Chapter 52
"Good Afternoon, Mr. Sudalga." bati ng mga kasabayan ko nang makita siya.
Nahinto ako sa paglalakad at napipilitang mag-bow as a respect din sa kanya. Tinignan niya kami, at tumango lamang. Pero bago siya magpatuloy sa dadaanan niya ay sinulyapan niya ako ng tingin.
Gumalaw ang makakapal na kilay niya at hindi ko alam ang dapat na maging reaksyon ko roon. I know that he only wants to get a reaction on me, and he succeeds.
I can't freaking help it..
I eyed him sharply, and he bit his lower lip; already surpassing his damn smirk.
"Fuck off.." I let out, and everyone looked at me.
"You are saying something, Miss Morgan?" kunot ang noo kunwareng tanong niya.
Nanlaki ang mga mata ng mga kasamahan ko rito at iyong si Nicole na naka-interact ko kanina ay bahagya akong siniko. Nag-aalala niya akong tinignan. Sinasabi ng mga mata niya na 'wag kong kalabanin ang boss namin.
"Nothing, Mister Sudalga." I forced a smile at him, and he move a bit closer to me. "Really?"
"Really." ani ko naman.
Nagkatitigan kami.
Gusto ko sanang makipaglabanan pa ng tingin sa kanya pero baka mapansin na ng mga kasamahan ko rito kaya tumikhim ako.
"If you don't mind, I'll go now, Mister Sudalga." He only hums, and I take it as a response so I glanced to Nicole's way and we both start walking again.
Sumunod naman iyong iba pang kasamahan ni Nicole. Hindi ko sila masyadong kinakausap, pero kaylangan ko kaseng makisama para sa team work na dapat mangyare sa amin so I need some adjustment. I somehow should stick to them.
"So..Nanggaling ka pa sa Korea?" Nicole suddenly raised a question, and I breath a sigh of relief because she didn't gossip about what happened earlier, with that man.
I nodded silently at her.
"Nanirahan ka doon?"
"Yes." Nilingon ko siya. "Although I was born here in the Philippines, I've lived there since I'm 5 years old. Doon ako pinalaki ng grandma ko."
Pagkapunta namin sa cafeteria ay dumeretso kami sa counter para bumili ng food.
"Wow, that's why your accent is so weird." aniya nang makaupo na kami.
"What do you mean.. weird?" tanong ko. Napatali naman siya ng buhok.
"Not exactly weird, sorry.." she sheepishly murmurs.
I smiled a little at her.
"It's okay. It's just my first time to hear someone comment on my accent. I don't talk that much, but you observed well, Nicole."
"Since you came in the conference room then. You actually caught all the attention, so even me..I kinda stalk you for a while." pag-amin niya bigla. Hindi ko pinansin iyon. "But I find your accent cute though." pagpapatuloy niya.
"That's nice then. Siguro napaghahalo ko lang talaga minsan 'yung Korean accent ko sa ibang Filipino words."
"Mukha nga.." We both looked to Engineer Arenas when he cleared his throat and stood up.
"Ganda, napansin kong wala kang drinks. Do you want me to buy it for you? Hindi rin kase masyadong malamig 'yung nabili ko." he spoke out. Napababa tuloy ang tingin ko sa table ko at tama siya. Nakalimutan ko nga.
"Can you really?"
"Oo naman ganda, ikaw pa. Malakas ka sa'kin." he wink at me, and I only thanked him.
"Wag mo ngang harutin ang kaibigan ko!" Nagulat ako nang bigla namang sumabat si Nicole. Masama ang tingin niya kay Engineer Arenas.
Magkaaway ba sila?
"Kaibigan?" tanong naman ng lalaki. "Ganda, dapat hindi ka nakikipagkaibigan sa mukhang panda na 'to."
"Dikya!" Nicole hissed, at nagsalubong naman ang kilay ni Engineer.
"Why do you always call me that? I'm not Jellyfish, okay?"
