Extra ...
" ဒီေတာင္က အဲ့ေလာက္ တက္ရခက္သလားဗ်ာ "
႐ွင္ဘုရင္ေလး ျမည္တြန္ေတာက္တီးေနတယ္ ။
" ဒီေတာင္က ကိုယ္ တရာဆီ ပညာသင္တုန္းက မနက္တိုင္း အတက္အဆင္း လုပ္ရတဲ့ ေတာင္ဘဲ "
" ခင္ဗ်ား သိပ္ပင္ပန္းမွာဘဲ ... "
သူ ျပဳံးလိုက္တယ္ ။
"လာ ... ကေလး ... ဆရာေစာင့္ေနၿပီ
ဆရာက ေနာက္က်တာကို မႀကိဳက္ဘူး "
" အင္း "
႐ွင္ဘုရင္ေလးက ခ်န္ပညာ႐ွိ စာသင္တဲ့ ေတာင္ကို တက္ေနတာ ... ။
ဆရာဆိုတာက အဲ့ဒီလူအတ့က္ ဒုတိယ မိဘလို ျဖစ္ေနတာမို႔ မိတ္ဆက္ေပးခ်င္တယ္ ဆိုလို႔ေလ ... ။
ေတာင္ေပၚေရာက္ေတာ့ သာယာတိတ္ဆိတ္တဲ့ ေနရာတစ္ခုက ႀကိဳဆိုတယ္ ။
"တိုးတိုးေနေနာ္ ကေလး ... ဆရာက ဆူညံတာ မႀကိဳက္ဘူး ... ၿပီးေတာ့ ဒီအခ်ိန္ စာသင္သားေတြ တရားထိုင္ေနၾကတယ္ "
" အင္း ... နားလည္ၿပီ "
" ဂြမ္း !"
နားလည္ပါတယ္ဆိုတဲ့ ႐ွင္ဘုရင္ေလးက ေရထည့္ထားတဲ့ ေရစည္ေလးကို တိုက္ခ်လိုက္မိတယ္ ။
" ဘယ္သူလဲကြ !
ေရာက္လာတာနဲ႔ တီးလုံးသံနဲ႔ ပါလား "
႐ွင္ဘုရင္ေလးက ေဒါသံပါတဲ့ မာေက်ာတဲ့ အသံေၾကာင့္ ပုခုံးတြန္႔သြားတယ္ ။
* ေအာင္လိုက္တဲ့ အသံ *
လူတစ္ေယာက္ထြက္လာတယ္ ။
ဝတ္႐ုံျဖဴနဲ႔ ၊ မုတ္ဆိတ္ျဖဴနဲ႔ ေတာင္ေဝွးနဲ႔ ... ။
" ခင္ဗ်ားေရ ... အဲ့အဖိုးႀကီးက ဘယ္သူလဲ ?"
သူေ႐ွ႕ရပ္ေနတဲ့ သူကို ေ႐ွ႕ထားေမးလိုက္တာဆိုေတာ့ နည္းနည္း ႐ိုင္းသြားမွန္းလဲ သိပါတယ္ ။ ဒါေပမဲ့ သူမသိေတာ့ ေမးရမွာဘဲ ... ။
" ဪ ... ဘယ္သူလဲလို႔
ငါ့တပည့္ကို ငါ့ဆီ မလာခိုင္းတဲ့ ငတုံးငအေလးဘဲ"
"ငတုံးငအ !"
႐ွင္ဘုရင္ေလး နားထဲ ကန္႔လန္႔ဝင္သြားတယ္ ။
"ဒီမွာ ... ကြၽန္ေတာ္႕ကို ေျပာတာလားဗ်!"
