We're able to maintain her vital signs, though she's still unconscious because of the anesthesia that I've injected to her." Paliwanag muli nito.
"Wala naman siyang head injury doc? Hindi ba naapektuhan ang ulo niya?" Nag-aalalang tanong naman ni Dustin. Hindi ko magawang ibuka ang bibig ko para magtanong kaya hinayaan ko na lamang ang mga kaibigan ko na magtanong.
"No, that's a good thing. She didn't bump her head hard on the dashboard. But the thing is, malaking tissues sa left leg niya ang nadamage dahil sa matinding pagkakaipit nito at ang malaking bakal din na galing pinto niya ay bumaon dito. Pero you don't have to worry dahil naalis ko na ito, at naagapan din agad ang tissues niya. When Ms. Ramirez gained consciousness, at um-okay okay na ang pakiramdam niya, she can take a short physical therapy para maging mabilis ang recovery ng left leg niya." Tumango naman kami sa naging paliwanag ng doctor.
I uttered a silent prayer after hearing that news. I know that God never left me and Mia. I am happy that I put my whole trust on him.
"If you don't have any more questions, babalik na ako sa loob and ask some nurses to assist and clean Ms. Ramirez para mailipat na rin siya sa private room."
"Salamat Doc." Sabay-sabay naming pasasalamat sa kaniya. Tumango lang ito at pumasok na muli sa loob ng OR. Nauna na sa pagpunta sa private room sila Liam at Dustin, habang ako ay nagpaiwan dito para sabayan na ang mga nurse na maghahatid kay Mia.
Paranoid na kung paranoid, but I can't really trust anyone right now. I am afraid that if I ever blink my eyes for a second, Mia will disappear from my sight for the rest of my life, and I can't afford that shit to happen. Minutes later, I saw three nurses pushing a hospital bed, with one nurse holding the IV fluid that's been attached to Mia.
I followed their tracks and enter the private room where Dustin and Liam wait. Nang maingat na mailipat si Mia sa higaan nito ay inantay muna namin na matapos ang mga nurse sa pagchecheck ng vital signs niya. Nang mag paalam ang mga ito ay doon lamang ako lumapit sa tabi ng kama ni Mia at hinawakan ang kamay niya.
The bruises on her left arm are still visible and fresh. Just by looking at them, I can feel how painful they are. I looked at her face. Even though she's sleeping and resting, I can see that she's not comfortable. Maybe because the effect of anesthesia that was injected on her is slowly fading. I keep looking at her face. The disturbed and discomfort in her face was no match for her beauty. Her angelic face keeps me want to be kept by her.
Maybe Mia is really my angel. Because she already saved me a lot of times now, and by looking at her now in this state made me realize that it is now my turn to move. Alam kong hindi ako bumalik sa mundo para lang panoorin siya kung paano ako iligtas ng paulit-ulit. I have to make a move now to help her and to save her. But I won't make such a move without letting her know about it. Ayokong dumagdag pa ulit sa iisipin niya kung sakali mang may mangyaring masama sakin.
I feel a pat on my shoulder and I see Liam staring at Mia too. Nang maramdaman ang paglingon ko ay humarap din siya sakin.
"Paulo and Jake will be here in a minute. Kanina ko pa sila tinawagan but they got stuck in a traffic plus malayo din ang korte dito sa ospital." Sabi nito sa akin. Tumango naman ako at muling lumingon kay Mia.
Narinig ko ang pagbukas ng pinto kaya napabaling kami roon ni Liam. Nakita kong pumasok si Dustin, hindi ko man lang namalayan na lumabas pala siya.
"Tumawag ulit sila Pau, otw na rin daw sila Tita dito Ken. Nabalitaan daw nila ang nangyari. Even David? Yung imemeet dapat ni Atty., papunta na rin." Agad na pagbalita ni Dustin nang tumabi siya kay Liam. Kaming tatlo ngayon ay nakatayo sa gilid ng kama ni Mia at pinagmamasdan siya.
"Will you be, okay? Malapit na raw sila Tita kakatext niya lang sa akin. Hindi nila alam na kasama ka namin." Tanong ni Dustin ng makaupo kami sa sofa na nasa tapat lang din ng kama ni Mia.
