Damn
"Still there no signs from him?"
Mula sa pagpupunas sa braso ni Kayden ay nag-angat ako ng tingin kay Josh na nakatayo sa kabilang gilid ng kama. Pagod akong ngumiti at umiling.
"Magta-tatlong araw na syang tulog bukas. The doctors said pag hindi sya nagising..." He trailed off his words. Parang may masasabi syang hindi maganda kaya madiin nyang tinikom ang bibig nya.
"I believe in him, Josh. He will make it." I confidently said while giving my husband a towel bath. Gusto kung malinis sya at komportable.
"He should really wake up dahil bubugbugin ko pa sya." Pabirong sagot ni Josh.
Ngumiti ako at pinagpatuloy ang pagpunas sa leeg ni Kayden. I promised last night na hindi na ako iiyak sa harap nya. Gusto kung maging matatag.
Isa pa, kung saka-sakaling naririnig ni Kayden ang lahat ng sinasabi ko, ayokong marinig nya ang mga iyak ko. Gusto ko ang mga halakhak ko ang maririnig nya. Ayokong isipin nyang nahihirapan ako. Ayokong mas pabigatin ang loob nya. Gusto ko, paggising nya, masaya sya at walang iniisip.
"Pero may napapansin ako." Seryosong sabi ni Josh pagkuwan at niyuko ako. Tiningala ko naman sya.
"Ano?" Kumunot ang noo ko ng titigan nya akong mabuti.
"Losyang ka na." Deretso at malamig nitong sabi atsaka umupo sa upuan.
Nalaglag ng bahagya ang panga ko sa sinabi nya.
"A-ano?! Hindi yan totoo!" Nangingiwing sabi ko. Agad akong napahawak sa mukha ko. My hair is also tied in a messy bun.
"Baka pag naggising si Kayden, matulog yan ulit pag nakita ka." Natatawang sabi pa nya na nagpainis na sa akin.
Inirapan ko sya. " Pwede ba, Josh. Wag mo akong iniinis." Ngumuso ako at kinuha ang salamin sa bag ko.
Halos matigagal ako ng makita ang itsura ko. Big eyebags, oily face and messy hair. Parang ibang tao ang nakikita ko. Ako ba talaga ito?
"I bet Kayden will surely get mad. Dahil sa eyebags mo palang, siguradong hindi ka natulog." Josh smirked at me.
"Tsk tsk mrs. Delafranco is a mess. I wonder what will be Kayden's reaction!" Humalakhak na sya ng tuluyan. I stick my tongue out at him.
"Baby, look. Josh is messing with me! Ang sama sama ng kaibigan mo." Pagsusumbong ko kay Kayden na hanggang ngayon ay nakapikit parin.
Muling napalis ang ngiti ko ng makitang hindi parin talaga sya gumagalaw. My fears are creeping through my viens. Paano kung hindi na sya magising? Paano kung biglang isang araw tumigil nalang sa pagtibok ang puso nya? Kakayanin ko ba?
Hindi. Hindi ko kakayanin. Kasi hindi ko nakikita ang bukas ko na wala sya sa piling ko.
"Hey, I'm joking." Nag peace sign sa akin si Josh. "Baka patayin ako ni Kayden pag nalaman nyang pinaiyak kita."
Wala sa sariling kinapa ko ang mukha ko. Pinahid ko ang basang pisngi ko.
"Josh... Gigising sya diba? He will wake up at babalik sya sa atin. Babalik sya sa akin..." Hindi ko napigilan ang sarili ko. And for the nnth time, I cried again.
Binalot ako ng bisig ni Josh. He hugged me as I cried harder. Naramdaman ko ang paminsan minsang pagtapik nya sa balikat ko.
"Miss na miss ko na sya, Josh. Ang hirap ng ganito. Ang hirap na wala akong magawa para matulungan ko sya. He's suffering and I can't be there for him. Ang sakit sakit!" Umiiyak na saad ko. Gustong gusto kung sisihin ang sarili ko. Sana hindi nalang ako natulog para hindi sya umalis sa tabi ko!
"Mali ka dyan, Xherry. You are there for him. Hindi mo sya iniwan kahit kailan. You stayed beside him at kahit nahihirapan ka ay hindi ka parin nagrereklamo." He said in a very serious tone. Wala akong maisagot sa sinabi nya. Kahit ano pa ang sabihin nila, may parte parin sa akin na sinisisi ko ang sarili ko.
Pagka bukas ay hindi parin ako umalis ng hospital kahit pinipilit na nila akong umuwi dahil nag-aalala silang baka tuluyan na akong mawalan ng lakas. Mabibilang ko lang ang minutong naipipikit ko ang mga mata ko. Inayawan na ng antok ang mata ko dahil na rin sa sobrang takot na baka may mangyari sa mga oras na natutulog. I don't want to close my eyes, not until my husband is awake.
