ကိုကို့ဒဏ်ရာများကို တွေ့ခဲ့ရသည့်နောက်ပိုင်းမှစ၍ ခန့်မဟော်ဆိုသည့်အမည်က သူ့စိတ်ထဲ မှတ်ကျောက်တင်ထားသကဲ့သို့ စွဲထင်နေခဲ့သည်။
ငွေပေးရင် ဘာမဆိုလုပ်လို့ရသော လောကကြီးထဲမှာ ဒယ်ဒီက ငွေအထုတ်လိုက် ပုံပေးထားသည့် ဈာန်ရောင်ခအဖို့ လူတစ်ယောက်အကြောင်းကို စုံစမ်းဖို့ဆိုတာ အရမ်းကိုလွယ်ကူလွန်းသည်။ ပိုက်ဆံပိုပေးလေ ပိုပြီးအသေးစိတ်သိရလေဖြစ်သည်။
လောကမှာ ငွေက ဒုတိယဘုရားသခင်လို့ဆိုကြပေမဲ့ ဈာန်ရောင်ခအတွက်တော့ ငွေက လက်အောက်ငယ်သားသာသာပင်။
သူ ဆန္ဒရှိသမျှ အရာအားလုံးကို လိုက်ဖြည့်ဆည်းပေးနိုင်သည့် ချစ်စဖွယ်လက်အောက်ငယ်သားလေး ... ။
ချွင်းချက်အနေနဲ့ လေးဆက်ရိပ်သွင်ဆိုသည့်လူကလွဲရင်ပေါ့။
ဖန်ခွက်ထဲရှိ ဘီယာကို မော့သောက်လိုက်တော့ ဘေးနားမှာထိုင်နေသည့် လရောင်က လှမ်းတားသည်။
“ ဈာန် သိပ်မသောက်နဲ့ ... မင်း ဒီကို သောက်ဖို့လာတာ မဟုတ်ဘူးမလား ... ပြီးတော့ ဒီဆိုင်က ငါတို့ လာနေကျမဟုတ်ဘူးဆိုတာကို သတိရဦး ”
လရောင်ရဲ့သတိပေးစကားကြောင့် သူ ဘီယာခွက်ကို စားပွဲပေါ်ပြန်တင်လိုက်သည်။
ဘယ်ဘားပဲဖြစ်ဖြစ်၊ ဘယ်ကလပ်ပဲဖြစ်ဖြစ် သူ သွားတိုင်း အမြဲ စိတ်မချစွာ အဖော်အဖြစ် လိုက်လာပေးတတ်သူက လရောင်ဖြစ်သည်။
နေ့သစ်ကမူ ဒီလိုနေရာမျိုးနှင့် သိပ်ကီးမကိုက်ပေ။ လူများရင် ခေါင်းနောက်တယ်ဆိုသည့်အကြောင်းပြချက်ဖြင့် အမြဲတမ်းချန်ချန်နေခဲ့သည်။
ဈာန်ရောင်ခကလည်း ငယ်ငယ်လေးကတည်းပေါင်းလာသည့် သူငယ်ချင်းအကြောင်း သေသေချာချာသိနေသည့်အတွက် သိပ်မခေါ်ဖြစ်။
ညဉ့်နက်နေပြီဖြစ်သောကြောင့် ဒီဘား၌လည်း အတော်အတန် လူစည်ကားနေပြီဖြစ်သည်။ အချိန်တွေ တရွေ့ရွေ့ကုန်ဆုံးသွားပြီးနောက်
“ ဈာန် ... ဟိုဘက်ကို ကြည့်လိုက် ... ”
လရောင် ညွှန်ပြသည့်နေရာကို ကြည့်လိုက်တော့ ယခုမှ ဘားထဲသို့ဝင်လာသည့် လူတစ်စု ... ။
စားပွဲပေါ်မှာတင်ထားသည့် ဓာတ်ပုံများနှင့် တိုက်စစ်ကြည့်လိုက်တော့ အမှန်တကယ်ပင် ထိုလူအုပ်ထဲမှာ ခန့်မဟော်ဆိုသည့်လူ ပါဝင်နေသည်။
သူ ငှားရမ်းထားသည့်လူက စုံထောက်ဟောင်းဖြစ်သည်မို့ စေ့စပ်သေချာသလို ငွေကိုလည်း နင့်နေအောင်ပေးရသည်။ သို့ပေမဲ့ လိုချင်သည့်သတင်းအချက်အလက်ကို မှန်မှန်ကန်ကန်နှင့် တိတိကျကျရဖို့အတွက်ဆိုရင် ငွေဘယ်လောက်ပေးရပေးရ သူ မမှုချေ။
လူမှားသွားသည်ဆိုတာမျိုး မဖြစ်ရလေအောင် နောက်တဖန် ထိုဓာတ်ပုံများနှင့် သေသေချာချာတိုက်စစ်လိုက်ပြီး
“ သူပဲ ”
ထိုအခါ လရောင်ကပါ ဓာတ်ပုံများကို ကောက်ယူကြည့်ပြီး
“ အေး ... ဟုတ်တယ် ... သူပဲ ... ဒါနဲ့ ဈာန် မင်း ဘယ်လောက်သုံးလိုက်ရလဲ ”
ဈာန်ရောင်ခရဲ့မျက်နှာထက်မှာ မထိတထိအပြုံးတချို့ ပေါ်ပေါက်လာခဲ့ပြီး
“ မင်း မသိတာပိုကောင်းမယ် ... တော်ကြာ လန့်သွားမှာစိုးလို့ ... ”
“ ခွေးကောင် ”
လရောင်က သူ့လက်မောင်းကို လက်သီးဖြင့် ဖွဖွလေး ထိုးလာသည်။
“ ဒါနဲ့ မင်း ငါနဲ့ ဘားကို လိုက်လာတာ ဟိုကောင် ရှိန်ဝါ သိလား ”
လရောင်က သူ့ကိုကျ ဘီယာမသောက်ဖို့ပြောပြီး ကိုယ်တိုင်ကျ ဘီယာခွက်ကို နှုတ်ခမ်းနားမှာ တေ့ထားကာ တစ်ဟုန်ထိုး မော့သောက်လိုက်သည်။
“ အင်း ... သိတယ် ... ငါ ပြောခဲ့တယ် ”
“ သူ မင်းကို ဘာတွေထပ်ပြောသေးလဲ ”
ထိုအခါ လရောင်က ခပ်ယဲ့ယဲ့ပြုံးကာ
“ မပြောပါဘူး ... မင်းကလည်း သူ့အကြောင်းကို သိရက်သားနဲ့ ... သူက ဘယ်တုန်းကများ ငါ့ကိစ္စကို ဝင်ပါဖူးလို့လဲ ”
“ ဒါဆိုလည်း ပြီးတာပဲလေ ... အခု ငါတို့ ဝိုင်းရွေ့ရအောင် ”
“ အေး ”
ဈာန်ရောင်ခတို့နှစ်ဦးလုံး နဂိုထိုင်နေရာမှ ထရပ်လိုက်ကာ ဟိုအုပ်စုနှင့် အနီးဆုံးမှာ ရှိသည့် စားပွဲဝိုင်းသို့ ပြောင်းရွေ့ထိုင်လိုက်သည်။
ထိုစဉ် အလိုက်သိသည့် ဝိတ်တာလေးတစ်ယောက်က သူတို့ဝိုင်းနားရောက်လာကာ
“ အစ်ကိုလေးတို့ ဘာများ မှာကြားချင်လဲခင်ဗျာ ”
“ လရောင် မင်းရော ဘာသောက်ချင်သေးလဲ ”
“ တော်ပြီ ... ငါ မူးလို့ မရဘူး ... သူ စိတ်ဆိုးလိမ့်မယ် ”
“ ငကြောက်ကောင် ”
အရှိုက်ကို ကွက်တိထိမှန်သွားသဖြင့် လရောင်က သူ့ကို လက်ခလယ်ထောင်ပြလာသည်။
အဲဒီနောက် ထိုဝိတ်တာလေးကလည်း သူ မှာကြားသမျှကို မှတ်သားကာ ရို့ရို့ကျိုးကျိုး ပြန်လည်ထွက်ခွာသွားသည်။
“ စောက်သုံးမကျတဲ့ကောင်ကွာ ”
တစ်ဖက်ဝိုင်းမှ ဆူညံဆူညံသံတွေ ထွက်လာသဖြင့် ဈာန်ရောင်ခ နှုတ်ခမ်းပေါ်လက်ညှိုးတင်ကာ လရောင်ကို ငြိမ်ငြိမ်နေပေးရန် အချက်ပြလိုက်ပြီး ဟိုဘက်ဝိုင်းမှ စကားသံများကို တိတ်တဆိတ်နားစွင့်နေလိုက်သည်။
