ေလးဆက္တစ္ေယာက္ COE ေအာက္ထပ္ အားကစားခန္းမမွာ အသိညီေလးတစ္ေယာက္ႏွင့္ စကားေျပာၿပီး အခန္းထဲက ထြက္အလာ သူ ခ်စ္ရသည့္တီခ်ယ္ႏွင့္ အမွတ္မထင္ ဆုံလိုက္ရသည္။
Second Semester က တျဖည္းျဖည္း နီးကပ္လာၿပီျဖစ္သည့္အတြက္ ေလးဆက္ စာဘက္ကို အာ႐ုံစိုက္ေနရသည္။ ထို႔အျပင္ ဈာန္ဆိုသည့္ ဂ်စ္ကန္ကန္ကေလးဆိုးေလးအတြက္လည္း သီးသန႔္အခ်ိန္ကို မနည္းဖဲ့ေပးေနရသျဖင့္ တီခ်ယ္ဆီကို မသြားျဖစ္တာ အေတာ္ၾကာခဲ့ေလၿပီ။
စာေမးပြဲမေျဖခင္ တစ္ရက္ေလာက္ တီခ်ယ့္ကို သြားေတြ႕ဦးမည္ဟု စဥ္းစားေနစဥ္မွာ အခုလိုမ်ိဳး မေမွ်ာ္လင့္ဘဲ တိုက္တိုက္ဆိုင္ဆိုင္ဆုံလိုက္ရသည့္အတြက္ သူ အရမ္းဝမ္းသာသြားရသည္။
တီခ်ယ္ကေတာ့ ေဘးဘီဝဲယာကို သိပ္မၾကည့္ဘဲ သူ႔ထုံးစံအတိုင္း ခပ္သြက္သြက္လမ္းေလွ်ာက္ကာ ေလွကားေပၚတက္ဖို႔ျပင္ေနသည္။ တီခ်ယ့္လက္ထဲမွာလည္း စာအုပ္ေတြ စာ႐ြက္ေတြ အထပ္လိုက္ႏွင့္ မႏိုင္မနင္းျဖစ္ေနသျဖင့္ သူ တီခ်ယ္ရွိရာဆီသို႔ အလ်င္စလိုေျပးသြားလိုက္သည္။
“ တီခ်ယ္ ! ”
သူ ေအာ္ေခၚလိုက္ေတာ့ ေလွကားသုံးထစ္ေလာက္အထိ တက္ၿပီးေနသည့္ တီခ်ယ္က ျပန္လွည့္ၾကည့္လာသည္။ သူ႔ကို ျမင္ေတာ့ တီခ်ယ့္မ်က္ႏွာထက္မွာ အၿပဳံးေတြ ေဝေဝဆာဆာေပၚေပါက္လာၿပီး
“ ဟယ္ ! မေတြ႕ျဖစ္တာေတာင္ ၾကာၿပီ သားရယ္ ... မင္းႏွယ့္ အေတာ္ေနႏိုင္လိုက္တာ ... တီခ်ယ့္ကိုေတာင္ လာမေတြ႕ဘူး ... ၿပီးေတာ့ ျမတ္သူတို႔ေမာင္ႏွမေရာပဲ ”
တီခ်ယ္က သူ႔ကို အနည္းငယ္ ဆူေျပာေလးေျပာလာသျဖင့္ ေလးဆက္လည္း ၿပဳံးစိစိႏွင့္ ဇက္ပိုးကိုသာ အသာပြတ္ရင္း တီခ်ယ္ ေျပာသမွ်ကို ၿငိမ္နားေထာင္ေနလိုက္သည္။
“ ဒါနဲ႔ သား မင္း ဘယ္သြားမလို႔လဲ ”
“ ဟင့္အင္း ... ကြၽန္ေတာ္ ဘယ္မွ မသြားဘူး ... တီခ်ယ့္ကို ေတြ႕လို႔ ေနာက္က လိုက္လာတာ ”
“ ေအး ... ေအး ... သား စာေမးပြဲအတြက္ေရာ ျပင္ဆင္ၿပီးၿပီလား ... ဘယ္လိုလဲ ... အဆင္ေျပရဲ႕လား ... ျမတ္သူတို႔ေရာ ... ”
“ အားလုံး အဆင္ေျပပါတယ္ တီခ်ယ္ ... ဒါနဲ႔ တီခ်ယ့္လက္ထဲမွာ စာအုပ္စာ႐ြက္ေတြက အမ်ားႀကီးပဲ ... ကြၽန္ေတာ့္ကို ေပး ... ကြၽန္ေတာ္ သယ္လာေပးမယ္ ”
ေျပာရင္း ဆိုရင္း တီခ်ယ့္ဆီက စာအုပ္စာ႐ြက္ေတြကို ေလးဆက္ လွမ္းယူလိုက္ေတာ့ တီခ်ယ္က သူ႔လက္ထဲ အသာတၾကည္လႊဲေျပာင္းေပးရင္း
“ အခု သား အတန္းခ်ိန္မရွိဘူးလား ... တီခ်ယ့္ကို လိုက္ပို႔လို႔ ရပါ့မလား ”
“ ရတယ္ တီခ်ယ္ ... အတန္းခ်ိန္က ရွိေပမဲ့ သင္မဲ့ တီခ်ယ္က လာတာ နည္းနည္းေနာက္က်တတ္တယ္ ... အဲဒီေတာ့ ကြၽန္ေတာ္ တီခ်ယ့္ကို အရင္လိုက္ပို႔ၿပီးမွ အတန္းသြားတက္လည္း မွီပါတယ္ ”
“ အင္း ... အင္း ... ဒါဆိုလည္း တီခ်ယ္တို႔ သြားၾကရေအာင္ ”
အဲဒီေနာက္မွာေတာ့ ေလးဆက္လည္း တီခ်ယ္ႏွင့္ ေရာက္တတ္ရာရာစကားေျပာရင္း အေပၚထပ္ကို အတူတူတက္လာခဲ့ၾကသည္။ COE သုံးလႊာကို ေရာက္သည့္အခ်ိန္မွာေတာ့ တီခ်ယ္က အေပၚထပ္ကိုဆက္မတက္ေတာ့ဘဲ ေဘးကို ခ်ိဳးဝင္လိုက္သျဖင့္ ေလးဆက္ စိတ္ထဲ ထင့္ခနဲျဖစ္မိသြားကာ
“ ဒါနဲ႔ တီခ်ယ္က အခု ဘယ္အခန္းကို စာသြားသင္ရမွာလဲ ”
သူ႔အေမးေၾကာင့္ တီခ်ယ္က သူ ကိုင္လာသည့္ စာ႐ြက္အထပ္လိုက္ကို လက္ညႇိဳးထိုးျပရင္း
“ တတိယႏွစ္ေတြကိုေလ ... အရင္လက ေျဖထားတဲ့ က်ဴတိုရီယယ္အမွတ္ေတြကို ျပၿပီး ဒင္းတို႔ကို ေကာင္းေကာင္းဆူရဦးမယ္ ... ဆယ္မွတ္ေတာင္ မရတဲ့ေကာင္ေတြ အမ်ားႀကီးပဲ ”
ထိုအခါက်မွ ေလးဆက္လည္း သူ ကိုင္လာသည့္ စာ႐ြက္ေတြကို သတိထားမိသြားကာ ေသခ်ာျပန္ငုံၾကည့္မိေတာ့ တကယ့္ကို တတိယႏွစ္ေတြရဲ႕က်ဴတိုရီယယ္ေျဖထားသည့္ စာ႐ြက္ေတြျဖစ္ေနသည္။
အင္း ... တတိယႏွစ္ေတြဆိုေတာ့ ဈာန္တို႔အတန္းပဲ ...
စကားနားမေထာင္ဘဲ သူ လုပ္ခ်င္ရာကိုသာ ဇြတ္တ႐ြတ္လုပ္တတ္သည့္ ဈာန႔္အေၾကာင္းကို တျဖည္းျဖည္းသိလာသျဖင့္ အခုခ်ိန္မွာ ေလးဆက္ အနည္းငယ္ စိတ္ပူသြားမိသည္။
ဒီေကာင္ေလးက သူ စာလုပ္ပါ့မယ္လို႔ ငါ့ကို ကတိေပးထားတာ ... တကယ္ေရာ စာလုပ္ပါမလား ...
အေတြးေတာင္ မဆုံးေသးခင္ ေလးဆက္ရဲ႕လက္တို႔က ထိုစာ႐ြက္ပုံအထပ္လိုက္ၾကားထဲသို႔ ေရာက္သြားသည္။ ႐ုရွားေမဂ်ာမွာ အတန္းႀကီးဆိုလွ်င္ ပုံမွန္ တစ္တန္းကိုမွ လူအေယာက္ ၆၀ေက်ာ္ ၆၀ဝန္းက်င္ခန႔္သာ ရွိသည့္အတြက္ သိပ္အၾကာႀကီး မရွာလိုက္ရ။ ဆယ္႐ြက္ေျမာက္ေလာက္မွာ ဈာန္ က်ဴတိုေျဖထားသည့္ စာ႐ြက္ေလးက ထြက္လာသည္။
ဈာန႔္ရဲ႕က်ဴတိုစာ႐ြက္ကို ရွာေတြ႕လို႔ ဝမ္းသာမည္ရွိေသး။ စာ႐ြက္ထိပ္ေထာင့္စြန္းနားတြင္ မွင္နီျဖင့္ ေရးထားသည့္ အမွတ္ကို ျမင္လိုက္ရခ်ိန္တြင္ေတာ့ ေလးဆက္ ေသြးတက္ခ်င္သြားသည္။
ဘာ ! ႏွစ္မွတ္ခြဲဟုတ္လား !