"Oh really? Maharot ka 'diba? Napakakulit mo pa, lahat na lang nabibiktima mo. Isa kang dikya! Doon ka sa dagat magligalig!"
"Sumusobra ka na!"
"Ano..? Lalaban?!" Nakatayo silang dalawa habang nagtatagisan ng tingin, matalim ang tingin ni Nicole habang matalas naman ang ibinibigay na titig sa kanya ni Landon.
Nangunot ang noo ko, at tumikhim kaya napunta sa akin ang atensyon nila.
"Magkakilala ba kayo?" I can't help but to ask.
"Best friend ko, ganda." Engineer Arenas introduced to.
Pilit niyang inaakbayan si Nicole, na kumakawala naman sa kanya.
"Best friend?"
"Yes, ganito lang talaga kami." he chuckles. "Sige, bibili na ako. Ikaw panda? May ipabibili ka pa?"
Umiling naman si Nicole at umupo na muli.
"Hindi na, baka lasunin mo pa ako." nakataas na kilay na sabi nito. Tinawanan lang siya ni Landon at umalis na sa harapan namin.
That's.. weird, but none of my business.
"Alam mo, Nicole. Bagay kayo ni Engineer." ang naging puna ni Claire, isa rin siyang architect. Sa pagkakatanda ko ito iyong nagpakilala rin sa akin kanina.
"Magkaibigan lang kami, magkakabata to be exact." Nicole rolled her eyes, shaking her head in denial. "Naging magkalapit lang kami actually dahil palagi kaming nag-aaway."
"Talaga ba? Baka naman, magka-ibigan kayo niyan." panunukso ni Claire. Hindi niya tinigilan si Nicole sa pagtatanong.
"Yuck!" reaksyon ng katabi ko. "Hindi ako pumapatol sa lalaking kung makadikit sa babae ay parang dikya 'no. Masyadong imposible."
Tahimik ko naman silang pinanood mag-usap. Mukhang kilala rin ni Nicole itong si Claire para makapang-asar ang babae ng ganito. Matagal na siguro silang kinukuha ng Golden Crown sa mga project dito, o baka nga exclusive na sila sa kompanya.
"Asus, Engineer Arenas is actually a good catch, Nicole. He's not just handsome, he's also fun to hang out to. Yes, he's flirting with Architect Morgan. But I bet that Morgan doesn't like him that way though." Nasurpresa ako nang marinig ko ang pangalan ko sa usapan.
Napaangat ang tingin ko sa kanilang dalawa at naabutan kong nakatingin sila sa akin.
"Uh, yes.. I honestly have a—"
"Babe!" Nakarinig ako ng bulungan sa likuran ko at napalingon ako roon. Hindi ko naman inaasahang makikita ko si Prince.
Nang makita niya ako ay lumapit siya sa table namin at hinalikan ako sa pisnge ko.
"Oh.." Bagaman nagulat sa presensya niya ay ngumiti ako sa kanya.
"Chef Villain!" Napatayo ang mga kasamahan ko sa table. Nag-bow sila kay Prince. Mukhang kilala rin siya rito bilang anak ng owner ng Golden Crown.
Tinignan naman sila nang seryoso ni Prince at pinaupo lang din.
Ibinalik ni Prince ang atensyon niya sa akin. Pagkatapos niya akong higitin sa bewang ay inabutan niya ako ng bouquet of flowers. Tinanggap ko iyon.
"Here, my early apology. Hindi kita masusundo mamaya gaya ng sinabi ko kagabi. I have an important thing to do later." he explained, and I secretly raised my eyebrows.
Knowing Prince, he won't make a scene like this just because he can't fetch me.
"Okay lang naman, sana nag-text ka na lang."
"Well, hindi lang naman 'to ang sadya ko. Ginawan din kase kita ng afternoon snack so.."
"You don't need to do this, Prince." I shake my head but eventually cross my arms when I realized something. "Paano mo nalaman ang schedule ko ngayon..?"
He leaned over and helped me sit in my chair first, and borrowed a chair from the empty table before he faced me again.