“ ကိုယ် ကြိုက်တဲ့ကောင်မလေးကိုတောင် ရအောင်မယူနိုင်တာ မင်း ဘာစောက်သုံးကျလဲ ”
ထိုအုပ်စုထဲမှ နည်းနည်းအသက်ကြီးမည်ဟုထင်ရသည့်လူတစ်ယောက်က ခန့်မဟော်ဆိုသည့်လူအား မာန်မဲကြိမ်းမောင်းရင်း စားပွဲခုံအား လက်ဝါးဖြင့် တဖြန်းဖြန်းရိုက်နေလျက် ရှိသည်။
ကျန်သည့်လူများကတော့ ထိုစကားဝိုင်း၌ ပါဝင်စွက်ဖက်ခြင်းမရှိဘဲ နားထောင်ရုံအဆင့်မျှသာ ... ။
ခန့်မဟော်ကလည်း စားပွဲပေါ်မှာ တင်ထားသည့် ဘီယာခွက်ကို ကောက်ကိုင်ရင်း ထိုလူပြောသမျှကို ဘာတစ်ခွန်းမှ တုံ့ပြန်ခြင်းမရှိဘဲ ငြိမ်သက်စွာ နားထောင်နေ၏။
“ ခန့်မဟော် ! အခု မင်း ဘယ်လိုဆက်လုပ်မှာလဲ ! ပြောစမ်း ! ”
“ ဇလပ် စိတ်မပါဘဲနဲ့ ကျွန်တော် ဘာတစ်ခုမှမလုပ်ချင်ဘူး အစ်ကိုကြီး ”
၎င်းတုံ့ပြန်မှုကြောင့် ဟိုလူက ပို၍ပင် ဒေါသထွက်သွားကာ
“ စောက်သုံးမကျတဲ့အတွေးအခေါ်တွေ ! မင်း ပြောတော့ အဲဒီကောင်မလေးက မင်းအပေါ်ခံစားချက်ရှိတယ်ဆို ... ဒါဆိုလည်း သူ့ကို ရအောင် ယူလေကွာ ... ဘာခက်တာ မှတ်လို့လဲ ”
ဟိုဘက်ဝိုင်းမှ ပြောသမျှစကားများကို တစ်လုံးမကျန် သေချာအာရုံစူးစိုက်ကာ နားထောင်နေသည့် ဈာန်ရောင်ခရဲ့အသွင်အပြင်က ရုတ်ခြည်းဆိုသလို အေးစက်သွားသည်။
နေဦး။ ဒါက ဘာစကားတွေလဲ။ တောင်ဇလပ်ဖြူက ခန့်မဟော်အပေါ်မှာ ခံစားချက်ရှိနေတယ်ဆိုတာက ဘာကို ပြောချင်တာလဲ။ တောင်ဇလပ်ဖြူက ကိုကို့ကို သစ္စာဖောက်နေတာလား။
“ ဒါပေမဲ့ ဇလပ်က ကျွန်တော့်ကို ငြင်းပြီး ဟိုကောင့်ကို ရွေးချယ်နေတုန်းပဲ ... ကျွန်တော့်ကို ချစ်တယ်လို့ သူ မပြောဖူးပေမဲ့ ကျွန်တော် သိတယ် ... သူ ကျွန်တော့်အပေါ်မှာ ခံစားချက်ရှိနေတယ်ဆိုတာကို ... ”
“ ဒါဆိုလည်း ဟိုကောင့်ကို ရှင်းပစ်လိုက်ပေါ့ကွ ... လွယ်လွယ်လေးကို မင်းက ရှုပ်အောင်လုပ်နေတယ် ... ဟိုကောင်စုတ်လေး မရှိတော့ရင် မင်း ကြိုက်နေတဲ့ကောင်မလေးက မင်းလက်ထဲကို အလိုလိုရောက်လာလိမ့်မယ် ”
ထိုစကားကိုကြားတော့ ဈာန်ရောင်ခ အံကို တင်းတင်းကြိတ်၊ လက်သီးကို ကျစ်ကျစ်ပါအောင်စုတ်ထားကာ ပေါက်ကွဲထွက်ချင်နေသည့်စိတ်ကို မနည်းချုပ်ထိန်းထားရသည်။
ဒင်းတို့ကများ ရာရာစစ !
သူ့စိတ်အခြေအနေကို ရိပ်မိနေသည့်လရောင်က သူ့ပခုံးကို လှမ်းပုတ်ပြီး စိတ်ထိန်းဖို့ အချက်ပြလာသဖြင့် ဈာန်ရောင်ခလည်း ခေါင်းကိုသာ အသာအယာညှိမ့်ပြလိုက်သည်။
အမှန်တော့ စိတ်ရှိတိုင်းသာ လုပ်ခွင့်ရမည်ဆိုလျှင် ဟိုလူ၏စောက်ခွက်ကို လက်သီးနှင့် ပိတ်ပိတ်ထိုးပစ်ချင်သည်။
မတန်မရာ ဒင်းကများ ငါ့လူကို !
ထိုစဉ် ခန့်မဟော်ထံမှ အလန့်တကြားစကားလုံးများ ထွက်ပေါ်လာခဲ့သည်။
“ မဖြစ်ဘူး ! အဲ့ကောင်တစ်ခုခုဖြစ်ရင် ဇလပ်က ကျွန်တော့်ကို အရမ်းမုန်းသွားမှာ ... အဲ့ကောင်နဲ့ ဇလပ်ကြားက သံယောဇဉ်က အရမ်းကြီးမားတယ် ... ဘယ်သူမှ သူတို့နှစ်ယောက်ကြားကို ဝင်ဖြတ်လို့မရဘူး ”
ဖုန်း !
ဟိုလူက စားပွဲခုံကို ဒေါသတကြီးဖြင့် ထုရိုက်လိုက်ခြင်း ... ။
“ တောက် ! ဒါဆိုလည်း ဘာဆက်လုပ်မလဲ ... မင်းဟာက ဟိုကောင်စုတ်လေးကိုလည်း ထိလို့မရ၊ ကောင်မလေးကိုကျတော့ မင်းက အထိမခံ ... ကဲ ! မင်း ဘာဆက်လုပ်မလဲ ပြော ခန့်မဟော် ! ”
ခန့်မဟော်နှုတ်ဖျားမှ ဘယ်လိုစကားလုံးများ ထွက်ကျလာမလဲဆိုတာက ဈာန်ရောင်ခ၏စိတ်လှုပ်ရှားမှုကို အထွတ်အထိပ်ရောက်စေသည်။
သူ ဟိုဘက်ဝိုင်းကို မသိမသာစောင်းငဲ့ကြည့်လိုက်တော့ ခန့်မဟော်က အင်မတန်စိတ်ရှုပ်ထွေးနေပုံပေါ်သည်။ ထို့အပြင် တစ်စုံတစ်ခုကို ဆုံးဖြတ်ရခက်နေပုံနှင့် မတင်မကျဖြစ်ကာ ဘီယာတွေကိုသာ လှိမ့်သောက်နေတော့၏။
“ ကျွန်တော် တခြားနည်းလမ်းစဉ်းစားပါဦးမယ် အစ်ကိုကြီး ... ကျွန်တော် ဇလပ်ကိုဖွင့်ပြောတော့ ဇလပ်က ပြောဖူးတယ် ... လေးဆက်ရိပ်သွင် စိတ်ထိခိုက်မယ့် ဘယ်လိုကိစ္စမျိုးကိုမဆို သူ မလုပ်ချင်ဘူးတဲ့ ...
ဇလပ်ရဲ့နံပါတ်တစ်ဦးစားပေးက အဲ့ကောင်ဖြစ်နေတဲ့အတွက် ဇလပ်က သူ ဘာပဲလုပ်လုပ် အဲ့ကောင်အတွက်ပဲ အမြဲစဉ်းစားပေးနေမှာ ... ဒါပေမဲ့ ကျွန်တော် သိတယ် ... ကျွန်တော့်ကို ကြည့်တဲ့ ဇလပ်ရဲ့အကြည့်တွေထဲမှာ အချစ်တွေ၊ ခံစားချက်တွေ ပါနေတယ်ဆိုတာကို ... ”
“ ဒါဆို ဟိုတစ်ယောက်အပေါ်မှာရော ... ”
“ ဇလပ်က အစကတည်းက သူ့ကို မောင်လေးတစ်ယောက်လိုပဲ ချစ်တာ ... စတိတ်ကျောင်းတက်ခဲ့တဲ့ကာလတစ်လျှောက်လုံး သူ့ဆီမှာ အပေါင်းအသင်းဆိုလို့ ဇလပ်တစ်ယောက်တည်းပဲရှိတော့ ဒင်းက ဇလပ်ကိုဆို အမြဲတွယ်ကပ်နေတာ ...