"ငါ့ေ႐ွ႕ မင္းရပ္ေနတာ
မင္းကိုမေျပာလို႔ ဘယ္သူ႕ေျပာရမွာလဲ "
" ခင္ဗ်ား ... "
အဲ့ဒီလူက သူ႕ကို တားဆီးတယ္ ။
" ဆရာ ေနေကာင္းပါရဲ႕လား "
"ေနကေတာ့ ေကာင္းတယ္ ... ဒီကေလး ငွက္ဆိုးသံၾကားတာ နားေတာ့ အူသြားတာဘဲ "
"ငွက္ ... ငွက္ဆိုးသံ "
႐ွင္ဘုရင္ေတာ့ ေသြးတက္ခ်င္ေနၿပီ ။
သူ႕ဘဝတစ္ေလွ်ာက္ တစ္ခါမွ ဒီလို မေျပာမခံရဖူးခဲ့ ...။
" ေဟ့ ဒူးေထာက္ေနစမ္း "
"ဘာလို႔ ေထာက္ ... "
" ခ်ပ္ "
သူ ဒူးေထာက္ရက္သား ျဖစ္သြားတယ္ ။
" ခြပ္ !"
ေခါင္းအေခါက္ခံလိုက္ရတယ္ ။
သူေတာ့ အံၾသမဆုံးႏိုင္ျဖစ္ေနခဲ့တယ္ ။
အဲ့ဒီလူကို ၾကည့္ေတာ့ မ်က္ႏွာပ်က္ေနေပမဲ့
သူ႕အား မကယ္တင္ႏိုင္သည့္ပုံ ေခါင္းသာခါျပတယ္။
ဘာလဲ!?
သူက ဒီအဖိုးႀကီး အႏိုင္က်င့္တာ ခံေနရမွာလား ။
ထရပ္ခ်င္ေပမဲ့ ဒူးကထမရတာမို႔ ဘုၾကည့္ၾကည့္လိုက္တယ္ ။
" ဟြန္႔ !"
အဖိုးႀကီးက ဝတ္႐ုံခါၿပီး ထြက္သြားတယ္ ။
အဲ့ဒီလူလဲ လိုက္ပါသြားေလရဲ႕ ... သူေတာ့ ဒူးေထာက္ လက္ပိုက္ရင္း ဆူပုတ္က်န္ခဲ့တယ္ ။
* အဖိုးႀကီးေတာ့ သူ႕ကို ေတြ႕ေတြ႕ခ်င္း ပညာျပတာဘဲ*
____________
____________
အဲ့ဒီလူက နဂိုကတည္းက
သုံးရက္ေနေပးဖို႔ ေျပာထားၿပီး ျဖစ္တယ္ ။
သူေတာ့ တစ္ေန႔ခင္းလုံးဒူးေထာက္ထားရတာမို႔ ေညာင္းကိုက္ေနတယ္ ။
ညေနေစာင္းေနၿပီ ... အဲ့ဒီလူက ျပန္မလာေသး ။
ဗိုက္ဆာဆာနဲ႔ စားပြဲေပၚက ပန္းသီးတစ္လုံး ကိုက္ထည့္လိုက္ေတာ့ ... ။
"ပိုင္႐ွင္႐ွိတဲ့ ပစၥည္းလိုခ်င္ရင္ ခြင့္ေတာင္းရတယ္!!!"
ဝါးလက္စပါ ေထြးခနဲ ျဖစ္သြားတယ္ ။
တစ္ဆိတ္ေလာက္ ... ဘယ္ကလာတဲ့အသံလဲ ... ဒီလို အစြမ္းေတြပါ ႐ွိတာလား ။
လွည့္ပတ္ၾကည့္လဲ ဘယ္သူမွ မေတြ႕တာမို႔ ...
" ေကြၽးပါဦးဗ် ... ဗိုက္ဆာၿပီ "
ေနာက္တစ္ကိုက္ထပ္ကိုက္လိုက္တယ္ ။
ဒီတစ္ခါေတာ့ သူဘာအသံမွ မၾကားေတာ့ ... ပန္းသီးတစ္လုံးလုံးကို ကုန္ေအာင္စားၿပီ ေမွးခနဲ အိပ္ေပ်ာ္သြားတယ္ ။
.
.
.
မ်က္ႏွာေပၚက ယားက်ိက်ိ ခံစားရတယ္ ။
႐ွင္ဘုရင္ေလးက လြန္႔လူးၿပီး ႏိုးလာတယ္ ။
မ်က္လုံးေတြ ဖြင့္လိုက္တာ့ သူ႕မ်က္ႏွာမွာ တြားသြားေနတဲ့ မဲမဲ အေခ်ာင္းေတြနဲ႔ အေကာင္က ဘာေကာင္လဲ !