အျပင္မွာ ထုတ္မေျပာျဖစ္ေပမဲ့ အေတြးထဲမွာေတာ့ ေလးဆက္ရဲ႕အသံနက္ႀကီးက အႀကိမ္ႀကိမ္အခါခါ ျမည္ဟီးေနသည္။ က်ဴတိုရီယယ္က်တာေတာင္ အဆိုး႐ြားဆုံးအမွတ္ျဖင့္ က်သည့္ ဈာန္ေၾကာင့္ ေလးဆက္ အနည္းငယ္ေဒါသထြက္မိသည္။
ဈာန႔္က်ဴတိုစာ႐ြက္ကို ေသခ်ာျပန္ၾကည့္မိေတာ့ ေျဖထားသည့္ေမးခြန္းေတြက လက္ခ်ိဳးေရလို႔ရသည္။ တစ္ခ်ိဳ႕ကြက္လပ္ေနရာေတြဆို အရာေတာင္မယြင္း။ သို႔ေသာ္ ေျဖထားသည့္အမ်ားစုကေတာ့ မွန္ေနသည္။
သို႔ေပမဲ့လည္း ႏွစ္မွတ္ခြဲဆိုသည့္အမွတ္က သိပ္ကို နည္းလြန္းေနသည္။ အခုလိုပုံစံနဲ႔ ဒီကေလး ဘယ္လိုလုပ္ စာေမးပြဲေအာင္ႏိုင္ပါ့မလဲ။ တစ္ဘာသာက်သည္ႏွင့္ တစ္ႏွစ္ေအာက္ရမည္မွာ အရမ္းကို နစ္နာသည္ေလ။ ထိုကဲ့သို႔ အခ်ိန္ကုန္ လူပင္ပန္းရသည့္အျဖစ္မ်ိဳးကိုလည္း ဈာန႔္ကို မျဖစ္ေစခ်င္ေပ။
တီခ်ယ့္ေနာက္ကေန တိတ္တဆိတ္လိုက္ပါလာရေသာ္လည္း ဒီကိစၥကို ဘယ္လိုလုပ္ရင္ေကာင္းမလဲဆိုသည့္ေမးခြန္းက ေလးဆက္ရဲ႕စိတ္အစဥ္အႏွံ႔ ပ်ံ႕ႀကဲေနလ်က္ရွိသည္။
❇️❇️❇️❇️❇️❇️❇️❇️❇️❇️❇️❇️❇️❇️❇️❇️
စကားေျပာသံေတြ၊ ဟီလာတိုက္သံေတြျဖင့္ စည္ကားသိုက္ၿမိဳက္ေနသည့္ အတန္းက တီခ်ယ္ အခန္းထဲ ဝင္လာသည္ႏွင့္တစ္ၿပိဳင္နက္ တိခနဲ တိတ္ဆိတ္သြားသည္။
ေန႔သစ္ကို စကားလွည့္ေျပာေနသည့္ ဈာန္ေရာင္ခကလည္း တီခ်ယ္ အခန္းထဲဝင္လာသည္ကို ျမင္လိုက္သျဖင့္ က်န္အတန္းသားမ်ားနည္းတူ မတ္တတ္ရပ္ၿပီး တီခ်ယ့္အား ႏႈတ္ဆက္လိုက္သည္။
ထိုစဥ္ တီခ်ယ့္ေနာက္မွ သူ မထင္မွတ္ထားမိသည့္လူတစ္ေယာက္က လိုက္ဝင္လာသျဖင့္ ဈာန္ေရာင္ခ အံ့ဩသြားကာ သူ႔ႏႈတ္ခမ္းေထာင့္စြန္းေလးက ေကာ့ၫြတ္သြားသည္။
ထိုလူက တီခ်ယ္စားပြဲေပၚမွာ စာအုပ္ စာ႐ြက္ေတြ တင္ေပးကာ တီခ်ယ္ႏွင့္ စကားအနည္းငယ္ေျပာၿပီးေနာက္ အခန္းထဲမွ ထြက္ရန္ျပင္သည္။
အခန္းဝကို ေရာက္စဥ္ ထိုလူက သူရွိရာဘက္သို႔ တစ္ခ်က္လွမ္းၾကည့္လာသျဖင့္ အေပ်ာ္လြန္ကာ လက္လွမ္းျပမိေသာ္ျငား ထိုလူရဲ႕႐ုပ္သြင္က မၿပဳံးမရယ္ျဖင့္ ခပ္တည္တည္ျဖစ္ေနၿပီး တစ္စုံတစ္ခုကို စိတ္တိုင္းမက်ျဖစ္ေနဟန္ေပၚသည္။
သူ႔ကို ေတြ႕ရဲ႕သားနဲ႔ေတာင္ တစ္ခ်က္ေလးမွ မၿပဳံးျပဘဲ လွည့္ထြက္သြားသည့္လူကို ၾကည့္ရင္း တစ္ခုခုမွားယြင္းေနမွန္း ဈာန္ေရာင္ခ သတိထားမိလိုက္သည္။
❇️❇️❇️❇️❇️❇️❇️❇️❇️❇️❇️❇️❇️❇️❇️❇️
ညေနေစာင္းဟုဆိုေသာ္ျငား သုံးနာရီခြဲခန႔္သာ ရွိေနေသးသျဖင့္ ေနေရာင္ျခည္ၿဖိဳးၿဖိဳးဖ်ဖ်က အနည္းငယ္ ေရာင္ဝါလင္းထိန္ေနဆဲျဖစ္သည္။ မိုးေလကင္းလြတ္သည့္ ခ်ိန္ခါျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ေကာင္းကင္ႀကီးတစ္ခုလုံး မိုးျပာေရာင္သန္းေနကာ တိမ္ျဖဴတိမ္စိုင္မ်ားကလည္း ေလႏွင္ရာအတိုင္း တအိအိေ႐ြ႕လ်ားေနလ်က္ရွိၾကသည္။
ပုံမွန္ေက်ာင္းဆင္းခ်ိန္မွာ ဗုဒၶဟူးေန႔တစ္ရက္မွလြဲ၍ က်န္သည့္ရက္မ်ားတြင္ ညေန ႏွစ္နာရီခြဲအထိသာျဖစ္သျဖင့္ ယခုလိုညေနေစာင္းအခ်ိန္မွာေတာ့ YUFL ေရွ႕၌ လူသူကင္းရွင္းေနသလို ပု႐ြက္ဆိတ္အုံေတြကဲ့သို႔ စုၿပဳံတိုးေနတတ္သည့္ ဖယ္ရီကားမ်ားလည္း မရွိေတာ့ေပ။
ထို႔နည္းတူ ေက်ာင္းေရွ႕မွာ လာလာေရာင္းတတ္သည့္ ေရခဲမုန႔္သည္၊ အသီးသည္၊ အကင္သည္အစရွိသည့္ ေဈးသည္မ်ားလည္း တပ္ေခါက္ကာ လွည့္ျပန္သြားၾကေခ်ၿပီ။
သို႔ေသာ္ YUFL ၏တစ္ဖက္ကားလမ္းမွာ ရွိသည့္ KBZ Bank ႏွင့္ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ေနရာတြင္ ထိုးရပ္ထားသည့္ ကားနက္ျပာေလးထဲမွာေတာ့ လူတစ္ေယာက္ရွိေနသည္။ ထိုလူက ကားမွန္ကို ေလွ်ာခ်ကာ ေက်ာင္းထြက္ေပါက္ကို တေမွ်ာ္ေမွ်ာ္ႏွင့္ ေငးၾကည့္ေနသည္။
ေက်ာင္းလႊတ္ခ်ိန္ ႏွစ္နာရီခြဲကတည္းက ကိုကို႔ကို ေစာင့္ေနရတာ ယခုဆို တစ္နာရီတိတိၾကာျမင့္သြားၿပီျဖစ္သည္။ သို႔ေသာ္ ဘယ္ေလာက္ပဲ ၾကာျမင့္ေနပါေစ ထိုကဲ့သို႔ ေစာင့္ဆိုင္းေနရသည္ကိုပင္ သူ ေက်နပ္ေနမိသည္။
ကိုကိုက သူ အၾကာႀကီးေစာင့္ေနရမည္စိုးသျဖင့္ ေက်ာင္းအႀကိဳအပို႔ကိစၥကို ခဏခဏျငင္းဆိုေပမဲ့ ေနာက္ဆုံးေတာ့လည္း သူ႔ကို အေလ်ာ့ေပးလိုက္ရသည္ပင္။
အရင္အခ်ိန္ေတြတုန္းက လူမသိသူမသိ တိတ္တဆိတ္သာ ေစာင့္ဆိုင္းခဲ့ရေပမဲ့ ယခုေတာ့ျဖင့္ တရားဝင္ေစာင့္ဆိုင္းခြင့္ကို ရရွိသြားခဲ့ေလၿပီ။
အခုေနာက္ပိုင္း ကိုကိုက သူ႔ကိုဆို အရမ္းအလိုလိုက္ကာ အေလွ်ာ့ေပးလာသည့္အတြက္ သူ႔ရဲ႕ေပ်ာ္႐ႊင္မႈကို ဘယ္လိုႏႈိင္းယွဥ္ျပရမည္မွန္းေတာင္ မသိေတာ့ေပ။
ခဏၾကာေတာ့ ေက်ာင္းထြက္ေပါက္မွ ကိုကို႔အတန္းထဲက လူေတြ တဖြဲဖြဲထြက္လာၾကသည္။ ကိုကို တက္ေနသည္က Postgraduate Diploma တန္းျဖစ္သျဖင့္ ကိုကိုတို႔၊ ကိုျမတ္သူတို႔လို ႏွစ္ဆယ္ေက်ာ္လူငယ္ေလးေတြသာမက ေလးဆယ္ေက်ာ္၊ ငါးဆယ္ေက်ာ္ဝန္းက်င္အ႐ြယ္အထိ ေတြ႕ႏိုင္ေပသည္။
ေနာက္ဆုံးေတာ့ သူ႔ရဲ႕မူပိုင္ေလးကလည္း သူငယ္ခ်င္းႏွစ္ေယာက္ႏွင့္အတူ ေက်ာင္းဝင္းထဲမွ ထြက္လာၾကသည္။ ၿပဳံးေနသည့္မ်က္ႏွာေလးႏွင့္ အေရာင္လက္ေနသည့္ မ်က္ဝန္းေလးေတြကို ျမင္ေနရတာနဲ႔တင္ အေတာ္စိတ္ခ်မ္းေျမ့စရာေကာင္းလွသည္။
ေက်ာင္းေရွ႕မွာ ရပ္ထားသည့္ကားကို သူ႔သူငယ္ခ်င္းေတြ ေမာင္းထြက္သြားသည္အထိ ကိုကိုက ၿပဳံးၿပဳံးရယ္ရယ္ႏွင့္ လက္လွမ္းျပေနေသးသည္။ အဲဒီေနာက္မွာေတာ့ တစ္ဖက္ကားလမ္းကူးၿပီး သူ႔ကားရွိရာဆီသို႔ ခပ္ျဖည္းျဖည္း ေလွ်ာက္လာသည္။
သူ႔စိတ္ထင္ပဲလားေတာ့ မေျပာတတ္။ ကားနားကို ေရာက္လာေလ ကိုကို႔ရဲ႕မ်က္ႏွာေလးက ပို၍တည္လာေလျဖစ္သည္။ ကားတံခါးဖြင့္ၿပီး ေရွ႕ခန္းမွာ ဝင္ထိုင္လိုက္သည္အထိ သူ ကိုကို႔ကို တစိုက္မတ္မတ္လိုက္ၾကည့္ေနမိသည္။
ဈာန္ေရာင္ခလည္း ထုံးစံအတိုင္း ကိုကို႔ကို ခါးပတ္ပတ္ေပးဖို႔ လက္လွမ္းလိုက္ေတာ့ ကိုကိုက သူ႔လက္ကို ဆတ္ခနဲ ပုတ္ထုတ္လိုက္ၿပီး သူ႔ဟာသူ ခါးပတ္ယူပတ္လိုက္သည္။ သူ႔ဘက္ကို တစ္ခ်က္ေလးေတာင္ လွည့္မၾကည့္သလို မ်က္ႏွာႏုႏုေလးကလည္း အရယ္အၿပဳံးကင္းမဲ့စြာျဖင့္ ခပ္တည္တည္ျဖစ္ေနသည္။
အင္း ... ၾကည့္ရတာ ဒီေန႔ေတာ့ ကိုကို႔ပါးေလးကို မနမ္းရေတာ့ဘူးထင္တယ္ ...