ပြီးတော့လည်း တစ်ပူပေါ် နှစ်ပူဆင့် သူ့ရဲ့မိဘတွေက ကားအက်စီးဒန့်နဲ့ ဆုံးပါးသွားကြတော့ ဇလပ်က သူ့အပေါ် အသနားပိုသွားတာလေ ... အဲဒါကို ဒင်းက တမင်အခွင့်ကောင်းယူပြီး ချစ်သူတွေဖြစ်အောင် ဖန်တီးလိုက်တာ ...
ဟက် ! မထုံတတ်တေး လေးဆက်ရိပ်သွင်က အချစ်ဆိုတာ ဘာမှန်းတောင် သိတာမဟုတ်ဘဲနဲ့ ဇလပ်ကို သူ ချစ်တယ်ဆိုပြီး တစ်ဖက်သတ်ကြီး ယူဆပစ်လိုက်တာလေ ”
အဲဒီနောက် ခန့်မဟော်က စကားကို ဆက်မပြောသေးဘဲ လက်ကျန်ဘီယာကို တစ်ကျိုက်တည်း မော့သောက်လိုက်ကာ
“ ကျွန်တော်နဲ့ အဲ့ကောင် ရန်ဖြစ်တိုင်း ဇလပ်က အမြဲတမ်းငိုရတယ် ... ဇလပ်က ကျွန်တော့်ကို မနာကျင်စေချင်သလို အဲ့ကောင့်ကိုလည်း မထိခိုက်စေချင်ဘူး ... အမှန်တော့ တကယ်တမ်း ဇလပ် ချစ်တာ ကျွန်တော့်ကို ဆိုတဲ့အကြောင်း အဲ့ကောင်ကို သွားပြောပြလိုက်ချင်တယ် ... ဒါပေမဲ့ အဲ့ကောင် စိတ်ထိခိုက်ပြီး ပြိုလဲသွားရင် ဇလပ်က ကျွန်တော့်ကို မုန်းသွားလိမ့်မယ် ....
ကျစ် ! ကျွန်တော်လည်း ဘယ်လိုဆက်လုပ်ရမလဲဆိုတာကို မသိတော့ပါဘူးဗျာ ... ဘာတွေက ဒီလောက်ထိ ဇာတ်လမ်းရှုပ်နေကြတာလဲ ... ချစ်တာကို ချစ်တယ်လို့ဝန်ခံလိုက်ရင် အားလုံးအဆင်ပြေသွားမယ့်ကိစ္စကို ကြားလူတွေရဲ့မသဲကွဲတဲ့ သံယောဇဉ်နှောင်ကြိုးတွေကြောင့် အခု အကုန်တိုင်ပတ်ကုန်ပြီ ”
အဲဒီလိုလား။
လတ်စသတ်တော့ နောက်ကွယ်မှာ ဒီလိုဇာတ်လမ်းတွေ ရှိနေခဲ့တာကိုး။
၎င်းဇာတ်လမ်းကို နားထောင်နေရင်း ဈာန်ရောင်ခရဲ့နှုတ်ခမ်းထက်၌ ပြုံးရိပ်မျှင်ပျပျလေး စွန်းထင်သွားသည်။
ဒါကို အရိပ်ကဲခတ်မြန်သည့် လရောင်ကလည်း မြင်ဖြစ်အောင် မြင်သွားသေးသည်။
“ အရမ်းပျော်နေလား ”
လရောင်က ပြုံးစိစိနှင့် သူ့ကို ပခုံးချင်း လာတိုက်ပြီး မေးသည်။
“ ဒီလိုပါပဲ ”
အစပိုင်းမှာ အေးစက်နေခဲ့သည့် ဈာန်ရောင်ခ၏မျက်နှာက အခုတော့ဖြင့် အပြုံးရိပ်ရိပ်လေး ချိတ်ဆွဲနေလျက် ... ။
ရန်ပွဲဖန်တီးဖို့ ကြံစည်လာခဲ့ပေမဲ့ ပျော်စရာတွေဖြစ်သွားလိမ့်မယ်မှန်း သူ မထင်ထားမိဘူး။
ဘယ်တော့မှ မဖြစ်နိုင်တော့ဘူးလို့ သိထားသည့် အရာတစ်ခုအတွက် မျှော်လင့်ချက်အလင်းတန်းသေးသေးလေး ထွက်ပေါ်လာသလိုပင်။
တခဏအတွင်းမှာပင် ဈာန်ရောင်ခ ဆုံးဖြတ်ချက်တစ်ခုကို ပိုင်ပိုင်နိုင်နိုင်ချမှတ်လိုက်သည်။
ဒီရှုပ်ထွေးနေတဲ့ကစားပွဲကို ဘယ်သူမှ မစတင်ရဲရင် ကျွန်တော့်ဘက်ကပဲ စတင်လိုက်မယ်။
ဘယ်လောက်ပဲ အထပ်ထပ်ရစ်ပတ်ထားတဲ့ သံယောဇဉ်တွေ ဖြစ်နေပါစေ အချစ်ဆိုတဲ့အရာကို မယှဉ်နိုင်ဘူးလို့ ကျွန်တော် ကျိန်းသေပေါက် ယုံကြည်ထားတယ်လေ။
ကိုကို ခင်ဗျား ကျွန်တော့်ကို စောင့်နေပါ။
အခုချိန်ကစပြီး ကျွန်တော် ကိုကို့ဆီ တစ်လှမ်းချင်းတိုးလာတော့မှာ။
❇️❇️❇️❇️❇️❇️❇️❇️❇️❇️❇️❇️❇️❇️❇️❇️
ဒီဇင်ဘာ ၃၁ ရက် ... ။
ည ၁၀ နာရီခွဲခါနီးအချိန် ... ။
မှောင်ရိပ်ခိုနိုင်သည့် ညောင်ပင်ကြီးတစ်ခုအောက်တွင် ကားနက်ပြာလေးတစ်စီးက စက်သတ်ကာ ရပ်ထား၏။
ထိုကားရပ်ထားရာ ညောင်ပင်နှင့် ဆန့်ကျင်ဘက်အရပ်မှာရှိသည့် မနီးမဝေးတစ်နေရာ၌ Red Light Restaurant ဟုအမည်ရသည့် မီးရောင်စုံထိန်လင်းနေသော စားသောက်ဆိုင်ကြီးကြီးမားမားတစ်ခုရှိလေသည်။
ရန်ကုန်မြို့တွင်းဖြစ်သည့်အပြင် Happy New Year နေ့လည်းဖြစ်သောကြောင့် ဖြတ်သွားဖြတ်လာသူများ၊ ဆူညံအော်ဟစ်နေသူများ၊ ဂစ်တာသံဒေါင်ဒေါင်ဒင်ဒင်များနှင့် လမ်းတစ်လျှောက် စည်ကားသိုက်မြိုက်နေ၏။
လမ်းမတန်းဖြစ်သည့်အတွက် ကားများကလည်း တစ်စီးပြီး တစ်စီး ဝှီခနဲနေအောင် အပြိုင်အဆိုင်မောင်းနှင်နေကြသည်။ ညဉ့်နက်လာလေ လူများက ပို၍ အပျော်ဓာတ်များ လွှမ်းမိုးလာလေဖြစ်သည်။
သို့သော် ထိုညောင်ပင်အောက်ရှိ ကားနက်ပြာလေးထဲ ထိုင်နေသော လူတစ်ယောက်ကတော့ ယခုလို ဆူညံပွတ်လောရိုက်နေမှုများ၊ ပျော်ရွှင်မြူးတူးနေမှုများက သူနှင့် ဘာတစ်ခုမှ မသက်ဆိုင်သလို အပြင်ကိုသာ တစိုက်မတ်မတ်ငေးကြည့်နေသည်။
သူ့အကြည့်များရဲ့ဦးတည်ရာအရပ်ကား လူများ စည်ကားမပြတ် ဝင်ထွက်သွားလာနေကြသည့် Red Light Restaurant ... ။
