ခ်စ္သူ႔မ်က္ရည္တစ္စက္ နာက်င္မႈ တစ္သက္ ... ။
ငါ အေၾကာက္ဆုံးအရာေတြထဲမွာ ခ်စ္သူ႔အမုန္းက ပထမေနရာဆို ခ်စ္သူ႔မ်က္ရည္က ဒုတိယေနရာလိုက္မယ္ထင္ပါရဲ႕။
ဒီသံသရာမွာ ငါ မျမင္ခ်င္ဆုံးျဖစ္တဲ့ အဲဒီလူရဲ႕မ်က္ရည္စက္ေတြဟာ ငါ့ေၾကာင့္ က်ခဲ့ရမွန္း သိလိုက္ရခ်ိန္မွာေတာ့ ငါ့ရဲ႕နာက်င္မႈက အရင္ကထက္ အဆေပါင္း တစ္ရာ၊ တစ္ေထာင္၊ တစ္ေသာင္းမက ျမင့္တက္သြားခဲ့တယ္။
အနာေပၚ အနာထပ္တာမို႔ သိပ္မဆိုး႐ြားေလာက္ဘူးလို႔ ထင္ခ်င္စရာရွိေပမဲ့ အနာခ်င္း မတူညီတဲ့အခါ ငါ့မွာ လွ်ိဳ႕ဝွက္အမာ႐ြတ္ေပါင္းမ်ားစြာနဲ႔ ဘဝႀကီးဟာ အလဲလဲ အၿပိဳၿပိဳပါပဲ။
အဲဒီလူတစ္ေယာက္တည္းကိုပဲ ဦးထိပ္ပန္ဆင္ရင္း ႀကိဳးစားပမ္းစားတည္ေဆာက္ထားခဲ့ရတဲ့ ငါ့ရဲ႕အထီးက်န္ကမာၻငယ္ေလးဟာ အခုေတာ့ ပ်က္သုန္းျခင္းကံၾကမၼာ ဆိုက္ေရာက္ေနခဲ့ၿပီ။
သူ႔မ်က္ႏွာေလး မႈိင္းညိဳ႕ေနရင္ေတာင္ ငါ့ရဲ႕ကမာၻက ယိမ္းယိုင္ေနခဲ့တာေလ။
အခုေတာ့ မ်က္ရည္တဲ့လား။
ၿပီးေတာ့ အဲဒီမ်က္ရည္ေတြရဲ႕အဓိကတရားခံကလည္း ငါ ျဖစ္ေနတယ္တဲ့ေလ။
ရယ္စရာေကာင္းလိုက္တဲ့ ေလာကႀကီး ... ။
တကယ္တမ္းက်ေတာ့ ငါက အဲဒီလူအတြက္ ျပႆနာေတြကိုပဲ ယူေဆာင္လာေပးတတ္တဲ့ နတ္ဆိုးပဲ။
ငါသာ ထြက္ေပၚမလာခဲ့ရင္ ငါ ခ်စ္ရတဲ့လူကလည္း ဒီေလာက္ထိ နာက်င္ေနရမွာမဟုတ္ဘူး။
အခုေတာ့ ငါ့လိုနတ္ဆိုးတစ္ေကာင္က သူ႔အတြက္ ဘာမ်ား ထပ္ၿပီးလုပ္ေပးႏိုင္ေသးလို႔လဲ။
သူ႔ရဲ႕ယိုင္လဲက်သြားတဲ့ခႏၶာကိုယ္ေလးကိုလည္း ငါ ျပန္ထူမတ္မေပးႏိုင္ခဲ့ဘူး။
သူ႔ရဲ႕မ်က္ရည္ေတြကို ဖယ္ရွားေပးဖို႔လည္း ငါ့မွာ အခြင့္အေရးမရွိခဲ့ဘူး။
ယုတ္ဆြအဆုံး သူ႔ရဲ႕အနီးမွာ ေနဖို႔လည္း ငါဟာ မထိုက္တန္ခဲ့ဘူး။
❇️❇️❇️❇️❇️❇️❇️❇️❇️❇️❇️❇️❇️❇️❇️❇️
အဓိပတိေဆး႐ုံ ... ။
“ ေလးဆက္ မင္း အဲဒီလို မလုပ္နဲ႔ ! အသက္ကို ဝဝရွဴ ! စိတ္ေအးေအးထားစမ္း ေလးဆက္ ! မင္း ငါ ေျပာေနတာကို ၾကားရလား ! ”
“ မင္း စိတ္ေလ်ာ့ထားစမ္း ေလးဆက္ ! မင္း အဲဒီလိုျဖစ္ေနလို႔ မရဘူးေလ ! မဇလပ္ကလည္း မင္း ဒီလိုျဖစ္ေနတာကို ျမင္ခ်င္မွာ မဟုတ္ဘူး ! ”
“ ငိုခ်လိုက္ ေလးဆက္ ! ငိုခ်လိုက္ရင္ မင္း သက္သာသြားလိမ့္မယ္ ! ေလးဆက္ မင္း အဲဒီလိုမလုပ္နဲ႔ေလ ! မင္းပါ လိုက္ေသခ်င္ေနတာလား ေလးဆက္ရိပ္သြင္ ”
႐ုပ္အေလာင္းတစ္ခုနားမွာ ရပ္ေနသည့္လူအုပ္ထံမွ ၾကားေနရသည့္ ဆူညံသံမ်ား ... ။
ထိုလူအုပ္အား အေဝးတစ္ေနရာကေန ရပ္ၾကည့္ေနရာမွ ဈာန္ေရာင္ခ ယိုင္တိုင္တိုင္ႏွင့္ အေရွ႕ကို ျဖည္းျဖည္းခ်င္း တိုးလာခဲ့မိသည္။ အမွန္အတိုင္း ဝန္ခံရမည္ဆိုလွ်င္ သူ႔ေျခေထာက္မ်ားက တကယ့္ကိုပင္ အားမရွိေတာ့။
ထိုလူသားအား ရွင္းရွင္းလင္းလင္းျမင္ႏိုင္ေလာက္မည့္ အကြာအေဝးတစ္ခုနားသို႔အေရာက္မွာေတာ့ အနီးမွာရွိသည့္ အုတ္နံရံတစ္ခုကို ပစ္မွီလိုက္ရသည္။ သူ႔ေျခေထာက္မ်ားက ဘယ္လိုမွၿမဲၿမဲၿမံေအာင္ ရပ္တည္ဖို႔မစြမ္းသာေတာ့ေသာေၾကာင့္ ... ။
လူအသြားအလာရႈပ္ေထြးလွေသာ ေဆး႐ုံအေဆာင္၌ ဘယ္သူမွ သူ႔ကို သတိမထားမိသလို သူကလည္း ကိုကိုမွလြဲ၍ ဘယ္သူ႔ကိုမွ အာ႐ုံမစိုက္မိ။
သူ ေငးၾကည့္ေနမိသည့္ ကိုကို႔မ်က္ႏွာေလးက ေသြးေတြ စုပ္ယူခံထားရသလိုမ်ိဳး ျဖဴေဖ်ာ့ေနကာ ႏႈတ္ခမ္းသားတို႔ကလည္း တဆတ္ဆတ္တုန္ရင္ေန၏။
လက္သီးကို က်စ္က်စ္ပါေအာင္ ဆုပ္ထားၿပီး မ်က္ရည္တစ္စက္မွ မက်ဘဲ သူ႔ခ်စ္သူရဲ႕႐ုပ္အေလာင္းကို ၾကည့္ကာ ေၾကကြဲဆို႔နင္ေနသည့္ ကိုကို႔ရဲ႕အသြင္အျပင္ေၾကာင့္ သူ႔ႏွလုံးသားရပ္ဝန္းတခြင္၌ တုန္လႈပ္ေျခာက္ခ်ားမႈမ်ားက ေနရာယူစိုးမိုးလာသည္။
“ ေတာင္းပန္ပါတယ္ ကိုကို ... ကြၽန္ေတာ္ တကယ္ေတာင္းပန္ပါတယ္ ... ကြၽန္ေတာ္က အဲဒီလိုျဖစ္ေအာင္ တမင္လုပ္ခဲ့တာ မဟုတ္ပါဘူး ... အင့္ ... ေတာင္းပန္ပါတယ္ ... ကိုကို ကြၽန္ေတာ့္ကို မမုန္းလိုက္ပါနဲ႔ ... တကယ္ေတာင္းပန္ပါတယ္ ”
သူ ဘယ္ေလာက္ပဲ အထပ္ထပ္အခါခါ ေတာင္းပန္ေနပါေစ ထိုစကားလုံးမ်ားက အျပင္ဘက္သို႔ ထြက္က်မလာဘဲ လည္ေခ်ာင္းဝမွာတင္ တစ္ဆို႔ေပ်ာက္ကြယ္သြားရသည္။
ကိုကို႔ကို ေတာင္းပန္စကားေျပာဖို႔ေတာင္ သူ႔လိုနတ္ဆိုးက မထိုက္တန္ဘူးမလား။
အခုခ်ိန္မွာ ကိုကို႔အတြက္ သူ လုပ္ေပးႏိုင္တာ ဘာတစ္ခုမွမရွိဘူးဆိုသည့္ အသိစိတ္ႀကီးက သူ႔ကို အစြန္းမဲ့ေခ်ာက္ကမ္းပါးနက္ထဲ တြန္းခ်ေနသကဲ့သို႔ သူ႔ရဲ႕စိတ္အစဥ္ဟာလည္း ယိုင္လဲၿပိဳက်စျပဳလာေခ်ၿပီ။
“ ငါလည္း ... ဇလပ္နဲ႔အတူ ... ေသသြားခ်င္တယ္ ”
ထိုလူသားအား မ်က္ေတာင္မခတ္တမ္း ေငးၾကည့္ေနမိခ်ိန္မွာ ၾကားလိုက္ရသည့္ တိုးဖြဖြအသံေလးေၾကာင့္ နံရံကို မွီထားသည့္ ဈာန္ေရာင္ခရဲ႕ကိုယ္က ဆတ္ခနဲတုန္ယင္သြားသည္။