ပုံမွန္ဆို ကိုကို႔ကို ခါးပတ္ကူပတ္ေပးရင္း အခြင့္အေရးယူကာ ကိုကို႔ရဲ႕ပါးျပင္အိအိေလးကို ခိုးနမ္းေနက်ျဖစ္သည္။ အစပိုင္းမွာေတာ့ ကိုကိုက ရွက္ကာ တားျမစ္ေပမဲ့လည္း ေနာက္ပိုင္းက် သူ႔ကို တားမရသည္ႏွင့္ အသာတၾကည္ၿငိမ္ခံေပးေလသည္။ ဒီေန႔ေတာ့ ခ်စ္ရသူေလးက စိတ္မၾကည္သျဖင့္ သူ႔အတြက္ အခြင့္မသာေတာ့ေပ။
ကိုကို စိတ္ဆိုးေနမွန္း သိေနသည္မို႔ ဈာန္ေရာင္ခလည္း ဘာတစ္ခြန္းမွ မေျပာေတာ့ဘဲ ကားကို က်င္လည္စြာ ေမာင္းထြက္လိုက္သည္။
အဲကြန္းေလထက္စာရင္ သဘာဝေလေအးကိုသာ ပိုႀကိဳက္ႏွစ္သက္သည့္ ကိုကို႔အတြက္ ကားမွန္ေတြကို ခ်ေပးထားလိုက္ေတာ့ ေလျပည္ညင္းသြဲ႕သြဲ႕က ကားထဲသို႔ လူးလြန႔္ကာ ဝင္ေရာက္က်ီစယ္သြားသည္။
ကားေမာင္းရင္း ေဘးကို လွည့္ၾကည့္မိေတာ့ လြယ္အိတ္ကို ပိုက္ကာ မ်က္ေမွာင္က်ဳံ႔ၿပီး စူပုတ္ပုတ္႐ုပ္ေလးႏွင့္ ထိုင္ေနသည့္ကိုကိုက သိပ္ခ်စ္ဖို႔ေကာင္းလြန္းေနသည္။
“ ကိုကို ”
မတိုးမက်ယ္ အသံအေနအထားျဖင့္ ေခၚလိုက္မိ၏။ သို႔ေသာ္ လွည့္ၾကည့္ဖို႔ေနေနသာသာ ကိုကိုက ကားမွန္ဘက္ကို ပို၍ ေခါင္းေလးေစာင္းသြားသည္။
“ ကိုကို ”
“ မင္း ငါ့ကို စကားလာမေျပာနဲ႔ ”
ကိုကို႔ရဲ႕ဟန႔္သံေၾကာင့္ ဈာန္ေရာင္ခ ႀကိတ္ရယ္မိလိုက္သည္။ အမွန္ေတာ့ ကိုကို ဘာေၾကာင့္ စိတ္ဆိုးသြားရလဲဆိုသည့္ အေၾကာင္းရင္းကို သူ သိသည္။
ကိုကိုက သူနဲ႔ေတြ႕တိုင္း စာႀကိဳးစားဖို႔ အၿမဲဆုံးမဩဝါဒေပးသည္။ ထိုအခါ သူကလည္း ကိုကို စိတ္ခ်မ္းသာေအာင္ ကတိေပးစၿမဲ။ သို႔ေသာ္ အခု သူက Grammar က်ဴတိုရီယယ္ကို ႏွစ္မွတ္ခြဲျဖင့္ က်ျဖစ္ေအာင္ က်သြားသည့္အတြက္ ကိုကို သူ႔ကို ေဒါကန္သြားပုံပင္။
အမွန္ေတာ့ ဒီက်ဴတိုရီယယ္အမွတ္သည္ အရင္ၾသဂတ္လက အမွတ္သာျဖစ္သည္။ ေျပာရမည္ဆိုလွ်င္ ထိုအခ်ိန္က ကိုကိုႏွင့္ အဆင္မေျပဆုံးအေျခအေနျဖစ္သျဖင့္ သူ စာဘက္မွာ ေတာ္ေတာ္ေလးအာ႐ုံေလ်ာ့သြားမိသည္။
ဒါေတာင္ အခု ကိုကိုက သူ က်သည့္ Grammar တစ္ဘာသာတည္းရဲ႕အမွတ္ကိုသာ သိထားျခင္းျဖစ္သည္။ အရင္လက သူ သြားမေျဖထားတာ ေနာက္ထပ္ႏွစ္ဘာသာက်န္ေနေသးသည္ဆိုတာကိုသာ သိသြားရင္ ကိုကို ဘယ္ေလာက္ထိမ်ား ေဒါကန္လိမ့္မလဲဆိုတာကို မေတြးရဲေပ။
တကၠသိုလ္ရိပ္သာလမ္းတစ္ေလွ်ာက္ တကၠစီ၊ ကိုယ္ပိုင္ကား၊ ဘတ္စ္ကားမ်ားကား အျပည့္အႏွက္ေနရာယူထားသည္။ ထိုနည္းတူ ကားမ်ားၾကား ဝင္ထြက္သြားလာကာ ခပ္သြက္သြက္ေရာင္းခ်ေနၾကသည့္ ေဈးသည္မ်ား၏အသံကလည္း ေဝေဝဆာဆာပ်ံ႕လြင့္ေနလ်က္ရွိသည္။
ထိုစဥ္ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ေရွ႕နားေလာက္မွာ မီးပြိဳင့္မိသြားေသာေၾကာင့္ ကားကို အရွိန္ေလွ်ာ့လိုက္သည္။ ဒီမီးပြိဳင့္က နည္းနည္းၾကာမည္ဆိုတာကို သိေနသျဖင့္ သူလည္း ကိုကို႔ကို ေခ်ာ့ဖို႔ စဥ္းစားကာ ကိုကို႔ဘက္ကို လွည့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ သူ႔ကို မေက်မနပ္စိုက္ၾကည့္ေနသည့္ ကိုကိုႏွင့္ အၾကည့္ခ်င္းထပ္တူက်သြားသည္။
“ ကိုကို ”
“ မင္း ငါ့စကား နားမေထာင္ဘူး ”
စူပုတ္ပုတ္မ်က္ႏွာေလးႏွင့္ ေျပာထြက္လာသည့္ အသံေလးက သိပ္ကို အသည္းယားဖို႔ေကာင္းေနသည္မို႔ ဈာန္ေရာင္ခလည္း မသိမသာၿပဳံးမိသြားျပန္သည္။
“ ကြၽန္ေတာ္ ကိုကို႔စကားကို အၿမဲနားေထာင္ပါတယ္ ကိုကိုရယ္ ”
“ မင္း ငါ့ကို ေျပာေတာ့ စာႀကိဳးစားပါ့မယ္ဆို ... အခုက် ႏွစ္မွတ္ခြဲနဲ႔ က်ဴတိုက်တယ္ ... မင္း ဘယ္မွာ ငါ့စကားကို နားေထာင္လို႔လဲ ... မင္း ေျပာေလ ”
အခုတေလာ ကိုကိုက အရင္ကထက္ ပိုစြာလာသလိုပင္။ သူကလည္း ကိုကို အဲဒီလို စြာေနတာေလးကိုပဲ ပိုခ်စ္ေနရသည္မလား။
“ အရင္လက ကြၽန္ေတာ္ အရမ္းစိတ္ရႈပ္ေထြးေနလို႔ မေျဖႏိုင္တာပါ ကိုကိုရာ ... အဲဒီတစ္ဘာသာတည္းပါပဲ ... က်န္တဲ့ဘာသာေတြကေတာ့ အမွတ္ေကာင္းပါတယ္ ”
“ တကယ္လား ”
“ တကယ္ေပါ့ ... ကြၽန္ေတာ္က ကိုကို႔ကို ဘာလို႔ လိမ္ရမွာလဲ ”
စိတ္ဆိုးေနသည့္ ခ်စ္သူေလးကို ေခ်ာ့ေခ်ာ့ေမာ့ေမာ့ေျပာကာ ေသခ်ာရွင္းျပလိုက္ေတာ့ ကိုကို႔မ်က္ႏွာေလးက အနည္းငယ္ျပန္ၾကည္လာသည္။
“ ငါက မင္းကို ေကာင္းေစခ်င္လို႔ ေျပာျပတာ ... တမင္ဆရာႀကီးလုပ္တာ မဟုတ္ဘူး ... က်ဴတိုအမွတ္က ဘယ္ေလာက္အေရးႀကီးလဲ မင္း သိရဲ႕သားနဲ႔ ဈာန္ရာ ... တကယ္လို႔ မင္း စာေမးပြဲႀကီးမွာ မေျဖႏိုင္ရင္ေတာင္ က်ဴတိုအမွတ္ေလး ေကာင္းေနရင္ ေအာင္ႏိုင္ေခ်ရွိေသးတယ္ ”
“ အင္းပါ ... ကြၽန္ေတာ္ သိပါတယ္ ကိုကိုရယ္ ”
“ မင္း သိရင္ ဘာလို႔ က်ေအာင္ ေျဖလဲ ”
“ ေနာက္တစ္ခါဆို က်ေအာင္ မေျဖေတာ့ဘူးေလေနာ္ ... ကိုကိုက ကြၽန္ေတာ့္ကို စိတ္မဆိုးပါနဲ႔ေတာ့ ”
“ ငါက စိတ္ဆိုးခ်င္လို႔ ဆိုးေနတာမွ မဟုတ္တာ ... မင္းေကာင္းဖို႔အတြက္ေလ ”
“ အင္းပါ ... ကြၽန္ေတာ္ သိပါတယ္ ကိုကိုရယ္ ... စိတ္မဆိုးနဲ႔ေတာ့ေနာ္ ”
ကိုကို႔လက္ေလးကို လႈပ္ရမ္းကာ နည္းနည္းခြၽဲလိုက္ေတာ့ ကိုကို႔မ်က္ႏွာေလးက ၿပဳံးေယာင္သန္းသြားသည္ကို ဖ်တ္ခနဲ လွမ္းျမင္လိုက္ရသည္။