၎င်းအကြည့်များက တစ်ယောက်ယောက်ကို စောင့်ဆိုင်းနေသလိုမျိုး၊ တစ်စုံတစ်ရာကို မျှော်လင့်နေသလိုလိုမျိုး ... ။
ထိုအကြည့်ရပ်ဝန်းတစ်ဝိုက်၌ စိုးရိမ်မှုအငွေ့အသက်များက အလွန်အမင်းရိုက်ခတ်နေ၏။ ထို့နည်းတူစွာပင် စိတ်လှုပ်ရှားမှုအရိပ်အယောင်များကလည်း မဆိုင်းမတွထွက်ပေါ်နေသည်ကို တွေ့မြင်ရ၏။
ကားထဲမှ လူငယ်လေးကား စတီယာတိုင်ကို လက်ညှိုးဖြင့် တတောက်တောက်မြည်အောင် ခေါက်နေရင်း မဖြစ်လာသေးသည့်အကြောင်းအရာများကို တွေးကာ မျက်နှာနုနုချောချောထက်၌ မထိတထိအပြုံးများ ခိုတွယ်လာသည်။
ထိုအပြုံးများက ကောက်ကျစ်ခြင်းအသွင်ကို ဆောင်၏။ ယုတ်မာခြင်းအသွင်ကိုလည်း ဖော်ပြနေ၏။
အဲဒီနောက် ထိုလူငယ်လေးက နာရီကို တစ်ချက်ငုံ့ကြည့်လိုက်ပြီး စိတ်လက်မကြည်သာစွာဖြင့်
“ ကျစ် ! သူ လာသင့်နေပြီမဟုတ်လား ... ဘာလဲ ... ဇင်ဇင်က ငါ့ကို တလွဲတွေ ပြောထားတာလား ”
ကြိမ်းဝါးမှု၊ စိတ်ပျက်မှုများ တစွန်းတစ စွန်းထင်နေသော အသံက အတန်ငယ် အေးစက်စက်နိုင်နေသည်။
ဒီဇင်ဘာညခင်းရဲ့လေပြည်သွေးက ကားမှန်ကို ဖြတ်သန်းကာ ဆော်သွေးပါသော်လည်း ထိုကောင်လေးကမူ အေးစိမ့်မှုကို အနည်းငယ်မျှတောင် ခံစားရပုံမပေါ်ပေ။
ထိုစဉ် အပြင်ဘက်သို့ မျှော်ကြည့်နေသည့် လူငယ်လေးရဲ့မျက်ဝန်းများက ရုတ်တရက် မှေးကျဉ်းသွားသည်။ ထို့နည်းတူ တစ်စုံတစ်ရာကို စိတ်တိုင်းကျသွားသည့်နှယ် အပြုံးများလည်း ပေါ်ပေါက်လာသည်။
“ သူ လာပြီ ”
တစ်ကိုယ်စာကြားရရုံ တိုးဖွဖွအသံ ... ။
စိတ်ကျေနပ်မှုကြောင့် နှုတ်ခမ်းထောင့်စွန်းများက ညွတ်ကွေးသွားကာ လမ်းတစ်ဖက်မှ Red Light Restaurant ထဲသို့ ပျော်ရွှင်စွာဖြင့် ဝင်သွားကြသည့် လူသုံးယောက်အား သူ စိမ်ပြေနပြေထိုင်ကြည့်နေလိုက်သည်။
အထူးသဖြင့် သူ့အကြည့်များကား ၎င်းလူသုံးယောက်အနက် နူးညံ့ချိုသာပုံရသော တစ်စုံတစ်ယောက်ထံ၌ ရစ်ဝဲနေလျက် ... ။
အဲဒီနောက် သူ အချိန်ခဏစောင့်လိုက်သည်။ နာရီဝက်မျှအကြာမှာတော့ အကြောစိမ်းတို့ထင်းနေသည့် လက်ချောင်းသွယ်သွယ်များက ဖုန်းနံပါတ်တစ်ခုကို အသာအယာရိုက်နှိပ်လိုက်သည်။
ဖုန်းဝင်နေသော်ငြား တစ်ဖက်လူက မကိုင်သေးသဖြင့် စိတ်ရှည်လက်ရှည် စောင့်ဆိုင်းရပြန်သည်။
ရတယ်။ ဒီလောက်ကတော့ စောင့်ပေးနိုင်တယ်။ လိုချင်တာ ရဖို့အတွက်ဆို ဘယ်လောက်ပဲဖြစ်ဖြစ် စောင့်ပေးနိုင်တယ်။
စက္ကန့်ပိုင်းမျှအကြာတွင် တစ်ဖက်က ဖုန်းကိုင်လိုက်သဖြင့်
“ ဟဲလို ! ကိုခန့်မဟော်လား ”
“ ဟုတ်ပါတယ် ”
တစ်ဖက်လူထံမှ တုံ့ပြန်သံကိုကြားလိုက်ရသည့်အခါမှာတော့ သူ့မျက်နှာပြင်ထက် မဲ့ပြုံးတစ်ခုက ဖြတ်ခနဲ လျှပ်ပြေးသွားသည်။
“ ကျွန်တော် မေးစရာရှိလို့ဗျ ... ကိုလေးဆက်ရိပ်သွင်နဲ့ မတောင်ဇလပ်ဖြူက ခင်ဗျားရဲ့မိတ်ဆွေတွေလား ”
ထိုမေးခွန်းကို မေးပြီးပြီးချင်း တစ်ဖက်မှ ဘာစကားမှ ပြန်မကြားရဘဲ ခဏတာ ငြိမ်သက်သွားကာ
“ ဟုတ်ပါတယ် ”
ပြန်ဖြေသည့် အသံက လေးလေးပင်ပင်ရှိလှသည်။ ထို့အပြင် စူးစမ်းလိုသည့် မေးခွန်းတစ်ရပ်ပါ ထွက်ပေါ်လာသည်။
“ ဒါနဲ့ ဘာများဖြစ်လို့လဲ မသိဘူး ”
“ ဪ ... သူတို့ရန်ဖြစ်နေကြလို့ဗျ ... အဲဒါနဲ့ မတောင်ဇလပ်ဖြူဆိုတဲ့ တစ်ယောက်က ကျွန်တော့်ကို ခင်ဗျားဆီ ဖုန်းဆက်ပေးဖို့အကူအညီတောင်းခဲ့တာ ... သူတို့ကို ကြည့်ရတာ သမီးရည်းစားထင်တာပဲဗျာ ... အော်ကြီးဟစ်ကျယ်နဲ့ ရန်ဖြစ်နေကြတာ မြင်မကောင်းဘူး ... ကျွန်တော်က ဘေးမှာရှိနေတော့ သူတို့ ရန်ဖြစ်သမျှကို အကုန်ကြားနေရတယ် ”
“ ရန်ဖြစ်တယ်ဟုတ်လား ? မဖြစ်နိုင်တာ ... သူတို့နှစ်ယောက်က ဘယ်တုန်းကမှ ရန်မဖြစ်ဖူးဘူး ”
သူ့အပြောကြောင့် ထိုလူက တကယ်အံ့အားသင့်နေပုံပင်။
“ ရော် ... ခက်ပြီ ... သူတို့နှစ်ယောက် ရန်မဖြစ်ရင် ကျွန်တော်က ခင်ဗျားကို ဘာကိစ္စအားအားယားယားဖုန်းဆက်ရမလဲ ... အခု မတောင်ဇလပ်ဖြူဆိုတဲ့တစ်ယောက်က မျက်ရည်တွေနဲ့ ကျွန်တော့်ကို ခင်ဗျားဖုန်းနံပါတ်လာပေးပြီး ဖုန်းဆက်ပေးဖို့ အကူအညီတောင်းလို့ ကျွန်တော်က ကြားထဲကနေ ဝင်ကူညီပေးရတာ ...