ထို႔နည္းတူ သူ႔နားထဲမွာလည္း အႏၲရာယ္အခ်က္ေပးသံမ်ားက ဆူဆူညံညံထြက္ေပၚလာသည္။
ကိုကို႔ရဲ႕တိုးဖြဖြအသံေလးထဲမွာ အရာအားလုံးကို အရႈံးေပးလိုသည့္ စိတ္ဆႏၵေဇာေတြကို ျမင္ေနရသည္။ စိတ္ႏွလုံးေၾကကြဲမႈေတြ၊ နာက်င္ပူေဆြးမႈေတြ၊ အထီးက်န္ဝမ္းနည္းမႈက အထင္းသားေပၚလြင္ေနသည္။
“ ငါ ... တကယ္ ... အသက္မရွင္ခ်င္ေတာ့ဘူး ”
ဈာန္ေရာင္ခ ထိတ္လန႔္တုန္လႈပ္စြာျဖင့္ သူ႔နားႏွစ္ဖက္ကို လက္အစုံျဖင့္ ပိတ္ပစ္လိုက္သည္။ သို႔ေသာ္ျငား သူ ဘယ္လိုပင္ ဖုံးအုပ္ထားပါေစ ကိုကို႔ရဲ႕စကားလုံးမ်ားကေတာ့ သူ႔ႏွလုံးသားထဲမွာ ေသရာပါသည့္အထိ မွတ္ေက်ာက္တင္သြားခဲ့ေလၿပီ။
ဟင့္အင္း ! အဲဒီလိုေတြ မေျပာပါနဲ႔။
ေက်းဇူးျပဳၿပီး အဲဒီလိုေတာ့ မေျပာလိုက္ပါနဲ႔။
ကိုကို ဘယ္ေလာက္ပဲ ခံစားေနရပါေစ ေသခ်င္တယ္လို႔ေတာ့ မေျပာလိုက္ပါနဲ႔။
အဲဒီလိုေျပာမယ့္အစား ကြၽန္ေတာ့္ကိုသာ လာသတ္လိုက္ပါ။
မ်က္ရည္ေတြက ဘယ္လိုမွထိန္းမရေတာ့။
နာက်င္မႈေတြကလည္း ဘယ္လိုမွျဖည္မဆည္ႏိုင္ေတာ့။
ဒီျမင္ကြင္းကို သူ ဘယ္လိုမွ ဆက္မၾကည့္ႏိုင္ေတာ့သျဖင့္ အဲဒီအနီးပတ္ဝန္းက်င္မွ လွည့္ထြက္လာလိုက္သည္။ ခပ္က်ဲက်ဲလွမ္းေနသည့္ ေျခလွမ္းမ်ားက တျဖည္းျဖည္း ပိုမိုျမန္ဆန္လာၿပီး ေဆး႐ုံအေဆာင္ထဲမွ အျပင္ဘက္ဆီသို႔ ေျပးအထြက္မွာပင္
“ အင့္ ! ”
တစ္စုံတစ္ေယာက္ႏွင့္ တိုက္မိသြားသည္။ ဈာန္ေရာင္ခရဲ႕ကိုယ္က အနည္းငယ္သာ ယိမ္းယိုင္သြားေပမဲ့ တစ္ဖက္လူကေတာ့ တံခါးကို အရွိန္ျဖင့္ သြားေျပးေဆာင့္မိသည္။
“ က်စ္ ! ဘယ္လိုျဖစ္လို႔ ေဆး႐ုံထဲမွာ အတင္းေျပး ... ဟင္ ! ဈာန္ ! ”
နာေနသည့္လက္ေမာင္းတစ္ဖက္ကို ဇင္ဇင္ ပြတ္ေနရင္း ေဒါသထြက္ထြက္ျဖင့္ ေမာ့ၾကည့္လိုက္ခ်ိန္မွာ ဈာန႔္ကို ေတြ႕လိုက္ရသျဖင့္ အရမ္းကို အံ့အားသင့္သြားကာ ရန္ေတြ႕မည့္ စကားလုံးမ်ားေတာင္ ေပ်ာက္ရွသြားရသည္။
“ ဈာန္ ! နင္ ဘယ္လိုလုပ္ ဒီကိုေရာက္ေနရတာလဲ ... ဈာန္ ! နင္ ေနဦး ... ေနဦးေလ ... ဟဲ့ ! ငါ ေမးတာကို ေျဖဦး ... ဈာန္ ! ”
ဇင္ဇင္ ဘယ္ေလာက္ပဲ ေခၚေနပါေစ တစ္ခ်က္ေလးေတာင္ လွည့္မၾကည့္ဘဲ လူကို အတင္းတြန္းတိုက္ကာ ေဆး႐ုံထဲမွ အလ်င္စလို ေျပးထြက္သြားသည့္ ေမာင္ငယ္ျဖစ္သူေၾကာင့္ ခုနက လက္ေမာင္းနာေနတာေတြကိုပါ ဇင္ဇင္ ေမ့ေလ်ာ့သြားခဲ့သည္။
ထို႔အျပင္ စိတ္ထဲမွာလည္း တစ္ခုခုကို သကၤာမကင္းျဖစ္ေနမိသည္။ မနက္ကမွ ဒီေကာင္ေလး ဇင္ဇင့္ဆီကေန ေလးဆက္အေၾကာင္းကို မရမကလာအစ္ထုတ္သြားသည္မဟုတ္လား။
အခုလည္း ဒီေကာင္ေလးက မထင္မွတ္ထားသည့္ေနရာမွာ ရွိေနျပန္ၿပီ။ ဒင္းရဲ႕အျပဳအမူေတြကို ၾကည့္ရသည္မွာလည္း အတန္ငယ္ ထူးဆန္းလွ၏။
တကယ္ပဲ ဘာေတြျဖစ္ကုန္တာလဲ။
သို႔ေပမဲ့ မၾကာေသးခင္ကမွ ျမတ္သူ ဖုန္းဆက္ေျပာထားသည့္ ေလးဆက္ရဲ႕အေျခအေနက ပိုအေရးႀကီးေနသည့္အတြက္ ဈာန္ ဘာေၾကာင့္ ဒီေဆး႐ုံကို ေရာက္ေနရသလဲဆိုသည့္ေမးခြန္းကို ခဏေမ့ထားလိုက္သည္။
ေလးဆက္တို႔ရွိရာအခန္းထဲ ဇင္ဇင္ အေျပးဝင္သြားၿပီးေနာက္ ေတြ႕ျမင္လိုက္ရသည့္ သူငယ္ခ်င္းျဖစ္သူရဲ႕ပုံစံက အရမ္းကို သနားဂ႐ုဏာသက္ဖြယ္ေကာင္းလွသည္။
အဲဒီေနာက္ ေလးဆက္ကို ႏွစ္သိမ့္ေပးၿပီး ေနာင္ခန႔္ကို တိုးတိုးတိတ္တိတ္ ေမးျမန္းၾကည့္ရသည္။ အေၾကာင္းစုံသိလိုက္ရေတာ့မွ သူငယ္ခ်င္းျဖစ္သူအတြက္ေရာ၊ ဆုံးပါးသြားသည့္လူအတြက္ပါ စိတ္မေကာင္းျဖစ္ကာ သက္ျပင္းေမာကို ရႈိက္ထုတ္မိသည္။
ျဖစ္မွျဖစ္ရေလ ေလးဆက္ရယ္။
ဒါနဲ႔ ေနပါဦး။ တစ္ခုခု ထူးဆန္းေနသလိုပဲ။
ဘာျဖစ္လို႔ ေလးဆက္တို႔ရွိေနသည့္္ေနရာမွာ ခန႔္မေဟာ္က ႐ုတ္တရက္ ေပၚလာၿပီး ထိုးလားႀကိတ္လားလုပ္ရတာလဲ။
ဘာျဖစ္လို႔ အဲဒီလိုဝ႐ုန္းသုန္းကားအေျခအေနမွာ ေတာင္ဇလပ္ျဖဴက ကြက္တိႀကီး ေရာက္လာရတာလဲ။
အရမ္းကို မတိုက္ဆိုင္လြန္းဘူးလား။
ေနာက္တစ္ခ်က္က ဈာန္ ... ။
ဈာန္က ဘာျဖစ္လို႔ ဒီေဆး႐ုံမွာရွိေနရတာလဲ။
ဒီကိစၥေတြထဲမွာ ဖုံးကြယ္ထားသည့္ အေၾကာင္းအရင္းတစ္ခုခုေတာ့ ရွိရမည္။
အက်ိဳးအေၾကာင္းေမးျမန္းရန္အတြက္ ဇင္ဇင္ ဖုန္းထုတ္ကာ ဈာန႔္ကို ဖုန္းေခၚလိုက္သည္။ ဖုန္းဝင္သြားေပမဲ့ တစ္ဖက္လူက ဖုန္းမကိုင္။ ေနာက္တစ္ေခါက္ထပ္ေခၚၾကည့္သည့္အခါမွာေတာ့ ဖုန္းပိတ္သြားေခ်ၿပီ။
ထူးဆန္းလိုက္တာ။
ဈာန္က ဘာလို႔ဖုန္းမကိုင္ရတာလဲ။
ထို႔အျပင္ ခုနက ေတြ႕လိုက္ရသည့္ ဈာန႔္ရဲ႕မ်က္ႏွာအေျခအေနကလည္း သိပ္မေကာင္းလွ။
အဲဒီေနာက္မွာေတာ့ ဇင္ဇင္လည္း ဈာန႔္ကို လိုက္ရွာဖို႔ စိတ္ပိုင္းျဖတ္လိုက္ကာ ေဆး႐ုံအေဆာင္ထဲကေန ထြက္လာခဲ့သည္။ ေဆး႐ုံပန္းၿခံအႏွံ႔လိုက္ရွာၾကည့္ေပမဲ့ ဈာန္႔ရဲ႕အရိပ္အေယာင္မွ်ပင္ မေတြ႕။