“ ဒါဆို ေနာက္ဆုံးက်ဴတိုရီယယ္ကို မက်ေစနဲ႔ ... ငါ မင္းကို ေစာင့္ၾကည့္ေနမွာ ”
ကိုကိုႏွင့္ ေျပေအးမႈ ရသြားသျဖင့္ အခုမွပဲ သူ စိတ္ခ်မ္းေျမ့သြားရသည္။ ကိုကိုက အရမ္းေခ်ာ့ရလြယ္သည္။ အၾကာႀကီး စိတ္ဆိုးစိတ္ေကာက္ေနတာမ်ိဳးလည္း မရွိေပ။
ထိုစဥ္ သူ႔အေတြးထဲ အႀကံတစ္ခုဝင္လာၿပီး စဥ္းလဲသည့္ အရိပ္တစ္ခုက ဈာန္ေရာင္ခရဲ႕မ်က္ႏွာေခ်ာေခ်ာထက္ ျဖတ္ေျပးသြားသည္။ အဲဒီေနာက္ ကိုကို႔ကို မ်က္ႏွာငယ္ေလးျဖင့္ စိုက္ၾကည့္ၿပီး
“ ဒါေပမဲ့ ကြၽန္ေတာ္ Grammar သိပ္မရဘူး ကိုကို ”
“ ဟင္ ! ဘာလို႔လဲ ... တီခ်ယ္က အသင္အျပေကာင္းပါတယ္ ”
“ တီခ်ယ္က အသင္အျပေကာင္းေပမဲ့ ကြၽန္ေတာ္ သူ႔အခ်ိန္ေတြ အတန္းလစ္မိလို႔ စာေတြ အမ်ားႀကီးလြတ္ထားတယ္ ... ၿပီးေတာ့ ကြၽန္ေတာ္က နဂိုကတည္းက Grammar ညံ့တယ္ ကိုကိုရဲ႕ ... ဒီအတိုင္းဆို ေနာက္ေျဖရမဲ့ က်ဴတိုရီယယ္လည္း က်ဦးမယ္ထင္တယ္ ”
“ ဈာန္ မင္းကေတာ့ လုပ္ၿပီ ”
ကိုကိုက မ်က္ႏွာမသာမယာျဖင့္ သူ႔ကို ဆူသည္။
“ အဲဒါ ကိုကို ကြၽန္ေတာ့္ကို Grammar သင္ေပးပါလား ”
“ ဟမ္ ! ငါကလား ”
“ အင္းေလ ... ကိုကိုက Grammar အကြၽမ္းဆုံးပဲ မဟုတ္လား ... က်ဴတိုေျဖတိုင္း အၿမဲ အမွတ္အမ်ားႀကီး ရတယ္လို႔ ကြၽန္ေတာ္ သတင္းၾကားထားတယ္ ”
“ ဒါေပမဲ့ ငါ ... ”
“ ကိုကို မသင္ေပးရင္ ကြၽန္ေတာ္ က်ဴတိုထပ္က်ဦးမွာပဲ ... အဲဒီက်ဴတိုက မနက္ျဖန္ဆို ေျဖရေတာ့မွာ ”
“ မနက္ျဖန္ဟုတ္လား ? ဈာန္ မင္း အဲဒါကို ဘာလို႔ ေစာေစာစီးစီးမေျပာရတာလဲ ”
“ အဲဒါေၾကာင့္မို႔ ကိုကို႔ကို အကူအညီေတာင္းေနတာေလ ... ၿပီးေတာ့ ကြၽန္ေတာ့္မွာက ကိုကို တစ္ေယာက္တည္းပဲ ရွိတာ ”
သူ႔စကားကို နားေထာင္ေနရင္း ကိုကိုက တစ္ခုခုကို အႀကိတ္အနယ္စဥ္းစားေနပုံေပၚသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ သူလည္း ကိုကို႔ကို အနည္းငယ္ဖိအားေပးသည့္အေနႏွင့္
“ တကယ္လို႔ ကိုကို မကူညီဘူးဆိုရင္ ကြၽန္ေတာ္ေတာ့ သြားၿပီပဲ ... အေျခခံမပိုင္ရင္ စာေမးပြဲႀကီးေျဖရင္လည္း ဒုကၡေရာက္ဦးမွာ ... မေတာ္တဆ ကြၽန္ေတာ္ ေနာက္တစ္ႏွစ္ ျပန္ေနရရင္ ဘယ္လိုလုပ္မလဲ ... ၿပီးေတာ့ ဒယ္ဒီကလည္း စာေမးပြဲက်ရင္ ကြၽန္ေတာ့္ကို ေက်ာင္းထုတ္မယ္လို႔ တစ္ခါတည္းအျပတ္ေျပာထားၿပီးသား ... ကိုကို ကြၽန္ေတာ့္ကို တကယ္ပဲ မသနားေတာ့ဘူးလား ”
အဲဒီေနာက္ ကိုကို႔ထံမွ သက္ျပင္းဖြဖြခ်သံကို ၾကားလိုက္ရသည္။
“ အင္းပါ ... ငါ သင္ေပးမယ္ ... မင္းသာ ေသခ်ာစာလိုက္လုပ္ ... ေနာက္တစ္ခါ က်ဴတိုက်တယ္ဆိုတာကို ငါ ထပ္မၾကားခ်င္ဘူးေနာ္ ဈာန္ ”
“ အိုေက ... ကြၽန္ေတာ္ ကတိေပးတယ္ ”
ေနာက္ဆုံးေတာ့လည္း သူ႔ရဲ႕ဟန္ေဆာင္ေကာင္းမႈက တကယ့္ကို အရာေရာက္ခဲ့သည္။ ဈာန္ေရာင္ခရဲ႕မ်က္ႏွာေပၚက အၿပဳံးေတြကေတာ့ ဖုံးမရဖိမရ။
ထိုစဥ္ မီးပြိဳင့္စိမ္းသြားသည့္အတြက္ သူတို႔ႏွစ္ဦး ခဏတာ စကားစျပတ္သြားသည္။ သို႔ေသာ္ ခဏအၾကာမွာေတာ့ ကိုကိုက သူ႔လြယ္အိတ္ထဲမွ ေရဘူးထုတ္ကာ ေရေသာက္ေနရင္း
“ ဒါနဲ႔ ဈာန္ ငါ မင္းကို ဘယ္အခ်ိန္ စာသင္ေပးရမွာလဲ ... မနက္ျဖန္ ေျဖရမွာဆိုေတာ့ အခ်ိန္က သိပ္မလိုေတာ့ဘူးမလား ”
“ ဒီည သင္ေပးေလ ”
“ အဟြတ္ ! အဟြတ္ ! ”
သူ႔စကားေၾကာင့္ ကိုကိုက ေရသီးသြားသျဖင့္ စိုးရိမ္စိတ္တို႔ ေဆာင့္တက္သြားကာ
“ ကိုကို ! ကိုကို ! အဆင္ေျပရဲ႕လား ”
“ အဟြတ္ ! ငါ ဘာမွမျဖစ္ဘူး ... အဟြတ္ ! ဒါနဲ႔ မင္းေျပာတာ ဒီညဟုတ္လား ? ဘယ္မွာ သင္ရမွာလဲ ”
“ ကြၽန္ေတာ့္အိမ္မွာ သင္ေလ ”
“ ဒါေပမဲ့ ငါ့မွာ ဘာစာအုပ္မွ မပါလာဘူး ဈာန္ ”
“ အဲဒီအတြက္ေတာ့ မပူနဲ႔ ... ကြၽန္ေတာ့္အိမ္မွာ စာအုပ္ေတြ အကုန္ရွိတယ္ ”
“ ဪ ... ”
ကိုကိုက အတန္ငယ္ၿငိမ္က်သြားသည္။
“ ကိုကို ”
“ ဟင္ ! ဘာေျပာမလို႔လဲ ”
“ ကြၽန္ေတာ္ ကိုကို႔ကို ဘာမွ မလုပ္ပါဘူး စိတ္ခ်လို႔ ရတယ္ ... ကြၽန္ေတာ္က လူဆိုးေပမဲ့ လူယုတ္မာေတာ့ မဟုတ္ဘူး ”
ထိုအခါ ကိုကိုက သူ႔ကို အားနာသြားသည္ထင္ပါရဲ႕။
“ ဈာန္ မင္းကလည္း ... ငါက အဲဒီလိုမ်ိဳးေတြးေနတာ မဟုတ္ပါဘူး ... အျပန္ေနာက္က်မွာ စိုးလို႔ ... ”
“ ကြၽန္ေတာ္ ကိုကို႔ကို ျပန္လိုက္ပို႔ေပးမွာေလ ... ဘာစိုးရိမ္စရာရွိလို႔လဲ ”
“ အင္းပါ ... ဒါဆိုလည္း မင္း သေဘာပဲ ”
“ ဒါဆို ကြၽန္ေတာ္တို႔ အခု မုန႔္သြားစားၾကရေအာင္ ... ႏို႔မို႔ ကိုကို ဗိုက္ဆာေနလိမ့္မယ္ ”
“ မင္းသေဘာ ”
ေခါင္းေလးတဆတ္ဆတ္ညိမ့္ကာ သူ႔သေဘာလုပ္ေနသည့္ လူသားေလးေၾကာင့္ ဈာန္ေရာင္ခ သေဘာက်စြာ ရယ္ေမာမိလိုက္သည္။ ထို႔ေနာက္မွာေတာ့ ျပည္လမ္းမထက္မွာ ကားနက္ျပာေလးတစ္စီးက တရိပ္ရိပ္ေျပးလႊားေနေတာ့သည္။
❇️❇️❇️❇️❇️❇️❇️❇️❇️❇️❇️❇️❇️❇️❇️❇️