"Well, pinakialaman ko lang naman 'yung phone mo kahapon." aniya na parang wala lang.
Sinamaan ko siya ng tingin.
"That's my privacy, brute!" But Prince only laughed and pulled out a strand of my hair. "Magiging asawa mo rin naman ako. So what's yours will be mine too, and what's mine; it will be yours too."
"Asawa..?" Napalingon kami sa nagsalita. Kababalik lang ni Engineer Arenas mula sa pagbili ng drinks sa counter.
"Got a problem with that, man?" seryosong sabi naman ni Prince.
"Oh, sorry chef. Crush kase niyan si Architect." mahinang bulong ni Nicole na narinig pa rin naman namin, lalo na ni Prince.
"Well, my fiancee is a beautiful woman, so I think that's normal." Prince kid, and wink at me.
Napataas na talaga ang kilay ko sa kanya.
Too much sweetness.
"I think I need to go now," bigla ay napatingin siya sa phone niya. Nag-appear naman doon ang name na 'scar' and my doubt deepened. Kaagad namang pinatay ni Prince ang screen.
Tumingin siya sa akin at nagpanggap akong walang nabasa.
"Ang dali naman.." kunware ay sibangot ko sa kanya.
"It's emergency in the restaurant. I'm really sorry." He looks sincere, and I can't help but to smile fondly at him.
Who I am to disturb his work?
"It's okay.. You want me to accompany you even just outside?" pag-alok ko at nagkatitigan kami.
"I would love it too but I don't want to cut your lunch, babe."
I shrugged. "Alright, just be careful, Prince."
He immediately stood up and kissed me on the forehead, But I slapped him on the shoulder when he began messing my hair. He chuckled and messed up my hair even more.
"Prince!" I scolded him.
"Bye!" aniya at lumingon sa mga kasamahan ko.
Ngayon ko lang napansin na natahimik sila simula nang dumating si Prince. Hindi lang actually sila, kung hindi pati ang buong cafeteria.
"Please take care of her," bilin ni Prince sa kanila at napailing na ako. "Sometimes she has no intention of eating if no one is inviting. She's too workaholic."
"Sige, chef. We'll take care of Architect Morgan."
"Thank you." He beamed, and looked back at me; signalling himself to leave. "I'll go now, babe."
Pinagmasdan ko lang ang pagtalikod niya. Inayos ko ang buhok ko at sinulyapan ang bulaklak na bigay niya. I'm not stupid to think that he buy it for me just because he can't fetch me; that's just too absurd.
Hindi ganun kababaw si Prince.
Iyong mga bulaklak na ito? Malamang may mas malalim siyang inihihingi ng tawad. Hindi niya lang panigurado masabi sa akin dahil nag-aalangan siya sa maaring maging reaksyon ko.
He's so obvious..
"Uh, so the only son of the owner of Golden Crown..is your fiancee?" Si Nicole ang unang kumibo sa mga kasamahan ko rito sa table.
"Yes, for almost 4 years I think.." Lumipas muna ang isang taon bago siya nagpropose sa akin.
"That long?"
"He proposed to me when I was 19 years old, and he was 21 years old at that time. We're too young to get married, so we plan to bridge more years pa." ang naging paliwanag ko sa kanila.
"That's just so.. wow," Umuwang ang mga bibig nila habang nakatingin sa akin. They all look stunned.
Mayamaya pa ay muling nagsalita si Nicole. May curiosity at confusion sa mga mata niya habang pinagmamasdan ako.
"But you know what Morgan? I, uh, truly thought that you and our boss.. had something."
Bumalot ang kaba sa dibdib ko.
What?!
"You mean.. Mister Sudalga?"
"Yeah, bagay pa naman kayo. But I was wrong, we are wrong.. right, Claire?" Sinundan ko ang tingin niya. "Only our dear Cupid can say.." Claire uttered as she silently reach for her pocketbook.
Hindi na lang ako kumibo.