ဒီေန႔က ဒီဇင္ဘာ ၃၁ရက္ေန႔ျဖစ္သည့္အတြက္ ေဆး႐ုံမွာ လူအသြားအလာ အရမ္းရႈပ္ေထြးေနသည္။ ကားတိုက္မႈ၊ လူ႐ိုက္မႈ၊ အမူးလြန္မႈ၊ အံဖတ္ဆို႔မႈ အစရွိသည့္ကိစၥရပ္ေပါင္းေျမာက္မ်ားစြာျဖင့္ ဆရာဝန္ေတြမွာလည္း နားဖို႔ေနေနသာသာ အသက္ရႈဖို႔အခ်ိန္ေတာင္ရရဲ႕လားမသိ။
ဒီေလာက္ လူေတြ အရမ္းမ်ားျပားေနသည့္ေနရာမွာေတာ့ ဈာန္က ဆက္ေနမည္မဟုတ္တာ ေသခ်ာေပါက္ပင္။
ဒါဆို အိမ္ျပန္သြားတာမ်ားလား။
ျဖစ္ႏိုင္ေခ်မ်ား၏။
အဲဒီေနာက္ ဇင္ဇင္လည္း ကားပါကင္ဆီ သြားကာ ကားေပၚတက္မည္အလုပ္ ဖ်တ္ခနဲ လွမ္းျမင္လိုက္ရသည္က ကားနက္ျပာေလး ... ။
“ ဒါ ... ဒါက ဈာန႔္ရဲ႕ကား မဟုတ္ဘူးလား ”
ေန႔တိုင္း ေက်ာင္းအသြားအျပန္လုပ္ေနရသည့္ ကားနက္ျပာေလးကို ဇင္ဇင္ မမွတ္မိႏိုင္စရာ အေၾကာင္းမရွိပါ။ ဈာန္ရဲ႕ကားက ဒီမွာရွိေနသည္ဆိုလွ်င္ ဈာန္လည္း တျခားေနရာခပ္ေဝးေဝးသို႔ သြားရန္ မျဖစ္ႏိုင္ေတာ့ေပ။
ထိုကားနားသို႔ ဇင္ဇင္ တိတ္တဆိတ္ခ်ဥ္းကပ္သြားလိုက္သည္။ မွန္အမည္းကာထားေသာေၾကာင့္ ကားအတြင္းထဲကို ရွင္းရွင္းလင္းလင္းမျမင္ရေခ်။
ဇင္ဇင္ ေဘးဘီဝဲယာကို တစ္ခ်က္ေဝ့ဝိုက္ၾကည့္လိုက္ကာ ကားနားကို အသာကပ္ၿပီး ခိုးနားေထာင္လိုက္ေတာ့ ရႈိက္သံတခ်ိဳ႕ကို ၾကားလိုက္ရသည္။
ငိုခ်င္စိတ္ကို မနည္းထိန္းထားရသျဖင့္ ရႈိက္ရႈိက္ၿပီး ထြက္လာသည့္ တနင့္တပိုးအသံ ... ။
၎ရႈိက္သံေၾကာင့္ ဇင္ဇင့္ရင္ထဲမွာ မီးလို ပူေလာင္သြားရသည္။
ဘုရား ! ဘုရား ! ဘာေတြျဖစ္ကုန္တာလဲ။
ဘာေတြျဖစ္ခဲ့လို႔မ်ား ဈာန္ေရာင္ခလိုမ်ိဳး သူ႔ေမာင္ငယ္က ငိုသံ၊ ရႈိက္သံေတြ တရဆက္ထြက္လာရသည့္အထိ ျဖစ္ေနတာလဲ။
ဇင္ဇင္ ဒီအတိုင္း ဘယ္လိုမွဆက္ေနလို႔မရေတာ့သျဖင့္ ကားတံခါးကို တဒုန္းဒုန္းထုကာ
“ ဈာန္ ! နင္ အထဲမွာ ရွိတယ္မလား ... ကားတံခါးကို ဖြင့္ေပးစမ္း ဈာန္ ... ဘာေတြျဖစ္ခဲ့တာလဲ ... ဈာန္ နင္ ငါ့ကို စိတ္ပူေအာင္ မလုပ္စမ္းနဲ႔ ... ကားတံခါးကို ျမန္ျမန္ဖြင့္ေပး ... ဘာေတြျဖစ္ခဲ့လဲဆိုတာ ငါ့ကို ေျပာျပလို႔ ရတယ္ ... နင္ ဘာေတြျဖစ္ေနတာလဲ ဈာန္ ”
ကားတံခါးက ပြင့္မလာ။ ထို႔အျပင္ ရႈိက္သံေတြကလည္း တိတ္က်သြားသည္။ ဇင္ဇင္ သည္းမခံႏိုင္ေတာ့ဘဲ ကားတံခါးကို ထပ္ထုလိုက္ၿပီး
“ ဈာန္ နင္ အခုခ်က္ခ်င္း ကားတံခါးကို မဖြင့္ေပးရင္ ငါ ေလးဆက္ကို သြားေမးလိုက္မွာေနာ္ ”
တစ္ခြန္း ... ။
စကားတစ္ခြန္းပဲ ေျပာရေသးသည္။
ထိုစကားတစ္ခြန္းကလည္း တစ္ခြန္းဆို ဆိုသေလာက္ ထိေရာက္သည့္ပုံေပၚသည္။
ကားတံခါးက ႐ုတ္ျခည္းပြင့္လာသည္။ ဇင္ဇင္လည္း ရလာသည့္အခြင့္အေရးကို လက္လႊတ္မခံဘဲ ေဘးခုံမွာ အလ်င္စလိုဝင္ထိုင္ကာ ကားတံခါးကို ဆြဲပိတ္လိုက္သည္။
ေဘးကို လွည့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ဈာန္က ငိုထားပုံေပၚသည္။ မ်က္ရည္စမ်ား ေဝ့သီေနသည့္ မ်က္ခမ္းစပ္မ်ားက နီရဲေနၿပီး အံတင္းတင္းႀကိတ္ထားသည္ကိုလည္း ေတြ႕လိုက္ရသည္။
ထို႔အျပင္ စတီရာတိုင္ေပၚတင္ထားသည့္ ဈာန႔္လက္ေခ်ာင္းမ်ားကလည္း ေသြးေၾကာစိမ္းတို႔ ထင္းေနကာ တဆတ္ဆတ္တုန္ရင္ေနသည္။
၁၅ႏွစ္ေက်ာ္ ၁၆ႏွစ္နီးပါး အၿမဲတေစေတြ႕ျမင္ေနသည့္ ဈာန္ေရာင္ခဆိုသည့္ ကေလးတစ္ေယာက္မွာ ဒီလိုတုန္လႈပ္ေနသည့္ ပုံရိပ္မ်ိဳး ရွိလိမ့္မယ္လို႔ ဇင္ဇင္ လုံးဝမထင္ထားမိခဲ့ေပ။
တစ္ခါေလးေတာင္ မေတြ႕ဖူးခဲ့။
ယုတ္စြအဆုံး ဈာန႔္မာမီဆုံးသည့္အခ်ိန္မွာေတာင္ မ်က္ရည္က်သည္မွလြဲ၍ ယခုလို တုန္လႈပ္ေျခာက္ခ်ားေနျခင္းမ်ိဳးမရွိခဲ့။
ဈာန႔္ရဲ႕လက္ရွိအေျခအေနက အသိစိတ္ကင္းလြတ္ေနသကဲ့သို႔။
“ ဈာန္ ! ဈာန္ ! နင္ အဆင္ေျပရဲ႕လား ”
ဘာတုံ႔ျပန္မႈမွ ျပန္မရလာသည့္အတြက္ ဇင္ဇင္ ပိုစိုးရိမ္သြားကာ
“ ဈာန္ေရာင္ခ နင္ ဘာေတြျဖစ္ခဲ့တာလဲဆိုတာ ငါ့ကို ေျပာျပစမ္းပါ ”
ဈာန႔္လက္ေမာင္းကို အတင္းဆြဲခါရင္း ေမးေတာ့ ဈာန္က ဇင္ဇင္ဘက္ကို လွည့္ၾကည့္လာသည္။
မ်က္ရည္ေတြ ျပည့္အိုင္ေနသည့္ မ်က္ဝန္းမ်ားက တစ္စုံတစ္ရာကို အရမ္းေၾကာက္႐ြံ႕ေနသလိုမ်ိဳး ... ။
ဒီလိုအေျခအေနမ်ိဳးကို ခပ္ၾကမ္းၾကမ္းကိုင္တြယ္၍မရမွန္း ဇင္ဇင္ ရိပ္မိလိုက္သည့္အတြက္
“ ဈာန္ ေမာင္ေလး ျပႆနာတစ္ခုခုျဖစ္ရင္ ငါ့ကို ေျပာျပေလ ... ဘာေတြျဖစ္ေနလဲဆိုတာကို ေျပာျပမွ ငါတို႔ အတူတူအေျဖရွာလို႔ရမွာေပါ့ ဟုတ္တယ္မလား ”
ဇင္ဇင္ ဈာန႔္ကို ေခ်ာ့ေခ်ာ့ေမာ့ေမာ့ ေမးၾကည့္သည္။ ထိုအခါက်မွ ဈာန႔္ရဲ႕ႏႈတ္ခမ္းက တုန္လႈပ္မႈမ်ားစြာျဖင့္ ပြင့္ဟလာၿပီး
“ ဇင္ ... ဇင္ဇင္ ... ”
“ အင္း ... ေျပာေလ ဈာန္ ... ”
တုန္ရင္ေနသည့္ ႏႈတ္ခမ္းတို႔က တစ္ခုခုကို ေျပာဖို႔တုံ႔ဆိုင္းေနသည္။ ဝန္ေလးေနပုံလည္းေပၚသည္။ အေၾကာက္တရားတို႔ ကိန္းေအာင္းေနပုံလည္း ရသည္။
“ သူကေလ ... သူက ... အသက္မရွင္ခ်င္ေတာ့ဘူးတဲ့ ”