"Baby... it's the last day today... Pag hindi ka pa daw gumising ngayon, idede-clare na nilang comatose ka... Baby, please wake up." I softly whispered to him.
"Pero kung sakaling hindi mo magawang gumising ngayon... Maghihintay parin ako at hindi ako aalis sa tabi mo. I will stay with you no matter what. Hihintayin kita. At pag gising ka na, paulit-ulit kitang hahalikan at magpapasalamat sa taas dahil hindi mo ako iniwan. Kaya please, baby... Gumising ka na." I said almost crying.
Natigil ang kagustuhan kung umiyak ng tumunog ang phone ko. Si Kayla ang tumatawag.
"Hello, best?" Bungad ko sa kanya mula sa kabilang linya.
"Best! Kailangan mong umuwi! Ngayon na!" Ang hinihingal na boses nya ang sumalubong sa akin.
"Ha? Bakit? Anong nangyari dyan? Ang mga bata?" Sunod-sunod na tanong ko.
"Yon' na nga best. Umiiyak sila ngayon at hindi ko alam kung paano sila papakalmahin! Pati sila tita ay walang magawa!"
Napatayo ako sa sinabi nya. "Ano? Bakit best? May nangyari ba sa kanila?" Nag-aalalang tanong ko.
"Hindi namin alam, best! Please umuwi ka na! Hindi namin alam ang gagawin namin sa kanila! Nahihirapan na din silang huminga dahil sa kakaiyak!" Sigaw nya sa kabilang linya.
"Sige, best. Uuwi na ako ngayon din. Tawagan nyo naman si doc para makapunta dyan. Tatawagan ko sila Josh para pumunta muna dito. Walang kasama si Kayden." Naiiyak na nilingon ko ang asawa ko. Ayokong iwan sya pero baka kung ano ang mangyari sa mga anak ko.
"Babalik ako agad, baby. Wait for me, okay? Kailangan lang ako ng mga anak mo. I love you so much." Bulong ko sa kanya at hinalikan ang noo nya.
Mabigat man ang loob ay nagmamadali akong lumabas ng ICU para makauwi agad. Pumara agad ako ng taxi at tinawagan sila Josh para papuntahin sa hospital.
Habang nasa daan ay naisip kung napabayaan ko ang mga bata nitong mga nakaraang araw na hindi ako umalis sa tabi ni Kayden. Kasalanan ko ang nangyayari dahil hindi ko man lang naisip na kailangan din nila ako. Pero kailangan din ako ngayon ng asawa ko. It's hard to hold them both but there's no way that I'm going to let go anyone of them. My family is my true riches. They hold my future.
Bumaba agad ako pagdating na pagdating namin sa tapat ng bahay. Agad akong pinagbuksan ni Kaloy, ang isa sa mga guard namin.
"Dumating na ba si Doc. Montefalco?" Nagmamadaling tanong ko sa kanya.
"Wala pa po ma'am."
Tumango ako agad sa kanya at halos takbuhin ko ang pinto.
Pagpasok na pagpasok ko ay hinanap ko agad sila. Pero nagulat ako dahil tahimik na bahay ang sumalubong sa akin. Inaasahan ko ang iyak ng mga bata ang sasalubong sa akin pero wala akong makitang tao ngayon.
Umakyat ako at binuksan ang mga kwarto pero wala parin sila. Pumunta ako ng garden at pool area pero wala akong nakita kahit sila Wanda at Selia.
Agad akong ginapangan ng kaba at takot. May nangyari na naman ba? Nakidnap ba ang buong pamilya ko ngayon?
Mabilis akong bumalik sa loob ng bahay. Nasa harap na ako ng pinto ng biglang tumunog ang sms ng phone ko.
Unknown:
Rooftop.
That was the only word from an unknown number. My heart starts to beat eratically while staring at the message. Iisang tao lang ang laging nagpapadala sa akin ng ganito. When we were still in high school, lagi ko itong natatanggap sa kanya. Is it really him? Pero paano? Iniwan ko sya kanina. Is someone playing with me?
I tried to call the number pero out of coverage na. Tinawagan ko din sila Josh pero walang sumasagot Even Kayla and mommy didn't pick up my call. What is really happening?
Mabilis akong nagpahatid sa dati kung school. I'm not sure but I feel that there's something going on. Gusto ko lang makasigurado.
Nang bumaba ako sa harap mismo ng gate ay bumalik sa akin lahat. Those time I had with Kayden in this place. Parang kailan lang ang lahat. And now here I am standing right in front of the gate... alone.