ကြၽီခနဲ ကားရပ္လိုက္တာကို အာ႐ုံခံစားမိေသာ္ျငား အိပ္ခ်င္စိတ္တို႔က ႀကီးစိုးေနသျဖင့္ မ်က္လုံးတို႔က မပြင့္ႏိုင္ေသးေပ။ ထိုစဥ္ ပါးတစ္ဖက္က ပူေႏြးသြားတာကို ဖ်တ္ခနဲ ခံစားလိုက္ရသည္။
အဲဒီေနာက္ ခ်က္ခ်င္းဆိုသလို ထိုအေႏြးဓာတ္ေလးက ျပန္ကြာသြားသျဖင့္ ေလးဆက္လည္း ပါးေလးကို ပြတ္ရင္း ႏိုးသြားေတာ့သည္။ တစ္လမ္းလုံး အိပ္လိုက္လာသျဖင့္ အခု သူ ဘယ္ေနရာကို ေရာက္ေနမွန္း ေသခ်ာမသိေပ။
ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ျပ၏ထုံးစံအတိုင္း မနက္ ေန႔ညမေ႐ြး ကားၾကပ္လွ၏။ တစ္ေနရာႏွင့္ တစ္ေနရာကို သြားဖို႔အေရး အခ်ိန္ေပးႏိုင္မွ ေတာ္ကာၾကာမည္။ ႏို႔မို႔ဆိုရင္ေတာ့ သိပ္မလြယ္ကူေပ။ သူ႔လို အအိပ္မက္သည့္လူဆိုရင္ တစ္ခါတည္း အိပ္ေပ်ာ္သြားတာကိုသာ ၾကည့္ ... ။
ေလးဆက္လည္း မပြင့္တပြင့္ျဖစ္ေနေသးသည့္ မ်က္လုံးေတြကို ပြတ္ေနရင္း အျပင္ဘက္ကို စူးစမ္းလိုက္ေတာ့ ေနမင္းႀကီးက အေနာက္ဘက္အရပ္သို႔ ငုပ္လွ်ိဳးကာ ေမွာင္လုဆဲဆဲျဖစ္ေနေခ်ၿပီ။ လက္မွာ ပတ္ထားသည့္ နာရီကို ျပန္ငုံ႔ၾကည့္မိသည့္အခါမွာ နာရီ မိနစ္လက္တံမ်ားက ေျခာက္နာရီခြဲတိတိကို ၫႊန္ျပေနေလသည္။
“ ကိုကို ႏိုးၿပီလား ”
“ အင္း ... ဒါနဲ႔ ဈာန္ မင္းအိမ္ကို ေရာက္ၿပီလား ”
“ ေရာက္ၿပီေလ အိပ္ပုတ္ေလးရဲ႕ ”
ဈာန္က သူ႔ခါးပတ္ကို ကူျဖဳတ္ေပးရင္း သူ႔ပါးေလးကို ခပ္ဖြဖြဆြဲညႇစ္ကာ က်ီစယ္ေလသည္။
ေလးဆက္ ကားေပၚမွ ဆင္းလိုက္ခ်ိန္တြင္ေတာ့ ၿခံဝင္းေလးထဲမွာ ရွိသည့္ ႏွစ္ထပ္အိမ္ပုေလးတစ္လုံးက သူတို႔ကို ခ်စ္စဖြယ္ေစာင့္ႀကိဳေနေလသည္။ ၿခံဝင္းေလးကို လွည့္ပတ္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ အရိပ္ရသစ္ပင္ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား စိုက္ပ်ိဳးထားသည္ကို ေတြ႕လိုက္ရသျဖင့္ ေလးဆက္ ေပ်ာ္သြားမိသည္။
ဒါေပမဲ့ ဒီလိုအိမ္ေသးေသးေလးက ဈာန႔္ရဲ႕ခ်မ္းသာမႈအေနအထားအရဆိုရင္ တစ္ခုခုမွားေနသလိုပင္။
“ လာ ကိုကို ... ကြၽန္ေတာ္တို႔ အထဲဝင္ၾကရေအာင္ ”
အၾကည့္ေတြက ဟိုေရာက္ ဒီေရာက္ျဖစ္ေနသည့္ သူ႔ကို ဈာန္က လက္ဆြဲကာ အိမ္ထဲကို ဂ႐ုတစိုက္ေခၚသြားသည္။ အိမ္ထဲကို ေရာက္ေတာ့မွ သူ ပို၍ပင္ ရင္သက္ရႈေမာျဖစ္ရသည္။
နက္ျပာေရာင္ႏွင့္ အျဖဴေရာင္ကို အဓိက အသုံးျပဳၿပီး Decorations လုပ္ထားသည့္အိမ္ပုံစံက ႐ိုးရွင္းၿပီး စိတ္ခ်မ္းေျမ့စရာေကာင္းလွသည္။ ေအာက္ထပ္မွာ ဧည့္ခန္းက်ယ္ႀကီး၊ မီးဖိုေခ်ာင္ႏွင့္ ဧည့္သည္အခန္းတစ္ခုသာ ရွိသည္။
အိမ္အျပင္အဆင္က သိပ္ရႈပ္ေထြးမေနဘဲ အရာအားလုံးကို တတ္ႏိုင္သမွ် ႐ိုး႐ိုးရွင္းရွင္းျဖစ္ေအာင္သာ ျပဳလုပ္ထားပုံေပၚသည္။ ပုံမွန္ လူခ်မ္းသာအိမ္ေတြလို ကြၽန္းသစ္ေတြ၊ ေ႐ႊေတြႏွင့္ မြမ္းမံျပင္ဆင္ထားျခင္းမရွိေပ။
“ ဒီအိမ္က ေဆာက္ထားတာ သိပ္မၾကာေသးဘူး ကိုကိုရဲ႕ ... ကြၽန္ေတာ့္စိတ္တိုင္းက် ေဆာက္ထားတာေလ ”
“ ဪ ... ”
ထိုအခါက်မွ ေလးဆက္လည္း သေဘာေပါက္သြားသည္။ ဈာန္က ရႈပ္ေထြးတာေတြကို သေဘာမက်ဘဲ ႐ိုး႐ိုးရွင္းရွင္းကိုသာ သေဘာက်သည္လား။ တကယ္ သူနဲ႔ အႀကိဳက္တူတာပဲ။
“ ကိုကို ကြၽန္ေတာ္တို႔ အေပၚထပ္ကို သြားရေအာင္ ”
“ အင္း ”
ဒီတစ္ခါလည္း ဈာန္က သူ႔ကို ဦးေဆာင္ကာ ေခၚသြားျပန္သည္။ အေပၚထပ္သည္လည္း ေအာက္ထပ္လိုမ်ိဳးပင္။ ႐ိုးရွင္းသည္။ စိတ္ခ်မ္းေျမ့စရာေကာင္းသည္။ အျမင္ေအးသည္။ အေပၚထပ္၌ ဘုရားခန္း၊ စာၾကည့္ခန္းႏွင့္ အိပ္ခန္းတစ္ခန္းသာ ရွိသည္။
သူ သတိထားမိသေလာက္အရဆိုရင္ ဈာန႔္အိမ္ေလးက အခန္းသိပ္မမ်ားေပ။ ဈာန္ ေဆာက္ထားသည့္အိမ္ေလးက အရမ္းကို ႐ိုး႐ိုးရွင္းရွင္းႏွင့္ လွပေနသျဖင့္ သူ ေလွ်ာက္ၾကည့္လို႔ မဝႏိုင္ပါ။ ထိုစဥ္ အၾကည့္တို႔က ေနရာေကာင္းတစ္ခုကို ျမင္လိုက္သျဖင့္ သူလည္း စိတ္မထိန္းႏိုင္ဘဲ ေျပးသြားမိသည္။
“ Wow ! တိုက္တဲ့ေလက ေအးေနတာပဲ ”
ပီဘိကေလးေလးတစ္ေယာက္လို ဝရန္တာမွာ ေပ်ာ္ျမဴးေနသည့္ကိုကို႔ကို ၾကည့္ရင္း ဈာန္ေရာင္ခ ႏွစ္ႏွစ္ၿခိဳက္ၿခိဳက္ရယ္ေမာမိသည္။ ကိုကို ေပ်ာ္ေနသည္ကို ျမင္ရတာနဲ႔တင္ သူ ဒီအိမ္ေလးကို ေဆာက္ခဲ့ရတာ တန္သည္ဟု ခံစားရသည္။
ဆုံးပါးသြားသည့္မာမီရဲ႕အေမြပစၥည္းေတြႏွင့္ သူ႔ဝင္ေငြကို စုေပါင္းကာ ဒီအိမ္ေလးကို ခက္ခက္ခဲခဲေဆာက္ခဲ့ရသည္။ ခ်စ္ရသူႏွင့္ ႏွစ္ဦးတည္း အတူေနဖို႔ရည္စူးထားသျဖင့္ သူနဲ႔ သိပ္အဆင္မေျပသည့္ ဒယ္ဒီရဲ႕ေငြေတြကိုေတာ့ မထိခ်င္ေပ။
႐ိုး႐ိုးရွင္းရွင္းေနတတ္သည့္ ကိုကို႔အတြက္ ႐ိုးရွင္းၿပီး လွပသည့္အိမ္ေလးတစ္လုံးကို ဖန္တီးေပးႏိုင္ခဲ့တာနဲ႔တင္ သူ ေက်နပ္လွၿပီ။ ကိုကို႔ကို ခ်စ္သက္လက္ေဆာင္အျဖစ္ ဒီအိမ္ေလးကို ေပးခ်င္ေသာ္ျငား ကိုကိုက အေၾကာက္အကန္ျငင္းဦးမည္ဆိုတာကို ႀကိဳသိေနသျဖင့္ ဒီကိစၥကို အခ်ိန္ခဏေလာက္အထိေတာ့ ဖုံးကြယ္ထားဖို႔ သူ စဥ္းစားထားလိုက္သည္။
အခုေလာေလာဆယ္ေတာ့ ဝရန္တာမွာ ေလညႇင္းခံေနသည့္ ကိုကို႔ကို ေနာက္နားေလးမွာ ရပ္ရင္း ေငးၾကည့္ေနရတာနဲ႔တင္ သူ႔ဘဝရဲ႕အဓိပၸာယ္က ၿပီးျပည့္စုံသြားသလိုမ်ိဳး ... ။