Tahimik kong pinagpatuloy ang pagkain ko.
Nagbalik naman ang usapan ng mga kasama ko sa table, and I'm thankful kase nalihis na kahit papaano sa akin ang usapan.
Nang matapos kaming kumain ay bumalik na kami sa kaniya-kaniya naming gawain. Naipasa ko na ang ibang plates pero hindi ang kabuuan nito, kaylangan ko pang i-check iyong kila Claire na hindi pa rin tapos. Hindi naman nagmamadali si Mister Sudalga at binigyan pa kami ng maraming oras.
When the evening came, and the work hour stopped; we all bid goodbye to each other. Inalok ako ng hatid ni Engineer Arenas pero dinecline ko siya. Kahit mukhang friendly naman na iyon ay ayoko siyang abalahin. Bukod pa roon ay ayoko rin namang gumawa pa ng issue.
Mainit ang mata sa akin ng mga empleyado sa kompanya dahil alam na nila ngayon na may koneksyon ako kay Prince.
I think I'll just take a taxi.
I didn't bring the car I borrowed from Prince because we both have a plan tonight but then he cancelled it earlier so I'm now here in the waiting area, patiently waiting for the taxi.
"So, my cousin is your fiancee?" I looked at Mister Sudalga when he suddenly came out of nowhere.
"Yes," maikling sagot ko naman.
Napag-usapan namin ni Prince noon na walang makakarating na kahit na anong patungkol sa akin kapag nagkikita sila ng pinsan niya. Mister Sudalga don't have any right to know anything about me.
"How?" this man asked, almost in a low tone while staring deeply at me.
"It's actually none of your business, Mister Sudalga."
"You are my business, Miss Morgan." Napapikit ako nang mariin.
Here we fucking go again.
Bakit ba sobrang mapilit niya ngayon? Kung kaylang tapos na ako sa kanya, bigla siyang aasta ng ganito. Masyado niyang pinagsisiksikan ang sarili niya sa akin. Imbes tuloy na maka-move on na ako completely dahil ilang taon na rin iyong nangyare sa amin.. nauudlot pa.
Siya ang pinakapinoproblema ko ngayon imbes na 'yung trabaho ko. Kahit kase may mga taong nakapalibot sa amin nitong nagdaang araw ay hindi niya ako nilulubayan. Ako na lang ang kusang umiiwas at nag-a-adjust para sa kanya, pero sunod pa rin siya nang sunod sa akin. Wala tuloy akong magawa kung hindi ang maging harsh pa lalo sa kanya. Pinapamukha ko na hindi na niya ako kaylan man maaapektuhan.
"Mister Sudalga, kaylan mo ba ako balak tigilan?" seryosong salita ko. Humarap na ako sa kanya.
"As much as I want to."
Pumirmi ang labi ko.
Ano bang klaseng sagot 'yan?!
"I'm serious. When are you going to stop what you're doing huh?" Hindi na talaga ako natutuwa.
"Hangga't kaya ko."
"Bigyan mo nga ako ng magandang dahilan at bakit kinukulit mo ako?" Nag-cross arm ako sa kanya. "Hindi ka naman ganyan. Malamig ka pa sa yelo noon 'di ba?"
"Yes.. But you know that I'm being different when it comes to you."
"And why is that?" Napabuntong hininga lang siya. Hindi siya nakasagot.
Mula sa kinauupuan ko ay tumayo ako. Ganun din ang ginawa niya. Akmang tatalikuran ko na siya nang pigilan niya ako. Hinawakan niya ang braso ko, at bumilis ang tibok ng puso ko sa paraan kung paano dumikit ang palad niya sa balat ko ngayon.
"Let me go." mariing utos ko. Nang hindi siya sumunod ay napilitan akong lumingon sa kanya.
"Never." His expression softened when our eyes met. "Let me drive you instead, Sonia."
"No. I already book one."
"I will pay for it."
"Hindi na kaylangan. I don't need your money, Mister Sudalga. I have mine." I hissed.