အဲဒီစကားကို ေျပာလိုက္ၿပီးေနာက္ ဈာန္က သူ႔ႏႈတ္ခမ္းကို ကိုက္ကာ မ်က္ရည္မက်ေအာင္ ထိန္းခ်ဳပ္သည္။
သို႔ေပမဲ့ ထိန္းခ်ဳပ္ျခင္းငွာ မစြမ္းသာေသာ မ်က္ရည္စက္မ်ားက ဈာန႔္ရဲ႕ပါးျပင္တစ္ေလွ်ာက္ ေရတံခြန္သဖြယ္ ျဖတ္သန္းစီးဆင္းလာသည္။
“ ကိုကိုကေလ ... သူ႔ခ်စ္သူ ေသသြားလို႔ ... သူကလည္း လိုက္ေသခ်င္တယ္တဲ့ ”
စကားတစ္လုံးခ်င္းစီကို မနည္းအားစိုက္ကာ ေျပာေနရသည့္ ဈာန႔္အသြင္အျပင္က ေသမိန႔္ခ်မွတ္ခံထားရသည့္ အျပစ္သားတစ္ေယာက္ႏွယ္။
“ ဈာန္ရာ ”
ဇင္ဇင္ ဘာဆက္ေျပာရမွန္းမသိေတာ့။ သူငယ္ခ်င္းျဖစ္သူက ႐ူးမတတ္နာက်င္ေနရသလို ေမာင္ျဖစ္သူကလည္း ေသမတတ္ခံစားေနရသည္။ အဲဒီႏွစ္ေယာက္ၾကားထဲမွာ ဇင္ဇင္က ဘာလုပ္လို႔ လုပ္ေပးရမွန္းမသိေတာ့။
“ ဇင္ဇင္ ”
ဇင္ဇင္ ဘာတစ္ခြန္းမွ မတုံ႔ျပန္မိဘဲ ၿငိမ္သက္ေနမိသည္။
“ ေတာင္ဇလပ္ျဖဴက ဘယ္သူေၾကာင့္ ေသသြားရတာလဲဆိုတာကို နင္ သိလား ”
ဇင္ဇင္ ဆက္နားမေထာင္ရဲေတာ့ေပ။ နားေထာင္ဖို႔ကိုလည္း အင္မတန္ေၾကာက္႐ြံ႕ေနမိသည္။ ဈာန္ ထပ္ေျပာလာမည့္ စကားမ်ားက ဘာဆိုတာကို ဇင္ဇင္ ခပ္ေရးေရးေလး ရိပ္မိေနသည္မဟုတ္လား။
“ ဟက္ ! ေတာင္ဇလပ္ျဖဴက ငါ့ေၾကာင့္ ေသသြားရတာ ... ငါ့ေၾကာင့္ ... ဟား ... ဟား ... ဟား ... ငါေၾကာင့္ သူ ေသသြားရတာ ”
႐ူးသြပ္သြားသလားဟု ထင္မွတ္ရေလာက္ေအာင္ မ်က္ရည္မ်ားျဖင့္ ေအာ္ရယ္ေနသည့္ေမာင္ငယ္ကို ၾကည့္ရင္း ဇင္ဇင္ ရင္ေတြ နာလွ၏။
“ ဒါေပမဲ့ ငါက အဲဒီလိုျဖစ္ပါေစလို႔ မရည္႐ြယ္ခဲ့ဘူး ဇင္ဇင္ ... ငါ့ကို ယုံပါ ... ငါကေလ ... ငါက ... ဒီအတိုင္း ရႈပ္ေထြးေနတဲ့အရာေတြကို အကုန္ေျဖရွင္းႏိုင္မယ္ထင္လို႔ လုပ္ခဲ့မိတာ ... ငါ ေတာင္ဇလပ္ျဖဴကို ထိခိုက္ေစခ်င္တာ မဟုတ္ဘူး ... ဒီလိုေတြျဖစ္လာမယ္မွန္း ႀကိဳသိခဲ့ရင္ ငါ အဲဒီလိုလုပ္ခဲ့မိမွာမဟုတ္ဘူး ”
“ ဈာန္ ”
“ ေတာင္ဇလပ္ျဖဴ တစ္ခုခုျဖစ္ရင္ ကိုကိုလည္း နာက်င္ေနရမွာ ငါ သိတယ္ ... ငါ ... ငါ ... ဘာဆက္လုပ္ရမွန္း မသိေတာ့ဘူး ... ကိုကိုက ... ကိုကိုက ငါ့ကို မုန္းသြားမွာလား ... အဲဒီအေၾကာင္းေတြကို ကိုကို သိသြားရင္ သူ ငါ့ကို သတ္ခ်င္ေနမွာ ဟုတ္တယ္မလား ... သူ ငါ့ကို အရမ္းမုန္းသြားမွာ ... ဟင့္အင္း ... ကိုကို သိလို႔မျဖစ္ဘူး ... နင္ တိုးတိုးေနရမယ္ေနာ္ ... ကိုကို သိလို႔မျဖစ္ဘူး ... ကိုကို သိလို႔မျဖစ္ဘူး ”
ေဆာက္တည္ရာမရျဖစ္ေနသည့္ ဈာန႔္ကိုၾကည့္ရင္း ဇင္ဇင္လည္း ဘာလုပ္ေပးရမွန္း မသိျဖစ္ေနခဲ့သည္။
ပါးစပ္ကေန တတြတ္တြတ္ေျပာေနသည့္ ဈာန႔္ကို ၾကည့္ရတာ အေၾကာက္လြန္ေနသည့္ကေလးတစ္ေယာက္လိုပင္။
တစ္စုံတစ္ရာကို အႀကီးအက်ယ္ေၾကာက္႐ြံ႕ေနကာ ရင္မဆိုင္ရဲသည့္ပုံေပၚေနသည္။
“ ဈာန္ေရာင္ခ ! နင္ စိတ္ေအးေအးထားစမ္း ! ”
ဘယ္လိုမွ ထိန္းမရေတာ့သျဖင့္ ဇင္ဇင္ ေအာ္ဟစ္ပစ္လိုက္သည္။
“ ဇင္ဇင္ ... ဇင္ဇင္ နင္ ငါ့ကို ကိုကို႔အစား အျပစ္ေပးပါလား ... အဲဒါဆို ကိုကိုလည္း နည္းနည္းေလာက္ေတာ့ ေက်နပ္သြားမွာ ”
ဇင္ဇင့္လက္ကို ယူၿပီး ဈာန္က သူ႔ပါးသူ တျဖန္းျဖန္း႐ိုက္ေနသည္။
ဒီလို အ႐ူးတပိုင္းျဖစ္ေနသည့္ ျမင္ကြင္းမ်ိဳးကို ဇင္ဇင္ ဆက္မၾကည့္ႏိုင္ေတာ့ဘဲ လက္ကို ျပန္႐ုတ္လိုက္ေတာ့ ဈာန္က ဇင္ဇင့္ကို ေတာင္းပန္ခယသည့္ မ်က္ဝန္းမ်ားျဖင့္ ၾကည့္လာကာ
“ ဇင္ဇင္ ... နင္ ငါ့ကို ပါး႐ိုက္လိုက္စမ္းပါ ... ငါ့မွာရွိသမွ် သြားေတြအကုန္ကြၽတ္ထြက္သြားတဲ့အထိ ႐ိုက္ေပးပါ ... ငါ့ ... ငါ့ရဲ႕ဒီပါးစပ္ကေန ဘာမွမေျပာခဲ့ဘူးဆို ဒီလိုအျဖစ္အပ်က္ေတြ ျဖစ္လာမွာမဟုတ္သလို ကိုကို ... ကိုကိုလည္း အရမ္းနာက်င္ေနရမွာမဟုတ္ဘူး ... ငါ့အမွားေတြပဲ ... ငါ့ေၾကာင့္ ကိုကို အခုလို ငိုေႂကြးေနရတာ ... ငါ လုပ္ခဲ့မိတာ ... ငါ့ေၾကာင့္ ... ”
ဇင္ဇင္ တျဖည္းျဖည္း စိတ္ေတြရႈပ္ေထြးလာရသည္။ ကားတိုက္ခံလိုက္ရသည့္ ေကာင္မေလးက ဆုံးပါးသြားခဲ့ၿပီ။ ကားတိုက္သည့္တရားခံကလည္း ရဲစခန္းကို ေရာက္သြားတာ ၾကာလွၿပီ။ အဲဒါကို ဈာန္က ဘာေၾကာင့္မ်ား သူ႔အမွားလို႔ပဲ တရဆက္ေျပာေနရတာလဲ။
“ ဈာန္ေရာင္ခ ! နင္ ဘာေတြျဖစ္ေနတာလဲ ! ”
ဇင္ဇင္ အသံနည္းနည္းျမႇင့္ကာ ေအာ္လိုက္ေပမဲ့လည္း
“ ငါ့ေၾကာင့္ ... ငါ့ေၾကာင့္ျဖစ္ရတာ ... ငါ့အမွားေတြေၾကာင့္ ကိုကို နာက်င္ေနရတာ ”
“ ဈာန္ေရာင္ခ ! ”
“ ငါ့အမွားေတြေၾကာင့္ ... ငါ့ေၾကာင့္ ... ငါေၾကာင့္ ျဖစ္ရတာ ”
အဓိပၸာယ္တစ္မ်ိဳးတည္းကိုသာ သက္ေရာက္သည့္စကားလုံးမ်ားကို အသိစိတ္ကင္းလြတ္ေနသလိုမ်ိဳး ထပ္ခါထပ္ခါ ညည္းတြားေနသည့္ ဈာန႔္ကို ၾကည့္ရင္း ဇင္ဇင္ တစ္ခုခုလုပ္ဖို႔ ဆုံးျဖတ္လိုက္သည္။
ျဖန္း !