ခင်ဗျား မယုံရင်လည်းနေဗျာ ... ကျွန်တော် သူ့ကို ပြန်ပြောလိုက်မယ် ... ဟိုအစ်မကြီးကတော့ တကယ်သနားစရာကောင်းတယ် ... တရှုံ့ရှုံ့နဲ့ ငိုနေရှာတာ ... အခုတောင် အထဲမှာ သူတို့ရန်ဖြစ်သံတွေနဲ့ အရမ်းဆူညံနေလို့ ကျွန်တော် အပြင်ထွက်ပြီး ဖုန်းဆက်ရတာ ... ဒါပဲဗျာ ... ဖုန်းချလိုက်တော့မယ် ... အချိန်ပုတ်တယ် ”
ဈာန်ရောင်ခ ဖုန်းချမလိုဟန်ပြင်လိုက်ချိန်တွင် တစ်ဖက်မှ အသည်းအသန်တားဆီးလာသည်။
“ ညီလေး ! ညီလေး ! ခဏနေပါဦး ... ဆောရီးကွာ ... အစ်ကို မှားသွားတယ် ဟုတ်ပြီလား ... အစ်ကို တောင်းပန်ပါတယ် ”
ထိုအခါကျမှ ဈာန်ရောင်ခလည်း ဖုန်းကို နား,နား ပြန်ကပ်ထားလိုက်သည်။
“ ညီလေး အခု သူတို့ရန်ဖြစ်နေတာ အခြေအနေတော်တော်ဆိုးလား ... ဇလပ်ရော အရမ်းငိုနေလား ... ဒါနဲ့ ဘယ်နေရာမှာ သူတို့ ရန်ဖြစ်နေကြတာလဲ ”
“ နေရပ်လိပ်စာက Red Light Restaurant ××× လမ်းထောင့်၊ ××× ရပ်ကွက်၊ ××× မြို့နယ်မှာ ... ဖြစ်နိုင်ရင်တော့ မြန်မြန်လေး လာပေးဗျာ ... အခြေအနေက တော်တော်ဆိုးနေတာ ... သမီးရည်းစားတွေ အချစ်စမ်းနေတာလားမသိပါဘူး ... အစ်မကြီးကတော့ ငိုချည်းနေတော့တာပဲ ... ဟိုလူကတော့ အရမ်းဒေါသထွက်နေပုံပဲ ”
“ အဲဒီနေရာက ဇလပ်အိမ်နားမှာပဲ ... ကိုယ် အခုချက်ချင်း လာခဲ့မယ် ညီလေး ... အဆင်ပြေမယ်ဆိုရင် ဇလပ်ကို မထိခိုက်အောင် ကာကွယ်ထားပေးပါ ... ဟိုကောင် ဇလပ်ကို ဘာမှမလုပ်စေနဲ့ ... အစ်ကို အခုချက်ချင်း လာနေပြီ ...
ညီလေး ပြောတဲ့နေရာက အစ်ကို့နေရာနဲ့ နည်းနည်းနီးပေမဲ့ ကားလမ်းတွေက အရမ်းပိတ်နေမှာမို့ နာရီဝက်လောက်တော့ ညီလေး အချိန်ဆွဲထားပေးပါ ... အစ်ကို ရောက်လာမှ ဟိုကောင်နဲ့ ဆက်ရှင်းမယ် ... အစ်ကို ပြောတဲ့အတိုင်း ကူညီပေးပါနော် ညီလေး ... ကျေးဇူးမမေ့ပါဘူး ”
“ ရတယ်လေ အစ်ကို ... ကျွန်တော် ကူညီပေးပါ့မယ် ... ဒါဆို ကျွန်တော် ဖုန်းချလိုက်ပြီနော် ”
တီ ... တီ ... တီ ...
ဖုန်းလေးက ဆက်သွယ်မှုဧရိယာပြတ်တောက်သွားခဲ့လေသည်။ သူ မျှော်လင့်ထားသည့်အတိုင်း နောက်နာရီဝက်ခန့်မျှအကြာတွင် ထိုစားသောက်ဆိုင်ရှေ့၌ ထိုးရပ်သွားသော ကားတစ်စီးကို လှမ်းမြင်လိုက်ရသည်။
အဲဒီနောက် ခန့်မဟော်ဆိုသည့်လူက ကားပေါ်မှ ခပ်သွက်သွက်ဆင်းလာပြီး ဆိုင်ထဲသို့ မပြေးရုံတမယ် လှမ်းဝင်သွားသည်ကိုလည်း တွေ့လိုက်ရသည်။
ခန့်မဟော်ကို ကြည့်ရတာ အရမ်းကို ဒေါသတကြီးဖြစ်နေပုံပင်။ ဒီလူက သူ ထင်ထားတာထက် ပို၍စိတ်မြန်လက်မြန်ရှိလှသည်။
ဤမြင်ကွင်းကို ကြည့်နေရင်း ဈာန်ရောင်ခရဲ့မျက်ဝန်းများက စိတ်လှုပ်ရှားမှုတွေကြောင့် အရောင်တောက်သွားသည်။ နောက်ပိုင်း ဘာတွေ ဆက်ဖြစ်လာမလဲဆိုတာကို သူ အရမ်းသိချင်နေပြီဖြစ်သည်။
ဈာန်ရောင်ခ နာရီကို တစ်ချက်ငုံ့ကြည့်လိုက်တော့ ၁၁နာရီခွဲနေပြီ။ ထို့ကြောင့် ထပ်အချိန်ဆွဲမနေတော့ဘဲ သူ့လက်ချောင်းများက အဆက်မပြတ်လှုပ်ရှားသွားပြီး ဖုန်းနံပါတ်တစ်ခုကို ထပ်နှိပ်လိုက်သည်။
“ ဟဲလို ! ဘယ်သူပါလဲရှင် ”
အေးမြကြည်လင်သည့် အသံချိုချိုလေး ... ။
အနှီမိန်းမပျိုရဲ့အသံလေးက အရင်တစ်ခါ သူ ကြားခဲ့ဖူးသလိုမျိုး ချိုမြိန်နေဆဲပင်။
“ ဟဲလို ! မတောင်ဇလပ်ဖြူလားခင်ဗျာ ”
“ ဟုတ်ပါတယ် ... ကျွန်မပါ ”
“ အစ်မရေ ! ဒီမှာ ခန့်မဟော်ဆိုတဲ့လူက အစ်မဆီ ဖုန်းခေါ်ပေးဖို့ ကျွန်တော့်ကို အကူအညီတောင်းထားလို့ခင်ဗျာ ”
“ မဟော် ? မဟော် ဘာဖြစ်လို့လဲ ”
ရုတ်ခြည်း စိုးရိမ်ပူပန်မှုများဖြင့် ပြည့်နှက်လာသည့် ထိုအမျိုးသမီးလေး၏ အမေးစကားကြောင့်
“ အဲဒါတော့ ကျွန်တော်လည်း မသိဘူး အစ်မ ... စားသောက်ဆိုင်တစ်ခုမှာ ခန့်မဟော်ဆိုတဲ့လူက နောက်လူတစ်ယောက်နဲ့ အကြီးအကျယ်ရန်ဖြစ်နေကြတာ ... ကျစ် ! နောက်တစ်ယောက်နာမည်က ဘာပါလိမ့် ... ခပ်ဆန်းဆန်းပဲ ”
“ လေးဆက် ... လေးဆက်ရိပ်သွင်ဆိုတဲ့နာမည်လား မောင်လေး ”
“ အာ ... ဟုတ်တယ် ... ဟုတ်တယ် ... အဲဒီနာမည်ပဲ ... နာမည်က ဆန်းတော့ ပါးစပ်ထဲ သိပ်မစွဲဘူးဖြစ်သွားတာ ”
“ လေးဆက်တို့ ဘာဖြစ်ကြတာလဲ ... သူတို့ အခု ဘယ်မှာလဲဟင် မောင်လေး ”
ထိုအမျိုးသမီးလေး၏အသံများ တုန်ရင်နေသည်ကို ဈာန်ရောင်ခ သတိထားမိလိုက်သည်။ ကြည့်ရတာ ဟိုနှစ်ယောက်ကို အလွန်အမင်း စိတ်ပူနေသည်ထင်ပါရဲ့။
“ အင်း ... ကျွန်တော်လည်း အကူအညီတောင်းခံရလို့သာ လုပ်ပေးရတာ ... သိပ်တော့မသိဘူး အစ်မရဲ့ ... ဒါပေမဲ့ သူတို့ပုံစံတွေကို ကြည့်ရတာ ထိုးကြကြိတ်ကြတော့မဲ့ ပုံနဲ့ ... ဆိုင်ထဲမှာ ဘယ်သူမှလည်း သူတို့ကို ဝင်မတားရဲကြဘူး ...