အား !!!!!
ကင္းၿမီးေကာက္ႀကီး !!! ကင္းၿမီးေကာက္ႀကီး !!!
အိပ္ယာရဲ႕ ခုတင္ ေခါင္းရင္းနားကပ္လို႔ သူ အသည္းအသန္ေအာ္ ေအာ္မိသြားတယ္ ။
"ခင္ဗ်ားေရ !!!! ျမန္ျမန္လာ !!!
ငါ ေၾကာက္တယ္လို႔ !!! "
သူရဲ႕ ေအာ္သံက အခန္းဝက ေခါင္းေလာင္းကိုပါ တုန္ခါသြားေစတယ္ ။ လူေတြ အမ်ားႀကီး ဝင္လာတယ္။
အဲ့ဒီလူရယ္ ... အဖိုးႀကီးရယ္ပါ ... အတူတူ ။
႐ွင္ဘုရင္ေလးက အဲ့ဒီလူနားေျပးသြားၿပီး လက္ေမာင္းနဲ႔ သူ႕မ်က္ႏွာကို ကာထားလိုက္တယ္ ။
" အီး !!! ေၾကာက္စရာႀကီး !
အဲ့ဒီေကာင္က ငါ့မ်က္ႏွာေပၚ တြားသြားေနတာ ... "
" အဟမ္း ! အားလုံး သြားအိပ္ၾကေတာ့"
အဖိုးႀကီးက သူ႕တပည့္ေတြကို ျပန္လြတ္လိုက္တယ္။
" ဒါ ကင္းၿမီးေကာက္မဟုတ္ဘူး ... ဆရာ ဖန္ဆင္းထားတာ ကေလးရဲ႕ ... အိပ္ရင္ ကိုယ္လက္သန္႔ၿပီးႏွ အိပ္ရမယ္ေလ "
" ဟမ္ !?"
" ဟြန္႔ ! အိပ္ေတာ့လဲ ညစ္ညစ္ပတ္ပတ္နဲ႔ အိပ္တယ္
အေကာင္ေသးေသးေလး ေတြ႕ေတာ့ေလဲ ေအာ္ႀကီးေအာ္က်ယ္နဲ႔ ... တကယ့္ ငတုံးငအေလး"
အဖိုးႀကီးက ဝတ္႐ုံခါၿပီး ထြက္သြားျပန္တယ္ ။
"အင့္ဟာ ! အင့္ဟာ !"
႐ွင္ဘုရင္ေလးက သူ႕လက္ေမာင္းကို ႐ိုက္လာတယ္။
"ငါ့ကို တစ္ေယာက္ထဲ ပစ္ထားၿပီး ဘယ္ေတြ သြားေနတာလဲ !?"
" စိတ္မဆိုးပါနဲ႔ ကေလးရယ္ ...
ဆရာက ကိုယ့္ကို ခိုင္းစရာ႐ွိေနလို႔ပါ "
" ဘာခိုင္းေနတာလဲ ?
ခင္ဗ်ားက ခဏ လာလည္တာေလ !
အဲ့တာ သူ မေက်နပ္လို႔ သက္သက္လုပ္တာေနမွာ..."
"အေရးႀကီးတာ ခိုင္းေနတာပါ ကေလးရယ္ "
" ဟြန္႔ !"
႐ွင္ဘုရင္ေလးက တကယ္စိတ္ဆိုးေနတယ္ ။
သူေတာ့ ခုနက တစ္ေခါက္ လိမ္လိုက္မိတယ္ ။
ဆရာက သူ႕ကို ခိုင္းတယ္ ။
အေရးႀကီးတာေတာ့ မဟုတ္ဘူး ။ စာၾကည့္တိုက္က စာအုပ္ေတြ စီခိုင္းၿပီး သူကိုယ္တိုင္ ၾကည့္ေနတာ ... ။
ကိုယ္တစ္ခါ ေျပာဖူးပါတယ္ ။
ဆရာက ေနာင္ဘဝလဲ တစ္ေယာက္ထဲဘဲ ေအးေအးခ်မ္းခ်မ္း ေနရဦးမွာလို႔ ... ။
"စိတ္မဆိုးပါနဲ႔ကြာ ... ဆရာက ကိုယ့္မိဘလို လူမ်ိဳးေလ ... ကေလးက နားလည္ေပးေနာ္ "
႐ွင္ဘုရင္က ဘာမွမေျဖတာမို႔ သူနဲ႔အတူ ကိုယ္လက္သန္႔စင္ဖို႔ ေခၚသြား အျမန္ေခ်ာ့သိပ္လိုက္ရတယ္ ။
___________
" ဟင့္ !"