Hindi ko alam na babalik ako dito sa ganitong sitwasyon. I am totally lost. Hindi ko alam kung saan pupunta o kung sino ang tatawagin ko. All my emotions are mixing up while I'm walking alone at the empty hallways. I can see nobody.
Pero ng pumasok na ako sa double doors ng senior high building ay sumalubong sa akin ang isang malaking bulletin board na puno ng pictures-PICTURES! At hindi lang basta pictures kundi mga larawan ko?!
Nilapitan ko ang board para mapagmasdan ang mga pictures na nakadikit. Para syang timeline dahil simula sa baby pictures ko ay nandoon. Unti-unting nag-init ang sulok ng mata ko ng mabasa ang mga nakadikit na letra sa gitna ng board.
"Thank you for being born." That's what it said.
Yumuko ako para punasan ang luha sa mga mata ko ng mapansin ko ang nagkalat na rose petals sa sahig. May red carpet sa hagdan na parang nagsilbing isle. Nakadikit sa walls pataas ang mga larawan namin ni Kayden pati na ang mga larawan ng kambal. Nanginginig ang mga paang sinundan ko ang rose petals na nagsilbing pathway papunta sa staircase.
Nang makarating ako sa secondfloor ay bumungad sa akin ang nakatuxedong si Josh na may hawak na tatlong tangkay ng white roses. Kumikinang ang kanyang diamond earing habang ngumingisi sa akin.
"This is the corniest thing I've done. Pasalamat talaga sya at mahal ko ang mga anak nya." Iiling-iling nyang sabi at inabot sa akin ang roses.
"J-Josh..." Nanginginig na tawag ko sa kanya.
"Sorry, I can't talk. Baka masira ko ang confession nya. Go now." Marahan nyang tinapik ang balikat ko at mahinang tinutulak paakyat.
He just smirked at me at tinaboy na ako paakyat. Pagdating ko ng third floor ay ang nakatuxedong si Kean naman ang sumalubong sa akin. May hawak hawak din syang tangkay ng white roses tulad ng binigay sa akin ni Josh kanina.
Nakataas ang dulo ng kanyang mga labi habang hinihintay ako sa taas.
"Uunahan na naman nya ako for the 2nd time. Damn him." Reklamo nya at binigay sa akin ang bulaklak.
"Kean, ano-" He stopped me.
"Sorry but I can't talk right now. Sya nalang ang magpapaliwanag sayo." Nag peace sign sya sa akin.
Tulad ng ginawa ni Josh ay halos itulak din nya ako paakyat.
Sa 4th floor ay si Rafael naman ang sumalubong sa akin.
"He always do whatever he wants. I hope you'll always stay beside him." Nakangiting sabi nya sa akin at inabot ang bulaklak na hawak nya.
Naiiyak na tinanggap ko ang bulaklak at tiningala sya. "Raf... I don't know what to say." Umiiyak na sabi ko. Now my tears are flowing nonstop.
"He waited for you. Let him say everything. Pero sana sapakin mo din sya." Nakangising biro nya habang tinatapik ang balikat ko.
"Ang sama sama ng kaibigan nyo. Lagi nalang nya akong pinapaiyak." Kahit naiiyak ay ngumisi ako sa sinabi ko.
"As long as he's making you cry for happiness, I think that's enough. When it comes to you, he want it perfect. And I know that his love for you will remain eternally. Ganon katindi." He winked at me.
Tumango ako sa kanya at tinahak na ang huling palapag ng building. Ang nakangiti pero umiiyak na mukha ni Kayla ang bumungad sa akin. Sa kamay nya ay isang viel at isang puting tela.
Nang makita nya ako ay mas tumulo ang mga luha nya. Katulad ko ay umiiyak din sya kahit nakangiti. She looks so happy and maybe I know the reason why.
"Your white dress matches the event today." Komento nya ng pasadahan ng tingin ang suot kung above knee white dress.
Kumalabog ang puso ko sa sinabi nya. Lalo na ng isuot nya sa akin ang viel at ang puting tela sa baywang ko na dahilan kung bakit nagtransform sa gown ang dress ko.
Naguguluhan man ay naluluhang pinagmasdan ko syang inaayos ang viel.
"Inunahan mo na naman kami ni Kean. I think we should get married next week dahil baka maunahan nyo kami ulit sa pangatlo." Nakanguso nyang sabi.
Tuluyan ng lumipad ang puso ko. Married? I'm getting married again today?
"Best, can you please enlighten me? Ano ba talaga ang nangyayari?" Nagtatakang tanong ko sa bestfriend kung inaalalayan na ako ngayon paakyat.