လည္ထြက္သြားသည့္ မ်က္ႏွာ ... ။
ျဖဴသည့္ အသားအရည္ေပၚတြင္ ထင္းခနဲေပၚလာေသာ လက္ငါးေခ်ာင္းရာ ... ။
ဇင္ဇင္ ကိုယ့္လက္ကို ျပန္ၾကည့္ၿပီး တုန္လႈပ္သြားမိသည္။ သူ ဈာန႔္ကို ပါး႐ိုက္လိုက္မိတာပဲ။
တစ္သက္နဲ႔တစ္ကိုယ္ ဘယ္တုန္းကမွ လက္မပါဘဲ အလိုလိုက္ထားခဲ့သည့္ ေမာင္ငယ္ရဲ႕ပါးျပင္ေပၚကို သူ လက္ေရာက္မိခဲ့တာလား။
ဇင္ဇင္ မ်က္ရည္ေတြ ဝဲတက္လာခဲ့သည္။ ႐ိုက္လိုက္မိသည့္ သူ႔လက္ကို ေနာက္လက္တစ္ဖက္ႏွင့္ ျပန္ဆုပ္ကိုင္ထားရင္း
“ အသိစိတ္ဝင္ပါေတာ့ အ႐ူးေကာင္ရဲ႕ ! ဈာန္ေရာင္ခဆိုတဲ့ နင္က ဘာလို႔ အခုလိုေတြ ျဖစ္ေနရတာလဲ ! နင္ ဘာေတြျဖစ္ေနတာလဲ ! ”
ဇင္ဇင္ စိတ္မထိန္းႏိုင္ေတာ့ဘဲ ေအာ္ဟစ္ကာ ငိုခ်လိုက္မိသည္။ ဈာန္က အ႐ိုက္ခံလိုက္ရသည့္ သူ႔ပါးျပင္ကို လက္ဖဝါးႏွင့္ ျပန္ပြတ္ေနရင္း မယုံၾကည္ႏိုင္စြာျဖင့္
“ ဇင္ဇင္ ... ငါ မနာဘူး ... နင္ ႐ိုက္တာ လုံးဝမနာဘူး ... ငါ ဘာမွလည္း မခံစားရဘူး ... ဘာလို႔လဲမသိဘူး ... ငါ ဘာလို႔ မနာရတာလဲ ”
“ ဈာန္ေရာင္ခ ! နင္ ငါ့ကို ႐ူးေအာင္လုပ္ေနတာလား ! နင္တို႔ႏွစ္ေယာက္ၾကားမွာ ငါ တကယ္႐ူးေတာ့မယ္ အ႐ူးေကာင္ရဲ႕ ! ”
ဈာန္ရဲ႕လက္ေမာင္းႏွစ္ဖက္ကို ဇင္ဇင္ ဆြဲခါေနရင္း ေအာ္ဟစ္ပစ္လိုက္သည္။ ဈာန္႔ရဲ႕ခႏၶာကိုယ္က အားမရွိေတာ့သလိုမ်ိဳး ေပ်ာ့ဖတ္ေန၏။
“ ဇင္ဇင္ ... ငါ အရမ္းပင္ပန္းတာပဲ ... အရမ္း ... အရမ္းကို ပင္ပန္းေနၿပီ ... ငါ ... ငါ ... ”
“ ဈာန္ ! ”
ေျပာေနရင္း ေျပာေနရင္း ေခါင္းငိုက္စိုက္က်သြားသည့္ ဈာန႔္ေၾကာင့္ ဇင္ဇင္ တုန္လႈပ္ေျခာက္ခ်ားသြားသည္။ ဈာန႔္ကို ႏႈိးၾကည့္သည္။ ဘယ္လိုမွ ႏိုးမရ။ အဲဒီေနာက္ ဇင္ဇင္လည္း ကားေပၚမွ အလ်င္စလိုဆင္းလိုက္ကာ
“ လာၾကပါဦး ! တစ္ေယာက္ေယာက္ရွိလား ! ဒီမွာ လူတစ္ေယာက္ သတိလစ္ေနလို႔ ! လာၾကပါဦး ! ”
အခုအခ်ိန္မွာ ဇင္ဇင္ အလိုအပ္ဆုံးက ဈာန႔္ကို ကူညီေပးႏိုင္မည့္ လူတစ္ေယာက္သာလွ်င္ ... ။
❇️❇️❇️❇️❇️❇️❇️❇️❇️❇️❇️❇️❇️❇️❇️❇️
ကားလမ္းမတစ္ေနရာ ... ။
ထိုလမ္းမအလယ္၌ လူအမ်ားႀကီး အုံဖြဲ႕ကာ တစ္စုံတစ္ရာကို အသည္းအသန္ၾကည့္ရႈေနၾကသည္။
ထို႔အျပင္ ၎လူအမ်ား၏တီးတိုးေျပာဆိုသံမ်ားကလည္း သူ႔နားထဲသို႔ မဖိတ္ေခၚဘဲ တိုးဝင္လာခဲ့သည္။
ဈာန္ေရာင္ခ ဇေဝဇဝါျဖင့္ လူေတြၾကားထဲ အတင္းတိုးဝင္ကာ ၾကည့္မိေတာ့ ေသြးအိုင္ထဲမွာ လဲက်ေနသည့္ မိန္းမပ်ိဳတစ္ေယာက္ ... ။
ထိုမိန္းမပ်ိဳအား ေပြ႕ဖက္ကာ ေက်ာက္႐ုပ္တစ္႐ုပ္လို ၿငိမ္သက္ေနၿပီး မ်က္ရည္ေတြ စီးက်ေနသည့္ လူငယ္ေလးတစ္ဦး ... ။
“ ကိုကို ”
မထင္မွတ္ထားဘဲ ထိုစကားလုံးက သူ႔ႏႈတ္ဖ်ားကေန ထြက္က်သြားခဲ့သည္။ ၎စကားလုံးက မက်ယ္ေလာင္ေပမဲ့ ထိုလူငယ္ေလးကေတာ့ ၾကားသြားပုံေပၚသည္။
ေသြးမ်ားစြန္းေပေနသည့္ မိန္းမပ်ိဳကို ေပြ႕ဖက္ထားသည့္ကိုကိုက လူအမ်ားႀကီးရွိေနသည့္ၾကားထဲမွ သူ႔ဆီကို တန္းတန္းမတ္မတ္စိုက္ၾကည့္လာသည္။
ထိုအၾကည့္မ်ားထဲမွာ ခါးသီးမႈေတြ၊ ႐ြံ႕ရွာမႈေတြ၊ စက္ဆုပ္မႈေတြ၊ မုန္းတီးမႈေတြ အျပည့္အႏွက္ပါဝင္ေနေသာေၾကာင့္ ဈာန္ေရာင္ခ အေယာင္ေယာင္အမွားမွားျဖင့္ ေနာက္ကို ေျခႏွစ္လွမ္းေလာက္ ဆုတ္မိသြားသည္။
“ ကို ... ကိုကို ”
ဈာန္ေရာင္ခ မယုံၾကည္ႏိုင္။
ကိုကို႔ဆီမွာ အရမ္းေအးစက္သည့္ မ်က္ဝန္းမ်ိဳး ရွိေနသည္တဲ့လား။
ေအးစက္လြန္းလို႔ လူတစ္ေယာက္လုံး ခဲသြားသေယာင္ေယာင္ ... ။
ဘာစကားတစ္ခြန္းမွ မေျပာဘဲနဲ႔ေတာင္ အဲဒီမ်က္ဝန္းမ်ားေၾကာင့္ ဈာန္ေရာင္ခ အႀကိမ္ႀကိမ္ အခါခါ ေသဆုံးေနရသည္။
အရင္တုန္းက ႏူးညံ့သည့္အၾကည့္ေလးမ်ားအစား မုန္းတီးမႈမ်ားက ေနရာယူလာသည္။
အရယ္အၿပဳံးေတြအစား မ်က္ရည္တို႔က အစားထိုးလာသည္။
ဟင့္အင္း ... အဲဒီလိုႀကီး မၾကည့္ပါနဲ႔။
ကြၽန္ေတာ္ ေတာင္းပန္ပါတယ္။
အဲဒီလိုအၾကည့္ေတြနဲ႔ ကြၽန္ေတာ့္ကို မၾကည့္ပါနဲ႔။
ႀကံရာမရသည့္အဆုံး ဈာန္ေရာင္ခ အေနာက္ကို လွည့္ၿပီးထြက္ေျပးသည္။
တတ္ႏိုင္သမွ် အေဝးဆုံးကို ထြက္ေျပးသည္။
ကိုကိုရဲ႕မုန္းတီးစက္ဆုပ္ေနသည့္ အၾကည့္ေတြ ေရာက္မလာႏိုင္မည့္ ေနရာတစ္ခုကို အားသြန္ခြန္စိုက္ထြက္ေျပးသည္။
သို႔ေပမဲ့ သူ ေနာက္လွည့္ၾကည့္လိုက္တိုင္း ကိုကိုရဲ႕႐ြံ႕မုန္းေနသည့္အၾကည့္မ်ားက သူ႔အနား ကပ္ပါလာစၿမဲ။
သူ ေျပးသည္။
ကမာၻအဆုံးထိ မာန္တင္းကာ ေျပးမိေနသလိုပင္။
ေျခေထာက္မွာ ဖိနပ္ပါလား မပါလားဆိုတာကိုလည္း သူ မသိေတာ့။