“ ဈာန္ ”
ဈာန႔္နာမည္ကို ေခၚကာ ေနာက္လွည့္ၾကည့္ဖို႔ျပင္႐ုံရွိေသး။ ေလးဆက္တစ္ကိုယ္လုံးက ေႏြးေထြးသည့္ ရင္ခြင္က်ယ္ႀကီးတစ္ခုထဲ ေရာက္သြားသလိုပင္။ သူ႔ခါးကို ရစ္ပတ္ကာ ဖက္တြယ္လာသည့္ ဈာန႔္လက္ေတြက ခိုင္ခိုင္ၿမဲၿမဲ ... ။
သူ႔ကို အေနာက္ကေန ဖက္ထားကာ ရင္ခြင္ထဲ ထည့္ထားသည့္ ေကာင္ေလးက ေလးဆက္ရဲ႕ဆံပင္ေတြထဲ မ်က္ႏွာအပ္ကာ ခိုးနမ္းလိုက္သည္ကိုလည္း ခ်က္ခ်င္းသတိထားမိလိုက္ပါရဲ႕။ သို႔ေပမဲ့ မသိခ်င္ေယာင္သာ ေဆာင္ထားမိလိုက္၏။
“ အဲဒီေလာက္ထိေတာင္ သေဘာက်တာလား ”
ဈာန႔္ရဲ႕ဩရွရွအသံက သူ႔နားထဲကို သာယာနာေပ်ာ္ဖြယ္ေကာင္းစြာ တိုးဝင္လာသည္။
“ အင္း ... မင္းအိမ္ေလးက ခ်စ္စရာေလး ”
“ ကြၽန္ေတာ့္အတြက္ေတာ့ ကိုကိုက ပိုခ်စ္ဖို႔ေကာင္းတယ္ ”
“ ဈာန္ ... မင္းကလည္း ... ”
ေျပာေနရင္း ကေလးဆိုးေလးက သူ႔ပါးကို တရဆက္ဖိကပ္နမ္းရႈိက္လာသည္။ ဆိုးသြမ္းလြန္းသည့္ ဂ်စ္ကန္ေလးေၾကာင့္ ေလးဆက္ ဒီလိုပုံစံႏွင့္ ဆက္ေနေနရမွာကို မ်က္ႏွာပူလာ၏။ သူ ဒီေနရာမွာ ဆက္ေနဦးမည္ဆိုလွ်င္ ဈာန္က ဘယ္ေလာက္ေတာင္ လိုက္နမ္းေနမလဲဆိုတာ မေျပာတတ္ေပ။
“ ဈာန္ ... ငါ ... ငါတို႔ စာစသင္ၾကေအာင္ေလ ... အခ်ိန္သိပ္မရွိေဝာာ့ဘူး ”
တမင္စကားလမ္းေၾကာင္းလႊဲကာ ေရွာင္ထြက္ဖို႔ႀကံေနသည့္ ကိုကို႔ရဲ႕အႀကံကို ဈာန္ေရာင္ခ ရိပ္မိပါသည္။ အသာတၾကည္လႊတ္ေပးလိုက္ေတာ့လည္း ေၾကာင္ေပါက္စေလးက ဘယ္သြားရမွန္း မသိေသးသျဖင့္ ေနရာမေ႐ြ႕ေသးေပ။
“ ကိုကို လာေလ ”
“ အင္း ”
သူ ဆြဲေခၚရာေနာက္သို႔ အ႐ုပ္ေလးတစ္႐ုပ္လို လိုက္ပါလာသည့္ကိုကိုက သိပ္ျမတ္ႏိုးစရာေကာင္းလြန္းေန၏။
❇️❇️❇️❇️❇️❇️❇️❇️❇️❇️❇️❇️❇️❇️❇️❇️
“ ဈာန္ မင္း နားလည္ၿပီလား ”
ဈာန႔္အိပ္ခန္းထဲက စာၾကည့္စားပြဲမွာ အတူတူထိုင္ရင္း စာရွင္းျပေနတာ အခ်ိန္အားျဖင့္ ႏွစ္နာရီေက်ာ္ သုံးနာရီနီးပါးခန္႔ၾကာသြားခဲ့ေခ်ၿပီ။
“ အင္း ... နားလည္သြားၿပီ ”
“ မင္း တကယ္ေရာ နားလည္ရဲ႕လား ဈာန္ ... မင္း စာထဲ အာ႐ုံေရာက္ေနတာလည္း ငါ မေတြ႕ဘူး ... ငါ့မ်က္ႏွာမွာ ဘာရွိလို႔ ဒီေလာက္စိုက္ၾကည့္ေနရတာလဲ ”
ကိုကိုက မ်က္ေမွာင္ႀကီးက်ဳံ႔ကာ မေက်မနပ္ေျပာလာသည္။
“ တကယ္နားလည္ပါတယ္ဆိုေနမွ ကိုကိုရာ ... ကိုကို ရွင္းျပတာ နားလည္လြယ္တယ္ ... စာရွင္းျပတဲ့ေနရာမွာ ကိုကိုက ေန႔သစ္ထက္ေတာင္ ပိုေတာ္ေသးတယ္ ”
ဒီေကာင္ေလး ေျပာသမွ်ကို ေလးဆက္ မယုံပါ။ Grammar မရဘူးေျပာလို႔ စာလည္း အၾကာႀကီးရွင္းျပရေသးသည္။ ရွင္းျပေနသည့္ စာကိုက် မၾကည့္ဘဲ သူ႔မ်က္ႏွာကိုပဲ တစ္ခ်ိန္လုံး စိုက္ၾကည့္ေနသည္။ ဒီလိုပုံစံနဲ႔ စာနားလည္တယ္လို႔ ေျပာတာကို လုံးဝယုံႏိုင္စရာအေၾကာင္း မရွိ။
“ မင္း ဘာမွေပါက္ကရေလွ်ာက္ေျပာမေနနဲ႔ ဈာန္ ... ငါ မင္းကို မယုံဘူး ... အခု စာေမးပြဲစစ္မယ္ ... မင္းသာ ငါ ရွင္းျပတာကို ေသခ်ာနားလည္မယ္ဆိုရင္ ေျဖႏိုင္မွာပဲ ”
“ Really ? ကိုကိုက တကယ္ရက္စက္ေတာ့မယ္ေပါ့ ”
“ အင္း ... ရက္စက္ေတာ့မွာ ”
“ ကြၽန္ေတာ္ မေျဖခ်င္ဘူး ”
“ မေျဖလို႔ မရဘူး ... ေျဖကို ေျဖရမယ္ ”
“ အာ ... ကိုကိုကလည္း ... ”
“ မဆိုးစမ္းနဲ႔ ဈာန္ရာ ... မင္း ေကာင္းဖို႔အတြက္ပဲကို ... ”
ေလသံေပ်ာ့ေပ်ာ့ေလးျဖင့္ ေခ်ာ့ေမာ့သလို ေျပာလာသည့္ ကိုကိုေၾကာင့္ သူလည္း လက္ခံလိုက္ဖို႔ရာက လြဲ၍ တျခားမရွိႏိုင္ေတာ့ေပ။ သို႔ေပမဲ့လည္း ကိုကို႔ကို စေနာက္ခ်င္ေနေသးသည္မို႔
“ ဒါဆို ကိုကို စစ္တဲ့စာေမးပြဲကို အမွတ္မ်ားမ်ားရေအာင္ ေျဖႏိုင္ရင္ ကိုကို ကြၽန္ေတာ့္ကို ဘာေပးမလဲ ”
“ မင္း ဘာလိုခ်င္လို႔လဲ ”
“ ကြၽန္ေတာ္ လိုခ်င္တာဆို ကိုကိုက ေပးမွာလား ”
“ ေအး ... ေပးမယ္ ... မင္းသာ ေသခ်ာေျဖ ... ”
ကိုကိုက တကယ္ႀကီးအတည္ေပါက္ေျပာေနသည့္ ပုံပင္။
“ ကြၽန္ေတာ္ လိုခ်င္တာက အရမ္းေဈးႀကီးေနရင္ေရာ ... ”
ထိုအခါ ကိုကိုက မ်က္လုံးျပဴးသြားကာ အနည္းငယ္စိုး႐ြံ႕ေနသည့္အသံျဖင့္
“ အရမ္းေဈးႀကီးလို႔လား ဈာန္ ... ငါ့မွာေတာ့ ဒီလအတြက္ ပိုက္ဆံအမ်ားႀကီး မက်န္ေတာ့ဘူး ... ဒါမွမဟုတ္ ေနာက္လမွ ယူရင္ေရာ ... ”
“ အဲဒီအတြက္ေတာ့ မပူပါနဲ႔ ... ကြၽန္ေတာ္က ကိုကို ေပးႏိုင္တဲ့ ပမာဏေလာက္ကိုပဲ ေတာင္းမွာပါ ... ၿပီးေတာ့ ကြၽန္ေတာ္ အမွတ္အမ်ားႀကီးရေလ ေဈးပိုျမင့္ေလပဲေနာ္ ... ကိုကို သေဘာတူလား ”
ဒီေကာင္ေလး ဘာႀကံေနမွန္း ေလးဆက္ မေတြးတတ္ေတာ့ေပ။ သို႔ေပမဲ့ အခုခ်ိန္ စာေမးပြဲေျဖခိုင္းဖို႔က ပိုအေရးႀကီးေနသည့္အတြက္ က်န္တာ ေနာင္ခါလာ ေနာင္ခါေဈးဟု သေဘာပိုက္လိုက္ကာ
“ အင္း ... အင္း ... မင္းသာ အမွတ္အမ်ားႀကီး ရေအာင္ လုပ္ ... မင္း လိုခ်င္တာ ငါ ဝယ္ေပးမယ္ ဟုတ္ၿပီလား အဆိုးေလး ”
“ အိုေက ... ေျပာ ... ဘယ္ဟာ ေျဖရမွာလဲ ”