သူတကယ္ ငိုခ်င္လာၿပီ ။
အဖိုးႀကီးက သူ႕လူကို ေခၚသြားၿပီး သူ႕ကိုက် ေရတြင္းထဲ ေရျဖည့္ခိုင္းထားတယ္ ။
သူ ဘာလို႔ အဲ့လိုေတြ လုပ္ေနရမွာလဲ ... ?
* ဆရာက ကိုယ့္မိဘလို လူမ်ိဳးေလ *
စိတ္ကို ေလ်ာ့ခ်လိုက္တယ္ ။
အဲ့တာေၾကာင့္မို႔ လုပ္ရမွာေပါ့ေလ ... ။
.
.
.
တံျမက္စည္းလဲရတယ္ ။
ၾကက္စာ ၊ ယုန္စာေကြၽးရတယ္ ။
အိပ္ယာခင္းေတြလဲ ေလွ်ာ္ရျပန္ေသးတယ္ ။
ဘုံေက်ာင္းကိုလဲ သန္႔႐ွင္းေရးလုပ္ရေသးတယ္ ။
႐ွင္ဘုရင္ေလးက ဒီလိုေတြ လုပ္ရင္း သိပ္ပင္ပန္းေနတယ္ ။
အခုလဲ ေတာင္ေအာက္မွာ မွာထားတဲ့ ပစၥည္းေတြ သြားဝယ္ရဦးမယ္ ။
႐ွင္ဘုရင္ေလးက တစ္ေယာက္ထဲ ဆင္းလာခဲ့တယ္။
စိတ္မပူပါနဲ႔ ... သူဝတ္ထားတာကလဲ စုတ္တီးစုတ္ျပတ္နဲ႔ရယ္ ... ဘုရင္လို႔ ဘယ္သူမွ ထင္မွာ မဟုတ္ ။
.
.
.
ဒီေန႔ ေစ်းထဲမွာ လူေတြ မ်ားတယ္ ။
သူေတာ့ ပိုက္ဆံအိတ္ကေလးကိုင္ၿပီး ထြက္လာခဲ့တယ္။
လမ္းမွာေတြ႕တဲ့ မန္ထိုေၾကာ္တစ္ခုေတာင္ ဝယ္လာခဲ့ေသးတယ္ ။
မွထားတဲ့ ပစၥည္းေတြ ဝယ္လာရင္း မတ္ထိုေၾကာ္ေလး ဝယ္လာၿပီး ျပန္လာတဲ့ လမ္းမွာ ... ေဟာင္းႏြမ္းေနတဲ့ အဝတ္အစားနဲ႔ သူ႕လက္ထဲက မန္ထိုေၾကာ္ကို ၾကည့္ေနတဲ့ ကေလးတစ္ေယာက္ကို ေတြ႕တယ္ ။
သူ မန္ထိုေၾကာ္ကို ေပးလိုက္တယ္ ။
ကေလးမေလးဟာ သိပ္ဝမ္းသာသြားတယ္ ။
ေနာက္ထပ္ကေလးေတြ ထပ္ တိုးလာခဲ့တယ္ ။ သူတို႔အားလုံးကလဲ လိုခ်င္ေနတဲ့ မ်က္လုံးေလးေတြနဲ႔ ... ။
သူ႕လက္ထဲ က်န္တဲ့ ပိုက္ဆံနဲ႔ မန္ထိုေၾကာ္ေတြ ထပ္ဝယ္လာခဲ့တယ္ ။ ကေလးေတြကို ေဝေကြၽးခဲ့တယ္။
ပိုက္ဆံေတြလဲ ေပးလိုက္တယ္ ။
ကေလးေတြဟာ ဗိုက္ျပည့္သြားလို႔ ေပ်ာ္႐ြင္ၿပီး ထြက္သြားၾကေပမဲ့ သူဟာ ငိုင္က်န္ခဲ့တယ္ ။
ဒီတစ္နပ္ဝသြားေပမဲ့ ေနာက္တစ္နပ္ဆို သူတို႔ ဘယ္လိုလုပ္ၾကမလဲ ... သူတို႔ အဝတ္အစားေတြက မိုးတြင္းဆို လုံၾကပါ့မလား ... ေဆာင္းတြင္းဆို သူတို႔ ဘယ္မွာ ေနၾကမလဲ ... ။