Dahil sobrang pre-occupied ay ngayon ko lang naisip na makikita ko pala sila mama ngayon. Hindi ko 'to naisip kanina dahil aaminin ko na labas-masok lamang sa tenga ko ang ilan sa mga sinasabi nila Dustin at Liam sa akin.
"Siguro? Hindi ko alam. Hindi ko naman plinano na makita sila ngayon. Pero kung ito na yung pagkakataon na ibibigay sa akin para makita, maka-usap at mayakap sila, hindi ko na papalagpasin pa. After all I will have to do it bago ako umalis." Sagot ko sa tanong ni Dustin. Kaming dalawa lang muli ang naiwan dito sa kwarto dahil lumabas si Liam upang salubungin at sunduin sila Paulo.
"Okay, dito lang kaming apat. Kami ang back-up mo habang nagpapahinga pa si Atty., sub muna kami." Sabi ni Dustin at tumawa. Napailing na lang din ako sa sinabi niya at pinikit muna ang aking mga mata.
I opened my eyes when I heard voices chattering. They are all muffled as if they don't want anyone to hear them. And because of that I immediately opened my eyes as panic and fear consumed me. Napaayos ako ng upo ng makita sila Paulo sa harap ng kama ni Mia. She's still sleeping. Napatingin ako sa orasan na nakasabit sa may pader at nakitang it's already 2 p.m.
I seat properly without making any noises. Pinagmasdan ko ang likod ng mga taong nasa harap ni Mia ngayon. I can see the familiar body built by my mom, dad, and two sisters. Gusto kong tumayo dito sa kinauupuan ko at yakapin sila kaagad, but I don't want to startle them baka atakihin pa sa puso si mama.
After minutes or so, finally Jake noticed that I'm awake now. He gives me a small smile before he nudges Paulo on his right shoulder, indicating that I am now awake. Lumingon naman sa akin si Paulo bago tumango at lumapit kay mama at papa at may ibinulong. It didn't take a long time before all four of them, my mom, dad, and two sisters look in my direction.
When I get to see their faces, they were all confused. Probably not believing what Paulo has told them. Nakakunot ang mga noo nila, at ang mga mata ay nagpapakita ng iba't ibang emosyon. Takot? Gulat? Pagtataka? Pangungulila? Saya? I don't know. They are all in one place, all at the same time.
The deafening silence makes me anxious. At this point, I wanted to hear Mia telling me that everything's gonna be alright while holding my hands. Pero wala. She's there, resting prettily, and I know I have to face this now on my own.
After a couple of minutes of staring at each other, the wrinkled lines on my two sister's foreheads are gone. Now, I saw how they gaped because of shock and realization. I smiled behind my masks because they finally recognized me. While my parents on the other side are still confused.
I slowly removed my masks, and with each passing second, I can see the anticipation, excitement, and hope in my parents' eyes. And like a good son I am, I fully removed my masks and gave them my most bright and sweetest smile. It felt weird because I can't remember when was the last time, I smiled like this.
"Kuya!" I heard Khloe said out loud, she started crying while running in my direction.
"Kuya Ken!" Katrina followed her. They are now crying loudly while running in my direction. When they reached me, they both settled on my sides and hugged me. I can't help but hugged them back, tightly. Hindi ko na rin napigilan ang pag-iyak dahil sa saya. I missed these two. They are my babies. Dahil tatlo lang naman kaming magkakapatid, I am really close them.
"Kuya, I missed you." I heard Khloe said between her sobs. I kissed her temple and hugged her tightly.
"I missed you too, Klo," I said and looked at her. I gave her a sweet smile and she just hid her face on the crook of my neck. While Katrina on the other side just kept on crying and from time to time-pressed her palm on my chest, as if feeling my heartbeat.
I kissed both of their temples before I looked at my parents again who are now slowly walking in our direction. They are both crying too. Jake and Paulo have to guide them because they are too shocked. When they settled in front of me, my mom held both of my cheeks with her trembling hands, and slowly, with her crying eyes and muffled sobs, she kissed my forehead.
"Ken, anak ko." It was the last words she said before she collapsed.
________YGM______