အဲဒီေနာက္ ေလးဆက္လည္း ဖတ္စာအုပ္ဖြင့္လိုက္ကာ အနည္းငယ္ခက္ေလာက္မည့္ေမးခြန္းမ်ားႏွင့္ အင္တာနက္ေပၚမွ Grammar ပိုင္းဆိုင္ရာ ေမးခြန္းမ်ားကို ေ႐ြးထုတ္လိုက္သည္။
လိမ္လိမ္မာမာနဲ႔ စာေမးပြဲေျဖေနသည့္ ဈာန႔္ကို ၾကည့္ရတာ တစ္ခုခုမူမမွန္သလိုပင္။ တစ္ခ်က္ တစ္ခ်က္ ေပၚလာသည့္ ဈာန႔္အၿပဳံးက ၾကက္သီးထစရာေကာင္းလွသည္။
ဈာန႔္ကို ေမးခြန္းအမ်ားႀကီးေမးထားေသာေၾကာင့္ အကုန္လုံးေျဖဆိုၿပီးဖို႔ဆိုလွ်င္ တစ္နာရီခြဲေလာက္ေတာ့ အခ်ိန္ယူရသည္။ စာေမးပြဲေျဖၿပီးေနာက္မွာေတာ့ ေလးဆက္ အေျဖစစ္ေနတုန္း သူ ေရခ်ိဳးခ်င္သည္ဟုဆိုကာ ဈာန္က ေရခ်ိဳးခန္းထဲ တန္းဝင္သြားေတာ့သည္။
ခဏအၾကာမွာေတာ့ အေျဖေတြအကုန္စစ္ၿပီးသြားေလၿပီ။ ရလဒ္က မထင္ထားသည့္ရလဒ္မို႔ လူက ေခါင္းေတာင္ အနည္းငယ္ကိုက္ခ်င္သြားရသည္။ အေျဖစာ႐ြက္ထိပ္မွာ မွင္နီျဖင့္ ေရးထားသည့္ ၉၅မွတ္ဆိုသည့္ ရလဒ္က သူ႔ကို ေလွာင္ေျပာင္ေနသလိုပင္။
အမွန္ေျပာရရင္ ေလးဆက္ကိုယ္တိုင္ ေျဖရင္ေတာင္မွ ဈာန႔္ေလာက္ အမွတ္အမ်ားႀကီး မရႏိုင္ေပ။ အဲဒါကို Grammar မရဘူးလို႔ ေျပာသည့္ ဈာန္က ဘယ္လိုလုပ္ အမွတ္ေတြ ဒီေလာက္ထိေထာင္တက္သြားရတာလဲ။ တကယ္ပဲ တစ္ခုခုေတာ့ လြဲမွားေနသည္။
“ ကိုကို ကြၽန္ေတာ္ အမွတ္ ဘယ္ေလာက္ရလဲ ”
ေလးဆက္ အေတြးလြန္ေနခ်ိန္မွာ အေနာက္ဘက္ကေန နား,နားကပ္ေျပာလာသည့္ ဩရွရွအသံေၾကာင့္ လူက လန႔္သြားရသည္။ အေနာက္ကို လွည့္ၾကည့္မိလိုက္ေတာ့ ျမင္လိုက္ရသည့္ ဈာန႔္ရဲ႕အေပၚပိုင္းဗလာက်င္းခႏၶာကိုယ္က ေရစက္လက္ျဖင့္ ... ။ ေအာက္ပိုင္းမွာေတာ့ တဘက္ျဖဴတစ္ထည္ ပတ္ထားသည္။
ခုနက အာ႐ုံေထြျပားေနသျဖင့္ ဈာန္ ေရခ်ိဳးခန္းထဲက ထြက္လာတာကိုေတာင္ သတိမမူမိေပ။ ဈာန္က အားကစား ပုံမွန္လုပ္သည့္လူမို႔ အခုလို ခႏၶာကိုယ္ဗလာက်င္းေနသည့္အခ်ိန္မွာ ေပၚလာသည့္ ခႏၶာကိုယ္အခ်ိဳးအစားက ေတာင့္တင္းခိုင္မာကာ ႂကြက္သားေတြျဖင့္ ၾကည့္ေကာင္းေနသည္ကိုေတာ့ အမွန္အတိုင္းဝန္ခံရေပမည္။
“ ကြၽန္ေတာ့္ခႏၶာကိုယ္က အရမ္းၾကည့္ေကာင္းေနလို႔လား ကိုကို ”
ထိုအခါက်မွ ေယာင္မွားၿပီး စိုက္ၾကည့္ေနမိသည့္ အၾကည့္တို႔ကို လႊဲဖယ္လိုက္မိသည္။ လူမိသြားသျဖင့္ မ်က္ႏွာက ျဖန္းခနဲပူတက္လာကာ ေခါင္းမေဖာ္ဝံ့ေတာ့ေပ။
“ အင္း ... ၉၅မွတ္ဆိုေတာ့ အမွတ္က ေတာ္ေတာ္မ်ားတယ္လို႔ ထင္တာပဲ ... ကိုကို ကတိတည္မယ္မလား ”
ခုနက သူ စေနာက္လိုက္သည့္စကားေၾကာင့္ ရွက္သြားသည့္ကိုကိုက ေခါင္းကိုသာ တသြင္သြင္ညိမ့္ျပလာသည္။
“ ကိုကို ကြၽန္ေတာ့္ကို ၾကည့္ပါဦး ”
ကိုကို႔ႏွင့္ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ေရွ႕မွာ သြားရပ္ၿပီး ခါးကို အနည္းငယ္ ကိုင္းလိုက္ကာ ကိုကို႔ေမးဖ်ားေလးကို ဆြဲကိုင္ေမာ့လိုက္ေတာ့ ရွက္ေနသည့္မ်က္ႏွာေလးက မီးေရာင္ေအာက္မွာ ထင္းခနဲ။
ကိုကိုက တကယ့္ကို ရွက္ေသြးျဖာတတ္သည့္ ေၾကာင္ေပါက္စေလး ... ။
“ ကိုကို ကြၽန္ေတာ့္ကို ဘာေပးမလဲ ”
“ အဲဒါ ... အဲဒါက မင္း ေျပာရမွာေလ ... မင္း လိုခ်င္တာကို ငါပဲ မသိဘဲ ... ”
“ ကြၽန္ေတာ္ လိုခ်င္တာကေတာ့ ကိုကို႔ကိုပဲ ”
“ ဘာ ! ”
ေလးဆက္ အလန႔္တၾကား ထရပ္မိသြားသည္။ ဒါက ဘာစကားလဲ။ ဈာန္က ဘယ္လိုစကားႀကီးေျပာလိုက္တာလဲ။ သူပဲ နားၾကားမွားတာလား။
“ မင္း ... မင္း ... ငါ့ကို ဘာစကားေတြ လာေျပာေနတာလဲ ”
“ ကြၽန္ေတာ္ ကိုကို႔ကို နမ္းခ်င္တယ္ ”
ဈာန္က ေျပာရင္း ဆိုရင္း ေရွ႕တိုးလာသျဖင့္ ေလးဆက္လည္း တေ႐ြ႕ေ႐ြ႕ျဖင့္ အေနာက္ဆုတ္သြားရသည္။
“ ကြၽန္ေတာ္က ကိုကို႔တစ္ကိုယ္လုံးကို နမ္းခ်င္တာ ”
“ ဈာန္ ! မင္းေနာ္ ! ဆက္မေျပာနဲ႔ေတာ့ ”
ဈာန႔္စကားေတြက တျဖည္းျဖည္း ပိုပိုဆိုးလာသည္။ နားေထာင္ဖို႔ေတာင္ မဝံ့ရဲေတာ့သည့္အထိ ... ။ ဒီလို ရွက္ဖို႔ေကာင္းတဲ့စကားေတြကို ဈာန္က ဘယ္လိုမ်ား ေျပာထြက္ႏိုင္ရတာလဲ။
“ ကိုကိုပဲ ကြၽန္ေတာ့္ကို ကတိေပးထားတယ္မလား ... ကြၽန္ေတာ္ လိုခ်င္တာ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ေပးမယ္ဆို ... ”
“ ဒါေပမဲ့ မင္း ေတာင္းဆိုတာႀကီးက ဟုတ္မွမဟုတ္တာ ”
ဈာန္က တျဖည္းျဖည္း ပိုနီးကပ္လာသလည္။ ေလးဆက္လည္း ဆုတ္ရင္း အေနာက္ဘက္ကို လွည့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ နက္ျပာေရာင္ေမြ႕ရာခင္းထားသည့္ ကုတင္ႀကီးက အခန႔္သားျဖစ္ေနသည္ကို ေတြ႕လိုက္ရသျဖင့္ လူက ေၾကာက္စိတ္ပိုလာသည္။
“ ဈာန္ ! ဈာန္ ! မင္း ထပ္မတိုးလာနဲ႔ေနာ္ ”
ဘယ္လိုမွလည္း ေျပာလို႔မရပါ။ ဈာန္က စကားနားမေထာင္ဘဲ ေရွ႕ဆက္တိုးလာသည္မို႔ သူလည္း ေနာက္ကို ျမန္ျမန္ဆုတ္လိုက္ေတာ့ ကုတင္ေထာင္စြန္းႏွင့္ တိုက္မိကာ လူက အိပ္ရာေပၚ လဲက်သြားသည္။
ရင္ထဲမွာ ဒိတ္ခနဲျဖစ္သြားသည္ႏွင့္တစ္ၿပိဳင္နက္ အိပ္ရာေပၚမွာ အလူးအလဲကုန္းထလိုက္ေတာ့ ႐ုတ္တရက္ဆိုသလို ဈာန္က သူ႔ကို အေပၚကေန အုပ္မိုးကာ အိပ္ရာေပၚကို ျပန္ဖိခ်လာသည္။