႐ွင္ဘုရင္ေလးဟာ ဒီလိုေတြ ေတြးေနခဲ့တယ္ ။
သူ နန္းတက္လာၿပီးေနာက္ပိုင္း အေထာက္အပံ့ အမ်ားႀကီး ေတြ လုပ္တယ္ ။ ဒါေပမဲ့ အေထာက္အပံ့ေတြ ရပ္သြားရင္ ဒီလူေတြဟာ ဒီအတိုင္း ျပန္ျဖစ္သြားၾကျပန္တယ္ ။
သူ ဘယ္လိုလုပ္ရပါ့မလဲ ... ။
"ပညာနဲ႔ အလုပ္ကိုင္အခြင့္လမ္း "
သူ႕ေနာက္က အသံတစ္သံၾကားတယ္ ။
သူ လွည့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ အဖိုးႀကီး ျဖစ္ေနတယ္။
"အတတ္ပညာတစ္ခုကို တတ္ေျမာက္ထားတဲ့သူဟာ သူတတ္တဲ့ ပညာနဲ႔ လုပ္ကိုင္ရင္း ဘယ္ေတာ့မွ မငတ္ႏိုင္ဘူး ... အသိပညာ႐ွိတဲ့သူဟာ ဥာဏ္နဲ႔ ယွဥ္ေတြးလုပ္ကိုင္ရင္း မဆင္းရဲႏိုင္ဘူး "
႐ွင္ဘုရင္ေလးဟာ အဖိုးႀကီး ေျပာတာကို နားေထာင္ေနတယ္ ။
"အလုပ္ကိုင္အခြင့္အလမ္း "
"လူေတြဟာ ကိုယ့္ရဲ႕ စားဝတ္ေနေရးကို ကိုယ္တိုင္ဘဲ စီမံရမယ္ "
" ဒီအတြက္ မင္းမွာ တာဝန္မ႐ွိဘူး ...
ေစတနာ ႐ွိလဲ မင္းေန႔တိုင္း မေပးႏိုင္ဘူး "
"အဲ့ဒီအစား မင္းျပည္သူေတြကို အလုပ္ေပးပါ "
"ဒီတစ္နပ္ထက္ အမ်ားႀကီး အက်ိဳး႐ွိပါလိမ့္မယ္"
"လူေတြဟာ ဝမ္းစာအတြက္ အလုပ္ လုပ္ကိုလုပ္ၾကရမယ္ ... အလုပ္မ႐ွားရင္ ေကာင္းတာေပါ့ကြာ "
႐ွင္ဘုရင္ေလး ေခါင္းထဲ လင္းခနဲျဖစ္သြားတယ္ ။
*သူ႕ျပည္သူေတြအတြက္ အလုပ္ဖန္တီးေပးရမယ္*
"တိုင္းျပည္တစ္ျပည္တိုးတက္တာဟာ သူႂကြယ္ေတြသုံးႏိုင္တဲ့ ပစၥည္းေကာင္းကို ၾကည့္ၿပီး မဆိုႏိုင္ဘူး "
"မင္းျပည္သူတိုင္း လူတန္းေစ့ေနႏိုင္ရဲ႕လားဆိုတာဘဲ"
" အဲ့တာကို နားလည္ရရင္ရၿပီ "
" သား နားလည္ပါၿပီ ဖိုးဖိုးခ်န္ "
႐ွင္ဘုရင္ေလးက အသည္းအသန္ ေခါင္းၿငိမ့္တယ္။
သူ႕ ၾကည့္ရတာ
အဖိုးႀကီးကို သိပ္သေဘာက်သြားပုံပါဘဲ ... ။
အဖိုးႀကီးက မ်က္လုံးတစ္ခ်က္ေဝွ႔ၾကည့္ၿပီး ႐ွင္ဘုရင္ေလးကို ေက်ာ္လို႔ ထြက္သြားတယ္ ။
႐ွင္ဘုရင္ေလးက ဖိုးဖိုးေနာက္ တစ္ေကာက္ေကာက္ လိုက္သြားေလရဲ႕ ... ။
______________
ျပန္ေတာ့မဲ့ေန႔ ...