ပြီးတော့ ခန့်မဟော်ဆိုတဲ့လူက ဟိုလူ့မျက်နှာကို လက်ညှိုးနဲ့ထိုးပြီး ပြောလိုက်သေးတယ် ... ဘာတဲ့ ... ဇလပ်က ငါ့ကိုပဲ ချစ်တာဆိုလားပဲ ”
“ ဘာ ! မဟော် ဘာတွေလျှောက်လုပ်နေတာလဲ ... လေးဆက်ကို မပြောပါနဲ့လို့ အတန်တန်တားထားရက်နဲ့တောင် ... ”
တစ်ဖက်လူထံမှ ရှိုက်သံတချို့ကို ကြားနေရသည်။
“ လေးဆက် ... လေးဆက်ရော သူ အခု ဘယ်လိုနေလဲဟင် ”
“ အဲဒါတော့ ကျွန်တော်လည်း မသိဘူးဗျ ... အခုတောင် သူတို့ အော်တဲ့အသံတွေက အရမ်းဆူနေလို့ ကျွန်တော် အပြင်ထွက်ပြောနေရတာ ... အစ်မ လာမယ်ဆိုလည်း မြန်မြန်လာဗျာ ... နေရာက Red Light Restaurant ××× လမ်းထောင့်၊ ××× ရပ်ကွက်၊ ××× မြို့နယ်မှာ ... အခုချိန်မှာ အစ်မကလွဲရင် ဘယ်သူမှ သူတို့ကို မတားနိုင်ကြဘူးထင်တယ် ”
“ ဟုတ်ပြီ မောင်လေး ... အဲဒီနေရာနဲ့ အစ်မအိမ်က တော်တော်နီးတယ် ... အစ်မ အတတ်နိုင်ဆုံး မြန်မြန်လာခဲ့မယ် ... ကျေးဇူးပဲနော် မောင်လေး ”
“ ရပါတယ် အစ်မ ”
နောက်ဖုန်းတစ်လုံးကလည်း ဆက်သွယ်မှုဧရိယာပြတ်တောက်သွားပြန်သည်။ ဈာန်ရောင်ခ ခြေချိတ်ထိုင်လိုက်ရင်း ဆေးလိပ်ဘူးထဲက ဆေးလိပ်တစ်လိပ်ကိုယူကာ မီးညှိလိုက်သည်။
မိခင်ဖြစ်သူ ဆုံးပါးသွားပြီးကတည်းက သူ့စိတ်တွေ လေလွင့်နေခဲ့တာ ကြာပြီ။ ဖခင်ဖြစ်သူကလည်း အလုပ်ကိစ္စထက် ပိုအရေးကြီးတာ ဘာမှမရှိဟု သတ်မှတ်ထားသည့်လူ ... ။
ဟက် ! ဈာန်ရောင်ခ ရယ်မောလိုက်သည်။ ထိုရယ်သံများတွင် နာကြည်းမှု၊ အထီးကျန်မှု၊ ဝမ်းနည်းမှုများ စွန်းထင်းနေ၏။
အရက်သောက်လို့ မူးသွားသည့်အချိန်ဆိုရင် ပျော်သည်။ ဘာတစ်ခုမှ မမှတ်မိနိုင်ဘဲ ရီဝေဝေဖြစ်နေသည့် ခံစားချက်လေးက အကောင်းဆုံးပဲလေ။
ဆေးလိပ်သောက်ရသည်ကိုလည်း သူ သဘောကျသည်။ မှုတ်ထုတ်လိုက်သည့်ဆေးလိပ်ငွေ့များထဲမှာ နာကျင်မှုတွေပါ တွယ်ကပ်လျက် ပါသွားသလိုမျိုး တခဏတာလောက်တော့ နေရထိုင်ရ အဆင်ပြေသွားတတ်သည်။
ရန်ပွဲလား။ အင်း ... ရန်ပွဲတွေကတော့ ဒီအတိုင်း စိတ်ပြေလက်ပျောက်ပါပဲ။
လေထုထဲ ဝေ့ခနဲ လွင့်ပျံ့သွားသည့် ဆေးလိပ်ငွေ့များကို ကြည့်ရင်း ဈာန်ရောင်ခ ပြုံးမိသည်။
ဒီနေ့ကို သူ စောင့်နေရတာ အရမ်းကြာခဲ့ပြီ။
ခန့်မဟော်ထံမှ သတင်းကောင်းကို ကြားသိလိုက်ရပြီးနောက်ပိုင်း ကိုကို့ကိုသာမက တောင်ဇလပ်ဖြူနှင့် ခန့်မဟော်ကိုပါ အသေးစိတ်စောင့်ကြည့်ပြီး နောက်ယောင်ခံလိုက်ဖို့အတွက် သူ ငွေအင်အားအမြောက်အများသုံးကာ လူလွှတ်ထားခဲ့သည်။
ထို့ကြောင့် ဒီလူသုံးယောက်လုံးရဲ့လှုပ်ရှားသွားလာမှုမှန်သမျှကို သူ ကြိုသိနေသည်မှာ သိပ်တော့မထူးဆန်း။
ဘယ်လိုနည်းက သူတို့အားလုံးအတွက် အကောင်းဆုံးဖြစ်မလဲဆိုတာကို သေချာစဉ်းစားရင်း စက်တင်ဘာလမှာ သူ့အစီအစဉ်ကို အကောင်အထည်ဖော်ဖို့ ကြိုးစားခဲ့ပေမဲ့ ကံဆိုးချင်တော့ ၎င်းကာလက အချိန်ကောင်းမဟုတ်ခဲ့ပေ။
ထိုလမှာ ဒုတိယနှစ်ဝက်စာမေးပွဲရှိနေသည်မဟုတ်လား။ ၎င်းစာမေးပွဲကြောင့် ဖိအားများနေမည့် ကိုကို့အား ထပ်မံစိတ်ထိခိုက်အောင် မလုပ်ချင်၍ သူ့အစီအစဉ်များကို နောက်ဆုတ်ထားခဲ့သည်။
စာမေးပွဲတွေ ပြီးကုန်လို့ အဆင်ပြေမလားဟု တွေးမိရုံပင် ရှိသေး။ ကျောင်းပိတ်ရက်နှစ်လမှာ အထုတ်ဆွဲကာ ရွာပြန်သွားသည့် ကိုကို့ကြောင့်လည်း သူ့မှာ လွမ်းလွန်းလို့ အရူးတပိုင်းဖြစ်ခဲ့ရသည်။
ဒီဇင်ဘာလ ကျောင်းတွေပြန်ဖွင့်ချိန်မှာလည်း အိမ်ကနေကျောင်း၊ ကျောင်းကနေအိမ်သို့သာ အသွားအလာများပြီး ကျန်သည့်အချိန်တွေဆို အိမ်ထဲမှာပဲ ငြိမ်ကုတ်နေတတ်သည့် ကိုကိုကြောင့် သူ အခက်တွေ့ရပေါင်းများလှသည်။
ဒီလူသုံးယောက်ကို ထိပ်တိုက်ဆုံအောင် လုပ်ပေးဖို့ကြိုးစားခဲ့ပေမဲ့ အကြိမ်ကြိမ်အခါခါ ကျရှုံးခဲ့ရသည်။ ထို့ကြောင့် သူ ထပ်မလှုပ်ရှားတော့ဘဲ လုံးဝပြီးပြည့်စုံမည့်နေ့တစ်နေ့ကို စောင့်ဆိုင်းနေရခြင်းဖြစ်သည်။
ရောက်လာခဲ့ပြီ။
နောက်ဆုံးတော့ ဒီလိုနေ့ရက်က ရောက်လာခဲ့ပြီပဲ။
အခုလိုမျိုး ကိုကိုတစ်ယောက် ညဘက်အပြင်ထွက်ဖို့ဆိုတာ ဒီနေ့တစ်နေ့သာလျှင်ရှိသည်။ သူ လွှတ်ထားသည့်လူများ၏တင်ပြချက်အရဆိုလျှင် တောင်ဇလပ်ဖြူနှင့် ခန့်မဟော်ဘက်မှာလည်း အခြေအနေကောင်းလှသည်။