"That's not what I mean."
"I don't care!" Tinanggal ko ang kamay niya sa braso ko at mabilis na pinara 'yung taxi na kararating lang ngayon.
Narinig ko ang sunod-sunod na pagtawag niya sa akin ngunit hindi ko na siya nilingon pa. Why can't he just leave me alone?! Mas magagalit lang lalo ako sa kanya if he will always act like this. I don't want to do anything with him anymore.
I am better without him in my life.
When I got in the taxi, I immediately sat down. I put my bag on the side while my eyes focused in the rare mirror because Mister Sudalga was still standing there, looking at me as if he was already begging for me to come back with him.
I sighed and averted my eyes at him.
Later on, I feel the unusual acceleration of this vehicle so my forehead furrowed. I looked straight at the driver. I kind of shocked to see that he was sweating profusely. He also keeps glancing at his wounded left arm.
"Manong, are you okay?" I asked, but I didn't get an answer. Instead, he sped up his driving.
Nagsalubong na ang magkabilang kilay ko.
"Putang ina! Nasundan pa rin nila ako?!" My lips parted when he suddenly become aggressive.
Tinignan ko kung saan siya nakatingin at nanlaki ang mga mata ko nang makita sa likod ang dalawang sasakyang pampulis. Mukhang hinahabol ang taxi na ito!
"A-anong nangyayare manong—"
"Manahimik ka kung ayaw mong mamatay!" he yelled at me. Mabilis kong hinawakan ang pintuan para sana buksan ito nang bigla naman siyang maglabas ng kutsilyo..
"Wag kang magulo!" Itinutok niya ito sa akin.
"Shut up! I'll go!" naiinis na sabi ko. Kinakabahan man ay tinatago ko iyon. I need to get out here!
"Putang ina talaga! Sige, lumabas ka!" Sinamaan ko siya ng tingin. Malakas kong sinipa iyong pintuan. "Lalabas talaga ako!"
Tumalon ako palabas ng taxi at hindi hinayaang maabot niya ako. Pero sa bilis niyang magpaandar ngayon, expected ko ng masama ang kahahantungan ko. Tumama ang ulo ko sa kung saan at bumagsak naman ang katawan ko sa gilid ng kalsada.
Nakita yata ng isang police mobil na may nakalabas sa taxi kaya tumigil ito. Habang iyong isa pang police mobil ay nagpatuloy sa paghabol doon sa taxi.
Damn it. Ang sakit ng katawan ko.
"Miss?! Are you okay?" I looked at that familiar voice. Si Senior Inspector Gino pala ito.
"N-no," I murmurs, but I tried to stand up.
Nanlaki naman ang mga mata niya nang ma-recognize ako. Tumingin siya sa likuran niya at may tinawag na kung sino bago ako alalayan.
"Nia!" Harold called out.
Nag-aalala niya akong inilagay sa bisig niya. Napadaing naman ako nang makaramdam ng hapdi sa tuhod at siko ko. Napamura siya bago ko naramdaman ang dahan-dahang pagbuhat niya sa akin.
Isinakay niya ako sa police mobil nila at sinabing dadalhin ako sa hospital pero pinigilan ko siya.
"I-I'm okay.." nakakagat sa pang-ibabang labing sabi ko. Pinipigilan ko ang pag-iyak.
What if natuluyan ako sa taxi na iyon? P-paano na ang mga anak ko?
"Sshh, Nia. Don't cry.. I'm here.. I'm here," Naramdaman ko ang pagyakap sa akin ni Harold. Nanginginig naman ang mga kamay na niyakap ko siya pabalik.
I'm scared.. But my Hyung is finally here.
"Please don't leave me again.." I whispered, and Harold started to cry too. "Never again. I'm sorry, Nia. I love you, I'm sorry."
"I.. I love you too, Harold. I missed you so damn much." I sob, and bursts into more tears.
I'm with my best friend at this moment but for all those painful years.. could we really rebuild our friendship again?
L A D Y M | MOONWORTH