"I can't say a word, best. Ako ang malalagot." Umiling lang sya at pero nangingiting kinindatan ako.
Okay, I know that I'm getting married. Sa concept at sa suot ko palang alam ko na. Pero kanino? I mean paano? Is he really here?
Halos hindi ko na maramdaman ang paa ko ng marating na namin sa wakas ang pinto ng rooftop. My heart is filled with excitement and longing. Parang tatakbo palabas ang puso ko sa lakas ng tambol nito.
Natakpan ko ng palad ko ang aking bibig dahil sa sobrang pagkamangha sa aking nadatnan. Bumungad sa akin ang mukha ng mga taong kilala ko. May red carpet sa gitna na nagsisilbing aisle. Sa magkabilang side ay mga iilang upuan. Nakita kung nakaupo na si Tita Karla sa unahan habang nasa tabi nya ang nasa wheelchair na si tito Karlos. Sa kaliwang side naman ay ang umiiyak ding si mommy katabi nila Wanda at Selia na hawak hawak ang mga anak ko. All of them are crying, too.
Sa likod ni mommy nakaupo si France. Ngumisi sya at kumaway sa akin. Nakita kung umupo na din si Kayla sa tabi nya.
Naramdaman kung may tumapik sa balikat ko. Ang nakangiting si daddy sa tabi ko ang bumungad. Nakatuxedo din sya at kahit hindi sabihin ay umiiyak sya dahil namumula ang mga mata nya.
"D-dad." Pumipiyok na tawag ko sa kanya. My tears are like waterfall now.
"Hindi na sya mapigilan, e. Ang asawa mo talaga kung anong naiisip gagawin." Natatawang umiling sya at hinarap ako. Kinuha nya ang puting panyo sa bulsa ng tux nya at pinunasan ang mga luha ko.
Parang sasabog ang puso ko sa sobrang kasiyahan sa mga oras na ito.
"Sabi ko sa kanya wag kang paiiyakin pero pinapaiyak ka na naman nya. Babawiin nalang kita sa kanya." Pahayag ni daddy habang pinupunasan ang luha ko.
Umiling ako at tumingala para pigilan ang sarili ko sa pag-iyak. Natatawang niyakap nya ako. Umiyak ako ulit at niyakap din sya ng mahigpit.
"Thank you so much, daddy. For supporting me all the way. Kayong dalawa ni mommy... you never leave me alone. I love you, dad... so much." Umiiyak na bulong ko sa kanya.
Narinig ko ang mga singhot nya habang tinatapik ang likod ko. "Everything for my princess. We love you too, anak. And I know how your husband loves you." Tumango ako sa sinabi nya.
Nang kumalas ako sa kanya ay buong tapang akong tumingin sa dulo ng aisle. Doon ay nakita ko ang lalaking tanging nilalaman ng aking puso.
Standing very proud and smiling widely at me. He's wearing white tuxedo that makes him the most handsome man in my eyes and in my heart. Gusto kung humagulgol pero pinigilan ko ang sarili ko.
"Let's go, princess. Ihahatid na kita sa prinsepe mo." Dad offer me his right arm.
Nang humawak ako doon at nagsimulang maglakad sa aisle ay muling bumalik sa akin ang lahat ng pinagdaanan naming mag-asawa. Everything was magical moments that I will treasure forever.
Loving him is hard. Hard because he always makes my heart jump out of my chest. Hard because when he's kissing me, it's hard for me to breath yet I don't want it to end. And hard because when I am with him, I don't want to let go. And I think I'm much more loving him for that.
Pinagmasdan ko syang mabuti habang tinatahak ko ang pagitan sa aming dalawa. Walang bakas ng kahit anong pag-hihirap sa kanya. He look so well and healthy. Kung paano nya naisip ang lahat ng ito sa sandaling panahon na nawala ako sa tabi nya ay hindi ko alam. Everything is so perfect.
Naiiyak na ngumiti ako ng makitang nanghingi sya ng panyo kay Josh na nakatayo sa tabi nya. Bumuhos ulit ang luha sa mga mata ko ng makitang nagpupunas sya ng luha. I heard how Rafael and Josh teased him but he didn't care. He patiently waited for me to come.
Nang sa wakas ay tuluyan na akong nakatayo sa harap nya ay hindi ko na halos maaninag ang mukha nya sa dami ng luha sa mga mata ko.
"Baby..." Tanging naisatinig ko ng abutin nya kay daddy ang aking kamay.
"Sorry for the curses but damn baby, I love you so much." Bulong nya bago ako niyakap ng sobrang higpit.
Damn, I love him more. So much more.