ေျခေထာက္မွာ ေသြးေတြ ရဲရဲနီေနမွန္းလည္း သူ မသိေတာ့။
သူ သိတာ တစ္ခုတည္းရွိသည္။
သူ႔ကို မုန္းတီးေနသည့္ ၎အၾကည့္မ်ားထံမွ လြတ္ေျမာက္ေအာင္ ထြက္ေျပးရမည္ဆိုတာကိုပင္။
ေျပးရလြန္းလို႔ သူ႔ရင္ဘတ္ေတြ လႈိက္ဖိုလာခဲ့သည္။
အသက္ရႈမဝခ်င္ေတာ့။
သို႔ေပမဲ့ လူက ေျခေထာက္စက္တပ္ထားသလို ထြက္ေျပးေနဆဲပင္။
ေျပးေနရင္းနဲ႔ သူ႔ႏွလုံးသားက တစ္စစီပဲ့ေႂကြကာ ေျပးလမ္းထက္မွာ က်က်န္ေနခဲ့သည္။
“ ဟင့္အင္း ... ကြၽန္ေတာ္ အဲဒီလိုရည္႐ြယ္ခဲ့တာ မဟုတ္ပါဘူး ... ကြၽန္ေတာ္ကေလ ... ကြၽန္ေတာ္က ... တမင္သက္သက္လုပ္တာ မဟုတ္ပါဘူး ”
ရင္ဘတ္က ေအာင့္တက္လာသည္။
ႏွလုံးသားက နာက်င္လာသည္။
မ်က္လုံးေတြက ျပာေဝလာသည္။
သူ လဲက်ေတာ့မည္။
မၾကာခင္အခ်ိန္အတြင္းမွာ သူ လဲက်သြားေတာ့မည္။
အသက္ရွဴရတာ မဝေတာ့ဘူး။
ဘိုင္းခနဲ ပစ္လဲက်သြားသည့္တစ္ခဏ ကတၱရာလမ္းႏွင့္ သူ႔ေခါင္းက အရွိန္ျဖင့္ေဆာင့္မိသြားသည္။
ဒါေပမဲ့ မနာဘူး။
နာက်င္မႈကို မခံစားရဘူး။
ႏွလုံးသားက တစ္စစီပဲ့ေႂကြေနသည့္အခါမွာ အသိစိတ္က ခႏၶာကိုယ္ပိုင္းဆိုင္ရာနာက်င္မႈေတြကို အသိအမွတ္မျပဳေတာ့ဘူး။
နာက်င္ေနမယ္ဆိုတာကို သိေပမဲ့ နာက်င္ရေကာင္းမွန္း မသိေတာ့ဘူး။
ေခါင္းက ေသြးေတြထြက္ေနမယ္ဆိုတာကို သိေပမဲ့ ထိတ္လန႔္စရာလို႔ မထင္ေတာ့ဘူး။
မ်က္စိေရွ႕မွာ ျဖတ္သန္းၿပီး စီးက်ေနသည့္ ေသြးေတြကို ၾကည့္ၿပီး သူ ေျခာက္ကပ္ကပ္ေအာ္ရယ္လိုက္မိသည္။
သူ ျမင္ေနရတုန္းပဲ။
ဒီေလာက္အေဝးႀကီးထိ ထြက္ေျပးခဲ့တာေတာင္ ကိုကိုရဲ႕ေအးစက္သည့္အၾကည့္၊ မုန္းတီးသည့္အၾကည့္စက္ကြင္းကေန သူ မလြတ္ေျမာက္ႏိုင္ခဲ့ဘူး။
အဲဒီအၾကည့္ေတြက သူ႔ေနာက္ကို ကပ္ပါလာေနတုန္းပဲ။
ဈာန္ေရာင္ခ စိတ္ကို ေလွ်ာ့ခ်လိုက္သည္ႏွင့္တစ္ၿပိဳင္နက္ မ်က္ရည္စီးေၾကာင္းတစ္ခုက ပါးျပင္ေပၚက ျဖတ္သန္းၿပီး ေသြးမ်ားႏွင့္အတူ ေရာေႏွာသြားခဲ့သည္။
ေနာက္ဆုံးအေနနဲ႔ သူ႔ႏႈတ္ဖ်ားကေန မပြင့္တပြင့္ထြက္ေပၚလာသည့္ စကားတစ္ခြန္း ... ။
“ ေတာင္း ... ပန္ ... ပါ ... တယ္ ”
❇️❇️❇️❇️❇️❇️❇️❇️❇️❇️❇️❇️❇️❇️❇️❇️
“ ကိုကို ... ကိုကို ... ကြၽန္ေတာ္ တကယ္ေတာင္းပန္ပါတယ္ ... ကြၽန္ေတာ္ အဲဒီလိုျဖစ္ပါေစလို႔ ရည္႐ြယ္ခဲ့တာမဟုတ္ပါဘူး ... ကြၽန္ေတာ္ မွားပါတယ္ ... ကြၽန္ေတာ့္ကို မမုန္းပါနဲ႔ ... မမုန္းလိုက္ပါနဲ႔ ”
ေမ့ေမ်ာေနသည့္ ေမာင္ငယ္ထံမွ ကေယာင္ကတမ္းထြက္ေပၚလာသည့္ အသံမ်ားေၾကာင့္ ေဘးနားက ခုံမွာထိုင္ကာ အိပ္ငိုက္ေနသည့္ ဇင္ဇင္တစ္ေယာက္ မ်က္လုံးေတြ က်ယ္သြားရသည္။
“ ဈာန္ ! ဈာန္ ! ေမာင္ေလး နင္ သတိထားစမ္း ... ဈာန္ စိတ္ေလ်ာ့ထား ... ”
“ ကြၽန္ေတာ့္အမွားေတြပါ ... ကြၽန္ေတာ္ကေလ ... ကြၽန္ေတာ္က ... ”
ဈာန္႔ခႏၶာကိုယ္က ႐ုန္းရင္းဆန္ခတ္ျဖစ္ေနသည္။ ေယာက်ာ္းေလးအားျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ဇင္ဇင္လည္း ထိန္းမႏိုင္ေပ။
“ ဈာန္ေရာင္ခ ! နင္ သတိထားစမ္း ! ”
“ ကိုကို ! ”
ေနာက္ဆုံးေတာ့ ဈာန္ေရာင္ခ မ်က္လုံးပြင့္လာခဲ့သည္။
ေခြၽးသီးေခြၽးေပါက္ေတြ အၿပိဳင္းၿပိဳင္းက်ေနလ်က္ ... ။
ေခါင္းတစ္ခုလုံးကလည္း တူႏွင့္ အထုခံထားရသလို ရီေဝေဝ ... ။
ဘယ္ကိုေရာက္ေနတာလဲ။
ေဆးနံ႔ေတြလည္း မႊန္ထူေနတာပဲ။
သူ ေဆး႐ုံကို ေရာက္ေနတာလား။
ဘယ္လိုျဖစ္ၿပီး သူ ေဆး႐ုံကို ေရာက္ေနရတာလဲ။
ေမးခြန္းေပါင္းေျမာက္မ်ားစြာ ထြက္က်လာသေလာက္ ဦးေႏွာက္က အမွီမလိုက္ႏိုင္ေသးသျဖင့္ ေခါင္းက တဆစ္ဆစ္ကိုက္ခဲလာသည္။
“ ဈာန္ ! ဈာန္ ! နင္ သတိရလာၿပီလား ”
ဇင္ဇင္အသံပဲ။ ဟုတ္တယ္ ။
ဒါက ဇင္ဇင္အသံ ... ။
ေဆး႐ုံကုတင္ေပၚမွာ လွဲေလ်ာင္းေနရာမွ ဈာန္ေရာင္ခ အားတင္းကာ ထထိုင္လိုက္ေတာ့
“ ဈာန္ ... ျဖည္းျဖည္းထ ... ေဆးပိုက္ေတြ ရွိေသးတယ္ ... ျဖည္းျဖည္း ... ”
ဇင္ဇင္က ကမန္းကတန္း ေခါင္းအုံးကို လွမ္းယူကာ သူ႔ေက်ာေနာက္မွာ ခုထားလိုက္သည္။
ဇင္ဇင့္ကို ေမးခြန္းေတြ ေမးမလို႔ပဲရွိေသးသည္။
ေခါင္းက ထိုးကိုက္လာသျဖင့္ မ်က္စိစုံမွိတ္ကာ ေခါင္းကို လက္ျဖင့္ အသာအယာဖိထားလိုက္ရသည္။
အရာအားလုံးကို တမဟုတ္ခ်င္း အကုန္ျပန္သတိရလာသည္။
ျဖစ္ၿပီးသြားခဲ့သည့္ ျမင္ကြင္းေတြအားလုံးက သူ႔စိတ္အာ႐ုံထဲမွာ ဇာတ္လမ္းတစ္ခုလို တရိပ္ရိပ္ျပန္ေပၚလာေလသည္။
ေတာင္ဇလပ္ျဖဴ ... ခန႔္မေဟာ္ ... ကိုကို ... ၿပီးေတာ့ သူ ...