ေတာင္ထိပ္မွာ အဖိုးႀကီးရယ္ ၊ ႐ွင္ဘုရင္ေလးရယ္ ၊ သူ႕လူရယ္ ႐ွိေနတယ္ ။
" မင္း ငါ့တပည့္ကို အႏိုင္က်င့္မေနနဲ႔ဦး"
႐ွင္ဘုရင္ေလးက ေခါင္းၿငိမ့္တယ္ ။
" သား သူကို မႏိုင္မက်င့္ပါဘူး ဖိုးဖိုးရဲ႕
သား အဲ့ေလာက္အမ်ားႀကီး ကိုကို႔ကို ခ်စ္တာကိုး ... "
အဖိုးက နားယားသလို ကေလာ္လိုက္တယ္ ။ ေနာက္မွ သူ႕ဝတ္႐ုံကို စနစ္တက် လုပ္ရင္း ဆုံးမဖို႔ ျပင္တယ္ ။
" ခ်စ္ျခင္း မုန္းျခင္းေတြက ပူေလာင္တယ္ "
႐ွင္ဘုရင္ေလးေရာ ၊ အဲ့ဒီလူပါ ႏႈတ္ခမ္းဆူလိုက္ၾကတယ္ ။ အဖိုးက ဒါကို ျမင္ေတာ့ စိတ္မတိုခ်င္တာေၾကာင့္ စိတ္ေလ်ာ့လိုက္တယ္ ။
"ပုထုဇဥ္ သေဘာတရားအရ ခ်စ္ဖို႔ကို ေ႐ြးခ်ယ္လိုက္ၾကၿပီဆိုေတာ့လဲ ... သစၥာ႐ွိၾကပါ ... ေဖးမၾကပါ ... ကူညီၾကပါ ... နားလည္ၾကပါ "
"ဒီေမာင္ႏွံႏွစ္ေယာက္ ေပ်ာ္ေပ်ာ္႐ြင္႐ြင္ ခ်စ္ခ်စ္ခင္ခင္ေနထိုင္ရင္း ... အတူတကြ ေလာကေကာင္းက်ိဳးေတြ ျပဳရင္း ... နားလည္မႈ ႐ွိစြာ အိုမင္းသြားၾကပါေစ"
အဲ့ေတာ့မွ ႏွစ္ေယာက္သား ျပဳံးေတာ့တယ္ ။
" ေပးတဲ့ဆုနဲ႔ ျပည့္ပါေစ ဆရာ "
" ေပးတဲ့ဆုနဲ႔ ျပည့္ပါေစ ... ဖိုးဖိုး "
"မင္းတို႔လက္ေတြ ေ႐ွ႕ထုတ္လိုက္ၾက ... "
႐ွင္ဘုရင္ေလးနဲ႔ သူ႕လူက လက္ေတြကို ေ႐ွ႕ထုတ္လိုက္ၾကတယ္ ။
အဖိုးႀကီးက မ်က္လုံးေတြ မွိတ္ၿပီး တစ္စုံတစ္ခုကို ႐ြတ္ဆိုလိုက္တယ္ ။
အလင္းတန္းေတြက သူ႕တို႔နား ေရာက္လာၾကၿပီး လက္ေကာက္ဝတ္မွာ ရစ္ေခြသြားတယ္ ။
လွပလြန္းတဲ့ ႀကိဳးလက္ပတ္ေလးႏွစ္ခုက သူတို႔လက္ တစ္ဖက္ဆီမွာ ေနရာယူသြားၾကတယ္ ။
အေရာင္က အျဖဴေရာင္နဲ႔ ေ႐ႊေရာင္ကေလး ... ။
"ဒါက မင္းတို႔အတြက္ လက္ဖြဲ႕ဘဲ "
႐ွင္ဘုရင္ေလးက တျပဳံးျပဳံးနဲ႔ လက္ကိုၾကည့္ရင္း ၊ သူ႕လူလက္ကိုၾကည့္ရင္ ၊ အဖိုးႀကီးကိုလဲ ၾကည့္ရင္း ... ။