ဒီလို ရခဲလှသည့်အခွင့်အရေးမျိုးကို သူ လက်လွတ်ခံဖို့စိတ်ကူးမရှိပေ။
အခုလိုမျိုး အရာအားလုံးကို အချိန်ကိုက်ဖြစ်ဖို့ ကျွန်တော် ဘယ်လောက်ထိကြိုးစားအားထုတ်ခဲ့ရလဲ။
ကိုကိုတို့သုံးယောက်လုံး ထိပ်တိုက်ဆုံပြီး ရင်ဆိုင်ဖြေရှင်းကြဖို့ ကျွန်တော် ဘယ်လောက်ထိ မျှော်လင့်ခဲ့ရလဲ။
အရင်ကတည်းက ကျွန်တော်က ကိုကို့ကို အမြဲတမ်း လိုက်စောင့်ကြည့်နေခဲ့တာ။
အခုလည်း တောင်ဇလပ်ဖြူနဲ့ ခန့်မဟော်ကိုပါ စောင့်ကြည့်နေရပြန်ပြီ။
ကျွန်တော်က အရမ်းဆိုးတယ်မလား ကိုကို။
ဒါပေမဲ့လည်း ကိုကို့ကို ပိုင်ဆိုင်ခွင့်ရဖို့ ကျွန်တော့်မှာ ဒီနည်းလမ်းတစ်ခုပဲ ရှိတော့တာလေ။
လပေါင်းများစွာ သေချာအချိန်ယူစုံစမ်းပြီးတော့မှ ကျွန်တော် သိလိုက်ရတာ တစ်ခုရှိတယ်။
ခန့်မဟော်ပြောသမျှ အကုန်မှန်နေတယ်ဆိုတာကိုပဲ။
ခက်တာက ကိုကိုတို့သုံးယောက်ထဲမှာ ခန့်မဟော်ကလွဲရင် ကိုကိုရော၊ တောင်ဇလပ်ဖြူဆိုတဲ့အမျိုးသမီးရော နှစ်ယောက်လုံးက ခံစားချက်တွေကို ကွဲကွဲပြားပြားနားမလည်နိုင်ကြသေးဘူး။
အထူးသဖြင့် ကိုကိုက အဆိုးဆုံးပဲ။
အချစ်ဆိုတာ ဘာမှန်းမသိဘဲနဲ့တောင်၊ တစ်ခါမှ မချစ်ခဲ့ဖူးဘဲနဲ့တောင် ရှည်ကြာတဲ့သံယောဇဉ်တစ်ခုကို အရင်းပြုပြီး ဒီအမျိုးသမီးတစ်ယောက်တည်းကိုပဲ တွယ်ကပ်နေတဲ့ ကိုကိုက သိပ်ဆိုးလွန်းတယ်။
လာပါ ကိုကို ... ။
ကျွန်တော့်ဆီကိုပဲ လာခဲ့ပါ။
ပိုင်ရှင်ရှိနေတဲ့ အဲဒီအမျိုးသမီးကို စွန့်ပစ်ခဲ့ပြီး ကျွန်တော့်ရင်ခွင်ထဲမှာပဲ နားခိုလိုက်ပါ။
ကိုကို့အတွက် သီးသန့်ဖြစ်တည်လာတဲ့ ကျွန်တော့်ရဲ့ရင်ခုန်သံကို ငြိမ်ငြိမ်သက်သက်လေး နားထောင်ပေးပါ။
ကိုကို့အတွက် သီးသန့်ဖြစ်တည်လာတဲ့ ကျွန်တော့်ရဲ့ကြင်နာယုယမှုတွေကို တိတ်တဆိတ်လေး လက်ခံပေးပါ။
ပြီးတော့ ကျွန်တော့်ကို ယုံပါ။
သံသရာတစ်လျှောက်လုံး အဆုံးမရှိတဲ့ချစ်ခြင်းမျိုးနဲ့ ကိုကို့တစ်ယောက်တည်းကိုပဲ ကျွန်တော် အစွမ်းကုန် ချစ်ပေးပါ့မယ်။
အဲဒါကြောင့် အခုလို ၅၂၈နဲ့ ၁၅၀၀ကို ရောထွေးပြီး မှားယွင်းတဲ့ ဆက်ဆံရေး တည်ဆောက်နေကြတာကို ကျွန်တော်ကတော့ ရေငုံနှုတ်ပိတ်မနေနိုင်ဘူး။
ကိုကိုသာ အဲဒီအမျိုးသမီးကို တကယ်ချစ်ရင် ကျွန်တော် လက်လွှတ်ပေးနိုင်ပေမဲ့ ဒီလိုမျိုး အဖြစ်မှန်ကို သိလိုက်ရတဲ့နောက်မှာ ကျွန်တော် လူကောင်းမလုပ်ချင်တော့ဘူး။
တတ်နိုင်သမျှ ကိုကို့ကို ဆွဲထားချင်သေးတယ်။
ရှိသမျှ အင်အားတွေနဲ့ ကိုကို့ကို ပွေ့ဖက်နိုင်ဖို့ ရုန်းကန်ချင်သေးတယ်။
တစ်ခါတည်းပါပဲ။
ကျွန်တော် ဒီတစ်ခါတည်းပဲ ကိုယ့်ကိုယ်ကိုအတွက် အတ္တကြီးပါရစေ။
ကျွန်တော့်ကိုယ်ကျိုးအတွက် သူများတကာရဲ့ချစ်ခြင်းကို ဖျက်ဆီးပစ်ပါရစေ။
တစ်ခါတည်း ... ဒီတစ်ခါတည်းပါ ... ။
တရွေ့ရွေ့သွားနေသည့် နာရီလက်တံများက သူ့အတွက် အရမ်းကို ရှည်ကြာလွန်းသည်ဟု ခံစားနေရသည်။
လူတွေက မျှော်လင့်ချက်တွေ အရမ်းများလာသည့်အခါ မောပန်းလာတတ်သည်လား။
အချိန်ခဏလောက် သူ စိတ်ရှည်ရှည်နဲ့ စောင့်ကြည့်နေသည်။ နည်းနည်းကြာလို့မှ အကြောင်းမထူးရင် ထိုစားသောက်ဆိုင်ထဲ လိုက်ဝင်သွားဖို့အထိ သူ စိတ်ပိုင်းဖြတ်ထားသည်။
ထိုစဉ် ကိုကိုက တံခါးကို တွန်းထိုးကာ စားသောက်ဆိုင်ရှေ့သို့ အသည်းအသန်ပြေးထွက်လာသည်။ ကိုကို့နောက်ကနေ ခန့်မဟော်ရော၊ ကိုကို့သူငယ်ချင်းနှစ်ယောက်ပါ ထပ်ကြပ်မကွာ လိုက်ပါလာသည်။
ကိုကို တစ်ဖက်ကားလမ်းကူးဖို့ ပြင်နေစဥ်မှာပဲ ကိုကို့လက်မောင်းကို ခန့်မဟော်က အကြမ်းပတမ်း ဆွဲဆောင့်လိုက်တာကို မြင်လိုက်ရသဖြင့် ဈာန်ရောင်ခ အနည်းငယ်ထိတ်လန့်သွားရသည်။
ထိုစဉ် သူ သတိထားမိလိုက်သည်က ကိုကို့ရဲ့ပါးပြင်လေး ... ။
ကိုကို့ပါးပြင်လေး နီရဲတွတ်နေသည်မှာ အထိုးခံထားရမှန်း သိသာလွန်းစွာ ... ။
ဈာန်ရောင်ခ ဘယ်လိုမှ ဆက်ထိုင်နေ၍မရတော့သဖြင့် ကားပေါ်မှ ဆင်းကာ ကားလမ်းကူးပြီး ကိုကို့ဆီ သွားရန်ကြံစည်လိုက်သည်။
ထိုအချိန်မှာပင်
ဒုန်း ! ဝုန်း !