ထိုအေၾကာင္းေတြးမိလွ်င္ ေခါင္းက ပိုကိုက္ခဲလာသလိုပင္။
“ အာ့ ! ”
“ ဘာျဖစ္လို႔လဲ ဈာန္ ... ေခါင္းအရမ္းကိုက္ေနတာလား ... ခဏေနဦး ... ငါ ဆရာဝန္ကို ေျပးေခၚလိုက္ဦးမယ္ ”
ဇင္ဇင္က ထိုင္ခုံမွ ထေတာ့မည္အျပင္ သူ ဇင္ဇင့္လက္ကို ဖမ္းဆြဲထားလိုက္ေတာ့ ဇင္ဇင္က ဘာလဲဆိုသည့္အၾကည့္မ်ားႏွင့္ သူ႔ကို ျပန္စိုက္ၾကည့္လာသည္။
“ ကိုကို ... ကိုကိုေရာ ... သူ အဆင္ေျပရဲ႕လား ”
မ်က္ႏွာငယ္ေလးျဖင့္ ေမးလာသည့္ ေမာင္ငယ္ျဖစ္သူကို ၾကည့္ရင္း ဇင္ဇင္တစ္ေယာက္ လက္ေတြယားလာကာ ဒင္းရဲ႕ေခါင္းကို ေဒါက္ခနဲျမည္ေအာင္ ေခါက္ပစ္လိုက္ခ်င္သည္။
ဒင္းက ႏိုးလာတာနဲ႔ တစ္ခ်ိန္လုံးဂ႐ုစိုက္ေပးေနရတဲ့ အစ္မျဖစ္သူကိုက် တစ္ခ်က္ေလးေတာင္ အဖက္မလုပ္ဘဲ ေလးဆက္ကို တန္းေမးရတယ္လို႔။
ထို႔အျပင္ သူ ေမးသည့္ေမးခြန္းကို ဘယ္လိုျပန္ေျဖေပးရမလဲဆိုတာကိုလည္း ဇင္ဇင္ တကယ္မသိေပ။
ခ်စ္သူတစ္ေယာက္လုံး ဆုံးရႈံးထားရသည့္ လူတစ္ေယာက္က အခုခ်ိန္မွာ ဘယ္လိုနည္းနဲ႔မွ အဆင္ေျပႏိုင္မွာ မဟုတ္ဘူးေလ။
သို႔ေပမဲ့ အဲဒီလိုတည့္တိုးေျဖဖို႔ကလည္း ေမာင္ငယ္ျဖစ္သူရဲ႕အေျခအေနက ... ။
အင္း ... ခက္ေတာ့ ခက္ေနၿပီ။
“ ဇင္ဇင္ ငါ ေမးေနတယ္ေလ ... ကိုကိုေရာ အဆင္ေျပရဲ႕လားလို႔ ... ”
ဇင္ဇင္ တကယ့္ကို ဘယ္လိုျပန္ေျဖရမွန္းမသိျဖစ္ေနခဲ့သည္။ ဇင္ဇင္ ဘာတစ္ခြန္းမွ ျပန္မေျဖေလ ဈာန္ရဲ႕မ်က္ႏွာက ၿပိဳေတာ့မဲ့မိုးလို မည္းေမွာင္လာေလ ျဖစ္ေနခဲ့သည္။
အဲဒီေနာက္ ဈာန္က ဇင္ဇင္ရဲ႕လက္ကို သူ႔လက္ႏွစ္ဖက္ႏွင့္ လာဆုပ္ကိုင္ၿပီး
“ ဇင္ဇင္ ငါ့ကို ေျပာျပပါ ... သူ အဆင္ေျပရဲ႕လား ”
ဒီတစ္ခါမွာေတာ့ ဈာန္ရဲ႕ေလသံေတြကပါ တုန္ရီလာခဲ့သည္။
“ ေလးဆက္ ... သူ ... ”
ဈာန္ရဲ႕မ်က္ဝန္းမ်ားက တစ္ခုခုကို အရမ္းေမွ်ာ္လင့္ေနသလိုလို ... ေစာင့္ဆိုင္းေနသလိုလို ... ။
“ သူ ... အဆင္မေျပဘူး ”
ျပဳတ္က်သြားသည့္ လက္တစ္စုံ ... ။
ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ကင္းမဲ့သြားသည့္ မ်က္ဝန္းတစ္စုံ ... ။
ျဖဴေဖ်ာ့သြားသည့္ မ်က္ႏွာ ... ။
“ ေလးဆက္ သူ႔အိပ္ခန္းထဲက မထြက္တာ ႏွစ္ရက္ရွိၿပီ ... အရမ္းပင္ပန္းေနလို႔ အနားယူခ်င္တယ္လို႔ ေျပာတယ္ ... ၿပီးေတာ့ သူ႔အိမ္ကိုလည္း ဒီကိစၥေတြနဲ႔ပတ္သတ္ၿပီး အေၾကာင္းမၾကားခိုင္းထားဘူး ... အခုထိလည္း သူ႔အိပ္ခန္းထဲက လုံးဝထြက္မလာေသးဘူး ... ေနာင္ခန႔္နဲ႔ျမတ္သူက သူ႔အတြက္ စားေရးေသာက္ေရးကအစ အကုန္ဂ႐ုစိုက္ေပးေနတယ္ ... ဈာန္ နင္ သိပ္စိတ္မပူပါနဲ႔ ... အခုခ်ိန္မွာ ေလးဆက္က အရမ္းစိတ္ပင္ပန္းေနတာေလ ”
ဈာန႔္ရဲ႕လက္ေမာင္းကို ခပ္ဖြဖြပုတ္ကာ ဇင္ဇင္ ႏွစ္သိမ့္မိေသာ္လည္း ျပန္ေျဖသံမၾကားရ။
ဈာန႔္ကို ၾကည့္ရတာ အေတြးႏြံထဲမွာ နစ္ျမဳပ္ေနသလိုပင္။
“ ဈာန္ ”
“ .......... ”
“ ဈာန္ ”
ခပ္ၾကမ္းၾကမ္းေလး ပုတ္လိုက္ေတာ့မွ ျပန္လွည့္ၾကည့္လာသည့္ ဈာန႔္မ်က္ဝန္းမ်ားက အသက္မဲ့ေနသည္ကို ထိတ္လန႔္စြာ ေတြ႕လိုက္ရသည္။
“ ဈာန္ ! ”
“ ဇင္ဇင္ နင္ ထြက္သြားေပး ... ငါ တစ္ေယာက္တည္းပဲ ေနခ်င္တယ္ ”
စိတ္အေျခအေနမေကာင္းသည့္လူကို တစ္ေယာက္တည္းထားခဲ့ဖို႔ရာ ဇင္ဇင္ လုံးဝစိတ္မခ်ပါ။
“ နင္တစ္ေယာက္တည္း ေနလို႔ျဖစ္ပါ့မလား ဈာန္ရယ္ ”
“ ထြက္သြား ... ”
ဈာန႔္ကို ဘယ္လိုမွ နားခ်၍ရမည္မဟုတ္မွန္း ဇင္ဇင္ သိေနသည္။
“ ဒါဆို ငါ အျပင္မွာရွိမယ္ေနာ္ ... တစ္ခုခုလိုတာရွိရင္ ဖုန္းလွမ္းဆက္လိုက္ ... ငါ ခ်က္ခ်င္း လာခဲ့မယ္ ”
ေခါင္းလည္း မညႇိမ့္၊ ေခါင္းလည္း မခါဘဲ ငူငိုင္ေတြေဝေနသည့္ ေမာင္ငယ္ျဖစ္သူကို စိတ္မခ်စြာ ထားခဲ့ၿပီး အခန္းအျပင္ဘက္သို႔ ေလးလံေႏွးေကြးေသာေျခလွမ္းမ်ားျဖင့္ ထြက္လာခဲ့သည္။
အခန္းအျပင္ကို ေရာက္ေတာ့ အခန္းတံခါးအနီးမွာရွိသည့္ ခုံတန္းေလးတြင္ ဝင္ထိုင္လိုက္ၿပီး တစ္စုံတစ္ေယာက္ထံ ဖုန္းဆက္လိုက္သည္။
Phone Ringing ...