"ကဲ ... ျပန္ၾက.. အင့္! "
႐ွင္ဘုရင္ေလးက အဖိုးႀကီးကို အင့္ခနဲ ျမည္ေအာင္ ဖက္လိုက္တယ္ ။ အဖိုးႀကီး မ်က္လုံးျပဳးသြားတယ္ ။
အဖိုးႀကီးတင္ မဟုတ္ ... အဲ့ဒီလူေရာ ... အဖိုးခ်န္ရဲ႕ တပည့္တစ္ခ်ိဳ႕ပါ ... ။
႐ွင္ဘုရင္က တင္းတင္းဖက္ရင္း ...
" သားရဲ႕ ဒုတိယ မိဘလဲ ျဖစ္ေပးပါေနာ္ "
" ဖိုးဖိုးခ်န္ကို အမ်ားႀကီး ေက်းဇူးတင္ပါတယ္"
" ေနာင္လဲ ခဏခဏ လာၿပီး တိုင္းေရးျပည္ေရးေတြ လာ တိုင္ပင္မယ္ေနာ္ ... ရတယ္မို႔လား "
" ငလည္ေလးပါလား မင္း "
အဖိုးႀကီးက ျပဳံးတယ္ ။
အဲ့ဒီလူလဲ ျပဳံးလိုက္တယ္ ။
ဂ်စ္တိုက္ၿပီး ႐ိုင္းစိုင္းဟန္႐ွိတဲ့ ႐ွင္ဘုရင္ေလးက သူ႕ျပည္သူနဲ႔ တိုင္းျပည့္ကိုေတာ့ တန္ဖိုးထားပုံဘဲ ... ။
အဖိုးႀကီးဆီက အၾကံဥာဏ္ေကာင္းေတြ ရႏိုင္တာ သိလို႔ စည္း႐ုံးလိုက္တာမ်ား ခ်က္ခ်င္း ... ။
ဒီဘုရင္ေလးေၾကာင့္ အားလုံး ျပဳံးမိၾကတယ္ ။
အဲ့ဒီလူလဲ ျပဳံးျပန္တယ္ ။ တစ္ခ်ိန္က ဒီဘုရင္ေလးဟာ ဘုရင္ မျဖစ္ခ်င္ဘူးလို႔ ေျပာခဲ့ဖူးတယ္ ။
အခုေတာ့ ေျပာင္းလဲသြားဟန္ပါဘဲ ... ။
ဆရာက သူ႕ကို ေခါင္းၿငိမ့္ျပတယ္ ။
စိတ္ခ်ပါ ဆရာ ... ကြၽန္ေတာ္ သူ႕ကို အစြမ္းကုန္ပံပိုးေပးသြားပါမယ္ ။
___________
ေတာင္ႀကီး ေလွကားေလးကေန လာခဲ့တဲ့ သူႏွစ္ေယာက္က လာရာလမ္းအတိုင္း ျပန္သြားၾကတယ္ ။
သစ္႐ြက္ေျခာက္တစ္ခုက ေလွကားစစ္ေလးတစ္ခုေပၚ ေႂကြက်သြားတယ္ ။ စားလုံးေလးေတြ ေပၚလာခဲ့တယ္။
" သြားမေပါက္ေသးတဲ့အခ်ိန္က ခ်စ္ခဲ့ရတဲ့မင္းကို သြားမ႐ွိေတာ့တဲ့ အခ်ိန္ထိ ဆက္ခ်စ္ေနပါရေစတဲ့..."
__________________________________________________________________________________________________# The End