“ အား !!! ”
ဘာတွေဖြစ်သွားမှန်း မသိရလိုက်ရဘဲ ရုတ်ခြည်းဆိုသလို ကိုကိုတို့နားမှာ လူတွေ ဝိုင်းအုံလာသည်။
“ ဟေ့ကောင်တွေ ! ကားတိုက်သွားပြီကွ ! ကားတိုက်သွားပြီ ! မြန်မြန်လာကြ ! ”
“ ဘယ်သူ့ကို တိုက်မိတာလဲ ”
“ ဒီမိန်းကလေးက ဟိုဘက်ကားလမ်းကနေ ပြေးလာတာ ! ”
“ ကားသမားရော ! ကားသမား ဘယ်ရောက်သွားလဲ ! ထွက်ပြေးသွားပြီလား ! ”
“ ကားသမားကို ဖမ်းထား ! မလွတ်စေနဲ့ ! ”
“ လူနာတင်ကား ခေါ်ကြစမ်း ! မြန်မြန်လုပ်ကြ ! 199 ကို ဖုန်းဆက်ဦး ! ”
“ အသက်ရှိသေးရဲ့လား ! ”
“ ဒီမိန်းကလေးက သေလောက်တယ် ! ဒီလောက် အရှိန်ပြင်းပြင်းနဲ့ တိုက်မိတာကို ! ”
“ ခေါင်းက ကတ္တရာခင်းနဲ့ သွားရိုက်မိမှတော့ ဒီကလေးမ ဘယ်လိုမှ အသက်မရှင်နိုင်တော့ဘူး ! ”
“ ခေါင်းမှာ သွေးတွေ အများကြီးထွက်နေတယ် ! လုပ်ကြပါဦး ! သေတော့မှာပဲ ! ”
ကျယ်ကျယ်လောင်လောင်အသံများနှင့် ဆူညံပွက်လောရိုက်နေသည့် ပတ်ဝန်းကျင် ... ။
ဘာတွေလဲ။ ဘာတွေဖြစ်ကုန်တာလဲ။
ဈာန်ရောင်ခ လူအုပ်ကြားထဲ အတင်းတိုးဝှေ့ကြည့်လိုက်ချိန်မှာ တွေ့လိုက်ရသည်က သွေးအိုင်ထဲတွင် လဲကျနေသည့် အမျိုးသမီးတစ်ဦး ... ။
သူ့မျက်စိရှေ့တည့်တည့်က အကျည်းတန်မြင်ကွင်းကြောင့် ခြေလှမ်းများက တုန့်ခနဲ ရပ်တန့်သွားသည်။
ဟင့်အင်း ... မဟုတ်ဘူးလေ ... အဲဒီလိုဖြစ်လို့မရဘူး။
ကျွန်တော် ဖြစ်ချင်စေချင်တာ အဲဒီလိုမျိုးမဟုတ်ဘူး။
ထိတ်လန့်တုန်လှုပ်မှုကြောင့် ခြေလှမ်းများက အားလျော့သွားကာ အနောက်ကို ဖြည်းဖြည်းချင်း ဆုတ်သွားသည်။
ဘာလို့လဲ။ ဘာလို့ ဒီလိုတွေ ဖြစ်ကုန်ရတာလဲ။
ဘာဖြစ်လို့ ကံကြမ္မာက ကျွန်တော့်ကိုမှ ဒီလိုလုပ်ရက်ရတာလဲလို့ အော်ဟစ်ပြီး မေးပစ်လိုက်ချင်တယ်။
ဖြူဖျော့ပြီး သွေးမရှိတော့သည့် ကိုကို့မျက်နှာလေးကို မြင်နေရတာ သူ့နှလုံးသားကို ဟက်တက်ခွဲခံလိုက်ရသလို ခံစားနေရသည်။
မျက်ရည်စများ ... ။
တစ်စက်ပြီးတစ်စက် လိမ့်ဆင်းကျနေသည့် ကိုကို့မျက်ရည်စများက ကတ္တရာလမ်းမထက်မှာ တင်ကျန်နေသည့် ထိုအမျိုးသမီး၏သွေးများနှင့်အတူ ရောနှောသွားသည်။
၎င်းအပြင် ဝိညာဉ်ပျောက်ဆုံးသလို ငူငိုင်နေသည့် ကိုကို့ခန္ဓာကိုယ်ကလည်း ထိုသွေးများဖြင့် ပေကျံနေလျက်ရှိသည်။
ပြီးတော့ ကိုကို့လက်ပေါ်က ငြိမ်သက်နေသည့် ထိုအမျိုးသမီးရဲ့ရုပ်ပုံလွှာ ... ။
ရှည်လျားပြီး နူးညံ့ပျော့ပျောင်းသည့် ပိတုန်းရောင်ဆံနွယ်များက အခုချိန်မှာတော့ ထိတ်လန့်စရာကောင်းသည့် သွေးများဖြင့် ရွှဲနစ်နေသည်။
သွေးများကလည်း အခုထိ အဆက်မပြတ်စီးကျနေဆဲ။
ဘယ်လောက်ထိလဲဆိုရင် ထိုသွေးများက တဖြည်းဖြည်း သူ့ခြေထောက်နားထိ ရောက်လာသည်။ ဘေးနားက လူများက သွေးပေမှာစိုးသဖြင့် အတင်းဆွဲခေါ်နေပေမဲ့လည်း သူ့ခြေထောက်တစ်စုံက ဘယ်လိုမှ ရွေ့မရပေ။
ကိုကို ... ။
စိတ်ထဲကပဲ နာနာကျင်ကျင် မြည်တမ်းမိတယ်။
အသံထွက်ပြီး ခေါ်ဖို့တောင် မဝံ့ရဲခဲ့ဘူး။
ကျွန်တော် ကြောက်တယ်။
ကျွန်တော် အရမ်းကြောက်တယ်။
ကျွန်တော် ရှိနေမှန်း ကိုကို ရိပ်မိသွားမှာကို ကြောက်တယ်။
ကြောက်လွန်းလို့ အသက်တောင် မရှူရဲတဲ့အထိ ... ။
ဒီဖြစ်စဉ်တွေက ကျွန်တော်ကြောင့် ဖြစ်လာတာမှန်း ကိုကို သိသွားမှာကို ကျွန်တော် သေမတတ်ကြောက်တယ်။
တကယ်လို့ ကိုကိုသာ အဲဒီအကြောင်းကို သိသွားခဲ့ရင် ကျွန်တော့်ကို သတ်ပစ်ချင်လောက်အောင် မုန်းတီးသွားမှာ။
ပြီးတော့ တောင်ဇလပ်ဖြူ ... ။
သူလည်း ကျွန်တော့်ကို မုန်းနေတော့မှာပဲ။
ကျွန်တော် သူ့အတွက် ဘာလုပ်ပေးရမလဲ။
ကျွန်တော် သူ့ကို ဘယ်လိုတောင်းပန်ရမလဲ။
ဟင့်အင်း ... တောင်ဇလပ်ဖြူ သေလို့မဖြစ်ဘူး။
သူ သေလို့ မရဘူး။
သူ သေသွားရင် ကိုကို နာကျင်ရလိမ့်မယ်။
ကိုကိုက ဒီလိုဝေဒနာကို ခံနိုင်ရည်ရှိမှာမဟုတ်ဘူး။
ကိုကိုက စိတ်မာတဲ့လူ မဟုတ်ဘူး။
တောင်ဇလပ်ဖြူ တစ်ခုခုဖြစ်သွားတာနဲ့ ကိုကိုလည်း တစ်ခုခုဖြစ်သွားလိမ့်မယ်။
တောင်ဇလပ်ဖြူ ... ခင်ဗျား ဘာမှဖြစ်လို့မရဘူး။
ကျွန်တော် တောင်းပန်ပါတယ်။
ခင်ဗျား အသက်ပြန်ရှင်လာပေးပါ။
ကိုကို အဆင်ပြေဖို့အတွက် ခင်ဗျား ပြန်လာပေးမှရမယ် တောင်ဇလပ်ဖြူ ... ။
ထိုစဉ် ရုတ်တရက် မြေပြင်ပေါ် လဲပြိုကျသွားသည့် ခန္ဓာကိုယ်လေး ... ။
ဈာန်ရောင်ခ အစိုးရိမ်လွန်ပြီး ရှေ့တိုးမိလိုက်ပေမဲ့
“ လေးဆက် ! လေးဆက် ! သတိထားစမ်း ! ”
“ နောင်ခန့် ငါတို့ လေးဆက်ကို ဆေးရုံခေါ်သွားမှဖြစ်မယ် ”
သူ့သူငယ်ချင်းနှစ်ယောက်ရဲ့လက်ထဲမှာ ပျော့ခွေစွာ ပါသွားသည့် ကိုကို့ကို ငေးကြည့်ရင်း ဈာန်ရောင်ခ မျက်ရည်တွေ တသွင်သွင်ကျဆင်းလာသည်။
အချိန်တွေ ကြာသွားပြီ။
လူတွေလည်း ရှဲသွားပြီ။
သို့ပေမဲ့ ကတ္တရာလမ်းမထက်မှာ နာကျင်စရာသွေးကွက်ကြီးနှင့် ငိုကြွေးနေသည့်ကောင်လေးတစ်ယောက်ကတော့ ကျန်ရစ်နေဆဲပင်။
❇️❇️❇️❇️❇️❇️❇️❇️❇️❇️❇️❇️❇️❇️❇️❇️
အပိုင်း ( ၅၅ ) က ဘာနဲ့သွားဆက်စပ်သလဲဆိုရင် အပိုင်း ( ၂၇ ) ( ၂၈ ) နဲ့ပါ ...
ဒါဆိုရင်တော့ ခန့်မဟော် ရုတ်တရက်ကြီး ရောက်ချလာပြီး ပြဿနာရှာရတဲ့အကြောင်းအရင်းရယ်၊ မမျှော်လင့်ထားတဲ့အချိန်မှာ ဇလပ် ဗြုန်းစားကြီး ထွက်ပေါ်လာရတဲ့အကြောင်းအရင်းကို သိနိုင်မှာပါ ...
ပြီးတော့ ဈာန့်ရဲ့အတိတ်က ပြီးဖို့ နှစ်ပိုင်းပဲ လိုပါတော့တယ် ... အဲဒါပြီးသွားရင်တော့ ပစ္စုပ္ပန်ကာလကို ပြန်ရောက်ပါပြီ ...
ဇာတ်သိမ်းဖို့ကလည်း ဆယ်ပိုင်းတောင် မလိုတော့ဘူးဆိုတာကို ကြိုအသိပေးထားပါရစေ ...
9:50 P.M
27.6.2021 ( Sunday )