“ ဟဲလို ”
“ ေနာင္ခန႔္ ငါပါ ... ဥဥ ... နင္တို႔ အခု ဘယ္မွာလဲ ”
“ ငါေရာ ျမတ္သူေရာ ေလးဆက္ရဲ႕တိုက္ခန္းမွာ ... ”
ေနာင္ခန႔္ရဲ႕အသံက သိပ္အားမရွိေတာ့သည့္ပုံေပၚသည္။ အခုေလာေလာဆယ္မွာေတာ့ အဲဒီႏွစ္ေကာင္ကို ဂ႐ုမစိုက္ႏိုင္ေသးေပ။ အေရးႀကီးကိစၥကိုသာ အရင္ဆုံး ေမးျမန္းရသည္။
“ ေလးဆက္ေရာ အဆင္ေျပရဲ႕လား ... ဘယ္လိုေနေသးလဲ ”
“ ဟူး ... ခုနကေတာ့ ဆန္ျပဳတ္ဝင္ေအာင္ မနည္းတိုက္လိုက္ရတယ္ ... အခုေတာ့ အိပ္ေဆးတိုက္ထားလို႔ အိပ္ေနတယ္ ”
“ ဟဲ့ ! နင္တို႔ ေလးဆက္ကို အိပ္ေဆးတိုက္ထားတာလား ... ေတာ္ၾကာ တစ္ခုခုျဖစ္ေနဦးမယ္ ”
ထိုအခါ ေနာင္ခန႔္ထံမွ သက္ျပင္းခ်သံသဲ့သဲ့ကို ၾကားလိုက္ရသည္။
“ အခုက ေလးဆက္ကို အိပ္ေဆးမတိုက္လို႔မရတဲ့အေျခအေနျဖစ္ေနတယ္ဟ ... သူ မအိပ္တာ ႏွစ္ရက္ေတာင္ရွိေနၿပီ ... ဒီအတိုင္းလႊတ္ထားရင္ လဲသြားလိမ့္မယ္ ... နင္လည္း သိပ္စိတ္မပူပါနဲ႔ ... ငါတို႔ ဆရာဝန္နဲ႔ တိုင္ပင္ၿပီးမွ လုပ္တာပါ ”
“ ဒါဆိုလည္း ၿပီးေရာ ... ငါက စိတ္ပူလို႔ေမးၾကည့္တာ ... မနက္ျဖန္ ငါ ေမျမတ္ကိုေခၚၿပီး ေလးဆက္ဆီ လာခဲ့ဦးမယ္ ”
“ ေအး ... ေအး ... လာခဲ့ ... ငါနဲ႔ျမတ္သူလည္း အခုတေလာ ေလးဆက္တိုက္ခန္းမွာပဲ အိပ္ျဖစ္ေနတာ ... သူ႔ကို စိတ္မခ်လို႔ ... ဘယ္အခ်ိန္လဲသြားမလဲဆိုတာကိုပဲ လန႔္ေနရတယ္ ... အခုေတာင္ ေလးဆက္ပုံစံက ယိုင္နဲ႔နဲ႔ျဖစ္ေနၿပီ ”
“ ေလးဆက္ကို ေသခ်ာေလး ဂ႐ုစိုက္ေပးလိုက္ပါဟာ ... သူ႔ခမ်ာ ေတာ္ေတာ္ပင္ပန္းေနမွာ ”
“ ေအးပါ ... နင္ စိတ္မပူပါနဲ႔ ... ေလးဆက္အတြက္ ငါေရာ ျမတ္သူေရာ ရွိတယ္ ... ဒါနဲ႔ ဥဥ နင့္ေမာင္ေလးေရာ ေနေကာင္းသြားၿပီလား ”
႐ုတ္တရက္ေမးျမန္းလိုက္ျခင္းျဖစ္သည္မို႔ ဇင္ဇင္ ေၾကာင္အသြားကာ
“ ဟမ္ ! ဘာကိုေျပာတာလဲ ”
“ ဟိုေန႔ကတင္ နင္ ေျပာတာေလဟာ ... နင့္ေမာင္ေလးေတာင္ အစာအိမ္ေရာင္လို႔ ေဆး႐ုံတက္ရေသးတယ္ဆို ... ”
ထိုအခါက်မွ ေနာင္ခန႔္တို႔ကို ဘယ္လိုေတြ ႐ႊီးခဲ့လဲဆိုတာကို ဇင္ဇင္ ျပန္သတိရသြားသည္။ အဲဒီအခ်ိန္တုန္းကလည္း တကယ့္ကို မ႐ႊီးလို႔ မျဖစ္သည့္အေျခအေနမ်ိဳးကို ေရာက္ေနခဲ့သည္ေလ။ ေလးဆက္ဆီ သတင္းသြားေမးဖို႔ကိုေတာင္ ဈာန႔္ကို စိတ္မခ်လို႔ အခုထိ မသြားရေသး။
ဈာန႔္အေၾကာင္း ေကာင္းေကာင္းသိသူမို႔ ဇင္ဇင္မွာ ဈာန္ ေဆး႐ုံတက္ရသည့္အေၾကာင္း အိမ္ကိုလည္း မေျပာျပရဲ။ အန္ကယ္ေလးကို ေျပာျပဖို႔အတြက္က်ျပန္ေတာ့လည္း အန္ကယ္ေလးက ရန္ကုန္မွာ ရွိမေန။
၎အေၾကာင္းအရာမ်ားေၾကာင့္ ဈာန႔္ကို ေဆး႐ုံေစာင့္ေပးဖို႔အတြက္ ဇင္ဇင္တစ္ေယာက္သာ ရွိေတာ့သည္။
ဈာန႔္ကို ေဆး႐ုံေစာင့္ေပးေနစဥ္အခ်ိန္အေတာအတြင္းမွာ ေလးဆက္ကို ဂ႐ုစိုက္ေပးႏိုင္မွာမဟုတ္သည့္အတြက္ ဇင္ဇင္လည္း လုပ္ႀကံဇာတ္တစ္ခုခင္းကာ သူငယ္ခ်င္းမ်ားကို လိမ္ညာထားမိသည္။
ႏွစ္ရက္လုံးလုံးသတိေမ့ေမ်ာေနသည့္ ေမာင္ငယ္ျဖစ္သူကို မနက္ကေန ညေနအထိ အေဖာ္ျပဳေပးၿပီး ညဘက္က် Male Nurse တစ္ေယာက္လက္ထဲ ဈာန႔္ကို ေသခ်ာအပ္ႏွံကာ အိမ္ကို ဟန္မပ်က္ျပန္လာရသည္။
ဈာန႔္ေၾကာင့္ ဇင္ဇင္မွာ အခုထိ ေလးဆက္ႏွင့္ ေနာက္တစ္ေခါက္ မေတြ႕ရေသးေပ။ အခု ဈာန္ သတိျပန္ရလာၿပီဆိုေတာ့ ဇင္ဇင္လည္း မနက္ျဖန္က် ေလးဆက္ကို သြားေတြ႕လို႔ ရႏိုင္ၿပီေလ။
“ ဪ ... ငါ့ေမာင္ေလးလား ... သူ အဆင္ေျပပါတယ္ ... မနက္ျဖန္ သူ ေဆး႐ုံဆင္းၿပီဆိုေတာ့ ငါလည္း ေလးဆက္ဆီကို လာလို႔ရၿပီေလ ”
“ ေအးဟာ ... လာခဲ့ ... လာခဲ့ ... သူငယ္ခ်င္းေတြမ်ားေတာ့ ေလးဆက္လည္း အားရွိတာေပါ့ ... ဒါဆိုရင္ ဒါပဲေနာ္ ဥဥ ... ငါ့ကို ျမတ္သူ လွမ္းေခၚေနလို႔ ... ”
“ ေအး ... ေအး ... ဒါပဲ ေနာင္ခန႔္ ”
ဇင္ဇင္ ဘဝအေမာေတြၾကားက သက္ျပင္းတစ္ခ်က္ရႈိက္လိုက္ကာ နံရံကို ေခါင္းမွီလိုက္သည္။
“ ဈာန္ ... ေလးဆက္ ... ဈာန္ ... ေလးဆက္ ... နင္တို႔ႏွစ္ေယာက္လုံး ဘာလို႔ အခုလိုမ်ိဳးျဖစ္ေနရတာလဲ ”
ဇင္ဇင္ စိတ္ရႈပ္ေထြးလြန္းစြာ တိုးတိုးေလးညည္းညဴမိသည္။
သို႔ေပမဲ့ ဇင္ဇင္ သတိမထားမိသည့္ အခ်က္တစ္ခ်က္ရွိသည္။
ထိုတံခါးေနာက္ကြယ္မွာ အရိပ္ေဖ်ာ့ေဖ်ာ့ေလးတစ္ခုက ၿငိမ္ၿငိမ္သက္သက္ေလးရွိေနခဲ့သည္ဆိုတာကိုေပါ့။
3:17 P.M
2.7.2021 ( Friday )