ဈာန္ႏွင့္ ရင္ဘတ္ခ်င္း ထိကပ္ေနသျဖင့္ညေလးဆက္ မေနတတ္ေတာ့ေပ။ ထို႔အျပင္ ခုနက ဈာန္ ေျပာလိုက္သည့္ စကားေတြကလည္း သူ႔ကို ပိုေျခာက္ခ်ားေစသျဖင့္ ဈာန႔္လက္ထဲမွ လြတ္ေအာင္ အတင္း႐ုန္းကန္မိသည္။
“ ဈာန္ ! ဟင့္အင္း ! မင္း ငါ့ကို လႊတ္ေနာ္ ”
“ ကိုကို ”
အလန႔္တၾကားျဖစ္ေနသည့္ မ်က္ဝန္းေလးေတြကို ၾကည့္႐ုံနဲ႔တင္ ကိုကို ဘယ္ေလာက္ေၾကာက္ေနလဲဆိုတာကို သူ မွန္းဆလို႔ရသည္။ သူ႔ကို တြန္းလႊတ္ကာ ႐ုန္းကန္ေနသည့္ ကိုကို႔လက္ကို ဆြဲယူၿပီး သူ႔ႏွလုံးသားရွိရာ ဘယ္ရင္ဘတ္ေပၚ တင္ေပးလိုက္ေတာ့ ကိုကိုက အနည္းငယ္ၿငိမ္က်သြားသည္။
“ ကြၽန္ေတာ္ အရမ္းရင္ခုန္ေနတယ္ ... ကိုကို ခံစားမိလား ”
အမွန္ေတာ့ အခုခ်ိန္မွာ ေလးဆက္ကိုယ္တိုင္လည္း ႏွလုံးခုန္သံေတြ အရမ္းျမန္ဆန္ေနသည္။ ထို႔အျပင္ ဈာန႔္ရဲ႕ဗလာက်င္းထားသည့္ခႏၶာကိုယ္ကလည္း သူ႔ကို ဖိအုပ္မိုးထားသလိုျဖစ္ေနသျဖင့္ လူက ဘာလုပ္လို႔ ဘာကိုင္ရမွန္းမသိနဲ႔ ရွက္ေနတာပဲ သိသည္။
“ ကိုကို ”
“ ဈာန္ ငါ ... ”
“ နမ္း႐ုံေလးပါပဲ ... ကိုကို႔ကို က်န္တာ ဘာမွမလုပ္ပါဘူး ”
ကိုကို႔နဖူးျပင္ေလးကို အနမ္းတံဆိပ္ရာေပးလိုက္ရင္း နီျမန္းေနသည့္ ပါးျပင္ေလးကို ခပ္ဖြဖြပြတ္သပ္ကာ ကိုကို႔ကို ေခ်ာ့ျမဴလိုက္သည္။ နား႐ြက္ေလးေတြကအစ ရဲတြတ္ေနကာ ကိုကို႔ရဲ႕ဝင္းပပမ်က္ႏွာတစ္ခုလုံးက မီးအလင္းေရာင္ေအာက္မွာ လွေသြးႂကြယ္ေနသည္။
“ ကိုကို ”
ဈာန႔္ရဲ႕အသံအေနအထားက ရီေဝယစ္မူးေနမွန္း သိသာလြန္းစြာ ... ။ သူတို႔၏အၾကည့္ႏွစ္ခုလုံးက ဆုံခ်က္တစ္ခုတည္းမွာ တိက်စြာ က်ေရာက္ေနၿပီး တစ္ေယာက္ႏွင့္ တစ္ေယာက္ ရင္ခုန္သံခ်င္း ထပ္တူက်ေနသည္။
ေလးဆက္ရဲ႕လက္ႏွစ္ဖက္လုံးကလည္း ဈာန႔္ရင္ဘတ္က်ယ္ႀကီးေပၚ ေရာက္ေနသျဖင့္ ဈာန႔္ကိုယ္မွာ စိုေနေသးသည့္ ေရစက္ေတြရဲ႕အထိအေတြ႕ကိုေတာင္ ခံစားလို႔ ရေနေသးသည္။
“ ကိုကို႔ကို ကြၽန္ေတာ္ နမ္းလို႔ရမလား ”
အခုခ်ိန္မွာ ေလးဆက္ရဲ႕ဦးေႏွာက္က သိပ္အလုပ္မလုပ္ႏိုင္ေတာ့ေပ။ အေတြးထဲမွာ အရာအားလုံးက ဗလာနတၱိ။ ေနာက္ဆုံးေတာ့လည္း ႏွလုံးသားရဲ႕ေစစားရာေနာက္ကိုပဲ လိုက္ေတာ့မည္ဟု ဆုံးျဖတ္လိုက္ကာ မ်က္လုံးကို စုံမွိတ္ထားလိုက္ရင္း
“ အင္း ”
ကိုကို႔ထံမွ တိုးတိတ္ျငင္သာသည့္ သေဘာတူသံေလးကို ၾကားလိုက္ရခ်ိန္မွာေတာ့ ဈာန္ေရာင္ခရဲ႕ႏွလုံးသားထဲမွာ ပန္းေတြ ပြင့္ဖူးေနသလို လိပ္ျပာေလးေတြ ပ်ံဝဲေနသလို ခံစားေနရသည္။
“ ခ်စ္တယ္ ကိုကို ”
အဲဒီေနာက္မွာေတာ့ ကိုကို႔ရဲ႕မပြင့္တပြင့္ႏႈတ္ခမ္းလႊာေလးေတြထက္ သူ႔အနမ္းတို႔က ညင္ညင္သာသာက်ေရာက္သြားသည္။ သူ႔အနမ္းေတြေၾကာင့္ ကိုကို႔ရဲ႕ခႏၶာကိုယ္ေလးက အနည္းငယ္တုန္ယင္သြားေၾကာင္းကို ကိုကို႔ခါးကို ဖက္တြယ္ထားၿပီးျဖစ္သည့္ လက္တို႔ရဲ႕အထိအေတြ႕အရ သတိထားမိလိုက္သည္။
ႏူးညံ့သိမ္ေမြ႕သည့္ အနမ္းမ်ားက ႏႈတ္ခမ္းလႊာမ်ားထက္ ေခါက္တုန္႔ေခါက္ျပန္ေျပးလႊားေနသည္။ အိစက္ေနသည့္ ကိုကို႔ႏႈတ္ခမ္းလႊာေလးမ်ားက တစ္ခဏအတြင္းမွာပဲ သူ႔အနမ္းမ်ားေၾကာင့္ ရဲတြတ္ကုန္၏။
“ ဈာန္ ”
အလစ္အလပ္မရွိေသာ အနမ္းမ်ားေအာက္မွာ အသက္ရွဴဖို႔အေရးကိုေတာင္ ေလးဆက္ မနည္းအားထုတ္ေနရသည္။ ႏွလုံးခုန္သံေတြကလည္း ရထားတစ္စင္းခုတ္ေမာင္းသြားသလို တဒုတ္ဒုတ္ျမည္တမ္းေနသည္။
ခဏအၾကာမွာေတာ့ သူ႔ႏႈတ္ခမ္းလႊာထက္ ဖိကပ္ေနသည့္ ႏႈတ္ခမ္းတစ္စုံက ဖယ္ခြာသြားကာ ဈာန႔္ရဲ႕အနမ္းတို႔က သူ႔လည္တိုင္ေက်ာ့ေက်ာ့ေပၚ ထပ္မံေရာက္ရွိသြားျပန္သည္။ သို႔ေပမဲ့ တျဖည္းျဖည္း ပိုျပင္းထန္လာသည့္ လည္တိုင္ထက္က အနမ္းၾကမ္းၾကမ္းတို႔ေၾကာင့္ ေလးဆက္ နည္းနည္းထိတ္လန႔္သြားရသည္။ အမွန္ေျပာရလွ်င္ ေလးဆက္ ဒီထက္ ပိုၿပီးအဆင့္မတက္ခ်င္ေသးပါ။
“ ဈာန္ ငါ ... ငါ အိမ္ျပန္ခ်င္ၿပီ ”
မထင္မွတ္ထားသည့္ အႏုနည္းျဖင့္ သူ႔ကို တားျမစ္လိုက္သည့္ ကိုကို႔ေၾကာင့္ အနမ္းတို႔ကို ရပ္တန႔္ေပးလိုက္သည္။ ကိုကို႔ရဲ႕ဝင္းမြတ္မြတ္လည္တိုင္ထက္မွာ နီရဲတြတ္ေနသည့္ အနမ္းရာမ်ားက ဒီလူက သူ႔မူပိုင္ျဖစ္ေၾကာင္းကို သက္ေသျပေပးေနသလိုပင္။ ေနာက္ဆုံးအေနႏွင့္ ကိုကို႔ရဲ႕ပါးအိအိေလးကို ႏွာေခါင္းနစ္ဝင္သြားသည့္ အထိ နမ္းေမႊးလိုက္ကာ
“ ဒါဆို ခဏေစာင့္ ... ကြၽန္ေတာ္ အဝတ္ဝတ္လိုက္ဦးမယ္ ... ၿပီးရင္ ကိုကို႔ကို ျပန္လိုက္ပို႔ေပးမယ္ ”
“ အင္း ”
ဈာန္ အဝတ္လဲခန္းထဲ ဝင္သြားခ်ိန္မွာေတာ့ ေလးဆက္လည္း ေပါက္ကြဲထြက္လုမတတ္ျဖစ္ေနသည့္ရင္ဘတ္ကို အသာဖိရင္း အိပ္ရာေပၚမွ ထထိုင္လိုက္သည္။ သူ႔ရဲ႕ႏႈတ္ခမ္းလႊာေတြကလည္း အၾကာႀကီးအနမ္းခံထားရသျဖင့္ ဖူးေယာင္ေနမည္မွာ ခန႔္မွန္းစရာေတာင္ မလိုေပ။
ဈာန္ဝင္သြားရာ အခန္းေလးကို ေလးဆက္ ေငးၾကည့္ေနရင္း ခုနက အနမ္းၾကမ္းၾကမ္းတို႔ျဖင့္ ေသာင္းက်န္းျခင္းခံလိုက္ရသည့္ လည္တိုင္ေလးကို ပြတ္သပ္ေနမိသည္။ သူ႔ရဲ႕ႏႈတ္ခမ္းေထာင့္စြန္းေလးေတြကေတာ့ ေကြးၫြတ္ကာ ၿပဳံးေယာင္သန္းလ်က္ … ။
7:10 P.M
30.4.2021 ( Friday )